Protagon...
Photo: Paola Flandua
Η γενιά του Πολυτεχνείου ή η γενιά της Μεταπολίτευσης και η γενιά η δικιά μου. Η πρώτη μας μάγεψε, μας έπλασε, μας έκαψε. Εμείς τα παιδιά που γεννηθήκαμε τέλος του ’70 τα χαμε όλα. Οι γονείς μας μάς έδωσαν ή ήθελαν να μας δώσουν ό,τι αυτοί στερήθηκαν. Καλύτερη μόρφωση, δυο ξένες γλώσσες, μπαλέτο και πιάνο και άθλημα για σφαιρική καλλιέργεια, νους – ψυχή – σώμα. Και ύλη, δυο φούτερ για να συνδυάζουμε τα τζιν, κρεμ και ξεβαμμένα μπορντώ ολ σταρ και 501 και φλατ τίμπερλαντ και σουότς.
Και 5χιλιαρο στην έξοδο. Να πιούμε 3 ποτά, να πάρουμε ταξί, να φάμε ένα βρώμικο, Σάββατο βράδυ. Και μετά πανεπιστήμιο και μεταπτυχιακό όπου θέλαμε στο εξωτερικό. Λονδίνο, Άμστερνταμ και Βερολίνο. Και αμερικάνικο όνειρο.
Μας έστρωναν διάδρομο για μεγάλα γραφεία, γυαλιστερές τζαμαρίες, τηλέφωνα, μίτινγκ και έρλι ντρινκ.
Κι όλα αυτά χτίστηκαν με βάση ιδεολογική.
Γαλουχηθήκαμε σε χρωματιστά κάδρα. Το Πασόκ ήταν πράσινο, η Νέα Δημοκρατία μπλε, πολύχρωμος ο Σύριζα, κόκκινο του ΚΚΕ. Είχαν αρχές, είχαν όραμα και προτάσεις. Πίστευες και ακολουθούσες. Διάβαζες, ρούφαγες του αναλυτές των Κυριακάτικων, περίμενες τις ευρωπαϊκές εξελίξεις, παρακολουθούσες τα βλέμματα στις συναντήσεις, στοιχημάτιζες για αντιδράσεις, έβριζες, συμφωνούσες, ζούσες.
Όλα είναι πολιτική. Ο τρόπος που μιλάς, που φλερτάρεις, που δουλεύεις, που τοποθετείσαι στο γκισέ της τράπεζας. Η δική μου γενιά μεγάλωσε σε μια ευημερεύουσα κοινωνία που μόλις έλυνε τα βασικά και άρχιζε να παίρνει χρώμα ανάλογα τις ευαισθησίες της. Οι μετανάστες, οι γκέι, οι μονογονεϊκές οικογένειες…
Όλοι κάπου ήμασταν. Εχθροί ή σύντροφοι, γύρω από το ίδιο θέμα.
Κορύφωση οι Ολυμπιακοί, όλη η Ελλάδα εθελοντές, χοροί τους δρόμους. Η Αθήνα παντού κι εμείς πολίτες του κόσμου, ευτυχείς, άγγιγμα στην ολοκλήρωση.
Και μετά λίγο ξέφτια, όμως θα φτιάχναμε την προσωπική μας ζωή. Φουλάραμε στη δουλειά, στα ξενύχτια, ανοίξαμε τις παρέες. Μιλούσαμε για πολιτική με ύφος όμως παριζιάνικο. Δυο – τρια τζιν τόνικ, κάπνα να αιωρείται, λίγο ρόκ – λίγο τζαζ, κανα λάιβ, μια συναυλία, πέρναγαν τα χρόνια. Ιδεολογία λίγο πασέ. Ήμασταν και εκσυγχρονιστές και αριστεροί και λίγο δεξιούληδες. Ειδικά στο κλείσιμο των τραπεζιών. Α, όλα κι όλα. Όταν τα σκας, το θες το καλό σου το τραπέζι. Και το κομμωτήριο και τα νύχια και το καλό πουρμπουάρ.
Και μετά ήρθε η αμφισβήτηση και γκρεμίστηκε ο δρόμος που ανεβοκατεβαίναμε καθημερινώς. Και έσπασε το αυτοκίνητο από τις λακκούβες και τα παπούτσια γδάρθηκαν στο ασχημάτιστο τσιμέντο.
Και η δομημένη ιδεολογία και τα πολύχρωμα διαχωριστικά ξεθώριασαν απ’ τον ήλιο. Κάηκαν σαν τις φθηνές κουρτίνες στα κυκλαδίτικα ρουμς φορ ρεντ.
Και τώρα που μεγαλώσαμε, ωριμάσαμε, δοκιμαστήκαμε, κοιταζόμαστε μεταξύ μας ή στον καθρέφτη, κλείνουμε τα μάτια και ονειρευόμαστε το χάος να οριοθετείται πάλι, να φτιάχνεται το νέο σύμπαν από τη σκόνη του παλιού και τα χρώματα στο πλαίσιο γίνονται φλούο με αρχικά που δεν αναγνωρίζουν καμία μεταπολιτευτική αργκό.
Και 5χιλιαρο στην έξοδο. Να πιούμε 3 ποτά, να πάρουμε ταξί, να φάμε ένα βρώμικο, Σάββατο βράδυ. Και μετά πανεπιστήμιο και μεταπτυχιακό όπου θέλαμε στο εξωτερικό. Λονδίνο, Άμστερνταμ και Βερολίνο. Και αμερικάνικο όνειρο.
Μας έστρωναν διάδρομο για μεγάλα γραφεία, γυαλιστερές τζαμαρίες, τηλέφωνα, μίτινγκ και έρλι ντρινκ.
Κι όλα αυτά χτίστηκαν με βάση ιδεολογική.
Γαλουχηθήκαμε σε χρωματιστά κάδρα. Το Πασόκ ήταν πράσινο, η Νέα Δημοκρατία μπλε, πολύχρωμος ο Σύριζα, κόκκινο του ΚΚΕ. Είχαν αρχές, είχαν όραμα και προτάσεις. Πίστευες και ακολουθούσες. Διάβαζες, ρούφαγες του αναλυτές των Κυριακάτικων, περίμενες τις ευρωπαϊκές εξελίξεις, παρακολουθούσες τα βλέμματα στις συναντήσεις, στοιχημάτιζες για αντιδράσεις, έβριζες, συμφωνούσες, ζούσες.
Όλα είναι πολιτική. Ο τρόπος που μιλάς, που φλερτάρεις, που δουλεύεις, που τοποθετείσαι στο γκισέ της τράπεζας. Η δική μου γενιά μεγάλωσε σε μια ευημερεύουσα κοινωνία που μόλις έλυνε τα βασικά και άρχιζε να παίρνει χρώμα ανάλογα τις ευαισθησίες της. Οι μετανάστες, οι γκέι, οι μονογονεϊκές οικογένειες…
Όλοι κάπου ήμασταν. Εχθροί ή σύντροφοι, γύρω από το ίδιο θέμα.
Κορύφωση οι Ολυμπιακοί, όλη η Ελλάδα εθελοντές, χοροί τους δρόμους. Η Αθήνα παντού κι εμείς πολίτες του κόσμου, ευτυχείς, άγγιγμα στην ολοκλήρωση.
Και μετά λίγο ξέφτια, όμως θα φτιάχναμε την προσωπική μας ζωή. Φουλάραμε στη δουλειά, στα ξενύχτια, ανοίξαμε τις παρέες. Μιλούσαμε για πολιτική με ύφος όμως παριζιάνικο. Δυο – τρια τζιν τόνικ, κάπνα να αιωρείται, λίγο ρόκ – λίγο τζαζ, κανα λάιβ, μια συναυλία, πέρναγαν τα χρόνια. Ιδεολογία λίγο πασέ. Ήμασταν και εκσυγχρονιστές και αριστεροί και λίγο δεξιούληδες. Ειδικά στο κλείσιμο των τραπεζιών. Α, όλα κι όλα. Όταν τα σκας, το θες το καλό σου το τραπέζι. Και το κομμωτήριο και τα νύχια και το καλό πουρμπουάρ.
Και μετά ήρθε η αμφισβήτηση και γκρεμίστηκε ο δρόμος που ανεβοκατεβαίναμε καθημερινώς. Και έσπασε το αυτοκίνητο από τις λακκούβες και τα παπούτσια γδάρθηκαν στο ασχημάτιστο τσιμέντο.
Και η δομημένη ιδεολογία και τα πολύχρωμα διαχωριστικά ξεθώριασαν απ’ τον ήλιο. Κάηκαν σαν τις φθηνές κουρτίνες στα κυκλαδίτικα ρουμς φορ ρεντ.
Και τώρα που μεγαλώσαμε, ωριμάσαμε, δοκιμαστήκαμε, κοιταζόμαστε μεταξύ μας ή στον καθρέφτη, κλείνουμε τα μάτια και ονειρευόμαστε το χάος να οριοθετείται πάλι, να φτιάχνεται το νέο σύμπαν από τη σκόνη του παλιού και τα χρώματα στο πλαίσιο γίνονται φλούο με αρχικά που δεν αναγνωρίζουν καμία μεταπολιτευτική αργκό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου