Ο ΝΕΟΣ ΚΥΚΛΟΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

ΝΕΟΣ ΑΠΕΡΓΟΣΠΑΣΤΗΣ...

Τα τελευταία χρόνια έχει αναζωπυρωθεί στην Ελλάδα ένα φαινόμενο ξεχασμένο για κάποιες δεκαετίες που κλιμακώνεται επικίνδυνα όλο και περισσότερο, η μετανάστευση χιλιάδων Ελλήνων στο εξωτερικό σε αναζήτηση καλύτερης τύχης.Η Ελλάδα που μεταπολεμικά ήταν χώρα εξαγωγής μεταναστών, έγινε μετά το 1990 χώρα υποδοχής μεταναστατών και σήμερα στην εποχή του ΔΝΤ ξαναγίνεται χώρα εξαγωγής μεταναστών.
Περιτεύει εδώ να αναλύσουμε τους λόγους που τροφοδοτούν αυτό το φαινόμενο(κατακόρυφη άνοδο ανεργίας,κατάρρευση και πτώχευση της Ελληνικής οικονομίας,ολοκληρωτικό ξεπούλημα της χώρας κτλ.) είναι πράγματα χιλιοειπωμένα και τα γνωρίζουν πλέον και οι πέτρες.Μέσα σε αυτήν την κατάσταση πλήρους αδιεξόδου χιλάδες νέοι κυρίως πτυχιούχοι(εξειδικευμένο προσωπικό) είναι έτοιμοι να πάρουν το δρόμο της φυγής προς το εξωτερικό.
Πατώντας πάνω σε αυτήν την κατάσταση πολλές είναι οι σειρήνες και τα παπαγαλάκια του συστήματος που προβάλλουν την μετανάστευση στο εξωτερικό ως μαγική λύση και τάζουν τη γη της επαγγελίας.

Μέσα σε αυτό το κλίμα έρχεται και το υπουργείο μετανάστευσης της Αυστραλίας σε συνεργασία με την Ελληνική κοινότητα της Μελβούρνης να διοργανώσει διήμερη εκδήλωση στις 8 και 9 Οκτωβρίου σε κεντρικό σημείο της Αθήνας για ενημέρωση όσων θέλουν να μεταναστεύσουν στην Αυστραλία.Φυσικά το υπουργείο μετανάστευσης της Αυστραλίας δεν έπαθε κρίση φιλανθρωπίας για να ενδιαφέρεται για τους Έλληνες άνεργους,ούτε η ανεργία στην Αυστραλία είναι μηδενική (5,3%) ώστε να μην μπορούν να καληφθούν όλες οι θέσεις εργασίας και να χρειάζεται εισαγωγή εργατικού δυναμικού,άλλα είναι τα συμφέροντα και τα κίνητρα που πυροδοτούν τέτοιες προπαγανδιστικές εκστρατείες.

Στόχος τους είναι να μειώσουν τους μισθούς και τις αμοιβές και στο εξειδικευμένο προσωπικό μέσω της κατακόρυφης αύξησης της προσφοράς εργατικού δυναμικού σε αυτούς τους κλάδους.Είναι γνωστό ότι στον καπιταλισμό οι μισθοί καθορίζονται σε πολύ μεγάλο βαθμό από το νόμο της προσφοράς και της ζήτησης για αυτό θα χρησιμοποιηθούν οι μετανάστες (Έλληνες και άλλων εθνικοτήτων ) ως μοχλός πίεσης για να μειωθούν οι μισθοί και οι απαιτήσεις και του ντόπιου εξειδικευμένου προσωπικού της Αυστραλίας, ότι έγινε κατά αναλογία και στην Ελλάδα με το άνοιγμα των συνόρων μετά το 1990 αλλά για το ανιδεικευτό προσωπικό στη δική μας περίπτωση.
Επίσης είναι πολύ πιθανό σε τέτοιες εκδηλώσεις όπως αυτή της Αθήνας αλλά και με άλλους τρόπους οι εργοδότες που ενδιαφέρονται να προσελκύσουν εργατικό δυναμικό αφού διαλέξουν τους πιο κατάλληλους για τις επιχειρήσεις τους να συμφωνήσουν απευθείας μαζί τους το ύψος του μισθού, τα ωράρια εργασίας και τις συνθήκες εργασίας χωρίς ο εργαζόμενος να γνωρίζει τι ισχύει στην αγορά εργασίας της Αυστραλίας(μέσος μισθός ανά κλάδο,συλλογικές συμβάσεις,ασφάλιση κτλ) ή να εξαναγκάζεται να αποδεχθεί δυσμενέστερους όρους μην έχοντας άλλη επιλογή.
Παράδειγμα αν σήμερα στην Αυστραλία η αμοιβή ενός μηχανολόγου μηχανικού με μεταπτυχιακό είναι δύο χιλιάδες ευρώ, (υποθετικά μιλώντας σε ισοτιμία με το δολλάριο Αυστραλίας ) αν ο νεοφερμένος Έλληνας με τα αντίστοιχα προσόντα συμφωνήσει με τον εργοδότη π.χ στα 1500 ευρώ (σε σχέση με τα 700 και αν στην Ελλάδα θα είναι παράδεισος) καταλαβαίνουμε τι πιέσεις θα δεχθεί το ντόπιο εργατικό δυναμικό και πόσο θα υποτιμηθεί η αξία του.
Ένα άλλο σημείο που πρέπει να επισημάνουμε σε αυτήν την υπόθεση είναι και οι διάφοροι επιτήδιοι μεσάζοντες που ξεπετάγονται σαν τα μανιτάρια τάζοντας λαγούς με πετραχήλια προσπαθώντας να ξεγελάσουν τους αφελείς εκμεταλευόμενοι την απελπισία και την ανάγκη για ελπίδα.
Επίσης πρέπει να προειδοποιήσουμε όσους σκέφτονται να μεταναστεύσουν να κρατούν μικρό καλάθι και να μην παρασύρονται από τα ευρωλιγούρικα παπαγαλάκια που τόσα χρόνια και με μεγάλη επιμέλεια καλλιεργούν τους μύθους της ψωροκώσταινας και της φωτισμένης εσπερίας όπου όλα είναι αψεγάδιαστα και τέλεια.Η καπιταλιστική κρίση είναι παγκόσμια, όλες οι χώρες πλήττονται βαριά.Παντού παίρνονται μέτρα λιτότητας,η ανεργία αυξάνεται,μειώνονται οι μισθοί,η παιδεία και η υγεία ιδιωτικοποιούναι.Η διαφορά είναι ότι η Ελλάδα και οι πιο αδύναμοι κρίκοι της καπιταλιστικής αλυσίδας(Πορτογαλία,Ιρλανδία κτλ.) πλήττονται πρώτοι και περισσότερο,αυτό δεν σημαίνει ότι οι ισχυρές καπιταλιστικές χώρες θα μείνουν στο απυρόβλητο,τα χειρότερα και για αυτές έπονται.

Για άλλη μια φορά αποδεικνύεται από τις εξελίξεις πως η Νέα Τάξη εκμεταλεύεται στο έπακρο τη μετανάστευση για να επιβάλλει τα σχέδια της.Ο καπιταλισμός εκμεταλεύεται την αθλιότητα που ο ίδιος δημιουργεί και αυτός ο νέος κύκλος μετανάστευσης των Ελλήνων είναι η καλύτερη βαλβίδα ασφαλείας του συστήματος.Οι ντόπιες ελίτ απαλλάσονται από το πιο ανήσυχο,απαιτητικό και εν δυνάμει πιο απειλητικό κομμάτι της κοινωνίας που στις σημερινές συνθήκες καμία προοπτική ενσωμάτωσης του και απορροφησής δεν φαίνεται στο εγγύς μέλλον.Ενώ οι ξένες ελίτ έχουν να κερδίσουν φθηνότερο εξειδικευμένο προσωπικό άρα και μεγελύτερα κέρδη.Αυτός είναι και ο λόγος που το υπουργείο της Αυστραλίας(δεν είναι το μόνο ανάλογους μηχανισμούς χρησιμοποούν η Μ.Βρετανία,Καναδάς κτλ.) ξοδεύει χρήματα για να προσελκύσει μετανάστες.Εδώ η καπιταλιστική παράνοια κτυπάει κόκκινο οι κυβερνήσεις ξοδεύουν χρήματα των φορολογούμενων για προπαγανδιστικές εκστρατείες οι οποίες θα έχουν σαν αποτέλεσμα την μείωση των μισθών του ντόπιου πλυθησμού και μόλις οι ντόπιοι αντιδράσουν θα υβρίζονται από ''προοδευτικούς'' διαννοούμενους και δημοσιογράφους ως ρατσιστές..Αυτός είναι ο πατριωτισμός των αστών.
Από την άλλη μεριά οι Έλληνες που θα μεταναστεύσουν στο εξωτερικό θα βρεθούν αρκετά απομονωμένοι σε ένα εχθρικό περιβάλλον για όλους τους παραπάνω λόγους και με μοναδική επιλογή να σκύψουν το κεφάλι στη δουλειά και να δέχονται οποιουσδήποτε όρους.
Τέλος μερικές συγκρίσεις που γίνονται με την μετανάστευση μεταπολεμκά είναι άτοπες γιατί τότε ο καπιταλισμός βρισκόταν σε φάση ανοικοδόμησης και ανάπτυξης με τις κευνσιανές πολιτικές να κυριαρχούν ενώ σήμερα βρισκόμαστε σε φάση δομικής κρίσης και κατάρρευσης.
Για όλους τους παραπάνω λόγους θεωρούμε ότι η Ελληνική νεολαία πρέπει να κλείσει τα αυτιά της στα παπαγαλάκια που τάζουν υποτίθεται εύκολες ατομικές λύσεις φυγής να μείνει στην Ελλάδα και να παλέψει ώστε να αλλάξει αυτό το σύστημα που τον κάνει μετανάστη.
Αυτή είναι η σωστή,αγωνιστική στάση.Η ιστορία δεν χαρίζει τίποτα δωρεάν,χωρίς αγώνες και θυσίες.Ούτε είναι πατριωτική στάση να εγκαταλείπεις την πατρίδα σου στα δύσκολα όταν ξεπουλιέται ολοκληρωτικά και σε χρειάζεται περισσότερο από ποτέ.Η εύκολη φυγή είναι στάση μοιρολατρίας και ηττοπάθειας.
Καταλαβαίνουμε αυτούς που αντιμετωπίζουν άμεσο πρόβλημα επιβίωσης δεν ζούμε στο Άρη όμως οι υπόλοιποι που αντέχουν πρέπει να μείνουν και να αγωνιστούν μέχρις εσχάτων.

Υ.Γ ΠΟΛΥ ΚΑΛΟ ΠΑΝΩ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΘΕΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΠΡΙΝ(ΕΔΩ)

Ναομι Κλάιν: Occupy Wall Street: Το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο ...

 η Λέσχη...

Ήταν τιμή μου που καλέστηκα να μιλήσω στην κατάληψη της Wall Street το βράδυ της Πέμπτης. Επειδή η μικροφωνική (χωρίς καμία ντροπή) απαγορεύεται, και ότι λέω θα πρέπει να επαναλαμβάνεται από εκατοντάδες ανθρώπους έτσι ώστε να μπορούν και οι υπόλοιποι να ακούσουν (γνωστό και ως το «ανθρώπινο μικρόφωνο»), αυτά που στην πραγματικότητα λέω στην Liberty Plaza έπρεπε να είναι πολύ σύντομα. Έχοντας αυτό στο μυαλό, αυτή είναι η ολοκληρωμένη εκδοχή της ομιλίας.

Σας αγαπώ.

Και δεν το είπα αυτό έτσι ώστε απλά εκατοντάδες από σας να φωνάξουν “σ’αγαπώ” παρότι αυτό είναι ένα επιπλέον πλεονέκτημα του ανθρώπινου μικρόφωνου. Να λες στους άλλους ότι θα ήθελες να σου λένε, μόνο πολύ δυνατότερα.

Χτες, ένας από τους ομιλητές στην εργατική συγκέντρωση είπε «Βρήκαμε ο ένας τον άλλο». Αυτή η φράση πιάνει την ομορφιά αυτού του πράγματος που δημιουργείται εδώ.Ένας ανοιχτός χώρος (και μια ιδέα τόσο μεγάλη που κανένας χώρος δεν τη χωράει) έτσι ώστε όλοι αυτοί που θέλουν έναν καλύτερο κόσμο να βρουν ο ένας τον άλλο.

Αν ξέρω ένα πράγμα, είναι πως την κρίση την θέλει το 1%.Όταν οι άνθρωποι είναι πανικόβλητοι κι απελπισμένοι και δεν ξέρουν τι να κάνουν, είναι η ιδανική στιγμή για να προωθήσουν την υπέρ των επιχειρήσεων πολιτική τους: ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης και της κοινωνικής ασφάλισης, περικοπές στις δημόσιες υπηρεσίες, εξαφάνιση και των τελευταίων φραγμών στην επιχειρηματική ισχύ. Μέσα στην οικονομική κρίση,το ίδιο συμβαίνει σε όλο τον κόσμο.

Μόνο ένα πράγμα υπάρχει που να μπορεί να μπλοκάρει αυτή την τακτική, και ευτυχώς είναι πολύ μεγάλο: είναι το 99%. Και αυτό το 99% βγαίνει στους δρόμους από το Μάντισον ώς τη Μαδρίτη για να δηλώσει “ Όχι.Δεν θα πληρώσουμε την κρίση σας.”

Αυτό το σύνθημα ξεκίνησε στην Ιταλία το 2008.Εξοστρακίστηκε στην Ελλάδα και στη Γαλλία και στην Ιρλανδία και τελικά βρήκε το δρόμο του για αυτό το τετραγωνικό μίλι όπου ξεκίνησε η κρίση.

«Γιατί διαδηλώνουν;» ρωτούν οι σαστισμένοι σχολιαστές στην τηλεόραση.Στο μεταξύ, ο υπόλοιπος κόσμος ρωτάει «Γιατί αργήσατε τόσο πολύ;» «Αναρωτιόμασταν πότε θα εμφανιστείτε».Και κυρίως λέει «Καλωσήρθατε».

Πολύ άνθρωποι παραλληλίζουν την κίνηση «Καταλάβετε τη Wall Street» με τις διαδηλώσεις κατά της παγκοσμιοποίησης που ήρθαν στο επίκεντρο της παγκόσμιας προσοχής στο Seattle το 1999.Αυτή ήταν η τελευταία φορά που ένα παγκόσμιο, αποκεντρωμένο και με τη νεολαία επικεφαλής κίνημα συγκρούστηκε καταμέτωπο με την επιχειρηματική εξουσία.Και είμαι περήφανη που ήμουν κομμάτι αυτού που αποκαλούσαμε το «κίνημα των κινημάτων».

Αλλά υπάρχουν και σημαντικές διαφορές επίσης. Για παράδειγμα, επιλέγαμε σα στόχους συναντήσεις κορυφής: του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, των G8. Οι συναντήσεις κορυφής είναι από τη φύση τους παροδικές, κρατούν μόλις μια βδομάδα. Και μας κάνουν κι εμάς παροδικούς.Εμφανιζόμασταν, μπαίναμε στα παγκόσμια πρωτοσέλιδα κι εξαφανιζόμασταν. Και μέσα στη λύσσα του υπερπατριωτισμού και του μιλιταρισμού που ακολούθησε τις επιθέσεις της 11^ης Σεπτεμβρίου, ήταν εύκολο να μας κάνουν τελείως στην άκρη, τουλάχιστον στη Βόρεια Αμερική.

Η κίνηση Καταλάβετε τη Wall Street, από την άλλη έχει επιλέξει συγκεκριμένο στόχο. Και δεν έχετε βάλει ημερομηνία λήξης της παρουσίας σας εδώ. Αυτό είναι σοφό. Μόνο όταν παραμένεις μπορείς να ριζώσεις. Κι αυτό είναι πολύ σημαντικό. Είναι μια πραγματικότητα της εποχής της πληροφορίας ότι πολλά κινήματα φυτρώνουν σαν όμορφα λουλούδια αλλά μαραίνονται γρήγορα. Κι αυτό είναι επειδή δεν ριζώνουν.Και δεν έχουν μακροπρόθεσμα σχέδια για το πως θα συντηρήσουν τον εαυτό τους. Έτσι όταν η καταιγίδα έρχεται, τα σαρώνει.

Το να είσαι οριζόντιος και βαθιά δημοκρατικός είναι κάτι θαυμάσιο. Αυτές οι αρχές όμως είναι συμβατές με τη σκληρή δουλειά για τη δημιουργία θεσμών και δομών που θα είναι αρκετά ανθεκτικές ώστε να αντέξουν τις καταιγίδες που έρχονται. Έχω βαθιά πίστη πως αυτό θα επιτευχθεί.

Κάτι άλλο που αυτό το κίνημα κάνει καλά είναι πως έχετε αφοσιωθεί στη μη-βία. Αρνηθήκατε να δώσετε στα ΜΜΕ τις εικόνες των σπασμένων παραθύρων και των οδομαχιών που τόσο ποθούν. Και αυτή η απίστευτη πειθαρχία σήμανε, πως ξανά και ξανά, η ιστορία ήταν τελικά η απρόκλητη και εξευτελιστική γι’αυτούς αστυνομική βαρβαρότητα.Από την οποία, είδαμε περισσότερη χτες το βράδυ. Στο μεταξύ, η υποστήριξη γι’αυτό το κίνημα όλο και μεγαλώνει. Περισσότερη σοφία.

Μα η μεγαλύτερη διαφορά που κάνει η πάροδος μιας δεκαετίας είναι πως το 1999 αναμετρούμασταν με τον καπιταλισμό στην κορύφωση μιας μανιώδους οικονομικής ανάπτυξης. Η ανεργία ήταν χαμηλά, τα μετοχικά αποθέματα ξεχειλίζαν και τα ΜΜΕ ήταν μεθυσμένα από το εύκολο χρήμα. Τότε μιλάγαμε μόνο για εγκαίνια και καθόλου για κλεισίματα.

Τότε αναδεικνύαμε πως η απορρύθμιση πίσω από αυτή την ανάπτυξη είχε σαφές κόστος. Κατέστρεφε τις εργατικές συμβάσεις. Κατέστρεφε τις συμβάσεις για το περιβάλλον. Οι επιχειρήσεις γίνονταν ισχυρότερες από τις κυβερνήσεις και αυτό κατέστρεφε τις δημοκρατίες μας. Αλλά για να είμαι ειλικρινής, όσο διαρκούσαν οι καλές μέρες, το να αντιμετωπίσεις ένα οικονομικό σύστημα βασισμένο στην απληστία ήταν δύσκολο, τουλάχιστον στις πλούσιες χώρες.

Δέκα χρόνια μετά, φαίνεται σα να μην υπάρχουν πια πλούσιες χώρες. Μόνο κάποιοι πλούσιοι άνθρωποι. Άνθρωποι που γίναν πλούσιοι λεηλατώντας το δημόσιο πλούτο και τους φυσικούς πόρους σε όλο τον κόσμο.

Το θέμα είναι πως σήμερα όλοι μπορούν να αντιληφθούν πως το σύστημα είναι βαθιά άδικο και έχει εξωκείλει εκτός ελέγχου. Η ανεξέλεγκτη απληστία κατέστρεψε την παγκόσμια οικονομία. Και καταστρέφει τον φυσικό κόσμο επίσης. Η υπεραλιεία αδειάζει τους ωκεανούς από ψάρια, οι υποθαλάσσιες γεωτρήσεις μολύνουν τα νερά και στρεφόμαστε στις πιο βρώμικες μορφές ενέργειας στον πλανήτη, όπως οι άμμοι πετρελαίου της Alberta. Η ατμόσφαιρα δε μπορεί να απορροφήσει τις ποσότητες άνθρακα που της εναποθέτουμε, και δημιουργείται επικινδύνη πλανητική υπερθέρμανση. Το νέο φυσιολογικό είναι οι κατά συρροήν καταστροφές: οικονομικές και οικολογικές.

Υπάρχει μεγάλο έδαφος στοιχείων. Είναι τόσο κραυγαλέα και προφανή, που είναι πολύ ευκολότερο να επικοινωνήσεις με το κοινό από όσο ήταν το 1999, και να οικοδομήσεις γρήγορα το κίνημα.

Ξέρουμε, ή τουλάχιστον αισθανόμαστε, ότι ο κόσμος είναι γυρισμένος ανάποδα: λειτουργούμε σαν να είναι άφθονα αυτά που στην πραγματικότητα δεν είναι καθόλου, τα ορυκτά καύσιμα και ο χώρος στην ατμόσφαιρα για να απορροφήσει τις εκπομπές τους. Και λειτουργούμε επίσης σα να υπάρχουν αυστηρά και αιώνια όρια σε αυτά που βρίσκονται στην πραγματικότητα σε αφθονία – οι οικονομικοί πόροι για να χτίσουμε την κοινωνία των αναγκών μας.

Το χρέος του καιρού μας είναι αυτό να το αντιστρέψουμε, να αναμετρηθούμε με αυτή την ψεύτικη έλλειψη.Να επιμείνουμε ότι έχουμε τη δυνατότητα να φτιάξουμε μια αξιοπρεπή, περιεκτική κοινωνία – και ταυτόχρονα, να σεβαστούμε τα πραγματικα όρια στο τι μπορεί η Γη να αντέξει.

Η κλιματική αλλαγή συνεπάγεται ότι όλα αυτά πρέπει να γίνουν με συγκεκριμένη χρονική διορία. Αυτή τη φορά το κίνημα μας δε μπορεί να διασπαστεί, να αποσπαστεί η προσοχή του, να καεί ή να το κάνουν στην άκρη. Αυτή τη φορά πρέπει να πετύχουμε. Και δε μιλάω για τον έλεγχο των τραπεζών ή την αύξηση στους φόρους των πλουσίων, παρότι κι αυτά είναι σημαντικά.

Μιλάω για την αλλαγή στις αξίες που ελέγχουν την κοινωνία μας. Αυτό είναι δύσκολο να χωρέσει σε ένα μόνο, φιλικό προς τα ΜΜΕ αίτημα, και επίσης είναι δύσκολο να καταλάβουμε πως θα γίνει. Μα η δυσκολία του δεν το κάνει λιγότερο επείγον.

Αυτό είναι που βλέπω να συμβαίνει σε αυτή την πλατεία .Στον τρόπο που ταΐζετε και ζεσταίνετε ο ένας τον άλλο, που μοιράζεστε ελεύθερα πληροφορίες και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και προσφέρετε μαθήματα διαλογισμού και ενδυνάμωσης. Η αγαπημένη μου πικέτα εδώ πέρα γράφει «νοιάζομαι για σένα». Σε μια κουλτούρα που εκπαιδεύει τους ανθρώπους να αποφεύγουν ο ένας το βλέμμα του άλλου, να λένε «αφήστε τους να πεθάνουν», αυτό είναι μια δήλωση βαθιά ριζοσπαστική.

Μερικές τελικές σκέψεις. Σε αυτό τον μεγάλο αγώνα, υπάρχουν κάποια πράγματα που δεν έχουν σημασία:

• Το τι φοράμε
• Το αν κουνάμε τις γροθιές μας ή κάνουμε το σήμα της ειρήνης.
• Το αν μπορούμε να χωρέσουμε τα όνειρα μας για έναν καλύτερο κόσμο σε ένα μιντιακό σποτ.

Και κάποια που έχουν σημασία:

• Το θάρρος μας.
• Η ηθική μας πυξίδα.
• Το πως μεταχειριζόμαστε ο ένας τον άλλο.

Ξεκινήσαμε μια σύγκρουση με τις ισχυρότερες πολιτικές και οικονομικές δυνάμεις του πλανήτη. Αυτό δημιουργεί φόβο. Και όσο αυτό το κίνημα θα δυναμώνει, θα δημιουργεί και περισσότερο φόβο. Να έχετε υπόψη πως πάντα θα ενέχει ο πειρασμός να στραφούμε σε μικρότερους στόχους – όπως για παράδειγμα, το πρόσωπο που στέκεται δίπλα σας σε αυτή τη συνάντηση. Ακριβώς επειδή είναι μια μάχη που είναι ευκολότερο να κερδηθεί.

Να μην ενδώσουμε σε αυτό τον πειρασμό. Δεν εννοώ να μη μιλάμε άσχημα ο ένας στον άλλο. Αλλά αυτή τη φορά, ας φερθούμε σα να σχεδιάζουμε να συνεργαστούμε στον αγώνα ο ένας δίπλα στον άλλο για πολλά από τα ερχόμενα χρόνια. Γιατί η πάλη που βρίσκεται μπροστά μας δε θα απαιτήσει τίποτα λιγότερο.

Ας αντιμετωπίσουμε αυτό το όμορφα κίνημα σα να είναι το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο. Γιατί είναι. Αλήθεια είναι.

Πηγή:Occupy Wall Street Journal

Μετάφραση: Αρβανίτης Κώστας

όταν θα πάρουν φωτιά οι ασπίδες...

του Σταθη. Από την Ελευθεροτυπία...

Μεταμορφωμένος τότε σε ταύρο ο Δίας μετήγαγε την Ευρώπη στη Δύση,

μεταμορφωμένη σήμερα σε αποδιοπομπαίο τράγο η Ελλάδα επιστρέφει απ' τη Δύση πού;

.........................................

Εδώ; δεν θα 'χει να πληρώσει ούτε το φως. Το ανέσπερον

Δεν είναι πατρίδα μου το Προτεκτοράτο.
Εμένα, πατρίδα μου είναι η Ελλάδα, και δεν μπορεί στην Ελλάδα να ξεκινάει τη διαδρομή του για να μάθει γράμματα στα παιδιά ένας δάσκαλος με 660 ευρώ τον μήνα,
για να πάρει 750 ευρώ στα 45 του και να μην κάνει παιδιά δικά του ο ίδιος ποτέ...
Δεν είναι Πρωθυπουργός μου
αυτός ο τύπος που πάει να κάνει τη Θράκη Ειδική Οικονομική Ζώνη υπό την Εντολή της Γερμανίας - ανοίγοντας
έτσι έναν ακόμα δρόμο για την «αυτονόμηση» της περιοχής και τον ακρωτηριασμό της Ελλάδας...
Είναι πιθανόν αυτός ο ανιστόρητος να μη γνωρίζει ότι οι Ναζί στην Κατοχή διακρίθηκαν εκτός των άλλων και στο σπορ του διαμελισμού της χώρας μας -ώς και ανεξάρτητο «Βασίλειο των Βλάχων» στην Πίνδο έστησαν οι ολετήρες· όμως, πώς να κάνει την Ελλάδα πειραματόζωο της νέας Τάξης, απέδειξε ότι γνωρίζει πολύ καλά ο επικεφαλής των δωσιλόγων.
*****
Δεν είμαι υπήκοος της Τρόικας.
Είμαι Ελληνας πολίτης -δεν οφείλω καμμιά νομιμοφροσύνη στα ανδρείκελα και τους κουίσλινγκ- δεν είμαι ανδράποδο
δεν οφείλω καμμιά νομιμοφροσύνη σε αυτούς που βουτάνε το υστέρημα του συνταξιούχου κι αφήνουν τον φοροφυγά να πλουτίζει ακόμα περισσότερο.
Δεν είναι (μόνον) φασιστικό, είναι και αηδιαστικό ο Υπουργός -εν προκειμένω ο Παπουτσής- να βάζει τις διαδηλώσεις για το ψωμί στον ίδιο παρονομαστή με την εγκληματικότητα - δεν
αναγνωρίζω συνεπώς καμμιάν εξουσία σε αυτούς που αφήνουν ανυπεράσπιστους τους γέροντες μπροστά στα καλάσνικωφ και τους φταίνε για την άθλια ανικανότητά τους οι διαδηλωτές.
Οχι, δεν είναι πατρίδα μου οι εντολές των τοκογλύφων, πατρίδα μου είναι η τήρηση του Συντάγματος.
Οφείλω να αντισταθώ για λόγους στοιχειώδους ευπρέπειας στον Υπουργό Οικονομικών -εν προκειμένω στον Βενιζέλο- που βάζει 23% ΦΠΑ στην μπουγάτσα αν είναι αλμυρή και 13% αν είναι γλυκιά. Η μαλακία δεν είναι θεσμός,
ούτε μπορεί πατρίδα μου να γίνει ο εκβιασμός, η τρομοκρατία, η καταστολή, ο παραλογισμός και η ανικανότης. Και η ντροπή.
Πατρίδα μου είναι η Ελλάδα, της μάνας μου και του πατέρα μου η ιστορία, των παιδιών το πεδίο -δεν μπορώ να την παραδώσω μικρότερη.
Δεν ανέχομαι πλέον τους χυδαίους που με κατασυκοφάντησαν urbi et orbi ότι είμαι διεφθαρμένος και τεμπέλης, ότι
μαζί τους τα έφαγα.
Οφείλω να τους αντισταθώ. Να τους απονομιμοποιήσω. Δεν
πρόκειται να πληρώσω τα χαράτσια που μου επέβαλαν και θα μου επιβάλουν, πρώτον διότι δεν είμαι ούτε τούρκος ούτε ραγιάς για να με σφάζει όποτε γουστάρει ο αγάς -ούτε είναι η χώρα μου οθωμανικό σαντζάκι, ώστε νόμος νά 'ναι η ανομία και
δεύτερον δεν θα νομιμοποιήσω με τον οβολό μου τη ληστεία εναντίον όλων μας -διότι δεν πρόκειται περί κάποιας θυσίας για να σωθεί η πατρίδα
αλλά πρόκειται για το τίμημα της προδοσίας -την υπαγωγή της χώρας στο Μνημόνιο.
Οχι, δεν θα πληρώσω το μερίδιό μου για τα τριάντα αργύρια του Ιούδα, δεν θα γίνω συνένοχός τους.
Ως εδώ!
Δυο χρόνια τώρα η χώρα καταστρέφεται. Σε αυτό συμφωνούν όλοι, μέσα σε αυτά τα δύο χρόνια μάς γύρισαν πίσω στο 1950 -οφείλω συνεπώς να αντισταθώ.
Πατρίδα μου ήταν τα σχολικά βιβλία -τα 3.000 χρόνια της παιδικής μας ηλικίας, απ' τον Ομηρο ώς τον Νίκο Γκάτσο - τι να προδώσω και γιατί; τα κυπαρισσάκια ή τα ηλιοβασιλέματα;
Δεκάδες φορές ώς τώρα στην Ιστορία τον μονόδρομο προς τα Τάρταρα τον έχουν φράξει τα οδοφράγματα...

ΣΤΑΘΗΣ Σ. 8.Χ.2011 stathis@enet.gr

Ας πάει στο διάολο ....

Η Αυγή online...

Θανάσης Καρτερός

Διακινείται μια αφόρητη και πολυφορεμένη υποκρισία στη διατεταγμένη λατρεία της Ευρώπης (και του ευρώ φυσικά) που συνοδεύει κάθε σκληρό μέτρο εις βάρος των Ελλήνων. Γιατί μη μου πείτε ότι δεν είναι υποκρισία το γεγονός ότι, ενώ υμνούν την Ευρώπη, επιβάλλουν θυσίες για να παραμείνουμε στην ευρωζώνη, διαφημίζουν την ευρωπαϊκή μας ταυτότητα, την ίδια στιγμή κατεδαφίζουν ό,τι συνδέεται με τη φωτεινή πλευρά του ευρωπαϊκού πολιτισμού, με κοινωνικές κατακτήσεις των ευρωπαϊκών λαών, με το ευρωπαϊκό κεκτημένο, με τα δικαιώματα των εργαζομένων.
Η ειρωνεία δηλαδή είναι ότι δικαιολογούν κάθε είδους σκληρότητα με το επιχείρημα να μην αποχωρήσουμε -ή να μη μας αποχωρήσουν- από την Ευρώπη, αλλά η Ευρώπη αποχωρεί από την Ελλάδα. Καμιά σχέση με ευρωπαϊκούς μισθούς και συντάξεις, καμιά προστασία των εργαζομένων, κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, φτώχεια, ανεργία και αγριότητα. Αυτή είναι η Ευρώπη; Ή, αν το θέσουμε διαφορετικά, τώρα δηλαδή εμείς είμαστε Ευρώπη; Έχουν καμιά σχέση αυτά που ζούμε με όσα συνόδευαν την ίδρυση και την επέκταση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, την ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωζώνη, την ευρωπαϊκή ιδέα, βρε αδελφέ;
Η υπόθεση μοιάζει λίγο με τη μεγάλη ιδέα, για ένα πουκάμισο αδειανό, για μια Ευρώπη. Και το ερώτημα είναι: Καταλάβαμε λάθος τόσα χρόνια τι εστί Ευρώπη ή η Ευρώπη που ξέραμε πάει στο καλό μαζί με τα νοσταλγικά ρίγη που προκαλούσε στους αυτόχθονες; Ό,τι και να απαντήσει κανείς, το γεγονός παραμένει: η αποευρωποίηση (και συγγνώμη για τη λέξη) που ολοκληρώνεται στην Ελλάδα και προχωρά ακάθεκτη στην Ιρλανδία, στην Πορτογαλία, στην Ισπανία, στην Ιταλία -και βλέπουμε- βάζει ταφόπλακα σε ό,τι πίστευαν πολλοί ότι είναι, ή μπορεί, ή πρέπει να γίνει η Ευρώπη.
Αν η σημερινή Ελλάδα, για να το πούμε πιο απλά, είναι Ευρώπη και η σημερινή Ευρώπη θέλει να γίνει Ελλάδα, τότε είναι καιρός για το τέλος της αυταπάτης. Και την αρχή ενός προβληματισμού που τα πιάνει όλα από την αρχή και δεν θεωρεί τίποτε δεδομένο. Διότι δεν νοείται να μιλάμε για Ευρώπη των δικαιωμάτων, της αλληλεγγύης και της κοινωνικής προστασίας την ίδια στιγμή που στην ευρωπαϊκή Ελλάδα επιβάλλεται με ευρωπαϊκές οδηγίες το σημερινό καθεστώς. Αν αυτό το καθεστώς είναι Ευρώπη, ας πάει στο διάολο που είπε και ο Σμιτ...

ΘΑ ΝΟΜΙΖΟΥΜΕ ΓΙΑ ΠΟΛΛΑ ΤΑ ΕΛΑΧΙΣΤΑ....

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΣΥΝΩΜΟΣΙΑΣ - ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙΣΜΟ...

Δεν υπάρχει μεγαλύτερος εξευτελισμός για έναν υπηρέτη να κάνει ακόμα περισσότερα από όσα του ζητούν τα αφεντικά του.

Τι περισσότερο να επιθυμήσεις από έναν υπάλληλό σου από το να του ζητάς ένα μαστίγωμα και να σου προσφέρει ένα κι άλλα δέκα δώρο!

Σφάξε με αγά μου ν΄αγιάσω.

Αγαπητοί φίλοι αυτό που ζούμε πλέον είναι στη κυριολεξία το θέατρο του παραλόγου. Ενα θέατρο που θα το πληρώσουν οι απλοί άνθρωποι σε κάθε τους δραστηριότητα.

Την ώρα που θα διαπραγματεύονται με τον εργοδότη και δεν θα υπάρχει διαπραγμάτευση αλλά μαφιόζικη συναλλαγή.

Την ώρα που θα πηγαίνουν να ψωνίσουν και δεν θα είναι αγοραπωλησία αγαθών αλλά κλοπή.

Την ώρα που θα είναι ασθενείς και δεν θα έχουν ούτε λεφτά ούτε ελπίδα να ζήσουν

Θα φοβούνται οι άνθρωποι. Θα φοβούνται ακόμα και για τις πιο φυσικές λειτουργίες τους.

Φαγητό, ύπνο, βασικές ανάγκες. Ολα θα είναι πολυτέλειες για εκατομύρια κόσμο, την ώρα που μια χούφτα άνθρωποι θα είναι οι νέοι βασιλιάδες.

Σας θυμίζουν τίποτα όλα αυτά? Εχετε διαβάσει ιστορία? Λογοτεχνία? Προλάβατε να δείτε πως ζουν οι άνθρωποι σε όλα τα υποβαθμισμένα και εξαθλιωμένα μέρη του πλανήτη? Προλάβατε να ρίξετε τη ματιά σας τότε που βλέπατε κάτι ντοκυμαντέρ κι αφιερώματα στη τηλεόραση μασουλώντας πίτσες και πίνοντας τα μπυρόνια?

Πολλοί από εσάς αρέσκονται ακόμα να φαντασιώνονται πως όλες οι φωνές που μιλάνε για τον επερχόμενο οικονομικό αρμαγεδδώνα και την απόλυτη εξαθλίωση εκατομυρίων ανθρώπων πως είναι ηλίθιες υπερβολές. Αρέσκονται να φαντασιώνονται πως οι φωνές που τα λένε αυτά είναι απλά αρρωστημένα φαντασιόπληκτες.

Κι αυτό το κάνουν για δυο λόγους φυσικά. Είτε γιατί προς το παρόν την έχουν σκαπουλάρει , για οποιοδήποτε λόγο, από τη φρίκη είτε γιατί πιστεύουν ότι θα τα καταφέρουν να τη σκαπουλάρουν στο μέλλον.

Οι περισσότεροι δεν έχουν συνειδητοποιήσει πως όταν δίνεται ένα σύνθημα σε οποιοδήποτε πόλεμο να αρχίσει ο βομβαρδισμός και να ισωπεδωθεί ότι βρεθεί μπροστά, δεν υπάρχει κανείς να τη σκαπουλάρει. Ολοι είναι υποψήφιοι να αφανιστούν. Κι αν όχι αυτοί τα παιδιά τους, κι αν όχι τα παιδιά τους τα εγγόνια τους, οι φίλοι τους, οι συνάδελφοί τους, οι γείτονες.

Αν λοιπόν κάποιος αυτή τη στιγμή δεν είναι το απόλυτο καθίκι τελειωμένο που να επιμένει ακόμα σθεναρά μόνο στο τι θα κάνει η πάρτη του και το πολύτιμο τομαράκι του , αν ενδιαφέρεται έστω για τα παιδιά του και το μέλλον τους, αν έχει ξυπνήσει στη πραγματικότητα επί τέλους και βάζοντας λιγάκι τη φαντασία του να δουλέψει μπορέσει να δει τι κουστούμι ετοιμάζει ο ράφτης.

Κι αν όλα αυτά είναι αλήθεια μπορούν να σταματήσουν. Φυσικά και μπορούν. Αμέτρητες φορές στην ιστορία της ανθρωπότητας οι σκλάβοι βρήκαν το θάρρος να ξεσηκωθούν. Η ιστορία είναι γεμάτη από εποχές όπου μειονότητες στυγνών και απάνθρωπων ηγεμόνων και ηγετίσκων έστελναν στην εξαθλίωση και το θάνατο χιλιάδες άλλους. Κρατώντας την εξουσία στα χέρια τους με διαφόρους τρόπους. Το φόβο. Τον υπάκουο στις εντολές τους στρατό. Την εκκλησία που ευλογούσε τα όπλα τους. Τη προπαγάνδα που βομβάρδιζε με ψέμματα τα μυαλά των ανθρώπων. Τη τιμωρία. Τις φυλακίσεις. Τους διωγμούς. Τους πολέμους.

Σε κάθε περίπτωση όμως στην αντιπερα όχθη γεννήθηκαν τα αντίστοιχα όπλα αντίδρασης. Οι αντίστοιχοι άνθρωποι που απαίτησαν και κέρδισαν την ελευθερία τους.

Στη σημερινή εποχή επιχειρούν κάτι ακόμα πιο πρωτοφανές από όλα τα υπόλοιπα αίσχη.

ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ ΜΕ ΚΑΘΕ ΤΡΟΠΟ ΝΑ ΠΕΙΣΟΥΝ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΩΣ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΤΡΟΠΟ ΔΙΑΦΥΓΗΣ.

Οι λαοί δεν ξεσηκώνονται όχι μόνο γιατί φοβούνται ή γιατί έχουν ξεχάσει πως είναι να αντιδράς στα χιλιάδες ναι υποταγής με ένα μεγάλο όχι ελευθερίας, αλλά γιατί δεν ξέρουν που να πάνε. Επαναστάσεις έχασαν το δρόμο τους. Πειράματα αλλαγής ξεφτυλίστηκαν. Ιδεολογίες πρόδωσαν. Το κράτος δικαίου τελικά έμεινε στα χαρτιά παντού όσο αίμα και να χύθηκε και οι λαοί νοιώθουν πως ακόμα κι αν δώσουν άλλη μια φορά το αίμα τους χαμένο θα πάει.

Οι άνθρωποι κοιτάζοντας πίσω βλέπουν με απογοήτευση και εγκατάλειψη πως όλες οι αναλαμπές ελευθερίας του παρελθόντος σε κάθε εποχή στο τέλος κατέληγαν σε ένα φιάσκο που έφερνε ακόμα χειρότερα βάσανα στο ξημέρωμα της επόμενης μέρας.

Στο μέλλον λοιπόν όσο ακόμα οι «πολιτισμένοι» θα καταφέρνουν να έχουν ένα κομμάτι ψωμί κι ένα κρεββάτι να κοιμούνται θα το θεωρούν μεγάλη επιτυχία. Γρήγορα θα ξεχάσουν πως έτρωγαν πολύ καλύτερα από ένα κομμάτι ψωμί, γρήγορα θα ξεχάσουν πως είχαν κάτι περισσότερο από ένα κρεββάτι. Είναι η ενστικτώδικη ικανοποίηση της επιβίωσης.

Και η νέα παγκόσμια τάξη ποντάρει ακριβώς πάνω σε αυτά τα δύο στοιχεία.

Πρώτον – την πεποίθηση πως δεν υπάρχει ελπίδα...

Και δεύτερον – την αποδοχή λόγω φόβου να αποδεχτούμε ακόμα και τα ψίχουλα σαν λύση...

Οι καταστροφικές συνέπειες της παραμονής μας στην Ε.Ε.

Ελευθεροτυπία...

Του ΤΑΚΗ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΥ

Στο προηγούμενο άρθρο1 αναφέρθηκα στη μοναδική, κατά τη γνώμη μου, διέξοδο από την καταστροφική κρίση που δημιούργησαν οι ξένες ελίτ με τη συνεργία των ντόπιων.

Η διέξοδος αυτή περνά μέσα από την άμεση έξοδο από την Ε.Ε. και την ευρωζώνη, την ακύρωση των «μνημονιακών» νόμων και τη διαγραφή ολόκληρου του χρέους, την αναγκαστική απαλλοτρίωση -χωρίς αποζημίωση- του λεηλατημένου κοινωνικού μας πλούτου, καθώς και αυστηρούς κοινωνικούς ελέγχους των αγορών κεφαλαίου, εργασίας και εμπορευμάτων, την κοινωνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος και, προπαντός, τη δημιουργία ενός νέου παραγωγικού και καταναλωτικού προτύπου που θα στηρίζεται βασικά στους δικούς μας παραγωγικούς πόρους, οι οποίοι θα οργανώνονται γύρω από συλλογικά ελεγχόμενες επιχειρήσεις.
Το άρθρο αυτό (που αποτελούσε ουσιαστικά περίληψη των συμπερασμάτων συστηματικής ανάλυσης της κρίσης και συνολικής πρότασης για διέξοδο από αυτή που διατυπώθηκε σχεδόν ένα χρόνο πριν)2 έτυχε πολύ ευμενούς υποδοχής από blogs, αναγνώστες κ.λπ., και φυσικά και άμεσων ή έμμεσων επιθέσεων από τους «ευρωπαϊστές» με επενδυμένα συμφέροντα στην Ε.Ε., ενώ δεν έλειψαν και αυτοί που προσπαθούν να θάψουν παρόμοιες προτάσεις, με ισχυρισμούς του τύπου «αντί μιας μελετημένης και συγκροτημένης πρότασης για τη βαθιά κρίση, ακούμε μόνο κραυγές, από εκείνες που ακούγονται για να ακουστούν»!
Συγχρόνως, η κοινοβουλευτική χούντα και τα παπαγαλάκια της ξεκίνησαν μια γκεμπελική εκστρατεία καταστροφολογίας για τις συνέπειες εξόδου από την ευρωζώνη. Ομως, ας δούμε ένα «σοβαρό» άρθρο όπου μάθαμε από... πολιτειολόγο για τις «καταστροφικές συνέπειες της εξόδου από την ευρωζώνη»3 - ο οποίος προφανώς γνωρίζει περισσότερα από πλειάδα έγκυρων διεθνών οικονομολόγων, με τελευταίο τον Ρουμπινί, που υποστηρίζουν το αντίθετο!
Ετσι, πρώτον, υποστηρίζεται ότι η έξοδος από την ευρωζώνη θα σημάνει «δραματικές αυξήσεις στις τιμές των εισαγωγών» και, επομένως, αντίστοιχη αύξηση της τιμής της εισαγόμενης ενέργειας και του παραγωγικού κόστους. Στην πραγματικότητα, όμως, η υποτίμηση του νομίσματος στην οποία θα οδηγήσει η έξοδος από το ευρώ επιφέρει μεν αύξηση των τιμών των εισαγόμενων προϊόντων, αλλά και αντίστοιχη μείωση των τιμών των εξαγομένων, που σίγουρα θα έχει σημαντικά ευεργετικά αποτελέσματα στις εξαγωγές και τον τουρισμό.
Επομένως, το κράτος μπορεί να αντισταθμίσει σημαντικό τμήμα της αύξησης του κόστους παραγωγής με το μηδενισμό του φόρου στην ενέργεια, που θα γινόταν δυνατός (ο μηδενισμός) με τα επιπλέον (άμεσα ή έμμεσα) φορολογικά έσοδα από τη βελτίωση των εξαγωγών. Στην πραγματικότητα, το σημαντικότερο πρόβλημα από την υποτίμηση θα ήταν η επιδείνωση των λαϊκών εισοδημάτων εξαιτίας της αύξησης των τιμών των βασικών ειδών, τα περισσότερα από τα οποία σήμερα εισάγουμε, ως συνέπεια της αποδιάρθρωσης της παραγωγής μας μετά την ένταξη στην Ε.Ε. Ομως, μια κυβέρνηση, που δεν θα εκπροσωπούσε (όπως η σημερινή χούντα) τα προνομιούχα στρώματα και τις ελίτ, θα μπορούσε να επιδοτεί τα λαϊκά στρώματα από τα έσοδα ενός σημαντικού φόρου στη μεγάλη περιουσία (κινητή και ακίνητη), καθώς και τα έσοδα από ένα βαρύ φόρο στα είδη πολυτελείας, όπως έχουμε προτείνει.
Δεύτερον, φυσικά, οι ελληνικές τράπεζες θα πρέπει να κοινωνικοποιηθούν, και αυτό δεν είναι κάτι «κακό», όπως ισχυρίζεται το άρθρο αυτό, διότι δήθεν στη χώρα μας «ο δημόσιος τομέας είναι κεντρικό μέρος του προβλήματος». Το «επιχείρημα» αυτό, όπως έδειξα αλλού,4 αποτελεί απλά νεο/σοσιαλφιλελεύθερο μύθο, αφού ο δημόσιος τομέας είναι σύμπτωμα της χρόνιας δομικής κρίσης, όπως και το χρέος.
Τρίτον, το «επιχείρημα» ότι η έξοδος από την ευρωζώνη έπειτα από χρεοκοπία θα αποκλείσει τη χώρα από τις διεθνείς χρηματαγορές, τη στιγμή που το έλλειμμα του προϋπολογισμού θα αυξάνεται, στηρίζεται σε δύο σιωπηρές υποθέσεις που ισχύουν μόνο αν παραμείνουμε στην Ε.Ε./ευρωζώνη (που είναι βέβαια το κρίσιμο ερώτημα)! Δηλαδή, στην υπόθεση ότι το χρέος θα μείνει στο ύψος που μας καθόρισαν οι τοκογλύφοι πιστωτές μας - όταν ακριβώς βραχυπρόθεσμος στόχος της εξόδου από την Ε.Ε./ευρωζώνη είναι να αποφασίσουμε εμείς για το εάν θα πληρώσουμε το χρέος, και μακροπρόθεσμος η δημιουργία των προϋποθέσεων μιας αυτοδύναμης ανάπτυξης που θα ελαχιστοποιούσε, αν δεν εξαφάνιζε, την ανάγκη νέων δανεισμών.
Οι ταμειακές μάλιστα ανάγκες για την επαναφορά των λαϊκών εισοδημάτων στο προ των μνημονίων επίπεδο μπορούν να καλυφθούν μέσω ενός ελεγχόμενου πληθωρισμού (ενώ τα λαϊκά εισοδήματα θα μπορούσαν να προστατευθούν με τιμαριθμικές αναπροσαρμογές), καθώς και της φορολόγησης των μεγάλων εισοδημάτων.
Τέταρτον, τα κίνητρα για φοροδιαφυγή και εισφοροδιαφυγή όχι μόνο δεν θα αυξηθούν «δραματικά», όπως υποστηρίζει το άρθρο, αλλά αντίθετα θα μειωθούν δραστικά στο νέο θεσμικό πλαίσιο, ιδιαίτερα μετά τη ριζική αναδιανομή του πλούτου και του εισοδήματος υπέρ των λαϊκών στρωμάτων που συνεπάγονται τα παραπάνω μέτρα.
*Η πλήρης εκδοχή του άρθρου δημοσιεύεται εδώ: http:// www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/greek/grspeeches/chalkida__2011.htm
1. Το άρθρο για το πολιτικό και κοινωνικό υποκείμενο ενός αγώνα, με τους στόχους του κειμένου, που υποσχέθηκα στο προηγούμενο άρθρο, αναγκαστικά αναβάλλεται για το επόμενο -βλ. όμως: http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/greek/grspeeches/chalkida__2011.htm
2. βλ. Η Ελλάδα ως Προτεκτοράτο της Υπερεθνικής Ελίτ, (Γόρδιος, Νοέμ. 2010) Μέρος Τρίτο
3. Διονύσης Γ. Δημητρακόπουλος, «Ε», 1/10/2011
4. Η Ελλάδα ως Προτεκτοράτο, ό.π. σελ. 79-86

Ο Έλλην ασθενής και η ευθανασία...

του Γιώργου Πήττα | TVXS - TV Χωρίς Σύνορα....

 

Έχουν περάσει πάρα πολλά χρόνια από τότε που ακούγαμε τον Γεώργιο Παπαδόπουλο να μιλά «δια τον ασθενήν» που βρίσκεται δεμένος στο τραπέζι του χειρουργείου «ίνα αυτός υποβληθεί εις την κατάλληλον θεραπείαν και να αποδοθεί εκ νέου θεραπευμένος εις την ελευθέραν διαβίωσιν»

Έπρεπε να φτάσουμε στις μέρες μας για επανέλθει η Ελλάδα ως ασθενής που χρήζει θεραπείας, μόνο που αυτή τη φορά, κατά πως φαίνεται επειδή η εποχή και η ασθένεια χαρακτηρίζονται από περιπλοκότητα όχι μόνο δεν έχει βρεθεί το φάρμακο, αλλά ο ασθενής έχει μεταβληθεί σε πειραματόζωο πάνω στο οποίο μαθητευόμενοι μάγοι δοκιμάζουν διάφορες αγωγές με κύριο συστατικό στοιχείο το γνωστό τεστ κοπώσεως ή μάλλον εξοντώσεως.

Το πιο παράδοξο από όλα είναι πως οι εντεταλμένοι «γιατροί» είναι αυτοί που καλλιέργησαν συστηματικά όλες τις παθήσεις του ασθενούς και φρόντισαν να τις γιγαντώσουν ως εκεί που δεν παίρνει άλλο. Η Ελλάδα σαν «οργανισμός» μοιάζει με έναν αχαλίνωτο μεταστατικό καρκίνο που σε όλα (κυριολεκτικά) καρκινοβατεί. Έφτιαξαν ένα τέρας , κάτι σαν το δημιούργημα του Doctor Frankenstein που τώρα παρουσιάζεται να απειλεί τους πάντες και μεταξύ αυτών και τους κατασκευαστές.
Πως θα το μαζέψουν; Πως μπορούν να σκοτώσουν αυτό που έφτιαξαν προκειμένου να εξασφαλίσουν την δική τους μακροημέρευση στα ζεστά μαξιλάρια της ασύδοτης εξουσίας; Αφού πρώτα το τάισαν με τόσο αίμα, τώρα αυτό σπαράζει και ετοιμάζεται να τους καταπιεί.
Η Ελλάδα, βιώνει τις χειρότερες μέρες της σύγχρονης ιστορίας της.
Χειρότερες και από εκείνες της δικτατορίας γιατί τότε, δεν είχε προηγηθεί ένα όνειρο στηριγμένο σε δανεικά ώστε στην πτώση του να αποκαλύψει απέραντη μιζέρια. Χειρότερες και από εκείνες του εμφυλίου ίσως, γιατί τότε υπήρχαν απέναντι δύο πραγματικοί κόσμοι που ο κάθε ένας κουβαλούσε μία Ιδέα για το μέλλον.
Τώρα; Τώρα η Ελλάδα καταγράφει νέα ρεκόρ. Δεν «κατακτά» ευρωπαϊκά κύπελλα στο ποδόσφαιρο.Δεν φοράει στρας τραγουδώντας ανόητα τραγουδάκια κερδίζοντας την Eurovision. Δεν διοργανώνει τους καλύτερους Ολυμπιακούς Αγώνες που έγιναν ποτέ. Δεν συντάσσει καταλόγους με 100 αιτίες που δείχνουν γιατί δήθεν είμαστε οι πιο μάγκες να’ ουμ. Δεν ψηφίζει τους 100 σπουδαιότερους Έλληνες με τον δικτάτορα Παπαδόπουλο στη θέση 62, και τον Λάκη Λαζόπουλο στη θέση 83…πιο πάνω από τον Ηρόδοτο (!!!) λησμονώντας ως συνήθως πολλούς και σημαντικότατους.
Τώρα η Ελλάδα καταγράφει ρεκόρ αυτοκτονιών.
Η Ελλάδα που «δεν έχει ανάγκη από ψυχίατρους γιατί έχουμε φίλους» όπως έλεγε αυτάρεσκα και γραφικά η Μελίνα Μερκούρη , πηδάει από τις ταράτσες. Γεμίζει τους δρόμους της από ανέστιους που μέχρι πριν από λίγο είχαν ζωή και δεν μπορούσαν να διανοηθούν τι θα τους συμβεί.
Διαπράττει ληστείες ανά 8 λεπτά στο 24ωρο για μικροποσά που εξασφαλίζουν ένα πιάτο φαγητό-εξαίρεση το 1000000 ευρώ τις προάλλες από το αεροδρόμιο (σε καλή μεριά).
Βιώνει η Ελλάδα ένα σουρεαλιστικό σκηνικό μιας τρισάθλιας παράστασης στην οποία ο Μαρκήσιος Ντε Παγκάλ δηλώνει σαρκαστικά πως δεν έχει να πληρώσει τον φόρο που ζητά ο Σερίφης Μπένι και μας πληροφορεί κουνώντας τα προγούλια του για μια -δυο ντουζίνες ακινήτων που έχει στην κατοχή του.
Με το πρότυπο του ΠΑΣΟΚικού παρακράτους , τον Ψωμιάδη να κυκλοφορεί ελεύθερος φυσώντας τον βαρύ καπνό του πούρου στο πρόσωπο των χιλιάδων μικρών οφειλετών που φλερτάρουν με την ταράτσα και το σάλτο.
Με την κυβέρνηση των θεραπευτών να είναι η επιτομή της υποκρισίας καθώς βεβαίως βολεύει ασμένως τα δικά της παιδιά ως είθιστε.
Με την «όλη Ελλάδα» να είναι απολύτως παραλυμένη και παραδομένη στα χέρια δεκάδων ετερόκλητων συντεχνιακών συμφερόντων, εργατοπατέρων και κομματαρχών και ταυτόχρονα με αμέτρητους άνεργους που πολλαπλασιάζονται με γεωμετρική πρόοδο.
Με τους Έλληνες να θεωρούν πως το σύμπαν των αγγλοσαξόνων έχει συμμαχήσει ενάντια στο μεγαλείο της φυλής και να αδυνατούν να τραβήξουν τις διαχωριστικές γραμμές που ξεχωρίζουν την ευρύτερη και βαθύτατη διεθνή καπιταλιστική κρίση από τις ελληνικές κρίσιμες παθογένειες που έλκουν την καταγωγή τους από την ίδια τη σύσταση του Ελληνικού κράτους και την επικράτηση του «ήθους» των Κοτζαμπάσηδων δια παντός.
Με κάθε επιφύλαξη, χωρίς να είμαι Οικονομολόγος, αναρωτιέμαι αν αυτός ο συγκεκριμένος ασθενής επιδέχεται μόνο ευθανασία. Και ως ευθανασία εννοώ την έξοδο της Ελλάδας από τη ζώνη του ευρώ, την επιστροφή στη δραχμή και στο 1960. Φτώχεια, λατέρνα και φιλότιμο.
Ποιοι θα χάσουν από κάτι τέτοιο; Γιατί αυτοί που δεν έχουν να χάσουν τίποτα, είναι πολλοί και πληθύνονται διαρκώς.
Το δραματικότερο πρόβλημα δεν βρίσκεται τόσο σε όσους είμαστε 50 κάτι και ίσως χάσουμε τη δουλειά μας. Και αυτό, γιατί αν το δει κανείς κυνικά, οι 50 κάτι, ζήσαμε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μας ήδη. Οι 20 κάτι όμως, και οι νεώτεροι τι ακριβώς και σε ποιον χρωστάνε; Δεν τους αξίζει μία Ελλάδα αξιοπρέπειας;
Υπάρχει λόγος να μεγαλώσουν και άλλοι νομίζοντας πως η ζωή είναι μία vodka πορτοκάλι πασπαλισμένη με χάχανα;
Δεν πρέπει η κληρονομιά του κου Γιάννου Παπαντωνίου που προέτρεπε στα χρηματιστήρια τον κόσμο να κονιορτοποιηθεί;
Δεν πρέπει αυτή η πανέμορφη χώρα να ξαναζωντανέψει τα χωράφια της, να αποκτήσει ίσως λιγότερα αλλά καλύτερα σχολεία και πανεπιστήμια;
Δεν πρέπει να βρει ένα όραμα που επιτέλους να μην έχει καμία σχέση με υπερφίαλα μεγαλεία;
Δεν πρέπει να συνειδητοποιήσει πως δεν έχει κανένα δικαίωμα παραπάνω από κανέναν γιατί ένας μακρινός πρόγονος λέγονταν Περικλής και γιατί έχει λίγο κρασί λίγη θάλασσα και τ’ αγόρι της;
Άρα;
Άρα, έχω την εντύπωση πως μόνο αν η κοινωνία τραβήξει στα άκρα τις αντιδράσεις της αδρανοποιώντας τα αλλεπάλληλα πειράματα που γίνονται σε βάρος της και παράλληλα ευνουχίσει την τριάδα ΠΑΣΟΚ Νέας Δημοκρατίας και ΛΑΟΣ από τη δυνατότητα κυβερνητικής σύμπλευσης μπορεί να υπάρξει κάτι που δεν γνωρίζουμε ακόμα.
Και αυτό το κάτι επίσης δεν μπορεί να κουβαλάει το αποτύπωμα της Ελληνικής Αριστεράς έτσι όπως αυτή είναι σήμερα. Νομίζω, πως οι Έλληνες, πρέπει να τα κάνουν σμπαράλια όλα όσα ήξεραν και να αρχίσουν από την αρχή.
Μόνο που, αν όλο αυτό δεν περιέχει την βαθύτερη δυνατή αυτοκριτική θα μας γυρίσει εκεί που ήμασταν. Αυτοκριτική που θα βοηθήσει στην κατανόηση των ελληνικών ιδιαιτεροτήτων και στη συνέχεια στην ένταξη της Ελλάδας, των Ελλήνων, σε μία ευρύτερη παγκόσμια συνείδηση που κατά πως φαίνεται αρχίζει και ξυπνά .
Γιατί οι γενιές που προηγήθηκαν, είτε κυβέρνησαν είτε συμμετείχαν σε αυτό που φτιάχτηκε, παρέδωσαν έναν κόσμο απείρως χειρότερο από αυτόν παρέλαβαν.
Έρχονται απίστευτες θύελλες. A hard rain’s A-Gonna fall. Που λέει κι’ ο ποιητής.

Η Ευρώπη, το κράτος και η πείνα: Σύντομος οδηγός για ξεδιάντροπες σκύλες

Του Αυγουστίνου Ζενάκου απο το The Press Project ...
Κατά την επέλασή του στο Βερολίνο, το 1945, ο Κόκκινος Στρατός – τόσο ως αντίποινα στις θηριωδίες των Ναζί όσο και εξ αιτίας της μάλλον λανθασμένης απόφασης των γερμανών στρατιωτών να μην καταστρέψουν τα αποθέματα αλκοόλ – βίασε ανάμεσα στις 95.000 και στις 130.000 γυναίκες. Περίπου 10.000 από τις «Γκρέτσεν», όπως τις έλεγαν οι Ρώσοι, αυτοκτόνησαν.

Από εκείνες τις όχι και τόσο μακρινές ημέρες, μας έχει μεταφερθεί, κοντά στα άλλα, η πληροφορία ότι ελάχιστοι υπερασπίστηκαν γυναίκες από τους βιαστές τους – η εξαίρεση ήταν λιγοστοί που πάλεψαν με τους στρατιώτες για να μην βιαστεί η μητέρα τους ή η σύζυγός τους. Οι συνηθέστερες αντιδράσεις ήταν δύο. Η μία ήταν η κατηγορία για «διαφθορά»: «Γίνατε όλες ξεδιάντροπες σκύλες!» φώναξε στη μνηστή του, που την είχαν βιάσει πέντε Ρώσοι, ένας γερμανός στρατιώτης που μόλις είχε επιστρέψει από στρατόπεδο αιχμαλώτων. Η άλλη ήταν η προτροπή να σκεφτούν οι γυναίκες το «κοινό καλό»: «Πήγαινε, για το Θεό! Θα μας βάλεις όλους σε μπελάδες» ήταν αυτό που άκουσε μια γυναίκα από τον γείτονά της, καθώς ρώσοι στρατιώτες την έσερναν από το κελάρι όπου κοιμόταν για να τη βιάσουν.

Θα περίμενε κανείς ότι η αντίδραση των γυναικών θα ήταν μανιασμένη. Δεν ήταν, όμως. Απεναντίας, λίγο λίγο, άρχισε να διαμορφώνεται μια κανονικότητα. Οι Βερολινέζες δεν έπρεπε μόνο να προστατευτούν από τους ομαδικούς βιασμούς, είχαν αρχίσει και να λιμοκτονούν. Κι έτσι βρήκαν προστάτες. Ρώσοι στρατιώτες ήταν και πάλι οι προστάτες, μόνο που τώρα ήταν ένας τη φορά και για να βιάσει μια γυναίκα δεν χρειαζόταν να της βάλει την κάνη του τουφεκιού στο στόμα αλλά να της δώσει ψωμί, ρέγγα και μπέικον. Σε αυτό το σημείο, μια Βερολινέζα έγραψε στο ημερολόγιό της ότι θυμήθηκε τη φράση του Berthold Brecht: «Πρώτα το φαγητό, μετά η ηθική.»
Όλα τούτα μού ήρθαν στο νου καθώς βλέπω να σχηματίζεται στον δημόσιο λόγο μια ισχυρή τάση που είτε αντιμετωπίζει όσους αντιστέκονται στην κυβερνητική και ευρωπαϊκή πολιτική ως «ξεδιάντροπες σκύλες» είτε τους προτρέπει να «πάνε, μα το Θεό!» επειδή «μας βάζουν όλους σε μπελάδες». Αλλά ύστερα σκέφτηκα πως και αυτή η τάση από κάπου δημιουργείται και πως το κοινωνικό «διαίρει» δεν πιστεύω ότι εκπορεύεται από τους πολίτες αλλά από αυτούς που βασιλεύουν. Και εκπορεύεται με το διαχρονικό του όχημα, την απειλή ότι αντί για ψωμί, ρέγγα και μπέικον, υπάρχει πάντα το ενδεχόμενο της κάνης: αν νομίζεις ότι ο βιασμός είναι πρόβλημα, περίμενε να δεις πώς νιώθει την πείνα μια/ένας βιασμένη/ος.

Πείστηκα ακούγοντας τον Ευάγγελο Βενιζέλο να λέει, στην τελευταία του συνέντευξη Τύπου: «Νομίζετε ότι δεν μπορεί να είναι χειρότερα;» Αλλά πιο πολύ πείστηκα από το άρθρο του Κώστα Σημίτη σε έγκριτη εφημερίδα, το οποίο ο χαρισματικός υπουργός Υγείας Ανδρέας Λοβέρδος προέτρεπε προ ημερών τους τηλεθεατές της εκπομπής του δημοσιογράφου Γιάννη Πρετεντέρη να διαβάσουν οπωσδήποτε: «Η αναστολή της συμμετοχής μας στην Ευρωζώνη θα σημάνει πιθανότατα επάνοδο στη δραχμή. Η ισοτιμία της νέας δραχμής προς το ευρώ θα είναι πολύ κατώτερη εκείνης με την οποία πραγματοποιήθηκε η είσοδος στην Ευρωζώνη (1 ευρώ=340 δρχ.) Ένα ευρώ θα αντιστοιχεί σε εξακόσιες δραχμές ή και πολύ παραπάνω. Η οριστική τιμή της δραχμής θα καθορισθεί τελικά από τις αγορές ύστερα από αλλεπάλληλες υποτιμήσεις. Οι Έλληνες θα χάσουμε ένα μεγάλο ποσοστό της αξίας των χρημάτων μας, οι μισθωτοί ένα μεγάλο τμήμα της αγοραστικής τους δύναμης. Οι τιμές των εισαγόμενων ειδών θα αυξηθούν κατά το ύψος της υποτίμησης. Πολλά εγχώρια αγαθά θα ακολουθήσουν και αυτά την αλματώδη άνοδο των τιμών μια που οι περισσότερες πρώτες ύλες προέρχονται από το εξωτερικό. […] Μόλις μαθευτεί ότι είναι σε εξέλιξη η εγκατάλειψη του ευρώ θα κυριαρχήσει πανικός στην αγορά. Τράπεζες και καταθέτες θα προσπαθήσουν να εξασφαλίσουν αμέσως όσο το δυνατό περισσότερα ευρώ για να τα στείλουν στο εξωτερικό ή να αποθηκεύσουν. […] Κερδοσκοπία, απάτες, αβεβαιότητα θα κυριαρχήσουν. Τα χρέη μας προς το εξωτερικό, που θα πρέπει να αποπληρωθούν σε ευρώ, αυτομάτως θα αυξηθούν κατά το ποσοστό της υποτίμησης. Ελληνικές επιχειρήσεις που συναλλάσσονταν με το εξωτερικό θα βρεθούν ίσως σε μια νύχτα με διπλάσια χρέη. Το δημόσιο χρέος θα φτάσει δυσθεώρητα ύψη. […] Θα πραγματοποιηθεί ανακατανομή του εισοδήματος και πλούτου χωρίς κανόνες και ηθική δικαιολόγηση. Η κοινωνική αναταραχή θα είναι έντονη, η οργή ανάλογη της χωρίς προηγούμενο φτώχειας και ανεργίας.»

Ο Κώστας Σημίτης έχει διατελέσει υπουργός Οικονομίας και πρωθυπουργός. Ο Ευάγγελος Βενιζέλος διατελεί υπουργός Οικονομίας και σχεδόν πρωθυπουργός. Οι διαπιστώσεις αυτές θα έπρεπε να μας οδηγούν στο να υποθέσουμε ότι κάτι παραπάνω θα ξέρουν. Αναρωτιέμαι, ωστόσο, τότε γιατί δεν δίνουν, κάπου μέσα στις τρομερές τους νουθεσίες, λίγη περισσότερη σημασία σε κάποια άλλα στοιχεία, όπως αυτά που, ενδεικτικά, αλίευσα από τους Γιατρούς του Κόσμου: «Με βάση την έρευνα οικογενειακών προϋπολογισμών που ανακοίνωσε στις 7 Οκτώβρη 2010 η ελληνική στατιστική υπηρεσία: Σχεδόν 2 εκ. κάτοικοι της Ελλάδας, που συμμετείχαν στην έρευνα, ζουν σε συνθήκες φτώχειας. Το ετήσιο εισόδημά τους δεν ξεπερνά τα 7.170 ευρώ. Οι συνθήκες διατροφής τους υποβαθμίστηκαν ραγδαία, από το 2004 που διενεργήθηκε η προηγούμενη σχετική έρευνα όπως δείχνει η μείωση των δαπανών για γαλακτοκομικά, ψάρια, λαχανικά και φρούτα και η αύξηση για αλεύρι, ψωμί, δημητριακά και κρέας. Κατά κατηγορίες, όπως προκύπτει από την έρευνα εισοδημάτων και συνθηκών διαβίωσης της στατιστικής υπηρεσίας για το 2008, πιο εκτεθειμένοι στη φτώχεια είναι τα παιδιά έως 17 ετών (23%) και οι ηλικιωμένοι άνω των 65 ετών(22%). Τον μεγαλύτερο κίνδυνο να βρεθούν κάτω από το όριο της φτώχειας αντιμετωπίζουν οι άνεργοι (37%). Κατά φύλλο μεγαλύτερο ποσοστό φτώχειας συναντάται στις γυναίκες παρά στους άνδρες (21% και 20% αντίστοιχα) ενώ, σε ότι αφορά το μορφωτικό επίπεδο, το 67% των φτωχών έχουν χαμηλό μορφωτικό επίπεδο. Ενδεικτικό στοιχείο επίσης για την οικονομική πίεση που δέχονται όχι μόνο τα χαμηλότερα αλλά και τα μεσαία εισοδήματα είναι ότι 6 στους 10 πολίτες δηλώνουν ότι μόλις τα βγάζουν πέρα, σύμφωνα με έρευνα του ΙΟΒΕ, που δημοσιεύθηκε στις 6 Μαΐου 2010.»

Μολονότι κι εγώ, όπως και άλλοι ψηφιακώς εγγράμματοι μικροαστοί της τάξης μου, έχω λυγίσει από τη θλίψη για τον θάνατο του Steve Jobs, επιστρατεύω την ψυχραιμία μου και σκέφτομαι: Έστω ότι έχουν δίκιο οι κυβερνήσεις μας, νυν και πρώην (μολονότι, η συστράτευση αυτή μάλλον πρέπει να μας βάζει σε υποψίες ως προς το μάντρα της αποκήρυξης του «παλαιού» πολιτικού ήθους), και υπάρχει πάντα περίπτωση να ζήσουμε ακόμη χειρότερα. Τι θα λέγατε λοιπόν αν…

…συνειδητοποιούσαμε ότι ήδη ζούμε χειρότερα; Ότι εκτός από τα δύο εκατομμύρια συμπολίτες μας που ήδη λιμοκτονούν, πολλοί ακόμη βρίσκονται σε ειδεχθές σημείο. Ότι υπάρχουν δημόσιοι υπάλληλοι – ναι, αυτοί που φταίνε για όλα – οι οποίοι μετά από τριάντα χρόνια εργασίας θα αμείβονται στο εξής με 600 ευρώ μηνιαίως; Ότι υπάρχουν απολυμένοι που τώρα όχι μόνο είναι ανασφάλιστοι, όχι μόνο δεν δικαιούνται επίδομα ανεργίας, αφού ο εργοδότης τους τούς είχε με μπλοκάκι, αλλά καλούνται και να πληρώσουν αυτό που σαδιστικά κάποιος ονόμασε «εισφορά αλληλεγγύης»; Ότι, όχι τα πειναλέα δύο εκατομμύρια αλλά πάμπολλοι από τους υπόλοιπους, δεν θα βάλουμε πετρέλαιο στα σπίτια μας; Ότι υπάρχουν οικογένειες στο κέντρο της Αθήνας που τους έκοψαν το ρεύμα και ζουν με γκαζάκι και κεριά; Ότι μια βόλτα σε εμπορικές περιοχές θυμίζει πια βομβαρδισμένη πόλη – τόσα είναι τα κλειστά καταστήματα και κτήρια; Ότι μας παρουσιάζουν τους μετανάστες ως αποδιοπομπαίους τράγους, έστω κι αν και αυτοί εργάζονται εδώ, όπως κι εμείς, και υποφέρουν από την αδικία κυβερνήσεων και εργοδοτών, και ότι αφήνουν φασιστικές συμμορίες να τους μαχαιρώνουν στους δρόμους των πόλεών μας; Ότι οι τράπεζες, τις οποίες στηρίξαμε εμείς, δεν δανείζουν, δεν ανοίγουν πλαφόν για επιχειρήσεις, αλλά εξακολουθούν να απαιτούν με ληστρικά επιτόκια και εισπρακτικές εταιρείες; Ότι σε κάθε πρόβλεψη και διαβεβαίωσή της μέχρι τώρα, η κυβέρνησή μας, η Ευρωπαϊκή Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο έχουν αποδειχτεί αναξιόπιστα και ότι όσοι από μας το επισημαίνουν υφίστανται βία, κάθε μέρα πια, με δακρυγόνα και ξύλο από συμμορίες που αυτοαποκαλούνται αστυνομικοί; Από τους ίδιους αστυνομικούς, παρεμπιπτόντως, που στην αντιμετώπιση του εγκλήματος είναι ανεπίδεκτοι αλλά που χτυπούν με ζήλο και αφήνουν σακατεμένους διαδηλωτές, παιδιά και τους δημοσιογράφους που καταγράφουν τη βαρβαρότητά τους;

…αποφασίζαμε ότι αν η εσχατολογία των κυβερνήσεών μας αποδειχθεί προφητική, προτιμούμε να αντιμετωπίσουμε την Αποκάλυψη χωρίς πρώτα να έχουμε εξοπλίσει τους εχθρούς μας με όλα μας τα υπάρχοντα. Με άλλα λόγια, προτιμούμε να μην έχουν οι ελάχιστοι στα χέρια τους τούς δρόμους μας, τα λιμάνια μας, την ενέργειά μας, τη γη μας. Προτιμάμε να τα κρατήσουμε και να μην τους τα πουλήσουμε.

…απαιτούσαμε τα ελάχιστα χρήματα που μας απομένουν να πληρώνουν τα σχολεία μας, τα πανεπιστήμια, τα νοσοκομεία, τα προγράμματα ψυχικής υγείας και απεξάρτησης, και όχι τα χημικά που εκτοξεύει λυσσαλέα η αστυνομία σε διαδηλωτές, τα νέα αμερικανικά τανκς που παρήγγειλε ο στρατός, τα προγράμματα στήριξης των τραπεζών με δισεκατομμύρια. Όσο φτάσουν αλλά τουλάχιστον κι αυτά τα λίγα να σταματήσουμε να τα ταΐζουμε στους αχόρταγους εχθρούς μας.

…πετούσαμε στα σκουπίδια την πλύση εγκεφάλου με το «μεγάλο κράτος» που φταίει για όλα και, αντί να δαιμονοποιούμε συνανθρώπους μας, αντιγυρίζαμε ότι η λύση στο «μεγάλο κράτος» δεν είναι η εκχώρηση των πάντων σε ιδιώτες αλλά το «αποτελεσματικό κράτος», το «κράτος στην υπηρεσία μας»; Εκείνο το κράτος που, ναι, σε πείσμα των προπαγανδιστών στα ΜΜΕ, είναι ακριβώς ένα «κράτος – πατερούλης»: σε βοηθάει να προοδεύσεις, σε προστατεύει από τους ισχυρότερους από εσένα, σε φροντίζει όταν είσαι αδύναμος, φτωχός, άρρωστος, νέος ή γέρος ή περιορισμένων δυνατοτήτων, όταν έχεις αμόρφωτους ή ακατάλληλους γονείς, όταν κινδυνεύεις, όταν σου λείπει φαγητό, στέγη, περίθαλψη, άθληση, βιβλία. Εκείνο το κράτος που τελικά πια δεν είναι κράτος με τη σιχαμένη έννοια που του έχει δώσει η Φιλελεύθερη Δημοκρατία αλλά είναι στ’ αλήθεια η έκφραση της κοινότητάς μας. Εκείνο το κράτος που θα είναι η αποκρυστάλλωση του γεγονότος ότι όχι μόνο η κοινωνία δεν είναι απλώς το άθροισμα των ατόμων αλλά κάθε άτομο κουβαλάει μέσα του την κοινωνία, το σύνολο των κοινωνικών σχέσεων. Εκείνο το κράτος που θα απαιτήσει να βρούμε ένα νέο όνομα για να το βαφτίσουμε.

…απορρίπταμε ως παρωχημένη και μικρόνοη την ποιητική του «τι είν’ ευρώ, τι μη ευρώ, και τι τ’ ανάμεσό τους» και θυμόμασταν ότι το ζητούμενο είναι η ευημερία μας και η βελτίωση της ζωής μας; Κανένα πρόγραμμα, καμία Κατάσταση του Επείγοντος, δεν μπορεί να δικαιολογήσει την εκποίηση των αγαθών μας. Το δίλημμα «αν δεν δεχτείς να βιαστείς τώρα, αύριο θα είσαι και βιασμένος και πεινασμένος» είναι το δίλημμα που σου θέτει ένας σαδιστής δήμιος. Ας μην επιλέξουμε – δεν μας νοιάζει ούτε το ευρώ ούτε η ευρωπαϊκή οικογένεια και το ερώτημα αν «ανήκουμε στην Ευρώπη» είναι βλακώδες. Τι είμαστε να μας χειραγωγούν απευθυνόμενοι στις ανασφάλειές μας; Δεν ανήκουμε στην Ευρώπη. Ανήκουμε στο 99% του κόσμου, το οποίο καταληστεύεται από το 1%, μαζί με Γερμανούς, Βρετανούς, Ιταλούς, Αμερικανούς, Σύριους, Αιγύπτιους, Ινδούς, Κονγκολέζους, Κινέζους και Κολομβιανούς. Η ευρωπαϊκή ανώτερη τάξη δεν θέλει να μας αφήσει να το δούμε αυτό και γι’ αυτό είναι εχθρός μας. Η «Ευρώπη» είναι απλώς εκτός θέματος. Αν υπήρχε «Ευρώπη», με την έννοια των «ευρωπαϊκών αξιών», αυτών που υποτίθεται ότι ενέπνευσαν την ένωση, τότε θα ήταν με το μέρος μας, θα πολεμούσε στο πλευρό μας.

…σταματούσαμε να λέμε ο ένας στον άλλον: «Πήγαινε, για το Θεό! Θα μας βάλεις όλους σε μπελάδες.» Αντί γι’ αυτό, ας πούμε: «Μην πας! Φώναξε! Δάγκωσε! Κλώτσα!» Και να συρθούμε κι εμείς δίπλα στον άλλον, σαν τους συμπολίτες μας που τόσο καιρό τώρα υφίστανται την κολασμένη βία των κυβερνήσεων αυτών και της αστυνομίας τους. Ας σταματήσουμε να κατηγορούμε όσους διαμαρτύρονται. Κι αυτοί, όπως και τα θύματα των βιασμών, δεν έχουν υπάρξει άμεμπτοι στη ζωή τους, πράγματι. Αλλά δεν έχουμε μάθει πια ότι έστω κι αν φορούσε κοντή φούστα, κι αν είχε κάνει όργια με τους συμφοιτητές της, κι αν εμφανίστηκε κάποιος και είπε «Ναι! Κι εμένα μου τον είχε πάρει στο στόμα σε μια οικοδομή, η πουτάνα!» - πάλι, δεν «τα ήθελε ο κώλος της», είχε το δικαίωμα να ορίσει το σώμα της, να πει «όχι» τούτη τη φορά και όποια φορά θέλει, να μην βιαστεί. Δεν το ξέρουμε αυτό;

Ας υιοθετήσουμε, λοιπόν, άφοβα την εσχατολογία των κυβερνήσεών μας. Ας δεχτούμε ότι, έτσι κι αλλιώς, στη δική μας ζωή έχουμε να περιμένουμε φτώχεια, πείνα και εξαθλίωση. Όμως, αν είναι να το υποστούμε, ας μην το κάνουμε επειδή φοβόμαστε μήπως δεν μας δώσουν λίγο ψωμί τώρα, αύριο το πρωί. Ας το υποστούμε επειδή όταν όλο τούτο περάσει – και πάντοτε, κάποια στιγμή, περνάει – δεν θέλουμε να βρεθούμε στον κόσμο που η κρίση αυτή προοιωνίζεται, θέλουμε να βρεθούμε σε έναν άλλον. Πεινάμε ήδη, ας πεινάσουμε περισσότερο, αλλά με τους δικούς μας όρους. Ας μην πάμε χαμένοι. Ας μην δεχτούμε την απάνθρωπη «σωτηρία» τους. Κι αν έρθει η καταστροφή, ας έρθει, ας την καλωσορίσουμε. Και ας είναι αυτή η νέα μάχη της ανθρωπιστικής επανάστασης.

Ξύπνα μαλάκα...

Πολιτικό Κοράκι...

Ξύπνα μαλάκα...

(οι καθωσπρέπει και τα νήπια να αποσυρθούν...το Κοράκι

μιλάει στον εαυτό του).

...............................................................................................................

Δύο χρόνια είσαι καρφωμένος στην καρέκλα του κουρέα/σφαγέα.

Είκοσι τέσσερις μήνες είσαι ο μοναδικός...πελάτης του.

Σε κουρεύει, σε ξουρίζει, σε πετσοκόβει, σε πηδάει κι εσύ κοιτιέσαι

στον καθρέφτη...

Στραβώθηκες μωρέ;;

Σε σακάτεψε ολάκερο...κι εσύ...χαμπάρι.

Σου ρούφηξε το μεδούλι...κι εσύ κορδώνεσαι.

Ξύπνα ηλίθιε...

Ξεκουνήσου. Βγες στο Δρόμο. Κάνε κάτι.

Ασε τις κλάψες. Τις δικαιολογίες. Το βόλεμα.

Σήκω,ρε.

Γίνε Πολίτης. Γίνε Ποτάμι. Γίνε Θύελλα.

Σ'έπνιξαν τα σκατά. Τόσο πολύ ταιριάξατε;;

Ξύπνα,γαμώ το διάολο μου.

Παράτα τις "πρέζες" και τα χαζοκούτια.

Ξέπλυνε το μυαλό σου. Πυροβόλα τα παπαγαλάκια.

Σφίξε τις γροθιές...όχι από Απόγνωση, αλλά από Δύναμη.

Μελαγχολείς;;

Σκέφτεσαι τα παιδιά σου;;

Τρέμεις;;

Ου να μου χαθείς ξεφτίλα. Δειλέ. Κότα.

Ξύπνα μαλάκα...

Σου πήραν τη Δουλειά.

Σου κατάσχεσαν το μεροκάματο και το κεραμίδι.

Θανατώνουν τη μάνα σου. Διώχνουν τα παιδιά σου.

Σ'έστρεψαν ενάντια στο γείτονα. Το Φίλο.

Σου θέρισαν τα Ονειρα και τις Ελπίδες.

Ξύπνα γαμώ το κέρατο μου...και γάμα τον κουρέα...

Whodunit

Old Boy...

Ένας κάποιος Κουσελάς, δεν λέει απλώς ότι έδωσε λίστα με φοροφυγάδες που δεν αξιοποιήθηκε, λέει επίσης και ότι αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που έπαψε να είναι υφυπουργός της κυβέρνησης. Εξακολουθεί παραταύτα και στηρίζει με την ψήφο του στη Βουλή μια τέτοιου είδους κυβέρνηση. Δεν έχει σημασία αν πρόκειται όντως για μια τέτοιου είδους κυβέρνηση ή αν είναι η ιδέα του και θεωρία συνωμοσίας μπολιασμένη με προσωπική πίκρα. Σημασία έχει ότι ο ίδιος νομίζει πως τον έφαγαν επειδή πήγε να τα βάλει με ισχυρούς φοροφυγάδες. Κι όμως παραμένει με τα χίλια μέλος της κοινοβουλευτικής ομάδας, κι όμως ψηφίζει χθες, σήμερα και αύριο νέα μέτρα.
Δεν ξέρω από που να αρχίσει η περιφρόνησή μου προς τέτοιου είδους ανθρωπάκια και που να τελειώσει.

---

Εν τω μεταξύ ο Παπακωνσταντίνου λέει ότι δεν υπάρχει τέτοια λίστα. Βλέπει οράματα προφανώς ο Κουσελάς, η κυβέρνηση είχε υφυπουργό οικονομικών έναν τύπο που ζει σε έναν φανταστικό κόσμο γεμάτο παραισθήσεις. Και είναι προφανώς εξαιρετικά δύσκολο να διαπιστωθεί ποιός από τους δύο λέει ψέμματα, πρόκειται προφανώς για ένα ζήτημα που σηκώνει τρελά πολύπλοκες πολιτικές έρευνες, πολιτικές έρευνες που δεν είναι η ώρα να γίνουν. Και προφανώς η χώρα έχει Πρωθυπουργό που την κυβερνά στα αλήθεια. Και δεν έχει κανένα άγχος να διαπιστώσει τι από τα δύο συνέβη. Κι αυτός και όλο το υπουργικό του συμβούλιο.

---

Ο καθένας μπορεί να ισχυρίζεται ό,τι θέλει όταν θέλει και όπως το θέλει. Ο Ρέππας μπορεί να λέει ότι ο Ραγκούσης δεν είχε φέρει σχέδιο για το ενιαίο μισθολόγιο και ο Ραγκούσης να λέει ότι είχε. Και να παραμένουν δικαιωμένοι και οι δύο από τον Πρωθυπουργό, εξίσου στη θέση τους, εξίσου υπουργάρες. Δεν τρέχει μία, δεν τρέχει μία αν οι ρυθμίσεις για τους φορτηγατζήδες που προέκυψαν μετά από χάος μηνών, έρχονται τώρα να ξανααλλάξουν. Σωστά τα ρύθμισε τότε ο Ρέππας, σωστά τα ρυθμίζει τώρα κι ο Ραγκούσης. Ο Πρωθυπουργός ασκεί υψηλή πολιτική και δεν μπορεί να ασχολείται με τα χθαμαλά. Άλλωστε σημάδι ζωντάνιας και δημοκρατίας είναι όλος αυτός ο διάλογος. Αφήνει όλα τα λουλούδια να ανθίσουν, πριν εγκαταλείψει οριστικά τη χώρα και πάρει κανένα διεθνές αξίωμα να ανταμειφθεί για τις υπηρεσίες του και ασχοληθεί με τα θέματα που στα αλήθεια τον καίνε, θέματα παγκόσμιας ειρήνης και οικολογίας, θέματα που θα κάνουν τα μαλλιά του να ξεασπρίσουν.

---

Ο καθένας μπορεί να ισχυρίζεται ό,τι θέλει όταν θέλει και όπως το θέλει. Ο ένας αντιπρόεδρος της κυβέρνησης μπορεί να λέει ας έρθει ο άλλος να τον βάλει φυλακή επειδή δεν έχει να πληρώσει κι όλο αυτό τελικά να μην προκαλεί εντύπωση. Για την ακρίβεια να αισθάνεσαι και ένοχος που ασχολείσαι ακόμα με την εσκεμμένη προκλητικότητά του. Γνώμη μου είναι πως αυτό που κάνει ο Πάγκαλος είναι να καθρεφτίζει τα όρια του παχυδερμισμού της ελληνικής κοινωνίας. Η ελληνική κοινωνία είναι που δρα σαν παχύδερμο έχοντας αποκτήσει ανοσία σε ό,τι κι αν πει, ό,τι κι αν κάνει. Ό,τι είναι ο Θεόδωρος Πάγκαλος για το πολιτικό σύστημα είναι ο Μάκης Ψωμιάδης για το δικαστικό - αστυνομικό. Η αντιμετώπιση που απολαμβάνουν οι δύο τους τόσο από τα συστήματα αυτά όσο και από την κοινωνία είναι η ακριβέστερη εικόνα μιας χώρας παραιτημένης κι από τα ελάχιστα όρια αξιοπρέπειας, παραιτημένης κι από τα στοιχειώδη προσχήματα.

Διαβάζω αναλύσεις σε σχέση με το χρέος της χώρας, όπου γίνεται η διαίρεση και λένε τι χρωστάει θεωρητικά ο κάθε Έλληνας, τι ποσό από το χρέος αντιστοιχεί θεωρητικά στον καθένα. Εκείνο που ξέρω είναι ότι πρακτικά η ανοχή που έχουμε επιδείξει στο φαινόμενο Πάγκαλου και στο φαινόμενο Ψωμιάδη αποτελεί ένα ηθικό στίγμα που βαρύνει τον κάθε ένα από εμάς. Ντρέπομαι προσωπικά που ακόμη ο Πάγκαλος είναι αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, ντρέπομαι προσωπικά που ο Ψωμιάδης έχει κάνει διαχρονικά την ελληνική δικαιοσύνη πουτάνα.

---

Η κατάσταση έχει ξεφύγει τόσο που όταν στη χθεσινή εκπομπή της ΝΕΤ αναφέρονται στον Πάγκαλο, ο Κωνσταντίνος Ζούλας λέει ότι έχει το ακαταλόγιστο. Λέει αυτό που σκέφτεται. Αμέσως μετά συνειδητοποιεί ότι αυτό που είπε μπορεί να οδηγήσει τον Πάγκαλο στο να βγάλει φωτιά από το στόμα του και να του γαμήσει το μέλλον, κάνει τρελή γυριστή και λέει ότι εννοούσε πως ο Πάγκαλος έχει χιούμορ. Οι τρελές γυριστές είναι απαραίτητο προσόν επιβίωσης στις μέρες μας. Αλλά και πάντα εδώ που τα λέμε. Την ίδια ώρα δίπλα του ο Γιάννης Πολίτης έχει πιάσει έναν Γερμανό και του μιλάει για «καλοδεχούμενο στρατό κατοχής» επιχειρηματιών. Στο τέλος εκλιπαρεί για ένα περίπτερο. Ελάτε Γερμανοί και φτιάξτε μας έστω ένα περίπτερο.

Μπορεί να μου τη δίνει γενικά και πολύ ο Πολίτης, αντιλαμβάνομαι όμως ότι αυτά που λέει τα λέει επίτηδες υπερβολικά για να δώσει έμφαση σε μια άποψη που ειλικρινά θεωρεί ότι θα αποτελεί μια άλφα λύση. Τείνω επίσης να πιστέψω -και δεν το λέω ειρωνικά- ότι η πλειοψηφία κυβερνητικών βουλευτών και υπουργών κάνουν ό,τι κάνουν πιστεύοντας και αυτοί ειλικρινά ότι αυτά που κάνουν αποτελούν ένα είδους λύση. Αθωώνοντας τους λοιπόν στη δίκη των προθέσεων, κρίνω το αποτέλεσμα. Που δείχνει έναν παρουσιαστή εκπομπής στην κρατική τηλεόραση να παριστάνει τον αρλεκίνο της υποτέλειας. Που δείχνει επίσης ότι -αν κατάλαβα καλά- ο νεοδιοριζόμενος καθηγητής θα παίρνει καθαρά 660 ευρώ τον μήνα.

---

Αν προχωρούσε η κυβέρνηση ταχύτερα στις διαρθρωτικές αλλαγές, αν είχε κλείσει δημόσιες υπηρεσίες άχρηστες, αν είχε απελευθερώσει επαγγέλματα, αν είχε πουλήσει δημόσια περιουσία, πόσα θα γλίτωνε ο νεοδιοριζόμενος; Θα έπαιρνε 700 αντί για 660; Δεν πάτε να γαμηθείτε παπαγαλάκια;

---

Οπότε ποιός αντίλογος μένει; Ότι αν το πηγαίναμε μόνοι μας το πράγμα ο μισθός θα ήταν -σε δραχμές ή σε ευρώ, δεν έχει σημασία- λιγότερα ή και πολύ λιγότερα κι από τα 660. Αυτός ο αντίλογος αρχίζει πια να μην δείχνει και τόσο πειστικός. Και όχι, δεν έχω στοιχεία να το αποδείξω, δεν έχω νούμερα και αριθμούς. Αλλά τα νούμερα και οι αριθμοί αποδεικνύονται αυτό που πάντα ήταν: ο ορισμός της σχετικότητας και όχι ο ορισμός της αλήθειας. Ανεξάρτητες αρχές τα αλλάζουν διαρκώς και όταν δεν τα αλλάζουν επαρκώς αλλάζουν οι ίδιες. Το 0% κούρεμα του χρέους γίνεται 21%, τώρα 50%, αύριο παραπάνω. Εκατό προς διακόσια δις ευρώ θα γίνουν αέρας. Εκτός αν ήταν πάντα αέρας. Εκτός αν υπάρχει το αληθινό χρήμα είναι ένα θέμα και η φούσκα του χρήματος ένα άλλο. Εκτός και αν κάθε γέννηση τόκου προσθέτει χρήμα στην αγορά που δεν υπάρχει στα αλήθεια κι όλο αυτό είναι μια αέναη πυραμίδα που κάποτε καταρρέει.

---

Για να το πω έτσι, ακόμα και αν υπάρχει πολύ πιο κάτω από τα 660 ευρώ σε νεοδιοριζόμενο καθηγητή σε αριθμητικό επίπεδο, δεν υπάρχει πιο κάτω από τα 660 ευρώ σε νεοδιοριζόμενο καθηγητή σε αληθινό επίπεδο. Η κοινωνία δολοφονήθηκε. Από τα δύο μέρη της δανειακής σύμβασης από κοινού.

729 μέρες και 24 ώρες Γιωργάκης

Polyfimos...

Δύο χρόνια κλείσανε η σοσιαλιστική κυβέρνηση και Γεώργιος Ανδρέα Παπανδρέου. Δύο χρόνια γεμάτα υποσχέσεις, τάματα, φωτοτυπίες, σαλάτες και δακρυγόνα.

2921 δάκρυα κύλησαν στο μαγουλάκι του Λοβέρδου των τηλεοπτικών πάνελ. Δύο κάθε πρωί στον Αυτιά, δύο κάθε βράδυ στα παράθυρα των 8 και ένα για τη στιγμή που θα γίνει το μπαμ. Αν τα βάλεις όλα μαζί μέχρι και τον Κηφισό ξεχειλίζεις

11.680 ντομάτες έφαγε ο Θεόδωρος Πάγκαλος με λαδάκι, φετούλα, ελίτσες και παξιμαδάκια σικάλεως. Τέσσερις σε κάθε χωριάτικη, μία χωριάτικη το πρωί, μία το μεσημέρι, μία το απόγευμα και μία το βράδυ.

Απροσδιορίστου αριθμού είναι οι φωτοτυπίες που έβαλε η Άννα η Διαμαντοπούλου να φωτοτυπήσουν τα παιδάκια που αντί για βιβλία τους έδωσε cd.

3650 φορές είπε ο Βενιζέλος τις λέξεις νέοι φόροι. Δύο φορές το πρωί ότι δεν θα μπουν, δύο το βράδυ ότι θα μπουν και του μένει και μία για περίσσευμα, να πάει για τσιγάρα.

3000 ήταν τα χημικά που πέσαν σε δύο μόνο μέρες στο Σύνταγμα. 900.000 τα ευρώ που τα πληρώσαμε εμείς οι ίδιοι μέχρι να μας τα ξαναπέτάξουν.

3 φορές είπαν ότι θα ψηφίσουν και 4 ότι δεν θα ψηφίσουν τη νέα κυβέρνηση οι βουλευτοαντάρτες του κώλου. Από τη μία ένα θρασύδειλο όχι στο Μνημόνιο, το Μεσοπρόθεσμο και τον ανασχηματισμό και από άλλη ένα μεγαλοπρεπέστατο ναι.

Το έβδομό τους όχι, θα είναι η γνωστή μαλακία ότι δεν θα περάσει η επίσημη κατάργηση μιας Εθνικής Συλλογική Σύμβασης Εργασίας που ανεπίσημα έχει καταργηθεί εδώ και δεκαετίες.

Μία είναι η χώρα που έχει για βουλευτή, τη νταντά που ξεσκάτιζε τον πρωθυπουργό.

252 και μισό ήταν τα κυματάκια πίσω απ’ το κεφάλι του Γιωργάκη στο Καστελόριζο όταν ανακοίνωνε το ΔΝΤ. Απροσδιόριστος ο αριθμός των μαχών που μας λέει ότι έχει δώσει και αμέτρητες οι φορές που μας έσωσε από του χάρου τα δόντια.

729 μέρες και 24 ώρες πέρασαν, που δέκα εκατομμύρια θύματα δεν έχουν ακόμη πετάξει έναν προδότη από την Ακρόπολη, να χαζεύει πέφτοντας το απέραντο γαλάζιο του Αττικού ουρανού.

You might also like:

Ένας λαός φωνάζει ΦΥΓΕ!

του Νικου Σουλη απο το Mediasoup...

5 Οκτωβρίου 2011, άλλη μια μέρα μαύρη για την Αθήνα
Ασχημα νέα φέρνω από την πόλη...
Ασχημα νέα για σας συμπολίτες μου που προσπερνάτε το αίμα και ζητάτε να καθαρίσουν το δρόμο,ελεύθερα να περναάτε για να πάτε στο διάολό σας
Ασχημα νέα, γιατί τα γουρούνια, δεν είναι πια γουρούνια απλώς, είναι γουρούνια στεφανωμένα με δόξα απο τον προστάτη ΓΑΠ και όλη τη συμμορία των αρπακτικών.
Συνένοχα κανάλια. που μένουν βουβά.
Ενοχοι δημοσιογράφοι που αφήνουν δημοσιογράφους να χτυπούν,να κλείνουν το στόμα τους..
Ενοχη δικαιοσύνη που αποφυλακιίζει το συνένοχο του δολοφόνου του Γρηγορόπουλου
Η Πόλη αυτή δεν μας ανήκει πια...
ένα γουρούνι σε κάθε γωνιά σε περιμένει ακονίζοντας τη χατζάρα του κρυμένος μέσα στη καουτσουκένια στολή, με ύφος αετού και καρδιά πεταλούδας, με φωνή λύκου και μυαλό σκατού!
Η Ελλάδα δεν είναι πλέον μια δημοκρατική χώρα...
εκτός του ότι έπαψε να μας ανήκει, πλέον έπαψε και να είναι προσβάσιμη.
Η χούντα μοιάζει αθώος θίασος επαρχιας, που ανεβάζει κωμειδύλιο.
Τ αληθινά κτήνη, τα αληθινά παμφάγα ρομπότ είναι εδώ, έτοιμα να εκτελέσουν κάθε ανθρώπινη φωνή, κάθε δικαίωμα ύπαρξης...
Νοιώθω νικημένος μα να είστε σίγουροι μόνο για λίγο.
Δεν θα περάσουν.
Ακόμα και ένας να μείνω και η πόλη όλη σε νάρκη χειμερία να έχει κατασταλεί..εγώ θα ζώσω το κορμί μου με εκρηκτικά και θα βρω τροπο να σας εξαφανίσω.
Στη πόλη αυτή πια μου απαγορεύουν να βαδίσω...
Απαγορεύουν να σκεφτώ
Απαγορεύουν να μιλήσω
Απαγορεύουν να αναπνεύσω.
και ο κόσμος γύρω μου κοιμάται.
Τα τεράστια θηρία γίναν ο ουρανός μας...η κατάθλιψη γίνεται η σύντροφός μας.
Γερόντια στις λαικές, μαζεύουν τα φρούτα από κάτω.
Νέοι κοιμούνται σε χαρτόκουτα.
όσοι δεν πέσανε ακόμα στη πρέζα, έχουν παραδώσει ψυχή και σώμα στην ανυπαρξία..χωρίς σπίτι..χωρίς τροφή..χωρίς όραμα.
Ο αρχηγός των ντήλερ της κυβέρνησης...αγνοεί τη βούληση μας...Διαλαλεί πως είναι ο εκ θεού σταλθείς σωτήρ ημών.

Παπανδρέου δε σε θέλουμε....αν δε φύγεις με το κανονικό....θα φύγεις ....με τρόπο που η ιστορική φαντασία δεν μπορεί να περιγράψει....Δεν έχεις λίγη τσίπα;
Σε διώχνουμε, ένας λαός που κορόιδεψες και με τρόπο αντίθετο προς το σύνταγμα κυβερνάς τη χώρα αυτή....
Φύγε και μη ξεχάσεις να πάρεις μαζί σου στο διάολο τον Αντώνη τη Δώρα και τον χαζοΦύρερ...
Δρόμο!
Η φωτογραφία είναι του Π. Παράσχη

Jenga ...

Η Αυγή online...

Του Κώστα Ζαχαριάδη
Το Jenga είναι ένα παιχνίδι το οποίο παίζεται με 54 ξύλινα τουβλάκια. Για να αρχίσει το παιχνίδι φτιάχνουμε έναν πύργο που έχει 18 επίπεδα τριών μπλοκ που τοποθετούνται το ένα δίπλα στο άλλο και κάθετα μεταξύ τους ανά επίπεδο. Αρχίζει το παιχνίδι και οι παίκτες παίρνουν σειρά για να αφαιρέσουν ένα τουβλάκι από τον πύργο και να το τοποθετήσουν στην κορυφή, δημιουργώντας μια όλο και πιο ασταθή δομή, η οποία στο τέλος καταρρέει. Η λέξη Jenga προέρχεται από μια Σουαχίλι λέξη που σημαίνει «να οικοδομήσουμε».
Δύο χρόνια «σοσιαλΗστικής προσαρμογής»
Συμπληρώθηκαν δύο χρόνια από την ημερομηνία των εκλογών, δύο χρόνια αθλιότητας, ψεύδους και παραπλάνησης του ελληνικού λαού. Τα συνθήματα «λεφτά υπάρχουν» και «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» ακόμα αντιλαλούν στ' αφτιά όχι μόνο των αγανακτισμένων ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ, αλλά ολόκληρης της κοινωνίας.
Κυβέρνηση και τρόικα, με τη σιωπηρή συμμετοχή και της Ν.Δ. παίζουν αυτό το πολύ «διασκεδαστικό» παιχνίδι, διασκεδαστικό όταν το παίζεις με φίλους στο σπίτι, ξεθεμελιώνοντας ανά τακτά χρονικά διαστήματα καταστάσεις και δικαιώματα (αυτά είναι τα τουβλάκια) και ρημάζουν αργά και μεθοδικά το οικοδόμημα (ο πύργος είναι η κοινωνία).
Μείωση του κατώτατου μισθού
Η πρόταση για περεταίρω μείωση του κατώτατου μισθού στον ιδιωτικό τομέα (βγάζουν άλλο ένα τουβλάκι) δείχνει ότι στόχος των πολιτικών που εφαρμόζονται δεν είναι ο περιορισμός του σπάταλου πελατειακού κράτους, του δημόσιου χρέους και του ελλείμματος, αλλά μια βίαιη, βάρβαρη, απάνθρωπη και σκληρά ταξική φτωχοποίηση ιδιαίτερα των οικονομικά ασθενέστερων στρωμάτων.
Οι δείκτες της οικονομίας ίσως ανακάμψουν σε κάποια χρόνια, οι πιο απαισιόδοξοι μιλούν για δεκαετία -ες. Φαίνεται όμως από τώρα καθαρά, όσο κι αν προσπαθούν να το συγκαλύψουν, ότι η λεγόμενη έξοδος απ' την κρίση, όποτε και αν έρθει, θα βρει την πλειονότητα των νέων σε ανεργία ή με μισθούς πείνας, την πλειονότητα των συνταξιούχων κάτω από τα όρια της φτώχειας, τον εργαζόμενο χρεωκοπημένο νεόπτωχο και περιστασιακά άνεργο, τα σχολεία χωρίς βιβλία και με λιγότερους δασκάλους, τα νοσοκομεία χωρίς αναλώσιμα και με ελλείψεις σε νοσηλευτικό προσωπικό, το ασφαλιστικό σύστημα σε κατάρρευση και εν μέρει ιδιωτικοποιημένο, τους πλουτοπαραγωγικούς πόρους της χώρας εκποιημένους.
Αυτή την πραγματικότητα μας ετοιμάζουν η κυβέρνηση και η τρόικα και την έχει προσυπογράψει και ο Σαμαράς με το Ζάππειο ΙΙ και όλες τις προγραμματικές παρεμβάσεις που έχει κάνει από τότε μέχρι σήμερα.
Απλή αναλογική και συσπείρωση της αριστεράς
Πρέπει να ισοπεδωθεί το πολιτικό σύστημα που μας έφερε εδώ, το σύστημα της δικομματικής – διπολικής εναλλαγής που καταληστεύει το κομματικό ταμείο και κομματικοποιεί το δημόσιο. Ας κάνει και μια θαρραλέα πράξη ο Παπανδρέου να ψηφίσει την απλή αναλογική και να μπει η ώρα σε περίοδο κυβερνήσεων συνεργασίας. Εκλογές για να δούμε πόσο υπεύθυνα θα συμπεριφερθούν οι πολιτικοί σχηματισμοί, αλλά και πόσο υπεύθυνα θα συμπεριφερθεί το εκλογικό σώμα. Χωρίς αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών και ενδυνάμωση των προοδευτικών αντινεοφιλελεύθερων δυνάμεων δεν μπορεί να υπάρξει έξοδος από την κρίση χωρίς να καταστραφούν οι ασθενέστεροι. Οι πολιτικοί του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. έχουν τεράστιες ευθύνες, όπως και τα κόμματά τους. Οφείλουν να λογοδοτήσουν γι' αυτές. Μην ξεχνάμε, όμως, ότι και ο λαός έχει ευθύνες. Ας τις αναλάβει κι αυτός. Η ψήφος του να εμπεριέχει και τη σκέψη. Αν δεν καταποντιστούν εκλογικά τα δύο αυτά κόμματα, αν δεν πολιτικοποιηθεί με προοδευτικό πρόσημο η αγανάκτηση και η οργή ίσως ως κοινωνία να έχουμε κάνει άλλη μια τρύπα στο νερό.
Η αριστερά μπορεί και οφείλει να γίνει κεντρικός παίκτης στην πολιτική σκηνή και όχι να περιορίζεται σε ρόλο αναλυτή, σχολιαστή, Κασσάνδρας, όπως εν πολλοίς κάνει σήμερα. Για να γίνει αυτή η ευχή πραγματικότητα, πρέπει να κάνει δύο πράγματα. Πρώτον να προσπαθήσει να ενωθεί τουλάχιστον σε αυτά που συμφωνούν όλοι και δεύτερον να διαβουλευτούμε για να προχωρήσουν οι προγραμματικές επεξεργασίες και να πολιτικοποιηθούν οι διαφορές αντί να είναι διαφωνίες επί συνθημάτων (πρόσφατα ακούσαμε ότι είμαστε και παλαιοκομμουνιστές από τους πιο αγαπημένους μας συντρόφους και τους πιο καλούς μας δάσκαλους που εδώ και ενάμιση χρόνο βρισκόμαστε σε διαφορετικά κόμματα).
Μπορούμε και πρέπει να οργανώσουμε ένα ευρύ μέτωπο που θα διαμορφώσει ένα ρεαλιστικό, σύγχρονο πρόγραμμα, το οποίο να επιδιώξει την άσκηση ουσιαστικής επιρροής στη διακυβέρνηση της χώρας. Ο εορτασμός των 70 ετών από την ίδρυση του ΕΑΜ είναι μια ζωντανή ιστορική μαρτυρία ότι η αριστερά, όταν θέλει και όταν ενώνεται, συσπειρώνει και άλλους γύρω της και μπορεί να κάνει άθλους σε συνθήκες πολύ δυσκολότερες από τις σημερινές. Όσοι ισχυρίζονται ότι οι διαφορές είναι αγεφύρωτες ίσως έχουν χάσει κάπως την επαφή με την κοινωνική πραγματικότητα, ακόμα και την κομματική τους βάση. Ίσως και όχι! Ποτέ δεν θα το μάθουμε αν δεν δοκιμάσουμε. Χρειάζεται μια γενναία αυτοκριτική όλων και ένα νέο δυναμικό ξεκίνημα.
Να φύγει το ΠΑΣΟΚ να μην γυρίσει η Ν.Δ.
Αν δεν το κάνουμε ανοίγουμε τον δρόμο για την επάνοδο της Ν.Δ. Μιας Ν.Δ. που έφερε τη χώρα στο χείλος του γκρεμού πριν από δύο χρόνια και τώρα πίσω από το πέπλο του χαμογελαστού, χαλαρού και ατακαδόρου Αντώνη κρύβει μια ακόμα πιο σκληρή οικονομική πολιτική και μια αναχρονιστική υπερσυντηρητική λαϊκίστικη δεξιά.
Η υπομονή της κοινωνίας από την αφόρητη πίεση των νέων μέτρων έχει εξαντληθεί. Ακόμα και οι Θάτσερ, Ρέιγκαν, Κωνσταντίνος Μητσοτάκης θα τις έβρισκαν ακραίες και βίαιες τις σημερινές μεταβολές. Ο πύργος του Jenga ήδη τρέμει, ενώ οι παίκτες συνεχίζουν απτόητοι να βγάζουν τουβλάκια. Ας τους σταματήσουμε αντί να τους παρατηρούμε.

Στιβ Τζομπς: η ξεδιάντροπη αγιοποίηση ενός αδίστακτου καπιταλιστή ...



aformi...
Ο θάνατος του ιδρυτή της Apple Στιβ Τζομπς (ενός εκ των πλουσιοτέρων ανθρώπων του πλανήτη) προκάλεσε ένα τσουνάμι προπαγανδιστικής, εμετικής αγιογραφίας σε όλα τα ΜΜΕ, ακόμα και στα λεγόμενα «προοδευτικά» (;) μπλογκς και σάιτς.
Φυσικά στην πρώτη γραμμή της ανακήρυξης του Τζομπ σε άγιο του καπιταλισμού βρέθηκαν οι… συναγωνιστές του στην ίδια τάξη των μεγαλοκαρχαριών: τη θλίψη του εξέφρασε ο ιδρυτής της Microsoft, Μπιλ Γκέιτς:

«Για όσους από εμάς ήμασταν τυχεροί να εργαστούμε μαζί του, ήταν μια τρομακτικά μεγάλη τιμή. Θα μου λείψει τρομερά ο Στιβ».[1]

Παρέλειψε, φυσικά, να συμπληρώσει «αλλά… ουδέν κακόν αμιγές καλού, ένας λιγότερος στον ανταγωνισμό της αγοράς»!
Ο ιδρυτής του Facebook και γνωστός φραγκοφονιάς, Μαρκ Ζούκερμπεργκ, δήλωσε (προφανώς) «κατασυγκινημένος»:

«Στιβ ευχαριστώ που υπήρξες μέντορας και φίλος. Ευχαριστώ γιατί έδειξες ότι αυτά που δημιούργησες μπορούσαν ν’ αλλάξουν τον κόσμο. Θα μου λείψεις».

Ο δε Μπαράκ Ομπάμα εξέδωσε την ακόλουθη γραπτή δήλωση:

«Ο Στιβ ήταν ανάμεσα στους μεγαλύτερους Αμερικανούς οραματιστές -αρκετά θαρραλέος ώστε να σκέφτεται διαφορετικά, αρκετά τολμηρός ώστε να πιστεύει ότι μπορεί να αλλάξει τον κόσμο και αρκετά ταλαντούχος ώστε να το κάνει».[2]

Η νεοφιλελεύθερη εκδοχή του καπιταλισμού δεν έφερε μόνο την εκτόξευση στη στρατόσφαιρα των κοινωνικών ανισοτήτων, τις συχνές οικονομικές κρίσεις που τσακίζουν τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων, τη βαρβαρότητα με τη μορφή ενός ανηλεούς κοινωνικού δαρβινισμού. Αναγκαίο συμπλήρωμα των παραπάνω είναι και η προπαγανδιστική, ιδεολογική εξύμνηση «των δυνάμεων της ελεύθερης αγοράς», που παρά τη συγκεκριμένη, υπαρκτή, δυστυχία που προσφέρει απλόχερα αποτελεί τη «μόνη οδό» -There Is No Alternative, όπως της άρεσε να επαναλαμβάνει η Μάργκαρετ Θάτσερ.
Επειδή ωστόσο αυτό το ιδεολόγημα (ο καπιταλισμός ως μονόδρομος) είναι κάπως καταθλιπτικό, οι ιδεολογικοί μηχανισμοί του καπιταλισμού το συνόδευσαν με ένα αναγκαίο συμπλήρωμα: την ηρωοποίηση-αγιοποίηση αδίστακτων καπιταλιστικών καθαρμάτων του είδους των Τζόμπς, Γκέιτς και Ζούκερμπεργκ. Καθάρματα που τα ΜΜΕ παρουσιάζουν ως «οραματιστές» που μάλιστα «αλλάζουν τον κόσμο».

Μια δακρύβρεχτη

αυτοπαρουσίαση-αυτοδιαφήμιση

Οι καπιταλιστές γνωρίζουν την τέχνη της αυτοπροβολής -δεν περιμένουν τα πάντα από τα τσιράκια τους, δημοσιογράφους και image makers. Στο tvxs διάβασα έναν κατάπτυστο λογύδριο του εκλιπόντος Στιβ Τζομπς στο πανεπιστήμιο του Στάνφορντ και για το οποίο το tvxs μας αποκαλύπτει ότι κατά τη διάρκειά του «οι περισσότεροι απόφοιτοι έκλαιγαν συνεχώς»!![3]
Ο Τζομπς αρχίζει με μια τετριμμένη τεχνική:
Προκαλεί στο κοινό του μια αίσθηση τρυφερής, συναισθηματικής αμεσότητας, λέγοντάς τους ότι ήταν υιοθετημένο παιδί μιας και «η βιολογική μου μητέρα ήταν πολύ νέα, ανύπαντρη φοιτήτρια, και αποφάσισε να με δώσει για υιοθεσία».
Αλήθεια, «πραγματικά συγκινητικό», αλλά… έπεται και συνέχεια!
Αμέσως μετά εξιστορεί πως εγκατέλειψε τις σπουδές του λόγω οικονομικών δυσκολιών, γιατί δεν «άξιζε τον κόπο οι γονείς μου να ξοδεύουν τόσα χρήματα για να σπουδάζω εγώ. Δεν έβλεπα να είχε αξία αυτή η επένδυσή τους». Ως καλός καπιταλιστής, βλέπει τις ενέργειες των γονιών του, ο αθεόφοβος, ως «επένδυση» και βγάζει το συμπέρασμα ότι δεν αξίζει η «επένδυση».
Ως φοιτητής, μας πληροφορεί, ζούσε στερημένα. Επίσης φτηνό και τετριμμένο, αλλά αναγκαίο εφέ που οδηγεί (στον κατασκευασμένα κοινωνικά αποδεκτό) μύθο του «αυτοδημιούργητου»:

«Πήγαινα σε σουπερμάρκετ και τους επέστρεφα γυάλινες μπουκάλες Κόκα Κόλα και έπαιρνα 5 σεντς τη μία και αγόραζα κάτι να φάω, και περπατούσα 7 μίλια από τη μία άκρη της πόλης στην άλλη κάθε Κυριακή βράδυ για να πάρω δωρεάν ένα πιάτο καλό φαγητό που μοίραζαν σε κάποιο ναό των Χάρε Κρίσνα».

Ας αποδομήσουμε λίγο τον μύθο του «αυτοδημιούργητου καπιταλιστή». Για ποιο λόγο ένας «αυτοδημιούργητος» καπιταλιστής πρέπει να είναι πιο αποδεκτός από κάποιον, ας πούμε, κληρονόμο μιας μεγάλης επιχείρησης; Επειδή, μήπως, ο «αυτοδημιούργητος με την αξία του» απέκτησε χρήματα εκκινώντας από χαμηλότερο κοινωνικό επίπεδο; Με αυτή τη λογική γιατί να μην είναι κοινωνικά αποδεκτός ο Αλ Καπόνε, για παράδειγμα, που αποδεδειγμένα ξεκίνησε από τον κοινωνικό πάτο για να φτάσει να γίνει μεγαλοεπιχειρηματίας (έστω μαφιόζος μεγαλοεπιχειρηματίας). Τι καθιστά τον Αλ Καπόνε μη-αποδεκτό; Το γεγονός ότι δολοφονούσε μήπως; Μα αυτή είναι μια συνήθης πρακτική «αυτοδημιούργητων» και μη καπιταλιστών. Μάλιστα τα εγκλήματα της μαφίας στην πραγματικότητα ωχριούν μπροστά σε αυτά των καπιταλιστών:

«Πριν ακόμη πουλήσει το πρώτο Pinto της στη δεκαετία του 1970, η Ford Motor Company ανακάλυψε ότι το ρεζερβουάρ είχε σχε­διαστεί εσφαλμένα, γεγονός που θα είχε ως αποτέλεσμα ν’ ανα­τιναχτεί το αυτοκίνητο σε ένα δυνατό τρακάρισμα. Παρόλο που οι μελέτες της εταιρείας προέβλεπαν ότι θα συνέβαιναν περισ­σότεροι από 180 θάνατοι, τα στελέχη της υπολόγισαν ότι η ρύθ­μιση των μηνύσεων που θα υποβάλλονταν εξαιτίας των θανάτων θα ήταν πολύ φτηνότερη (49,5 εκατομμύρια δολάρια) από την επι­σκευή όλων των αυτοκινήτων που είχαν ήδη κατασκευαστεί (137 εκατομμύρια δολάρια), έτσι αποφάσισαν να πουλήσουν τα θανα­τηφόρα αυτοκίνητα. Με τον τρόπο αυτό, τα αναίσθητα διευθυντικά στελέχη ακολούθησαν απλώς το δόγμα του ιδρυτή της εταιρείας, Χένρυ Φορντ, ο οποίος κάποτε είπε: «Υπάρχει κάτι το απαραβίαστο στις μεγάλες επιχειρήσεις. Οτιδήποτε είναι οικονομικά σωστό εί­ναι και ηθικά σωστό».[4]

Όπως θα δούμε λίγο παρακάτω και ο Στιβ Τζομπς είχε βαμμένα τα χέρια του με αίμα αθώων εργαζομένων…
Ωστόσο, προς το παρόν, ας επανέλθουμε στο λογύδριο-αυτοδιαφήμιση στο Στάνφορντ. Παρά την αρχική φτώχεια, υπάρχει ένα ευτυχισμένο happy end στην ιστορία του Στιβ Τζομπς, όπως θα περίμενε κανείς σε ένα καπιταλιστικό παραμύθι: στο τέλος τα αρχικά βάσανα της φτωχικής του καταγωγής αποδείχθηκαν χρήσιμα στην πορεία του προς την κορυφή του κόσμου:

«Αλλά δέκα χρόνια μετά, κοιτώντας πίσω, ήταν πλέον πολύ σαφές. Πάλι, δεν μπορείς να συνδέσεις τα σημεία κοιτώντας εμπρός. Μπορείς να το κάνεις μόνο εάν κοιτάξεις πίσω εκ των υστέρων. Έτσι, πρέπει να έχεις εμπιστοσύνη ότι τα σημεία αυτά (ή, τα σημάδια, αν θέλετε), με κάποιον τρόπο, στο μέλλον θα ενωθούν. Πρέπει σε κάτι να έχεις πίστη. Στη διαίσθησή σου, στη μοίρα σου, στη ζωή, στο κάρμα, σε οτιδήποτε. Αυτή η προσέγγιση δεν με πρόδωσε ποτέ, και έχει κάνει όλη τη διαφορά στη ζωή μου».[5]

Αυτή η πίστη στο… «να έχεις πίστη» (κυκλικό και επομένως αυταπόδεικτο!) δεν τον εγκατέλειψε ποτέ. Περιγράφει πως τον απέλυσαν από την Apple (1985), πως τον επαναπροσέλαβαν (1997), πως οδήγησε την εταιρεία στην κορυφή της Wall Street. Για να καταλήξει (για μια ακόμα φορά!) ότι ο ίδιος πιστεύει στην… πίστη:

«Μερικές φορές η ζωή σε χτυπάει στο κεφάλι με ένα τούβλο. Μη χάνετε την πίστη σας. Είμαι πεπεισμένος ότι το μόνο πράγμα που με κράτησε όρθιο ήταν ότι αγαπούσα πολύ αυτό που έκανα.

Πρέπει λοιπόν και εσείς να ανακαλύψετε τι πραγματικά σας αρέσει. Και αυτό αφορά και τη δουλειά που θα κάνετε, και τον σύντροφο που θα επιλέξετε στη ζωή σας. Η εργασία θα γεμίσει ένα μεγάλο μέρος της ζωής σας, και ο μόνος τρόπος για να είστε πραγματικά ικανοποιημένοι είναι να κάνετε αυτό που εσείς πιστεύετε ότι είναι μια σπουδαία δουλειά. Και ο μόνος τρόπος για να κάνει κάποιος μια σπουδαία δουλειά είναι να την αγαπήσει. Εάν δεν την έχετε ανακαλύψει ακόμα, μην απογοητευθείτε. Συνεχίστε να ψάχνετε. Μην επαναπαυτείτε. Μην συμβιβαστείτε».

Σοφά λόγια…
…τόσο σοφά που σου έρχεται η διάθεση να κόψεις τις φλέβες σου από πλήξη!
Τα success stories στον καπιταλισμό, οι περιπτώσεις επιτυχημένων επιχειρηματιών όπως ο Στιβ Τζομπς (αλλά και κατά πολύ λιγότερο επιτυχημένων από αυτόν), είναι τόσο εξαιρετικά σπάνιες, τόσο δακτυλοδεικτούμενες εξαιρέσεις, που καθιστούν τις παραπάνω παραινέσεις άνευ ουσίας αερολογίες. Οι επιτυχημένοι μεγαλοκαπιταλιστές (που δεν ξεπερνούν στο συνολικό πληθυσμό μιας χώρας το 1-2%) αποτελούν εξαίρεση που θυμίζει όσους πέφτουν από αεροπλάνα με ελαττωματικά αλεξίπτωτα. Κάποιοι (ελάχιστοι) θα γλυτώσουν το θάνατο από θαύμα, αλλά η συντριπτική πλειοψηφία θα σκοτωθεί. Η προπαγάνδα θυμάται μόνο τους επιζήσαντες, ποτέ τη συντριπτική πλειοψηφία. Ξεχνιέται με άλλα λόγια η τεράστια μάζα όσων είχαν επιχειρηματικά «οράματα» του είδους του Τζομπς και, ενδεχομένως, πολύ περισσότερα επιχειρηματικά ταλέντα από τον ίδιο, αλλά απλά απέτυχαν και συντρίφτηκαν. Και φυσικά ούτε λόγος για τη μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων που θα μείνει σε όλη της τη ζωή μισθοσυντήρητη. Αλλά, αν η επιτυχημένη (μεγάλη) επιχειρηματική δραστηριότητα είναι τόσο σπάνια δεν μπορεί παρά να σημαίνει ένα μόνο πράγμα: η επιτυχία έχει να κάνει περισσότερο με την τύχη, στο ότι έτυχε να βρέθηκε κάποιος στις «σωστές συνθήκες» και με τους «σωστούς ανθρώπους», παρά με την ικανότητα ή τα επιχειρηματικά «οράματα».
Στη συνέχεια της ομιλίας του στο πανεπιστήμιο του Στάνφορντ, ο Τζομπς αναπτύσσει τις σκέψεις του πάνω στη ζωή και το θάνατο, τόσο θλιβερά κοινότοπες που δεν αξίζει τον κόπο να αναφερθεί κανείς (το να τις διαβάσεις αποτελεί πράξη αυτοτιμωρίας…). Ωστόσο καταλήγει στο απαύγασμα της προσωπικής του σοφίας που δεν είναι άλλο από:

«Μείνε πεινασμένος. Κάνε την τρέλα σου. Αυτό ευχόμουν και εγώ πάντοτε για τον εαυτό μου. Και τώρα, καθώς αποφοιτάτε για να αρχίσετε μια καινούρια ζωή, εύχομαι και για σας το ίδιο, ακριβώς, πράγμα: Μείνετε πεινασμένοι. Κάντε την τρέλα σας».[6]

Ένα είναι σίγουρο: οι ακροατές του έμειναν, κυριολεκτικά και μεταφορικά, πεινασμένοι (αν δεν πέθαναν από βαρεμάρα)!

Η εισβολή του Πραγματικού

Ο Τζομπς φυσικά δεν έμεινε πεινασμένος ούτε μεταφορικά ούτε κυριολεκτικά. Η προσωπική περιουσία του ήταν 8,3 δισεκατομμύρια δολάρια.[7] Η χρηματιστηριακή αξία της Apple είναι 362 δισεκατομμύρια δολάρια, η εταιρεία έχει ρευστό 76 δισεκατομμύρια δολάρια τι στιγμή που το υπουργείο οικονομικών των ΗΠΑ έχει 74 δισεκατομμύρια…[8]
Πως αποκτήθηκαν αυτά τα χρήματα; Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα εξαφανίζει την αγιοποιημένη εικόνα του Τζομπς και φέρνει στην επιφάνεια το πραγματικό του πρόσωπο: αυτό ενός αδίστακτου, δολοφονικού καπιταλιστή.
Τα προϊόντα της Apple, ειδικότερα τα iPads και iPhones, τα κατασκευάζει μια κινεζική εταιρεία, η Foxconn. Οι συνθήκες εργασίας στην Foxconn είναι εντελώς απάνθρωπες: εξαντλητικά ωράρια (η εταιρεία εξαναγκάζει τους εργάτες της να δουλεύουν υπερβαίνοντας στο τριπλάσιο το νόμιμο χρόνο εργασίας στην Κίνα) που έχουν οδηγήσει σε κύμα αυτοκτονιών μεταξύ των εργατών. Μόνο το 2010 στο εργοστάσιο της Foxconn στο Shenzhen αυτοκτόνησαν 10 εργάτες. Η βρετανική εφημερίδα Daily Mail περιγράφει τις συνθήκες στο εργοστάσιο:

«Αντιμετωπίσαμε ένα παράξενο, ενοχλητικό κόσμο όπου οι νέες προσλήψεις γίνονται με στρατιωτικό τρόπο, οι εργαζόμενοι διατάζονται να στέκονται προσοχή στον ύμνο της εταιρείας και διαμένουν σε στρατώνες-σπίτια όπως οι κότες -όλα αυτά για λίγο περισσότερο από 20 λίρες την εβδομάδα.

Σε ότι έχει ονομαστεί το «i-Εργοστάσιο Εφιάλτης», το σκάνδαλο επικεντρώνεται σε δύο συγκροτήματα κοντά στο Shenzhen, πριν από δύο δεκαετίες ένα μικρό ψαρολίμανο και τώρα μια πόλη 17 εκατομμυρίων ανθρώπων.

Αυτό είναι το επίκεντρο των εργασιών για την Foxconn, το μεγαλύτερο εξαγωγέα της Κίνας, η οποία παράγει προϊόντα για την Apple χρησιμοποιώντας 420000 ανθρώπους εργατικό δυναμικό στο Shenzhen. Η εταιρεία έχει 800.000 εργαζόμενους σε ολόκληρη τη χώρα.

Και καθώς ο Τζομπς μιλούσε στο Σαν Φρανσίσκο [όταν ανακοίνωσε το iPhone], νέα μέτρα παίρνονταν από την Foxconn για να αποτρέψει το σκάνδαλο των αυτοκτονιών από το να βλάψει τις πωλήσεις της Apple σε παγκόσμιο επίπεδο.

Εκπληκτικά, αυτό συνεπάγεται να εξαναγκαστούν όλοι οι εργαζόμενοι της Foxconn να υπογράψουν ένα νέο νομικά δεσμευτικό έγγραφο υποσχόμενοι ότι δεν θα αυτοκτονήσουν».[9]

Η απάντηση στις επικρίσεις του Τζομπς και της Apple ήταν να στείλουν στην Foxconn ειδικούς για την «πρόληψη των αυτοκτονιών» και για «την καλύτερη εκπαίδευση του προσωπικού, για καλύτερη επίβλεψή του ώστε να βελτιωθεί η αποτελεσματικότητα».[10] Επιπλέον, η Apple ζήτησε από τα εργοστάσια που παράγουν προϊόντα της οι εργαζόμενοι να μην απασχολούνται «περισσότερο των 60 ωρών την εβδομάδα»! Ωστόσο (σύμφωνα με έρευνα της ίδιας της Apple) μόνο το 57% των εργοστασίων συμμορφώθηκε με την οδηγία. Πιο πρακτική (από τις προσχηματικές παρενέσεις του Τζομπς) η Foxconn έφτιαξε ένα ατσάλινο δίχτυ ώστε να εμποδίζονται οι εργαζόμενοί της να αυτοκτονούν πέφτοντας από τα παράθυρα…
Αλλά το ξεζούμισμα των εργαζομένων του ο Τζομπς δεν το περιόριζε μόνο για τους Κινέζους, το εφάρμοζε και στο εσωτερικό της χώρας του, στις ΗΠΑ. Στα καταστήματα της Apple στις ΗΠΑ οι εργαζόμενοι δουλεύουν κατά πλειοψηφία ως part-time, εργαζόμενοι μερικής απασχόλησης με πενιχρές απολαβές. Προτιμώνται οι εργαζόμενοι μέχρι τα 30 τους χρόνια ενώ απολύονται αδίστακτα όσοι υπερβαίνουν το ηλικιακό αυτό όριο. Ακόμα, ο Τζόμπς και η Apple έχουν κάνει (μυστικές φυσικά) συμφωνίες με τις άλλες εταιρείες λογισμικού να κρατούν τους μισθούς των εργαζομένων τους προγραμματιστών σε τεχνικά χαμηλά επίπεδα.[11]
Ιδού λοιπόν το «μυστικό» ενός «οραματιστή» καπιταλιστή:
Δεν υπάρχει κανένα μυστικό! Πλούσιος, διάσημος ακόμα και… «άγιος» άμα λάχει, γίνεσαι πάντοτε με τη δοκιμασμένη συνταγή:
Με το αίμα και τον ιδρώτα των άλλων…
Άγγελος Καλοδούκας

---

[1] http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1231131880

[2] Στο ίδιο.

[3] http://tvxs.gr/news/internet-mme/stib-tzomps-%C2%ABmeine-peinasmenos-kane-tin-trela-soy%C2%BB

[4] Gus Russo Το Συνδικάτο, εκδόσεις Ηλέκτρα, Αθήνα 2005.

[5] http://tvxs.gr/news/internet-mme/stib-tzomps-%C2%ABmeine-peinasmenos-kane-tin-trela-soy%C2%BB

[6] Στο ίδιο.

[7] http://www.tovima.gr/world/article/?aid=423607

[8] http://takingtheride.wordpress.com/2011/07/30/iprofit-apple-surpasses-u-s-treasury/#more-989

[9] http://thedemocraticsocialist.blogspot.com/2011/08/remembering-steve-jobs-record-on.html

[10] Στο ίδιο.

[11] Στο ίδιο.