Σάββατο 21 Ιανουαρίου 2012

Τα παιδιά λένε την ... αλήθεια !!!

Αυτόνομη Νοσηλευτική Συσπείρωση...

Θέμα: H EKΘΕΣΗ ΜΑΘΗΤΗ 6ης ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟΝ ΟΡΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.


Σκέφτομαι και γράφω: «Η δημοκρατία στην Ελλάδα σήμερα». Του μαθητή της 6ης Δημοτικού Πέτρου Σαλ.......

Η δημοκρατία γεννήθηκε πρώτη φορά πριν από χιλιάδες χρόνια στην Ελλάδα και μετά απλώθηκε σ' όλο τον κόσμο πολύ γρήγορα, παρόλο που δεν υπήρχε Ιντερνετ. Η δημοκρατία είναι το πιο σπουδαίο από τα πολιτεύματα, είναι πολύ καλό πράγμα.

Αν δεν ήταν, θα την είχαμε καταργήσει όπως τα θερμόμετρα με τον υδράργυρο.
Δημοκρατία στην Ελλάδα σήμερα σημαίνει να μπορείς να λες ελεύθερα τη γνώμη σου, φτάνει να συμφωνεί μαζί σου ο Πρετεντέρης, η Τρέμη και ο Πρωτοσάλτης.

Δημοκρατία επίσης είναι να μπορείς να διαδηλώνεις ελεύθερα για ό, τι πράγμα θέλεις.
Υπάρχουν χιλιάδες διαδηλώσεις για να πηγαίνεις κάθε τόσο. Θα ήθελα κι εγώ να πάω σε μια διαδήλωση που θα λέει ότι μπορούμε να τρώμε ελεύθερα σουβλάκια, τσίζμπουρκερ και άλλα σκατοφάγια κάθε μέρα κι όχι 1 φορά το μήνα, αλλά δεν έχει φτιαχτεί ακόμα τέτοια διαδήλωση.
Σ' αυτές που γίνονται σήμερα οι μεγάλοι διαδηλώνουν για το ίδιο πράγμα αλλά ξεχωριστά.

Άμα βρεθούνε όλοι αυτοί που κατεβαίνουν στους δρόμους μαζί, μπορεί να τσακωθούνε και να αρχίσουνε τις μπουνιές.
Στις διαδηλώσεις περνάς ωραία, είναι σκέτη περιπέτεια, αρκεί να φοράς μάσκα, γυαλιά και να αντέχεις το ξύλο.
Οι μεγάλοι που πηγαίνουν σ' αυτές καλά θα κάνουν να αγοράζουν δικά τους γυαλιά γιατί την τελευταία φορά που πήγε ο μπαμπάς μου, μου πήρε τα γυαλιά του κολυμβητηρίου για να μην τον τσούζουν τα μάτια του και μου τα έχασε. Εγώ νεύριασα και μετά ...τσακώθηκε με τη μαμά που τον έλεγε άχρηστο και πως αν ήταν άξιος θα έτρωγε κι αυτός μερικά λεφτά από αυτά που τρώγανε και οι άλλοι και τώρα δε θα αναγκαζόταν να τρέχει στις διαδηλώσεις, και να τρώει ξύλο, 40 χρονών άνθρωπος, αλλά δεν πολυκατάλαβα τι εννοούσε.

Στη Δημοκρατία ψηφίζεις όποιον θέλεις για να γίνει βουλευτής και μετά άμα δε σου αρέσει μπορείς να τον βρίσεις, να τον φασκελώσεις ή να του πετάξεις αυγό ελεύθερα. Αυτός όμως όσες βρισιές κι αν ακούσει δεν το κουνάει από τη θέση του, δεν καταλαβαίνει Χριστό.
Οι διαφορετικοί βουλευτές μέσα στη Βουλή φωνάζουν, τσακώνονται, κάνουν τους εχθρούς και τους μαλωμένους και καμιά φορά βρίζουν ο ένας τον άλλο. Ένας είπε τους άλλους γαϊδούρια προκαιρού και μετά αυτοί τον κάνανε Υπουργό.
Άρα στη Δημοκρατία μπορείς να βρίζεις ελεύθερα άμα είσαι μεγάλος. Άμα πάλι είσαι μικρός, μπορεί να σε βάλει η δασκάλα τιμωρία γιατί είπες το Γιωργο μαλακοπίτουρα.

Σήμερα στην Ελλάδα έχουμε Δημοκρατία που είναι καλή. Το αντίθετο της Δημοκρατίας είναι η Χούντα που είναι κακή. Είναι αυτή που είχε ο μπαμπάς όταν ήταν μικρός. Στη Χούντα δεν κάνουν εκλογές και δεν κλείνουν τα σχολεία 4 μέρες.
Ούτε τώρα κάνουμε εκλογές γιατί θα είναι καταστροφή για τον τόπο, λένε όλοι στις τηλεοράσεις, που δε θέλουν να χάνουμε μαθήματα και να μείνουμε αγράμματοι.

Σήμερα έχουμε για πρωθυπουργό έναν πολύ καλό κύριο τον Παπαδήμο που αρέσει πολύ στη γιαγιά γιατί είναι σοβαρός, όμορφος, τα λέει ωραία απέξω χωρίς να τα διαβάζει σαν τον προηγούμενο, και έχει έρθει απ' το εξωτερικό.
Η γιαγιά που έχει Αλσχάιμερ νομίζει ότι είναι ο βασιλιάς και απορεί γιατί δε φοράει στολή. Το βασιλιά δεν τον είχε ψηφίσει κανείς για να μας κυβερνά, αλλά ούτε και τούτον τον έχει ψηφίσει κανείς, γι' αυτό μπερδεύεται η γιαγιά.

Δημοκρατία ακόμα είναι να κάνεις ότι λένε οι πιο πολλοί. Στο σχολείο μου δεν έχουμε δημοκρατία γιατί ενώ είμαστε 25 παιδιά στην τάξη, κάνουμε πάντα αυτό που θέλει η δασκάλα μας.
Στο σπίτι μας πάλι έχουμε δημοκρατία. Κάνουμε πάντα αυτό που θέλουμε ο αδερφός μου, η μαμά μου κι εγώ.
Είμαστε πιο πολλοί απ' τον μπαμπά μου. Είμαστε ο λαός. Και ο μπαμπάς είναι ένας καλός κυβερνήτης που μας ακούει.

Και στην Ελλάδα έχουμε δημοκρατία και στο σπίτι έχουμε δημοκρατία και θα ήμασταν όλοι ευτυχισμένοι αν εκτός από δημοκρατία, ο μπαμπάς είχε και δουλειά.

«Υπουργείο Παιδείας Α.Ε.», μέρος 2ο....

ergazomenoi.ependyti...
Η ανακατανομή του κοινοτικού χρήματος από την πολιτική εξουσία – Εγγραφα-φωτιά πιστοποιούν το κραυγαλέο της διαπλοκής
Το δημοσίευμα της περασμένης εβδομάδας στην ηλεκτρονική έκδοση των εργαζομένων στον «Κόσμο του Επενδυτή» προκάλεσε αίσθηση, παρά τις αντιξοότητες που συνδέονται με τις ιδιόμορφες συνθήκες της έκδοσης αυτής. Η ανταπόκριση των αναγνωστών ήταν εντυπωσιακή και πρωτόγνωρη, και αυτό οφείλεται, με όρους ιστορίας της εφημερίδας, στο ότι μέχρι σήμερα η επικοινωνία με το αναγνωστικό κοινό είχε αποκλείσει τη διαδικτυακή διάσταση, περιορίζοντας την επαφή στην παραδοσιακή, έντυπη, μορφή.
Η ιδιομορφία της έκδοσης αυτής ευλόγως δημιουργεί την ανάγκη για περαιτέρω διευκρινίσεις, όπως είχαμε προαναγγείλει, που συνδέονται με την υπόθεση που αποκαλύψαμε. Τρία είναι τα βασικά σημεία στα οποία δίνουμε έμφαση:
α) Όπως αναφερόταν και στο προηγούμενο δημοσίευμα, η έρευνα αυτή δεν είναι σημερινή, έχει ξεκινήσει πάνω από έναν χρόνο τώρα, από τον Δεκέμβριο του 2010, όταν περιήλθαν στην κατοχή μας τα πρώτα έγγραφα. Δεν είναι τυχαίο ότι από τότε, σε δύο δημοσιεύματα του Δεκεμβρίου του 2010 και του Ιανουαρίου, είχαν διατυπωθεί οι πρώτες νύξεις. Το πρώτο δημοσιεύθηκε με αφορμή συγκεκριμένες καταγγελίες για διασπάθιση κονδυλίων του ΕΣΠΑ, που ξεκίνησε από το γενικό γραμματέα της ΟΛΜΕ κ. Κοτσιφάκη και ακολούθως από τον βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ κ. Τ. Κουράκη, ο οποίος είχε καταθέσει και σχετική ερώτηση (υπό τον τίτλο «Προκλητική διασπάθιση χρημάτων από το ΕΣΠΑ στον χώρο της εκπαίδευσης») προς την υπουργό Παιδείας στη Βουλή (10.12.2010). Το δεύτερο δημοσιεύθηκε με αφορμή την αποχώρηση από το υπουργείο του γενικού γραμματέα Έρευνας, κ. Μητσού. Η έρευνα αυτή δεν θα μπορούσε να εξελιχθεί με συστηματικό τρόπο αν δεν υπήρχε η πρόσβαση με της «Διαύγειας» στη ροή των εγγράφων, η οποία συνεχίζεται μέχρι και σήμερα.
β) Από τη συστηματική παρακολούθηση των… ροών και εκροών προκύπτει και το συμπέρασμα από την έρευνα, που αποτελεί και την ουσία, για την υπόθεση αυτή, την πλήρη νομιμότητα της οποίας επισημάναμε την περασμένη εβδομάδα και επισημαίνουμε και σήμερα. Το συμπέρασμα, λοιπόν, είναι ότι η πολιτική εξουσία ανακατανέμει, με καθ’ όλα νόμιμο τρόπο, το κοινοτικό χρήμα σε μια μικρή ομάδα ανθρώπων, κυρίως πανεπιστημιακών (υπάρχουν και άλλες παράμετροι που σχετίζονται με στελέχη της κεντρικής υπηρεσίας του υπουργείου, του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου), με εναλλασσόμενους ρόλους, που απορρέουν από την ταυτόχρονη συμμετοχή σε εποπτευόμενους φορείς του υπουργείου και την ακαδημαϊκή τους υπόσταση.
γ) Το ζητούμενο και το κεντρικό ερώτημα, πολιτικής πρώτιστα υφής, που τίθεται μετά την αποκάλυψη της υπόθεσης είναι το τι απόληξη έχουν όλα αυτά στην υπουργό Παιδείας, και όχι μόνο. Το όχι μόνο περιλαμβάνει πλέον και τη Ν.Δ., και ειδικότερα τον αναπληρωτή υπουργό, κ. Αρβανιτόπουλο, αλλά και τον υπεύθυνο του κόμματος για τα εκπαιδευτικά, κ. Σπηλιωτόπουλο. Τα ερωτήματα που προκύπτουν αφορούν και τον ίδιο τον τέως πρωθυπουργό, κ. Παπανδρέου, καθώς ορισμένα από τα πρόσωπα ανήκουν στον ευρύτερο κύκλο του.
Όπως σημειώσαμε και την περασμένη εβδομάδα, τα έγγραφα είναι πολλά, καταλαμβάνουν ήδη τρεις φακέλους, θα μπορούσαν να είναι ακόμη περισσότερα, και βρίσκονται στη διάθεση οποιουδήποτε. Προσθέτουμε σήμερα ορισμένα, με άξονα την τριγωνική σχέση υπουργείου-ΚΕΕ-πρώην ΕΑΙΤΥ νυν ΙΤΥΕ, ξεκινώντας από την αφορμή που, σχετίζεται εμμέσως και με τον κ. Παπανδρέου, ο οποίος είναι αυτονόητο πιστεύουμε ότι δεν γνώριζε τίποτε. Η αφετηρία, λοιπόν, βρίσκεται στην εντολή του γενικού γραμματέα, κ. Κουλαϊδή, τον Αύγουστο του 2010, προς τον πρόεδρο του Δ.Σ. του τότε Ερευνητικού Ακαδημαϊκού Ινστιτούτου Τεχνολογίας Υπολογιστών (ΕΑΙΤΥ) και νυν ΙΤΥΕ, κ. Π. Σπυράκη για τη σύναψη σύμβασης με τον αναπληρωτή καθηγητή του Δημοκρίτειου, κ. Γ. Κατρούγκαλο (έγγραφο 1, αριθμ. πρωτ. 98953/Λ, 9/8/2010).

Αντικείμενο της σύμβασης, «η παροχή συμβουλευτικής υποστήριξης σε σχέση με το νομοπαρασκευαστικό έργο και την επίλυση νομικών διαφορών σχετικών με την εφαρμογή των πολιτικών του υπουργείου». Στις 7 Οκτωβρίου του 2010 με έγγραφό του (έγγραφο 2 Α.Π. εξ. 1532, 7.10.2010)

γνωστοποιούνται η προαναφερθείσα επιστολή του γενικού γραμματέα και η σύμβαση. Η σύμβαση (έγγραφο 3, Νο: Σ1842, 5/10/2010)

αναφέρει τα σχετικά με το αντικείμενο και εντάσσεται στο έργο «Υποστήριξη Υπουργείου Παιδείας, Διά Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων σε Πληροφοριακά Συστήματα 2010». Δεν μπορεί παρά να προκαλεί εντύπωση η αναφορά ότι «ο αντισυμβαλλόμενος θα απασχοληθεί ως Δρ. Επιστήμονας με εξειδίκευση στην Πληροφορική». Εάν ο κ. Κατρούγκαλος εκτός από τη γνωστή στον νομικό και ακαδημαϊκό κόσμο αναμφισβήτητη, με έμφαση στο δημόσιο δίκαιο, κατάρτιση που διαθέτει επεκτείνεται και στην πληροφορική δεν το γνωρίζουμε. Εκείνο που αναδύεται, και εγείρει και θέμα μη νομιμότητας ίσως, είναι το γεγονός ότι τα δύο έγγραφα που εκδίδονται στις αρχές Οκτωβρίου ουδέποτε, εξ όσων ερευνήσαμε, αναρτήθηκαν στη «Διαύγεια», η οποία άρχισε -βάσει του νόμου- να τίθεται σε ισχύ από την 1η Οκτωβρίου του 2010.
Η σύμβαση του κ. Κατρούγκαλου, ο οποίος εξακολουθεί να είναι αντιπρόεδρος του Δ.Σ. του Κέντρου Εκπαιδευτικής Έρευνας (ΚΕΕ), έληξε, αν διαβάζουμε ορθά τη σύμβαση, στις 30 Ιουνίου του 2011. Στις 26 Ιουλίου του 2011, ο γενικός γραμματέας, με έγγραφό του (έγγραφο 4, αρ. πρωτ. 8406)

προς τον πρόεδρο, του ΙΤΥΕ πλέον (είχε μεσολαβήσει η μετεξέλιξη του ΕΑΙΤΥ σε ΙΤΥΕ), κ. Σπυράκη, δίνει εντολή για σύναψη σύμβασης με την Εταιρεία Δικηγόρων Απ. Παπακωνσταντίνου-Ελ. Κουτσιμπού-Γ. Κατρούγκαλος & Συνεργάτες με το ίδιο αντικείμενο.
Όσοι γνωρίζουν από παλιά τον κ. Παπανδρέου, όπως ο γράφων, ξέρουν ότι η κυρία Κουτσιμπού, γνωστή και έγκριτη νομικός, είναι εκ των παλαιοτέρων συνεργατών του προέδρου του ΠΑΣΟΚ, και βέβαια δεν είναι διόλου τυχαίο ότι εκτός των άλλων είναι και γενική διευθύντρια του ΙΣΤΑΜΕ. Εκ των παλαιοτέρων συνεργατών είναι όμως και ο κ. Πανάρετος, και εδώ θα πρέπει να σταθούμε σε ένα έγγραφο που είχε αποστείλει -και αναρτήσει στο opengov του υπουργείου- προς το υπουργείο Εσωτερικών στις 24 Μαρτίου 2011 (έγγραφα 5 και 6, 70073α, 24/3/2011)


στο οποίο αναφερόταν, χωρίς να την ονοματίζει, στην κυρία Κουτσιμπού, η οποία κατείχε θέση νομικού συμβούλου στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο (ένα ανάλογο έγγραφο είχε αποσταλεί τότε προς όλα τα ιδρύματα, αλλά και την κεντρική υπηρεσία του υπουργείου).
Το ερώτημα που έθετε, πολιτικής υφής με αντικείμενο την εμβέλεια τήρησης των κυβερνητικών αποφάσεων, ήταν αν η νόμιμη, βάσει σχετικής απόφασης του Αρείου Πάγου, μετατροπή της σύμβασης σε αορίστου χρόνου σκόνταφτε στην κυβερνητική απόφαση περιορισμού των προσλήψεων στο ένα προς πέντε. Όπως προκύπτει, δύο άνθρωποι εκ των παλαιοτέρων του περιβάλλοντος του τέως πρωθυπουργού (στην περιφέρεια του οποίου κινούνταν και οι κ. Κουλαϊδής και Κατρούγκαλος), που σχετίζονται με την υπόθεσή μας, κινούνται σε εντελώς διαφορετικές κατευθύνσεις, εξ ου και τα ερωτήματα που προκύπτουν, σε ό,τι αφορά το σκέλος αυτό, για το αν είχε δηλαδή γνώση όλων αυτών το τότε Μαξίμου. Σε μια περίοδο, μιλώντας γενικότερα, που ο κ. Κατρούγκαλος εμφανιζόταν στους τηλεοπτικούς δέκτες να στηρίζει τους Αγανακτισμένους. Ενάντια σε ποιον;
Προχωρούμε τώρα στην παράθεση/ανάρτηση ορισμένων περαιτέρω, αποσπασματικών, στοιχείων (ορισμένες εκταμιεύσεις), τα οποία, υπό μορφή ερωτημάτων, απευθύνονται κυρίως στην υπουργό Παιδείας, συνεργάτες της οποίας -πιθανόν όχι ή ίδια- γνώριζαν εδώ και καιρό πτυχές της υπόθεσης.
α) Γιατί θα έπρεπε ο πρόεδρος του Δ.Σ. του πρώην ΕΑΙΤΥ και νυν ΙΤΥΕ, πέραν των άλλων ερευνητικών προγραμμάτων του Ινστιτούτου στα οποία συμμετέχει και αμείβεται ως μέλος ΔΕΠ και βρίσκονται στη «Διαύγεια», να συμμετέχει και στο έργο «Αποτύπωση της υφιστάμενης κατάστασης στα ΕΠΑΛ-ΕΠΑΣ με την ανάπτυξη και αξιοποίηση εργαλείων ΤΠΕ στο πλαίσιο εφαρμογής εκπαιδευτικών πολιτικών και παρεμβάσεων του υπουργείου» (έγγραφο 7, απόφαση Δ128/2101/2011)

Σημειώνουμε ότι το έργο αυτό είχε περιληφθεί στην ερώτηση του κ. Κουράκη. Γιατί ο πρόεδρος του ΙΤΥΕ έπρεπε να συμμετάσχει και στην υλοποίηση του πολύ προβεβλημένου από το υπουργείο έργου «θεσμός αριστείας και ανάδειξη καλών πρακτικών στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση» (έγγραφο 8, Δ177, 14/2/2011);
β) Γιατί θα έπρεπε η πλειοψηφία των μελών του Δ.Σ. του ΚΕΕ, ο πρόεδρός του, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών (έγγραφο 9), ο αντιπρόεδρος, στον οποίο αναφερθήκαμε, μέλη του, όπως ο κ. Γ. Πασσιάς (έγγραφο 10) του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, ο κ. Αθ. Τζιμογιάννης (έγγραφα 11 και 13), του τμήματος-πυρήνα Κοινωνικής Εκπαιδευτικής Πολιτικής, ο οποίος είχε συμμετοχή και σε άλλα προγράμματα-κομβικές πολιτικές του υπουργείου, ο πρόεδρος του ιδίου Τμήματος, κ. Αθ. Κατσής (έγγραφο 12, στο ίδιο έργο με τον κ. Τζιμογιάννη)

να συμμετέχουν σε διάφορα προγράμματα όντας ταυτόχρονα σε θεσμικές θέσεις; Χάθηκαν τόσοι και τόσοι πανεπιστημιακοί, το βαλάντιο των οποίων είναι πενιχρότατο με το μισθολόγιο καθηλωμένο εδώ και χρόνια; Δεν ήταν εύλογο και αναμενόμενο πανεπιστημιακοί και συνάδελφοί τους που επηρεάζουν, οι οποίοι έχουν σχέση με αυτή την υπόθεση, να στηρίξουν είτε άμεσα είτε έμμεσα και με κομψό τρόπο το νέο νόμο για την ανώτατη εκπαίδευση;
γ) Ήταν τυχαίο ότι ο ειδικός σύμβουλος του γενικού γραμματέα και συνάδελφός του στο τμήμα μετακινήθηκε στο Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής, και μάλιστα είχαν αναρτηθεί δύο αποφάσεις (έγγραφα 14 και 15) με διαφορετική διάρκεια στη θητεία, η δεύτερη ως «ανακοινοποίηση στο ορθό». Μήπως η ανακοινοποίηση στο ορθό οφείλεται στο ότι στο μεταξύ είχε εκδοθεί το ΦΕΚ συγκρότησης του Δ.Σ. του ΙΕΠ, το οποίο δημοσιεύσαμε την περασμένη εβδομάδα, ενώ συνεχίζει τη συμμετοχή του στο πρόγραμμα για την αυτοαξιολόγηση (έγγραφο 16)

δ) Είναι τυχαίο ότι ο γενικός γραμματέας του υπουργείου συμμετείχε σε μεταπτυχιακό πρόγραμμα (όπως προέκυπτε από την ιστοσελίδα του ιδρύματος, όριζε μάλιστα συνάντηση και με τους φοιτητές μία ημέρα της εβδομάδας) του Ανοικτού Πανεπιστημίου Κύπρου, στο οποίο επικεφαλής φαινόταν να είναι ο καθηγητής του ιδρύματος κ. Π. Πασιαρδής, που με τη σειρά του συμμετείχε στο ίδιο πρόγραμμα του ΙΤΥΕ με αυτό του κ. Κατρούγκαλου (έγγραφο 17), δίδασκε στο τμήμα της Κορίνθου (έγγραφα 18 και 19), συμμετείχε σε ομάδες εργασίας του υπουργείου;

Πριν από λίγους μήνες, ο μέχρι πρόσφατα καθηγητής του πανεπιστημίου Ιωαννίνων, κ. Γ. Μαυρογιώργος, που γνωρίζει από παλαιότερες εποχές τα εκπαιδευτικά και τα του υπουργείου, είχε αναφερθεί, εμβαθύνοντας κιόλας, σε άρθρο του (που προοριζόταν για τη στήλη της παιδείας του «ΚτΕ», αλλά λόγω της έκτασης δεν μπορούσε να δημοσιευθεί, πάντως δημοσιεύθηκε στην «Αυγή») σε ορισμένες σχέσεις που κρατούν από το παρελθόν, μεταξύ των οποίων και αυτή του γενικού γραμματέα και του νυν προέδρου του ΙΕΠ, κ. Αλ. Δημαρά, ο οποίος ήταν ο πρώτος πρόεδρος του ΚΚΕ επί υπουργίας Γιώργου Παπανδρέου. Εμείς, λόγω σεβασμού προς την ιστορία και το πρόσωπό του, αφήσαμε συνειδητά εκτός τον κ. Δημαρά.
Θα μπορούσαν και πολλά άλλα ακόμη -διάφορες χρηματοδοτήσεις που χρήζουν περαιτέρω έρευνας, το σύνολο των ποσών, κ.λπ.- να γραφούν, στις 11 Ιανουαρίου η κυρία Διαμαντοπούλου απέστειλε, με αφορμή τις εσωτερικές διεργασίες, τη γνωστή επιστολή της στον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, στην οποία μεταξύ άλλων επισήμανε: «Το διακύβευμα είναι να διασώσουμε ένα κράτος πρόνοιας για τους πραγματικά αδύναμους, ιδιαίτερα μέσα στην κρίση και όχι την κατασπατάληση της Πρόνοιας από “έχοντες και επιτήδειους”». Μήπως η υπουργός Παιδείας θα μπορούσε να δώσει πρώτη το παράδειγμα, ξεκινώντας -αν βεβαίως αξιολογήσει ότι υπάρχει κάτι πέρα από τη νομιμότητα που είναι δεδομένη- από τα οίκου της, να εφαρμόζει τις καλές πρακτικές;
Διευκρινίσεις και εξομολογήσεις
*Με αφορμή το δημοσίευμα της περασμένης εβδομάδας -το οποίο έλαβε, χωρίς τη βούλησή μας, χώρα υπό θολό εργασιακό καθεστώς- και ειδικότερα το σημείο που αφορούσε τη συμμετοχή του γενικού γραμματέα σε μελέτες (με αντικείμενο την ανίχνευση των αιτιών του χαμηλού ποσοστού συμμετοχής σε προγράμματα διά βίου μάθησης) του Κέντρου Ανάπτυξης Εκπαιδευτικής Πολιτικής, ο διευθύνων σύμβουλος του ΚΑΝΕΠ/ΓΣΕΕ, κ. Μιχ. Κουρουτός, μας απέστειλε μια διευκρινιστική επιστολή, στην οποία επισημαίνει ότι την περίοδο της ανάληψης και υλοποίησης του έργου (2008-Ιούνιος 2009) ο κ. Κουλαϊδής δεν είχε τοποθετηθεί στη θέση του γ.γ. Η συμμετοχή του τελευταίου, όπως σημειώνει ο διευθύνων σύμβουλος, και πρόεδρος του Δ.Σ. της ΟΙΕΛΕ, «…σε ένα διευρυμένο επιστημονικό σχήμα έγινε αποκλειστικά με βάση την επιστημονική κατάρτιση και εμπειρία του και όχι την πολιτική του θέση…» (η επιστολή αναφέρεται και σε άλλους αξιόλογους επιστήμονες που συμμετείχαν στις μελέτες, όπως οι κ. Μουζέλης, Κατρούγκαλος και η κυρία Φραγκουδάκη). Ο τρόπος παρουσίασης της σχέσης, προσθέτει ο κ. Κουρουτός, «…δημιουργεί έωλους και ανυπόστατους συνειρμούς και επιπλέον προσβάλλει την πάγια επιλογή του φορέα να μην προωθεί συνεργασίες με προσωπικότητες και ερευνητές οι οποίοι κατέχουν πολιτικά αξιώματα ή συνδέονται στενά με θέσεις ευθύνης στη δημόσια διοίκηση».
Καλοδεχούμενες και μη αμφισβητούμενες οι διευκρινίσεις του διευθύνοντος συμβούλου, μας προσφέρουν την αφορμή για τη διατύπωση ορισμένων σχολίων -εκμεταλλευόμενοι και την άνεση του χώρου, ο οποίος είναι ελεύθερος και για περαιτέρω απόψεις- που θα δώσουν, ελπίζουμε, περισσότερο φως, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά την αφετηρία της έρευνας και τη λυπηρή, όπως θα δούμε, φορτισμένη τω όντι, αφορμή των δημοσιευμάτων:
α) Την περίοδο των συγκεκριμένων μελετών, ο γ.γ. δεν είχε όντως τοποθετηθεί ακόμη στη θέση αυτή. Σημειώνουμε, ωστόσο, χωρίς να αποτελεί εννοείται μομφή, ότι λίγους μήνες αργότερα, μετά την τοποθέτηση του κ. Κουλαϊδή, και συγκεκριμένα τον Αύγουστο του 2010, το υπουργείο Παιδείας ενέταξε στο ΕΣΠΑ (Α.Π. 11553, 11554, 11555, 6/8/2010) τρία έργα του ΚΑΝΕΠ/ΓΣΕΕ, συνολικού προϋπολογισμού 5.935.000 ευρώ (2.821.295, 2.886.262 και 227.443, αντίστοιχα) που αφορούν σε «προγράμματα διά βίου εκπαίδευσης για το ανθρώπινο δυναμικό του ιδιωτικού τομέα» (έγγραφο 21, που αφορά στην πρώτη από τις τρεις αποφάσεις), τα οποία ευχόμεθα να πιάσουν τόπο.

Τα τρία προαναφερθέντα έγγραφα-αποφάσεις που απεστάλησαν από την Ειδική Υπηρεσία Διαχείρισης προς το ΚΑΝΕΠ στα «υπόψη» περιλαμβάνουν εκτός από τον πρόεδρο της ΓΣΕΕ και τον υπεύθυνο της Πράξης, κ. Χρ. Γούλα, ο οποίος ήταν το τέταρτο μέλος (μαζί με τους Μουζέλη, Φραγκουδάκη και Κουλαϊδή) της Ομάδας Συντονισμού των μελετών που αναφέρθηκαν στο προηγούμενο δημοσίευμα, οι οποίες συνδέονται, έχουμε την αίσθηση, με την Πράξη και τα προγράμματα της διά βίου (διερεύνηση-μελέτες από τη μία, πράξη-προγράμματα από την άλλη). Οι συνειρμοί που προκαλούνται δεν είναι εύλογοι στην περίπτωση αυτή;
β) Η ένταξη των πράξεων αυτών, και εδώ εισερχόμαστε στις αφετηρίες της έρευνας και στην αφορμή των δύο δημοσιευμάτων. Αφορμή η οποία, δυστυχώς, συνδέεται με ένα θλιβερό γεγονός που συνέβη τον τελευταίο μήνα. Η επισήμανση των στοιχείων για τα τρία έργα, και για πολλά άλλα ακόμη, είχε προέλθει από έναν άνθρωπο που βρισκόταν πάνω από δέκα χρόνια στη Διαχειριστική Αρχή του υπουργείου Παιδείας, με μεράκι και πόνο για την εκπαίδευση, τον Κώστα Κατσόγιαννο, με τον οποίο είμαστε φίλοι και συμμαθητές στο 21ο Λύκειο της Κυψέλης (στην «Γκράβα» σήμερα) τη δεκαετία του ’70.
Τα δύο δημοσιεύματα αφιερώνονται στη μνήμη του, στο αρχείο της προσωπικής έρευνας υπάρχει, και δημοσιεύεται αυτούσιο για του λόγου το αληθές μαζί με τα δικά του σχόλια με αφορμή τη διά βίου, το e-mail (έγγραφο 20, το οποίο μάλιστα, τότε, είχα λησμονήσει να «ανοίξω», εξ ου και η διαφορά του ενός μήνα μεταξύ αποστολής και «ανοίγματος»), που μου είχε αποστείλει με αφορμή τη χρηματοδότηση των φορέων και συνδέεται και συνέπεσε χρονικά, με την έναρξη της έρευνας. Την αφορμή για την τελευταία, η οποία δεν θα είχε προχωρήσει με συστηματικό τρόπο χωρίς τη θεσμοθέτηση της «Διαύγειας» (έργο του πρώην υφυπουργού Παιδείας, κ. Πανάρετου, και στενού, ως γνωστόν, συνεργάτη του τέως πρωθυπουργού, κ. Παπανδρέου), έδωσαν τα έγγραφα που προήλθαν από άλλη πηγή και δημοσιεύονται σήμερα σχετικά με τον αντιπρόεδρο του Δ.Σ. ΚΕΕ (αυτοτελές, έτσι αλλιώς, δημοσιογραφικό «θέμα»), στον οποίο, εντελώς συμπτωματικά και χωρίς να γνωρίζει το περιεχόμενο του δευτέρου δημοσιεύματος, αναφέρθηκε και η επιστολή του κ. Κουρουτού.
γ) Η απώλεια του Κώστα Κατσόγιαννου ήταν η δεύτερη, η πρώτη ήταν τον Οκτώβριο του 2004, ενός κοινού αυτή τη φορά με τον κ. Κουρουτό φίλου, στον οποίο επίσης αφιερώνονται τα δύο δημοσιεύματα. Ο λόγος για τον Αποστόλη Ανδρέου, που διαμόρφωσε, για να μη λησμονούμε, επί υπουργίας Ευθυμίου, το υπόβαθρο -τα κείμενα βρίσκονται στο προσωπικό αρχείο του γράφοντος- για τη δημιουργία του Οργανισμού Επιμόρφωσης των Εκπαιδευτικών (ΟΕΠΕΚ), πρόεδρος του οποίου είναι σήμερα το μέλος ΔΕΠ του Τμήματος Κοινωνικής και Εκπαιδευτικής Πολιτικής της Κορίνθου, κ. Γ. Μπαγάκης, εκ των συνεργατών παλαιότερα της στήλης για την παιδεία.
δ) Είναι προφανές ότι γνωρίζουμε προσωπικότητες σαν τον κ. Μουζέλη ή την κυρία Φραγκουδάκη, πόσο μάλλον όταν, εκτός από τη δημοσιογραφική, διαθέτουμε και την κοινωνιολογική ιδιότητα (τα ίδια ισχύουν, από διαφορετική διαδρομή, και για τον κ. Κατρούγκαλο, πέρα από τις δεοντολογικού και πολιτικού χαρακτήρα ενστάσεις μας). Η ιδιαίτερη ευαισθησία, για να λυθούν και ορισμένες άλλες, τυχόν, απορίες για το ίδρυμα της Πελοποννήσου (που είχε ήδη εκδηλωθεί στις προκαταρκτικές της ίδρυσης του Πανεπιστημίου συζητήσεις του τότε φορέα, τη δεκαετία του ’90) οφείλεται, ξεκινώντας από τον Βορρά, στην εκ πατρός καταγωγή (Νεμέα), στα όμορφα προεφηβικά καλοκαίρια (Τρίπολη) και τους στενούς οικογενειακούς δεσμούς, από το 1987 και δώθε, με την Σπάρτη και τον Μυστρά.
ε) Κλείνουμε με ένα απόσπασμα από μια σχετικά πρόσφατη συνέντευξη του ομότιμου καθηγητή Ερατοσθένη Καψωμένου στο πανθρακικό έντυπο «Αντιφωνητής», που έχουμε εδώ και καιρό αλιεύσει από το Διαδίκτυο και αντανακλά τις κάπως βαθύτερες προθέσεις μας: «…Μια τέτοια ιεράρχηση αξιών εξουδετερώνει τον εκβιασμό της υλικής δύναμης και σ’ αυτό έγκειται η επαναστατική δυναμική της. Η αξιοκρατία αυτή, με τους Ελεύθερους Πολιορκημένους του Σολωμού, καθιερώνεται ως θεμέλιο του νεοελληνικού ανθρωπισμού. Εδώ αναγνωρίζομε τη σύνθεση του πολιτισμικού βιώματος που περιγράψαμε με την ιστορική εμπειρία μιας μακροχρόνιας αρνητικής σχέσης του λαού με τους εκάστοτε φορείς της εξουσίας σε περιόδους δουλείας, που αποκρυσταλλώθηκε στον κώδικα νόμιμο vs δίκαιο, δηλαδή με την αντίληψη ότι νόμιμο και δίκαιο είναι όροι ασυμβίβαστοι. Το νόμιμο δεν μπορεί να συνυπάρχει με το δίκαιο, γιατί συναρτάται με την εξ ορισμού άδικη εξουσία. Το δίκαιο έχει ως σημείο αναφοράς όχι το κράτος, αλλά την κοινότητα, το μόνο κοινωνικό μόρφωμα που εξασφαλίζει, στην παραδοσιακή αντίληψη, την αναγκαία ισορροπία για να λειτουργήσουν οι αξίες. Μια αντίληψη που σφυρηλατεί την αλληλεγγύη και τη συνοχή της κοινότητας, με γνώμονα την υπεράσπιση και τη διεκδίκηση του δικαίου ενάντια στις αυθαιρεσίες της όποιας εξουσίας. Έτσι διαμορφώνεται, στη βάση της αρχής των πολλαπλών αιτίων, ο αντιστασιακός και αντάρτικος χαρακτήρας του λαού μας, που αιτιολογεί, ως έναν βαθμό, την “ειδική μεταχείριση” που έχομε μέχρι σήμερα από άσπονδους φίλους και “συμμάχους” (…). Η επιβολή ενός θεσμικού πλαισίου ξένου αν όχι αντίθετου προς τη νοοτροπία και τις παραδόσεις του λαού, επέτεινε αντί να εξομαλύνει την παραδοσιακή αντίθεση του πολίτη και της κοινωνίας προς την εξουσία και το κράτος, επαναβεβαιώνοντας και ενεργοποιώντας τον παραδοσιακό κώδικα σύμφωνα με τον οποίο το νόμιμο είναι ασυμβίβαστο με το δίκαιο. Αυτό σημαίνει πλήρη αποτυχία του συστήματος, απ’ όπου όλοι βγαίνουν ζημιωμένοι: ούτε οι θεσμοί λειτουργούν, ούτε οι πολίτες ευτυχούν, αλλά ούτε και το κράτος ανταποκρίνεται στον ρόλο που του επιβάλλει το σύστημα…».
Φ.Κ.

Συμμορίες ...

ΤΟ ΒΗΜΑ ...
Ωδινεν όρος έτεκεν μυν. Πιάσανε, λέει, την μαφία των τοκογλύφων που είχε καταβροχθίσει τον άμπακα στην Θεσσαλονίκη. Σιγά τα ωά! Το εξηγώ για να μην παρεξηγηθώ. Πρώτο λοιπόν. Η εν λόγω παρέα τοκογλυφίας δρούσε επί δεκαπέντε χρόνια. Απρόσκοπτα και ασύδοτα. Δεύτερο λοιπόν. Περί τους πενήντα νοματαίους τα μέλη αυτής της συμμορίας. Τουτέστιν δύο λόχοι και βάλε. Τρίτο λοιπόν. Περί τα δύο χιλιάδες ονόματα περιλαμβάνονται ως θύματα αυτής της ανατριχιαστικής ιστορίας. Δηλαδή ο κόσμος τό' χε τούμπανο κι εμείς κρυφό καμάρι. Που πάει να πει ότι οι Αρχές της Πόλης, της Πολιτείας και του Νόμου το ήξεραν αλλά το έκαναν γαργάρα. Θέλετε κι άλλη, ακόμα μεγαλύτερη απόδειξη; Ανάμεσα σ' αυτούς τους ευυπόληπτους πολίτες της πόλης με τα κοστούμια, τις γραβάτες και τα αξιοπρεπέστατα επαγγέλματα που δεν διαφέρουν καθόλου από τους νονούς της νύχτας, περιλαμβάνονται άτομα που διατηρούσαν φιλική σχέση τόσο με τον πρώην περιφερειάρχη Παναγιώτη Ψωμιάδη, όσο και με το κόμμα του Γιώργου Καρατζαφέρη. Ασε που στο προσεχές μέλλον διόλου αποκλείεται να αποδειχθεί ότι υπάρχουν συγκοινωνούντα δοχεία με τα δύο μεγάλα κόμματα ΠαΣοΚ και ΝΔ. Να το τραβήξω παρακάτω; Μαφία και μάλιστα επικών διαστάσεων και η εκάστοτε παρέα μεγαλομιζαδόρων στο Υπουργείο Αμυνας. Το ίδιο και η άλλη παρέα, της Μονής Βατοπεδίου με εφαλτήριο πασίγνωστες γραβάτες της πρόσφατης Καραμανλοκρατίας. Το ίδιο και τα Good fellas της Siemens. Συμμορία περίπου και οι ποντικοί που κατασπατάλησαν δισεκατομμύρια για τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Το ίδιο και με την εκάστοτε φορολογική νομοθεσία που οι νομοθέτες της σφυρίζουν τάχα μου αδιάφορα μπροστά στην γιγαντιαία κλοπή των δημοσίων ταμείων. Ακόμα και επικυρίαρχος Ράιχενμπαχ μας έκανε ρόμπα, λέγοντας, κομψά ότι η καταπολέμηση της φοροδιαφυγής και η αποτελεσματική λειτουργία των εισπρακτικών μηχανισμών είναι πρωτίστως πολιτική ιστορία. Θέλεις; Τους πιάνεις! Δεν θέλεις; Τότε περί ανέμων τυρβάζεις. Με ένα λόγο όποια πέτρα του συστήματος και να σηκώσεις πάνω σε μια μικρή η μεγάλη μαφία τοκογλύφων, απατεώνων, φοροφυγάδων, κατσαπλιάδων και πειρατών θα πέσεις. Αγαπητέ μου, με βούλα και υπογραφή διεθνών οργανισμών, η διαφθορά στην Ελλάδα είναι ανάλογη με το πιο διεφθαρμένο κρατίδιο της Αφρικής. Ας αφήσουν τους πανηγυρισμούς και αν πράγματι είναι πατριώτες όπως ισχυρίζονται ας μπαγλαρώσουν, τιμωρήσουν και κουρέψουν γουλί τις περιουσίες όλων των μαφιόζων. Πολιτικών, επιχειρηματιών, δικηγόρων, αστυνομικών. Γιατί αν ένας συμπολίτης μας κατέληξε στην αυτοκτονία από τους εκβιασμούς και τις οφειλές των τοκογλύφων, εκατομμύρια άλλοι αργοπεθαίνουν από το πάρτι που έχει στήσει η μαφία η μεγάλη. In short, σχετικά με τις τυμπανοκρουσίες, αυτό που έλεγε η νόνα μου: έκανε η μύγα κώλο και έχεσε τον κόσμο όλο!

Να σωθούμε από μόνοι μας...

Δημητρης Παπαχρηστος, ethnos.gr
Σε περιόδους κρίσεων, οικονομικών, κοινωνικών, εθνικών, πολιτικών, αναφύονται όλα τα λουλούδια, «μπουμπούκια» και τα παράσιτα. «Ανθούν» τα τυχερά παιχνίδια, ο τζόγος μιας χρήσης, μπας και μας κάτσει η τύχη. Ποια τύχη όμως; Να τη βγάλουμε ακόμα μια μέρα; Μπορούν να βολευτούν, φιλανθρωπικώ τω τρόπω, με ελεημοσύνες, με συσσίτια, πάνω από 3 εκατ. άνθρωποι, οι λεγόμενοι δημοσιογραφικώς νεόπτωχοι Ελληνες; Η Ελληνική Στατιστική Αρχή μας ενημερώνει, δηλαδή σαν να μας χτυπάει το καμπανάκι πως 3,03 εκατ. άτομα (27,7%) ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας. Το όριο ορίζεται στα 7.178 ευρώ τον χρόνο σε ατομικό επίπεδο και στα 15.073 ευρώ για τετραμελή οικογένεια.
Δεν χρειάζεται η στατιστική αρχή, ήδη μέσα σε έναν χρόνο έχουμε πάνω από 1.750 αυτοκτονίες. Ζούμε μέσα σε ένα κλίμα ζοφερό. Η αστάθεια, ο φόβος, η ανασφάλεια, η γενικότερη απαξίωση κυριαρχούν. Η κρίση εμπιστοσύνης που περνάμε θα βγάλει στην επιφάνεια τους χειρότερους εαυτούς μας. Αν έφταιγαν μία φορά οι άλλοι, τώρα θα φταίνε χίλιες φορές για την κατάντια μας. Και ποιοι είναι οι άλλοι; Δεν εντοπίζονται και δεν συγκεκριμενοποιούνται, λες και δεν έχουν ονόματα. Οι κλέφτες δηλαδή και οι απατεώνες προστατεύονται από τη δημοκρατία μας και κρύβονται πίσω από τα υποτιθέμενα προσωπικά δεδομένα.
Οι τράπεζες ασκούν νόμιμα τη δουλειά αυτή, μόνο τώρα που υποτίθεται κινδυνεύουν, εκμεταλλεύονται και δεσμεύουν τα χρήματα των καταθετών και ζητούν βοήθεια και την παίρνουν, στο όνομα της ρευστότητας για να κινηθεί η αγορά, αφήνοντας τα κέρδη τους, γιατί μέσα σε αυτή την κρίση έχουν κέρδη αφορολόγητα, στην άκρη. Ετσι κι αλλιώς, το άυλο χρήμα κυριαρχεί σε βάρος των εργαζομένων που εξαϋλώνονται. Μιλάνε για ανάπτυξη ο πολιτικοί, οι οικονομολόγοι, οι τεχνοκράτες, μόνο που η παραγωγική ανάπτυξη δεν φαίνεται από πουθενά. Σήμερα δεν περιμένουμε να μας σώσει κανένας. Τα μέτρα που παίρνονται από τους «σοφούς» ρομποκόπους της εξουσίας από την Ενωμένη Ευρώπη και πέραν του Ατλαντικού, όχι μόνο έχουν αποτύχει κατ' ομολογίαν τους, αλλά κουκουλώνουν το πρόβλημα. Αυτή η κρίση δεν αφορά μόνο τη χώρα μας, αφορά όλο τον κόσμο. Μπορούμε πράγματι να εκμεταλλευτούμε την ευκαιρία, όχι για να εκτονωθούν ο θυμός και η οργή κατά της αδικίας που μέχρι τώρα το κρατικοκαπιταλιστικό καταναλωτικό σύστημα το επιτυγχάνει διά της αφομοιώσεως και της ανακυκλώσεως, αλλά με τη δημιουργία νέων μορφών και εναλλακτικών αντίστασης.
Μπορεί να ζωντανέψει η επαρχία. Ο αγροτικός πληθυσμός να πάρει απάνω του και να ξεφυτρώσουν νέες μορφές ενέργειας που κρύβονται ή έχουν θαφτεί μέσα μας. Θα βοηθηθεί από τον πολιτισμό της πολιτικής που θα ανακαλύψουμε. Τις εκλογές τις θέλουν για να πάρουν την εξουσία οι συντηρητικές δυνάμεις που μας κυβερνάνε ήδη. Τις θέλει και η Αριστερά για να αλλάξουν οι συσχετισμοί των κομμάτων. Η πλειονότητα και η πλειοψηφία δεν νοιάζεται και πολύ. Δεν περιμένει και πολλά, για αυτό και θα αναγκαστεί να δείξει το υπό διαμόρφωση πολιτικό της πρόσωπο. Θα μάθει να αναπνέει από το παρελθόν και να εκπνέει στο μέλλον. Τα λάθη φέρνουν πάθη, αλλά γίνονται και κλειδιά που ανοίγουν πόρτες, όταν δεν τα κουκουλώνουμε. Ξεκλειδώνουν και εμάς τους ίδιους όταν θέλουμε να διορθωθούμε...

Μια (ακομα) Κυβέρνηση κατοχής...

ΤΑ ΝΕΑ...

Του Ρούσσου Βρανά


Κυβερνηση κατοχης που επιβλήθηκε από εξωτερικές δυνάμεις; Κυβέρνηση ανδρεικέλων που δεν λογοδοτεί στον λαό αλλά μονάχα σε αυτές τις δυνάμεις; Κυβέρνηση υποταγής που δεν υπηρετεί αλλά βλάπτει τα συμφέροντα της χώρας; Σε όλες αυτές τις απορίες που βασανίζουν σήμερα τον ιταλικό λαό επιχειρεί να απαντήσει ο πολιτικός αναλυτής και συγγραφέας Τζαναντρέα Γκαγιάνι, σε συνέντευξή του στο περιοδικό «Γεωπολιτική».
Στους ισχυρισμούς...
... εκείνων που βλέπουν στη νέα ιταλική κυβέρνηση μια κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας», ο ιταλός αναλυτής εφιστά την προσοχή σε κάτι που - μάλλον ανεξήγητα - πέρασε απαρατήρητο από τα ιταλικά μέσα ενημέρωσης. «Είναι παράδοξο που η Ευρωπαϊκή Ενωση, σε μια κατάσταση η οποία χαρακτηρίζεται έκτακτης ανάγκης, δεν βρήκε τίποτα καλύτερο να κάνει από το να θέσει το ζήτημα της συμμετοχής του ιταλικού Δημοσίου στις στρατηγικές επιχειρήσεις της χώρας» λέει ο Τζαναντρέα Γκαγιάνι. «Είναι παράδοξο, επειδή οι ίδιοι οι Γάλλοι και οι Γερμανοί διαθέτουν μηχανισμούς οι οποίοι προστατεύουν τις δικές τους στρατηγικές επιχειρήσεις. Παρ' όλα αυτά, μας στέλνουν τελεσίγραφο για την πλήρη ιδιωτικοποίηση αυτών των επιχειρήσεων. Χωρίς όμως την προστασία από εξωτερικές επιθέσεις, ο στρατηγικός τομέας της ιταλικής οικονομίας (οι τηλεπικοινωνίες Telecom, η εταιρεία αεροναυτικής Finmeccanica, η πετρελαϊκή εταιρεία ENI, η ηλεκτρική εταιρεία Enel, ακόμη και οι ιταλικές τράπεζες) θα ξεπουληθεί στους ξένους για ένα κομμάτι ψωμί».
Αν οι ξένοι...
... κυρίως οι Γάλλοι και οι Γερμανοί, ετοιμάζονται σήμερα να βάλουν στο χέρι την ιταλική βιομηχανία, ακόμη και τις ιταλικές τράπεζες, ποιοι είναι άραγε οι εσωτερικοί συνεργάτες αυτών των ξένων δυνάμεων; Και πώς άραγε κατόρθωσαν να επιβάλουν μια κυβέρνηση κατοχής; Ο Τζαναντρέα Γκαγιάνι αποδίδει την άλωση της χώρας του στην αδυναμία της πολιτικής ηγεσίας της. «Ο μοναδικός τρόπος αντίδρασης θα ήταν η απόσυρση της κοινοβουλευτικής εμπιστοσύνης προς την κυβέρνηση» λέει. «Η πολιτική ηγεσία όμως δεν είναι σε θέση να το κάνει, επειδή δεν μπορεί να προσφέρει μια εναλλακτική λύση. Αντί γι' αυτό χειροκροτεί μια κυβέρνηση τεχνοκρατών που φορτώνει με φόρους τον ιταλικό λαό. Μια κυβέρνηση κατοχής, όπως θα την έλεγα εγώ, η οποία ευνοεί τους ανταγωνιστές της Ιταλίας. Είναι πράγματι "έκτακτα", όπως τα είπε η καγκελάριος Μέρκελ, τα μέτρα της κυβέρνησης Μόντι: επειδή εγγυώνται ταυτόχρονα την ύφεση και τον πληθωρισμό. Και συρρικνώνουν μια από τις μεγαλύτερες οικονομικές δυνάμεις του κόσμου, προκειμένου να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα των ανταγωνιστριών της».
Η αλήθεια...
... είναι πως εκείνοι που απέτυχαν κάποτε με τους γρεναδιέρους του Ναπολέοντα και με τα πάντσερ του Χίτλερ πετυχαίνουν σήμερα αυτό που θέλουν με τα «σπρεντ», δημιουργώντας μια νέα αυτοκρατορία. Το βέβαιο είναι πως κανένας ιταλός πολίτης δεν θέλει να γίνει η χώρα του ακόμη ένα κρατίδιο που θα είναι εξαρτημένο από τη Γερμανία ή ακόμη μια υπερπόντια γαλλική κτήση. Δυστυχώς όμως, καταλήγει ο ιταλός πολιτικός αναλυτής, απουσιάζει μια ισχυρή πολιτική τάξη που θα μπορούσε να πάρει δυναμικές αποφάσεις.

Η φοροδιαφυγή των πολυεθνικών αιτία για τη διάλυση του δημόσιου τομέα...

Η Αυγή online...
Του ΘΕΜΗ ΚΟΤΣΙΦΑΚΗ*
Είναι γεγονός ότι αυτά που συμβαίνουν σήμερα στην Ελλάδα δεν αποτελούν ελληνική ιδιαιτερότητα. Δείχνουν την προσπάθεια, την πολιτική επιλογή καλύτερα, του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος να διαλύσει το κοινωνικό κράτος και τις παροχές του σε όλο τον κόσμο. Να εξασφαλίσει ακόμα μεγαλύτερα κέρδη στις μεγάλες επιχειρήσεις και τις τράπεζες, να συγκεντρώσει τον παγκόσμιο πλούτο σε όλο και λιγότερα χέρια. Βέβαια, το επίπεδο ανάπτυξης του κοινωνικού κράτους και των παροχών του είναι διαφορετικό από χώρα σε χώρα, άρα και οι αντοχές του διαφορετικές στην επίθεση της πιο ακραίας νεοφιλελεύθερης πολιτικής που έχει υπάρξει ποτέ στον πλανήτη.
Η μείωση των δαπανών για τη δημόσια εκπαίδευση, την υγεία και όλες γενικά τις δημόσιες υπηρεσίες είναι στην πρώτη γραμμή της πολιτικής που ασκούν οι χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι ΗΠΑ, οι χώρες του ΟΟΣΑ κ.λπ.
Με τη δικαιολογία της τρέχουσας οικονομικής κρίσης, οι συνδικαλιστικές οργανώσεις των εκπαιδευτικών σε όλο σχεδόν τον κόσμο κλήθηκαν να αποδεχτούν σοβαρές περικοπές και μέτρα λιτότητας στη βάση του ότι δεν υπάρχουν πια διαθέσιμοι πόροι για τις δημόσιες υπηρεσίες. Και τα μέτρα λιτότητας πλήττουν τόσο την εκπαιδευτική διαδικασία όσο και τους εκπαιδευτικούς ως εργαζόμενους (μισθοί, συντάξεις, εργασιακές σχέσεις).
Στο Ηνωμένο Βασίλειο, για παράδειγμα, οι αλλαγές στον συνταξιοδοτικό σχεδιασμό θα κόψουν το 25% από τη διά βίου αξία μιας σύνταξης. Αυτή ήταν και η αφορμή για την προκήρυξη μιας μεγάλης απεργίας στον δημόσιο τομέα και την εκπαίδευση και την πραγματοποίηση τεράστιων διαδηλώσεων σε πολλές πόλεις τον περασμένο Νοέμβρη. Μερικοί εκπαιδευτικοί χάνουν περισσότερο από 50.000 λίρες στην αξία της σύνταξής τους για μια περίοδο πάνω από 20 χρόνια. Έρευνα των συνδικάτων έδειξε ότι οι εργαζόμενοι με τα λιγότερα προσόντα είναι οι πιο επιρρεπείς στο να υποφέρουν από τις πολιτικές της συντηρητικής κυβέρνησης. Προκύπτει ότι αυτές οι πολιτικές θα περιορίσουν την πρόσβαση στην εκπαίδευση και για τους νέους και για τους ενήλικες, π.χ. με το τσεκούρωμα των εκπαιδευτικών επιδομάτων για νέους, τον τριπλασιασμό των διδάκτρων στα πανεπιστήμια ή την εισαγωγή διδάκτρων και δανείων για εργαζόμενους ενήλικες που επιθυμούν να εκπαιδευτούν ξανά.
Στην πραγματικότητα όμως τα λεφτά υπάρχουν, όπως έλεγε και ο πρώην πρωθυπουργός μας προεκλογικά. Και προέρχονται από τον πλούτο που παράγουν οι μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες παγκόσμια αλλά και εξαιτίας του τρόπου με τον οποίο αυτές έχουν καταφέρει μέσα από το καπιταλιστικό σύστημα να φοροδιαφεύγουν.
Η παγκόσμιας εμβέλειας Εκπαιδευτική Συνομοσπονδία Εκπαιδευτικών (Education International-E.I.) και οι οργανώσεις - μέλη της στο Ηνωμένο Βασίλειο παρουσίασααν πρόσφατα μια μελέτη με τίτλο: «Παγκόσμια Εταιρική Φορολόγηση και Πόροι για Ποιοτικές Δημόσιες Υπηρεσίες». Η μελέτη αυτή, που διεξάγεται από το Ινστιτούτο Ερευνών της E.I., για λογαριασμό του Συμβουλίου των Παγκόσμιων Συνδικαλιστικών Οργανώσεων (Global Unions), υπογραμμίζει τη σοκαριστική έκταση της φοροδιαφυγής από τις πολυεθνικές εταιρείες, που αγγίζει τρισεκατομμύρια δολάρια Αμερικής ετησίως.
Αυτή η μελέτη της E.I. είναι συνέχεια μιας προηγούμενης μελέτης που δημοσιεύτηκε τον Μάρτιο 2010, με την οποία υπολογίστηκε ότι τα τρέχοντα συνολικά αποθέματα μόνο από τους μη κατοίκους, σε OFFSORE εταιρείες και άλλες κρυφές διαδικασίες, πλησίαζαν τα 10 τρισ. δολαρίων Αμερικής. Οι ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο και τα νησιά Κέιμαν είναι στην κορυφή αυτής της λίστας.
Τον Φεβρουάριο του 2008 η αγγλική συνδικαλιστική ομοσπονδία TUC δημοσίευσε μια αναφορά σύμφωνα με υπολογισμούς της οποίας 25 δισ. λίρες χάνονται ετησίως στο Ηνωμένο Βασίλειο από την αποφυγή φορολόγησης. Τα 12 δισ. λίρες από αυτά ετησίως προέρχονται από την αποφυγή φορολόγησης από τις 700 μεγαλύτερες εταιρείες. Αυτό το σοκαριστικό επίπεδο φοροδιαφυγής επιβεβαιώθηκε από έρευνα του προγράμματος «Πανόραμα του BBC» που κυκλοφόρησε τον Φεβρουάριο του 2009.
Η μελέτη της E.I. δείχνει πώς οι ισχυρές πολυεθνικές εταιρείες χρησιμοποιούν την παγκόσμια εμβέλειά τους για να αποφύγουν να εξυπηρετήσουν τις οικονομικές τους υποχρεώσεις. Αυτό το πετυχαίνουν πρώτα απ’ όλα μέσω στρατηγικών που αξιοποιούν τα «παραθυράκια» στους νόμους και μέσω OFFSORE φορολογικών παραδείσων. Η μελέτη υπογραμμίζει τις εξωφρενικές στατιστικές ότι περίπου το 60% όλου του παγκόσμιου εμπορίου στην πραγματικότητα δρομολογείται μέσω φορολογικών παραδείσων.
Η πρόεδρος της Education International Susan Hopgood τόνισε: «Για να κλείσουν τα παραθυράκια στη διεθνή νομοθεσία φορολόγησης, χρειάζεται αλλαγή στάσης και απαιτείται ισχυρή πολιτική θέληση. Η ευρεία αποδοχή της φοροαποφυγής ως νόμιμου στόχου των μεγάλων εταιρειών πρέπει να αλλάξει. Αν δεν σταματήσει αυτή η αποκρουστική κι αδικαιολόγητη αποφυγή φορολόγησης, η ποιοτική δημόσια εκπαίδευση και άλλες υπηρεσίες θα συνεχίζουν να κινδυνεύουν από τις περικοπές των δημόσιων δαπανών».
* Ο Θέμης Κοτσιφάκης είναι γενικός γραμματέας του Δ.Σ. της ΟΛΜΕ
- Στοιχεία για το άρθρο αυτό προέρχονται από την ιστοσελίδα της Education International (www.ei-ie.org).
- Το πλήρες κείμενο της μελέτης του Ινστιτούτου Ερευνών της Education International: «Παγκόσμια Εταιρική Φορολόγηση και Πόροι για Ποιοτικές Δημόσιες Υπηρεσίες» μπορείτε να αναζητήσετε στην ιστοσελίδα: (http://download.ei-ie.org/Docs/WebDepot/Study%20on%20Global%20Corporate%20Taxation%20and%20Resources%20for%20Quality%20Public%20Services.p

Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει. Ρε!

Του Γιώργου Πήττα, TVXS - TV Χωρίς Σύνορα...
Πληκτρολόγησα στον υπολογιστή «κύκλωμα παιδεραστίας» στην ελληνική γλώσσα και, έχασα τον λογαριασμό από τις αναφορές που ξεπετάχτηκαν. Πληκτρολόγησα ξεχωριστά και άλλες λέξεις: Διαφθορά, διασπάθιση, εκβιαστές, τοκογλύφοι, μετανάστες –εκμετάλλευση, παιδική πορνεία, πολιτική αλητεία, κ.α. Σε κάθε περίπτωση, η οθόνη μου κυριολεκτικά μπουμπούκιαζε με την παραγωγικότητα της νεοελληνικής κοινωνίας και των συχνά υψηλά ισταμένων εκπροσώπων της. Πολιτευτές, στελέχη, δικαστές, παπάδες, στρατιωτικοί, γραφειοκράτες, ελεγκτές, αστυνομικοί και δίπλα σε αυτούς οδηγοί σχολικών λεωφορείων, δάσκαλοι, ιδιωτικοί υπάλληλοι, νεαροί φοιτητές, αυτό που λέμε «απλοί πολίτες» και όχι θεσμικοί παράγοντες όπως η πρώτη ομάδα που ανέφερα πιο πάνω.

Πριν από λίγες μέρες, γνωστοποιήθηκε η καταδίκη της Ελλάδας από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για βιασμό μετανάστη με γκλομπ, από όργανο του Λιμενικού Σώματος. Το ηρωικό ανδραγάθημα του περήφανου απόγονου του Λεωνίδα και πιστού υπερασπιστή της «ελληνοχριστιανικής» παράδοσης έγινε τον Ιούνιο του 2001, στην εποχή που ακόμα, καμιά φοβέρα και καμιά σκλαβιά δεν πλάκωναν τον τόπο.

Αντίθετα, ετοιμαζόμασταν να διοργανώσουμε τους «καλύτερους Ολυμπιακούς Αγώνες» ενώ μόλις είχαμε μπει με το σπαθί της Goldman Sachs όπως αποδείχτηκε στο κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα για να αρχίσουμε να δανειζόμαστε περίπου τα πάντα ένεκα χαμηλών επιτοκίων.

Δεν είχα σκοπό να αφιερώσω άρθρο για το γεγονός, έκανα όμως ένα μικρό σχόλιο στον «τοίχο» μου στο facebook.

Για άλλη μια φορά, διαπίστωσα από αντιδράσεις ανθρώπων που κατά τα λοιπά είναι «μια χαρά», την αφόρητα στρεβλή αντίληψη πως η δημοσιοποίηση τέτοιων γεγονότων είναι κάτι σαν «νερό στον μύλο των εχθρών». Δεν ειπώθηκε έτσι, αλλά το νόημα, αυτό ήταν.

Ούτε με ενδιαφέρει αν αυτά συμβαίνουν και αλλού, αυτός ο θλιβερός ετεροπροσδιορισμός το μόνο που πετυχαίνει, είναι η μόνιμη ακύρωση κάθε σκέψης για το πως μπορούμε να γίνουμε καλύτεροι.

Όχι τίποτα άλλο, αλλά δεν έχω συναντήσει πουθενά αλλού τέτοιον συσσωρευμένο ναρκισσισμό για το πόσο «ωραίοι» είμαστε και τι «μοναδικό dna έχουμε, γεμάτο…φως, θάλασσα, κρασί, γλέντια, έξω καρδιές, λεβεντιές, ζεϊμπέκικα, όπα», και άλλες περηφάνιες.

Ας με συγχωρέσουν οι αναγνώστες, αλλά, με την ανοχή των πολλών, την συμμετοχή αρκετών και την αντίδραση ολίγων, πλάσθηκε μια κοινωνία παροιμιωδώς χαλασμένη, που μόλις τώρα, ελέω κρίσης πασχίζει να ψηλαφίσει ξανά κάποιες βασικές αρχές που πρέπει να διέπουν την συνύπαρξη των ανθρώπων.

Με πρώτη αρχή αυτή της αλληλεγγύης η οποία τα τελευταία τουλάχιστον 25 χρόνια είχε κατακρεουργηθεί.

Πριν όμως προλάβουν να καταλαγιάσουν οι εντυπώσεις από το προηγούμενο, μόλις χτες, ήρθε στην επιφάνεια καινούργια, φρέσκια είδηση που αναδεικνύει για άλλη μια φορά την «υγεία» της ελληνικής κοινωνίας:

Κύκλωμα αστυνομικών και πολιτών, κατοίκων της περιοχής Αχαρνών εκβιάζει με καθαρόαιμο μαφιόζικο τρόπο μετανάστες. «Δώσε τόσα για να μην σε μπαγλαρώσω».

Υπάρχει σχετικό δημοσίευμα, εδώ στο tvxs, όσοι δεν το διαβάσατε κάντε το προσεκτικά.

Διόλου συμπτωματικό πως είναι η περιοχή που λυμαίνεται η συμμορία της Χρυσής Αυγής.

Αν καταγράψω εδώ όλα τα κυκλώματα διαφθοράς κάθε είδους που έχουν αναδυθεί τα τελευταία χρόνια, δεν θα υπάρξει χώρος ούτε για μία λέξη σχολιασμού.

Φοβάμαι είναι τόσα πολλά που θα χρειαστεί μία «ειδική έκδοση» και ίσως θα πρέπει κάποιος να το κάνει και να το εκδώσει με τίτλο «Ο βόθρος».

Άλλωστε, τα ξέρουμε , τα διαβάζουμε, είναι γνωστά.

Εκτός αν υστερικά κλείνουμε μάτια και αυτιά και επιμένουμε να αθωώνουμε διαρκώς την κοινωνία της οποίας είμαστε μέλη, άρα τον εαυτό μας τόσο στη συλλογική όσο και στην ατομική εκδοχή.

Αλήθεια.

Θυμόμαστε τη Φουκουσίμα;
Θυμόμαστε την ανείπωτη τραγωδία που έπληξε την Ιαπωνία πριν από ένα χρόνο;

Θυμόμαστε άραγε πως εκεί, σε μία τεράστια περιοχή που εγκαταλείφτηκε από τους κατοίκους της δεν σημειώθηκε ούτε ένα επεισόδιο πλιάτσικου και βίας;

Θυμόμαστε την αξιοθαύμαστη και απόλυτα συλλογική αλληλεγγύη που αναπτύχθηκε μεταξύ των πολιτών;

Άλλη κουλτούρα θα μου πείτε.

Ναι, άλλη κουλτούρα.

Εκεί, δεν φυτρώνουν πολιτικάντηδες ως παράσιτα που περνούν 4-5 κόκκινα φανάρια με τη μερσεντές, χωρίς δίπλωμα και μετά ζητούν τα ρέστα περνώντας με το αμάξι πάνω από τον αστυνομικό που τους σταμάτησε.

Αλλά, ο κος «Ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε» τον αέρα που έχει στα λίγα του μυαλά, πως τον απέκτησε;

Εντάξει, πρώτα από τον ηγεμόνα που ήθελε να έχει γύρω του ανθρωπάκια πειθήνια για να βασιλεύει. Γνωστό το ανέκδοτο της δεκαετίας του 80, κατά το οποίο ο ηγεμών ρωτά έναν περίφημο αυλοκόλακα του: «Τι ώρα είναι Άκη;» «Ό,τι ώρα θέλεις εσύ Πρόεδρε».

Και χαμογελούσε αυτάρεσκα και ικανοποιημένα ο ηγεμών.

Αλλά στη συνέχεια ποιος επιβράβευσε όλα αυτά τα ανερμάτιστα ανθρωπάκια;

Ποιος δικαίωσε τις πρακτικές τους, τα κολλητηλίκια, το γλείψιμο, την παρεοκρατία, την βίαιη αναξιοκρατία που επέβαλλαν στην παντοδυναμία τους όλες αυτές οι απίθανες καρικατούρες;

Μήπως οι γερμανοί; Μήπως οι βρετανοί; Μην ήταν οι γάλλοι, οι ισπανοί, οι πορτογάλοι και οι αμερικανοί; Τίποτα εξωγήινοι τάχα;

Όχι «ρε» παιδιά. Όχι.

ΕΜΕΙΣ. Οι αιωνίως «άσπιλοι, αμόλυντοι, πεπλανημένοι, αθώοι και ωραίοι ως Έλληνες» ψηφοφόροι που τους στείλαμε και τους ξαναστείλαμε και τους ματαξαναστείλαμε ως εκπροσώπους στη Βουλή.

Γιατί…γιατί…η αυθαίρετη παράγκα στα Καλύβια, γιατί «πρέπει κάπου να βολευτεί το παιδί» , για το μαγαζί που δεν έχει άδεια λειτουργίας, γιατί η επιδότηση που έγινε «μπεμβέ» και κάποιος πρέπει να συνεχίσει να κάνει τα στραβά μάτια, γιατί η φιλιππινέζα που μαζεύει τα σκατά μας είναι ανασφάλιστη επτά μέρες την εβδομάδα 365 μέρες τον χρόνο, γιατί, γιατί, γιατί…

Πάρα πολλά «γιατί» παρανομίας, σπέκουλας, βολέματος, σε εκατοντάδες μικρά ή λίγο μεγαλύτερα ζητήματα, που για να ικανοποιηθούν, προϋποθέτουν έναν μηχανισμό από αρκετές χιλιάδες μεσαία και μικρά στελέχη της Κρατικής μηχανής που δεν έχουν απολύτως καμία μα καμία συνείδηση. Όλοι αυτοί, όλο αυτό το τέρας, ΕΜΕΙΣ είμαστε. Όχι ο γείτονας, εμείς. Οι αενάως και αιωνίως ανεύθυνοι για οτιδήποτε.

Που ανεχτήκαμε και χειροκροτήσαμε έστω εκβιαστικά μια κοινωνία βίαιη με στρεβλή αντίληψη περί ανταγωνισμού-όπου ο αθέμιτος ανταγωνισμός των «πάνω» έφτανε στα «κάτω» για να μεταποιηθεί στην καθημερινή αγένεια στο λεωφορείο και στο πως θα αρπάξουμε τη σειρά του άλλου που περίμενε πριν από μας. Στα μικρά καθημερινά που ύφαναν επί μακρόν μία κολασμένη καθημερινότητα που όλοι βιώσαμε στα αστικά κέντρα και κυρίως στην Αθήνα που έτσι και αλλιώς με τα εκατομμύρια κατοίκων που φιλοξενεί συνθέτει απόλυτη παράνοια και ανωμαλία.

Και, από τα «μεσαία και μικρά» στελέχη, φτάνουμε στα κορυφαία:

Υψηλά ιστάμενοι του Κράτους και της οικονομικής ζωής.

Θα πουν κάποιοι-και είναι πολλοί οι αυτόκλητοι συνήγοροι του μπορδέλου, ίσως επειδή αντιδρούν συναισθηματικά:

«Μα καλά-θέλεις πάλι να επιρρίψεις την ευθύνη στους έλληνες που τώρα πεινάνε, αυτοκτονούν, χάνουν τις δουλειές τους;»

Απαντώ:

Η οικονομική κρίση, η διεθνής κρίση του Καπιταλισμού, η Goldman Sachs και οι παραφυάδες της, ο πόλεμος που έχει εξαπολυθεί κατά της μεσαίας τάξης που εξωθείται στον αφανισμό, είναι ένα ζήτημα.

Οι ελληνικές παθογένειες και ιδιαιτερότητες, κατά την ταπεινή μου γνώμη, ένα άλλο.

Η ελληνική τραγωδία, έγκειται πως η μία διάσταση «απελευθέρωσε» τον καρκίνο της άλλης. Τα ξεράσματα όμως που αναδείξαμε ως διαχειριστές αυτού του τόπου, είναι δική μας ευθύνη.

Η αναγκαιότητα της κριτικής και κυρίως της αυτοκριτικής, η παραδοχή του αυτονόητου, δηλαδή της ύπαρξης εκείνου του στοιχείου που λέγεται «συλλογική ευθύνη» είναι οντολογικής σημασίας για την Ελλάδα και την κοινωνία μας, αν θέλουμε να υπάρξει κάποιο μέλλον θεμελιωμένο σε πραγματικότητες και όχι επικολυρικά βελάσματα.

Και, επειδή ως λαός νάρκισσος, αυτάρεσκα θέλουμε να λέμε πως «γεννάμε ποίηση» θα πρότεινα να αφήσουμε τα λευκά και τα γαλάζια, το αιγαίο και τις τρικυμίες στα χείλη και, να κοιτάξουμε λίγο πιο σοβαρά τον κόσμο του Σεφέρη:

«Ὁ τόπος μας εἶναι κλειστός. Τὸν κλείνουν οἱ δυὸ μαῦρες Συμπληγάδες. Στὰ λιμάνια τὴν Κυριακὴ σὰν κατεβοῦμε ν᾿ ἀνασάνουμε βλέπουμε νὰ φωτίζουνται στὸ ἡλιόγερμα σπασμένα ξύλα ἀπὸ ταξίδια ποὺ δὲν τέλειωσαν σώματα ποὺ δὲν ξέρουν πιὰ πῶς ν᾿ ἀγαπήσουν».
twitter@pittasgeorge

Παρασκευή 20 Ιανουαρίου 2012

Νοίκιασέ το το παγωμένο....

Επιμελώς Αμελής & Λοιπά Παράδοξα...
Mέσα Ιανουαρίου και βάλε. Έχω την αίσθηση ότι φέτος εκτός από λεφτά δεν υπάρχει και αυτό το φωτεινό διάλειμμα καταμεσής του χειμώνα που γαληνεύει τις ψυχές μας και μας γεμίζει με την προσμονή της άνοιξης. Αλκυονίδες μέρες νομίζω ότι τις λένε. Μα πού είναι; Στο δρόμο χάθηκαν;
Τώρα τελευταία όλο και κάτι χάνεται. Οι Αλκυονίδες έχασαν το δρόμο, οι πολιτικοί την όποια τσίπα τους είχε απομείνει, εμείς την ψυχραιμία και τις αντοχές μας, ο καυστήρας της πολυκατοικίας στην οποία κατοικώ τον λόγο ύπαρξής του. Ζήτημα είναι αν χρησιμοποιείται δυο ώρες την ημέρα. Όχι καθημερινώς. Κάποιες μέρες. Όταν ερχόμαστε στο τσακίρ κέφι και αποφασίζουμε να το ρίξουμε έξω και να θυμηθούμε τις παλιές, καλές μέρες βρε αδερφέ. Τότε που ζούσαμε την πολυτραγουδισμένη δανεική ευδαιμονία. Και ανάβαμε και καλοριφέρ! Οι καλοπερασάκηδες εκτός από δάνεια είχαμε και θράσος. Και καλοριφέρ. Τώρα κομμένος ο βερεσές, ακρίβυναν τα δανεικά, πήρε η μπάλα και το θράσος και ξωμείναμε σε μια γωνιά.
Τώρα που σφίξαν οι κώλοι, θα σφίξουν και οι επιδερμίδες. Δεν έχεις χρήματα για κρέμες και μπότοξ; Έλα να κοιμηθείς ένα βράδυ στο δωμάτιό μου και σου υπόσχομαι ότι θα βγεις με δέρμα νεανίσκης. Το επιχειρηματικό μου δαιμόνιο μού ψιθυρίζει τα άγρυπνα παγωμένα βράδια: Νοίκιασέ το το παγωμένο, νοίκιασέ το! «Κούρα ομορφιάς στη μικρή Αλάσκα, δέκα λεπτά από το κέντρο της πρωτεύουσας, τραμ και δύο λεωφόροι στη διάθεσή σας, αβάδιστα, αβασάνιστα, ακούραστα. Καθαρά σεντόνια, οικογενειακό περιβάλλον».
Πρόκειται για ομαδική παράκρουση ή είναι προσωπικό το θεματάκι;
Κρυώνω φριχτά. Κάθε βράδυ. Τόσο που δεν μπορώ να κοιμηθώ. Και το να μετράω λάθη, παραλείψεις, τύψεις, ενοχές, χρέη, τόκους και πανωτόκια μάλλον δεν έχει τα ίδια σωτήρια αποτελέσματα με το μέτρημα προβάτων. Τα προβατάκια μου ρε! Ποιος μου πήρε τα προβατάκια της νεότητάς μου; Ποιος τα αντικατάστησε με τούτα τα διαολεμένα τραγιά με τα κέρατα και τις ξινισμένες μούρες που αντί να στέκονται ακίνητα, πειθήνια περιμένοντας την νυσταγμένη μου συνείδηση να τα μετρήσει ένα δύο τρία, με κυνηγάνε με τα κέρατα κατεβασμένα πετώντας φωτιές ως δράκοι ενός όχι και τόσου παιδικού παραμυθιού;
Κρυώνω. Κάθε βράδυ. Τόσο που δεν μπορώ να κοιμηθώ. Τα καντήλια που κατεβάζω στον διαχειριστή και στους συγκάτοικους της παλιάς πολυκατοικίας με την κεντρική θέρμανση δεν αρκούν για να με κάνουν να ζεσταθώ. Ούτε η παρήγορη στέγη που απλώνεται πάνω από το κεφάλι μου και μουρμουρίζει «υπάρχουν και χειρότερα, σκάσε…» Ναι υπάρχουν. Αλλού. Και αλλού υπάρχουν και καλύτερα. Θέλεις να μιλήσουμε για τα καλύτερα;
Κάθε επόμενο παγωμένο βράδυ με χωρίζει από τα καλύτερα που φαντάζουν όλο και πιο ξεχασμένα, πιο ξένα. Μετράω και ξαναμετράω ερωτήματα, ανασύρω στιγμές, αποφάσεις, σταυροδρόμια που τράβηξα αριστερά και όχι δεξιά, ναι που δεν είπα, στιγμές που αιωρούνται ακίνητες. Κουνήσου, γαμοσταυρίζω το ρολόι, κουνήσου, παρακαλώ να ξημερώσει, κουνήσου, να βγει ο ήλιος, κουνήσου, να διαγράψω μια μέρα, κουνήσου, να έρθει η άνοιξη.
Να έρθει η άνοιξη…

Μαφία Θεσσαλονίκης: αστυνομική ιστορία ή αλλαγή καθεστώτος....

Tου Σ.Κούλογλου, TVXS ....

Όλος ο θίασος της καλής ελληνικής κοινωνίας έχει βγει επί σκηνής τις τελευταίες μέρες. Ποιόν αστέρα να μνημονεύσει κανείς πρώτο; Tον άλλοτε πρόεδρο της ΠΑΣΚ εφοριακών και εκλεκτό του Β. Βενιζέλου, που μόλις ανέλαβε το υπουργείο Οικονομικών τον διόρισε στην Επιχειρησιακή Διεύθυνση Ειδικών Υποθέσεων του Σ.Δ.Ο.Ε; (και μετά σου λέει δεν μπορούμε να πατάξουμε την φοροδιαφυγή!) Τον έμπιστο δημοσιογράφο της εκκλησίας και αποκλειστικό εκφωνητή των στρατιωτικών παρελάσεων, τον οποίο πάντα σεβάστηκε το βαθύ ΠΑΣΟΚ, παρ' ότι ανήκε στην δεξιά παράταξη;(γιατί το καθεστώς έχει τα μόνιμα στηρίγματα του) Για να μην αναφέρει κανείς τον μαφιόζο υποψήφιο του ΛΑΟΣ και όσους λοιπούς ανάγκαζαν επιχειρηματίες να πέφτουν από το παράθυρο εκβιάζοντας: «ή θα πέσεις εσύ ή το παιδί σου».
Αν η Θεσσαλονίκη(όπου o εισαγγελέας ζήτησε τη σύλληψη και του πρώην δημάρχου της) είχε προσωρινά την τιμητική της, τι να πει κανείς για το μόνιμο έγκλημα του κράτους των Αθηνών; Όπου αποκαλύπτεται ότι ο αρμόδιος υπουργός Δικαιοσύνης ζητούσε από τους δύο οικονομικούς εισαγγελείς να «επισπεύσουν» (έτσι το λένε τώρα) την υπόθεση με τα CDS στην οποία κατηγορείται για ανάμειξη ο αδελφός του μέχρι πρότινος πρωθυπουργού και το ίδιο ακριβώς έκανε και η ηγεσία της Δικαιοσύνης( για κάποιο μυστηριώδη λόγο κανείς απ όσους επενέβησαν τώρα δεν κούνησε το δαχτυλάκι του που δεν μπήκε μέσα ο Μαντέλης, που αφέθηκε ελεύθερος ο Ψωμιάδης και τέλος πάντων που τόσα χρόνια δεν πιάστηκε κανείς απ όσους έφεραν τη χώρα μέχρι εδώ.)
Και φυσικά δεν θα μπορούσε να λείπει και «ο γνωστός και έγκριτος δημοσιογράφος» που στην Ελλάδα είναι ότι ο μαϊντανός στο φαγητό: δεν λείπει από κανένα σκάνδαλο. (Πως να λείπει, άλλωστε, αφού οι διάφοροι υπουργοί και αρμόδιοι της Δικαιοσύνης δεν ..παραενόχλησαν κανένα εισαγγελέά για να επισπευσθούν, πραγματικά αυτή τη φορά, οι υποθέσεις δημοσιογράφων που έχουν πιαστεί στα πράσα)(*)

Στην πρόσφατη ελληνική ιστορία, η Θεσσαλονίκη και η Βόρεια Ελλάδα είναι κάτι σαν τους ανεμοδείκτες: από εδώ ξεκίνησε η συντηρητική στροφή της δεκαετίας του 90 στην Ελλάδα, από εδώ εκκινούσαν οι προσπάθειες της ΝΔ να ανακαταλάβει την εξουσία τα μεταπολιτευτικά χρόνια και αν το ΠΑΣΟΚ κέρδιζε την Θεσσαλονίκη και τα βόρεια, ήξερες ότι θα θριαμβεύσει σε όλη την χώρα. Η Θεσσαλονίκη είναι φυσικά όπως όλη η Ελλάδα, αλλά στη πιο γυμνή και ακραία εκδοχή της: δεν είναι τυχαίο ότι σε αυτήν την πόλη δολοφονήθηκε και ο Γρηγόρης Λαμπράκης, δολοφονία που εγκαινίασε την πτώση του καθεστώτος Καραμανλή του Α' και οδήγησε τελικά στη δικτατορία. Στις σημερινές συνθήκες, η εξάρθρωση των 4 συμμοριών δεν είναι μια ακόμη αστυνομική ιστορία: μάλλον για πτώση ενός διεφθαρμένου καθεστώτος πρόκειται, που ξεκινά από κει.
(*)Διαβάζω μάλιστα στο alterthes.gr και τα παρακάτω εντυπωσιακά: Αίσθηση έχει προκαλέσει το κύμα αλληλεγγύης στον Γιώργο Φερέτη, ακόμη και από συναδέλφους του στην ΕΡΤ. Σύμφωνα με πληροφορίες πολλοί γνωστοί δημοσιογράφοι βρέθηκαν στα δικαστήρια για να συμπαρασταθούν στον Φερέτη-μεταξύ των οποίων και ο Παντελής Σαββίδης- και ήδη μαζεύουν όπως μαθαίνουμε χρήματα στην ΕΡΤ για τα δικαστικά έξοδα του μαφιόζου-δημοσιογράφου. Άγνωστοι παραμένουν οι λόγοι της έντονης αλληλεγγύης στο πρόσωπο του Φερέτη, πέρα βέβαια από το κοινό ιδεολογικοπολιτικό υπόβαθρο.

ΥΓ 1. Ορισμένα πράγματα πρέπει να λέγονται: στην επιτυχημένη αυτή επιχείρηση, συμμετείχαν καμιά 200αριά αστυνομικοί που έκαναν καλά τη δουλειά τους. Των «500 παίρνετε ρε», που έλεγε πρόσφατα και ο Κουλούρης.

ΥΓ 2. Με την ευκαιρία: ένας βλαξ σε ένα μπλογκ, έγραψε ότι ο Γ. Παπανδρέου πρότεινε στον πρωθυπουργό εμένα ή τον Σταύρο Θεοδωράκη για πρόεδρο της ΕΡΤ και απέμενε η έγκριση Σαμαρά για την τοποθέτηση του ενός ή του άλλου. Και επειδή τα περισσότερα blog στην Ελλάδα αντί να διασταυρώνουν τις ειδήσεις παπαγαλίζουν, την αναδημοσιεύσαν. Από την πλευρά μου, μόλις έμαθα ότι υπήρχε τέτοια... πρόταση, τηλεφώνησα στον Θεοδωράκη και του παραχώρησα τη θέση. Το ίδιο ετοιμαζόταν όμως να κάνει και αυτός. Και για να μην μαλώσουμε, αποφασίσαμε να μην δεχτεί κανείς απ τους δυο την θέση.


Πέμπτη 19 Ιανουαρίου 2012

Υπό του μηδένος...

Simple Man...
Αγαπητέ παραλήπτη,
όταν σταματήσουμε να αντιμετωπίζουμε τον εαυτό μας σαν πουτάνες που κλαίμε όταν μας κόβουν το μερίδιο από τα δεδουλευμένα μας και όταν αυξάνουν τα ποσοστά παρακρατήσεων των υπηρεσιών που δίνουμε, ίσως πάρουμε μπροστά. Διότι εσύ με το σκυμμένο κεφάλι που νομίζεις ότι τελείωσε ο κόσμος γιατί μίκρυνε ο δικός σου μικρόκοσμος πρέπει να δεις από κάτοψη την όλη κατάσταση και να σταματήσεις να χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο. Εκτός αν είσαι κομματοβολεμένο κτήνος και χάνεις τα ποσοστά από το νταβατζιλίκι. Εσύ κομματόσκυλο της όποιας παράταξης, ούτως ή άλλως πουτάνα είσαι εκ γενετής. Πεθαμένος από την μήτρα της μάνας σου. Προδοτική λανθάνουσα γέννα που πρέπει να εξαλειφθεί από κύτταρο χωρίς ίχνος οίκτου.
Αλλά απευθύνομαι στον άλλον, σε αυτόν που δούλεψε, που ονειρεύτηκε έναν καλύτερο κόσμο και πέρα από τον κώλο του, που έκανε οικογένεια γιατί το πόθησε και όχι για τα μόρια διορισμού. Σε αυτόν που τα χέρια του ακόμα και στις τσέπες κρυμμένα γίνονται γροθιές όταν βλέπει το άδικο να εξελίσσεται μπροστά του κι ας μην είναι δική του δουλειά. Εσύ, λοιπόν, δεν έχεις κανένα δικαίωμα να φέρεσαι σαν πόρνη. Εσύ και μόνο εσύ έχεις το δικαίωμα να επιζήσεις και να ξαναρχίσεις από την αρχή. Αν σκεφτείς ότι στεναχωριέσαι για πολύχρωμα χαρτάκια με το όνομα χρήμα θα μειδιάσεις. Εσύ δεν γεννήθηκες για να ανταλλάσσεσαι, μην το κάνεις λοιπόν τώρα στα δύσκολα. Το χρήμα εφευρέθηκε για τους ανάπηρους στην ψυχή. Γι'αυτούς που δεν μπορούσαν να κατακτήσουν το όνειρο με την ψυχή τους αλλά να το κλέψουν από αυτούς που μπορούσαν να το δημιουργήσουν. Ρώτα τον εαυτό σου: Αν από αύριο το πρωί σου έδιναν 10,000 ευρώ μισθό μέχρι τον θάνατό σου, θα ήσουν καλά; Αν σκεφτόσουν ότι «είμαι πλούσιος αλλά πατρίδα να σταθώ δεν έχω» τότε είσαι από αυτούς που γεννήθηκαν με την κατάρα του Δικαίου. Έχεις δικαίωμα να πατάς αυτό το χώμα γιατί απ’ ό,τι είδες η ελευθεριότητα να το πατά το τακούνι της κάθε πουτάνας μάς έφερε εδώ που μάς έφερε.
Αν δεις καθαρά τα πρόσωπα όλων αυτών, που σε εκφοβίζουν με νομικίστικους και οικονομικούς όρους μέσω των ΜΜΕ καθημερινά, θα βάλεις τα γέλια. Πάρτους έναν- έναν και πες μου ποιον θα εμπιστευόσουν από αυτούς να σταθεί στο πλάι σου σε έναν πόλεμο που μπορεί να ξεκινήσει ίσως κι αύριο. Βρήκες κανέναν, διότι εγώ, όταν τους βλέπω τελευταία από κάτοψη, σκέφτομαι ότι σε έναν πόλεμο που ίσως ξεκινήσει αύριο, δεν θα περπατήσω μέχρι τα σύνορα να απωθήσω τον εχθρό. Θα πάω στα σπίτια τους. Από εκεί θα ξεκινήσω τον πόλεμο για να έχω τουλάχιστον τα νώτα μου σίγουρα. Να μην σκοτωθώ από εγχώρια πουτάνα, ούτε από εισαγόμενο νταβαντζή. Να σκοτωθώ από αυτόν που εγώ θα επιλέξω.
Κάνει πολύ κρύο τις τελευταίες ημέρες και το πετρέλαιο έχει φθάσει στην τελευταία γραμμή στον λέβητα ενώ στο ντουλάπι έχουν μείνει τρία πάκα μακαρόνια, δύο κιλά ρύζι και δύο γάλατα. Ίσως αύριο να μην έχω καν σύνδεση να δω αν διάβασες τούτο το γράμμα. Σίγουρα αύριο όμως θα είμαι με 3 κουβέρτες πάνω μου και θα σε σκέφτομαι, Έλληνα, να είσαι κι εσύ στην ανάλογη θέση με μένα. Σήκωσε το κεφάλι σου, χάραξε τον δρόμο, σφίξε στην αγκαλιά το παιδί σου και ετοιμάσου για τα δύσκολα που δεν θα βρίσκουν λύση ούτε με όλο το χρυσό του κόσμου. Και πάρτο απόφαση ότι οι δικές σου πληγές δεν γιατρεύονται με χρήμα. Είναι τόσο βαθιές όσο και οι ρίζες τούτης της χώρας.


Με εκτίμηση
Simple Man

Γνωστά και έγκριτα δημόσια πρόσωπα...

Old Boy...
1) Η εποχή των αδιανόητων είναι εδώ.
Με αυτόν τον ξέφρενο ρυθμό που έχουν πάρει τα πράγματα, το επόμενο αδιανόητο θα είναι η στάση της πολιτείας να συνεχίζει να απαγορεύει με νόμο την παιδική εργασία και το μεθεπόμενο αδιανόητο η στάση της πολιτείας να συνεχίζει να απαγορεύει με νόμο το δουλεμπόριο.
Πρόσεξε ότι από όλα τα υπόλοιπα επίθετα του λεξιλογίου επιλέγεται το «αδιανόητη». Αδιανόητο είναι πλέον ό,τι δεν θυμίζει ντικενσιανή κοινωνία. Μόνο εντός του Ντίκενς μπορεί να κινηθεί η σχολή σκέψης τους. Ο Ντίκενς είναι το μόνο πρότυπο κοινωνικής οργάνωσης στο οποίο ευθέως και απερίφραστα πλέον αναφέρονται, αφού αυτό μας πρέπει βάσει της χαμηλής μας ανταγωνιστικότητας, των χρεών και των ελλειμμάτων μας.
Με αυτόν τον ξέφρενο ρυθμό που έχουν πάρει τα πράγματα, το αληθινά αδιανόητο θα είναι να συνεχίσουμε να ελπίζουμε ότι τα επόμενα χρόνια θα φέρουν κάτι διαφορετικό από τελειωτική κατάλυση της δημοκρατίας και μεγαδόσεις αίματος χυμένου σε εξεγέρσεις.


2) Όπως άλλωστε και η εποχή των αρχείων.
Ο αντιεισαγγελέας του Αρείου Πάγου, Φώτης Μακρής, σαν τον ταχυδρόμο που χτυπάει πάντα δύο φορές, αρχειοθετεί δύο φορές. Όταν αμέσως μετά την Πρωτοχρονιά οι Πεπόνης και Μουζακίτης μουλάρωσαν και επέμειναν στις καταγγελίες τους, τι έκανε ο Τύπος; Βγήκε να τους επαινέσει; Όχι, βγήκε να τους εγκαλέσει για ανακολουθία, χαρακτηρίζοντάς τους περίπου ασόβαρους. Αφού είχατε σωπάσει στην αρχή, τι ακριβώς θέλετε τώρα, μπορούσες να διαβάσεις πίσω από τις λέξεις. Και εν πάση περιπτώσει έχετε ονόματα κύριοι; Πείτε τα. Μιλήστε με ονόματα ή σωπάστε για πάντα. Ε, οι άνθρωποι καταπώς φαίνεται μίλησαν και με ονόματα, αλλά εντάξει, είτε παρεξήγησαν συμπεριφορές που είναι μη αξιόποινες και δεν συνιστούν "επιχειρησιακά επιλήψιμες παρεμβάσεις στο έργο τους". Τέλος καλό, όλα καλά.
Η σύσταση του δημοσιογράφου, σύμφωνα με το πόρισμα Μακρή, προχώρησε ακόμα περισσότερο, αφού ο δημοσιογράφος φέρεται να είπε ότι «ο διοικητικής της υπηρεσίας ηλεκτρονικού εγκλήματος της ΕΛ.ΑΣ ήταν δικός του άνθρωπος (σ.σ. του επιχειρηματία) και παρακολουθούσε τις κινήσεις του κατά πόδας». Το περιστατικό αυτό το θεώρησε σοβαρό. Το ανακοίνωσε στους προϊσταμένους του και στον αρχηγό της ΕΛ.ΑΣ προς λήψη μέτρων για την προσωπική του ασφάλεια κατά τη διεξαγωγή της υπηρεσιακής του αποστολής. Στις επίμονες ερωτήσεις των δημοσιογράφων για την ταυτότητα του συναδέλφου τους που φέρεται να μετέφερε τη σύσταση ή τις απειλές ο κ. Μακρής δήλωσε άγνοια, ενώ εκτίμησε ότι ο επιχειρηματίας είναι τραπεζίτης.



Γνωστό και έγκριτο δημόσιο πρόσωπο (δημοσιογράφος), του οποίου και το όνομα τελικά να μαθευτεί, πάλι δεν θα τρέχει τίποτα. Γιατί;
Επειδή υπάρχουν δύο ειδών σκάνδαλα στο δημόσιο βίο της χώρας:
- Εκείνα για τα οποία υπάρχουν σκοτεινά σημεία και πάνω στα οποία μπορεί να ανθεί ανέξοδα η σκανδαλολογία
- Κι εκείνα που έχουν βγει σχεδόν ολοκληρωτικά στο φως. Εκεί ο σκανδαλισμός παύει, εκεί η αποκεκαλυμμένη συμπεριφορά περιγράφεται ως κοινό μυστικό, όπου μάλιστα εγκαλείσαι ως υποκριτής αν το παίζεις και σκανδαλισμένος. Έλα μωρέ δεν ήξερες; Έλα μωρέ δεν ήξερες ότι οι ΗΠΑ παρακολουθούν τα τηλέφωνα; Έλα μωρέ δεν ήξερες ότι τα μεγάλα κόμματα δεν ζουν μόνο από τις επιχορηγήσεις αλλά τα παίρνουν και μαύρα; Έλα μωρέ δεν ήξερες ότι τα πολιτικά γραφεία μπορούν και να παίρνουν τσάμπα τα τηλεφωνικά τους κέντρα από τις μεγάλες εταιρίες;
Έτσι δεν θα είναι αδιανόητο να διαρρεύσει το όνομα του γνωστού και έγκριτου δημοσιογράφου. Αδιανόητο θα είναι να βγει να απολογηθεί για αυτό. Απλά θα μας εξηγήσει ότι τίποτα το μεμπτό δεν υπήρχε στη συζήτηση που έκανε με τους εισαγγελείς.
Aς μην σκανδαλιζόμαστε λοιπόν με αυτά τα πράγματα. Ας σκανδαλιζόμαστε που υπάρχουν ακόμα κατώτατοι μισθοί, ας σκανδαλιζόμαστε που δεν έχουμε γίνει ακόμα πέμπτος κόσμος.

Ο άνθρωπος δεν είναι καλά...

pressinaction.gr ...
του Γιάννη Γούδα

Τον άκουσα για λίγο, όσο άντεξα, στην ομιλία του στο Εθνικό Συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ. Όχι μόνο δεν είναι καλά, όχι μόνο ότι χρειάζεται ψυχιατρική βοήθεια και πρέπει να μπει υπό επιτήρηση, αλλά είναι και επικίνδυνος. Πως λένε «ομοφωνία ανακριτού και εισαγγελέως εκρίθη προφυλακιστέος καθ’ ότι υπάρχει φόβος ότι θα τελέσει τα ίδια εγκλήματα»
Και μαζί μ’ αυτόν την ίδια τύχη πρέπει να ‘χουν και όλοι όσοι ήταν στην αίθουσα και τον καταχειροκρότησαν όταν ανέβηκε στο βήμα. Και τι δεν είπε ο άνθρωπος. Για την 3η Σεπτέμβρη και την ιδρυτική διακήρυξη του ΠΑΣΟΚ, για τον πατέρα του, για τους αγώνες της «Δημοκρατικής παράταξης» για πόσο τον (και μας) κορόιδεψε η ΝΔ, πόσα ήθελε αυτός να κάνει, πόσα έκανε, ηλεκτρονικές διακυβερνήσεις, διαύγειες και άλλες γελοιότητες, μπερδεμένος, θολωμένος και σκεπτόμενος μόνο το δικό του μέλλον αναφέρθηκε στην με απατηλά στοιχεία είσοδο της χώρας στην ΟΝΕ και το ευρώ σα να έγιναν το 2004 με δεξιά κυβέρνηση, το πόσο σκέφτεται τους νέους, τον αγώνα που έδωσε για να πείσει τους δανειστές και να αποφευχθεί η χρεοκοπία… «Τώρα δεν είναι η ώρα του αγώνα για το κόμμα και το πολιτικό μέλλον του καθ’ ενός μας, τώρα είναι η ώρα του αγώνα για τη σωτηρία της πατρίδας»
Άλλαξα κανάλι.
Αλήθεια υπάρχει στους πολίτες σοβαρό ενδιαφέρον για το ποιος θα τον διαδεχθεί, ποιος θα ηγηθεί του ΠΑΣΟΚ; Έχει κανείς από τους επίδοξους διαδόχους αποδεκτό βιογραφικό; Θα τους έπαιρνε κανείς στη δουλειά του; Θα τους έδινε τον σκύλο του να τον πάνε βόλτα; Ποιος δικαιούται να μας πρήζει; Ο συνταγματολόγος Βενιζέλος που τον βαφτίσανε οικονομολόγο και που με την εθελοδουλία του και την έλλειψη κοινωνικής ευαισθησίας δέχθηκε τον ρόλο του εκτελεστή και κατέστρεψε την μέση ελληνική οικογένεια; Ο θρασύτατος υπουργός υπανάπτυξης Χρυσοχοΐδης, η Ευρωλιγούρα Διαμαντοπούλου, ο υπουργός προώθησης της ιδιωτικής υγείας Λοβέρδος; Ποιος απ’ όλον αυτό τον θλιβερό θίασο αξίζει τον χρόνο μας και κάτι περισσότερο από το σάλιο μας;

Μαζί τα τρώνε ακόμη...

Ελληνοφρένεια ...
του Γιάννη Μακριδάκη
Η εξάρθρωση, έστω και τόσο αργά, της συμμορίας που λυμαίνονταν τη Θεσσαλονίκη αποτελεί τη βασικότερη απόδειξη της γνωστής ρήσης Πάγκαλου "μαζί τα φάγαμε". Αποτελεί βέβαια και τρανή απόδειξη του ότι ο Πάγκαλος θα έπρεπε να διατυπώσει την ρήση του σε χρόνο ενεστώτα και να πει σωστότερα "μαζί τα τρώμε ακόμη".

Το πολιτικό σύστημα και το κομματικό κράτος που δημιούργησε και εξέθρεψε, κυρίως, το Πασόκ, παίρνοντας ένα σωρό κοινωνικά και επαγγελματικά αποτυχημένους και αναδεικνύοντάς τους σε παράγοντες του πολιτικού βίου της χώρας, καλλιέργησε με ζηλευτή καρποφορία μια γενιά αμόρφωτων πολιτικάντηδων (και άλλου είδους παραγόντων), οι οποίοι περιτυλιγμένοι με κοστούμι και καντάρια σοβαρότητος εκπόρνευσαν την Ελλάδα και ασέλγησαν επί του κορμιού της για τρεις δεκαετίες συνεχίζοντας έως και σήμερα. Ταυτόχρονα οι κοινωνικοί αυτοί επιβήτορες κάναν (και κάνουν) και τους πατριώτες, είχαν (και έχουν) πάντοτε άποψη περί ανάπτυξης, λοιδορούσαν (και λοιδορούν) κάθε νοήμωνα και ενεργό πολίτη που προσπαθούσε να τους αντιπαρατεθεί με όρους πολιτικούς, μετέτρεψαν εν γένει την πολιτική και τη χώρα σε τσιφλίκι τους. Σχεδόν κάθε χωριό κι ένας βλαχοδήμαρχος.

Σχεδόν κάθε Δήμος και δεκάδες πολιτικοί τσαρλατάνοι, παντελώς αποτυχημένοι οι περισσότεροι σε κάθε άλλον τομέα, ή ανδρωμένοι εντός του κόμματος, να στρογγυλοκάθονται έτοιμοι πλέον, φτιαγμένοι, σε θέσεις έμμισθες Προέδρων, Αντιδημάρχων, Συμβουλατόρων. Χαμηλώσαν οι καρέκλες και κάθισαν κι οι κώλοι μας, λένε, μη πιστεύοντας ούτε οι ίδιοι στην τύχη τους.

Η πιο μεγάλη συμμορία στον πλανήτη. Ο καθένας από μας ξέρει τις ρεμούλες τους και το ποιόν τους στη μικροκοινωνία όπου ζει. Όλα συζητούνται κι όλα είναι γνωστά μα τα πλακώνει η νομιμοφάνεια με την οποίαν έχουν φροντίσει να καμουφλάρουν τους ρόλους τους, τα πλακώνει ο φόβος των υπηκόων για "τις γνωριμίες" του πολιτικού επιβήτορα, τα πλακώνει και ο εκβιαστικός συμβιβασμός κάποιων αθώων που πασχίζουν μέσα σε αυτή την Αυτοκρατορία της ρεμούλας να επιβιώσουν δίνοντας άλλοθι σε τέρατα για να μπορούν να καμώνονται πως όλοι συμμετείχαν στο φαγοπότι.

Έχει δίκιο λοιπόν ο Αντιπρόεδρος Πάγκαλος. Μαζί τα φάγανε και μαζί τα τρώνε ακόμα. Να δούμε ως πότε θα τους ανεχόμαστε. Μάλλον μέχρις ότου αποφασίσουμε να μην συμπεριφερόμαστε πλέον ως υπήκοοί τους.

Γιάννης Μακριδάκης
συγγραφέας

Δεν υπάρχει μαφία χωρίς πολιτική κάλυψη...

ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΖΩΝΗ...

Σοφία Βούλτεψη
Όλο το ανφάν γκατέ. Πλήρης η «εκπροσώπηση» του ελληνικού κατεστημένου στον κόσμο του εγκλήματος.

Το ΣΔΟΕ και η εφορία, οι τράπεζες μέσω στελεχών τους, η αστυνομία, η δημοσιογραφία, ο κόσμος του ποδοσφαίρου – ένας κόσμος αγγελικά πλασμένος.

Κι’ από κοντά τα καθημερινά πια κρούσματα εντοπισμού παράνομων λεσχών, όπου ανθούν, μαζί με τον τζόγο, όλα τα μπουμπούκια του κακού.

Κι’ από κοντά οι συρράξεις μεταξύ ναρκομανών στο κέντρο της Αθήνας, οι ληστείες, οι επιθέσεις, η εκπόρνευση για δέκα ευρώ.

Από κοντά και ο δήμαρχος της Θεσσαλονίκης, που δεν ενοχλείται από την κατάργηση πρώτα του υπουργείου Μακεδονίας-Θράκης και μετά της γενικής γραμματείας, πλην όμως ενοχλείται από τα παράνομα παρκαρισμένα αυτοκίνητα και… ξεφουσκώνει τα λάστιχά τους, όπως ανακοίνωσε επισήμως μέσα στο δημοτικό συμβούλιο!

Οι περισσότεροι από τους παραπάνω είναι έξω – πού να τους χωρέσουν άλλωστε οι φυλακές;

Όσο για το ανφάν γκατέ μας, που βρέθηκε «μοιρασμένο» σε τέσσερις εγκληματικές οργανώσεις, κατηγορούμενο για εκβιασμούς, τοκογλυφίες, απάτες και νομιμοποίηση εσόδων από εγκληματικές δραστηριότητες, είδε μισή εκατοντάδα από τα πιο επίλεκτα στελέχη του να συλλαμβάνονται.

Επιτυχία, αλλά δεν είναι το μείζον.

Το μείζον είναι η σύνθεση των συλληφθέντων. Και τα πρόσωπα. Και οι διασυνδέσεις τους. Και οι υπόγειες – ου μην αλλά και… υπέργειες – διαδρομές με επίλεκτα στελέχη της πολιτικής ζωής.

Για τον ένα, τον «κύριο» του ΣΔΟΕ, επιχειρησιακό διευθυντή ειδικών υποθέσεων παρακαλώ, η κομματική και πολιτική του διασύνδεση έγινε γνωστή. Το ίδιο και για έναν ακόμη. Τα ίδια και για έναν τρίτο.

Αν ψάξουμε – δεν θα χρειαστεί πολύ – θα βρούμε και των υπολοίπων.

Σήκω Αντρεόττι να μας δεις. Τότε που είχε σπεύσει στο γάμο της κόρης ενός μαφιόζου και ο φωτογραφικός φακός τον συνέλαβε να ανταλλάσσει μια θερμή αγκαλιά και ένα φιλί με τον αρχινονό!

Αυτό μόνο έλειπε από την Ελλάδα – η μαφία.

Για να αποδειχθεί ξανά πως μαφία χωρίς πολιτική κάλυψη δεν υπάρχει.

Λάθος κάνει ο οίκος Fitch που υποστηρίζει πως η Ελλάδα θα χρεοκοπήσει οσονούπω.

Η Ελλάδα έχει χρεοκοπήσει.

Και αυτοί που την οδήγησαν στην ηθική και οικονομική χρεοκοπία βρίσκονται ακόμη ανάμεσά μας.

Και μας… σώζουν! Και συνεδριάζουν ξανά και ξανά. Και ασχολούνται με το PSI.

Δεν φαντάζομαι να έπεσε κανείς από τα σύννεφα.

Δεν φαντάζομαι να φαντάζεται κανείς πως επέλεξε για τις πιο σοβαρές θέσεις ευθύνης τους αξιότερους και τους ικανότερους και τους εντιμότερους.

Και δεν φαντάζομαι να φαντάζεται κανείς ότι πρέπει να φανταστούμε πως δεν υπήρχαν δείγματα συμπεριφοράς.

Ούτε να το φανταστείτε κάτι τέτοιο!

Επίσης, δεν φαντάζομαι να φαντάζεστε πως το πιστέψαμε ότι εντελώς τυχαία έγιναν οι συλλήψεις στη Θεσσαλονίκη την πρώτη ημέρα μιας διήμερης απεργίας στα μέσα ενημέρωσης.

Πού εκείνες οι αξέχαστες εποχές με τις συλλήψεις, τα τσερόκια και τις κουκούλες σε απευθείας μετάδοση.

Οπότε συνεχίστε να παίζετε λίγο ακόμη με τις κούκλες – συγγνώμη το PSI ήθελα να πω.

Υπάρχει πάντα η δυνατότητα να ανακοινώσετε την χρεοκοπία την ημέρα της επόμενης δημοσιογραφικής απεργίας…

Ο αληθινός πόλεμος...


Ο αληθινός πόλεμος

TheInsiders...
του Χριστου Χαραλαμποπουλου

Είναι φορές που σαστίζω. Με δηλώσεις ανθρώπων του “δημοσίου βίου”. Κυρίως πολιτικών. Και αυτό το σάστισμα είναι σαν την ζώνη ασφαλείας. Συγκρατεί το ξέσπασμα της οργής έστω και για λίγο. Μέχρι να κατακαθίσει, σαν την σκόνη σε ένα έπιπλο, η συναισθηματική ένταση που η δήλωση προκάλεσε. Μπορεί να οφείλεται στο κλίμα που έχει δημιουργήσει η οικονομική κρίση. Στις ενοχές που ανασύρει για όλους όσοι είχαν υπερβεί το μέτρο. Μα πιο πολύ από όλους σε εκείνους που κυβέρνησαν και συνεχίζουν να κυβερνούν.
Δυστυχώς, όχι στο όνομα της λαικής εντολής αλλά σύμφωνα με τις εντολές “αόρατων” κέντρων με απόλυτα ορατές επιδιώξεις. (μία χυδαία συνταγματική παραβίαση για την οποία ευθύνονται και εκείνοι που δεν μιλούν γι’ αυτήν). Από τον εύκολο και εξοργιστικό αφορισμό του αλλαζόνα και άξεστου Θ. Πάγκαλου (“μαζί τα φάγαμε”) φθάσαμε στην εκτός τόπου και χρόνου διαπίστωση του προέδρου της Δημοκρατίας για τον “πόλεμο που γίνεται στον πρωθυπουργό Λ. Παπαδήμο”.
Πολύ περισσότερο εξοργιστική αυτή η διαπίστωση, επειδή ακριβώς προέρχεται από τον πρόεδρο της Δημοκρατίας. Ο οποίος ίσως και να μην το έχει αντιληφθεί (φταίει η ηλικία, ο περίγυρος, η αντίληψη που έχει ο κ. Παπούλιας για την πολιτική και την Δημοκρατία ή όλα αυτά μαζί; ) αλλά με την στάση του και τις δηλώσεις του, ροκανίζει το όποιο κύρος είχε απομείνει στον θεσμό και ξεκαθαρίζει τις ευρέως διαδεδομένες ψευδαισθήσεις για τον χαρακτήρα της ελληνικής Δημοκρατίας, σήμερα. Μάλλον ο κ. Παπούλιας ζει σε ένα άλλο, παράλληλο, εικονικό σύμπαν. Γιατί σε αυτό που ζούμε εμείς, πόλεμος είναι να μένεις άνεργος και να είσαι 55 χρονών. Και να είναι άνεργη και η γυναίκα σου. Και να έχεις δύο παιδιά που σπουδάζουν σε πανεπιστήμια της περιφέρειας.
Πόλεμος είναι να είσαι άνεργος ένα χρόνο και να σταματά και η «ενίσχυση» του ταμείου ανεργίας. Πόλεμος είναι η εργασιακή «εφεδρεία» και οι οικονομικές ποινές που επιφέρει. Πόλεμος είναι να είσαι 72 χρονών και να βλέπεις την σύνταξη των 650 ευρώ να μειώνεται και να πρέπει να πληρώσεις τα φάρμακά σου. Την θέρμανσή σου, δεν έχεις να την πληρώσεις. Και το φαί σου, κάποιες μέρες είναι λειψό. Η «κερασμένο». Πόλεμος είναι να ψάχνεις κρεβάτι σε εντατική ή να περιμένεις να χειρουργηθείς, ελπίζοντας –μέχρι τότε- να μην πεθάνεις. Πόλεμος είναι να είσαι γιατρός του ΕΣΥ σε εφημερία. Παιδί μονογονεικής οικογένειας. Νέος με πτυχία που ψάχνει απεγνωσμένα μία οποιαδήποτε δουλειά. Δάσκαλος και καθηγητής. Ωρομίσθιος και απλήρωτος. Πόλεμος είναι να είσαι ΑΜΕΑ, Νεφροπαθής από μεταμόσχευση, οροθετικός και να βλέπεις να μειώνεται το ποσοστό αναπηρίας σου, σύμφωνα με τις εντολές της τρόικας. Πόλεμος είναι να πηγαίνεις σχολείο και να μην έχεις βιβλία. Πόλεμος είναι οι 3 αυτοκτονίες κάθε μέρα.
Πόλεμος είναι οι 20 χιλιάδες άστεγοι. Πόλεμος είναι τα «χαράτσια» και η ληστεία με την μείωση του αφορολόγητου. Πόλεμος είναι να ζεις κάτω από τα όρια της φτώχειας όπως 3 εκατομμύρια έλληνες. Στον προστατευμένο κόσμο του κ. Παπούλια με την ετήσια αμοιβή των 330 χιλιάδων ευρώ τον χρόνο, ο μόνος πόλεμος που μπορεί να συναντήσει βρίσκεται στα βιβλία της ιστορίας. Που ίσως να μπορεί να διαβάσει αλλά δεν μπορεί πιά να καταλάβει. Γιατί και ο ίδιος έχει ξεπεραστεί από τον χρόνο και είναι πια κομμάτι του χθες.

Η ιδιωτικοποίηση της «γενικής διάνοιας»...

του Slavoj Zizek* alterthess ...


anonumo.jpg
Πώς έγινε ο Bill Gates ο πλουσιότερος άνθρωπος στην Αμερική; Η περιουσία του δεν έχει καμία σχέση με το κόστος παραγωγής αυτών που πουλάει η Microsoft: δηλαδή, δεν είναι αποτέλεσμα του ότι παράγει καλό λογισμικό σε χαμηλότερες τιμές από τους ανταγωνιστές της, ή της «αξιοποίησης» των εργαζομένων της με μεγαλύτερη επιτυχία (η Microsoft πληρώνει τους γνωσιακούς εργαζόμενούς της με σχετικά υψηλό μισθό). Αν αυτό ίσχυε, η Microsoft θα είχε χρεοκοπήσει εδώ και καιρό: οι άνθρωποι θα επέλεγαν ελεύθερα συστήματα, όπως το Linux, τα οποία είναι εξίσου καλά ή και καλύτερα από τα προϊόντα της Microsoft. Εκατομμύρια άνθρωποι εξακολουθούν να αγοράζουν το λογισμικό της Microsoft, επειδή η Microsoft έχει επιβληθεί ως ένα σχεδόν καθολικό πρότυπο, μονοπωλώντας ουσιαστικά το χώρο, ως μια ενσάρκωση αυτού που ο Μαρξ αποκαλούσε «γενική διάνοια», εννοώντας τη συλλογική γνώση σε όλες τις μορφές της, από την επιστήμη μέχρι την πρακτική τεχνογνωσία. Ο Γκέιτς ιδιωτικοποίησε, πράγματι, ένα μέρος της γενικής διάνοιας και έγινε πλούσιος από την ιδιοποίηση του μισθώματος που επακολούθησε.
Η δυνατότητα της ιδιωτικοποίησης της γενικής διάνοιας ήταν κάτι που ο Μαρξ δεν προέβλεψε στα γραπτά του για τον καπιταλισμό (σε μεγάλο βαθμό γιατί παρέβλεψε την κοινωνική διάστασή της). Ωστόσο, αυτό αποτελεί τον πυρήνα των σημερινών αγώνων γύρω από την πνευματική ιδιοκτησία: καθώς ο ρόλος της γενικής διάνοιας -που βασίζεται στη συλλογική γνώση και την κοινωνική συνεργασία- έχει αυξηθεί στο μετα-βιομηχανικό καπιταλισμό, ο πλούτος συσσωρεύεται εντελώς δυσανάλογα προς τη δαπανηθείσα εργασία στην παραγωγή του. Το αποτέλεσμα δεν είναι, όπως ο Μαρξ φαίνεται να ανέμενε, η αυτο-διάλυση του καπιταλισμού, αλλά η σταδιακή μετατροπή του κέρδους που προκύπτει από την εκμετάλλευση της εργασίας σε μίσθωμα που ιδιοποιείται μέσω της ιδιωτικοποίησης της γνώσης.
Το ίδιο ισχύει και για τους φυσικούς πόρους, η εκμετάλλευση των οποίων είναι μια από τις κύριες στον κόσμο πηγές μισθώματος. Αυτό που ακολουθεί είναι ένας μόνιμος αγώνας για το ποιος παίρνει το μίσθωμα: οι πολίτες του Τρίτου Κόσμου ή οι δυτικές επιχειρήσεις. Η ειρωνεία είναι ότι για να εξηγήσει τη διαφορά μεταξύ της εργασίας (η οποία με τη χρήση της παράγει υπεραξία) και άλλων εμπορευμάτων (τα οποία καταναλώνουν όλοι την αξία τους κατά τη χρήση τους), ο Μαρξ αναφέρει το πετρέλαιο ως παράδειγμα «συνηθισμένου» εμπορεύματος. Οποιαδήποτε προσπάθεια σήμερα να συνδεθεί η άνοδος και η πτώση της τιμής του πετρελαίου με την αύξηση ή μείωση του κόστους παραγωγής ή την τιμή της υπό εκμετάλλευση εργασίας, είναι άνευ νοήματος: το κόστος παραγωγής είναι αμελητέο σε σχέση με την τιμή που πληρώνουμε για το πετρέλαιο, τιμή που είναι πραγματικά το μίσθωμα που οι ιδιοκτήτες του πόρου αυτού μπορούν να απαιτούν χάρη στην περιορισμένη προσφορά του.
Μια συνέπεια της αύξησης της παραγωγικότητας που επέφεραν οι ραγδαία αυξανόμενες επιπτώσεις της συλλογικής γνώσης είναι η αλλαγή του ρόλου της ανεργίας. Είναι η ίδια η επιτυχία του καπιταλισμού (μεγαλύτερη αποδοτικότητα, αυξημένη παραγωγικότητα, κ.λπ.) που παράγει ανεργία, καθιστώντας όλο και περισσότερους εργαζόμενους άχρηστους: αυτό που θα έπρεπε να είναι ευλογία -λιγότερο σκληρή εργασία- μετατρέπεται σε κατάρα. Ή, για να το θέσουμε διαφορετικά, η ευκαιρία εκμετάλλευσης σε μια μακροχρόνια δουλειά τώρα βιώνεται ως προνόμιο. Η παγκόσμια αγορά, όπως ο Fredric Jameson το έχει θέσει, είναι πλέον «ένας χώρος στον οποίο ο καθένας έχει γίνει κάποτε παραγωγικός εργάτης, και στον οποίο η εργασία έχει αρχίσει να αποτιμάται παντού πολύ ακριβά για να αγορασθεί». Στην εν εξελίξει διαδικασία της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, η κατηγορία των ανέργων δεν περιορίζεται πλέον στον αποκαλούμενο από τον Μαρξ «εφεδρικό στρατό εργασία»· περιλαμβάνει επίσης, όπως ο Jameson περιγράφει, «εκείνους τους μαζικούς πληθυσμούς σε όλο τον κόσμο οι οποίοι έχουν, κατά κάποιο τρόπο, ''εγκαταλειφθεί από την ιστορία'', οι οποίοι έχουν εσκεμμένα αποκλεισθεί από τα εκσυγχρονιστικά σχέδια του καπιταλιστικού Πρώτου Κόσμου και διαγράφηκαν ως ανέλπιδες ή μη εξελισσόμενες περιπτώσεις»: τα λεγόμενα αποτυχημένα κράτη (Κονγκό, Σομαλία), τα θύματα της πείνας ή οικολογικών καταστροφών, παγιδευμένοι από ψευδο-αρχαϊκά «εθνοτικά μίση», αντικείμενα της φιλανθρωπίας και των ΜΚΟ ή στόχοι του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας». Η κατηγορία των ανέργων έχει επομένως επεκταθεί, περιλαμβάνοντας τεράστιο εύρος ανθρώπων, από τους προσωρινά άνεργους, τους όχι πλέον απασχολήσιμους και τους μόνιμα άνεργους, έως τους κατοίκους των γκέτο και των παραγκουπόλεων (όλους εκείνους που συχνά είχαν απορριφθεί από τον Μαρξ ως «λούμπεν-προλετάριοι»), και τέλος ολόκληρους πληθυσμούς ή κράτη αποκλεισμένα από την παγκόσμια καπιταλιστική διαδικασία, όπως οι κενοί χώροι στους αρχαίους χάρτες.
Μερικοί λένε ότι αυτή η νέα μορφή καπιταλισμού παρέχει νέες δυνατότητες για χειραφέτηση. Αυτή είναι η θέση του Πλήθους των Hardt και Negri, που επιχειρεί να ριζοσπαστικοποιήσει τον Μαρξ, ο οποίος έκρινε ότι αν κόψουμε απλώς το κεφάλι του καπιταλισμού θα έχουμε σοσιαλισμό. Ο Μαρξ, όπως το βλέπουν, ήταν ιστορικά περιορισμένος από την έννοια της κεντρικής, αυτοματοποιημένης και ιεραρχικά οργανωμένης βιομηχανικής μηχανικής εργασίας, με αποτέλεσμα να κατανοεί τη «γενική διάνοια» μάλλον σαν μέσο κεντρικού σχεδιασμού· μόνο σήμερα, με την άνοδο της «άυλης εργασίας», μια επαναστατική ανατροπή έχει γίνει «αντικειμενικά δυνατή». Αυτή η άυλη εργασία εκτείνεται ανάμεσα σε δύο πόλους: από τη διανοητική εργασία (παραγωγή ιδεών, κειμένων, προγραμμάτων, κ.λπ.) έως τη συναισθηματική εργασία (που πραγματοποιείται από γιατρούς, babysitters και αεροσυνοδούς). Σήμερα, η άυλη εργασία είναι «ηγεμονική» με την έννοια που ο Μαρξ διακήρυξε ότι στον καπιταλισμό του 19ου αιώνα η μεγάλη βιομηχανική παραγωγή ήταν ηγεμονική: επιβάλλεται όχι αριθμητικά, αλλά παίζοντας τον κύριο, εμβληματικό δομικό ρόλο. Αυτό που αναδεικνύεται είναι ένα τεράστιο νέο πεδίο, τα αποκαλούμενα «κοινά»: κοινόχρηστες γνώσεις και νέες μορφές επικοινωνίας και συνεργασίας. Τα προϊόντα της άυλης παραγωγής δεν είναι αντικείμενα αλλά νέες κοινωνικές ή διαπροσωπικές σχέσεις· η άυλη παραγωγή είναι βιο-πολιτική, η παραγωγή της κοινωνικής ζωής.
Οι Hardt και Negri περιγράφουν εδώ τη διαδικασία που οι ιδεολόγοι του σημερινού «μεταμοντέρνου» καπιταλισμού εξυμνούν ως το πέρασμα από την υλική στη συμβολική παραγωγή, από την συγκεντρωτική-ιεραρχική λογική στη λογική της αυτο-οργάνωσης και της πολυκεντρικής συνεργασίας. Η διαφορά είναι ότι οι Hardt και Negri είναι ουσιαστικά πιστοί στον Μαρξ: προσπαθούν να αποδείξουν ότι ο Μαρξ είχε δίκιο, ότι η άνοδος της γενικής διάνοιας είναι, μακροπρόθεσμα, ασυμβίβαστη με τον καπιταλισμό. Οι ιδεολόγοι του μεταμοντέρνου καπιταλισμού ισχυρίζονται το ακριβώς αντίθετο: η μαρξιστική θεωρία (και πρακτική), υποστηρίζουν, παραμένει εντός των ορίων της ιεραρχικής λογικής του κεντρικού ελέγχου από το κράτος, και έτσι δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τις κοινωνικές συνέπειες της επανάστασης της πληροφορίας. Υπάρχουν καλοί εμπειρικοί λόγοι για αυτόν τον ισχυρισμό: αυτό που ουσιαστικά κατέστρεψε τα κομμουνιστικά καθεστώτα ήταν η ανικανότητά τους να προσαρμοστούν στη νέα κοινωνική λογική που υποστηρίχθηκε από την επανάσταση της πληροφορίας: προσπάθησαν να κατευθύνουν την επανάσταση μετατρέποντάς την σε ένα ακόμη μεγάλης κλίμακας συγκεντρωτικό, κρατικά σχεδιασμένο έργο. Το παράδοξο είναι ότι αυτό που οι Hardt και Negri εξυμνούν ως μοναδική ευκαιρία να ξεπεράσουμε τον καπιταλισμό, εξυμνείται από τους ιδεολόγους της επανάστασης της πληροφορίας ως η άνοδος ενός νέου «χωρίς τριβές» καπιταλισμού.
Η ανάλυση των Hardt και Negri έχει κάποια αδύναμα σημεία, τα οποία εξηγούν πώς ο καπιταλισμός έχει την ικανότητα να επιβιώνει από αυτό που θα έπρεπε να ήταν (με κλασικούς μαρξιστικούς όρους) μια νέα οργάνωση της παραγωγής που τον καθιστά παρωχημένο. Υποτιμούν την έκταση στην οποία ο καπιταλισμός σήμερα έχει με επιτυχία (βραχυπρόθεσμα τουλάχιστον) ιδιωτικοποιήσει τη γενική διάνοια, καθώς και το βαθμό στον οποίο, περισσότερο από την αστική τάξη, οι ίδιοι οι εργαζόμενοι γίνονται περιττοί (με όλο και περισσότερους να γίνονται όχι μόνο προσωρινά άνεργοι, αλλά δομικά άνεργοι).
*Απόσπασμα από το άρθρο του Slavoj Zizek Η εξέγερση των έμμισθων αστών στο London Review of Books (11/01/2012).
Ο τίτλος του αποσπάσματος είναι δικός μας.
Πηγή: Εφημερίδα Δράση

Ροη αρθρων