Ολοκληρώθηκε η μετατροπή της χώρας σε αποικία...

Του Ευτύχη Μπιτσάκη – Δρόμος της Αριστεράς, μεσω  Βαθυ Κοκκινο...

Μετά την πρόσφατη ψήφιση της Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου, δεν ισχύει η ασυλία της δημόσιας περιουσίας του κράτους. Τώρα οι δανειστές μπορούν να κατάσχουν, όχι μόνο την ιδιωτική περιουσία του κράτους (ακίνητα, κτίρια, κεφάλαια κ.λπ.), αλλά και τη δημόσια (λιμάνια, αεροδρόμια, αρχαιολογικούς χώρους, αιγιαλούς κ.λπ.).

Με την πράξη αυτή ολοκληρώθηκε η μετατροπή της χώρας σε αποικία. Τώρα δεν είναι μόνο η εκχώρηση της δημοσιονομικής πολιτικής στους τρεις υπαλλήλους των δανειστών και το διαρκώς αυξανόμενο χρέος (μετά από κάθε δόση «βοήθειας»). Δεν είναι μόνον η καταστροφή του κράτους πρόνοιας, της δημόσιας Παιδείας, και της εργατικής νομοθεσίας. Δεν είναι μόνον η ανεργία, η γενικευμένη φτώχεια, η πείνα και οι αυτοκτονίες. Δεν είναι μόνον η εκποίηση του ΟΤΕ, της ΔΕΗ, των λιμανιών και των αεροδρομίων. Αυτά, μια μελλοντική αριστερή κυβέρνηση, μπορεί να τα ανακτήσει. Τώρα όμως εκποιείται και ο ορυκτός πλούτος της χώρας. Το χρυσάφι της Χαλκιδικής παραδίδεται στους ξένους, έναντι έντεκα εκατομμυρίων ευρώ (όσο η αξία 30 διαμερισμάτων των 100τ.μ.). Το χρυσάφι, οι βωξίτες, το νικέλιο, το μαγγάνιο, όλος ο ορυκτός πλούτος που σχηματίστηκε κάτω από το έδαφος της Ελλάδας πριν από εκατομμύρια χρόνια, θα εκποιηθεί. Το χρυσάφι και τα υπόλοιπα μεταλλεύματα δεν θα ξαναγεννηθούν.

Εκεί που ήταν κάποτε δάση και βουνοπλαγιές, θα μείνουν τα σεληνιακά τοπία της λεηλατημένης πατρίδας μας. Και τα κυανιούχα (για το χρυσάφι) θα μολύνουν τα εδάφη και τα νερά, σκοτώνοντας ζώα, πουλιά και ανθρώπους.

Δημόσιες επιχειρήσεις, κτίρια, βουνά, ακρογιαλιές, ορυκτός πλούτος, λιμάνια και αεροδρόμια, μνημεία, αρχαιολογικοί χώροι, μπορούν να γίνουν αντικείμενα πλειστηριασμού. Αν η κυβέρνηση της εθνικής καταισχύνης δεν ανατραπεί, εμείς και τα παιδιά μας θα ζήσουμε ξένοι, σ’ αυτό που ήταν κάποτε η πατρίδα μας.

Ολοκληρώνουν το έργο των προκατόχων τους

Πώς φτάσαμε εδώ; Η αστική μας τάξη, ανάπηρη εκ γενετής για τους γνωστούς ιστορικούς λόγους, ήταν πάντα κομπραδόρικη και εθελόδουλη (προς ίδιον συμφέρον). Δεν θα ανατρέξουμε στο παρελθόν. Αλλά το 1944 είναι κοντά μας, ζωντανό, όταν ο Γεώργιος Παπανδρέου παρέδωσε τη χώρα στους Άγγλους, για να συντρίψουν το νικηφόρο ΕΑΜικό κίνημα. Ενωμένοι, στη συνέχεια, πολιτικοί υπηρέτες της αστικής τάξης, πάντοτε «από κοινού συμφέροντος ορμώμενοι», παρέδωσαν τη χώρα στους Αμερικανούς για να εξοντώσουν, με τα όπλα και με τα δολάριά τους, τον Δημοκρατικό Στρατό! Ακολούθησε η δικτατορία της Χούντας που την επέβαλαν, πάλι, «από κοινού συμφέροντος ορμώμενοι», το πολιτικό προσωπικό της κυρίαρχης τάξης και οι μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ.

Το κράτος των δωσίλογων εκυβέρνησε τη χώρα από το 1944 μέχρι το 1974. Και η μετέπειτα ανάπηρη δημοκρατία, δεν θέλησε να καθαρίσει τη δημόσια ζωή από τα κατάλοιπα του κράτους των δωσίλογων και της εθνικής υποτέλειας.
Οι σημερινοί μητραλοίες προέρχονται απ’ αυτό τον κόσμο, και ολοκληρώνουν το έργο των προκατόχων τους.

Ούτε οι Γερμανοί, ούτε ο Τσολάκογλου δεν τόλμησαν να εκποιήσουν γη και δημόσιο πλούτο. Αμερικανοί στρατηγοί εσχεδίαζαν τις επιχειρήσεις εναντίον του Δημοκρατικού Στρατού και ο διαβόητος Πιουριφόι με την αμερικανική αποστολή καθόριζαν ως και την αγροτική πολιτική της πατρίδας μας.
Αυτοί, όμως, δεν τόλμησαν να εκποιήσουν «γην και ύδωρ» (κυριολεκτικά). Οι σημερινοί το τόλμησαν.

Όλα έγιναν βάσει σχεδίου: πρώτα φούσκωσαν το δημόσιο χρέος για να μας βάλουν στο ΔΝΤ, χωρίς να τους το ζητήσουν. Τα υπόλοιπα ακολούθησαν «νομοτελειακά».

Κατασκευάζουν εχθρούς

Και τώρα, μπροστά στη χρεοκοπία και την εθνική καταισχύνη, κατασκευάζουν εχθρούς για να καλύψουν την ανομία τους: Η βίλα Αμαλίας, εχθρός της Δημοκρατίας! Ένας συγκεκριμένος πολιτικός χώρος, οπαδός της βίας και προστάτης των «κουκουλοφόρων». «Η δημοκρατία κινδυνεύει»! Από ποιους κινδυνεύει; Από αυτούς που μας κυβερνούν δεν κινδυνεύει απλώς η δημοκρατία: Το Σύνταγμα παραβιάζεται συστηματικά και η κοινοβουλευτική δημοκρατία μετατρέπεται βαθμιαία σε αυταρχικό κράτος των ΜΑΤ.

Αν δεν ανατραπεί η κυβέρνηση των νεοδωσίλογων, θα ζήσουμε ξένοι στην ίδια την πατρίδα μας. Η Ελλάδα θα μετατραπεί «σε ένα απέραντο ξενοδοχείο». Σε χώρα υπηρεσιών. Μετά την κατοχή, χάθηκε μια γενιά νέων, κυρίως αγροτόπαιδων, που μετανάστευσαν στα τέσσερα σημεία του πλανήτη. Σήμερα θα χαθεί μια γενιά επιστημόνων, τεχνικών, νέων με υψηλή ειδίκευση, που άρχισαν ήδη να ξενιτεύονται για να επιβιώσουν.

Όπως γράφει ο Μακρυγιάννης, από την Ελλάδα πέρασαν πολλοί καταχτητές. Αλλά από τις διαδοχικές γενοκτονίες, έμενε πάντοτε κάποια «μαγιά», για την αναγέννηση του έθνους. Σήμερα κινδυνεύουμε να διαλυθούμε μέσα στην τεράστια εθνοκτόνα χοάνη της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης.

Ελπίδα; Ένα πλατύ, λαϊκό μέτωπο, για την ανατροπή της κυβέρνησης. Για μια κυβέρνηση της Αριστεράς, που θα μπορέσει να ανοικοδομήσει τη χώρα, που θα αποκαταστήσει τη λαϊκή κυριαρχία και θα ανοίξει το δρόμο για μια κοινωνία ελευθερίας και δικαιοσύνης. Και μια παρατήρηση: όταν οι ένοχοι απέναντι στο έθνος και την πατρίδα προσπαθούν να παρουσιάσουν έναν πολιτικό χώρο της Αριστεράς ως προστάτη, αν όχι οργανωτή της βίας και της «τρομοκρατίας» (ποιας τρομοκρατίας; τρομοκράτες είναι τα όργανα της «τάξεως» και οι κρυφοί συνεργάτες τους), τότε τι κάνουν τα άλλα κόμματα και οι οργανώσεις της Αριστεράς; Δεν είναι μόνο θέμα πολιτικής εντιμότητας το να υψώσουν την φωνή τους. Είναι και θέμα αυτοπροστασίας. Ας θυμηθούν το κείμενο του Μπρεχτ: Ο φρόνιμος πολίτης δεν μιλούσε όταν πιάνονταν διαδοχικά συγκάτοικοι και γείτονες. Κάποτε ήλθε και η δική του σειρά. Ζούμε σε σκοτεινούς καιρούς. Αν δεν ξεσηκωθούμε, κάποτε οι απόγονοι θα λένε: «Γιατί σώπαιναν οι ποιητές τους;» (Μπρεχτ).

ΘΕΡΜΟΚΡΑΣΙΑ ΔΩΜΑΤΙΟΥ: Αφετηρία...

Του Μαριου Μαζαρη, απο το Intellectum...

Έκανα πάντα συλλογές. Μάζευα καπάκια από μπύρες, βόλους, ρετάλια υφασμάτων , χρησιμοποιημένους αναπτήρες, κόμικς και πλεϊμομπίλ, τουβλάκια και άδεια σωληνάρια οδοντόπαστας. Δεν είχα λόγο να τα μαζεύω, απλώς τα μάζευα. Τα κουβαλούσα μαζί μου από δωμάτιο σε δωμάτιο , ήταν ο θησαυρός μου και ήμουν ο φύλακάς του και τον μέτραγα με τα χέρια μέσα στις τσέπες. Προσπαθούσα να υπολογίσω πόσα κομμάτια έπιανε το χέρι μου, κάθε φορά που το βουτούσα μέσα στην τσέπη. Σπάνια κατάφερνα να βρω τον αριθμό. Αλλά δεν το έβαζα κάτω. Το βούταγα ξανά.
Στην περασμένη μου ζωή είχα μάθει απ’ έξω κι ανακατωτά να μετρώ μέχρι το 100, πρωτεύουσες και νομούς, τα θαύματα του κόσμου, τις δέκα εντολές. Δεν ξέρω αν με βοήθησαν όλα αυτά ή αν τα ξέχασα με τη μετάβασή μου στην ενήλικη ζωή. Θυμάμαι όμως με πόσο πείσμα τα έλεγα ξανά και ξανά τα παπαγαλίστικά μου, μέχρι να μάθω εντελώς το μάθημά μου. Όταν το μάθαινα με επιβράβευα με άλλο ένα αντικείμενο για τις συλλογές μου. Ένα τουβλάκι μπορεί να έχτιζε ένα μου μάθημα Θρησκευτικών, ένας μου βόλος να ισοπέδωνε μια χρονική μου αντικατάσταση στη γλώσσα. Όταν δεν  μάθαινα το μάθημά μου όπως έπρεπε, έλεγα στη μάνα μου να κρύψει το πιο αγαπημένο αντικείμενο της συλλογής μου και να μου το φανερώσει μόνο όταν γίνω καλύτερος. Σε τι; Σε όλα.
Ήταν τόσο σοφά δομημένος ο κόσμος μου  που απορώ πώς σήμερα κατέρρευσε. Ή σχεδόν κατέρρευσε. Θυμάμαι τους δασκάλους μου να πιστεύουν σε μένα, να μου χαϊδεύουν το κεφάλι και να λένε πώς κάποτε θα τους μοιάσω κι εγώ να χαίρομαι γιατί το να τους μοιάσω ήταν πιο πολύτιμο κι από τους βόλους μου. Θυμάμαι τη βροχή που ήταν παιχνίδι και ποτέ μπελάς και απορώ πώς σήμερα δεν βγαίνω στον δρόμο να την γιορτάσω. Θυμάμαι να κάθομαι στο πάτωμα και να κοιτάζω τη γιαγιά μου πάνω απ’ τη ραπτομηχανή της να στενεύει και να φαρδαίνει ρούχα και διαθέσεις. «Γιαγιά, σήμερα δεν έχω όρεξη. Δε με χωράν τα ρούχα μου» της έλεγα. Και μου χαμογελούσε λέγοντάς μου : «Τα ρούχα δεν είναι για να σε χωράνε, είναι για να τα χωράς .» Δεν καταλάβαινα πολλά από τα λόγια της. Πέρασαν χρόνια μέχρι να μπω τυχαία στο νόημά τους. Εγώ μάζευα τα κουρελάκια από τα υφάσματά της και σκεφτόμουν ότι κάποτε με όλα αυτά θα φτιάξω ένα σκέπασμα , να μπαίνω κάτω απ’ αυτό και να ζεσταίνω τη ζωή μου. Ευτυχώς τώρα δε ζει να δει αυτό που δεν κατάφερα.
Δεν είμαι ο μοναδικός. Κανείς γιατρός δεν θα με δεχτεί στα σοβαρά , γιατί τα συμπτώματά μου δεν είναι ατομικά, είναι συλλογικά. Βγαίνω απ’ το σπίτι και σκέφτομαι πόσες χιλιάδες σκεπάσματα έμειναν στη μέση και πόσες ζωές κρυώνουν. Έραψα στο πέτο του σακακιού μου ένα θερμόμετρο να βλέπω κάθε στιγμή τις συμπεριφορές των γύρω μου και πώς αυτό επηρεάζεται. Τις περισσότερες στιγμές ζούμε τον καύσωνα. Το θερμόμετρο πιάνει 40 , το νιώθω να ζεσταίνει το στήθος μου. Κουβέντες , νεύρα και πίεση. Οι άνθρωποι θα ξεχάσουν τις λέξεις που ξεστομίζουν, οι λέξεις τους θα ξεχάσουν τους ανθρώπους που πληγώνουν. Θα τσακωθούν στην ουρά, στο ταμείο, στο λεωφορείο, στη λαϊκή, στο σούπερ μάρκετ, για τις τιμές, για τις αυξήσεις, για το μέλλον, για το παρόν, για το απόν, για τη δική σου την ευθύνη και τις δικές σου οφειλές, κάποτε θα μιλήσουν και για τις δικές τους πράξεις, μόνο όμως όταν ξεμείνουν απ’ τις δικές σου. Βλέπω τα χέρια τους να κινούνται, έτοιμα να πιαστούν, να κρεμαστούν, να γρονθοκοπήσουν, να κολυμπήσουν στη θάλασσα που στεριά δεν έχει. Τα δικά μου τα χέρια τα κολλάω στο σώμα και σκέφτομαι «αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν θησαυρούς στις τσέπες τους να κρατήσουν;» και πιάνω άλλη μια φορά σφιχτά τους βόλους στις δικές μου.
Γυρίζω σπίτι και έχω τόσα στο κεφάλι μου. Τις περισσότερες φορές θέλω η πόρτα να κλειδώσει και να μη μ’ αφήσει άλλη φορά έξω να βγω. Να μείνω μέσα στον μικρόκοσμό μου, τον αυτιστικό, με τα πλέιμομπιλ και το βιουμάστερ και να κοιτάζω τις ζωές απ’ το παράθυρο. Αυτές που καίγονται από οργή κι από θυμό. Δεν έχω ακόμα κατορθώσει την απόφαση. Ίσως γιατί μου λείπουν ακόμα ρετάλια για το σκέπασμα , ίσως γιατί στο σπίτι καταφέρνω το θερμόμετρο να το γλυκάνω, να το πάρω με το καλό και να υποχωρήσει, να φτάσει στα επιτρεπτά μου όρια. Αυτή η θερμοκρασία δωματίου, είναι που με κρατά ζωντανό. Να σκεφτώ αυτά που έξω με ξεπερνούν. Να απαντήσω σε αυτά που με αφήνουν άφωνο. Σήμερα που η ζωή απαξιώθηκε, μόνο με τους δικούς σου θησαυρούς μπορείς πια να την αγοράσεις. Τα απλώνω όλα στο πάτωμα λοιπόν. Και πιάνω ένα προς ένα τα παιχνίδια μου, να δω σε ποια θερμοκρασία ζωντανεύουν.

Το σύστημα κι ο βάτραχος...

Του Κιμπι...

(Επενδυτής, 19/1/2013)

Τι εννοούμε όταν λέμε «σύστημα»; Στην καθομιλουμένη ο όρος δηλώνει το καθεστώς, τον μηχανισμό εξουσίας, πολιτικής, οικονομικής, κοινωνικής. Σ’ αυτή τη χρήση του όρου, στον οποίο υποβόσκει και η αποδοκιμασία, οι περισσότεροι από μας κατά κανόνα εξαιρούμε τους εαυτούς μας. Ωστόσο, αν θέλαμε να είμαστε ακριβείς, θα έπρεπε να αντιμετωπίζουμε και τους εαυτούς μας ως μέρος του «συστήματος», όσο αντισυστημικοί κι αν νιώθουμε. Ακόμα και η πιο λυσσαλέα αντίθεσή μας στο «σύστημα» είναι μια σχέση που μας καθιστά αναγκαστικά μέρος του. Επιστημολογικά, σύστημα είναι οποιοδήποτε σύνολο από οντότητες ή υλικά αντικείμενα καθένα από τα οποία βρίσκεται σε αλληλεξάρτηση και αλληλεπίδραση τουλάχιστον με ένα ακόμη στοιχείο του συνόλου. Ένα σύστημα μπορεί να απαρτίζεται από επιμέρους στοιχεία, αλλά και από υποσυστήματα. Σχεδόν όλες οι επιστήμες αντιμετωπίζουν τα πολυσύνθετα αντικείμενά τους ως συστήματα. Η βιολογία αντιμετωπίζει ως σύστημα κάθε σύνολο εμβίων και αβίων όντων, αλλά και ένα μεμονωμένο ον ή τα επιμέρους συστήματα του οργανισμού του. Η οικολογία μελετά με ανάλογο τρόπο τα οικοσυστήματα, η κυβερνητική και η πληροφορική βάζουν στα μικροσκόπιά τους τα αντίστοιχα τεχνικά συστήματα, και το ίδιο κάνουν από τη σκοπιά των ανθρώπινων σχέσεων όλες οι κοινωνικές επιστήμες. Ακόμη και η επιχειρησιακή έρευνα αντιμετωπίζει την επιχείρηση σαν έναν ενιαίο οργανισμό που συγκροτείται από εκατοντάδες επιμέρους στοιχεία, υποσυστήματα και δομές. Έναν οργανισμό ζωντανό, που αναπτύσσεται διαρκώς και «μαθαίνει», χάρη στα ενιαία συστήματα σκέψης που αποκτούν σταδιακά οι επιμέρους συντελεστές του. Η θεωρητική αντίληψη που ανέπτυξε τη δεκαετία του ’90 ο καθηγητής του MIT Peter Senge (Η Πέμπτη Αρχή) γύρω από την ικανότητα των ανθρωπογενών συστημάτων-οργανισμών να μαθαίνουν αποδείχθηκε εξαιρετικά χρήσιμη για τις πολυσχιδείς πολυεθνικές της λεγόμενης νέας οικονομίας και της μετα-φορντικής εποχής.

Βεβαίως, το τι μπορεί να σημαίνει αυτή η «μαθησιακή» διαδικασία για τους συντελεστές ενός κοινωνικού, οικονομικού, πολιτικού συστήματος, βίαιη, καταναγκαστική ή εκμαυλιστική, το αφηγείται η ιστορία του βραστού βατράχου (την παραθέτουμε δίπλα, στην εκδοχή του Daniel Quinn). Κάπως έτσι ο μέσος άνθρωπος καταδικάζεται σχεδόν να απολαμβάνει τον διά βρασμού θάνατό του -οικονομικό, κοινωνικό, πολιτικό- στο τσουκάλι του συστήματος. Το οποίο παραμένει μέχρι τέλους ένας πολυσύνθετος, μυστηριώδης και εκ πρώτης όψεως ακατανίκητος οργανισμός, κυριαρχούμενος από ολιγάρχες με τεράστιο πλούτο και επιρροή σε όλα τα άλλα επί μέρους συστατικά του συστήματος. Το ελληνικό «σύστημα» περιγράφεται σαν μια πανευρωπαϊκή, αν όχι και παγκόσμια, ιδιαιτερότητα. Την τριετία του μνημονίου απασχόλησε ιδιαίτερα τον διεθνή Τύπο και κορυφαίους πολιτικούς εκπροσώπους των πιστωτών της χώρας το φαινόμενο μιας αχάριστης, διεφθαρμένης και άπληστης οικονομικής ελίτ, που δεν είχε την ευαισθησία να συμβάλει με οποιονδήποτε τρόπο στην αποτροπή της κατάρρευσης της χώρας. Η ιθύνουσα τάξη της χώρας επικρίνεται για φοροδιαφυγή, για διακίνηση μαύρου χρήματος, για διασπάθιση κοινοτικών και κρατικών πόρων, για σκανδαλώδη διαπλοκή με το πολιτικό σύστημα και για εξίσου σκανδαλώδη χειραγώγηση των ΜΜΕ τα οποία ελέγχει. Το τελευταίο διάστημα παρατηρούμε μια «αναβάθμιση» των επιθέσεων στην ελίτ του ελληνικού «συστήματος». Διεθνή ΜΜΕ στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη προχωρούν ένα βήμα παραπέρα, κατονομάζοντας και «στολίζοντας» με ποικίλες αποκαλύψεις και απαξιωτικές αναφορές τον «ανθό» της εγχώριας επιχειρηματικότητας.

Πριν από λίγες εβδομάδες, το γερμανικό περιοδικό «Stern» φιλοξένησε ένα εκτενέστατο και γλαφυρότατο ρεπορτάζ για τους άρχοντες της ελληνικής διαπλοκής. Παρήλαυναν εκεί οι κορυφαίοι των επιχειρηματικών ομίλων, με τα ονόματα, τον βίο και την πολιτεία τους: Μπόμπολας, Κόκκαλης, Βαρδινογιάννης, Λάτσης, Αγγελόπουλος κ.ά. Η περιγραφή της δράσης τους, διόλου κολακευτική. Βεβαίως, το «Stern», αν και θεωρείται αριστερόστροφο περιοδικό, ανήκει το ίδιο σε έναν κολοσσιαίο γερμανικό όμιλο, τον Bertelsmann, κάτοχο δεκάδων ΜΜΕ σε 50 χώρες, που απασχολεί πάνω από 100.000 άτομα και με αρκετά σκιώδες παρελθόν. Η οικογένεια Mohn που ίδρυσε τον όμιλο, μεταξύ άλλων, έχει κατηγορηθεί ότι έβγαλε τρελά λεφτά διεκπεραιώνοντας εκδοτικά και επικοινωνιακά την προπαγάνδα του ναζιστικού καθεστώτος. Απ’ αυτή την άποψη, μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι είναι ένα γνήσιο συστατικό του γερμανικού «συστήματος» διαπλοκής, όπως είναι η Siemens, η Deutsche Bank κι άλλοι γερμανικοί πολυεθνικοί όμιλοι που δεν ξεχειλίζουν άλλωστε από… πνεύμα και ηθική. Ωστόσο, οι αναφορές αυτές στην «ιδιαίτερη ανηθικότητα» της ελληνικής ολιγαρχίας και στην «εξοργιστική» της απαίτηση να διατηρεί προνόμια, πολιτική ηγεμονία και απρόσκοπτη πρόσβαση στους πόρους της πτωχοποιημένης Ελλάδας προδίδουν την πρόθεση του γερμανικού -πρωτίστως- και άλλων «συστημάτων» να προωθήσουν κάποιου είδους «κούρεμα», μια ελεγχόμενη «κάθαρση» στην κορυφή της ελληνικής πυραμίδας, στο πλαίσιο μιας πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής «μηχανικής». Η ρητορική της Μέρκελ, οι εκμυστηρεύσεις του Σόιμπλε ακόμη και στον «ενοχλητικό» Τσίπρα, τα καρφιά του Γιούνκερ και των κοινοτικών επιτρόπων για τη φάμπρικα της φοροδιαφυγής των πλουσίων Ελλήνων, η βροχή από λίστες κατόχων του πλούτου δεν είναι, προφανώς, μια ηθική αφύπνιση της γερμανικής ελίτ και της ευρωκρατίας για την απαλλαγή της αναξιοπαθούσας ελληνικής κοινωνίας από την άθλια ελίτ της. Αλλά μια εξόφθαλμη πρόθεση να καταστήσουν το ελληνικό «σύστημα» «υποσύστημα» του γερμανικού και άλλων ευρωπαϊκών «συστημάτων».

Αυτό μπορεί να δώσει την εντύπωση ότι οι Γερμανοί ηγεμόνες και η τρόικα σε τελική ανάλυση μπορούν να προσφέρουν και κάτι καλό στις υποτελείς τάξεις της ελληνικής κοινωνίας που υφίστανται τα δεινά του μνημονίου. Μια εφαρμογή, μάλιστα, της λογικής «ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου» μπορεί να καταλήξει στην προσδοκία πως οι Γερμανοί και λοιποί τροϊκανοί «φίλοι» μας θα πετύχουν τη νίκη που δεν πέτυχε εδώ και δεκαετίες το προλεταριάτο και η Αριστερά εις βάρος της ιθύνουσας τάξης. Μη φάτε, θα έχουμε… βατραχόσουπα. Πρόκειται για μαγική εικόνα και, ενδεχομένως, για μια πολύ βολική θέση για τους Έλληνες Κροίσους -με 6, με 10 ή με 12 γράμματα- που από διώκτες εμφανίζονται διωκόμενοι. Επίσης, είναι μια βολική εικόνα για την τρόικα, η οποία εμφανίζεται ως Εξολοθρευτής Άγγελος έτοιμος να αποδώσει οδυνηρή δικαιοσύνη. Η πραγματικότητα είναι πως η εγχώρια ολιγαρχία, επώνυμη ή αφανής, ουδέποτε ενοχλήθηκε ιδιαίτερα από τον ρόλο του υποτελούς, του πελάτη, του προμηθευτή ή του υπεργολάβου των ελίτ των χωρών που έριχναν τη βαριά σκιά της επιρροής τους στη χώρα. Κι αν με το ένα χέρι φρόντιζε να εξασφαλίζει την ευμένεια και τις εξυπηρετήσεις του ελλαδικού πολιτικού προσωπικού, το άλλο χέρι λάδωνε τις πολιτικές και οικονομικές «μηχανές» των μεγάλων «συμμάχων» που χρησιμοποιούν το ελληνικό κράτος σαν σούπερ μάρκετ των υπηρεσιών τους. Γι’ αυτό και η ελληνική επιχειρηματική αφρόκρεμα εμφανίζεται κατακερματισμένη σε σφαίρες γερμανικής, αμερικανικής, γαλλικής ή ρωσικής επιρροής. Ο ρόλος του ντίλερ ήταν έτσι κι αλλιώς εξαιρετικά προσοδοφόρος για να προσβλέπουν σε κάτι καλύτερο.

Το αποτέλεσμα είναι ότι το απειλούμενο σήμερα ελληνικό «σύστημα» διαπλοκής στην πραγματικότητα απαρτίζεται από «υποσυστήματα» ξένων «συστημάτων». Ως εκ τούτου, ένα ριζικό κούρεμα της «άπληστης» ελληνικής ελίτ θα είχε νόημα μόνον εφόσον οι Γερμανοί, οι Γάλλοι, οι Αμερικανοί, οι Άραβες, οι Ισραηλινοί ή οι Ρώσοι «φίλοι» μας είχαν αποφασίσει να τους υποκαταστήσουν και στον πλούτο που κατέχουν και στις δουλειές που διεκπεραιώνουν. Πράγμα δαπανηρό και ασύμφορο. Αφήστε δε που, προηγούμενα, θα πρέπει να ξεπεράσουν διόλου αμελητέους δικούς τους ανταγωνισμούς και να καταλήξουν σε μια Γιάλτα για τη νομή του ελληνικού οικοπέδου. Το πιθανότερο είναι, λοιπόν, ότι οι Γερμανοί και οι άλλοι ηγεμόνες της χώρας, με την πληθωρική τους ηθικολογία κατά των Ελλήνων ολιγαρχών, εφαρμόζουν τη διαδικασία εκπαίδευσης του «συστήματος» και των επιμέρους συντελεστών του, σύμφωνα με τις Πέντε Αρχές του Peter Senge που προαναφέραμε και την «παιδαγωγική» του βατράχου. Κατά την οποία ο βάτραχος, αντί να πεταχτεί στο κοχλαστό νερό, με κίνδυνο να πηδήξει αυτομάτως από το τσουκάλι, τοποθετείται σε χλιαρό νερό για να εξοικειωθεί με τη σταδιακή άνοδο της θερμοκρασίας του. Είναι πλέον ή βέβαιον ότι οι τροϊκανοί προστάτες μας θα αποσύρουν εγκαίρως το τσουκάλι απ’ τη φωτιά, πριν η ψυχρόαιμη σαν τους βατράχους ελληνική ελίτ γίνει θερμόαιμη και πριν γίνει κυριολεξία το παλιό αναρχοχαρούμενο σύνθημα: «Βραστούς, βραστούς θα φάμε τους αστούς και τους γραφειοκράτες στον φούρνο με πατάτες». Είπαμε, μη φάτε, έχουμε βατραχόσουπα.

ΘΕΩΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΞΙΑ Οι μελετητές των συστημάτων μάς έδωσαν μια χρήσιμη αλληγορία για ένα είδος ανθρώπινης συμπεριφοράς, το φαινόμενο του βρασμένου βατράχου. Το φαινόμενο έχει ως εξής:  Αν πετάξεις έναν βάτραχο σε βραστό νερό, αυτός φυσικά θα προσπαθήσει μανιωδώς να πεταχτεί έξω. Όμως, αν τον βάλεις απαλά σε μια κατσαρόλα με χλιαρό νερό, για κάμποση ώρα θα κολυμπήσει εκεί αρκετά ήρεμα. Καθώς η θερμοκρασία του νερού θα ανεβαίνει, το βατραχάκι θα βυθίζεται σε έναν ήρεμο λήθαργο, ακριβώς όπως αντιδρούμε εμείς στο ζεστό μπάνιο. Και σε λίγο, μ’ ένα χαμόγελο στο πρόσωπο, θα εγκαταλειφθεί στον βρασμό του μέχρι θανάτου.
Γνωρίζουμε όλοι ιστορίες βατράχων που πετάχτηκαν στο βραστό νερό. Για παράδειγμα, ένα νεαρό ζευγάρι που βυθίστηκε σε καταστροφικό χρέος από μια απρόβλεπτη περιπέτεια υγείας. Το αντίθετο παράδειγμα, του βατράχου που βράζεται χαμογελαστός, είναι το νεαρό ζευγάρι που χρησιμοποιεί σταδιακά την πιστοληπτική του αξιοπιστία και δανείζεται μέχρι να βυθιστεί σε ένα εξίσου καταστρεπτικό χρέος.

Daniel Quinn, «Η Ιστορία του Β»

Η γερμανικη αστικη νομιμοτητα... και οι βιλλες "Αμαλια και λοιπες"...

Της ΟΛΓΑΣ ΜΟΣΧΟΧΩΡΙΤΟΥ απο την ΙΣΚΡΑ...

'Εχουμε βάσιμους λόγους να πιστεύουμε ότι εάν η Γερμανική Κυβέρνηση και το αντίστοιχο Υπουργείο Δημόσιας τάξης, ακολουθούσε τη γραμμή του κ. Δένδια, μάλλον θα είχαμε στερηθεί τον πιο ρηξικέλευθο σκηνοθέτη της θρυλικής γερμανικής Σαουμπίνε, του μεγαλύτερου και πιο καταξιωμένου θεατρικού οργανισμού αυτής της χώρας.

Και μιλάω για τον Τόμας Οστερμάιερ που έγινε διευθυντής της το 1999, στα 31 του χρόνια και εμείς τον γνωρίσαμε το 2006 στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών, με την ανατρεπτική του «Νόρα» του Ιψεν. Εκτοτε είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε τη σκηνοθετική του προσέγγιση σε πολλά κλασσικά κείμενα. Σκηνοθεσίες που έφεραν στη σκηνή την κοινωνική πραγματικότητα, μεταφέροντας μια λεκτική και φυσική βία, συχνά ακραία, περίπου ξεκοιλιάζοντας το έργο και παραθέτοντας σε κοινή θέα τα σωθικά των πασχόντων αλλά και του συγγραφέα.

Περίεργο;

Καθόλου. Ο νεαρός σκηνοθέτης προερχόταν από το χώρο που εμείς ονομάζουμε «αναρχοαυτόνομο» η «αντιεξουσιαστικό» και φυσικά είχε θητεύσει σε καταλήψεις κτηρίων της δεκαετίας του 1990.

Βαυαρός, αριστεριστής, από φτωχή οικογένεια, τεμπέλης «που δουλεύει πολύ για να θεραπευτεί από την οκνηρία» ήταν το «τρομερό παιδί του γερμανικού θεάτρου», ήταν δέκα χρόνια διευθυντής στη Σαουμπίνε. Κάνει θέατρο γιατί θέλει να μιλήσει, να δει, να δείξει τα ζόρια της πραγματικής ζωής.

Ετσι περιγράφεται στις συνεντεύξεις που δίνει κατά καιρούς και σημειώνει με το θράσος ενός ελεύθερου ανθρώπου:

«Αυτό που θυμάμαι από τα πρώτα μου χρόνια στο Βερολίνο είναι γκρίζος ου­ρανός και βροχή, εννέα μήνες το χρόνο. Μια πόλη γεμάτη νέους κυρίως από τη Δυτική Γερμανία, που έρχονταν εδώ για να αποφύγουν τη δουλειά και τις προ­βληματικές τους οικογένειες. Και πράγ­ματι, για πολύ καιρό δεν κάναμε σχεδόν τίποτα. Ζούσαμε κοινοβιακά στις κατα­λήψεις, κοιμόμασταν μέχρι το μεσημέρι, το βράδυ βγαίναμε. Συχνά βέβαια συμ­μετείχαμε σε διάφορες αριστερές δρά­σεις, σε αντιφασιστικές διαδηλώσεις και πορείες…»

Ελπίζουμε βέβαια με αυτά που ανακινούμε τις περίεργες αυτές μέρες που διανύουμε, να μην βάζουμε τίποτε ιδέες στον κ. Δένδια να του απαγορεύσει την είσοδο στην… Επίδαυρο.

Ακούγεται ειρωνικό και απρόβλεπτο αλλά ακόμα και σήμερα θεωρείται αναπόσπαστο μέρος του ταξιδιού στο Βερολίνο, η επίσκεψη τουλάχιστον ενός κατειλημμένου κτηρίου.

Βλέπετε, όταν η αστική τάξη αισθάνεται σίγουρη για τον εαυτόν της και την εξουσία της, επιτρέπει κάποιες νομικές παρεκβάσεις , επιτρέπει την ύπαρξη κάποιων χώρων όπου η αστική νομιμότητα υποχωρεί υπέρ της αντικουλτούρας των νέων.

Αυτό το κεκτημένο έρχεται από το Μάη του ’68 και τα κινήματα πόλης, με το στόχο της επαναοικειοποίησης του δημόσιου χώρου.

Τα κινήματα του ΄60 και ΄70 κυρίως στην Ευρώπη, δώρισαν αυτήν την καινούργια πολιτική πρακτική και στον αναρχικό χώρο που την εξέλιξε θεωρητικά, αλλά και στο νεολαιίστικο κίνημα ακόμα και το εργατικό, σε περιόδους έντονης πολιτικοποίησης και κινηματικής δράσης.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1970 στην Ιταλία, λόγω των συνθηκών της ιστορικής στιγμής, μόνον στην Ρώμη υπήρχαν 3000 καταλήψεις κτηρίων.

Φυσικά όταν το πολιτικό σύστημα αισθάνθηκε καυτή την ανάσα ενός αυξανόμενου λαϊκού κινήματος, ακολούθησε η πιο βίαιη καταστολή, με αποτέλεσμα και την σταδιακή εξαφάνιση του φαινομένου.

Από της δεκαετίες του 60’- ’70 και τις διεργασίες που συντελέστηκαν, πράγματι το κίνημα των καταλήψεων υπήρξε σημαντικό τμήμα της αντικουλτούρας που διαμορφώθηκε, αρχικά στη διαμόρφωση του σύγχρονου αναρχισμού, αλλά στη συνέχεια επηρέασε γενικότερα τα ακτιβιστικά κινήματα των νέων, που διαμορφώνονταν όχι σε άμεση σχέση αλλά σε συνάφεια ή παράλληλα με τα κλασσικά συνδικαλιστικά και εργατικά κινήματα των τελευταίων 20 χρόνων.

Δόθηκε έτσι έμφαση στην αυθόρμητη ακτιβιστική δράση με στόχο την υπεράσπιση αυτόνομων ζωνών (όπως οι καταλήψεις εγκαταλειμμένων κτηρίων σε αστικά κέντρα), οι οποίες λειτουργούν ως ελεύθεροι χώροι στέγασης, νησίδες οικοδόμησης μη εμπορευματικών σχέσεων και δραστηριοτήτων (οικονομικών, κοινωνικών, πολιτικών, καλλιτεχνικών κλπ) και κέντρα μίας εναλλακτικής, αντιιεραρχικής κοινωνικοποίησης για τους συμμετέχοντες.

Ακόμα και σήμερα το φαινόμενο συνεχίζεται. Στην Ιταλία δεκάδες εγκαταλειμμένα θέατρα έχουν καταληφθεί από καλλιτέχνες και μερικά έχουν κατορθώσει να αποσπάσουν ακόμα και δικαστικές αποφάσεις υπέρ τους.

Στο Λονδίνο διασώζονται με τον ίδιο τρόπο Βιβλιοθήκες που προωθούνταν προς πώληση σε ιδιώτες.

Στην Ελλάδα είχαμε παρόμοια φαινόμενα όπως την υπερεικοσαετή κατάληψη της περίφημης «Βίλλας Αμαλία», του κτηρίου επί της οδού Λέλας Καραγιάννη, της Αγοράς της Κυψέλης, μερικά πτωχευμένα Δημοτικά Κυλικεία, αλλά και το θέατρο ΕΜΠΡΟΣ κ.α.

Το κίνημα των πλατειών και η ανάγκη υπεράσπισης στοιχειωδώς της έννοιας του δημόσιου χώρου, βοήθησε στην αναζωογόνηση τέτοιων πρωτοβουλιών .

Και ενώ το λαϊκό κίνημα τον τελευταίο καιρό δεν μπορεί να πει κανείς πως βρισκόταν «στα επάνω του». Και ενώ οι βουλευτές της συγκυβέρνησης είχαν ξεθαρρέψει και τέθηκαν σε επανακυκλοφορία στα γνωστά στέκια του Κολωνακίου και του Ν. Ψυχικού, ενώ μέχρι πρότινος είχαν «δοθεί για απόσυρση», φοβούμενοι τους προπηλακισμούς και κανένα ιπτάμενο κεσεδάκι γιαούρτης, ξαφνικά η Συγκυβέρνηση κήρυξε τον πόλεμο στην «ανομία» γενικώς και την ριζοσπαστική κινηματικότητα, προσπαθώντας να κλείσει έστω και την τελευταία ρωγμή αμφισβήτησης της αποθέωσης της εμπορευματοποίησης κάθε κοινωνικού αγαθού και του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας , με ταυτόχρονη επίθεση στην αριστερά και το ΣΥΡΙΖΑ.

Αλλοδαποί μικροπωλητές, καταλήψεις, γκαζάκια, καλάζνικωφ. Ξαφνικά η ατμόσφαιρα μυρίζει μπαρούτι. Απαιτείται από το σύστημα , τουλάχιστον προς ώρας, αυτολογοκρισία ακόμα και στις εκφράσεις των βουλευτών, απαιτούν δηλώσεις νομιμοφροσύνης και μάλιστα με το κείμενο γραμμένο από τους ίδιους.

Όταν τα πράγματα αγριεύουν, σημαίνει ότι το αστικό πολιτικό σύστημα είναι ανασφαλές και καθόλου σίγουρο για την κυριαρχία του. Και τότε είναι διπλά επικίνδυνο.

Και τότε το κίνημα και η Αριστερά πρέπει να επαγρυπνούν διπλά.

Γιατί εκτός από μπαρούτι, μυρίζει και …παγίδα.

Για ένα προσπέρασμα...

του Παντελη Μπουκαλα απο την Καθημερινη...

Λίγα πράγματα παραμένουν ιερά στους ασεβείς καιρούς μας. Η προτεραιότητα κυρίως. Που είναι πάντοτε δική μας. Απ’ όπου κι αν ερχόμαστε με το όχημά μας· από δεξιά ή αριστερά, από παράδρομο ή από λεωφόρο. Κι έχουμε τσακωθεί αγρίως για δαύτη. Και για μια θέση παρκαρίσματος επίσης, που κι αυτή έχει ιερό χαρακτήρα, λόγω σπανιότητας. Κι έχουμε σκοτωθεί μεταφορικά αλλά και, κάποιες φορές, κυριολεκτικά.
Αν δεν ήταν η ιερή προτεραιότητα και το επίσης ιερό δικαίωμα του προσπεράσματος, ίσως δεν τον σκότωναν τον εικοσιεφτάχρονο Πακιστανό, τον Σαχτζάτ Λουκμάν, οι δύο συμπατριώτες μας, που ακόμα κι αν δεν είναι τυπικά χρυσαυγίτες, έδρασαν σαν μισαλλόδοξοι χρυσαυγίτες. Εκτός και αποδειχθεί στη δίκη τους πως είχαν βγει για κυνήγι στα ορεινά των Πετραλώνων οι δύο λεβέντες, εξού και ο οπλισμός τους. Για κυνήγι «Πάκηδων», που βρίσκονται στο γαλανόλευκο στόχαστρό μας πολύ πριν από το φρικαλέο συμβάν της Πάρου. Επειδή «βρωμάνε». Επειδή «είναι πολλοί σαν τα ποντίκια και θα μας κυριεύσουν». Επειδή είναι μουσουλμάνοι. Και επειδή είναι ευδιάκριτοι, και ως εκ τούτου απροστάτευτοι. Τους καταδίδει το χρώμα τους.
«Τους έκλεινε τον δρόμο με το ποδήλατο» και τους ήρθε το αίμα στο κεφάλι, έτσι είπαν οι δύο «δικοί μας» για να ψευτοδικαιολογηθούν. Εντάξει. Γίνεται κι αυτό. Να κλείνει ένα ποδήλατο τη μηχανή σου. Ιδίως αν πάνω του είναι ένας Πάκης. Που έκανε κάθε βράδυ τη διαδρομή Περιστέρι - Πετράλωνα, για να πάει στη δουλειά του. (Δηλαδή; Δηλαδή να στερήσει δουλειά από έναν Ελληνα, να το μετρήσουμε κι αυτό, τώρα που εκκενώθηκε η θέση.) Αν βέβαια ο ποδηλάτης ήταν Ελληνας ίσως αρκούσαν μερικές χριστοπαναγίες και δυο - τρεις μπουνιές. Αλλά ήταν ξένος. Μαυριδερός. Κι αυτό σίγουρα απλούστευσε τα πράγματα και διευκόλυνε τον φόνο, όπως είπε ο αυτόπτης καφετζής αυθόρμητα, πριν προσπαθήσει να τον δασκαλέψει κανένας.
Θα πέσουν σε θλίψη τώρα από ενοχή όσοι κήρυξαν την «ανακατάληψη των πόλεων»; Απίθανο. Αλλωστε το διαδικτυακώς εκφραζόμενο κοινό αίσθημα παραμένει μαζί τους. Αφού βρέθηκαν θρασίμια που μίλησαν για «μυοκτονία», για «ένα ποντίκι λιγότερο». Σκοτώνοντας έτσι δεύτερη φορά τον Σαχτζάτ Λουκμάν.

Σαπίλα...

Ανατολικα της Εδεμ...

Το Κοινοβούλιο μάλλον δεν έχει λόγο ύπαρξης. Το συνειδητοποιείς παρακολουθώντας τις ζωντανές του συνεδριάσεις. Ίσως θα ήταν πιο χρήσιμο να το ιδιωτικοποιήσουν ή να το ενοικιάσουν σε ξένα γκρουπ που θα κλείνουν θέση έναντι αντιτίμου, για να διασκεδάσουν κατά την παραμονή τους στη χώρα μας.

Η παρακολούθηση των συνεδριάσεων του από τους παραθεριστές, θα πάρει τη θέση που είχαν κάποτε τα μπουζούκια με τα σπασίματα των πιάτων. Μουζάκα, τζατζίκι, μπουζούκι, συρτάκι, βουλή λάιβ….

Πραγματοποιήθηκε μεγάλη φασαρία με την δήλωση εντός Κυνοβουλίου από τον Ευ. Βενιζέλο (σε κάποια φάση που γαύγιζε), ότι έχει πάρει στο σπίτι του ψηφιακές φωτ/πίες των αμυντικών σχεδίων της χώρας. Κανενός δεν του πέρασε από το μυαλό ότι κάνει δημόσια διαφήμιση. Προς υποψήφιους αγοραστές.

Όπως όλα δείχνουν, ολόκληρη τη δημόσια περιουσία της χώρας θα την ιδιωτικοποιήσουν. Και θα κρατικοποιήσουν την ιδιωτική (μέσω των κατασχέσεων). Πλήρης παραλογισμός.

Δεν ξέρω τι να γράψω πλέον. Δεν έχω διάθεση. Δεν έχω διάθεση ούτε να βρίσω, ούτε να κλάψω, ούτε να γελάσω. Ώρες ώρες νιώθω ότι χάνω το χιούμορ μου. Και αυτό είναι το πιο ανησυχητικό από όλα.

Μπορεί και να φταίει το γεγονός ότι δεν κοιμήθηκα καλά χτες το βράδυ. Έφτανε στα αυτιά μου μια απίστευτη φασαρία απ’ το Κυνοβούλιο. Ένας χοντρός σκύλος λύσσαξε να γαυγίζει όλη τη νύχτα. Ταΐστε τον ή ρίξτε του φόλα! Μόνο να κοιμηθούμε μια στάλα…

Ίσως τότε ονειρευτούμε ότι έχουμε περίθαλψη, δουλειά, ξενοιασιά, αξιοπρέπεια και πατρίδα.

Πενήντα φυλλάδια πολιτικού κόμματος...

Του Δημοσθένη Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλου, απο το Red NoteBook...

Τα παιδιά στην Ελλάδα μένουν στο σπίτι των γονιών ως τα τριάντα τους, γι’ αυτό και συνεχίζουμε να τα λέμε «παιδιά». Τους κάνουμε δώρα, τα χαρτζιλικώνουμε, κι αν κάνουν και καμιά βλακεία, κάνουμε τα στραβά μάτια. Τα παιδιά είναι παιδιά.
Ο Σερντάρ ήταν εικοσιεφτά χρονών, δηλαδή παιδί. Χτες το βράδυ στα Πετράλωνα, με άλλα λόγια, δολοφονήθηκε ένα παιδί. Απλά, για παιδιά σαν τον Σερντάρ, το πράγμα είναι πιο περίπλοκο. Ο χρόνος δεν μετράει το ίδιο. Ο Σερντάρ δεν ήταν ακριβώς παιδί – όπως κανένας εργάτης δεν είναι παιδί. Δεν ήταν ούτε «παιδί από το Πακιστάν». Ήταν απλά Πακιστανός. Χτες το βράδυ στα Πετράλωνα, λοιπόν, δολοφονήθηκε ένας Πακιστανός. Και για να μη δραματοποιούμε καταστάσεις, ας πούμε απλά όπως η ΝΕΤ ότι ο 27χρονος Πακιστανός «έχασε τη ζωή του».

Ο Σερντάρ βέβαια δεν πέθανε από αδέσποτα πυρά ή από τρακάρισμα. Ο Σερντάρ δολοφονήθηκε από δύο άλλα παιδιά, εικοσιπέντε ο ένας και εικοσιεννιά ο άλλος – κανονικά παιδιά αυτά, δικά μας: με τις δουλειές τους, τα μηχανάκια τους, πολιτικοποιημένα.

Αυτό το τελευταίο, υπό άλλες συνθήκες, δεν θα είχε τόση σημασία. Όταν μιλάμε για ανθρώπινες ζωές, καλό είναι να μην μπαίνουν τα κόμματα στη μέση, γιατί αυτό είναι μικροπολιτική, δηλαδή ασέβεια στη μνήμη του νεκρού. Το επεσήμανε, ευτυχώς, ο Νίκος Δένδιας. Απευθύνοντάς το στον ΣΥΡΙΖΑ, όμως, παρέλειψε να εξηγήσει τι οφέλη μπορεί να προσδοκά κανείς από παιδιά σαν τον Σερντάρ, αφού ως γνωστόν τα παιδιά αυτά δεν ψηφίζουν.

Τα κόμματα, λοιπόν, πάνε και φυτρώνουν εκεί που δεν τα σπέρνεις –πράγμα που, προς γενική έκπληξη, παραδέχτηκε και η Αστυνομία, σε ανακοίνωσή της για τη δολοφονία του Σερντάρ. Τα παιδιά αυτά –τα δικά μας, τα κανονικά, τα πολιτικοποιημένα–, είχαν στο σπίτι τους «50 προεκλογικά φυλλάδια πολιτικού κόμματος», και μαζί σφαίρες, αεροβόλα, σιδηρογροθιές και στιλέτα. Κι εδώ, πάλι, μολονότι η Αστυνομία αναφέρει ως εύρημα τα τόσα φυλλάδια του «πολιτικού κόμματος», ο πολιτικός της προϊστάμενος σπεύδει να αποπολιτικοποιήσει τη συζήτηση. Μάλλον από σεβασμό στη μνήμη του νεκρού.

«50 φυλλάδια πολιτικού κόμματος» είναι πολλά, όμως, ακόμα και για συλλέκτες φυλλαδίων. Ακόμα κι αν αυτά τα φυλλάδια είχαν συναισθηματική αξία, καθ’ ότι προεκλογικά, ακόμα κι αν είναι πάντα επίκαιρα, όπως οι λόγοι του Γκέμπελς, πενήντα φυλλάδια, όπως και να το κάνουμε, δεν τα μαζεύεις από το δρόμο για έξι μήνες. Είναι υπερβολικό. Παίρνεις τέσσερα-πέντε από τις στάσεις του μετρό, μήπως κι ο χριστιανός που τα μοιράζει τελειώσει τη δουλειά του μια ώρα αρχύτερα. Αλλά μέχρι εκεί.

Κακός μπελάς, λοιπόν, αυτά τα κόμματα. Αλλά η Αστυνομία δείχνει τακτ και δεν αναφέρεται σε άλλες λεπτομέρειες, συντονιζόμενη με τον πολιτικό της προϊστάμενο, που πάση θυσία θέλει να αποτρέψει την πολιτική εκμετάλλευση.

Σε άλλες περιπτώσεις, η Αστυνομία θα έβγαζε στο σάιτ της τις φωτογραφίες των δύο παιδιών (των δικών μας, των πολιτικοποιημένων), για λόγους ασφαλείας. Και κακώς. Αν ήταν άλλος, ο πολιτικός της προϊστάμενος θα έσπευδε να κατονομάσει το κόμμα, ακόμα κι αν οι δράστες του περιστατικού δεν είχαν καμιά σχέση μαζί του. Εν προκειμένω, όμως, έχουν. Αν ήταν άλλος, επίσης, ο ίδιος θα έσπευδε να προειδοποιήσει ότι οι ακρότητες του κόμματος αυτού συνιστούν απειλή για τη δημοκρατία και ως τέτοιες θα αντιμετωπιστούν. Και το πράγμα ασφαλώς δεν θα τελείωνε εκεί.

Ο πρωθυπουργός, αν δεν ήταν αυτός που είναι, θα ζητούσε από το εν λόγω κόμμα να σταματήσει επιτέλους να υποθάλπει την τρομοκρατία και να πολιτεύεται ως περιθώριο. Ο δε κυβερνητικός εκπρόσωπος, αν δεν ήταν αυτός που είναι επίσης, θα κατονόμαζε έναν προς έναν τους βουλευτές του κόμματος που έχουν πάρει μέρος σε ανάλογες ακρότητες. Θα στήνονταν δελτία ειδήσεων με τις δηλώσεις του, ενώ ακαδημαϊκοί θα προσπαθούσαν να εξηγήσουν ποιες ακραίες εκφράσεις οπλίζουν τα χέρια ιδεοληπτικών. Να όμως που η θεωρία των άκρων έπαψε ξαφνικά να ισχύει.

Αυτά, λοιπόν, δεν συμβαίνουν στην Ελλάδα. Η βία είναι βία, δηλαδή κοινωνικό φαινόμενο – αλλά αυτό ισχύει μόνο για μια ορισμένη βία, τη ρατσιστική. Ως κοινωνικό δε φαινόμενο, δεν είναι φυσικά δυνατό να αξιοποιείται για μικροπολιτικούς σκοπούς – ούτε καν για πολιτικούς. Εν πάση περιπτώσει, η πολιτική ζωή του τόπου δεν μπορεί να δηλητηριάζεται, ούτε ο δημόσιος διάλογος να εκφυλίζεται και κοινοβουλευτικά κόμματα να αντιμετωπίζονται σαν εγκληματικές οργανώσεις. Το εν λόγω πολιτικό κόμμα εξάλλου, αυτό του οποίου τα πενήντα προεκλογικά φυλλάδια βρέθηκαν στο σπίτι του ενός από τους δολοφόνους του Σερντάρ, είναι γνωστό για την αφοσίωσή του στη δημοκρατία και την ισότητα. Αν δεν ήταν, φυσικά δεν θα εκπροσωπούσε τη χώρα στην Επιτροπή για την Ισότητα και τον Αγώνα κατά των Διακρίσεων του Συμβουλίου της Ευρώπης. Κι αν δεν είχε τις αγωνιστικές περγαμηνές που έχει, στελέχη περί τον πρωθυπουργό δεν θα του απηύθυναν ενωτικά καλέσματα, ούτε το 1/3 των βουλευτών θα στήριζε χτες στη Βουλή την πρότασή του για την προανακριτική. Και φυσικά ο Νίκος Δένδιας δεν θα αρνούνταν να το συσχετίσει με κατά συρροήν εγκληματικές ενέργειες – μολονότι αυτές γίνονται απροσχημάτιστα, σε γνώση ακόμα και διεθνών ενημερωτικών δικτύων, ενίοτε μάλιστα πανηγυρίζονται στο facebook ή βιντεοσκοπούνται...

***

Τα παιδιά είναι παιδιά. Και παίζοντας το απεχθές παιχνίδι που παίζουν καιρό τώρα ανενόχλητα, χτες το βράδυ στα Πετράλωνα έκαναν κάτι που ήταν θέμα χρόνου να συμβεί. Δεν ήταν η κακιά στιγμή. Ακόμα και η Διεθνής Αμνηστία, που κανείς δεν θα σκεφτόταν να την κατηγορήσει για μικροπολιτική εναντίον της κυβέρνησης, χρεώνει τη δολοφονία του Σερντάρ στις Αρχές, γνωρίζοντας ότι παιχνίδια βίας σαν αυτό στα Πετράλωνα παίζονται καθημερινά: στους δρόμους, σε αστυνομικά τμήματα, σε στρατόπεδα κράτησης. Συνέβη, λοιπόν, ό,τι ήταν θέμα χρόνου να συμβεί: η πρώτη ρατσιστική δολοφονία που συνδέεται, ανοιχτά πια, με ένα «πολιτικό κόμμα». Με τη Χρυσή Αυγή. Και ξαφνικά, η θεωρία των άκρων έπαψε να ισχύει.

Υ.Γ.: Μέχρι τη στιγμή που δημοσιεύτηκε το κείμενο, ξημερώματα Παρασκευής, το όνομα του δολοφονημένου παιδιού που κυκλοφορούσε στο Ίντερνετ ήταν Σερντάρ Γιακούμπ. Με τη βοήθεια των Μαρίας Καλαντζοπούλου, Θανάση Κούρκουλα και Πέτρου Κωνσταντίνου, βεβαιώσαμε ότι το παιδί λεγόταν Σαχτζάτ Λουκμάν. Το κείμενο, λοιπόν, αφιερώνεται στη μνήμη του Σαχτζάτ -στη μνήμη μίας ρατσιστικής δολοφονίας, που δεν μπορεί παρά να είναι μνήμη πολιτική.

Κάθε αποκάλυψη έχει και μια συγκάλυψη...

του Πιτσιρικου...

Μετά από μια πολύ διασκεδαστική συνεδρίαση, η Βουλή ψήφισε την παραπομπή σε Προανακριτική Επιτροπή του Γιώργου Παπακωνσταντίνου -αφού σε κάθε υπόθεση υπάρχει ένα κορόιδο- αλλά δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας, μια και ο κ. Παπακωνσταντίνου έχει διευκρινίσει πως δεν θα πληρώσει μόνο αυτός για όλες τις λαμογιές και τα σκάνδαλα των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας, οπότε αντιλαμβανόμαστε πως, μέσα στη συμφωνία για να μην παραπεμφθεί ο Ευάγγελος Βενιζέλος, είναι και η αθώωση του Παπακωνσταντίνου.
Η ψηφοφορία θα έπρεπε να ολοκληρωθεί νωρίς αλλά η κυβέρνηση αφενός αναζητούσε έναν σίγουρο τρόπο για να μην παραπεμφθεί ο Ευάγγελος Βενιζέλος -αφού αυτό θα σήμαινε την ανατροπή της-, και αφετέρου επιθυμούσε να τελειώσει η ψηφοφορία τα ξημερώματα, ώστε τα καθεστωτικά ΜΜΕ να παρουσιάσουν όλους αυτούς που πάνε το πρωί στις δουλειές τους ως πολίτες που βγήκαν στους δρόμους να πανηγυρίσουν για την αθώωση του λαοφιλούς και λαοπρόβλητου Βενιζέλου.
Κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης, συγκρούστηκαν ο Αλέξης Τσίπρας και ο Ευάγγελος Βενιζέλος αλλά νικητής αναδείχτηκε η Χρυσή Αυγή που ωφελήθηκε από την προσπάθεια της τρικομματικής κυβέρνησης να παραβιαστεί η μυστικότητα της ψηφοφορίας, ώστε να συγκαλύψει τις ευθύνες του Ευάγγελου Βενιζέλου για την απόκρυψη της λίστας Λαγκάρντ.
Ο Ευάγγελος Βενιζέλος απάντησε στις κατηγορίες του Αλέξη Τσίπρα με τρελή υστερία, πετώντας συνέχεια την μπάλα στην εξέδρα, και χάρισε άφθονο γέλιο στους βουλευτές και τους τηλεθεατές, αν και όλοι μας –βλέποντας το μάτι του να γυαλίζει- περιμέναμε πότε θα μπουν μέσα οι άνθρωποι με τα άσπρα για να του φορέσουν τον ζουρλομανδύα.
Στην κατηγορία του Αλέξη Τσίπρα πως οι Ευρωπαίοι εταίροι έχουν πάρει πια χαμπάρι τους πολιτικούς του ΠΑΣΟΚ και της Νέα Δημοκρατίας και πως τους έχουν στο χέρι επειδή ήταν στις λίστες Χριστοφοράκου στις λίστες της Siemens και σε όποια άλλη λίστα υπάρχει, o Ευάγγελος Βενιζέλος απάντησε πως ο Αλέξης Τσίπρας πρέπει να ετοιμαστεί να βάλει την υπογραφή που θα του ζητήσουν, και πως οι Ευρωπαίοι δεν εμπιστεύονται πολιτικούς σαν τον Τσίπρα που δεν έχουν πάρει ακόμα μίζες, όπως κάθε πολιτικός του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας που σέβεται τον εαυτό του.
Ο Αλέξης Τσίπρας κατηγόρησε τον Ευάγγελο Βενιζέλο που ανέφερε πως έχει στο σπίτι του το αρχείο με θέματα του υπουργείου Άμυνας αλλά είναι καλό που ο Βενιζέλος έχει στο σπίτι του το αντίγραφο του αμυντικού δόγματος της Ελλάδας και δεν χάθηκε κι αυτό όπως η λίστα Λαγκάρντ.
Πάντως, δεν θα πρέπει να ανησυχούμε που ο Ευάγγελος Βενιζέλος έχει στο σπίτι του το αντίγραφο του αμυντικού δόγματος της Ελλάδας γιατί είναι βέβαιο πως το έχουν στα χέρια τους οι Τούρκοι και όλοι οι προαιώνιοι εχθροί της περήφανης χώρας μας, αφού, ακόμα κι αν δεν κατάφεραν να το προμηθευτούν μέσω κατασκοπείας, είναι σίγουρο πως βρέθηκε κάποιος βρομερός πασόκος ή νεοδημοκράτης να το πουλήσει στους Τουρκαλάδες.
Ο Αντώνης Σαμαράς απουσίαζε κατά τη διάρκεια της συζήτησης και δεν τοποθετήθηκε –όπως και ο Φώτης Κουβέλης- γιατί ξέρει πως είναι δεμένος σφιχτά με τον Ευάγγελο Βενιζέλο, ο οποίος δεν είναι διατεθειμένος να πάει στο κελί που του αξίζει χωρίς να πάρει μαζί του τους πάντες• από πολιτικούς μέχρι μεγαλοεκδότες και εφοπλιστές.
Ο χρόνος για τους Έλληνες τελειώνει αλλά ο χρόνος τελειώνει και για την τρισάθλια συμμορία του δικέφαλου κόμματος της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ.
Είναι αποφασισμένοι να πεθάνουν την χώρα, για να επιζήσουν αυτοί.
Όσο περνάει ο καιρός, γίνεται όλο και πιο πιθανό το ενδεχόμενο η λύση να μην έρθει μέσα από τη Βουλή.
Δυστυχώς.

Ωραία τα καταφέρανε!

My Pillow Book...

Σχεδόν σύσσωμο τo κοινοβουλευτικό κοπάδι που έχει βοσκό τον [παρα]συνταγματολόγο, έμεινε, διαβάζω, πιστό στην κομματική γραμμή και ψήφισε μόνο στην πρώτη κάλπη που ήταν για την παραπομπή στην Προανακριτική Επιτροπή «του μόσχου του σιτευτού».

Έτσι δε χρειάστηκε αυτήν την φορά να επιστρατευτεί ο Καλπογιάννης.

Άρχισαν ήδη οι αναλύσεις που φαντάζομαι ότι  θα ενταθούν στα πρωινά έδρανα της Τηλεδημοκρατίας μας, τις επόμενες ώρες.

Σταχυολόγησα ήδη απόψεις των ταγών γνώμης, των "opinion leaders", επί το ελληνικότερον...

Διαβάζεις αξιολογήσεις για την επικοινωνιακή ζημιά που υπέστη ο οσφυοκάμπτης πρωθυπουργεύων που βρήκε την αφορμή επ’ ευκαιρία της ονομαστικής του γιορτής και κρύφτηκε... Ή για τον Πρόεδρο της Δ.ΉΜ.ΑΡ (π.σ.τ.σ) [Δεν ΉΜασταν ΑΡιστεροί ποτέ, σας την σκάσαμε], ο οποίος έχασε, λέει, δύο βουλευτές με αφορμή την ιστορία της παραπομπής του[παρα]συνταγματολόγου [σ.σ. λες κι ήταν μπιμπελό σε ράφι του σαραβαλιασμένου κόμματός του, οι εν λόγω βουλευτές].

Τον πήραν, συμπεραίνει, τον [παρα]συνταγματολόγο στις πλάτες τους αυτοί οι δύο πολιτικοί άνδρες για να μην κινδυνεύσει η κυβερνητική συνοχή! «Όπως αποδείχθηκε, το φορτίο ήταν περισσότερο βαρύ από ότι περίμεναν», καταλήγει η αξιολόγηση...

Ουδέν άχθος!

Αυτοί οι άνθρωποι που κυβερνούν κι έχουν παραβιάσει κατάφωρα τον συνταγματικό χάρτη της χώρας, δεν αντέχουν τάχα τη ντροπή να κρύβονται ή να ψηφίζουν πομπωδώς σε μία μόνο από τις τέσσερις κάλπες, παραβιάζοντας την αρχή της μυστικότητας της ψήφου τους!?

Χεστήκανε, και να μου συμπαθάτε την αθυροστομία, αυτοί για τις αρχές που δεν έχουν!

Και ακούς κι άλλες γνώμες:

«Το ξέπλυμα της Χρυσής Αυγής από 110 βουλευτές...

Η κοινή πρόταση Ανεξάρτητων Ελλήνων-Χρυσής Αυγής και Νίκου Νικολόπουλου ήταν ένα πρώτο βήμα ώστε η Χρυσή Αυγή να μπει κανονικά στο κοινοβουλευτικό και πολιτικό παιχνίδι, να κάνει συμμαχίες, να ξεπλυθεί. Το προσπεράσαμε. Κακώς, σίγουρα.»

Από ποίον και πώς να ξεπλυθεί δηλαδή η συμμορία των Αυγουλοκέφαλων μέσα  σ' ετούτη τη "Βουλή των Αχρησίμευτων", όταν καλπάζει το νόμιμο κοινοβουλευτικό τους κόμμα στις καταγραφές των δημο(σ)κόπων? Καλπάζει στις δημοσκοπήσεις γιατί ο ελληνικός λαός βλέπει από τις τηλεοράσεις του να υπάρχουν τρεις προτάσεις αντί για τέσσερις ύποπτους! Υπόπτους που στο συλλογικό υποσυνείδητο είναι ένοχοι. Κι βλέπει ότι  αυτοί οι ένοχοι αντί για να τιμωρούνται, αντίθετα βραβεύονται ή διδάσκουν ή νομοθετούν.

Κι αν αγαπητό μου πληκτρολόγιο, οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, που σπανίως έχω καλή κουβέντα να πω γι’ αυτούς, είχαν το θάρρος ή το θράσος αν θέλεις, να συμμαχήσουν με τους παρανοϊκούς που κάθονται στα βουλευτικά έδρανα των Αυγουλοκέφαλων, καλά έκαναν αν αυτό θα βοηθούσε στην παραπομπή και των τεσσάρων για όλα τα αδικήματα, αφού αυτή είναι η λαϊκή επιταγή!

«Αλλά ακόμα πιο ανησυχητικό»,  συνεχίζεται η σκέψη «ήταν το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας. Η κοινή πρόταση ΑΝΕΛ-Νικολόπουλου και νεοναζί πήρε για την παραπομπή Βενιζέλου 104 ψήφους «...» Είναι ανατριχιαστικό! Πάνω από το ένα τρίτο των βουλευτών ψηφίζει την πρόταση των νεοναζί!», καταλήγει το σχόλιο.

Λοιπόν, να σου πω κι εγώ καλό μου πληκτρολόγιο, πιο είναι το πιο ανατριχιαστικό! Το πιο ανατριχιαστικό είναι ότι δύο στους τρεις εκεί μέσα, στην "Βουλή των Αχρησίμευτων" ψήφισαν υπέρ της αθωότητας του [παρα]συνταγματολόγου με την ψυχογενή βουλιμία, βουλιμικού και σε λίστες, όπως έχομε όλοι καταλάβει...

Κι έτσι, ο [παρα]συνταγματολόγος με την ψυχογενή βουλιμία θα συνεχίσει να συμμετέχει στην Τρόικα Εσωτερικού και να μας συγκυβερνά, επί τη βάσει του νομικού πλέγματος που ο ίδιος έχει επιμελώς στήσει γύρω τους, για να τους προστατεύει!

Ωραία τα καταφέρανε!

Αν νομίζετε πως ξεμπερδέψαμε με το νεοφιλελευθερισμό, ξανασκεφτείτε το...

Του George Monbiot, αναδημοσιευση απο το Red NoteBook...

Μα πόσο πρέπει να ματώνουν για μάς! Το 2012 οι 100 πλουσιότεροι άνθρωποι έγιναν κατά 241 δισεκατομμύρια δολάρια πλουσιότεροι.
Τώρα αξίζουν 1,9 τρισεκατομμύρια δολλάρια, δηλαδή λίγο λιγότερο από ολόκληρο το παραγόμενο προϊόν του Ηνωμένου Βασιλείου.

Αυτό δεν είναι αποτέλεσμα τύχης. Η αύξηση των περιουσιών των υπερ-πλουσίων είναι ευθύ αποτέλεσμα πολιτικών. Ορίστε μερικές:  η μείωση των συντελεστών φορολογίας και της συλλογής των φόρων, η άρνηση των κυβερνήσεων να ανακτήσουν ένα αξιοπρεπές μερίδιο από τα εισοδήματα που προκύπτουν από τα ορυκτά και τη γη, η ιδιωτικοποίηση δημόσιων κεφαλαίων και η δημιουργία μιας   οικονομίας όπου θα πληρώνουμε «διόδια» για τα πάντα, η φιλελευθεροποίηση των μισθών και η καταστροφή των συλλογικών διαπραγματεύσεων.

Οι πολιτικές που έκαναν τους παγκόσμιους μονάρχες τόσο πλούσιους είναι οι πολιτικές που πιέζουν όλους τους άλλους. Δεν είναι αυτό που προέβλεψε η θεωρία. Ο Φρίντριχ Χάγιεκ, ο Μίλτον Φριντμαν και οι οπαδοί τους – σε χιλιάδες σχολές διοίκησης επιχειρήσεων, στο ΔΝΤ, την Παγκόσμια Τράπεζα, τον ΟΟΣΑ και σχεδόν σε κάθε σύγχρονη κυβέρνηση-  έχουν υποστηρίξει  πως όσο λιγότερο η κυβέρνηση φορολογεί τους πλούσιους, και όσο λιγότερο αναδιανέμει τον πλούτο, τόσο περισσότερο θα ευημερούν όλοι. Κάθε απόπειρα για μείωσης της ανισότητας θα κατέστρεφε την αποτελεσματικότητα της αγοράς, παρεμποδίζοντας την πλημμυρίδα που σηκώνει όλες τις βάρκες. Οι ιεραπόστολοι έχουν διεξάγει ένα τριακονταετές παγκόσμιο πείραμα-  και ιδού τα αποτελέσματα.  Απόλυτη αποτυχία. 

Πριν συνεχίσω  θα πρέπει να επισημάνω πως η συνεχής οικονομικής μεγέθυνση δεν είναι ούτε βιώσιμη ούτε επιθυμητή. Αλλά,  αν η μεγέθυνση είναι ο στόχος σου -ένας στόχος που κάθε κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι ασπάζεται- δεν θα μπορούσες να τα κάνεις πιο χάλια απ το να απαλλάσεις τους υπερ-πλούσιους από τους περιορισμούς της δημοκρατίας.

Η ετήσια έκθεση του Συνεδρίου του ΟΗΕ για το Εμπόριο και την Ανάπτυξη, κατά την περασμένη χρονιά, θα’ πρεπε να’ χε γίνει η νεκρολογία για το νεοφιλελεύθερο μοντέλο που αναπτύχτηκε απ τον Χάγιεκ, τον Φρίντμαν και τους οπαδούς τους. Δείχνει ξεκάθαρα πως οι πολιτικές τους έχουν παράγει αποτελέσματα αντίθετα από αυτά που προέβλεπαν. Καθώς οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές (περικοπή φόρων για τους πλούσιους, ιδιωτικοποίηση κρατικών κεφαλαίων, απορρύθυμιση της εργασίας, μείωση της κοινωνικής ασφάλισης) ξεκίνησαν να εφαρμόζονται απ’ τη δεκαετία του 1980 και μετά, οι ρυθμοί μεγέθυνσης ξεκίνησαν να πέφτουν και η ανεργία να αυξάνεται. 

Η αξιοσημείωτη οικονομική μεγέθυνση στα πλούσια έθνη κατά τις δεκαετίες του 1950, του 1960 και του 1970 κατέστη δυνατή από την καταστροφή του πλούτου και της ισχύος της ελίτ, σαν αποτέλεσμα της οικονομικής κρίσης την δεκαετία του 1930 και του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Η αμηχανία τους, έδωσε στο υπόλοιπο 99% της κοινωνία την χωρίς προηγούμενο ευκαιρία να ζητήσουν αναδιανομή, κρατικές δαπάνες και κοινωνική ασφάλιση, και όλα αυτά τόνωσαν τη ζήτηση.

Ο νεοφιλελευθερισμός ήταν μια προσπάθεια να  ανατραπούν αυτές οι μεταρρυθμίσεις. Με γενναίες επιχορηγήσεις από τους εκατομμυριούχους, οι υποστηρικτές του ήταν φοβερά επιτυχημένοι-πολιτικά. Οικονομικά πάτωσαν. 

Στις χώρες του ΟΟΣΑ η φορολογία έχει γίνει πιο συντηρητική: οι πλούσιοι πληρώνουν λιγότερο, οι φτωχοί περισσότερο. Το αποτέλεσμα, ισχυρίστηκαν οι νεοφιλελεύθεροι, θα ήταν, δήθεν,   η οικονομική αποτελεσματικότητα και οι επενδύσεις να αυξάνονταν, πλουτίζοντας του πάντες. Έγινε το αντίθετο.  Καθώς οι φόροι στους πλουσίους και τις επιχειρήσεις μειώθηκαν, η  αγοραστική δύναμη του κράτους και των φτωχότερον έπεσε και η ζήτηση έπεσε. Το αποτέλεσμα ήταν πως οι ρυθμοί επενδύσεων μειώθηκαν, ακολουθώντας τις προσδοκίες των επιχειρήσεων για μεγέθυνση. 

Οι νεοφιλελεύθεροι επέμεναν, επίσης, πως η απεριόριστη ανισότητα στα εισοδήματα και οι ευέλικτοι μισθοί θα μείωναν την ανεργία. Αλλά, σε όλον τον πλούσιο κόσμο, τόσο η ανισότητα όσο και η ανεργία έχουν απογειωθεί. Η πρόσφατη ραγδαία άνοδος της ανεργίας στις πλέον αναπτυγμένες χώρες – χειρότερη από κάθε προηγούμενης ύφεσης τις τελευταίες τρεις δεκαετίες- είχε σαν προηγούμενο το χαμηλότερο επίπεδο μισθών ως μερίδιο του ΑΕΠ από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Η θεωρία ανατινάχθηκε. Απέτυχε για τον ίδιο προφανή λόγο: οι χαμηλοί μισθοί πίεσαν τη ζήτηση, που πίεσε την εργασία.

Καθώς οι μισθοί καθηλώνονταν, οι άνθρωποι συμπλήρωναν το εισόδημά τους με χρέος. Το αυξανόμενο χρέος τάιζε τις αρρύθμιστες τράπεζες, με τις συνέπειες που όλοι μας ξέρουμε. Όσο μεγαλώνει η ανισότητα, καταλήγει η έρευνα του ΟΗΕ, τόσο λιγότερο σταθερή γίνεται η οικονομία, και τόσο μικραίνουν οι ρυθμοί μεγέθυνσης. Οι πολιτικές με τις οποίες οι νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις επιδιώκουν να μειώσουν το έλλειμμά τους και να τονώσουν τις οικονομίες τους είναι αντι-παραγωγικές.

Η προωθούμενη μείωση του ανώτατου συντελεστή φορολογίας εισοδήματος στο Ηνωμένο Βασίλειο (από 50% σε 45%) δεν θα δώσει ώθηση στα έσοδα της κυβέρνησης ή στις ιδιωτικές επιχειρήσεις, θα πλουτίσει όμως τους κερδοσκόπους που βούλιαξαν την οικονομία. Η Goldman Sachs και άλλες τράπεζες σκέφτονται τώρα να καθυστερήσουν την πληρωμή των μπόνους τους για να την εκμεταλλευτούν.    Ο νόμος για την κοινωνική πρόνοια που ψηφίστηκε απ το κοινοβούλιο την περασμένη βδομάδα δεν θα βοηθήσει να ξεμπερδέψουμε με το έλλειμμα  ή να τονώσουμε την απασχόληση: θα μειώσει τη ζήτηση, αποτρέποντας την οικονομική ανάκαμψη. Το ίδιο ισχύει για το ανώτατο όριο πληρωμών του δημοσίου τομέα. «Το να ξαναμάθουμε κάποια μαθήματα για τη δικαιοσύνη και τη συμμετοχή» λέει ο ΟΗΕ «είναι ο μόνος δρόμος για να ξεπεράσουμε τελικά την κρίση και να ακολουθήσουμε ένα μονοπάτι οικονομικής ανάπτυξης». 

Όπως λέω, δεν έχω ιδιαίτερο συμφέρον αναφορικά μ’ αυτή την κατάσταση, εκτός απ’ την πεποίθηση πως σ’ αυτή τη θάλασσα πλούτου κανείς δεν θα’ πρεπε να’ ναι φτωχός.  Αλλά, παρακολουθώντας άναυδος τα μαθήματα που ξεχάστηκαν στην Βρετανία, την Ευρώπη και τις ΗΠΑ, μου κάνει εντύπωση πώς η όλη δομή της νεοφιλελεύθερης σκέψης είναι μια απάτη. Οι απαιτήσεις των υπερ-πλουσίων μασκαρεύτηκαν σε σοβαρή οικονομική θεωρία, κι έχουν εφαρμοστεί ανεξαρτήτως αποτελέσματος. Η απόλυτη αποτυχία αυτού του παγκόσμιας κλίμακας πειράματος δεν είναι εμπόδιο για την επαναληψή του. Δεν είναι ζήτημα οικονομικής θεωρίας. Είναι ζήτημα ισχύος. 

Μετάφραση: Ντίνα Τζουβάλα

Πηγή: The Guardian

Η ΕΡΕ που δεν ξέχασαν...

TOY ΝΙΚΟΥ ΣΚΟΠΛΑΚΗ*, απο την Αυγη...

«Ο δεσμός που μας συνδέει με την αέναη ανακατασκευή της ιστορίας είναι μια ζώσα σχέση, καίτοι το γεγονικό αντικείμενό της είναι και θα είναι για πάντα νεκρό», είχε γράψει κάποτε ο Άγγελος Ελεφάντης. Μπορούμε, λοιπόν, να ανιχνεύσουμε πάνω στο δομικό πλέγμα των Μνημονίων την ανακατασκευή των σχημάτων που ενοποίησαν πολιτικά και ιδεολογικά τη μετεμφυλιακή δεξιά διαχείριση.

Στη δεκαετία του ’50, η ανάγκη να μονιμοποιηθεί μια «αυταρχική δημοκρατία», όπου ο οικονομικός αποκλεισμός θα συνέπιπτε με πολιτικές και ιδεολογικές διακρίσεις, αντιστοιχούσε σε ένα οικονομικό πρότυπο, το οποίο προέβλεπε αφενός επιδοτήσεις, φορολογικές απαλλαγές και πλεονεκτική εκμίσθωση του δημόσιου πλούτου για το εγχώριο και ξένο κεφάλαιο, ενώ αφετέρου καθιέρωνε τη φτώχεια ως μοναδική προοπτική για τον μέσο πολίτη.
Όταν οι δυτικο-ευρωπαϊκές χώρες προωθούσαν, αντιφατικά έστω, στοιχεία πολιτικού και οικονομικού εκδημοκρατισμού, η εδραίωση της ΕΡΕ στην εξουσία, με δυσώνυμες μεθοδεύσεις, θεσμοποιούσε τον οικονομικό και κοινωνικό καταναγκασμό σε ένα σύστημα διακυβέρνησης χωρίς αξιακές δεσμεύσεις: Η κοινωνική δικαιοσύνη και η πολιτική χειραφέτηση ανάγονταν σε «εχθρούς του έθνους μας».

Η ΕΡΕ συνομολόγησε με τους πρόμαχους των δικτατορικών εκτροπών την άρθρωση του πολιτικού συστήματος μέσα από τους μηχανισμούς της κρατικής βίας. Μωροφιλόδοξοι διανοούμενοι και έμμισθοι προπαγανδιστές είχαν αναλάβει τη διήθηση του συνονθυλεύματος με την ενίσχυση του δεξιού λαϊκισμού, τη διάδοση της μνησικακίας, την επιβράβευση της φοβικής ημιμόρφωσης.
Περιορίζοντας το πεδίο των ελευθεριών, επεδίωκαν στρεβλή ανάπτυξη σε κοινωνικό κενό, με ελάχιστα ψίχουλα να κατρακυλούν προς τη βάση της κοινωνικής πυραμίδας, όποτε η φαλκιδευμένη κοινωνική ανοδικότητα έπρεπε να συνοδεύεται από στοχευμένες πελατειακές σχέσεις. Οι εργάτες ήταν επικίνδυνοι ως δυνάμει κομμουνιστές, οι αντισυστημικοί διανοούμενοι ήταν φαύλοι και συνοδοιπόροι, οι «επαρχιώτες» έπρεπε να πεθαίνουν αθόρυβα στα χωριά τους δίχως πόρους και γιατρό ή να περιφέρονται ημιαπασχολούμενοι στο κλεινόν άστυ, στιγματισμένοι ως «πλεονάζοντες» εσωτερικοί μετανάστες.
 Η οικονομική αντίληψη της ΕΡΕ συμβάδιζε με κοινωνικό ρατσισμό, πρωτόγονο εθνοφυλετισμό, αντιδιαφωτιστικό σκοταδισμό, κατασταλτική κηδεμονία.
 Η ιδεολογική της μήτρα ξέβρασε πολιτικούς δολοφόνους, προβοκάτσιες, εμφύλιο λόγο. «Να είναι κανείς οργανωμένος έτσι, ώστε όταν δεν τον πιστεύουν πια, να τους αναγκάζει να τον πιστέψουν διά της βίας», συνιστούσε ο Μακιαβέλλι στον εκ Μεδίκων ηγεμόνα του, και οι ΕΡΕσιάρχες το κατέστησαν ιδεολογικό προφίλ της ελληνικής Δεξιάς, απολύτως ενεργό, ως φαίνεται, στους κυβερνητικούς επιγόνους και νοσταλγούς τους.
Οι τελευταίοι, με αιχμή τον πανικό της διαπλοκής για τα προνόμιά της, επικαιροποιούν τον κατασταλτικό αυταρχισμό μέσω ιδεολογικών στερεοτύπων προς εκμετάλλευση, ως δήθεν διαχρονική ιδεολογική ουδετερότητα των «νομίμων και ηθικών». Οι υπέρ αυταρχισμού τοποθετήσεις τους δεν είναι πια υπαινικτικές, όπως όταν μεταπολιτευτικά επιχειρούσαν με διαλείψεις και αναδιηγήσεις να κόψουν τον ομφάλιο λώρο της Ν.Δ. με την ΕΡΕ (κάτι που δεν εμπόδιζε, πάντως, την εμφάνιση Κενταύρων, Ρέιντζερς και δολοφόνων του Τεμπονέρα).
Σήμερα που η υιοθετημένη ΕΠΕΝ διεκπεραιώνει με την προσήκουσα αναισχυντία τη διαπόμπευση των κοινωνικών δικαιωμάτων στην καρδιά του «ευρωπαϊκού κεντροδεξιού μετώπου» (sic), η περιφρόνηση κάθε αξιακής δέσμευσης στην οικονομία και την πολιτική εκβιάζει τη βίαιη συμμόρφωση των πολιτών στη μνημονιακή ορθοδοξία, επανεγγράφοντας την παρασυνταγματική κληρονομιά της ΕΡΕ στις σύγχρονες συνθήκες.
Το 1967, μεγάλο μέρος του δεξιού πολιτικού κόσμου πιάστηκε με τις robes de chambre από εκείνους που, ασύδοτοι στον σκληρό πυρήνα του κράτους, θέλησαν να στρέψουν το αυταρχικό πλαίσιο και εις βάρος των πρώην πολιτικών προστατών τους.
Αυτό το τμήμα του δεξιού πολιτικού κόσμου εγκατέλειψε εκ των υστέρων τη σπερμολογία εναντίον της Αριστεράς για να παραδεχτεί, έστω και με μισό στόμα, ποιοι έβαζαν βόμβες στον εορτασμό του Γοργοποτάμου το 1964 ή έκαναν σαμποτάζ στον Έβρο το 1965.
 Σήμερα, καμία τιμή δεν περιποιεί ο ακρωτηριασμός της sine qua non λαϊκής κυριαρχίας με συκοφαντίες εναντίον της Αριστεράς, επειδή αρνείται να αποδεχτεί τη λεηλασία των κοινωνικών πόρων. Αν κάποιοι δεν ξέχασαν την ΕΡΕ, ας γνωρίζουν ότι ούτε εμείς την έχουμε ξεχάσει.
* Ο Νίκος Σκοπλάκης είναι ιστορικός

Λυπούμεθα για λογαριασμό σας...

του Σταυρου Χριστακοπουλου απο το Ποντικι...

Η προανακριτική πήρε τον... δρόμο της. Οι εκκρεμότητες που έμειναν είναι όμως περισσότερες από αυτές που «διευθετήθηκαν» από την ψηφοφορία στη Βουλή, αφού και η Δικαιοσύνη δεν έχει πει τον τελευταίο λόγο της. Όμως όλα αυτά μικρή σημασία έχουν.

Άλλωστε παραπέμπεται ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου, ο άνθρωπος στον οποίο «χρωστάμε», όπως ο ίδιος είπε χθες στη Βουλή σε μια ατυχή αποστροφή του λόγου του, όλα όσα ζούμε σήμερα. Έτσι ο υπουργός που συμβολίζει, μαζί με τον Γιώργο Παπανδρέου, τα μνημόνια θα εξεταστεί – με αμφίβολο αποτέλεσμα – για όλα όσα του καταμαρτυρούν για τη διαχείριση της λίστας Λαγκάρντ. Όλοι οι υπόλοιποι αποδίδονται πάλλευκοι.

Και γενικώς όμως η χώρα πάει περίφημα. Όπως λέει εξ άλλου η κυρία Λαγκάρντ, ως ΔΝΤ και όχι ως πάροχος της ομώνυμης λίστας, «η εμπιστοσύνη προς την Ελλάδα αποκαταστάθηκε». Ως εκ τούτου εκταμιεύει το Ταμείο τη δική του «συνεισφορά» στον δανεισμό μας από την τρόικα. Γιατί λοιπόν να μεμψιμοιρούμε;

Επιπλέον είναι βέβαιο ότι το Eurogroup θα αποφασίσει την εκταμίευση της δεύτερης υποδόσης της μεγάλης δόσης του ίδιου δανεισμού. Είπαμε, μας εμπιστεύονται.

● Πώς θα μπορούσαν, άλλωστε, οι δανειστές να μην εμπιστεύονται μια χώρα η οποία συνεχίζει, «τοις κείνων ρήμασι πειθόμενη», να σκοτώνει τα παιδιά της για να διασφαλίσει τα πολλάκις πληρωμένα δανεικά;

● Πώς θα μπορούσαν να μην εμπιστεύονται μια χώρα που σπρώχνει αυτά τα παιδιά στην πείνα οργανώνοντας ύστερα συσσίτια για να μην λιποθυμούν στα σχολεία; Σε 250.000 υπολόγισε η κυβέρνηση τους υποσιτισμένους μαθητές, τους οποίους, τελικά, μόνο η Διαμαντοπούλου δεν μπορούσε να δει, ελεεινολογώντας, αντιθέτως, τους δασκάλους που εκλιπαρούσαν για βοήθεια.

● Πώς θα μπορούσαν να μην εμπιστεύονται μια χώρα η οποία, για να διασφαλίσει τα δικά τους κέρδη, μετατρέπει τα παιδιά της σε μελλοντικούς τζάμπα εργαζόμενους, πένητες και ζητιάνους;

● Πώς θα μπορούσαν να μην εμπιστεύονται μια χώρα η οποία, για όσα από τα παιδιά της θέλουν να γλιτώσουν από τη μαύρη μοίρα που τους ετοιμάζουν, δεν τους αφήνει άλλο περιθώριο από τη μεγάλη έξοδο και τη μετανάστευση ακόμη μια φορά;

● Πώς θα μπορούσαν να μην εμπιστεύονται μια χώρα η οποία εμφανίζει μεγάλη αύξηση εξαγωγών των όσων προϊόντων της την ίδια ακριβώς ώρα που ο λαός της πεινάει και αδυνατεί να ζεσταθεί; Αυτού του είδους η «εξωστρέφεια» επαινείται δημοσίως από τον ίδιο τον υπουργό Οικονομικών ως στοιχείο μελλοντικής «ανάκαμψης».

● Πώς θα μπορούσαν να μην εμπιστεύονται μια χώρα η οποία αντλεί το αίμα και τον ιδρώτα του λαού της για να τον παραδίδει στους δανειστές της εν είδει τοκοχρεολυσίων και δεσμεύεται να παραδίδει για πολλά χρόνια στο μέλλον έσοδα, παραγόμενο πλούτο, περιουσία, αλλά ακόμη και τα ψίχουλα, για τον ίδιο ιερό σκοπό, αδιαφορώντας για το τεράστιο προσωπικό και συλλογικό τίμημα που θα πληρώνουν οι Έλληνες για δεκαετίες;

● Πώς θα μπορούσαν να μην εμπιστεύονται μια χώρα η οποία μειώνει μόνο τα – υλικά και ηθικά – χρέη της προς τον λαό της, χαρίζοντας την ίδια ώρα μεγάλα κέρδη στους σεσημασμένους κερδοσκόπους, οι οποίοι ύστερα έρχονται να... επενδύσουν τα χαρισμένα αυτά κέρδη για να βγάλουν ακόμη μεγαλύτερα;

Πώς είπατε; Ότι η κυβέρνηση εφαρμόζει αυτήν την πολιτική και όχι η χώρα; Ότι η χώρα δεν ταυτίζεται με την εκάστοτε κυβέρνηση; Ότι δεν μπορεί το θύμα να ταυτίζεται με τον θύτη;

Προφανώς είστε εντελώς απληροφόρητοι.

Προφανώς δεν διαβάζετε εφημερίδες ούτε βλέπετε τα «δελτία των οκτώ». Αν διαβάζατε και αν βλέπατε τους επίσημους διαύλους τής – από όλες τις απόψεις – συμβεβλημένης με την κυβέρνηση ενημέρωσης, δεν θα διατυπώνατε τόσο ανόητες και μικροπρεπείς ενστάσεις.

Λυπούμεθα για λογαριασμό σας...

Θα ‘ρθουν μέρες, άγριες μέρες (αφιερωμένο στον δολοφονημένο μετανάστη με το ποδήλατο)...

Παναγιώτης Μαυροειδής, απο το Αριστερο Blog...

Ακόμη και το Δελτίο ειδήσεων του ΜΕΓΚΑ, σήμερα Πέμπτη,  έστω ως 100ή είδηση, μας πληροφορεί ότι οι δύο δολοφόνοι του Πακιστανού μετανάστη Σερντάρ Γιακούμπ, 26 χρόνων στα Πετράλωνα είναι μέλη της Χρυσής Αυγής.  Το σπίτι του ενός, όπως διαπίστωσε με την έφοδο της η αστυνομία και μας πληροφορεί η Καθημερινή,  ήταν αποθήκη έντυπων υλικών της ναζιστικής συμμορίας την οποία επιδοτεί το κράτος με κάποια εκατομμύρια.

Οι βόθροι του αστικού κόσμου παραγέμισαν και δεν μπορεί πια να κρυφτεί ούτε από την Τρέμη και από τον Αλαφούζο.  Και έχουν  μια   μπόχα  δυσωδίας και θανάτου, που κάνει το κρύψιμο της λίστας Λαγκάρντ, να φαίνεται σαν γαλλικό αρωματάκι.
Δεν έγινε όμως πρώτη είδηση από τα κανάλια-παπαγαλάκια, ούτε ούρλιαξαν κατά της βίας οι γνωστοί  βιαστές συνειδήσεων.
Δεν έκανε δήλωση ο πρωθυπουργός για το νέο κρούσμα ‘’ανομίας’’. Δεν κάλεσαν για πάταξη της ‘’βίας’’  τα λαλίστατα γραφεία τύπου του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ.
Δεν έγινε και τίποτα.  Ένας πακιστανός ήτανε, ένας φτωχός εργατάκος που δούλευε σε ένα φούρνο της γειτονιάς, δεν ήταν δα και κάποιος σπουδαίος, έλληνας και άνθρωπος της ''μεσαίας τάξης''…
Έπειτα, τον σφάξανε απλά, με ένα μαχαίρι. Δεν χρησιμοποιήθηκαν δολοφονικά σύνεργα όπως αντιασφυξιογόνες μάσκες ή κοντάρια για σημαίες...
Και στο κάτω κάτω της γραφής, είχαν και ένα σοβαρό λόγο, όπως οι ίδιοι ομολόγησαν: Τους έκλεισε το δρόμο με το ποδήλατο! Ας είχε τουλάχιστον  ένα  SUV να τον ανεχτούν και ας ήταν κάπως μαυριδερός…
Και εμάς μας κλείνουν το δρόμο όμως. Όλος ο λουσάτος αστικός επιχειρηματικός κόσμος με τα χέρια και τις τσέπες του γεμάτα στο χρήμα και την προστυχιά της εξουσίας. Όλοι οι δύσοσμοι,  υπηρέτες  αυτού του κόσμου, εκπρόσωποι του κεφαλαίου, που  λέγονται κράτος,  αστικά πολιτικά κόμματα, Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης, φασίστες  της Μαύρης Νύχτας, μαζί  και κάποιοι γελοίοι άνθρωποι της ‘’εκκλησίας και του θεού’’ που ευλογούν   και αγιάζουν τα γραφεία  των δολοφόνων.
Μας κλείνουν το δρόμο, μας σκεπάζουν τον ουρανό, αλλά μας θέλουν και σκυμμένους, προσκυνητές τους την  ίδια στιγμή. Όχι μόνο με άδεια τσέπη, αλλά και με άδεια μυαλά. Με τη μοναδική διέξοδο ζωτικότητας  στο  ‘’ο θάνατός σου, η ζωή μου’’, που τους βολεύει μια χαρά, και με ένα Τζοχατζόπουλο ή Παπακωνσταντίνου που θα δίνεται ως βορά, χρόνο παρά χρόνο, για να ξεγελιέται το μίσος του ανέργου και του απλήρωτη εργάτη.
Μας διαλύουν το παρόν, αλλά θεωρούν τον εαυτό τους και ιδιοκτήτη του μέλλοντος μας, υποθηκεύοντας τα πάντα και στέλνοντας τα νέα παιδιά στον αγύριστο της ξενιτιάς και της ταπείνωσης.
Ας μην έχουν παράπονο τότε.
Όπως έστρωσαν θα κοιμηθούν. Και θα ξυπνήσουν με το φάντασμα ενός νέου γύρου εξεγέρσεων και συνειδητών επαναστάσεων,  που θα γράφουν στις σημαίες τους:  ‘’όλα για όλους’’ και ‘’όλοι για τον καθένα’’.
Και ας τρέξουν τότε οι καλλωπιστές τους, οι σφουγγοκωλάριοι της συστημικής αριστεράς, της ‘’τάξης και της νομιμότητας’’, οι καλοταϊσμένοι κόλακες της εξουσίας από τα  ΜΜΕ,  να προσφέρουν τις τελευταίες τους υπηρεσίες, τραυλίζοντας και εκλιπαρώντας γονατιστοί:
’’ Έ, όχι και γκιλοτίνες ρε παιδιά!’’.
Όχι, μην μπερδεύεστε γελοίοι υποκριτές. Δεν μιλάμε για τον μεσαίωνα σας. Αντίθετα, μιλάμε για τον πολιτισμό του δίκιου και της αλήθειας, για το ακαταμάχητο του ιερού δικαιώματος ενός λαού να καταχτήσει τη ζωή του, επαναστατώντας συλλογικά, γκρεμίζοντας  σας συθέμελα. Και να σας θάψει με το γέλιο του και την αισιοδοξία που γεννάει η κοινή πορεία και η αδελφοσύνη. Αυτά  που δε χωράνε στα μυαλά του φραγκάτου στην πλάτη άλλων, του γραφειοκράτη της ευρωδίαιτης τρόικας,  του παρακρατικού φασίστα με την πλάτη του κράτους…
Κυοφορούνται εκείνες οι μέρες, που θα σας τυφλώσει το φώς τους και η ομορφιά τους.
Άλλαξε ο αέρας, το φως καθαρό
ήμουνα πέτρα και είμαι νερό
γίνομαι ένα με όλους μαζί
βλέπω να βγαίνουν οι πρώτοι καπνοί
Θα ρθουν μέρες
Άγριες μέρες
που οι αλήθειες θα σκίζουν σαν σφαίρες
Και οι νίκες
Άγιες νίκες
σαν μαχαίρια θα βγουν απ τις θήκες
Πάλι ανοίγει ο καιρός
άσπρα ρούχα και ήλιος ζεστός
μπαίνω μέσα σ αυτή τη γιορτή
φως τα χρόνια και γλύκα η ζωή.
(των Θάνου Μικρούτσικου- Οδυσσέα Ιωάννου.
Από το δίσκο "Πάμε Ξανά Απ' την αρχή")

ΥΓ: Ας βουλιάξει η Αθήνα στις 19 Γενάρη, στη μεγάλη αντιφασιστική διαδήλωση. Το χρωστάμε στο Σερντάρ..

Η Ελλάδα του κ. Σαμαρά...

Του Τάσου Τσακίρογλου, απο την εφημεριδα των Συντακτων...

«Εθνικό προσκλητήριο για τη μεταρρυθμιστική προσπάθεια» απευθύνει, σύμφωνα με το «ΒΗΜΑ», ο Αντώνης Σαμαράς, με τη συνέντευξή του στο κυριακάτικο φύλλο της εφημερίδας.
Ο πρωθυπουργός, με τον στομφώδη και διφορούμενο λόγο που εκφέρουν οι επαγγελματίες πολιτικοί, περιγράφει τη «Νέα Ελλάδα» που επιθυμεί να οικοδομήσει τα επόμενα χρόνια. Στον λόγο αυτό, ο οποίος λέει τις μισές αλήθειες, συγκαλύπτοντας τις άλλες μισές, μπορεί να διακρίνει κανείς καθαρά το πρόσωπο όχι της «νέας», αλλά της παλιάς, χρεοκοπημένης και ξοφλημένης πολιτικής τάξης πραγμάτων, αναπόσπαστο τμήμα της οποίας είναι και ο ίδιος ο κ. Σαμαράς.

«Θέλουμε την Ελλάδα της ανταγωνιστικότητας», δηλώνει. Ομως ποιας ανταγωνιστικότητας εννοεί; Αυτής των μισθών Κίνας, των διαλυμένων εργασιακών σχέσεων και της κατεστραμμένης παραγωγικής υποδομής ελέω Μνημονίου; Των κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών και των τραπεζών «προστατευμένου περιβάλλοντος και διασφαλισμένων κερδών»;

«Θέλουμε την Ελλάδα του νόμου και όχι της ανομίας». Ομως ποιου νόμου; Αυτού που συστηματικά παραβιάζει το ίδιο το κράτος που δεν σέβεται τα δικαιώματα των πολιτών; Των πράξεων νομοθετικού περιεχομένου; Της αστυνομικής αυθαιρεσίας και του δικαίου του ισχυρού;

«Της αξιοκρατίας και όχι των «ημετέρων»». Μόνο ως ανέκδοτο μπορεί να εκληφθεί ότι δήθεν αντιμετωπίζεται η «κυριαρχία των ημετέρων», με τους διορισμούς παιδιών του κομματικού σωλήνα σε οργανισμούς, υπουργεία, εφορίες, ιδρύματα κ.λπ. Οσο για την αξιοκρατία; Τι περιεχόμενο μπορεί να έχει σε μια χώρα με 57% ανεργία των νέων;

«Της δικαιοσύνης και όχι της φοροδιαφυγής». Ποιας ακριβώς δικαιοσύνης, όταν όλα τα ξένα ΜΜΕ βοούν για την εύνοια και το φορολογικό ακαταδίωκτο των ισχυρών του πλούτου; Οταν το νέο φορολογικό νομοσχέδιο «τελειώνει» τους μικρομεσαίους και τα αδύναμα οικονομικά στρώματα;

«Του νοήματος της ελευθερίας και όχι της ανοησίας». Οι φιλοσοφικές αναζητήσεις του κ. Σαμαρά μόνο πικρά χαμόγελα μπορούν να προκαλέσουν. Για ποια ελευθερία μιλά; Μήπως εκείνη που τραγουδούσε η Τζάνις Τζόπλιν, λέγοντας ότι «Ελευθερία είναι απλώς μια άλλη λέξη για το να μη σου έχει μείνει τίποτα να χάσεις»; (Freedom is just another word for nothing left to lose).

«Της Ελλάδας που δεν πληγώνει και δεν διώχνει μακριά τα παιδιά της». Τι μπορεί να ξέρει για τα δράματα που ζουν εκατοντάδες χιλιάδες οικογένειες και τα παιδιά τους στον καιρό του Μνημονίου ο κ. Σαμαράς; Τα «δικά τους παιδιά» φεύγουν μακριά (στα Χάρβαρντ, τα Ταφτς, τα LSE και αλλού), για να ξαναγυρίσουν και να αναπαράξουν την κάθε είδους εξουσία των γονιών τους.

«Η Ελλάδα αυτή θα προκύψει ως αποτέλεσμα της ενότητας ολόκληρου του λαού». Είναι προκλητικό ο πρωθυπουργός της πλέον ταξικής κυβέρνησης της Μεταπολίτευσης, με την πιο επιθετική πολιτική εις βάρος των ασθενέστερων και υπέρ των ισχυρών, να μιλά για ενότητα. Η επίκλησή της και μόνο γεννά εύλογο διχασμό.

t.tsakiroglou@efsyn.gr

Χτίζοντας το Νέο Εμφυλιοπολεμικό Κράτος ...

Του Ηλία Ιωακείμογλου, απο το Κοκκινο Σημειωματαριο...

Πώς η Δεξιά πήρε το προβάδισμα
Η ελληνική οικονομία κινείται σήμερα επάνω σε μια καθοδική σπείρα διαδοχικών κύκλων φθίνουσας συσσώρευσης κεφαλαίου και αυξανόμενης ανεργίας. Η ύφεση και η ανεργία σχεδιάστηκαν και οργανώθηκαν από καθεστωτικούς οικονομολόγους, στους διεθνείς οργανισμούς και στα ελληνικά πανεπιστήμια, οι οποίοι πιστεύουν ότι έτσι μπορεί κάποιος να πυροδοτήσει μια διαδικασία μείωσης των εγχώριων τιμών, επομένως και αύξησης της ανταγωνιστικότητας και των εξαγωγών. Γνωρίζουν τώρα ότι αυτό δεν μπορεί να επιτευχθεί, τουλάχιστον όχι στην Ελλάδα.

Έχουν όμως αντιληφθεί εν τω μεταξύ, όπως και το πολιτικό προσωπικό του καθεστώτος, ότι η δραστική μείωση των μισθών, η ύφεση και η ανεργία δημιουργούν ταξικούς συσχετισμούς δύναμης που επιτρέπουν στην άρχουσα τάξη να ανασυγκροτήσει την ελληνική οικονομία σε νέες βάσεις: κινεζοποίηση της αγοράς εργασίας, γιγαντιαία μεταφορά πόρων από τις εργαζόμενες τάξεις προς τους κεφαλαιούχους ώστε να διασωθεί το πλασματικό κεφάλαιο που έχει συσσωρευτεί στο χρηματοπιστωτικό σύστημα, αποδιάρθρωση του κοινωνικού κράτους. Τι πιο φυσικό, λοιπόν, να συνεχίζεται μια πολιτική που δεν επιτυγχάνει μεν τους διακηρυγμένους στόχους της (μείωση των τιμών, αύξηση εξαγωγών κλπ) πλην όμως αποδιαρθρώνει και αναπλάθει την ελληνική οικονομία και κοινωνία έτσι ώστε να διασωθεί το καταρρέον οικονομικό και πολιτικό καθεστώς του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού.

Το σύστημα απαιτεί ανθρωποθυσίες για να υπερβεί τις κρίσεις του. O Mαρξ το περιγράφει σαν έναν Μολώχ, έναν τρομερό παγανιστικό θεό που επιθυμεί να πιει νέκταρ από τα κρανία των νεκρών. Υπερβολή;

Εάν θα υπάρξουν ή δεν θα υπάρξουν κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις που θα σταματήσουν τις ανθρωποθυσίες εξαρτάται από την ικανότητα της αστικής τάξης να ασκεί πολιτική ηγεμονία. Εξαρτάται δηλαδή από την ικανότητά της να παρουσιάζει ένα πολιτικό σχέδιο με το οποίο το δικό της μερικό συμφέρον να εμφανίζεται ως γενικό συμφέρον. Η πολιτική της εσωτερικής υποτίμησης, όμως, έχει προκαλέσει τεράστια οικονομική και κοινωνική καταστροφή στις πιο αδύναμες τάξεις της ελληνικής κοινωνίας διατηρώντας στο απυρόβλητο τις πιο εύπορες και πλούσιες κοινωνικές τάξεις. Ως εκ τούτου είναι μια πολιτική που είναι αδύνατον να ασκηθεί στο όνομα του γενικού συμφέροντος.

Είναι μια πολιτική που έχει οδηγήσει σε κενό πολιτικής ηγεμονίας, ένα κενό που διεκδικούν πλέον να καλύψουν και οι εργαζόμενες τάξεις με την πολιτική τους εκπροσώπηση από τον ΣΥΡΙΖΑ. Μετά τις εκλογές του Ιουνίου έχει εκκινήσει ένας αγώνας δρόμου για την πολιτική ηγεμονία από την Αριστερά και την Δεξιά: ποιος από τους δύο θα κατορθώσει πρώτος να συγκροτήσει έναν νέο ή ανανεωμένο κοινωνικό συνασπισμό εξουσίας παραμένει προς το παρόν απροσδιόριστο.

Εκφασισμός ή Αριστερά

Για την άρχουσα τάξη, ως μοναδική ορατή λύση στο κενό ηγεμονίας υπάρχει πλέον ο εκφασισμός και η οικοδόμηση ενός Νέου Εμφυλιοπολεμικού Κράτους που θα διασφαλίζει την συντριβή των πιο αδύναμων, θα παρέχει μεγάλα προνόμια στην αστική τάξη, μικρά προνόμια στην λαϊκή συντηρητική βάση της Δεξιάς, ασφάλεια στους μικροαστούς νοικοκυραίους, και θα κρατάει στο περιθώριο τον εσωτερικό εχθρό, δηλαδή την Αριστερά, τους αναρχικούς, τους αντιεξουσιαστές. Ο φασισμός δεν αναδύεται πλέον μόνον ως κίνημα, αλλά και ως ηγεμονική πολιτική πρόταση.

Από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών έως τις επεμβάσεις της αστυνομίας στους αυτοδιαχειριζόμενος χώρους (βίλα Αμαλίας, κατάληψη Λέλας Καραγιάννη) προχωράει γρήγορα η προσχώρηση όλων των καθεστωτικών κοινωνικών δυνάμεων σε μια διαδικασία γενικευμένου εκφασισμού. Κάθε νέο βήμα σε αυτή τη διαδικασία λειτουργεί ως αφορμή να εκφραστούν οι εκλεκτικές ιδεολογικές συγγένειες μεταξύ διαφορετικών, και εκ πρώτης όψεως αντίπαλων, ρευμάτων της δεξιάς, του κέντρου και της ακροδεξιάς. Τώρα πια, από τους πιο μετριοπαθείς έως τους ακραιφνείς νεοφιλελεύθερους της ΝΔ, η Χρυσή Αυγή αντιμετωπίζεται με επιείκεια, ανοχή, και συμπάθεια –συγκεκαλυμμένη μεν, πλην όμως ορατή δια γυμνού οφθαλμού, ως ημι-παράνομη έλξη. Η όποια αντιπαλότητά τους είναι απλώς αντιπαράθεση για την ηγεμονία επί του ενιαίου πλέον δεξιού - ακροδεξιού χώρου.

Είναι ήδη φανερό ότι η φασιστική πρόταση μπορεί να συνενώσει σε μια νέα ταξική συμμαχία (που στηρίζεται στον κοινωνικό δαρβινισμό, στο μίσος για το μετανάστη, στον εθνικισμό και την επιστροφή στις παραδοσιακές αξίες της αστυνομίας, του στρατού, της πατρίδας, της θρησκείας και της οικογένειας, της μηδενικής ανοχής και της καταδίωξης των αδύναμων), μια σειρά κοινωνικών τάξεων, μερίδων τάξεων και κοινωνικών ομάδων: από το τραπεζικό κεφάλαιο, τους μεγάλους και μικρούς κεφαλαιοκράτες, τους επαγγελματίες της ιδεολογίας, τους οικονομολόγους, τους μεγαλοδημοσιογράφους, έως μερίδες ανέργων και εξαθλιωμένων συνταξιούχων, τα στελέχη των μεγάλων ιδιωτικών επιχειρήσεων, τους θρησκόληπτους και τους μπράβους, το λούμπεν προλεταριάτο.

Η κίνηση αυτή του εκφασισμού, πραγματοποιείται πλέον με πρωτοβουλία της ΝΔ, που αναλαμβάνει το πηδάλιο του εκφασισμού από την ΧΑ επειδή ως κυβέρνηση έχει την δυνατότητα να καταργεί θεσμούς, να παρεμβαίνει με τους κατασταλτικούς και ιδεολογικούς μηχανισμούς του Κράτους στις κατεστημένες μεταπολιτευτικές ισορροπίες, να νομιμοποιεί τον φασισμό αλλάζοντας τους θεσμούς και χτίζοντας έτσι το Νέο Εμφυλιοπολεμικό Κράτος. Η Δεξιά συσπειρώνεται πλέον κάτω από την πολεμική ομπρέλα του Νέου Εμφυλιοπολεμικού Κράτους σε σχηματισμούς ταξικής μάχης.

Στην άλλη άκρη, ο "λαός της Αριστεράς" (με την πιο ευρεία δυνατή έννοια της λέξης), η "κοινωνική Αριστερά" συγκεντρώνεται πλειοψηφικά στις περισσότερες επαγγελματικές κατηγορίες εργαζομένων με μισθωτή σχέση στον ιδιωτικό τομέα (πλην όμως όχι τις ανώτερες βαθμίδες της εργασιακής ιεραρχίας), τους εργάτες, τους προλετάριους των υπηρεσιών, τους πρεκάριους, τους άνεργους, τους χαμηλόμισθους. Ο ΣΥΡΙΖΑ, που εκπροσωπεί για πρώτη φορά μετά την μεταπολίτευση την κοινωνική Αριστερά, τον "λαό της Αριστεράς", βρίσκεται σε διαδικασία συγκρότησης ενός μαζικού ταξικού κόμματος με ηγεμονικές αξιώσεις ανασυγκρότησης της χώρας.

Ποιος από τους δύο θα κερδίσει τον αγώνα δρόμου προς την πολιτική ηγεμονία και την εξουσία παραμένει απροσδιόριστο. Η Ιστορία δεν είναι η γραμμική εξέλιξη του παρελθόντος και ενδέχεται απρόβλεπτοι παράγοντες να μετατρέψουν ριζικά τις σημερινές πολιτικές τάσεις.

Σήμερα, πάντως, οι τάσεις αυτές ορίζουν ένα μέλλον που φαίνεται να συμπυκνώνεται στο δίλημμα "Εκφασισμός ή Αριστερά".

Μερικές θέσεις για τον αγώνα δρόμου προς την ηγεμονία

1. O ΣΥΡΙΖΑ είναι η εκπροσώπηση του λαού της Αριστεράς στην πλειοψηφία του, και διεκδικεί την διατύπωση ενός ηγεμονικού σχεδίου που θα κλείσει τον δρόμο στο φασισμό, θα φέρει τις εργαζόμενες τάξεις στη θέση της κυβέρνησης, θα μετατρέψει θεαματικά τον ταξικό συσχετισμό δυνάμεων, θα σταματήσει τις ανθρωποθυσίες και ενδεχομένως θα επιχειρήσει ριζικές αλλαγές στην οργάνωση και τη διεύθυνση της παραγωγής, δηλαδή στις παραγωγικές σχέσεις. Είμαστε σε μια ιστορικά σπάνια συγκυρία κατά την οποία οι "από πάνω" δεν πείθουν για την ικανότητά τους να κυβερνήσουν ως ηγεμόνες, δηλαδή ως εκφραστές του γενικού συμφέροντος, και οι "από κάτω" συγκεντρώνονται σε έναν πολιτικό σχηματισμό που δεν ανήκει στους "από πάνω" και ο οποίος αργά μεν αλλά σταθερά μορφοποιεί το ηγεμονικό σχέδιο των εργαζόμενων τάξεων. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι η ηγετική του ομάδα, είναι ο ίδιος ο λαός της Αριστεράς που επιχειρεί να γίνει ηγετική δύναμη της χώρας. Για αυτό το λόγο η θέση όλων των ζωντανών δυνάμεών της Αριστεράς, από τους σοσιαλδημοκράτες του παλιού Συνασπισμού έως τους αναρχικούς, βρίσκεται μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ. Το ΚΚΕ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που δεν κατανοούν την ταξική φύση του ΣΥΡΙΖΑ ούτε την δυναμική της ταξικής πάλης στην Ελλάδα, και δρουν με βάση γενικές και αφηρημένες ιδεολογικές αρχές, έχουν αποσυρθεί στα στεγανά διαμερίσματά τους για να παρακολουθήσουν την πυρκαγιά από τα μπαλκόνια τους.

2. Ακριβώς όπως η Δεξιά έγινε μια εμπόλεμη Δεξιά και συσπειρώνεται πλέον στο Νέο Εμφυλιοπολεμικό Κράτος σε σχηματισμούς ταξικής μάχης, η Αριστερά πρέπει να οργανώσει τη δική της ηγεμονική ομπρέλα, τους δικούς της σχηματισμούς ταξικής μάχης. Στη σημερινή συγκυρία ιστορικής όξυνσης των ταξικών συγκρούσεων, της ακραίας πόλωσης σε Αριστερά και Δεξιά, η ηγετική ομάδα του Σύριζα δεν μπορεί να θεωρεί ότι η δουλειά του Αριστεράς στις μάζες είναι μόνο οι ευγενικές δράσεις αλληλεγγύης, όσο πολύτιμες και εάν είναι αυτές. Η Αριστερά, μάρτυράς μας η Ιστορία, είναι και οι ρήξεις και η ανυπακοή και η αμφισβήτηση των νόμων και της εξουσίας, και η αμφισβήτηση των θεσμών στους ιστούς των οποίων είναι μπλεγμένη η καθημερινή μας ζωή. Ίσως η ηγετική ομάδα δεν το έχει καταλάβει, αλλά η βάση του ΣΥΡΙΖΑ νοιώθει "ότι η Βάρκιζα τελείωσε. Ότι θέλουμε πραγματικά να αλλάξουμε τον κόσμο" (Κυριακή Κλοκίτη) και να τον αλλάξουμε τώρα. Εξάλλου, αν όχι τώρα, πότε; Εάν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν στραφεί σε αυτές τις ιστορικές ανατρεπτικές αξίες της Αριστεράς δεν θα μπορέσει να συσπειρώσει τον λαό του σε σχηματισμούς ταξικής μάχης και η συγκρότηση του φασιστικού συνασπισμού εξουσίας θα προχωρήσει απρόσκοπτη.

3. Οι επιθέσεις στις ελεύθερες συλλογικότητες των καταλήψεων δεν είναι επικοινωνιακή στρατηγική της Δεξιάς: είναι ένα επεισόδιο στη διαδικασία ανασυγκρότησης του αστικού κοινωνικού συνασπισμού εξουσίας εξουσίας υπό την ηγεμονία της εθνικοφροσύνης και του φασισμού. Είναι η ίδια η απόπειρα της αστικής τάξης να συγκεντρώσει ξανά κάτω από την ηγεμονική της ομπρέλα τις μικροαστικές μάζες και να ανακτήσει τη στήριξη των συντηρητικών λαϊκών μαζών που διαμαρτύρονται τώρα προσφεύγοντας στη ΧΑ και τους Ανεξάρτητους Έλληνες. Δεν είναι επικοινωνιακή πολιτική: είναι ακόμη ένας πλίνθος στην οικοδόμηση του Νέου Εμφυλιοπολεμικού Κράτους. Η αστυνομία δεν εισβάλλει στις καταλήψεις προκειμένου να αλλάξει την ατζέντα της συζήτησης, αλλά επειδή αυτές οι επιθέσεις αποτελούν το ιδεολογικό τσιμέντο που δένει τις ταξικές συμμαχίες του φασιστικού μπλοκ εξουσίας. Γι΄ αυτό το λόγο, ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να υπερασπίζεται τις ελεύθερες συλλογικότητες των καταλήψεων. Επειδή "η Βίλα και οι συλληφθέντες αγωνιστές και αγωνίστριες της ανακατάληψής της είναι η Χαλυβουργία, η Δωδώνη, η Δημοτική Αγορά της Κυψέλης, οι δάσκαλοι και εργαζόμενοι στους δήμους, οι φοιτητές και φοιτήτριες του ΑΠΘ" (Γιώργος Καλαμπόκας).

4. Μέσα στη δεδομένη συγκυρία, είναι αδιανόητο και θλιβερό οι τηλεμπάτσοι να εγκαλούν τον ΣΥΡΙΖΑ να απολογηθεί και αυτός να απολογείται: Τη στιγμή που η Δεξιά συσπειρώνεται κάτω από την πολεμική ομπρέλα του Νέου Εμφυλιοπολεμικού Κράτους σε σχηματισμούς ταξικής μάχης, που έχει γίνει μια εμπόλεμη δεξιά "χωρίς να δεσμεύεται από την ειρήνη που θέσπισε η Μεταπολίτευση" (Δημοσθένης Παπαδάτος-Αναγνωστόπουλος), τη στιγμή που οργανώνει την επίσημη κρατική βία για να τη στρέψει ενάντια στις δικές μας δυνάμεις, η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, αντί να περάσει στην αντεπίθεση, προτείνει να καπνίσουμε όλοι μαζί την πίπα της ειρήνης. Σε αυτό το παιχνίδι υποταγής, με αφορμή την υπόθεση της βίλας Αμαλία, πήρε την απόφαση η ηγετική ομάδα να διαρρήξει ο ΣΥΡΙΖΑ τις σχέσεις του με τον αντιεξουσιαστικό και τον αναρχικό χώρο. Είναι πολύ πιθανό, όμως, ότι για την πλειοψηφία της βάσης του ΣΥΡΙΖΑ "οι αυτοδιαχειριζόμενοι κοινωνικοί χώροι, τα κοινωνικά στέκια και το πανεπιστημιακό άσυλο αποτελούν μερικούς από τους ελάχιστους πλέον θύλακες αντίστασης, που αντανακλούν συμβολικά τις αξίες της αλληλεγγύης, της αυτο-οργάνωσης, της συλλογικότητας, της αποεμπορευματοποίησης και της δημοκρατίας, συνεπώς σκιαγραφούν ένα υπόδειγμα κοινωνικής οργάνωσης άλλο από το κυρίαρχο" (Πέτρος Δράτσας).

5. Ανάμεσα στον λαό της Αριστεράς και τον λαό της Δεξιάς, ανάμεσα στην κοινωνική Αριστερά και στην κοινωνική Δεξιά δεν βρίσκεται ένας τρίτος λαός, ο λαός των νοικοκυραίων, μια ιδεολογικά άμορφη μάζα που μπορεί να μετακινηθεί αριστερά ή δεξιά ανάλογα με τις δυσκολίες της στιγμής, ανάλογα με την ρητορεία του ενός ή του άλλου κόμματος. Ανάμεσα στον λαό της Αριστεράς και τον λαό της Δεξιάς υπάρχει μια μερίδα της μικροαστικής τάξης που έχει εισοδήματα από εργασία και κατέχει ταυτοχρόνως περιουσιακά στοιχεία -και για αυτόν ακριβώς τον λόγο είναι μια τάξη επαμφοτερίζουσα. Είναι μια τάξη που συνθλίβεται από την μείωση των μισθών και των συντάξεων, από την ανασφάλεια σχετικά με την απαξίωση των περιουσιακών της στοιχείων και από τον φόβο της προλεταριοποίησης. Η τάξη αυτή, που εκπροσωπείται προνομιακά από τον Champagne Socialism της ΔΗΜΑΡ και εκφράζεται από τους νεοφίλ οργανικούς διανοούμενους του αστισμού (Έφη Γιαννοπούλου και Θεόφιλος Τραμπούλης), έχει μεγάλη "κοινωνική επιφάνεια" αλλά είναι αριθμητικά περιορισμένη. Η επαμφοτερίζουσα φύση αυτής της μερίδας της μικροαστικής τάξης επιτρέπει στις δυνάμεις της Αριστεράς, ακολουθώντας τις συμβουλές του Λένιν, να επιδιώξουμε την πολιτική της ουδετερότητα ή τη διαίρεσή της στην επερχόμενη μεγάλη σύγκρουση με τη Δεξιά. Τίποτα παραπάνω από την ουδετερότητα ή την διαίρεση, ακριβώς επειδή είναι επαμφοτερίζουσα τάξη.

6. Στον αγώνα δρόμου για την ηγεμονία προηγείται η Δεξιά επειδή συσπειρώνεται πλέον κάτω από την πολεμική ομπρέλα του Νέου Εμφυλιοπολεμικού Κράτους σε σχηματισμούς ταξικής μάχης. Δεν πρόκειται για αγώνα δρόμου που αφορά στην διεκδίκηση ενός εθνικού ακροατηρίου που διεκδικούν οι δύο πλευρές, όπως κατά τα φαινόμενα νομίζει η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ. Πρόκειται για τον βαθμό συσπείρωσης της κοινωνικής Δεξιάς και της κοινωνικής Αριστεράς, του λαού της Δεξιάς και του λαού της Αριστεράς κάτω από τα αντίστοιχα ηγεμονικά σχέδια της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ. Το προβάδισμα της ΝΔ στη συσπείρωση του λαού της Δεξιάς (όπως π.χ. με την πρόσφατη διάσπαση των Ανεξάρτητων Ελλήνων) θα πρέπει να το δούμε σύντομα να αποτυπώνεται και στις δημοσκοπήσεις.

Αν έτσι έχουν τα πράγματα, τότε η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να σταματήσει την στροφή προς το συρρικνούμενο Κέντρο και τους ανύπαρκτους αριστερούς νοικοκυραίους και να τονίσει την αριστερή ταυτότητα του ΣΥΡΙΖΑ για να συσπειρώσει αυτούς που όντως μπορεί να συσπειρώσει, αυτούς που μπορούν και θέλουν ή θα μπορούσαν και θα ήθελαν να έχουν αριστερή ταυτότητα, για να επεκτείνουμε την πολιτική μας επιρροή  "ακριβώς σε εκείνες τις κοινωνικές τάξεις και ομάδες για τις οποίες η αριστερά ιδρύθηκε και υπάρχει" (Χρήστος Λάσκος και Χριστόφορος Παπαδόπουλος).

Τότε όμως θα πρέπει να συζητήσουμε σοβαρά και την ακολουθούμενη πολιτική από την ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ. Να λειτουργήσει ο ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα, και εννοείται, με εσωκομματική δημοκρατία: να μιλήσει η βάση για τις στρατηγικές κατευθύνσεις. Η στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι αναγκαστικά το μεγάλο θέμα που θα επικρατήσει στο Συνέδριο.

Σκορδαλιά Κουβέλη...

Του Θανάση Καρτερού, απο την Αυγη...
Ο Φώτης Κουβέλης ανακατεύτηκε με τα πίτουρα του Σαμαρά, με ό,τι κινδύνους αυτό συνεπάγεται για την αριστερή ψυχή του από τις κάθε λογής κότες. Στηρίζει μια δεξιά κυβέρνηση και μια δεξιά πολιτική. Συνεργάζεται με τον Δένδια, τον Βορίδη και τον Άδωνι. Πρέπει όμως να ομολογήσουμε κάτι που τον τιμά ιδιαιτέρως: Διατηρεί αλώβητη μια τουλάχιστον από τις αξίες της Αριστεράς - την αξία της αλληλεγγύης. Κι αυτό φαίνεται ανάγλυφα στη στάση του απέναντι στον Βενιζέλο.
Το στήθος του έχει προτάξει για να προστατέψει από κάθε κακό τον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ. Και πρώτος έσπευσε να οδηγήσει στον βωμό τον αποδιοπομπαίο Παπακωνσταντίνου. Και την νήσσα εποίησε για τις ενδείξεις κατά του Βενιζέλου. Και κουβέντα δεν είπε εναντίον του. Αλλά σήμερα καλείται να απαντήσει στο κρίσιμο ερώτημα: Θα υιοθετήσει και το κόλπο με τις τρεις κάλπες για να μη γίνει καμιά στραβή; Αν το κάνει, θα μιλάμε πια για πραγματική αυτοθυσία.
Γιατί αυτοθυσία; Μα γιατί ο Κουβέλης ήταν πάντα ο απόλυτος υπέρμαχος της θεσμικής τάξης και της κοινοβουλευτικής νομιμότητας. Θεσμομέτρης, πώς το λένε. Ως δικηγόρος, ως υπουργός Δικαιοσύνης, ως κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος, δεν σήκωνε μύγα στο σπαθί του επί θεσμικών. Κουβέλης και απαρέγκλιτη τήρηση των κανόνων, ένα και το αυτό. Με αποτέλεσμα, μάλιστα, ορισμένες φορές να ενοχλεί κάποιους από τους παλιούς του συντρόφους - μας έπρηξε με τη θεσμολαγνεία του ο Φώτης.
Λέτε τώρα να τα αφήσει αυτά στην άκρη και να φλερτάρει με τη λοβιτούρα επειδή βρέθηκε ο Βενιζέλος στη μέση; Να θυσιάσει όχι μόνο το άψογο θεσμομετρικό παρελθόν του, όχι μόνο τις κρυστάλλινες περί νομιμότητας αντιλήψεις του, όχι μόνο την αφοσίωσή του στην κοινοβουλευτική τάξη, αλλά, από μια άποψη, και τον ίδιο του τον εαυτό; Διότι Κουβέλης χωρίς προσήλωση στους θεσμούς ίσον σκορδαλιά χωρίς σκόρδο - ούτε μυρωδιά, ούτε γεύση, ούτε καν σκορδοκαΐλα.
Αφού όμως τον βλέπουμε με γουδί και γουδοχέρι στο χέρι, όλα μπορούμε να τα περιμένουμε - ακόμα και τον θεσμικό πολτό που θα αναδείξει μια πράξη αλληλεγγύης, ένα σκορδόπιστο πολιτικό έρωτα. Και αν αυτό γίνει, όλοι εκείνοι που ζητούν να λειτουργήσουν οι θεσμοί στην υπόθεση της λίστας Λαγκάρντ, θα τη φάνε κατά πώς φαίνεται τη σκορδαλιά Κουβέλη. Η οποία δεν χωνεύεται δυστυχώς με τίποτε...