Ξύπνα! Οι Κουίσλινγκοι σώζουν τους ομοίους τους....

My Pillow Book...

 

 Σπεύδομε όλοι να πετάξουμε τις σκούφιες μας με ενθουσιώδεις αλαλαγμούς επιδοκιμασίας στο άρθρο της έγκριτης Wall Street Journal και να πανηγυρίζομε την υπόδειξη του δημοσιογράφου τους, που εγκαλεί τους συνδίκους της ελληνικής πτώχευσης και υποδεικνύει στην επικεφαλής του ΔΝΤ να ζητήσει συγνώμη από την Ελλάδα, επειδή δεν πίστεψε, λέει, ότι οι Ολετήρες που μας κυβερνούν θα επιτύγχαναν πρωτογενές πλεόνασμα για το 2013.

 

Μόνο που όσοι πανηγυρίζομε για την υπόδειξη αυτή της WSJ, ξεχνάμε ότι το πρωτογενές πλεόνασμα του 2013 δεν ήταν παρά ένα απόσταγμα των δακρύων μας. Ξεχνάμε ότι το πρωτογενές πλεόνασμα του 2013 δεν ήταν παρά ένα πικρό καταπότι φτιαγμένο από θλίψη, αίμα και οδύνη. Ένα παρανοϊκό πείραμα που συνεχίζεται να εφαρμόζεται. Ένα πρόγραμμα με λάθος πολλαπλασιαστές, λάθος διαιρέτες και τερατώδη μιγαδικά αποτελέσματα. Ένα πρόγραμμα που οδηγεί από το μονοπάτι του «τίποτα», στον γκρεμνό του πουθενά.

 

Δεν έχει καμιά υποχρέωση, η επικεφαλής του ΔΝΤ να ζητήσει συγνώμη από τους Ολετήρες κυβερνήτες μας. Δεν έχει τέτοια υποχρέωση η κυρία. Αυτής παράσημο της αξίζει από τον Πρόεδρο της Τηλεδημοκρατίας μας, επειδή συναίνεσε στις λογιστικές αλχημείες –μετά τα Greek Statistics, κάποτε θα γραφτούν στα κιτάπια της Ιστορίας και οι τερατολογίες του Greek Public Accounting. 

 

Κυβερνητικό freak show...

Endotheasis by Pablito... Μπάτσοι πιστολάδες. Μπάτσοι με ανάποδα γκλόπς. Μπάτσοι με σιδηρογροθιές. Κατάλοιπα και νοσταλγοί της ΕΑΤ-ΕΣΑ. Όσοι έχουν αγωνιστεί στο δρόμο τα γνωρίζουν. Είναι ρουτίνα για τις δυνάμεις καταστολής. Κανείς δεν έπεσε από τα σύννεφα. Μοναχά οι νοικοκυραίοι.
Ένα freak show είμαστε. Τον περασμένο αιώνα τα τσίρκα φιλοξενούσαν τα διάφορα "τέρατα". Ανθρώπους με σωματικές δυσμορφίες που η τέντα του τσίρκου γινόταν το μοναδικό μέρος που ένιωθαν καλά αποκομμένοι από την σκληρή πραγματικότητα των νοικοκυραίων.

Σήμερα το freak show προβάλλεται στην τηλεόραση. Δεν μαζεύει  πια ανθρώπους με σωματικές αλλά με εγκεφαλικές δυσμορφίες. Αυτοί ονομάζονται κυβέρνηση.

Τσεκουροφόροι ναζί, άχρηστοι αθλητές με νοητικές δυνατότητες κηπευτικού και τηλεμαϊντανοί συνιστούν μια συμμορία ηλιθίων αποφασισμένη να μας "σώσει". Ανεπάγγελτοι πρωθυπουργοί με μπουζουξούδες γκόμενες που μέχρι χθες δεν είχαν διοικήσει ούτε περίπτερο ψηφίστηκαν επανειλημμένως για να διοικήσουν τη χώρα.

Κοιτώντας απλά και μόνο τις φάτσες τους σε πιάνει απελπισία. Το ίδιο κενό, βλακώδες και υπεροπτικό βλέμμα από τον ΜΑΤατζή μέχρι τον πρωθυπουργό. Η διαφορά στη θέση τους υπάρχει απλά επειδή ο ΜΑΤατζής δεν βγήκε ποτέ στην τηλεόραση. Αν το έκανε θα πήγαινε για πρωθυπουργός.

Καταλήγω μετά από όλα αυτά τα χρόνια πως το πρόβλημα μας δεν είναι ούτε η οικονομία, ούτε τα λαμόγια μέσα και έξω που μας λυμαίνονται, ούτε η έλλειψη δικαιοσύνης. Το πρόβλημα μας είναι η έλλειψη αισθητικής.

Το πρόβλημα μας είναι ότι αναθέτουμε σε ένα freak show γεμάτο σκατόφατσες να μας δώσουν απλά την χαριστική βολή και κανείς μα κανείς δεν αφήνει τις αναλύσεις για να πει πως όλο του το κορμί βαράει συναγερμό μόλις δει τις μούρες τους.

Σαμαρά πάρε τη σκατόφατσα σου και φύγε.

Οι δύο πόλοι...

του Δημητρη Παπαχρηστου, απο το Εθνος...

Οι συγκυβερνώντες βρίσκονται σε διατεταγμένη υπηρεσία. Οι τροϊκανοί συγκυβερνούν εξ αποστάσεως. Τα αποτελέσματα των εκλογών οδήγησαν σε ανασχηματισμό που είχε να κάνει με την αλλαγή κάποιων προσώπων και όχι με την πολιτική λιτότητας. Δεν θα μπορέσουν πλέον να αποφύγουν τις εθνικές εκλογές. Η Ελιά του Βενιζέλου με το 8% είναι πρόωρα γερασμένη, αλλά αναγκαία για τη στήριξη του Σαμαρά.
Το Ποτάμι είναι θολό και γρήγορα θα εξατμιστεί. Η ΔΗΜΑΡ τελειώνει οσονούπω και από ό,τι φαίνεται δεν υπάρχει χώρος για Κεντροδεξιά και Κεντροαριστερά. Το νέο που χρειάζεται η κοινωνία μας δεν δημιουργείται με φθαρμένα πρόσωπα και παλιά υλικά.
Ο διαχωρισμός είναι κάθετος, ανεξάρτητα πού υποτίθεται ανήκει ο καθένας κομματικά: οι έχοντες και οι μη έχοντες, καθότι οι κατέχοντες, ένα μικρό ποσοστό, ακόμα και τώρα με την κρίση βγάζουν κέρδη και αυξάνουν τον πλούτο τους, οι άνεργοι, οι εν δυνάμει απολυμένοι, οι διαθέσιμοι. Και η κατάργηση των κεκτημένων και η διάλυση των εργασιακών σχέσεων που έφτασαν μέχρι τις μαζικές απολύσεις (Χαλυβουργική). Δημιουργούνται δύο πόλοι με ταξικό προσανατολισμό. Η συνολική Δεξιά και η συνολική Αριστερά. Το παρελθόν και το μέλλον. Από τα σπλάχνα της Δεξιάς προήλθαν όλα τα παρακλάδια της. Η Χρυσή Αυγή βγήκε έξω από την κοινή πολυκατοικία, αλλά οι διάφοροι «Μπαλτάκοι» την «παρακαλάνε» να επιστρέψει. Οι ανεξάρτητοι Ελληνες και οι διάφοροι «μίζεροι και καρατζαφέρηδες» δεν μπορούν να διασωθούν με επικοινωνιακά, αντισυστημικά τερτίπια... Είναι αλήθεια πως το διάχυτο εκλογικό σώμα δεν έχει αποκτήσει συνειδητότητα πολιτική και κομματική. Ενα 10% π.χ. «μετακομίζει» και ψηφίζει αναλόγως των περιστάσεων και χρόνια τώρα εκλέγει κυβερνήσεις. Αυτό, όμως, δεν μπορεί να κρατήσει για πολύ. Οι λεγόμενοι μικρομεσαίοι συμπιέζονται να συναντηθούν με αυτούς που βρίσκονται στα όρια της φτώχειας.
Η κρίση θα έχει και τα θετικά της. Θα αναγκαστούμε να αλλάξουμε τρόπο ζωής. Θα περιοριστούν οι πρόσθετες και πλαστές καταναλωτικές ανάγκες, θα δώσουμε μεγαλύτερη αξία στον άνθρωπο που σέβεται τον εαυτό του και συμπορεύεται με τον διπλανό του. Το εμείς θα συγκρουστεί με το υπερτροφικό εγώ και θα συμπαρασύρει τους επαγγελματίες της πολιτικής. Μέσα σε αυτήν τη συμμετοχική λειτουργία θα αποκτήσει νόημα και αποτελεσματικότητα η Δημοκρατία που εκλείπει, θα αναγκαστεί να συνέλθει και ο ΣΥΡΙΖΑ που θα κληθεί να κυβερνήσει. Δεν αρκούν οι καταγγελίες. Η κοινωνία βρίσκεται σε αναβρασμό, χρειάζεται να πειστεί, να εμπνευστεί, να δεθεί, να συνειδητοποιήσει πως δεν αρκεί η ψήφος στην κάλπη για να αλλάξει η ζοφερή πραγματικότητα. Η σύγκρουση θα είναι πολλαπλή και ριζική με το διεφθαρμένο σύστημα που κυβερνάει και με τη διαφθορά που βασιλεύει. Η Αριστερά θα πρέπει να αρνηθεί να γίνει το συμπλήρωμα προς το σοσιαλδημοκρατικότερο του πολιτικοκομματικού συστήματος. Αυτό είναι το ζητούμενο. Ο ανασχηματισμός είναι μία από τα ίδια. Το δήλωσε ο Χαρδούβελης πως θα συνεχίσει το «πετυχημένο» έργο του Στουρνάρα, που μετατίθεται στην Τράπεζα της Ελλάδος.

Οι αποκλεισμένοι εκφράζουν την καθολικότητα...

Του ΓΙΩΡΓΟΥ Χ. ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ, απο την Ελευθεροτυπια...

Πρόσωπα πενθοβαρή. Η αξιοπρέπεια μετεωρίζεται στην άκρη του ματιού τους, κάνει μια απελπισμένη προσπάθεια να κρατηθεί κι ύστερα πέφτει. Το άνεργο μέλλον φαντάζει εφιαλτικό. Στην Ομόνοια, ο εξηντάχρονος άντρας ακούει το φάντασμα της καθαρίστριας του Κέινς να λέει «Μη θρηνείτε φίλοι, επιτέλους θα ξεκουραστώ» και ρίχνει την απελπισία του στις ράγες του τρένου.

Οι καθαρίστριες, όμως, αγκυροβολημένες έξω από το υπουργείο Οικονομικών, στο σημείο μηδέν της ελπίδας, αγωνίζονται και, αγωνιζόμενες, επαναοικειοποιούνται την αξιοπρέπειά τους. Ελάχιστοι προσήλθαν στην πρόσκλησή τους για συμπαράσταση. Οι άλλοι εργαζόμενοι, έμφοβοι και περίκλειστοι στο «σιδερένιο κλουβί» του Μαξ Βέμπερ, προσπαθούν να αποφύγουν την αρένα και τα λιοντάρια της ανεργίας. Στις κερκίδες κάθονται οι «πάνω», οι ατσαλάκωτοι από τον πόνο, οι ελεφαντιασμένες ψυχές, οι ηδονιστές χωρίς καρδιά, τα μεγάλα Εγώ, αυτά που κοιτούν τους απόκληρους μ' εκείνο το αλαζονικό βλέμμα της οικτίρμονος περιφρόνησης, αναμεμειγμένης με έκδηλη αηδία, σαν να βλέπουν ξεκοιλιασμένα σκυλιά στην εθνική οδό. Είναι αυτοί που δίνουν εντολή στα ΜΑΤ να τσακίσουν τις μανάδες τους. Είναι όσοι κρύβονται πίσω από το φάντασμα της υπερεξουσίας των Βρυξελλών, αυτοί που μιλούν για τις οδηγίες της τρόικα ως εάν να μιλούν για τη Βίβλο. Είναι εκείνοι που μεταθέτουν πάντα τις ευθύνες τους σε αόρατα πολιτικά ολογράμματα, ενώ συγχρόνως μιλούν με κυνισμό για την αδήριτη ανάγκη κάποιοι να χαθούν!
Αλλά στην κοινωνία το ερώτημα παραμένει: Ποιος νιώθει σήμερα τα πάθη των άλλων; Ποιος θα συμπαρασταθεί στους δεκάδες απολυμένους της Χαλυβουργίας Ελλάδος; Ποιος θα δει πίσω από το θέαμα του Μουντιάλ το δράμα των παιδιών που ζουν στις φαβέλες; Κανείς. Κάποτε οι φιλόσοφοι μιλούσαν για τον παροξυσμό της αδιαφορίας. Σήμερα, ακόμα και η εμπορευματοποίηση του νερού, η ίδια η περιβαλλοντική καταστροφή μένει απαρατήρητη, καθώς ζούμε στην εποχή του θανάτου των συγκινήσεων. Ολα, ο πόλεμος, ο θάνατος, ο πόνος, η ανεργία, η πείνα, η βία, ο φόνος, ο φόβος, η οργή, οι καταστροφές, όλα γίνονται οικεία, συνηθισμένα, στοιχεία της κυρίαρχης συμβολικής τάξης, γι' αυτό αδιάφορα, σχεδόν αόρατα. Δεν ζούμε πια το γεγονός, αλλά την οπτικοποίησή του. Γι' αυτό η ζωή τελείται ενώπιον και μέσω της τηλεόρασης. Οι «πάνω» χρειάζονταν την τηλοψία για να νομιμοποιήσουν το «κάψιμο» της δημοκρατίας, έτσι ώστε οι άνθρωποι να μην ενοχλούνται από τις τραγωδίες, εκτός κι αν συμβούν μέσα στο σπίτι τους.

Τράπεζα θεμάτων: η καταστροφή ως… ευκαιρία!

του Τάσου Χατζηαναστασίου, alfavita...

Η κριτική που ασκείται στο νέο σύστημα εξετάσεων, με βάση το οποίο το 50% των θεμάτων προκύπτει από κλήρωση μέσα από μία ηλεκτρονική τράπεζα, περιορίζεται συχνά στα προφανή αφήνοντας έξω ουσιαστικότερα ζητήματα.

Τα προφανή είναι πρώτα πρώτα η συνήθης, σε κάθε εφαρμοζόμενη για πρώτη φορά «καινοτομία» στην Ελλάδα, έλλειψη οργάνωσης, το γνωστό ελληνικό μπάχαλο και η γενναία δόση ανευθυνότητας που το συνοδεύει: η Τράπεζα «άνοιξε» την τελευταία στιγμή, πολλά θέματα ήταν κακοδιατυπωμένα ή δυσεπίλυτα ενώ βρέθηκαν και κάποια που ήταν εκτός ύλης!

Προβλέψιμες ακόμη είναι και οι δυσκολίες υποστήριξης του συστήματος την επόμενη χρονιά όταν θα εφαρμοστεί και στη Β΄ Λυκείου καθώς η πολυπλοκότητα και κυρίως η εξάρτησή του από τη λειτουργία ηλεκτρονικών συστημάτων το καθιστά ευάλωτο με δεδομένο ότι οι χρήστες του είναι υποχρεωμένοι να βρίσκονται στο σχολείο από τις 6 το πρωί…

Προφανής είναι και η βεβαιότητα ότι θα υπάρξουν αδικίες, γεγονός απαράδεκτο για ένα ανταγωνιστικό σύστημα, καθώς είναι αναπόφευκτό κληρώνονται διαφορετικής δυσκολίας θέματα σε κάθε σχολείο.

Προφανής είναι επίσης ο ταξικός προσανατολισμός του νέου μέτρου, μέσω της αυστηρότερης επιλογής, να υπάρξει επιτέλους διαρροή μαθητών από το Γενικό Λύκειο προς την κατάρτιση στις τεχνικές και επαγγελματικές ειδικότητες, κάτι που καμία μεταρρύθμιση ως τώρα στην Ελλάδα δεν έχει επιτύχει.

Προφανής και προβλέψιμη, τέλος, είναι και η άμεση συνέπεια που θα έχει το νέο μέτρο για τον οικογενειακό προγραμματισμό και τις… ισορροπίες στο σπίτι: πολλαπλασιασμός του άγχους και της πίεσης σε γονείς και παιδιά και αύξηση της ανάγκης για φροντιστήρια και ιδιαίτερα σε περισσότερα μαθήματα και μάλιστα νωρίτερα, μια εξέλιξη με επίσης προφανέστατες τις ταξικές της διαστάσεις.

Και μόνον τα παραπάνω, τα προφανή και αυτονόητα, αποτελούν επαρκείς λόγους για να αγανακτήσουν γονείς και μαθητές και να επιβεβαιωθούν οι έγκαιρες προειδοποιήσεις και αντιδράσεις των καθηγητών που τώρα κουνάνε το κεφάλι με νόημα: «εμείς σας τα λέγαμε αλλά εσείς συνηγορούσατε στην κατασυκοφάντηση και συνεπακόλουθα στην επιστράτευσή μας την περασμένη χρονιά».

Για τις καθαρίστριες, μια πιο καθαρή ματιά...

Ermippos Ermippiou, απο toPortal...

Το γεγονός ότι οι καθαρίστριες του Υπ.Οικ. αμοίβονται περισσότερο (ίσως και προκλητικά περισσότερο) από τις καθαρίστριες άλλων υπουργείων είναι ζήτημα τελείως άσχετο από την υποχρέωση του κράτους να εφαρμόζει χωρίς αντίλογο τις αποφάσεις της δικαιοσύνης.

 

Το ότι οι καθαρίστριες του Υπ,Οικ. λαμβάνουν αυτούς τους μισθούς δεν νομιμοποεί τον ξυλοδαρμό τους από την αστυνομία, όταν από την παρουσία τους δεν κινδυνεύει η δημόσια τάξη και δεν προκαλείται βλάβη σε δημόσια ή ιδιωτική περιουσία.

 

Το ότι οι καθαρίστριες αμοίβονται ως να ήταν καθηγητές πανεπιστημίου ή μεγαλοδικαστές, κατόπιν νομίμων αποφάσεων της διοίκησης, δεν νομιμοποιεί τον συλλογικό διωγμό τους.

 

Αντί λοιπόν να ξεχωρίσουμε τα ζητήματα αυτά και να εξετάσουμε το καθένα στο δικό του πλαίσιο τα εξετάζουμε όλα μαζί, χύδην, ως ένα. Έτσι μας αρέσει, επειδή έτσι δεν πρόκειται να καταλήξουμε σε κανένα λογικό συμπέρασμα, από το οποίο να προκύπτει η αλήθεια. Και είναι προφανές ότι δεν θέλουμε να καταλήξουμε σε συμπέρασμα, επειδή το χάος μας βολεύει καλύτερα. Η σύγχυση βοηθά στο ξεγλύστριμα των ενόχων και ενισχύει τα εκατέρωθεν πάθη και την αυθαιρεσία.

 

Αν υπάρχει ένα βασικό ερώτημα στην όλη υπόθεση είναι η ευθύνη αυτών που μοίραζαν τόσα χρόνια τους αυτοκρατορικούς μισθούς, λες και είχαν να κάνουν με την περιουσία των πατεράδων τους. Και αυτοί, αντί να πληρώσουν για τα εγκλήματα τους, συνεχίζουν να παριστάνουν τους τιμητές και είναι οι τελευταίοι που μπαίνουν στην κουβέντα μας, αν μπαίνουν καθόλου.

 

Ποιος ψήφισε τελικά τον Αχιλλέα Μπέο;

Της Φανής Κουντούρη*, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...

Η εκλογή του Αχ. Μπέου στον Δήμο Βόλου αποτέλεσε μια πολιτική και πολιτισμική ανατροπή που δημιουργεί ερωτήματα για τους λόγους που οδήγησαν το εκλογικό σώμα σε μια τέτοια επιλογή. Πώς, λοιπόν, και αυτό είναι το πρώτο ερώτημά μας, οι πολίτες ενός δήμου με αγωνιστικό και προοδευτικό στίγμα μεταστράφηκαν προς τον υπόδικο για στημένους αγώνες, πρώην πρόεδρο του Ολυμπιακού Βόλου,
και όχι προς τον υποστηριζόμενο από τον ΣΥΡΙΖΑ Μαργαρίτη Πατσιαντά; Και μάλιστα, σε έναν δήμο που το ευρωεκλογικό αποτέλεσμα του ΣΥΡΙΖΑ έφτασε στο 33%; Το επόμενο ερώτημα, που συναρτάται με το πρώτο, είναι αν η κατίσχυση Μπέου προεξοφλεί την επικράτηση εξωπολιτικών μορφωμάτων στην τοπική και ενδεχομένως στην εθνική πολιτική σκηνή. Αν δηλαδή οι συνδυασμοί Βόλου και Πειραιά συνιστούν, παρά τις μεταξύ τους διαφορές, μια προδρομική συνθήκη έκφρασης μιας «εξωσυστημικής» ψήφου που θα καθιερώσει την εκλογική αποτύπωση ανάλογων επιλογών.
Θεωρώ ότι η δυναμική της ψήφου εγγράφηκε σε δύο σύνολα συνθηκών: τις πολιτικές/αυτοδιοικητικές και τις πολιτισμικές.
Το πρώτο σύνολο προσδιορίζεται από τα κενά αυτοδιοικητικής εκπροσώπησης. Η κατάρρευση, κατ’ αρχήν, του αυτοδιοικητικού σχήματος του απερχόμενου δημάρχου, που ενταγμένο στην κίνηση των «5 δημάρχων» (Αθήνας, Θεσσαλονίκης, Ιωαννίνων, Πάτρας, Βόλου) δεν κατάφερε να κεφαλαιοποιήσει σε πολιτικό επίπεδο την ανεξαρτητοποίησή του από πολιτικά σχήματα που είχε στο παρελθόν υπηρετήσει, ούτε όμως και να αντιστρέψει τη δυσαρέσκεια απέναντί του και να συγκροτήσει μια ευρεία συσπείρωση κατά του «μαύρου μετώπου», όπως χαρακτήρισε τον συνδυασμό του Αχ. Μπέου. Δεύτερο κενό προήλθε από την αποσάθρωση της τοπικής Νέας Δημοκρατίας που δεν μπόρεσε, ή δεν θέλησε, να υποστηρίξει ένα αξιόπιστο δημοτικό σχήμα. Ο συνδυασμός του Μιχ. Μιτζικού δεν υποστηρίχτηκε ανοιχτά και έγκαιρα από τους πιο ορατούς τοπικούς παράγοντες ενώ βασικά αυτοδιοικητικά στελέχη της Ν.Δ. προσχώρησαν στους συνδυασμούς Αχ. Μπέου και Π. Σκοτινιώτη. Ο κατακερματισμός αυτός οδήγησε στην ανυπαρξία ενιαίας γραμμής απέναντι στην υποψηφιότητα του Αχ. Μπέου, ενώ η μη δημόσια αποδοκιμασία του τελευταίου από ορισμένους τοπικούς παράγοντες της Ν.Δ. οδήγησε στη συνειρμική υποστήριξή της στον δεύτερο γύρο. Το τρίτο στοιχείο είναι η έλλειψη κοινωνικής διείσδυσης της αριστερής ατζέντας, η οποία αναπαρήγαγε στον αυτοδιοικητικό ορίζοντα τα ρητορικά σχήματα εθνικής πολιτικής χωρίς να πριμοδοτήσει μια τοπική θεματολογία προβλημάτων που θα συνένωνε τα διαφορετικά ακροατήρια. Τέλος, η Χρυσή Αυγή, που αύξησε τα εκλογικά ποσοστά της στον Δήμο Βόλου, δεν εμφάνισε αυτοδιοικητικό σχήμα και ενσωματώθηκε στον συνδυασμό του Αχ. Μπέου.

Μικρός Μπατσούλης: “Μάνα τα πήγα περίφημα στη δουλειά σήμερα”...

του Διονύση Στρούμπου...

Σηκώθηκε πρωί, τεντώθηκε, χασμουρήθηκε με θόρυβο, έξυσε το δεξί του μηρό και έσυρε το κορμί του ως το μπάνιο. Κοιτάχτηκε στον καθρέπτη, έξυσε τη μύτη του, έβαλε νερό στα χέρια του και πλύθηκε. Σκούπισε το πρόσωπό του, κοίταξε τον εαυτό του στον καθρέπτη ξανά, έκλεισε το μάτι και μονολόγησε “πάμε μωρή καύλα και σήμερα” θαυμάζοντας το μεγαλείο του.
Φόρεσε το τζίν του, το κολλητό μπλουζάκι του κι έφυγε για τη δουλειά του. Οδήγησε γρήγορα, επιθετικά, σαν μόνος του να ήταν στο δρόμο. Έκλεισε δυο,τρεις, απείλησε δυο,τρεις και έφτασε… φουσκωμένος από το πόσο βαριά είναι η… φουστανέλα του τσολιά στη δουλειά του. Φωνές, διαταγές, αντρουά καταστάσεις με επικαλαμίδες, επιγονατίδες, γάντια με κοκάλινους “κόμπους” στα δάχτυλα. Αλεξίσφαιρο, κράνος, ασπίδα, γκλοπ, δακρυγόνα, χημικά σπρέι, χειροπέδες. Πράγματα της δουλειάς.

Φούσκωσε ακόμα πιο πολύ, ήταν ο άρχοντας του δρόμου. Ο μάγκας. Ο απλησίαστος. Βγήκε στο δρόμο, με δυσκολία έπαιρνε ανάσα από το βάρος και από το…φούσκωμα. Στήθηκε μπροστά από το μπλε σκούρο πούλμαν που κουβαλούσε κι άλλους σαν κι αυτόν. Εκεί, μπροστά από το Υπουργείο Οικονομικών, όπου κλήθηκε να υπερασπιστεί το λαό από το πιο επικίνδυνο είδος που εμφανίστηκε ποτέ σε πόλη. Ένας είδος μοχθηρό, αδυσώπητο, έτοιμο να προκαλέσει χάος στα στενά. Το είδος αυτό λέγεται “απολυμένες καθαρίστριες”.

Αρχίζει το ματς...

Sotosblog...

Η ανεργία αυξάνεται κι άλλο σύμφωνα με τη Στατιστική Αρχή, ενώ μειώνεται σύμφωνα με τον υπουργό Εργασίας. Επίσης, η ανεργία μειώνεται πριν από τις εκλογές, αλλά αυξάνεται αμέσως μετά σαν τον Τιραμόλα, ενώ ενδιαμέσως ο Σαμαράς εξαγγέλλει κοντά ένα εκατομμύριο θέσεις εργασίας.

Όλα πάνε πρίμα, αν και ανακοινώνεται ότι από το 2015 θα εισαχθεί… LOL ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα για τους τελείως κατεστραμμένους, πιλοτικά σε δύο Δήμους (Κηφισιάς κι Εκάλης πρώτα), μέχρι να ισχύσει για όλους τους Δήμους, όταν με το καλό θα έχουμε καταστραφεί όλοι μας, όσην ώρα πάμε τόσο πρίμα και σίγουρα θα πάμε ακόμα πιο πρίμα, κατάπριμα!
Πριν από τις εκλογές ο Σαμαράς σκίζει Μνημόνια, αλλά μετά τις εκλογές βγαίνουν στη φόρα επιστολές του οι οποίες τον διαψεύδουν και τις οποίες είχε μόλις στείλει προς τους Μνημονιάρχες, με την υπογραφή του φαρδιά-πλατιά από κάτω.
Η νέα κυβερνητική εκπρόσωπος αμφισβητεί αυτές τις επιστολές, παίζει με τις ημερομηνίες προσπερνώντας το περιεχόμενό τους, τις χαρακτηρίζει παλαιότερες κατά ένα μήνα, και καταλήγει ουσιαστικά να επιβεβαιώνει μες την άρνησή της μιαν ακόμα προεκλογική εξαπάτηση.
Νέα μέτρα ανακοινώνονται, ενώ νέα μέτρα δηλώνεται ότι δεν θα ληφθούν, αλλά κόβονται οι επικουρικές συντάξεις, τρίζοντας ξανά τα δόντια στις κύριες συντάξεις με βάση τη ρήτρα μηδενικού ελλείμματος, και αρχίζουν οι ομαδικές απολύσεις.
Η Μέρκελ λέει ότι η κρίση δεν έχει τελειώσει, ενώ εδώ παρακολουθούμε την κυβέρνηση σε απευθείας σύνδεση με τα νεκροταφεία της χώρας για να την βλέπουμε που τελεί εκεί το μνημόσυνο της κρίσης δημοσία δαπάνη.

Zorba the freak...

newdiaspora.com...

Πριν από λίγες μέρες, έξι νέες κοπέλες ντυμένες Καρυάτιδες και μία τραγουδίστρια της όπερας ντυμένη Ρωμαίος μπήκαν στο Βρετανικό Μουσείο του Λονδίνου, ψάχνοντας ένα κλεμμένο άγαλμα και όση περισσότερη δημοσιότητα μπορούσαν να βρουν.
Για πολλούς Έλληνες, αυτή η διαμαρτυρία ήταν ένας καλός λόγος για να νιώσουν και πάλι περήφανοι για κάτι. Προσωπικά, τη βρήκα μάλλον ταπεινωτική. Όχι επειδή η απαχθείσα Καρυάτιδα δεν πρέπει να επιστρέψει στην Αθήνα, αλλά επειδή έχω κουραστεί με όλα αυτά τα παρωχημένα στερεότυπα που χαρακτηρίζουν τους Έλληνες.
Zorba, syrtaki, ouzo, φραπές, τσολιάδες, κίονες και αμέτρητοι αρχαίοι, για τους οποίους ελάχιστα πράγματα γνωρίζει η συντριπτική πλειονότητα όσων χαίρονται να αυτοπροσδιορίζονται με όρους και αισθητική που παραπέμπουν σε ελληνικές ταινίες της εποχής της Χούντας.
Πίσω στην πατρίδα, ένα ναζιστικό κόμμα άγγιξε το 10% εκλογικής επιρροής, το success story της εξόδου από την κρίση υπάρχει μόνο στα τηλεοπτικά πάνελ, και το Ινστιτούτο Gallup λέει ότι ισοβαθμούμε με την Αίγυπτο στην τρίτη θέση των λαών που βίωσαν το 2013 ως αρνητική εμπειρία. Πίσω από το Ιράκ και το Ιράν, και μια θέση μπροστά από τη Συρία…
Σε μία πρωτοφανή απόφαση, το Βέλγιο παραχώρησε άσυλο σε έναν ήδη αναγνωρισμένο πρόσφυγα που έφυγε από μία άλλη χώρα-μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης: την Ελλάδα. Και μόλις χθες, οι υπάλληλοι του αρμόδιου υπουργείου θεώρησαν αστείο το να κάνουν δώρο στον απερχόμενο προϊστάμενο τους μία χορήγηση ασύλου με τα στοιχεία του.

Στην Έκθεση εξετάστηκε ο Γκίκας Χαρδούβελης...

Ρεμπελισκος...

Απ’ ότι φαίνεται, η καθυστέρηση του ανασχηματισμού οφειλόταν σε τεχνικούς λόγους. Οι υποψήφιοι υπουργοί Οικονομικών χρειάστηκε να γράψουν μία έκθεση για το πως βλέπουν την ελληνική οικονομία, και αυτή που θα άρεσε περισσότερο στους τραπεζίτες θα κέρδιζε. Αφού ο Γκίκας Χαρδούβελης ανέλαβε και επίσημα το πόστο του, ήρθε στη δημοσιότητα η έκθεση του.

Γι’ αυτό και έδωσε τίτλο στην έκθεσή του “Το μέλλον της ελληνικής οικονομίας μετά την κρίση”, για να δείξει πως έχει όραμα.
Στην επόμενη παράγραφο άρχισε κάτι γενικότητες για έξοδο από την ύφεση και το 2015, πως οι εξαγωγές αναμένεται να αυξηθούν, και πως αυτό το γεγονός είναι σε απόλυτη συμφωνία με το απαιτούμενο αναπτυξιακό μοντέλο.
Μάλλον οι προβλέψεις δεν είναι και το δυνατό του σημείο, γι’ αυτό και αμέσως μετά πυροβόλησε με νούμερα και προβλέψεις μέχρι και για το 2020, ενώ όλοι γνωρίζουν πως μέχρι τώρα πέφτει έξω ακόμα και στα over/under στο στοίχημα.
Αμέσως μετά προχώρησε σε μερικά φιλοσοφικά ερωτήματα για να θολώσει τα νερά, όπως “θα συνεχιστούν οι μεταρρυθμίσεις, θα διατηρηθεί η ηρεμία στην κοινωνία, να ζει κανείς ή να μη ζει” και άλλα ψαγμένα.
Ακολούθως εξηγεί για ποιο λόγο ο επόμενος στόχος της εφαρμοζόμενης πολιτικής θα είναι τα σπίτια όσων έχουν απομείνει με ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι τους, ενώ καθησύχασε τους εφοπλιστές πως τα καράβια τους δεν πρόκειται να κινδυνεύσουν.
Λίγο πριν κλείσει, δεν παρέλειψε να διατρανώσει την αποφασιστικότητα του για πιστή εφαρμογή του προγράμματος σε περίπτωση που πάρει το υπουργείο, αφού εξηγεί πως οι μεταρρυθμίσεις έχουν πολιτικό κόστος. Και αφού ο ίδιος βρίσκεται γύρω από το υπουργείο Οικονομικών από τα χρόνια του Σημίτη χωρίς να καλείται ποτέ να πληρώσει το λεγόμενο πολιτικό κόστος, είναι ο κατάλληλος άνθρωπος για την κατάλληλη θέση.
Τέλος, για να διαλύσει την οποιαδήποτε υπόνοια μπορεί να έχουν εγχώριοι και αλλοδαποί τραπεζίτες, υπογραμμίζει πως δεν πρόκειται να γίνει καμία διαπραγμάτευση για το χρέος όσο δεν ολοκληρώνονται οι μεταρρυθμίσεις.
Μάλιστα, δηλώνει ικανοποιημένος με το ύψος του χρέους καθώς το μόνο το οποίο θεωρεί μη βιώσιμο είναι το κούρεμά του κι όχι η αποπληρωμή του.
Η έκθεση του νέου υπουργού Οικονομικών δείχνει με απόλυτο τρόπο πως όχι μόνο θα συνεχιστεί απαρέγκλιτα η εφαρμοζόμενη οικονομική πολιτική, αλλά και με μεγαλύτερη ένταση, αφού δεν είναι και κανένας καμένος όπως ο Στουρνάρας.
Ο νέος υπουργός Οικονομικών είχε άγχος να μην πέσει και σε αυτόν το θέμα του ανθρωπισμού όπως στους μαθητές που εξετάστηκαν πριν δύο εβδομάδες και γι’ αυτό είχε διαβάσει όλα τα SOS.
Τα θέματα του τα είχε δώσει το αφεντικό του ο Λάτσης, αφού άμα είσαι Λάτσης όχι μόνο έχεις και τα θέματα των πανελληνίων, αλλά τα γράφεις και ο ίδιος εάν το θέλεις.
Σήμερα ο Γκίκας Χαρδούβελης εξετάστηκε στα μαθηματικά, ενώ το επόμενο μάθημα στο οποίο θα εξεταστεί θα είναι η πολιτική οικονομία.
Καλά αποτελέσματα.

ελευθερες πατριδες, σοσιαλιστικες...

Πεταλουδα...

Αν προέρχεσαι ή είσαι μέλος κομμουνιστικής οργάνωσης, αν είσαι αριστερή ή αριστερός τότε βάση της ουσιαστικής αλλά και της γραφειοκρατικής ερμηνείας του κομμουνιστικού μανιφέστου είμαστε άθεοι.Ως άθεοι όμως που συγκροτούμε το κόμμα της αριστεράς δεν αντιμετωπίζουμε εχθρικά τους χριστιανούς, κάνουμε την κριτική μας και προσπαθούμε να αναδείξουμε τα κοινά δόγματα, όπως την αγάπη, για να κάνουμε πολιτική.

Η αγάπη του πλησίον μας-που δεν είναι ο Μπόμπολας- γεννάει την αλληλεγγύη και τον αντιρατσισμό. Δεν λέμε : δεν υπάρχει χριστιανισμός πάρα μόνο εργατική τάξη και αστοί. 
Αυτό γίνεται γιατί μας ενδιαφέρει να αλλάξουμε τον κόσμο και όχι να τον ερμηνεύσουμε και αδιάφορα να κινηθούμε κάνοντας αόριστα εχθρούς και αντιπάλους.

Η εργατική τάξη δεν είναι κάτι ενιαίο, δεν είναι δίχως επιρροές, χωρίς χειραγώγηση και προκαταλήψεις. Εξάλλου όπως λέει ο Λούκατς (‘Ιστορία και ταξική συνείδηση’) η εργατική τάξη γίνεται τάξη όταν πάει να καταργηθεί, δηλαδή μόνο στην επανάσταση. Και αυτό δεν σημαίνει ότι πριν είχε ταξική συνείδηση. Συνείδηση είναι- προκύπτει από την οργάνωση της αισθητής ενεστώσας εμπειρίας (Γ.Χειμωνάς)και αυτό σημαίνει ότι η επανάσταση αλλάζει τον άνθρωπο και διαμορφώνει συνείδηση. Αν η συμμετοχή της εργατικής τάξης, του λαού κρίνονταν από την προηγούμενη στάση ζωής τότε δεν θα γίνονταν τίποτε.

Με τον ίδιο τρόπο η πατρίδα έχει την ύλη της και ο τρόπος διαχείρισης της δηλώνει συγκεκριμένες πρακτικές που εκτός από χειραγώγηση και δημαγωγία, συμβάλει και στην στρατηγική. Πατρίδα έγινε-είναι-γίνεται εξυπηρετώντας σκοπούς. Αλλά δεν έρχεται από το πουθενά. Έχει όρια, έχει σημεία, κατασκεύασε νομοθεσία, όρισε το δίκαιο και μέσα σε όλα έχει και την επικράτεια του.Η πολιτική του συγκρότηση είναι το κράτος. Πατρίδα τα βουνά, οι λίμνες, η γη, ο φυσικός και ζωικός πλούτος, το νερό, οι δρόμοι…και ανθρώπους γηγενείς και μη, σε ταξικό ανταγωνισμό. Η πατρίδα είναι μια κοινωνική κατασκευή και ως τέτοια θα την κρίνουμε και είναι μια πραγματικότητα που έχει ιστορία, την δική της ιστορία και παράγει αισθήματα και πολιτική.

Οι ... πρετεντέρηδες της ενημέρωσης και η επάνασταση κατά της Τρόϊκας...

hit and  run... Πριν ακόμη στεγνώσει το μελάνι από τις υπογραφές των νέων μελών του Υπουργικού Συμβουλίου στο βιβλίο του Προεδρικού Μεγάρου, σε μία προσπάθεια να αποκρυπτογραφήσουν τα δήθεν κρυφά νοήματα πίσω από κάθε λέξη των μελών της νέας κυβερνητικής ομάδας, οι οσφυοκάμπτες της ενημέρωσης, προκειμένου να λάβουν την κατάλληλη στάση στη νέα «τάξη πραγμάτων», σπεύδουν να πλειοδοτήσουν σε ανύπαρκτες ή αμφιλεγόμενες δηλώσεις των αφεντικών τους.

Έτσι, λοιπόν, μάθαμε ότι ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης κ. Ευάγγελος Βενιζέλος και κυρίως ο ο νυν υπουργός Οικονομικών κ. Γκίκας Χαρδούβελης, κήρυξαν…επανάσταση κατά της Τρόϊκας, η οποία, ούτε λίγο ούτε πολύ, πίνει το αίμα του ελληνικού λαού, πως η Ελλάδα βγαίνει οριστικά και αμετάκλητα από την ασφυκτική εποπτεία που της έχουν επιβάλει το ΔΝΤ και το Διευθυντήριο των Βρυξελλών και βαδίζει ολοταχώς προς την οικονομική ανάκαμψη.
Αφορμή γι΄ αυτές τις διαπιστώσεις είναι οι ομιλίες των κ.κ. Βενιζέλου και χαρδούβελου, του πρώτου κατά τη συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου και του δεύτερου κατά την τελετή παράδοσης-παραλαβής, οι οποίες ερμηνεύθηκαν ότι υποκρύπτουν την πρόθεση των συντακτών τους να τα βάλουν ευθέως με την Τρόϊκα. Περί αυτού πλειοδότησε, βεβαίως, και ο κ. Γιάννης Πρετεντέρης, σχολιάζοντας τις εξελίξεις το βράδυ της Τρίτης στο Mega, ο οποίος, ούτε λίγο ούτε πολύ, χαρακτήρισε αξιέπαινη την κίνηση του κυρίου Αντιπροέδρου, που από το πλέον επίσημο βήμα, όπως είναι το Υπουργικό Συμβούλιο, τα έβαλε με τους εκπροσώπους των δανειστών, οι οποίοι μόνον ζημιά προκαλούν στη χώρα.
Ώσαν δηλαδή το πρόβλημα της χώρας να είναι οι κ.κ. Πόουλ Τόμσεν και Μάτιας Μορς, ή οποιοσδήποτε άλλος εκπρόσωπος των εταίρων της χώρας, που έρχονται στην Ελλάδα να επιβλέψουν το πρόγραμμα και όχι η ασκούμενη πολιτική της κυρίας Άνγκελας Μέρκελ και του ΔΝΤ την οποία καλούνται να εφαρμόσουν. Κι όλα αυτά τη ημέρα κατά την οποία δημοσιοποιήθηκε η έκθεση του ΔΝΤ, η οποία προβλέπει δημοσιονομικό κενό ύψους περίπου 13 δις. ευρώ την περίοδο του 2015-2016 και ζητεί τη λήψη άμεσων μέτρων ύψους, τουλάχιστον, 7,7 δις. ευρώ, τα οποία, όπως αποκαλύπτεται στην επιστολή προθέσεων των κ.κ. Αντ. Σαμαρά, Γιάννη Στουρνάνα και Γ. Προβόπουλου, που αποκάλυψε το H&R, η κυβέρνηση έχει δεσμευθεί να πάρει άμεσα.Κι όλα αυτά τη στιγμή κατά την οποία, εντός του θέρους, πράγμα που εξηγεί και το εσπευσμένο λουκέτο στην ολομέλεια του Κοινοβουλίου, η κυβέρνηση θα πρέπει να περάσει 12 προαπαιτούμενα-φωτιά, ενώ το φθινόπωρο έχει δεσμευθεί να προχωρήσει σε νέες μειώσεις μισθών στο Δημόσιο και των συντάξεων. Οσον αφορά τους «ηρωισμούς» του κ. Βενιιζέλου με τον Τρόϊκα είναι γνωστοί από το παρελθόν, όταν μετά το δήθεν σπάσιμο των συνομιλιών, την εποχή που ήταν υπουργός Οικονομικών (αλήθεια ποιός δικαστήριο θα διερευνήσει τα εγκλήματα σε βάρος της χώρας που διέπραξε;) την παρακαλούσε γονυκλινής να επιστρέψει στην Ελλάδα.

στην λίμνη των κύκνων σε μια μακρινή πόλη που δεν έμαθα ακόμη να προφέρω το όνομά της

a/man/called/…

Διαβάζω αμήχανα τα ονόματα αυτών που θα ορκιστούν, επιχειρώ μουδιασμένος συμβολισμούς ψάχνοντας τσιγάρο, ούτε καν να θυμώσω μπορώ, είναι η πρώτη μέρα μετά από πέντε εβδομάδες που αναζητώ αλκοόλ αλλά νιώθω αρκετά κουρασμένος για να αναμετρηθώ με ανοιχτήρι και δύστροπους φελλούς. Το τριήμερο πέρασε με πηγαινέλα στον θάλαμο 9, ένα περιποιημένο τετράκλινο -που αδυνατεί όμως να κρύψει τα χρονάκια του- με θέα τον κάμπο και την βροχή που δε λέει να εγκαταλείψει αυτό τον τόπο. Θαρρείς και πασχίζει να ξεπλύνει τη βρωμιά που ξεχύνεται ακόμη κι από κει που δεν μπορεί να τρυπώσει ανθρώπου νους.

Ο Ιανός της κρίσης, το Κέντρο και ο ΣΥΡΙΖΑ,

του Δημοσθένη Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλου, απο το Red NoteBook...

 

Ας ακούσουμε το δικηγόρο του διαβόλου: Η επιβίωση του Κέντρου στις ευρωεκλογές, όπως προκύπτει από το άθροισμα ΠΑΣΟΚ, Ποταμιού και ΔΗΜΑΡ, σε συνδυασμό με τις καλές επιδόσεις τους σε δήμους και περιφέρειες,

θέτει ένα ερώτημα προς όσους υποστηρίζουμε το προφανές: ότι μια εν εξελίξει ταξική αναμέτρηση μέσα στην κρίση συρρικνώνει δραματικά τον πάλαι ποτέ μεσαίο χώρο: Μήπως τελικά βιαστήκαμε να αποχαιρετίσουμε τους κεντρώους; Και κυρίως: μήπως, αντί πανηγυρισμών για το τέλος του Κέντρου, θα έπρεπε να συζητήσουμε κάποιου τύπου σύγκλιση ή άνοιγμα του ΣΥΡΙΖΑ προς την μεριά τους, που να «διορθώνει» κάπως την (όποια) ταξική «μονομέρεια»;

Ας το δούμε από πιο κοντά.
Η κρίση ως δημιουργία: για αυτούς
Αναλύσαμε εξαντλητικά όλα αυτά τα χρόνια τις καταστροφικές συνέπειες του Μνημονίου, που έτσι κι αλλιώς βιώνονταν συντριπτικά. Κάπως έτσι, όμως, προσέξαμε μάλλον λιγότερο τη «δημιουργική» πλευρά της κρίσης, εξαιτίας της οποίας θα ήταν λάθος να μιλάμε μόνο για τις αποτυχίες των αντιπάλων μας. Έτσι, ενώ πήραμε (όσοι το πήραμε) σοβαρά ότι «η κρίση είναι ευκαιρία», ενώ δηλαδή διαγνώσαμε σωστά ότι δεν θα χάσουν όλοι μέσα σ” αυτήν, σταθήκαμε λιγότερο στην τεκμηρίωση αυτής της θέσης. Στην κρίση λοιπόν, πράγματι, δεν έχασαν και δεν χάνουν όλοι. Καταρχάς το διεθνοποιημένο κεφάλαιο, με ναυαρχίδα τον τουρισμό, εμφανίζει σημάδια ανάταξης. Μεσαία στρώματα, και δη αυτά που συνδέονται μαζί του, επωφελούνται επίσης, το δε καταναλωτικό κλίμα είναι σήμερα καλύτερο απ’όσο ποτέ την τελευταία τετραετία (βλ. Οικονομικό Βαρόμετρο Public Issue, Μάιος 2014).

Που είσαι, Πύρρο; Δέρνουν τις καθαρίστριες....

Του Απόστολου Λυκεσά, Alter Thess...

Πριν λίγα χρόνια, ο φίλος Βαγγέλης Μίχος, είχε επιμείνει και μεσολαβήσει για να συναντήσω στο σπίτι της την Ασπασία Καρρά. Στάθηκα απέναντι σ’ αυτή την γυναίκα με ένα αίσθημα ντροπής για το μεγέθος της κτηνωδίας που  είχε υποστεί στο κορμί της στα χρόνια της δικτατορίας παρόλο που τότε ήμουν πολύ μικρός για να με κατηγορήσω έστω για αδιαφορία.

 Ντρεπόμουν σαν να εκπροσωπούσα ένα μεταλλαγμένο είδος θηλαστικού τέρατος που απόκτησε αίφνης μέρος της συνείδησής του. Μου είναι αδύνατο, ακόμη, να φανταστώ έστω, ότι η γυναίκα που μου μιλούσε ή μου χαμογελούσε, που ξεχείλιζε ευγένεια και καλλιέργεια, είχε υποστεί ανείπωτα βασανιστήρια από άλλους εκπροσώπους του ανθρώπινου είδους.
Οι ξεφτιλισμένοι μουστακαλήδες της τότε ΚΥΠ, την είχαν γυμνώσει πάνω σε μια σανίδα, της έκαναν ηλεκτροσόκ στα γεννητικά όργανα «για να μην αποκτήσει κουμμουνιστάκια» αλλά και στο ανάπηρο πόδι της, και την έδερναν συνεχώς για μέρες και νύχτες στα υπόγεια του Γ Σώματος Στρατού.
Άλλο να μιλάς θεωρητικά για βασανιστήρια, άλλο να ακούς ιστορίες από τρίτους, άλλο να διαβάζεις βιβλία. Αν έχεις απέναντι το κακοπαθημένο σώμα ότι κι αν έχεις σκεφτεί πάει στην άκρη. Είχα πει μέσα μου, πιότερο παρηγορητικά, ότι στη χώρα τούτη κάτι θα είχε απομείνει ως νόημα από τα βάσανα της Ασπασίας, που θα έκανε ανθρωπινότερους όσους κατέχουν οποιαδήποτε εξουσία πάνω  στις ζωές και τα σώματα άλλων ανθρώπων.
Διαψεύστηκα. Το χέρι του Καραμήτσου και των άλλων που βασάνισαν την Ασπασία βγαίνει κάθε μέρα, εννέα μήνες τώρα, πίσω από τις ασπίδες των ΜΑΤ και δέρνει χωρίς κανένα ηθικό φραγμό τις καθαρίστριες έξω από το υπουργείο οικονομικών. Βγαίνει το χέρι του Καραμήτσου και χτυπά με κάθε τρόπο και με τέτοια λύσσα που η φαντασία καταργείται. Αδύνατο να το φανταστείς διότι το βλέπεις.
Είναι το ίδιο χέρι του Καραμήτσου που χτυπάει, όχι πια στο υπόγειο, παρά στο φως της μέρας. Ξεδιάντροπα, μπαμπέσικα, με ασυγκράτητη κτηνωδία ενώπιον κοινού, πρωθυπουργού, υπουργών, βουλευτών, γραμματέων, δικαστών και εισαγγελέων. Κανένας, στοιχειωδώς υγιής πνευματικά άνθρωπος, δεν τολμά φυσικά να φανταστεί τι θα έκανε αυτό το χέρι αν του παραχωρούσαν πάλι κανένα υπόγειο για να συνετίζει τους απείθαρχους.

Ποιος είναι ο εχθρός του Μουντιάλ;

Σταχτη και burberry...

Ο εχθρός κάποτε ήταν τα διπλανά έθνη. Οι πόλεμοι εναντίον τους διεξάγονταν σε μεγάλες πεδιάδες, υψίπεδα και κάμπους καθώς και στις ανοιχτές θάλασσες. Στη συνέχεια εχθρός έγιναν οι τρομοκρατικές οργανώσεις. Οι πόλεμοι εναντίον τους έγιναν πιο στοχευμένοι, με μικρότερο εύρος και με σκηνικό κυρίως το αστικό πεδίο. Η Καμπούλ, η Βαγδάτη, το Τελ Αβίβ, μερικές από τις στρατιωτικοποιημένες πόλεις όπου οι δυνάμεις καταστολής πολεμούν έναν εχθρό χωρίς πρόσωπο.

Και όσο οι πόλεις μεγαλώνουν (ήδη ο συνολικός πληθυσμός των πόλεων για πρώτη φορά υπερβαίνει τον συνολικό πληθυσμό της υπαίθρου) τόσο το πρόσωπο του εχθρού θα γίνεται πιο ασαφές. Και είναι αυτή η ασάφεια του εχθρού εντός των πόλεων που κάνει ολόκληρο τον πληθυσμό τους ύποπτο και εν δυνάμει εχθρό. Ο πληθυσμός στις πόλεις του Ιράκ, της Παλαιστίνης και της Συρίας βάλλεται αδιάκριτα στο κυνήγι των απρόσωπων ανταρτών ή τρομοκρατών (ανάλογα ποια ρητορική ακολουθεί κανείς). Και σταδιακά στις πόλεις αυτές, ο εχθρός έπαυσε να είναι εκείνο το κομμάτι του πληθυσμού που εξεγέρθηκε και έγινε ολόκληρος ο πληθυσμός. Ο οποίος βέβαια χρειάζεται να ηττηθεί.

Το επίκεντρο της νέας μορφής πολεμικών συρράξεων έχει μετακινηθεί στο κέντρο των πόλεων, στους δρόμους και τις πλατείες αυτών, στους ουρανοξύστες, στα τεράστια μπλοκ διαμερισμάτων, στις φαβέλες, στις παραγκουπόλεις, στα γκέτο, στις βιομηχανικές περιοχές, στις σήραγγες των μετρό, κάτω από τις γέφυρες, στις λαϊκές αγορές και τα σούπερ μάρκετ, σε κάθε μορφή αστικής μητροπολιτικής γεωγραφίας. Ένας πόλεμος που δεν κηρύσσεται, που δεν ολοκληρώνεται, που μπορεί να διαρκεί στο διηνεκές.

Στη Βραζιλία, με αφορμή τη διοργάνωση του Μουντιάλ καταδεικνύεται χαρακτηριστικά τι σημαίνει ο εχθρός να είναι ολόκληρος ο πληθυσμός των πόλεων. Οι παγκοσμιοποιημένες ελίτ, είτε αυτές εκφράζονται από διεθνοποιημένα κεφάλαια και κερδοσκοπικούς οργανισμούς (εταιρίες και τράπεζες) είτε από φαινομενικά αθώους ή δημοφιλείς υπερεθνικούς οργανισμούς (πχ FIFA) πλέον χτυπούν τους κατοίκους των βραζιλιάνικων πόλεων ευθέως. Τους εκτοπίζουν, παίρνουν βίαια τη γη και τα σπίτια τους, μολύνουν το περιβάλλον τους, καταλαμβάνουν τις πλουτοπαραγωγικές τους πηγές, καταστρέφουν τις δουλειές τους ή μεταχειρίζονται το εργατικό δυναμικό ως σκλάβους, σε μια νέα, εξελιγμένη μορφή αποικιοκρατίας, σε μια προχωρημένη μορφή ιμπεριαλισμού του εικοστού πρώτου αιώνα.

Μερικά καίρια ερωτήματα για το νέο Υπουργό Οικονομικών...

του Κωστα Λαπαβιτσα... Κεντρικό πρόσωπο του ανασχηματισμού αναδείχθηκε ο κ. Γκίκας Χαρδούβελης, καταξιωμένος οικονομολόγος με μακρά διεθνή καριέρα και συστηματική επαγγελματική ενασχόληση με το ελληνικό τραπεζικό σύστημα, αλλά και με τα ελληνικά δημόσια πράγματα.
Ο κ. Χαρδούβελης αναμφίβολα έχει το επιστημονικό κύρος για να συνδιαλλαγεί με τους δανειστές της Ελλάδας, οι οποίοι και κατά τα φαινόμενα στήριξαν το διορισμό του.

Αμέσως μετά την ανάληψη των καθηκόντων του ο νέος Υπουργός Οικονομικών δήλωσε ότι 'πρέπει να κάνουμε αυτό που εμείς θέλουμε και όχι αυτό που λέει η τρόικα μόνο'. Πρόκειται για θαρραλέα δήλωση ανεξαρτησίας και πρόθεσης υπεράσπισης του δημόσιου, αλλά και του εθνικού, συμφέροντος, την οποία και θα περίμενε κανείς από τον κ. Χαρδούβελη. Εύλογα λοιπόν ανακύπτει το ερώτημα αν ο νέος Υπουργός Οικονομικών, ο οποίος είχε υψηλόβαθμη και πολύχρονη επαγγελματική σχέση με τη Eurobank, θα βρεθεί απερίσπαστος στην εκτέλεση των καθηκόντων του, ή θα αντιμετωπίσει προβλήματα 'σύγκρουσης συμφερόντων' σε μια τέτοια κρίσιμη περίοδο. Το εξαιρετικό κείμενο του Γιώργου Βασσάλου που φιλοξενείται παρακάτω αναλύει με λεπτομέρεια τα ζητήματα που αναφύονται.

Είναι πιθανόν να μην υπάρχει κανένα ζήτημα 'σύγκρουσης συμφερόντων' και ο νέος υπουργός να μπορέσει ελεύθερα να επιτελέσει το έργο του. Επειδή όμως ο χώρα μας πάσχει βαριά σε θέματα διαφάνειας, ακόμη και σε σχέση με τις πρακτικές της ΕΕ, επειδή οι καιροί είναι πονηροί κι επειδή ο ελληνικός λαός έχει βαθύτατη και δικαιολογημένη δυσπιστία για τον πολιτικό κόσμο, το λιγότερο που θα πρέπει να κάνει η κυβέρνηση, αλλά και η Eurobank, είναι να δώσουν δημόσια απαντήσεις και πληροφορίες για τα ερωτήματα που θέτει ο Βασσάλος. Είναι θέμα δημοκρατίας.

Κρεμάστε τους ψηλά (;)

Δημήτρης Καστριώτης, απο τοthe greek cloud...

Έκπληξη δεν μπορώ να πω ότι ένιωσα. Λίγα μπορούν πλέον να σε  εκπλήξουν στην Ελλάδα – και πάντως όχι οι εκκλήσεις για δρακόντειους ποινικούς νόμους που δύσκολα συνάδουν με την πολυθρύλητη αρχή της αναλογικότητας. Μόλις γίνεται (ή μάλλον αποκαλύπτεται) κάτι, πριν καν διαγνωσθούν οι ακριβείς διαστάσεις του, η προσφιλής τάση είναι να θεσπίζεται ένα ακόμη ποινικό αδίκημα – συγγνώμη, ένα κακούργημα.
Αναμενόμενο ήταν, λοιπόν, να αντιδράσει η ένωση μελών του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους στα σχέδια κατάργησης του διαβόητου ν. 1608/1950 που τιμωρεί τους καταχραστές κλπ του Δημοσίου με ποινή ίδια με τον προμελετημένο φόνο – ήγουν ισόβια.
Αναμενόμενο μεν, αλλά όχι εύλογο. Η Ελλάδα πάσχει από υπερβολικό πλήθος ποινικών αδικημάτων και δη κακουργηματικών, όπως πάσχει από εξοντωτικές φορολογικές κυρώσεις. Τίποτε δεν δείχνει ότι αυτή η υπερβολική αυστηρότητα, που, σημειωθήτω, ενισχύεται από την μεγάλη μερίδα της Νομολογίας (η ερμηνεία και η εφαρμογή της νομοθεσίας για το ξέπλυμα χρήματος αποτελούν χαρακτηριστική περίπτωση), επιτυγχάνει από άποψη γενικής πρόληψης περισσότερο απ’ όσο συστήματα με λογικότερη κλιμάκωση ποινών – ακριβώς όπως το εμπόριο ναρκωτικών δεν σταματά διεθνώς ούτε εκεί όπου ισχύει η θανατική ποινή..
Ακόμη κι αν απέδιδε, όμως, πάλι ο νόμος 1608, προϊόν άλλων συγκυριών στον απόηχο του εμφυλίου, θα έπρεπε να καταργηθεί, όπως θα έπρεπε να απαλυνθούν ή και να καταργηθούν και άλλοι ποινικοί νόμοι. Η Ελλάδα είναι φιλελεύθερη δημοκρατία, το Σύνταγμά της προβλέπει την αρχή της αναλογικότητας και τον σεβασμό στον άνθρωπο – και οι ισόβιες ή πολυετείς καθείρξεις για π.χ. απιστία προσβάλλουν την αναλογικότητα όσο και η έμπνευση Βενιζέλου να εισαγάγει φόρο ακινήτων με ποινή μη πληρωμής τη διακοπή της ηλεκτροδότησης.
Στις εξοντωτικές καταδίκες Τσοχατζόπουλου και Παπαγεωργόπουλου (προσοχή: μην παρασύρεστε από τα πρόσωπα των κατηγορουμένων), η δημοσιογραφική απόκριση, επίσης αναμενόμενη,  είχε κινηθεί ως επί το πολύ στη γραμμή «η δικαιοσύνη «έστειλε μηνύματα». Η δικαιοσύνη, όμως, στο δικό μας καθεστώς δεν είναι  εδώ για να προωθεί κάποια πολιτική εξυγίανση, ούτε για να εξευμενίζει την κοινή γνώμη που «ζητάει αίμα» (ας ζητάει!), αλλά για να σταθμίζει ατομικές συμπεριφορές με νηφαλιότητα και αίσθημα επιείκειας. Το ίδιο οφείλει να υπηρετεί και ο ποινικός νόμος. Η μεταβολή του σε  όργανο πολιτικών σκοπιμοτήτων ή σε μηχανισμό παραγωγής εντυπώσεων και πρωτοσέλιδων και τον ευτελίζει και κρύβει τον κίνδυνο να χρησιμοποιηθεί προς εκμηδενισμό αντιπάλων.

Δεμένοι και με την υπογραφή τους...

του Σταυρου Καπάκου, απο την Αυγη...

Πριν από έναν χρόνο περίπου, κατά την πρώτη συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου μετά την αποχώρηση της ΔΗΜ.ΑΡ. από την κυβέρνηση, ο Αντώνης Σαμαράς έθετε στις προτεραιότητες της κυβέρνησης την "αποφυγή λήψης νέων μέτρων".
Στις 2 Αυγούστου 2013 η "Αυγή" αποκάλυψε την επιστολή Σαμαρά, Στουρνάρα, Προβοπουλου προς την Κομισόν, με την οποία δεσμεύονται πως "αν χρειαστεί, θα ληφθούν πρόσθετα μέτρα για την επίτευξη των στόχων". Έκτοτε "κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι" και όλος ο κόσμος γνωρίζει πλέον ότι ελήφθησαν νέα επώδυνα μέτρα, για τα οποία η κυβέρνηση κάθε φορά έσκιζε τα ιμάτιά της ότι θα ήταν τα τελευταία.
Και σήμερα όλοι γνωρίζουν ότι μέχρι το τέλος του Ιουνίου πρέπει να έχουν περικοπεί οι επικουρικές συντάξεις και το εφάπαξ και μέχρι το τέλος του χρόνου να έχουν ολοκληρωθεί οι αναλογιστικές μελέτες για τα ασφαλιστικά ταμεία και, αν χρειαστεί, να περικοπούν εκ νέου οι κύριες συντάξεις, καθώς εφαρμόζεται η αρχή του μηδενικού ελλείμματος. Και δεν είναι τα μόνα μέτρα, καθώς έρχονται πολλά ακόμη, είτε με τον μανδύα των μεταρρυθμίσεων είτε ως φορολογικές αλλαγές είτε ως εκποίηση της δημόσιας περιουσίας με τις ιδιωτικοποιήσεις. Το Μνημόνιο δεν είναι στιγμιαίο, είναι διαρκείας...
Στη νέα επιστολή Σαμαρά, Στουρνάρα, Προβόπουλου προς την επικεφαλής του ΔΝΤ Κριστίν Λαγκάρντ, με ημερομηνία 14 Μαΐου 2014, δηλαδή πριν από τις εκλογές, που αποκάλυψε η χθες η "Αυγή", δεσμεύτηκαν και πάλι: "Είμαστε έτοιμοι να λάβουμε οποιαδήποτε μέτρα τα οποία μπορεί να αποδειχθούν αναγκαία", προκειμένου να επιτευχθούν οι στόχοι του Μνημονίου. Η δέσμευση αυτή είναι πλέον συνήθης, αφού πηγάζει από τις μνημονιακές υποχρεώσεις σαν αυτές που... σχίζει καθημερινά ο πρωθυπουργός.
Η δέσμευση αυτή είναι δυστυχώς αυτονόητη, καθώς η κυβέρνηση δέχθηκε τη λογική του ισοδύναμου αποτελέσματος στις συμφωνίες που έκανε με τους δανειστές. Επομένως, αν κάποια μέτρα δεν αποδώσουν όσο έχουν υπολογιστεί, δεν εξετάζεται αν φταίει για παράδειγμα το βάθεμα της ύφεσης εξαιτίας της πολιτικής της εσωτερικής υποτίμησης, αλλά επιβάλλονται νέα για να αναπληρωθούν οι απώλειες, αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις στην κοινωνία και την οικονομία.

Κάποιοι ονειρεύονται ένα νέο 1965 μισό αιώνα αργότερα...

Τρυπιο Ευρω...

Λένε πως οι κυβερνήσεις σχηματίζονται κατ' εικόνα κι ομοίωση της κοινωνίας, πως αντανακλούν είτε το βάθος είτε τη ρηχότητά της. Κι εν μέρει έχουν δίκιο, αν υπολογίσουμε πως οι περισσότεροι "ανασχηματισμένοι" υπουργοί είναι εκλεγμένοι βουλευτές.
Αρνούμαι, όμως, ακόμα και τώρα να δεχθώ ότι το μεγαλύτερο κομμάτι τού ελληνικού λαού μπορεί να ταυτίζεται με μαριονέτες τής τραπεζικής κι επιχειρηματικής ελίτ, με "ανανήψαντες" ακροδεξιούς, πολιτικά βαμπίρ και τηλεμαϊντανούς. Η Ελλάδα που γνωρίζω δεν αποτελείται αποκλειστικώς από Χαρδουβέληδες, Βορίδηδες, Λοβέρδους και Γιακουμάτους. Ναι, υπάρχουν αρκετοί σαν αυτούς στην καθημερινότητά μας, μόνο που βρίσκονται και πολλοί άλλοι που εκπροσωπούν επάξια επαγγελματικές κατηγορίες με σημαντικότερη προσφορά στο κοινωνικό σύνολο από τους επαγγελματίες λακέδες τής ελίτ, τους κρυφονεοφασίστες και τους δημοσιογράφους που με τη συμπεριφορά τους ευτελίζουν ακόμα περισσότερο το επάγγελμά τους. Πώς και γιατί να έχει εμπιστοσύνη το πόπολο σε αυτά που διαβάζει κι ακούει όταν αυτός που τα γράφει και τα λέει σήμερα υποτίθεται πως είναι όσο το δυνατό αντικειμενικότερος κριτής τής εξουσίας και την ακριβώς επόμενη ημέρα ένα ακόμα πιόνι της;...

Υπουργός τραγικής ποιότητας...

the three mooges...

Αίσθηση προκάλεσε το δώρο που έκανε στον απερχόμενο Υπουργό Δημόσιας Τάξης Νίκο Δένδια η Προϊσταμένη της Υπηρεσίας Ασύλου, η οποία του έδωσε ένα δελτίο αιτούντος ασύλου με τα στοιχεία αλλά και τη φωτογραφία του, προκαλώντας αρκετά γέλια στην αίθουσα.

Μάλιστα, η Προϊσταμένη, συνεχίζοντας την πλάκα, παρέδωσε τον κ. Δένδια σε μια διμοιρία ΜΑΤ η οποία τον έκανε μαύρο στο ξύλο, οπότε το γέλιο του κόπηκε απότομα.

Στη συνέχεια, ο Νίκος Δένδιας οδηγήθηκε με χειροπέδες στο κοντινότερο αστυνομικό τμήμα, όπου βασανίστηκε για αρκετές ώρες, ενώ η φωτογραφία του κυκλοφόρησε φωτοσοπαρισμένη στα ΜΜΕ, προκειμένου να αναγνωριστεί ευκολότερα από μάρτυρες των εγκλημάτων που διέπραξε επί υπουργίας του.

Τέλος, ο Νίκος Δένδιας θα φορτωθεί αργά το βράδυ σε μια βάρκα με προορισμό τις ακτές Τουρκίας, όπου δε θα καταφέρει να φτάσει ποτέ, γιατί θα θαλασσοπνιγεί από το τουρκικό λιμενικό, οπότε θα χαρακτηριστεί από τον Τούρκο Υπουργό Δημόσιας Τάξης ως μετανάστης τραγικής ποιότητας κι όλη η Τουρκία θα θρηνεί που δεν επέζησε, ώστε να κλειδωθεί σε κάποιο στρατόπεδο συγκέντρωσης χωρίς ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για πάντα.

by To Skouliki Tom

(Aνήθικο δίδαγμα: Για κακή μας τύχη το μόνο αληθινό κομμάτι της παραπάνω είδησης είναι η πρώτη παράγραφος. Έχουμε πιάσει πάτο. Επισήμως.)

Η αλληλέγγυα - προς τον Νίκο Δένδια - σελίδα μας είναι facebook.com/TheThreeMooges

Πορτογαλία: η τρόικα έφυγε, η λιτότητα όχι..

Κωστής Μαργιόλης, απο Το Περιοδικο...

Το success story αλά πορτογαλικά

Το successstory αλά πορτογαλικά λέει ότι η μικρότερη από τις δυο χώρες της Ιβηρικής χερσονήσου τα κατάφερε και μετά από τρία χρόνια σκληρής λιτότητας απαλλάχτηκε από την κηδεμονία των δανειστών.
Επισήμως η τρόικα εγκατέλειψε τη Λισαβόνα στις 17 Μαΐου, όμως τα έργα και οι ημέρες που αφήνουν πίσω τους οι εκπρόσωποί της μόνο θριαμβολογίες δεν δικαιολογούν. Η ανεργία παραμένει υψηλή, η επισφαλής και η μαύρη εργασία αυξάνονται, οι νέοι μεταναστεύουν στις πρώην αποικίες της Αφρικής, το 25% του πληθυσμού ζει με λιγότερα από 400  ευρώ το μήνα, ενώ το ξεπούλημα λιμανιών, αεροδρομίων και  δημοσίων επιχειρήσεων σε κινεζικά και άλλα «επενδυτικά κεφάλαια» συνεχίζεται. Άλλωστε ο πορτογάλος πρωθυπουργός δεν υποσχέθηκε τίποτε άλλο στους συμπατριώτες του παρά να παραμείνει πιστός  «στο μακρύ δρόμο των μεταρρυθμίσεων». Ώστε υπάρχει «κρίση» και μετά τα μνημόνια;

 Την ίδια μέρα που οι τρεις «απόστολοι» της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου άφηναν τα γραφεία τους στη Λισαβόνα, ο πρωθυπουργός Πέντρο Πάσος Κοέλιο παρουσίαζε σε ειδική σύσκεψη του υπουργικού συμβουλίου ένα πολυσέλιδο κείμενο με τον εύηχο τίτλο «Ο δρόμος προς την ανάπτυξη». Σχεδόν δυο εβδομάδες μετά, στις 29 Μαΐου, η κεντρική τράπεζα της Πορτογαλίας δημοσίευσε την ετήσια έκθεσή της για την οικονομική συγκυρία. Τα δύο κείμενα περιέγραφαν το ίδιο πράγμα με κάπως διαφορετική διατύπωση. Με περισσότερο τεχνοκρατική αργκό η Τράπεζα και με πιο ευσύνοπτο τρόπο το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης προαναγγέλλουν τη συνέχιση της «δομικής προσαρμογής της οικονομίας η οποία παραμένει ανολοκλήρωτη». Δεν πρόκειται πάντως για υπερβάλλοντα ζήλο, αφού η χώρα είναι έτσι κι αλλιώς δέσμια των συμβατικών υποχρεώσεών της, οι οποίες αναφέρουν ότι η Πορτογαλία θα βρίσκεται υπό οικονομική επιτήρηση μέχρι να αποπληρώσει το 75% από τα 78 δισ. ευρώ που δανείστηκε για «να διασωθεί». Κάτι που μεταφράζεται, σύμφωνα με τις πιο αισιόδοξες εκτιμήσεις οικονομικών αναλυτών, σε 20 ακόμα χρόνια «μνημονιακών πολιτικών χωρίς μνημόνια».

Κεκλεισμένων των θυρών...

Της Πέπης Ρηγοπούλου, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...    
Οι συνειρμοί μπορεί να είναι πολλοί. Ο ένας πριν από ένα χρόνο, τηλεοπτικός: το μαύρο που σκέπασε τις οθόνες, όταν έκλεισε η δημόσια τηλεόραση και μέχρι να ξανανοίξει το έτι πλέον μνημονιακό υποκατάστατό της με τον ξενέρωτο τίτλο ΝΕΡΙΤ. Ο άλλος συνειρμός παλαιότερος, αλλά κινηματογραφικός, και μάλιστα κλασικός: το φινάλε της ταινίας του Μάρτιν Σκορτσέζε «Νονός νούμερο 2».
Εδώ ο Μάικλ Κορλεόνε (Αλ Πατσίνο), που τον είχαμε κατασυμπαθήσει ως αθώο φοιτητή στον «Νονό νούμερο 1», αποφασίζει ότι το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον και ότι άρα τελικά θα γίνει αυτό που δεν ήθελε: ο επόμενος αρχηγός της μαφιόζικης «φαμίλιας». Για τον λόγο αυτό, όταν η συμβία του, ερμηνευμένη από την Νταϊάν Κίτον, πάει να μπει στο γραφείο, όπου σχεδιάζει με τους κολλητούς του την επόμενη σειρά εκτελέσεων, ο Μάικλ/Πατσίνο τής κλείνει την πόρτα κατάμουτρα. Η οθόνη κατόπιν σκοτεινιάζει καθώς πέφτουν οι τίτλοι του τέλους.
Δεν μπορώ να διαβεβαιώσω για το πόσο και το πότε οι τίτλοι του τέλους είναι έτοιμοι να πέσουν στη σκοτεινή οθόνη των σημερινών πολιτικών μας πραγμάτων. Αλλά πιστεύω πως το κλείσιμο της πόρτας της Βουλής των Ελλήνων μάλλον συνάδει με την ανέκαθεν πολιτική εκείνη σημειολογία που θέλει την εξουσία να είναι αρσενική και τον λαό να είναι γυναίκα, παιδί ή –το καλύτερο– γυναίκα και παιδί ταυτοχρόνως. Πρέπει να είναι κανείς απίστευτα αφελής για να μην κατανοεί ότι το έργο «εξουσία» περιλαμβάνει και κάποιες χαρντ σκηνές βίας και σεξ που μπορεί να χαλάσουν τα αγνά ήθη του λαού/παιδιού/γυναίκας. Οθεν, το να του κλείσουμε την πόρτα (της Βουλής αλλά και των κομματικών ανακτοβουλίων) στα μούτρα είναι τελικά προς το καλό του.
Θα μου πείτε ότι υπερβάλλω. Οχι τόσο διότι τα θερινά τμήματα της Βουλής θα λειτουργούν, διασώζοντας την υποτιθέμενη ομαλή –και στην ουσία όλο και πιο προσχηματική– λειτουργία του πολιτεύματος. Αλλά διότι τα Μέσα, με πρώτα και καλύτερα τα «χαζοκάναλα» που όλοι τα βρίζουν, αλλά και περίπου όλοι βλέπουν, αναγνωρίζουν και αξιολογούν τον κόσμο μέσα από αυτά, είναι κοντά μας, μέσα στο κάθε σπίτι ακόμα και το πιο πενόμενο, δήθεν για να μας πληροφορούν για τα όσα συμβαίνουν πίσω από τις κλειστές πόρτες. Μην ανησυχείτε: Η ίδια βαρετή λιτανεία των ίδιων και των ίδιων επίπεδων και βαρετών προσώπων θα είναι και πάλι ακροβολισμένη στα δελτία και τα στρογγυλά τραπέζια. Από εκεί, χοροστατούντων των ιερέων και επισκόπων (anchormen και anchorwomen), θα αναπέμψει τις δεήσεις της στον Μολώχ της πληροφόρησης και θα μας διαφωτίσει για τις συγκλονιστικές αλλαγές του πρόσφατου ανασχηματισμού, που, όπως και όλοι οι προηγούμενοι, θα σημάνει την οριστική ανάκαμψη, ανάπτυξη κ.λπ. της πολύπαθης «Νέας Ελλάδας».
Οσο ωστόσο και αν φαίνεται οξύμωρο, όλη αυτή η ροή (ή μήπως ο οχετός;) της πληροφόρησης λειτουργεί όχι ως αντίδοτο, αλλά ως ιδανικό λειτουργικό συμπλήρωμα του εξουσιαστικού αποκλεισμού της μέγιστης πλειοψηφίας της κοινωνίας από όλα τα ουσιώδη. Το να νομίζουμε ότι ξέρουμε είναι προϋπόθεση για να μη ζητούμε να μάθουμε. Για μια πραγματική δημοκρατία, συνώνυμη της πιο φιλόδοξης επανάστασης, θα πρέπει αντιθέτως να βρεθούν οι ιδέες, οι συμπεριφορές, οι θεσμοί που θα κάνουν τον πολίτη πραγματικό συμμέτοχο στη γνώση και την πληροφορία που καθορίζουν τη ζωή του. Αλλιώς, με ανοιχτή είτε με κλειστή Βουλή, με φωτεινά ή σκοτεινά τα κανάλια, με ή χωρίς εκλογές, η μοίρα μας θα αποφασίζεται κεκλεισμένων των θυρών.

Επόμενη στάση: αυτοδυναμία...

των Σπ. Νιάκα και Β. Καραγεώργου, απο το Red NoteBook...

Επειδή τα ΜΜΕ, αλλά και η εκτελεστική γραμματεία της ΝΔ, έπαιξαν με τα νεύρα μας λέγοντάς μας ότι ο ηττημένος των ευρωεκλογών είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και ο νικητής η συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου,
θα πρέπει αρχικά να παραθέσουμε στο μνημονιακό φαντασιακό τη στεγνή πραγματικότητα. Το πρώτο και βασικό αποτέλεσμα των εκλογών είναι ότι η συγκυβέρνηση και τα κόμματά της υπέστησαν μια ξεκάθαρη ήττα. Το 30% όσων τους ψήφισαν πριν 2 χρόνια, τους εγκατέλειψαν. Αν οι εκλογές ήταν βουλευτικές, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ μαζί θα εξέλεγαν διψήφιο αριθμό βουλευτών.
Ο ΣΥΡΙΖΑ νίκησε στις εκλογές, όχι γιατί βγήκε πρώτος. Αυτό είναι απλά μια διαπίστωση και οι απλές διαπιστώσεις αρκούν μόνο για τους δημοσιολόγους και τους έντιμους δημοσιογράφους. Για τον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ, αυτό που είναι κρίσιμο δεν είναι οι διαπιστώσεις ούτε το να λύσουμε τον γρίφο κατά πόσον η νίκη αυτή είναι ιστορική ή «σκέτη». Η νίκη αυτή έχει σημασία στον βαθμό που θα γίνει εργαλείο στα χέρια των «από κάτω» για να αποσταθεροποιήσουν και να ανατρέψουν την κυβέρνηση και στο βαθμό που ο ΣΥΡΙΖΑ πάρει τις απαραίτητες πρωτοβουλίες για αυτό. Για να ανιχνεύσουμε τις προοπτικές για το προηγούμενο, είναι ανάγκη να εμβαθύνουμε σε κάποια ερωτήματα.

Έχει βελτιωθεί το πολιτικό σκηνικό για το σύστημα σε σχέση με τον Ιούνη του 2012;
Επειδή δεν είμαστε χρυσόψαρα, να θυμίσουμε ότι η πρώτη αντίδραση των συστημικών κοντυλοφόρων στο σοκ της ριζοσπαστικής αριστεράς στο 27% ήταν να μιλήσουν για «αριστερή παρένθεση» που θα ξεφουσκώσει σύντομα, ενώ οι πιο διαβασμένοι παρέπεμπαν στο τι έγινε με το 25% της ΕΔΑ στη δεκαετία του ’60. Και πάλι στεγνά: Αν παρατηρήσει κανείς την εκλογική εξέλιξη τα τελευταία δύο χρόνια, φαίνεται να παγιώνεται ένα σκηνικό όπου η αριστερά έχει περίπου το ένα τρίτο, η δεξιά 40-45% και στο θολό υπόλοιπο τσαλαβουτάει η κεντροαριστερά, τα ποτάμια, τα γεφύρια κλπ.

Η αναστήλωση των τηλεεικόνων...

του Παντελη Μπουκαλα, απο την Καθημερινη...

Θα το αντέξουμε και αυτό. Eίναι στη φύση μας. Υπομονή χρειάζεται. Και καλή καρδιά. Ωστε να ξεχάσουμε και τα τελευταία ημισοβαρά κριτήρια, πολιτικής υφής, βάσει των οποίων θα ’πρεπε να αξιολογούνται υπουργοί και υφυπουργοί. Και να αντιμετωπίσουμε τον ανασχηματισμό φλεγματικά αφενός, με τις μεθόδους της AGB αφετέρου.
Περίπου σαν να αφορά μιαν άλλη χώρα, του μύθου ή των παραμυθιών, όπου οι κατεξοχήν ανασχηματιστές, πρόεδρος και αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, έχουν ακόμα το περιθώριο να πειραματίζονται για να διακριβώσουν ποια η σχέση των πολιτών με το χιούμορ, ιδιαίτερα το μαύρο. Αλλά και ποια εντέλει η αντοχή της κοινωνίας στη συστηματική εναντίον της επίθεση από το συμπαγές στρατόπεδο της αβελτηρίας. Μια αβελτηρία που δεν τη νίκησε ούτε το Αγιο Πνεύμα.

Ενας ανασχηματισμός που (γεγονός σπάνιο) προαναγγέλλεται επισήμως, από τον πάντοτε επειγόμενο κ. Βενιζέλο, και όχι διά της διασποράς φημών, και (γεγονός ακόμα πιο σπάνιο) προκαλεί ελαφρά θυμηδία ακόμα και σε αρκετούς από αυτούς που θέλει να συγκινήσει και να ενθουσιάσει, δεν έχει ελπίδες ότι θα περπατήσει. Στην προκειμένη περίπτωση αποδεικνύονται ανεπαρκή τα συνήθη κλισέ της αντιπολιτευτικής υποδοχής των ανασχηματισμών (του τύπου «ανακύκλωση φθοράς», «ώδινεν όρος...» κτλ.). Επί της ουσίας προέκυψε μια «κυβέρνηση Β΄ Αθηνών», με την κατεσπευσμένη (υφ)υπουργοποίηση της φωνακλάδικης τετράδας Ντινόπουλου - Βούλτεψη - Γιακουμάτου - Παπακώστα. Και όχι επειδή η πολυπληθής Β΄ Αθηνών αντιμετωπίζει πολλά και σοβαρά προβλήματα. Αλλά επειδή η κυβέρνηση, η Ν.Δ. μάλλον, αντιμετωπίζει προβλήματα στη Β΄ Αθηνών, η οποία κρίνει εν πολλοίς το εκλογικό αποτέλεσμα. Είναι αυτό που λένε «προτεραιότητες», «εθνική οπτική» ή «αδιαφορία για το κομματικό κόστος».

Το ΠΑΣΟΚ, πολύ γερό κάποτε στην ψιμυθιωτική ρητορική, πόνταρε σε διάφορους ωραίους όρους για να ζωγραφίζει προληπτικώς με χρώματα φωτεινά τους ανασχηματισμούς του: από τη θρυλική «αναδόμηση», εύρημα του Ανδρέα Παπανδρέου, έως τη λιγότερο διάσημη, πάντως ποιητικότερη «αναπτέρωση». Για να περιγραφεί το προχθεσινό ανακατασκευαστικό εγχείρημα, ίσως η καταλληλότερη λέξη είναι η «αναστήλωση». Και μάλιστα όχι γενικά και αόριστα, αλλά ειδικά η «αναστήλωση των εικόνων».

Έκπτωτοι άγγελοι…

Κωστας Γρηγοριαδης, Απο τον Ημεροδρομο... Κάθε μέρα που περνάει πιστεύω ότι η Ευρώπη μας (our Europe) που έλεγε κι ο Σημίτης, ξεπερνά σε φαντασία, ακόμη και το πιο άρρωστο μυαλό.

Η είδηση των τελευταίων ημερών ότι σε διάφορες Ευρωπαϊκές πόλεις τοποθετήθηκαν από τις τοπικές αρχές καρφιά ή άλλες κατασκευές που θα παίξουν απωθητικό ρόλο ώστε να μη βρουν καταφύγιο άστεγοι πολίτες, προκάλεσε θυμό, οργή, αλλά και κατανόηση για το τι είναι αυτό το “κοινό” Ευρωπαϊκό μας σπίτι.

Οι φωτογραφίες που κάνουν το γύρο του διαδικτύου, δείχνουν ανάγλυφα, πώς μετατράπηκαν εσοχές πεζοδρομίων, γέφυρες ή ακόμη και παγκάκια σε…φακιρικά κρεβάτια.

Για να μην αδικούμε όμως μόνο την Ευρώπη, το ίδιο φαινόμενο παρουσιάστηκε και στον πολιτισμένο Καναδά -εκεί που ένας στους δύο κατοίκους έχει στο σπίτι του όπλο- αλλά και στην Αμερική, του… ινδάλματος Ομπάμα.

Οι φτωχοδιάβολοι που αφειδώς εκβάλλονται από την ασταμάτητη νεοσυντηρητική πολιτική του συστήματος, που νομίζω λέγεται καπιταλισμός, αντιμετωπίζονται κοινώς ως σκουπίδια.

Τα πειραματόζωα που επάνω τους δοκιμάζεται η πιο σκληρή πολιτική μετατρέπονται όχι μόνο σε άνεργους και άστεγους από την μια μέρα στην άλλη,αλλά και σε ανεπιθύμητους.

Οι μικρές αιχμηρές με τα κάθε είδους καρφιά γωνιές, που τις βροχερές ημέρες του χειμώνα φιλοξενούσαν τους πρώην εργαζόμενους, εκφράζουν τη νοσηρή φαντασία που δεν νομοθετεί απλά αλλά προσπαθεί να πληγώσει την ίδια την ανθρώπινη υπόσταση.

Δεν πρόκειται απλά για την εικόνα που χαλάει τον καπιταλιστικό παράδεισο,δεν πρόκειται για το ρακένδυτο που μαρτυρά ότι η εκμετάλλευση ζει και βασιλεύει, πρόκειται για το ιλουστρασιόν περιτύλιγμα που κάθε φορά σερβίρεται ως θεραπεία δια πάσαν νόσον.

Κι αυτό το περιτύλιγμα κάθε φορά έρχεται ως σανίδα σωτηρίας να σερβιριστεί ως αναγκαίο κακό που θα μας βγάλει από την κρίση.

Κι αντί για σανίδα σωτηρίας γίνεται θηλιά στο λαιμό μας.

Πως λοιπόν να εξηγήσει ο κάθε αρμόδιος, ότι τα καρφιά τα βάζει στους δρόμους για να παραμείνουν καθαροί από τους άστεγους που ο ίδιος δημιουργεί;

Η κοινωνία μας, έδειχνε πάντα ότι μπορούσε να δημιουργήσει “Σπιναλόγκες”, μπορούσε να διαπομπεύσει οροθετικές, να βγάζει τα ομοφοβικά της σύνδρομα κάθε στιγμή,να μην επιτρέπει σε αλλόθρησκους να προσεύχονται παρά μόνο σε υπόγεια.

Κι αυτό είναι το μεγάλο “ατού” του συστήματος, να δημιουργεί προβλήματα και να προσπαθεί να τα λύνει με τον πιο ακραίο και απάνθρωπο τρόπο.

Ας φανταστούμε την εικόνα του περιπλανώμενου άστεγου που ξαφνικά βρίσκει μέρος να κοιμηθεί, αλλά αυτό είναι γεμάτο καρφιά και τσιμεντένια εμπόδια, ας έρθουμε στην θέση του κι ας βγάλουμε συμπεράσματα.

Χρειάζεται να μιλάμε μόνο για την τοποθέτηση αυτών των καρφιών ή κυρίως για το σταμάτημα της κατασκευής τους;

Ο νοών νοείτω…

Η ΒΡΑΖΙΛΙΑ ΚΙ Ο ... ΜΠΙΣΤΗΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΔΙΝΕΙ ΝΕΑ ΔΙΑΛΕΞΗ...

του Διονυση Ελευθερατου, απο την Ισκρα...

Ο εναρκτήριος αγώνας κάθε ποδοσφαιρικού Μουντιάλ δεν χαρακτηρίζεται αναμέτρηση «ζωής ή θανάτου». Ούτως ή άλλως, η μάχη για την πρόκριση στην επόμενη φάση της διοργάνωσης θα συνεχιστεί. Έτσι, τα εκάστοτε ματς - πρεμιέρες δεν είναι από αυτά, για τα οποία οι παίκτες καλούνται «να δώσουν την ψυχή τους», «να πεθάνουν αν χρειαστεί στο γήπεδο»,

όπως υπαγορεύουν τα υπερφίαλα κλισέ και τα «ψυχολογικά ντοπαρίσματα» που επιχειρούν ορισμένοι παλιομοδίτες προπονητές.

Έλα όμως που ενίοτε οι ψυχές παραδίδονται στο γήπεδο κυριολεκτικά κι όχι μεταφορικά - και μάλιστα μήνες, ή και χρόνια, πριν από την πρεμιέρα. Και δεν είναι καν ψυχές ποδοσφαιριστών. Την Πέμπτη 12 Ιουνίου 2014, όταν θα αρχίζει το ματς Βραζιλία - Κροατία στην «Αρίνα Κορίνθιανς» του Σάο Πάολο, πολλοί Βραζιλιάνοι θα θυμούνται (οι συνεχιζόμενες διαδηλώσεις δείχνουν ότι η λήθη δεν θα επικρατήσει εύκολα και σίγουρα όχι ολοκληρωτικά) τρεις εργάτες που έχασαν τη ζωή τους στο συγκεκριμένο γήπεδο.

Οι Φάμπιο Λουίζ Περέιρα και Ρονάλντο  Ολιβέιρα ντος Σάντος, 42 και 44 ετών αντιστοίχως, σκοτώθηκαν εξ αιτίας της πτώσης γερανού, το Νοέμβριο του 2013. Τον Μάρτιο 2014 τους «ακολούθησε» ο Φάμπιο Χάμιλτον ντα Κρουζ, πέφτοντας από σκαλωσιά. Ο νεαρός - 23 ετών- Φάμπιο ήταν ο ένατος άνθρωπος που έχασε τη ζωή του σε κάποιο εργοτάξιο του Μουντιάλ. Στο Σάο Πάολο, την Μπραζίλια, το Μπέλο Οριζόντε, το Μανάους. Προτού ετοιμαστούν, οι «ναοί» της μπάλας έγιναν «βωμοί» του πλέον απάνθρωπου κυνισμού, εργολαβικού και κρατικού. Περισσότερο «αδηφάγο» αποδείχθηκε το γήπεδο του Μανάους, στην Αμαζονία: εκεί χάθηκαν τέσσερις εργάτες, ηλικίας 22 έως 55 ετών.

Αυτός ο «χορός θανάτου» στα εργοτάξια άρχισε στις 11 Ιουνίου 2012, δυο χρόνια και μία ημέρα πριν από την πρεμιέρα του Μουντιάλ, όταν  έπεσε από ύψος 30 μέτρων ο νεαρός Χοσέ Αλφόνσο ντε Ολιβέιρα Ροντρίγκεζ, στο «Μπραζίλια Νάσιοναλ Στάντιουμ». Είχε ήδη «διαγνωστεί» η ανάγκη επιτάχυνσης των εργασιών, με κάθε θυσία. Όπερ μεθερμηνευόμενο, εξοντωτική δουλειά έως και 18 ωρών, έμπρακτη άρση κανόνων ασφαλείας και τήρησης  ωραρίων, ατυχήματα και ανακοπές καρδιάς. «Παράπλευρες απώλειες» αμούστακων παιδιών, αλλά και πενηντάρηδων. Ορισμένα «ατυχήματα» ήταν σχεδόν προδιαγεγραμμένα: σωματείο οικοδόμων του Σάο Πάολο είχε προειδοποιήσει ότι στην «Αρίνα Κορίνθιανς» ελλόχευε κίνδυνος κατάρρευσης του γερανού που ήταν θαμμένος πρόχειρα στο χώμα κι όχι στηριγμένος σε τσιμεντένια βάση.

Το ερώτημα είναι ποια Αριστερά;

Του Ευτύχη Μπιτσάκη*, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...

Και τώρα, τι; Αλλά η Αριστερά δεν είναι ακόμα πρώτη δύναμη. Οταν γίνει, θα τεθεί το ερώτημα. Ομως: Ποια Αριστερά; Κατά την ηγεσία του ΚΚΕ, Αριστερά είναι μόνο το ΚΚΕ. Για κάθε σοβαρό πολίτη, αντίθετα, Αριστερά είναι, παρά τις διαφορές τους, διαφορές κουλτούρας, τακτικής, στρατηγικής, ακόμα και διαφορές κοσμοθεωρητικών αντιλήψεων, όλες οι οργανώσεις οι οποίες θέτουν ως στρατηγικό στόχο τον σοσιαλισμό.
Δηλαδή, το ΚΚΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ και οι οργανώσεις της λεγόμενης «εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς». (Αλήθεια, αν οι οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς υπερβούν τις καταγωγικές αγκυλώσεις τους, αυτοδιαλυθούν και ενωθούν, με πιθανότητα τότε να μπουν στη Βουλή και να πάνε και στην Ευρωβουλή, αν λοιπόν μπουν κ.λπ., τότε τι θα γίνει το «έξω».)
Αριστερά, πρώτη δύναμη. Αλλά αν η ηγεσία του ΚΚΕ επιμείνει να θεωρεί τον ΣΥΡΙΖΑ πρώτο εχθρό και αν η «εξωκοινοβουλευτική» Αριστερά επιμείνει στην άρνησή της, τότε το ερώτημα αφορά μόνο το πολύ πιθανό πρώτη δύναμη να είναι ο ΣΥΡΙΖΑ.
Και τότε: Κυβέρνηση «με κορμό» τον ΣΥΡΙΖΑ. Απέναντι: Κεφάλαιο, τράπεζες, Ε.Ε., ιδεολογικοί και κατασταλτικοί μηχανισμοί του κράτους, νεοναζί. Μαζί μ’ αυτούς και το ΚΚΕ;
Θα αντέξει τότε ο ΣΥΡΙΖΑ; Προετοιμάζεται ιδεολογικά, πολιτικά και οργανωτικά για να αντιμετωπίσει δεξιούς και αριστερούς εχθρούς; Δηλαδή ετοιμάζεται για κυβέρνηση και για δύναμη εξουσίας; Δεν ξέρω τα εσωτερικά του ΣΥΡΙΖΑ. Φοβάμαι όμως ότι δεν έχει συνειδητοποιήσει σε βάθος την ιστορική ευθύνη την οποία αναλαμβάνει σε μια τέτοια περίπτωση. Φοβάμαι ότι κατέχεται από μια νεανική αισιοδοξία.
Ομως: Μη βιαζόμαστε! Το νέο καθεστώς της νέας, ολοκληρωτικής υποτέλειας στηρίζεται ακόμα σε μεγάλο μέρος της κοινωνίας. Και προπαντός: Εχει και θα αξιοποιήσει εφεδρείες ώστε και με δεύτερο κόμμα τη Ν.Δ. (ή άλλο δεξιό σχήμα) να σχηματίσει μια πολυκέφαλη Λερναία Υδρα. Αυτό έγινε πρόσφατα, παλαιότερα και προπαντός στην περίοδο του Εμφυλίου.
Ας περιοριστούμε λοιπόν στο μισό αρχικό ερώτημα. (Ας θυμηθούμε το «Τι να κάνουμε» του Λένιν.)
Αρχίζουμε από ένα δεδομένο. Οτι δεν υπάρχει ελληνική κυβέρνηση. Οτι η τρόικα, μέσω των εθελόδουλων, εκποιεί τα πάντα. Οτι αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση, θα καταλήξει σε μια νέα μορφή γενοκτονίας, βιολογική και πολιτισμική. Συνεπώς: Τι να κάνουμε;

Εμπρός σύντροφοι, πίσω γορίλες*...

Του Απόστολου Λυκεσά, απο το  Alter Thess...

Στ’ αδέλφια μου της ΕΡΤ

Εμπρός!
Διότι η πρώτη λέξη σηματοδοτεί την πρόθεση. Την αναγκαιότητα, όπως προέκυψε από τα γεγονότα  και έκτοτε βαδίζει αγκαζέ με την συνείδηση.
Διότι δείχνει την κατεύθυνση και προηγείται ως ανιχνευτής που ψηλαφά στο Μαύρο, βαρυγκομεί στα αδιέξοδα ή οσμίζεται το φρέσκο αεράκι της εξόδου από το λαγούμι.
Πίσω.
Μιά δυστοπία ντυμένη βόλεψη, ναρκισσισμός και φιλαυτία, κουτσομπολιό και σύρσιμο πάνω στις γλοιωδίες των συμβάσεων, αφράτοι ευνούχοι, επιτήδειοι μουνούχοι. Συμβιβασμοί και ντροπές.
Εμπρός!
Νοήματα που αποκτηθήκαν μέσα στη συμφορά, σπόροι αρχέγονοι εγκατελειμένοι καιρούς πολλούς, χάρην μιας ψευδαίσθησης ευδαιμονίας, προπατορικά εικονίσματα που ανασύρθηκαν από τα θηκάρια της ανάγκης κι αστραποβόλησε η κόψη τους.
Πίσω.
Ένας ολόκληρος χρόνος. Η διεσταλμένη ίριδα στα μάτια των συναδέλφων. Δάκρυα και φόβος. Τα τύμπανα του ξυπνήματος. Το αλφάδιασμα του πολιτικού στόχου. Συνελεύσεις, συνελεύσεις, συνελεύσεις. Μακροσκελείς, αργόσυρτες, ματαιωμένες, σύντομες, ουσιαστικές, αυτοακυρωμένες, με ένταση και ξελαρυγγιάσματα, με συγκατάβαση και ουσία, με πλάκα και με δάκρυα. Εποχές: Του παγετώνα. Του θυμού. Της οργής. Της ανασύνταξης. Της ελπίδας. Του μαρασμού. Της αλληλεγγύης. Της προδοσίας. Του ξεκαθαρίσματος. Του αγώνα. Της κούρασης. Της επαγρύπνησης. Της ματαίωσης. Της απόφασης. Της ελπίδας. Της ψυχολογικής κατάρρευσης. Του αβάσταχτου. Της υπόσχεσης.
Εμπρός!
Ναι. Αλλά προς τα που; Σε ένα κόμικ που διηγείται την δημιουργία του κόσμου ένα σκανταλιάρικο αγγελάκι ζητά από τον Θεό να του εξηγήσει το τρισυπόστατο. Κι εκείνος το οδηγεί σε μια λίμνη δείχνοντας του την διάθλαση της εικόνας του στο νερό και ταυτοχρόνως την σκιά του στο χώμα. Έχοντας αυτή την επίγνωση, μπροστά είναι μόνο η αληθινή ύπαρξη και όχι τα φάσματά της. Μπροστά είναι ο δερβίσικος χορός που τρελαίνει τις σκιές και τις διαθλάσεις. Που αποκαθηλώνει τα ψέματα. Εμπρός είναι το Είμαστε.

Μια φορά Αριστερά, για πάντα Αριστερά;

Του Χρήστου Λάσκου*, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...

Δύο εβδομάδες πια μετά τις εκλογές είμαστε σε θέση να δούμε καλά τι έγινε και, σε κάποιο βαθμό, και τι έρχεται. Στις 25 Μαΐου του 2014, λοιπόν, ένα μεγάλο παράθυρο ευκαιρίας άνοιξε για τις κατώτερες τάξεις στην Ελλάδα. Μ’ όλο που οι κατσικωμένοι δεν έφυγαν, δεν χωράει, νομίζω, αμφιβολία πως η αποδρομή ξεκίνησε. Η τρικολόρ κυβέρνηση Σαμαρά του Ιουνίου 2012 ξεφτίζει ραγδαία σε όλες της τις συνιστώσες.
Η Ελιά πολύ γρήγορα κινείται στο να γίνει φύλλο και φτερό, η υπεύθυνη και κυβερνώσα Αριστερά εξαχνώθηκε και η Νέα Δημοκρατία μοιράζει θέσεις στους ανθρώπους της, για να τους εξασφαλίσει πριν «να έρθουν οι κόκκινοι».
Από την άλλη, τη δική μας, πλευρά, για πρώτη φορά ένα κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς με προθέσεις και πρόγραμμα, που, με όλη την ιστορική τους μετριοπάθεια, από τους αντιπάλους εντός και εκτός Ελλάδας εκλαμβάνεται ως οιονεί επαναστατικό, έρχεται πρώτο σε μια πανεθνική εκλογική αναμέτρηση. Και μαζί σταθεροποιεί, κάτι καθόλου αυτονόητο, έναν πολυπληθή εκλογικό πυρήνα, που μπορεί άνετα να αποτελέσει τη βάση για την ολική κατίσχυση. Πολύ περισσότερο όταν αποτελείται από τα πιο δυναμικά κοινωνικά και ηλικιακά στρώματα, στις πιο σημαντικές για μια ριζοσπαστική αριστερή δύναμη περιοχές της χώρας. Επιπλέον, οι εξελίξεις μάς μαθαίνουν πολλά. Μας μαθαίνουν, π.χ., πως ο τρόπος για να νικήσεις είναι ο ριζοσπαστισμός. Μας μαθαίνουν πως οποιαδήποτε ιδέα αναδίπλωσης όχι μόνο δεν θα πείσει περισσότερους, αλλά θα αποδιαρθρώσει την κοινωνική σου βάση.
Παρ’ όλα όσα διαχέουν τα συστημικά παπαγαλάκια –με τελευταίο επιχείρημα πως, αφού πρώτευσαν οι ΠΑΣΟΚογενείς στις ευρωεκλογές, η σωστή μέθοδος είναι η «διεύρυνση προς το Κέντρο»– η συλλογική δουλειά, που έκανε τον ΣΥΡΙΖΑ αυτό που είναι, έγινε από τον ριζοσπαστικό κόσμο του, που έφαγε χρόνια τη ζωή του στα κινήματα, στον δρόμο, στις προγραμματικές συνεδριάσεις, στην οργανωτική δουλειά μυρμηγκιού από χωρίου εις χωρίον, στον αγώνα για τη «σωστή γραμμή». Αυτός ο κόσμος δεν είναι διάσημος (!), αυτός ο κόσμος είναι κατ’ εξοχήν ο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτός ο κόσμος είναι η βάση του πολιτικού ΣΥΡΙΖΑ και η καρδιά του κοινωνικού ΣΥΡΙΖΑ, ταυτόχρονα. Και αυτός ο κόσμος, εμπλέκοντας και πολλούς ακόμη, θα κερδίσει τον πόλεμο. Κάνοντας να ψηφίσει και να στρατευτεί με τη ριζοσπαστική Αριστερά το 80% των ανέργων και των μισθωτών του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα, των νέων, που διεκδικούν μαχητικά το μέλλον τους, καταδεικνύοντας πόσο το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ στα δικά τους άμεσα συμφέροντα αρθρώνεται. Ανεξάρτητα από το τι ψήφιζαν άλλοτε, επιλέγοντας με βάση το ταξικό τους συμφέρον.
Για να κλείνω: αυτό που ακολουθεί για τον ΣΥΡΙΖΑ, νομίζω, καθορίζεται από τα πραγματικά ενδεχόμενα, που δεν είναι άλλα από τα εξής δύο – και μόνον αυτά. Ή θα κυβερνήσει με βάση το ταξικά μεροληπτικό του πρόγραμμα, παραμένοντας ο ριζοσπαστικός φορέας που κέρδισε όλες τις μέχρι σήμερα μάχες, προσδοκώντας βάσιμα πως θα κερδίσει και τον πόλεμο ή θα καταρρεύσει μέσα στη χλεύη φίλων και αντιπάλων. Τρίτος δρόμος δεν υπάρχει. Οποιαδήποτε ιδέα «κεντροαριστερού» ή «πατριωτικού» (!) προσανατολισμού είναι καταδικασμένη. Το χειρότερο, όμως, είναι καταδικαστική για τον κόσμο της εργασίας σε Ελλάδα και Ευρώπη. Γι’ αυτό και το σύστημα ποντάρει, πλέον, τόσο σε αυτό. Γιατί γνωρίζει πως μια τέτοια μετατόπιση ήδη από τα πρώτα της βήματα θα αποδομήσει κάθε φιλολαϊκή προοπτική, ανοίγοντας διάπλατα τον δρόμο σε ακόμη αυταρχικότερες δεξιές λύσεις. Ας το αφομοιώσουν, λοιπόν, καλά και όσοι ελάχιστοι στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ πιστεύουν πως μια «κίνηση προς το Κέντρο» μπορεί να είναι εκλογικά επιβαλλόμενη και πολιτικά τελεσφόρος. Κάνουν ένα τερατώδες λάθος. Να το πω και μ’ άλλον τρόπο τον μύθο με τα δύο ενδεχόμενα: ή αριστερά ή ακροδεξιά. Οι άλλες επιλογές σώθηκαν προ πολλού.
Γι’ αυτό, λοιπόν, κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας, δηλαδή κυβέρνηση της Αριστεράς. Αυτό και μόνον αυτό.
……………………………………………………………….
*Μέλος της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ

Το νέο μας τσίρκο θα περιοδεύσει για λίγο...

Τρέχοντα,  και μη...

 

Η νέα ανασχηματισθείσα συγκυβέρνηση της χώρας είναι η φυσική συνέχεια μιας αστείρευτης γελοιότητας που υποτίθεται εδώ και χρόνια ότι εκφράζει την ''σοβαρή'' διακυβέρνηση της χώρας. Αποκαλύπτεται ότι ήσαν τουλάχιστον κοντόφθαλμοι και ανεπαρκείς πολιτικά όσοι εξ αρχής θεωρούσαν ότι από αυτό το τσίρκο μπορεί να προκύψει οτιδήποτε θετικό. 

 

Σήμερα, δεν έχουν απομείνει πλέον σοβαρά επιχειρήματα για όσους υποστηρίζουν ότι αυτά τα κωμικοτραγικά στελέχη του 2ου και του 4ου κόμματος είναι περισσότερο κατάλληλα για την διακυβέρνηση της χώρας και των κατοίκων της από ότι για την διασκέδαση τους. Όταν βέβαια δέχεσαι τον Άδωνι ως μεταρρυθμιστή Υπουργό, ο Ντινόπουλος αποτελεί έναν φυσικό αντικαταστάτη του στην αστειότητα. Όταν επίσης ξεκινάς με Σίμους και Παναγιωτόπουλους θα δεχτείς μετά φυσιολογικά και τους Γιακουμάτους όπως και τους Κουκοδήμους στην κυβέρνηση. Το πρόβλημα ξεκινά πολλά χρόνια πριν και μάλλον είναι δομικό. 

 

Για τους ιδεοληπτικούς και εμμονικούς Έλληνες που κρύβονται πίσω από το επιχείρημα ότι τουλάχιστον μ' αυτούς υπάρχει κυβερνητική σταθερότητα οπότε είναι καλύτεροι απ' τον Λαφαζάνη και την παρέα του ας ξυπνήσουν επιτέλους. Κυβερνητική σταθερότητα σημαίνει επιμονή σε ένα έργο που έχει σχεδιαστεί και υλοποιείται. Δεν σημαίνει κωμικοτραγικούς, ακροδεξιούς πολιτευτές ή τυχάρπαστα λαμογιοειδή όντα τύπου Λοβέρδου που ανακυκλώνονται μεταξύ τους σε Υπουργιλίκια και σε ένα αυτιστικό και καλπονοθευτικό σύστημα για να επιτύχουν τον μαγικό αριθμό 151. 

 

Είναι τελείως υποκριτικό άλλωστε κάποιος να διατείνεται ότι απειλείται η σοβαρότητα της χώρας του από τον Λαφαζάνη και όχι από έναν γηρασμένο ακροδεξιό που περιφερόμενος στα κανάλια ονομάζει τον Σόιμπλε πράκτορα του ΣΥΡΙΖΑ και γίνεται Υπουργός. Ο όρος του ψεκασμένου Έλληνα βρίσκεται πολύ πλησιέστερα σε όσους εξακολουθούν να εκλέγουν και να στηρίζουν πολιτικούς φελλούς που υποδύονται τους σοβαροφανείς αξιωματούχους με τα χρήματα των πρώτων.

Ο ανασχηματισμός και ο πάτος...

Αγγελική Σπανού, απο το  Tvxs...

Το πιο καίριο σχόλιο για τον ανασχηματισμό ίσως να το έκανε ο πρώην κυβερνητικός εκπρόσωπος (επί πρωθυπουργίας Καραμανλή) Ευάγγελος Αντώναρος στο twitter: “Άφωνος!”.

Οι δύο κυβερνητικοί εταίροι μετά από ένα δεκαήμερο παρασκηνιακών διαβουλεύσεων κατέληξαν σε ένα κυβερνητικό σχήμα μεγαλύτερο από το προηγούμενο.
Είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι σε μια εποχή τόσο έντονου αντικομματισμού μένουν πιστοί στις παραδόσεις του παλαιοκομματισμού που προτάσσει τη χρησιμοποίηση του ανασχηματισμού ως μηχανισμού νομής της εξουσίας σε όσο το δυνατόν περισσότερους “ημέτερους”. Ενας στρατός υφυπουργών ενεργοποιείται για να υπάρξει αναλογική γεωγραφική εκπροσώπηση, να βολευτούν πολλοί, να κλείσουν εσωκομματικά μέτωπα και να διευκολυνθεί η τήρηση των περίφημων εσωκομματικών ισορροπιών. Το νέο στοιχείο είναι ότι αυτή τη φορά η μοιρασιά χαρακτηρίζεται από cult επιλογές που θα προκαλούσαν θυμηδία, αν δεν μας προσέβαλαν και αν η κατάστασή μας δεν ήταν τόσο σοβαρή.
Και ναι, ο ανασχηματισμός είχε εκπλήξεις: Ποιος περίμενε, για παράδειγμα, ότι θα δούμε τον Αργύρη Ντινόπουλο υπουργό Εσωτερικών; Αν κυκλοφορούσε τέτοια φήμη λίγες μέρες νωρίτερα, θα νομίζαμε ότι πρόκειται για ύποπτες διαρροές από τον ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά δεν έχει τόσο νόημα η περιπτωσιολογική προσέγγιση, παρόλο που προσφέρεται για μαύρο χιούμορ, όσο η μεγάλη εικόνα.
Με την εξαίρεση του νέου υπουργού Οικονομικών Γκ. Χαρδούβελη που δεν έχει περάσει στη δημόσια σφαίρα μέσα από τον κομματικό σωλήνα, καμία άλλη επιλογή δεν σηματοδοτεί υπερκομματική αναζήτηση των ικανότερων, των αξιότερων, των κατάλληλων για το συγκεκριμένο χαρτοφυλάκιο- σαν να έχει παρέλθει η περίοδος εθνικής έκτακτης ανάγκης και να ζούμε μέρες 2008.
Η μετάφραση που έγινε στο επιτελείο του πρωθυπουργού για το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών ήταν -όπως όλα δείχνουν- ότι πρέπει να γίνει σφαγή υπουργών για να πληρώσουν το μάρμαρο της ήττας και να αξιοποιηθούν στελέχη της λαϊκής δεξιάς τα οποία φημίζονται για τους καβγάδες τους με στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που κάνουν ανάλογη φασαρία όταν υπάρχουν μικρόφωνα για να διαχυθεί ο θόρυβος. Ετσι, ακυρώνεται στην πράξη το πολυδιαφημισμένο success story, αφού αλλιώς δεν εξηγείται γιατί έπεσαν τόσα κεφάλια, και επιχειρείται πολιτική-οικονομική επανεκκίνηση με όρους τηλεοπτικής κατανάλωσης.

Ποιος αποφασίζει...

SotosBlog...

Ώρες-ώρες δυσκολεύομαι να σας καταλάβω. Γράφετε, γράφετε, γράφετε, λέτε, λέτε, και δεν σας καταλαβαίνω.
Ποιο όριό σας ξεπεράστηκε με την ανάθεση καθηκόντων Κυβερνητικού Εκπροσώπου στη Σοφία Βούλτεψη, ώστε να γράφετε τόσα και τόσα γι αυτόν το διορισμό της από τη στιγμή που ανακοινώθηκε ο ανασχηματισμός;
Ρε σεις, η Βούλτεψη αντικατέστησε τον Σίμο Κεδίκογλου! Δηλαδή, εσείς ποιον περιμένατε να αντικαταστήσει τον Σίμο Κεδίκογλου; Άλλον από την Σοφία Βούλτεψη;
Ποιο όριό σας ξεπεράστηκε και πήραν φωτιά τα πληκτρολόγια, με την τοποθέτηση του Αργύρη Ντινόπουλου στη θέση του Γιάννη Μιχελάκη; Ποιο όριό σας με τον Μάκη Βορίδη στη θέση του Άδωνη Γεωργιάδη; Ποιο με τον Γκίκα Χαρδούβελη στη θέση του Γιάννη Στουρνάρα; Και ούτω καθεξής. Ε;
Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι κάπου σας καταλαβαίνω, αφού ούτε εγώ θα έβαζα την Σοφία Βούλτεψη για Κυβερνητικό Εκπρόσωπο. Εγώ, ας πούμε, θα έβαζα για Κυβερνητικό Εκπρόσωπο την Μαρία Σπυράκη. Που ξέρει τη δουλειά, αφού την έχει κάνει, πήρε και κοντά 250.000 ψήφους ως επιβράβευση γι αυτήν, άμα λάχει… Άντε να σας δω μετά τι θα λέγατε, αν έβαζα Κυβερνητικό Εκπρόσωπο τη Μαρία Σπυράκη με τις 250.000 ψήφους!
Αλλά δεν είμαι εγώ που αποφασίζω. Έτσι δεν είναι; Ποιος αποφασίζει;
Αλήθεια, ποιος αποφασίζει;

Ποια είναι η συνοικία...

της Έλσας Παπαγεωργίου, απο το Red NoteBook...

Τι έγινε; Tι χάσαμε κι έγιναν η εργατική τάξη και οι γειτονιές της τόσο εξωτικά φρούτα, τόσο δύσκολα στην πρόσληψη και την κατανόησή τους;

“Απ’τη συνοικία / τα λεωφορεία  / γέμισαν φανέλες  /  κι αναμένα μάτια….

κόκκινη πόλη μες τ’αγιάζι  /  βάλε τα ρούχα τα παλιά  /  άρχισε να γλυκοχαράζει  /  στα λασπωμένα σου γιαπιά”

Πόσοι αιώνες πέρασαν από τον καιρό που οι εργατικές συνοικίες ήταν ευανάγνωστες σαν βιβλίο της πρώτης δημοτικού, μοιρασμένες ανάμεσα στους παραδοσιακούς “ντόπιους”, παλιούς τσιφλικάδες και ιδιοκτήτες μεγάλων εκτάσεων κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες, και τους “νιόφερτους” εργάτες, μεροκαματιάρηδες που άφηναν τα υπόγεια, τις γκαρσονιέρες και τα δυάρια του κέντρου για κάτι παραπάνω από μια λωρίδα ουρανό;

Σε μια προσωπική κι εμπειρική, και ουχί εμπεριστατωμένη βιβλιογραφικά ή στατιστικά κοινωνιολογική προσέγγιση, τοποθετώ την πρώτη “μαζικοποίηση” των εργατικών συνοικιών της περιφέρειας της Αθήνας στα τέλη της δεκαετίας του ’70 και τις αρχές του ’80. Αναφέρομαι στην ύστερη νεωτερικότητα του αστικού τοπίου, και όχι στην πρώιμη, κατά τη διάρκεια της οποίας πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία έδωσαν ζωή και πολιτισμό στο Κερατσίνι, τη Νέα Φιλαδέλφια τη Νέα Ιωνία και τόσες άλλες εκ των συνοικιών της περήφανης εργατιάς.

Σε αυτό το ύστερο, λοιπόν, κύμα μαζικοποίησης τοποθετώ τον εαυτό μου ως γνήσιο τέκνο των λαϊκών-εργατικών συνοικιών, κι αναρωτιέμαι για τη γειτονιά μου, τον κόσμο της κι εμένα, που χρόνια τώρα ζω μακριά, και πάντα ξαναγυρίζω, και ποτέ δεν σταματώ να ανακαλύπτω κάτι νέο, όμορφο ή εξοργιστικό, θαυμάσιο ή θλιβερό.

Τι είναι λοιπόν η συνοικία; Ο περίεργος αυτός κόσμος που ζουν τα θαυμαστά ζώα που λέγονται εργάτες, και που η δουλειά τους είναι να πουλάνε την εργατική τους δύναμη; Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αυτοί που πουλάνε την εργατική τους δύναμη για να ζήσουν μένουν μόνο σε αυτές τις συνοικίες.

Ποιον εκπροσωπεί ο κ. Χαρδούβελης;

Γιώργος Βασσάλος, απο το UnFollow...

 Μετά από το προσωπικό του success story στην «διάσωση» της Eurobank, ο Γκίκας Χαρδούβελης γίνεται ο νέος «τσάρος της οικονομίας» και βάζει πλώρη για νέες ένδοξες διαπραγματεύσεις πάντα για το συμφέρον του απλού έλληνα φορολογούμενου. Πιθανώς μέχρι να ξαναεπιστρέψει στη δουλειά του στη Eurobank ή κάποιο από τα funds που θα την πάρουν τζάμπα…

Ο νέος υπουργός οικονομίας Γκίκας Χαρδούβελης το 2011 πήρε άδεια άνευ αποδοχών από τη Eurobank του Σ. Λάτση για να αναλάβει τη διεύθυνση του γραφείου του τότε πρωθυπουργού Λ. Παπαδήμου. Από τη θέση αυτή, ήταν ένας από τους βασικούς διαπραγματευτές του PSI εκ μέρους του ελληνικού δημοσίου. Στην άλλη πλευρά της διαπραγμάτευσης βρισκόταν η ειδική ομάδα εργασίας του διεθνούς τραπεζικού λόμπι International Institute of Finance (IIF) αποτελούμενη συγκεκριμένα από τις ιδιωτικές τράπεζες που είχαν ελληνικά ομόλογα, μεταξύ των οποίων και οι ελληνικές τράπεζες και φυσικά η Eurobank.

Ποιον ακριβώς, λοιπόν, εκπροσωπούσε ο κ. Χαρδούβελης σε αυτή τη διαπραγμάτευση; Το ελληνικό δημόσιο ή τη Eurobank της οποίας ήταν διευθυντής οικονομικής ανάλυσης  και στην οποία επέστρεψε να δουλέψει μετά το πέρας της διαπραγμάτευσης;

 

Το πακέτο του δεύτερου μνημονίου στο οποίο βασίστηκε το PSI έδινε 50 περίπου δισεκατομμύρια στην ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών. Το ποσό της ονομαστικής αξίας των ομολόγων που θα εντάσσονταν σε αυτή τη διαδικασία και το αντίτιμο που θα δινόταν σε κάθε τράπεζα καθορίστηκε μέσα από τη διαπραγμάτευση στην οποία ηγήθηκε ο κ. Χαρδούβελης, υποτίθεται εκ μέρους τους ελληνικού δημοσίου. (Βλ. και παλαιότερη έρευνά μου για το Corporate Europe Observatory.)

Η διαπραγμάτευση αυτή κατέληξε στα τέλη του 2012 στους όρους με τους οποίους θα γινόταν η ανακεφαλαιοποίηση. Εν τω μεταξύ ο κ. Χαρδούβελης γύρισε τον Ιούνιο στη Eurobank και πέρασε στην άλλην πλευρά του τραπεζιού της διαπραγμάτευσης.

Με βάση τους όρους που διαμορφώθηκαν το 2012, το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΤΧΣ) αγόρασε με 1,54 ευρώ κάθε μετοχή της Eurobank για να τη σώσει. Η διοίκηση της έμεινε στους ιδιώτες που είχαν προσλάβει τον κ. Χαρδούβελη. Τώρα το ΤΧΣ ξαναπουλά τις μετοχές της Eurobank 0,30 ευρώ ανά μετοχή.

Ο Ευρωπαίος Ασθενής...

του κ. Νικου Ξυδακη...

Η D-Day, η ημέρα της απόβασης στη Νορμανδία, η 6η Ιουνίου 1944, σημαδεύει την αρχή του τέλους του πιο αιματηρού πολέμου, του Β΄ Παγκοσμίου. Για πολλούς ιστορικούς, ο πόλεμος είχε αρχίσει το 1914, με το ξέσπασμα του Μεγάλου Πολέμου, ουσιαστικά ενός μείζονος ευρωπαϊκού εμφυλίου,
ο οποίος αργότερα ονομάστηκε Α΄ Παγκόσμιος, και τερματίστηκε το 1945, με την πτώση του Βερολίνου και τις ρίψεις ατομικών βομβών στην Ιαπωνία. Η Ευρώπη ήταν ο γενέθλιος τόπος και των δύο πολεμικών επεισοδίων – η Σκοτεινή Ηπειρος, όπως την ονόμασε ο ιστορικός Μαρκ Μαζάουερ. Και στην Ευρώπη οι αλλαγές ήταν σαρωτικές, από κάθε άποψη: στον Πρώτο πόλεμο συνετρίβησαν τέσσερις αυτοκρατορίες, γεννήθηκε μία παγκόσμια υπερδύναμη, ξέσπασε μία επανάσταση, επαναχαράχθηκαν σύνορα, η φρίκη της μαζικής εξόντωσης σφράγισε ανεξίτηλα τον ψυχισμό του Ευρωπαίου ανθρώπου και άλλαξε τον πολιτισμό.
Στη διάρκεια του ταραγμένου ιντερμέδιου, πάνω σε βαθιά ταπεινωμένους ηττημένους ανθρώπους, εβλάστησαν τα θηριώδη νεωτερικά φαινόμενα της σκοτεινής ηπείρου, οι ολοκληρωτισμοί, πνίγοντας τα αδύναμα άνθη της δημοκρατίας. Και ο πόλεμος συνεχίστηκε ακόμη πιο άγριος, έως την ολοκληρωτική φρίκη, την έκλειψη της ανθρωπινότητας και τη δοκιμή του πυρηνικού αφανισμού.
Η Κοινωνία των Εθνών, πρόδρομος του ΟΗΕ, προοικονομήθηκε μέσα στον Πρώτο πόλεμο από τον Αμερικανό πρόεδρο Ουίλσον, στα Δεκατέσσερα Σημεία του. Η Ευρωπαϊκή Ενωση συνελήφθη σαν ιδέα μέσα στη φρίκη του Δεύτερου πολέμου, από τους εξόριστους του φασισμού Αλτιέρο Σπινέλι και Ερνέστο Ρόσσι. Και ακριβώς αυτό το οραματικό μανιφέστο των εξόριστων είναι η ακριβή κληρονομιά από τον μακρύ ευρωπαϊκό πόλεμο του 20ού αιώνα· ένα πρωτόγνωρο ιστορικό εγχείρημα, που χάρισε την πρωτοφανή Χρυσή Τριακονταετία στους Ευρωπαίους, το 1945-1970, και μια πρωτοφανή άνθηση των πολιτών, της δημοκρατίας, του κράτους δικαίου και του κράτους πρόνοιας, των επιστημών και των τεχνών. Ολα τούτα κατέστησαν εφικτά εν πολλοίς εξαιτίας της αφοσίωσης των ευρωπαϊκών εθνών στο κοινό σχέδιο για αποτροπή του πολέμου, για ρύθμιση των ανταγωνισμών και δημιουργική συνύπαρξη.

Ο ανασχηματισμός του Μπρανκαλεόνε...

του Σταθη, απο το enikos.gr...

Προφανώς ο κ. Σαμαράς έχει αντιληφθεί ότι έχει πικράνει τους Έλληνες και είπε να τους διασκεδάσει λιγάκι. Κι έκανε τον ανασχηματισμό. Τοποθετώντας ως Υπουργό Εσωτερικών τον κ. Αργύρη Ντινόπουλο –το απύλωτο στόμα των πάνελ.

Το τί έχει πει ο στόμας του κ. Ντινόπουλου, όστις έχει χρηματίσει ως διακεκριμένος μαϊντανός των πάνελ περισσότερον παντός άλλου (ίσως της κυρίας Βούλτεψη εξαιρουμένης), δεν λέγεται. Υπουργός Εσωτερικών ο Αργύρης! Φοβάμαι ότι τώρα θα πρέπει να προσπαθήσει να σοβαρευτεί ή να σοβαρέψει. Φοβάμαι ακόμα περισσότερο ότι δεν θα καταφέρει ούτε το ένα ούτε το άλλο.

Πάντως η προσπάθεια του κ. Πρωθυπουργού να ενισχύσει τη σοβαρότητα αυτής της κυβέρνησης με την είσοδο σ’ αυτήν του κ. Γιακουμάτου, αλλά και του...κ. Λοβέρδου, είναι τουλάχιστον συγκινητική. Κι έγινε και του Αγίου Πνεύματος!
Πράγμα που εξηγεί την εμφάνιση στην κυβέρνηση της κυρίας Αντζελας Γκερέκου, του κ. Κικίλια, του κ. Πάρη Κουκουλόπουλου, του κ. Ορφανού – δυστυχώς όχι και του κ. Τζαμτζή.
Η παρουσία της κυρίας Γκερέκου (μια διακριτική υπόμνηση του ειδικού βάρους μιας Μελίνας Μερκούρη) είναι βέβαιον ότι θα δώσει μια νέα ώθηση στον ελληνικό πολιτισμό, προς νέους Παρνασσούς και Αρκαδίες, ενώ η παρουσία του κ. Κουκουλόπουλου προσφέρει κάτι από λασπουριάρικο ΠΑΣΟΚ και παλαιοκομματίλα – υλικά απαραίτητα για τη «σταθερότητα» του σχήματος που λέει και ο κ. Σαμαράς. Εγγύηση («σταθερότητας») και ο κ. Κικίλιας. Μη με ρωτάτε γιατί. Δεν εξηγούνται όλα τα μυστήρια του σύμπαντος.
Κορωνίς της παρουσίας του ΠΑΣΟΚ στη νέα κυβέρνηση ο κ. Οδυσσέας Κωνσταντινόπουλος. Το νέο ήθος του νέου ΠΑΣΟΚ – ο άνθρωπος εκφράζει το νέο είδος πολιτικών που δεν βλέπουν ποτέ ένα μισογεμάτο ποτήρι αν δεν του βάλουν...πρόσημο μισοάδειου. Δεν θα έλεγα το ίδιο για την Υγεία – τη φουκαριάρα έπεσε στα βαριά. Βορίδης!