Η Ανευθυνοτητα της Παλαβης Αριστερας...

Black Cat ★ Red Cat ...

Το παραπανω βιντεακι ειναι μερος της εξαιρετικα ανευθυνης διαφημιστικης εκστρατειας ([1], [2]) των Πορτογαλικων συντεχνιων που καλουν σε μια ακομα απεργια στις 22 Μαρτιου. Η αφηγηση βριθει με ολα τα αυτοκαταστροφικα στοιχεια που τοποθετουν την Παλαβη Αριστερα στις δυναμεις του λαικισμου και της οπισθοδρομησης. Στο ονομα της κακως εννοουμενης “αλληλεγγυης”, τα μυρμηγκια στραγγαλιζουν τον μυρμηγκοφαγο-εργοδοτη τους και τελικα να μεινουν στους πεντε δρομους χωρις μυρμηγκοφαγο-εργοδοτη.
Ας αντιπαρελθουμε το κηρυγμα μισους που κανει η Παλαβη Αριστερα, πανηγυριζοντας το θανατο του σκληρα εργαζομενου εργοδοτη. Αυτα ανηκουν σε αλλες, σκοτεινες εποχες και ολοι ξερουμε πού κατεληξαν. Ας ειναι. Ας τους παραχωρησουμε το benefit of the doubt και ας θεωρησουμε καλη τη πιστει οτι προκειται απλα για αστοχια του μαρκετινγκ εκ μερους των συντεχνιων.
Ακομα λοιπον και αν παραβλεψουμε αυτο το κηρυγμα μισους, η παλαβωμαρα της Παλαβης Αριστερας ειναι συναρπαστικη! Να παθει λοιπον ασφυξια η επιχειρηματικοτητα στη χωρα, αυτο θελει η Παλαβη Αριστερα? Ειδικα σε αυτην την περιοδο κρισης που διανυουμε, η συγχρονη, ευρωπαικη προταση διεξοδου απο την κριση που να σεβεται τις αναγκες των οικονομικα ασθενεστερων δεν μπορει να ειναι η “εξοντωση” του μυρμηγκοφαγου-εργοδοτη. Μα τι θελει η Παλαβη Αριστερα? Να μεινουν τα μυρμηγκια χωρις μυρμηγκοφαγο? Η συγχρονη, διεθνοποιημενη οικονομια απαιτει τις εξαιρετικες οργανωτικες δυνατοτητες και το οραμα του μυρμηγκοφαγου, χωρις τις οποιες τα μυρμηγκια απλα θα τεμπελιαζαν.
Οι Πορτογαλοι συνδικαλιστες χρειαζονται μαθηματα απο τους βορειοευρωπαιους συναδελφους τους: μπροστα στις δυσκολες στιγμες που περναμε ολοι μας, μυρμηγκια και μυρμηγκοφαγοι, πρεπει να βαλουμε ολοι πλατη, να μοιραστουμε το βαρος της εξοδου απο την κριση. Η σταση ευθυνης, η συγχρονη, ευρωπαικη διεξοδος δεν ειναι αλλη παρα μια νεα εγκαρδια συνεννοηση μεταξυ μυρμηγκιων και μυρμηγκοφαγων. Οι τωρινες συμφωνιες προβλεπουν οτι καθε εφτα χρονια, τα μυρμηγκια πρεπει να στελνουν εφτα νεους και εφτα νεες στον μυρμηγκοφαγο. Ομως η παγκοσμια οικονομια εχει προσθεσει εξαιρετικα βαρη στον μυρμηγκοφαγο ο οποιος δεν ειναι σε θεση να ανταπεξελθει και τα μυρμηγκια κινδυνευουν στην πραγματικοτητα (οχι απλα σε ενα χαζοχαρουμενο καρτουν) να μεινουν χωρις μυρμηγκοφαγο. Με αισθημα ευθυνης, τα μυρμηγκια πρεπει οικειοθελως να συμφωνησουν στις προτασεις του μυρμηγκοφαγου για αποστολη δεκατεσσαρων αγοριων και δεκατεσσαρων κοριτσιων καθε τρισημισι χρονια, για οσο διαρκει η κριση.
Μονο ετσι θα ειναι δυνατον και ο μυρμηγκοφαγος να επιζησει της κρισης παραμενοντας στη χωρα μας και τα μυρμηγκια να μη στερηθουν τον μυρμηγκοφαγο τους. Διαφορετικα, η ανταγωνιστικοτητα της οικονομιας μας σε σχεση με τις αναπτυσσομενες χωρες  (εως και εβδομηντα αγορια και εβδομηντα κοριτσια καθε εφτα μηνες στην Ινδια) και τις ανεπτυγμενες χωρες του ευρωπαικου βορα (εφτα νεοι και εφτα νεες καθε εφτα χρονια, αλλα μιλαμε για μυρμηγκια παχια σαν αγελαδες), θα αναγκασει τον μυρμηγκοφαγο να εγκαταλειψει τη χωρα.
Εναλλακτικα, ας αφησουμε το κηρυγμα μισους να θριαμβευσει. Να μας ειδοποιησει ομως η Παλαβη Αριστερα να δραπετευσουμε απο την Βορεια Κορεα εγκαιρως.

Υπολείμματα αξιοπρέπειας...

Του Άρη Χατζηστεφάνου « UNFOLLOW Απαντήσεις κ.ά.

Ο Νίκος Δήμου ταξίδεψε στο Ντουμπάι και, όπως το παρουσίασε στην στήλη του στη Lifo, γνώρισε ένα υπόδειγμα ανάπτυξης: την πολιτεία του μέλλοντός (μας). Απαντάει ο Άρης Χατζηστεφάνου

«Τι είναι το Ντουμπάι; Mε δυο λέξεις θα έλεγα: το αντίθετο της Ελλάδας. Πριν από δυο δεκαετίες δεν είχαν τίποτα – τώρα έχουν τα πάντα. Κι εμείς…

Ήταν ένα χωριό. Ούτε κάτι να δεις ούτε να κάνεις. Σήμερα, ο πιο δραστήριος τουρίστας θέλει έναν μήνα σκληρή δουλειά για να περιηγηθεί όλα του τα αξιοθέατα.

Έφτιαξαν αξιοθέατα εκεί που είχαν μόνο άμμο – κι εμείς που είχαμε τόσα τα έχουμε απαξιώσει (και μαζί όλη τη χώρα). Έχουν περισσότερους ουρανοξύστες απ’ οποιοδήποτε μέρος στον κόσμο (και τον ψηλότερο, στα 900 μέτρα), σχεδιασμένους από τους μεγαλύτερους αρχιτέκτονες: ένα σκηνικό επιστημονικής φαντασίας.

Μη βιαστείτε να πείτε: να τι κάνει το πετρέλαιο! Το Ντουμπάι ΔΕΝ έχει πετρέλαιο. Έχει φτιάξει ένα ενδιαφέρον τουριστικό προϊόν κι ένα εκπληκτικό επιχειρηματικό περιβάλλον. Έτσι, όλη η υφήλιος επενδύει εκεί – και τα αδελφά εμιράτα τα πετροδολάριά τους.

Το Ντουμπάι ζει απ’ τον τουρισμό και το εμπόριο. Σαράντα εκατομμύρια επισκέπτες είχε τον περασμένο χρόνο. (Με μόνιμο πληθυσμό δύο εκατομμύρια.) Οι μεγαλύτερες εταιρείες του κόσμου έχουν εκεί γραφεία, από τα οποία ελέγχουν όλη τη δουλειά τους σε Ασία και Αφρική. Τα λιμάνια (φτιάχνουν και δεύτερο τεράστιο) και τα αεροδρόμια (επίσης) είναι διαμετακομιστικοί σταθμοί για το διεθνές εμπόριο. Από τη στιγμή που θα ξεφορτωθεί ένα κοντέινερ από το πλοίο, θέλει μόνο μία ώρα για να πετάει προς τον προορισμό του. Φορολογία στις εταιρείες (και τα άτομα); Καμία. Παιδεία και περίθαλψη: δωρεάν.

Παράδεισος; Όχι βέβαια. Πολλά τα τρωτά: από το κλίμα μέχρι το πολίτευμα. Αλλά υπόδειγμα ανάπτυξης. Και πολυπολιτισμικής συνύπαρξης (80% των κατοίκων δεν είναι ντόπιοι). Και καθαριότητας. (Τα πάντα λάμπουν!) Και οργάνωσης.

Κατάθλιψη σε πιάνει. Κάποτε είχαμε τον Τρίτο Κόσμο για παρηγοριά στη σύγκριση. Εδώ ο Τρίτος έγινε πρώτος. Κι εμείς κάπου στον Καιάδα της ανθρωπότητας.

Σκέψου να είχαν Ακρόπολη και Δελφούς, Μύκονο και Σαντορίνη… Αλλά ίσως επειδή δεν τα είχαν πρόκοψαν τόσο πολύ και τόσο γρήγορα…»

Όχι, κύριε Δήμου, το Ντουμπάι δεν είναι το αντίθετο της Ελλάδας. Είναι το μέλλον που οραματίζονται για εμάς οι νέοι –μη εκλεγμένοι– κυβερνώντες μας. Ένα σκηνικό επιστημονικής φαντασίας, όπως λέτε, βγαλμένο όμως από τη Μητρόπολη του Φριτς Λαγκ και το Ντελικατέσεν του Ζαν-Πιέρ Ζενέ. Είναι η χώρα όπου 300.000 εργάτες-σκλάβοι έχτιζαν τους λαμπερούς σας ουρανοξύστες. Κάθε βράδυ στοιβάζονταν κατά 30-40 σε μικρά δωμάτια ή κοιμόντουσαν στα γιαπιά και το πρωί διάβαζαν στις ινδικές και πακιστανικές εφημερίδες για έναν ακόμη συνάδελφό τους που αυτοκτόνησε αφήνοντας μια ζωή χωρίς παρόν και μέλλον. (Μήπως και στην Ελλάδα όμως δεν αυξήθηκαν οι αυτοκτονίες κατά 40% μετά το Μνημόνιο;…) Τα αξιοθέατα που δεν προλαβαίνει να δει ο τουρίστας είναι μάλλον τα κιτς εμπορικά κέντρα, όπου χαζεύεις τσάντες και παπούτσια, ή οι προθάλαμοι των πεντάστερων ξενοδοχείων όπου «ψωνίζεις» ιερόδουλες από την Κεντρική Ασία και την Αφρική. Το Ντουμπάι ήταν και παραμένει η Disneyland του Μίλτον Φρίντμαν, το Ελντοράντο της Σωματεμπορίας και ένα κέντρο κατασκόπων για τον Περσικό Κόλπο και την ευρύτερη Μέση Ανατολή.

Δημοσιεύτηκε στη στήλη «Απαντήσεις», στο UNFOLLOW #2 (Ιανουάριος 2012), το οποίο κυκλοφορεί στα περίπτερα ως τις 16 Φεβρουαρίου. Το τεύχος #3 θα κυκλοφορήσει στις 20 Φεβρουαρίου.

Ψηφίζω Βαγγέλη...

Του Θυμιου Καλαμουκη απο την Ελληνοφρένεια ...
Ψηφίζω Βενιζέλο…

…γιατί δεν μπορώ να φανταστω οτι το ΠΑΣΟΚ θα έχει πρόεδρο που θα λέει αλήθειες.

γιατί έσωσε τις ξένες τράπεζες και τις ντόπιες. Έκανε δηλαδή κάτι που δεν μπόρεσαν να κάνουν οι ίδιες οι τράπεζες.

γιατί τον στηρίζει το Μέγκα.

γιατί τον στηρίζει και η υπόλοιπη διαπλοκή.

γιατί συμμετέχει σε δοτή κυβέρνηση.

γιατί είναι τόσο σοσιαλιστής όσο και η Δέσποινα Βανδή.

γιατί έχει πάθος, για κάτι κακό.

γιατί πρέπει κάποια στιγμή ο αδίστακτος και ο θρασύς να επιβραβεύεται.

γιατί είναι συνταγματολόγος, όπως ο Προκόπης Παυλόπουλος.

γιατί τώρα που αυτοί αρχίζουνε, εμείς έχουμε τελειώσει.

γιατί ουσιαστικά αυτοί τελειώνουνε και εμείς αρχίζουμε (μάλλον).

γιατί τον γλείφουν καθημερινά οι σπουδαιότεροι γλείφτες του ΠΑΣΟΚ.

γιατί  έχει γεννηθεί στις δυτικές συνοικίες της Θεσσαλονίκης. Δεν μπορώ καθόλου τις ανατολικές συνοικίες.

γιατί σήκωσε στους ώμους του το βάρος της σωτηρίας της Ευρωζώνης, όταν κανείς δεν αναλάμβανε, να το κάνει, κατακρεουργώντας αισχρά τους Έλληνες.

γιατί είναι ευφυής, όπως λέει ο Μανώλης Καψής.

γιατί είναι ΠΑΣΟΚ, το χειρότερο ΠΑΣΟΚ.

γιατί κατά βάθος ζηλεύω την ευκολία που έχει να λέει αρλουμπαρίες.

γιατί έβαλε τους περισσότερους και σκληρότερους φόρους. Και αυτό μέσα σε 7 μήνες. Μόνο!

γιατί μπορεί να αντέχει τον εαυτό του.

γιατί καμία προεδρία δεν είναι ντροπή.

γιατί ξεκαρδίζεται όταν λέει οτι ακόμη δεν γίναμε Εσθονία, αλλά θα γίνουμε.

γιατί δεν ντρέπεται.

γιατί, αυτά τα γιατί δεν έχουν νόημα.

Φανατικός οπαδός,

Θύμιος Κ.

Ονόματα και κόμματα

kathimerini.gr ...

Του Παντελη Mπουκαλα

Καλό είναι να δημιουργούνται νέα κόμματα. Για την αλφαβήτα της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας μιλάμε, όσο κι αν συχνά η κομματική δράση, κατάφορτη από σκοπιμότητες, στρεβλώνει και μειώνει τη δημοκρατία. Ακόμα καλύτερο πάντως είναι τα νεοϊδρυόμενα κόμματα να ανταποκρίνονται σε αυθεντικές κοινωνικοπολιτικές ανάγκες ή επιθυμίες και να αποτελούν συλλογικότητες με ξεκαθαρισμένες ιδέες και δημοκρατική λειτουργία. Να μην είναι δηλαδή απλά προσχήματα για την ικανοποίηση αρχηγικών φιλοδοξιών ή μορφοποιήσεις κάποιου πείσματος απέναντι στο μητρικό κόμμα, όπου το στέλεχος, πικραμένο που δεν αναγνωρίστηκε όσο του άξιζε, φτιάχνει από γινάτι το δικό του κόμμα. Η βασική έγνοια των κομματαρχόντων πάντως είναι να πετύχουν ένα όνομα φανταχτερό, επιβλητικό. Να, σαν το ΛΑΟΣ, που ο πρόεδρός του επιμένει να το θέλει οξύτονο, Λαός, ώστε να υποβάλλεται η ιδέα ότι ισούται με όλον τον λαό. Ε, ας βάλουν τόνο και στα κεφαλαία, να σιγουρέψουν το πράγμα. Ας πει ο κ. Γεωργιάδης στον αρχηγό του ότι βρήκε στο ρέμα της Καλλιρρόης μια πινακίδα Γραμμικής Δ με κεφαλαιογράμματη τονισμένη επιγραφή, να λυθεί το πρόβλημα. Ανάλογος ονοματοδοτικός φαταουλισμός διακρίνεται στην κίνηση που ίδρυσε ο στενεμένος εσχάτως κ. Παναγιώτης Ψωμιάδης, για να στεγάσει τον καημό του. Ενας άνθρωπος που εν πλήρει ταπεινότητι αισθάνεται μετενσάρκωση του Μεγαλέξανδρου και είναι βέβαιος πως η πατρίδα περιμένει από αυτόν τη σωτηρία της, πώς αλλιώς θα ονόμαζε το κομματίδιό του αν όχι ΠΑΤΡΙ.Δ.Α., τουτέστιν Πατριωτικό Δίκτυο Αφύπνισης; Καλά ξυπνητούρια. Από τη «Σπίθα» πάλι του κ. Μίκη Θεοδωράκη, που λόγω αντιδικιών πήρε να σβήνει πριν ανάψει, προέκυψε η Ε.ΛΑ.Δ.Α., η Ενιαία Λαϊκή Δημοκρατική Αντίσταση. Τι βλέπουμε και πάλι; Την πίστη ότι για να αποκτήσει υπόσταση ένα κόμμα, αρκεί ένα ηχηρό όνομα δίπλα στο βροντώδες ονοματεπώνυμο του ιδρυτή του, ΕΛΑΔΑ ας πούμε, μονόλαμδη έστω. Για να προκύψει λοιπόν το βαρύ αρκτικόλεξο, αραδιάζονται επίθετα έστω κι αν δεν σχετίζονται ιδιαίτερα. Τι σημαίνει λ.χ. «Ενιαία Αντίσταση»; Δεν είναι προφανές ότι το «Ενιαία» προστέθηκε απλώς για να υπάρξει το Ε στην Ε.ΛΑ.Δ.Α.; Τότε γιατί δεν έβαζαν κι ένα Λυτρωτική μετά το Λαϊκή ώστε να προκύψει η Ελλάδα ορθογραφημένη, με δύο λάμδα;

Ανάρχιδοι και σταρχιδιστές...

Μάνος Στεφανίδης...

Σημειώσεις για μια νεοελληνική κοινωνική ανθρωπολογία

Καλά Χριστούγεννα αδελφοί!

Μέχρι πρόσφατα το να δηλώνει κανείς προοδευτικός στην Ελλάδα, ήταν το πιο ανέξοδο και το πιο επωφελές επιτήδευμα. Εκατοντάδες "προοδευτικοί" επέβησαν έτσι του κράτους, απέσπασαν θέσεις, οφίκια, χορηγίες, ενισχύθηκαν παντοιοτρόπως στο όνομα... της προόδου και του πολιτισμού. Επαγγελματίες αριστεροί με το αζημίωτο, στρατευμένοι στην ουτοπία (sic!) πρόσφεραν στη χώρα το υστέρημα του ταλέντου τους για να γίνουν πλούσιοι, διάσημοι και περιζήτητοι. Χαρισματικοί ενίοτε, μέτριοι κατά κανόνα είχαν πάντα έναν κομματικό πατερούλη -φερ' ειπείν η περίφημη σχέση Λαλιώτη-Κωστόπουλου- για να τους αναπληρώνει ό, τι τους έλειπε. Στη αντίθετη πλευρά εκινείτο μια υδαρής μάζα οσφυοκαμπτών που έκαναν καριέρα γλείφοντας απλώς πλην μεθοδικά τους ανωτέρω καριερίστες. Εδώ ανήκουν οι εκατομμύρια "δημοσιογράφοι" των ΜΜΕ, οι οποίοι διεκδίκησαν τη μερίδα του λέοντος φτιάχνοντας εν μια νυκτί αστέρια, φίρμες, τα πρώτα κοάσματα στο βούρκο με τα βατράχια.

Ατάλαντοι συνθέτες που είχαν όμως ιδρύματα από πίσω τους, γκέι τίποτε που αναδείκνυαν άλλους γκέι τίποτε στ' όνομά της ομερτά του κλάδου, συγγραφείς-αποκόμματα και ζωγράφοι τόσο γεμάτοι από το ego τους που δεν έβλεπαν πέρα από τη μύτη τους -ή έστω το ιδιωτικό τους μουσείο-, ποιητές-ιμπρεσάριοι, ηθοποιοί-επιχειρηματίες, καλλιτέχνες-μεταπράτες (γενικώς) και τέλος φιλότεχνοι (γενικότατα) που είδαν φως (μηντιακό) και μπήκαν. Κοσμικοί, λαϊφστυλίστες, συλλέκτες, μεγάλοδημοσιογράφοι των 55.000 ευρώ τον μήνα, συμπλήρωναν αυτόν τον θίασο της ρόμπας και των εμετικών αλλαξοπισθιών.

Όλα ήσαν υπέροχα, εμπνευσμένα, μαγικά έστω κι αν ο βασιλιά παρέμενε προκλητικά γυμνός. Θα 'λεγα πως ο χώρος μοιραζόταν ακριβοδίκαια και politically correct ανάμεσα στους σταρχιδιστές και στους ανάρχιδους. Ιερά ονόματα υπεράνω κριτικής, εναντίον της όποιας αξιοκρατίας και κυρίως -και μ' ευθύνη όλων μας- υπεράνω του οποιουδήποτε διαλόγου, οδήγησαν τη χώρα στα σημερινά αδιέξοδά της. Σε αγαστή σύμπνοια με την εκάστοτε πολιτική ηγεσία. Προσωπικά αυτούς κακίζω περισσότερο παρά τους διακοσμητικούς και οικογενειοκράτες πρωθυπουργούς και υπουργούς υπηρεσίας. Κακίζω δηλαδή όλους εκείνους που διέγνωσαν κύρος στον Κωστάκη και ιδιοφυΐα στον Γιωργάκη. Όλους εκείνους, τους 80 άνω που παρέμειναν χρόνια μυστικοσύμβουλοι και συμποσιαστές του ανεκδιήγητου Σημίτη και ορντινάντσες του επικίνδυνου Βενιζέλου (κατά την εποχή της πολιτιστικής Ολυμπιάδας και του πολιτισμού των πολιτισμών αν ενθυμείσθε). Απίστευτες λεκτικές παπάρες που όμως υποστήριζαν στα σοβαρά δαφνοστεφανωμένοι ποιητές από τα Μακρονήσια και ακαδημαϊκοί δάσκαλοι που θήτευσαν στη νεοελληνική τραγωδία από την εποχή της χούντας. Έτεροι εμβριθείς κοινωνιολόγοι του μπερμπαντείου που επίσης παρασύρθηκαν από την Κίρκη της ψεύτικης ευμάρειας φαντάζομαι πως θ' αποκρούουν μετά βδελυγμίας τους δικούς μου πεζοδρομιακούς όρους του σταρχιδισμού και αναρχιδισμού στο όνομα του Max, Weber, του Althusser η του Πουλαντζά, εγώ όμως θα τους αντιπρότεινα σιωπή και περισυλλογή γιατί και η υποκρισία έχει τα όριά της. Να σταματήσουν τέλος τις δακρύβρεχτες αναλύσεις από το διαχρονικά κυβερνητικό ΒΗΜΑ σχετικά με τα αίτια και τη διαλεκτική της παρακμής κυρίως γιατί είναι και οι ίδιοι αφενός υπαίτιοι και αφετέρου ζωτικά κομμάτια τόσο της παρακμής όσο και της κρίσης. Ήδη, γνωστός συλλέκτης, ιδιοκτήτης Μουσείου οργανώνει έκθεση με τις ...προσωπογραφίες του, τις οποίες φιλοτέχνησαν ζωγράφοι της προσωπικής του αυλής! Εδώ ο κόσμος χάνεται... Υποπτεύομαι πάντως ότι τους ανωτέρω "σταρ" χαλάνε οι εξίσου μωροφιλόδοξες ως στα όρια της νεύρωσης, σύζυγοι τους: Οι Ελένες, οι ΄Αννες, οι Βιργινίες, οι ΄Ασπες, οι Φωτεινές, οι Βασούλες, οι Μαρίες... όλες κολασμένες με το χρήμα και την αυτοπροβολή, ιδιαίτερα όταν αμφότερες προέρχονται από κρατικές δαπάνες. Θα είχε πάντως ενδιαφέρον για τον ιστορικό του μέλλοντος να μελετήσει τα κοινωνικοκοσμική διαπλοκή συζύγων υπουργών με τις συζύγους μεγαλοδημοσιογράφων, μεγαλοζωγράφων και οικονομικών παραγόντων. Τότε θ' αποκαλυφθεί ένας άλλος εσμός σκανδάλων με ... άρωμα γυναίκας

ΥΓ.1 Τι μ' ενοχλεί στο Νταλάρα; Πως αφού δέσποσε από τη χούντα ως και σήμερα στο λαϊκοέντεχνο λαϊφστάιλ σαν ο τραγουδιστής των αδικημένων, θέλει να είναι πρωταγωνιστικά παρών και στη νέα εποχή της κυρίαρχης, κυβερνητικής βίας. Εμείς συμμεριζόμαστε τη στάση του απέναντι στη διάσπαρτη βία ενός κοινού που δεν ήταν και δεν είναι a priori αθώο. Εκείνος αντιλαμβάνεται τα αίτια της βίας αυτής; Αντιλαμβάνεται πως το τραγούδι δεν μπορεί να προφέρεται σαν αφ' υψηλού ελεημοσύνη από τους έχοντες προς εκείνους που δεν έχουν; Μια τέτοια χειρονομία είναι τόσο ενοχλητική όσο και το ανεκδιήγητο υφάκι της υπουργού συζύγου του από τις τηλεοράσεις. Συμπέρασμα: Τέλος εποχής για όλους τους σταρ παλαιάς κοπής. Του Πρετεντέρη συμπεριλαμβανομένου!

ΥΓ. 2 Και κάτι παρήγορο: Οι αθώες φατσούλες -που δικαιούνται να είναι αθώες- στη μονοήμερη παρουσίαση που έκανε ο street artist και ζωγράφος Αλέξανδρος Βασμουλάκης σ' ένα αρχιτεκτονικό loft του Κεραμεικού στις 9 Μαρτίου. Εκατοντάδες νεαρόκοσμος που δεν τον έχει χαλάσει -ακόμη- η απληστία των γονέων τους. Τέλος, τα video σχόλια στο διαδίκτυο του, επίσης,ω νεαρού ΜΠΡΑΦ. Απλώς απολαυστικά...

Φιλανθρωπία και αλληλεγγύη: Ένα τραγικά επίκαιρο κείμενο του Δημήτρη Γληνού...

ΑΛΦΑΒΗΤΑ...

Ενα συγκλονιστικό κείμενο του Δημήτρη Γληνού, του μεγάλου κομμουνιστή παιδαγωγού, πρωτεργάτη του δημοτικιστικού κινήματος και κορυφαίας προσωπικότητας της πνευματικής Ελλάδα στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα, γραμμένο στην κορύφωση της μεγάλης οικονομικής κρίσης του 1932, που οδήγησε στην επίσημη πτώχευση της χώρας. Ένα κείμενο τραγικά επίκαιρο που θα μπορούσε να γραφτεί και σήμερα , παίρνοντας υπόψη βέβαια τις ιστορικές αναλογίες αφού και τότε (όπως και τώρα) μεγάλα θύματα της κρίσης ήταν χιλιάδες παιδιά. Το κείμενο του Γληνού είναι επίκαιρο και γιατί εξηγεί την πραγματική σημασία της αλληλεγγύης του εργαζόμενου λαού και των οργανώσεων του σε αντιδιαστολή με την«φιλανθρωπία» του κράτους και των ιδιωτών. « Για να υπάρχει , της χρειάζεται να υπάρχουνε θύματα» έγραφε για τη δεύτερη ο Γληνός. Το γράμμα του Γληνού δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Νέοι Πρωτοπόροι» (τ. Νοέμβρη-Δεκέμβρη 1932, σελ. 421,422) για να ενισχυθεί η ποροσπάθεια που ξεκίνησε με πρωτοβουλία τότε του ΚΚΕ και τη δημιουργία της οργάνωσης «Παιδική Βοήθεια», το συντονισμό της οποίας είχε αναλάβει ο Γληνός.

Αγγελική Φατούρου

 ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΔΗΜ. ΓΛΗΝΟΥ

«Μέσα σ' αυτή τη φοβερή στιγμή της παγκόσμιας κρίσης πλήθυνε το κακό, που ήτανε πάντα πολύ, μεγάλωσε η αθλιότητα των απαθλιωμένων ανθρώπων. Ο εργάτης, ο φτωχός αγρότης, ο μικροεπαγγελματίας, ο υπάλληλος ζούνε μέσα σε μια αδιάκοπη αγωνία. Από τη μια βλέπουνε το πενιχρό τους μεροδούλι να γίνεται κάθε μέρα λιγότερο , τη στιγμή που όλα ακριβαίνουν, ή βλέπουνε τα λιγοστά προιόντα του ολόχρονου μόχθου τους να μένουν απούλητα ή να πουλιούνται σε τιμές εξευτελιστικές. Από την άλλη, κάθε μέρα κρούει την πόρτα τους το σκιάχτρο της αναδουλιάς με τη συντρόφισσά της , την πείνα. Και σ' όσα σπίτια μπει μέσα το μεγάλο κακό ρημάζουνε πια.

Άγριος πόλεμος κοινωνικός έχει ξεσπάσει και οι πεινασμένοι διεκδικώντας τα πιο απλά δικαιώματά τους στη ζωή, γίνονται θύματα κι από τούτη την πλευρά. Μα απ' όλους τους κυνηγημένους και τους απόκληρους τα τραγικότερα θύματα είναι τα παιδιά. Τοπαιδί του προλετάριου, το παιδί του φτωχού αγρότη, το εργαζόμενο παιδί, το παιδί του βιοπαλαιστή ήτανε πάντα σε θέση σκληρή και μειονεκτική. Μα τώρα έγινε πια η μοίρα του αβάσταχτη. Η φτωχή μάνα, που είναι υποχρεωμένη να δουλέβει από την αυγή ως τη νύχτα μακριά από το σπίτι της, αφήνει τα παιδιά της ολημερίς στο έλεος του δρόμου., του διαβάτη και της γειτόνισσας, τ' αφήνει να κυλιούνται στη λάσπη και στο χώμα για να τους φέρει το βράδυ λίγο ψωμί, χωρίς να προφταίνει και χωρίς να μπορεί ούτε μια ματιά να τους ρίξει, σκοτωμένη καθώς είναι από την κούραση.

Κι αν η μάνα μένει στο σπίτι, πού να προφτάσει ο πατέρας ν' αντικρίσει το έξοδο για τα παιδιά με το μικρό του μεροκάματο. Κι αν δεν έχει δουλειά ούτε η μάνα ούτε ο πατέρας,γιατί είναι άνεργος ή απεργός; Ξυπολυσιά και αρρώστια και πείνα και κρύο καιακαθαρσία και αμορφωσιά και βούρκος και βάσανα σωματικά και κόλαση ψυχική, είναι η μοίρα των φτωχών παιδιών. Διπλή και τριπλή εκμετάλλεψη, ξύλο καιεξαθλίωση και εξαχρείωση γεμάτη είναι η ζωή του εργαζόμενου παιδιού. Το πικρότερο κατακάθι της προλεταριακής δυστυχίας αυτά το πίνουν, το μαρτυρικό στεφάνι αυτά το φορούν. Τα φτωχά παιδιά είναι των σκλάβων οι σκλάβοι, των πεινασμένων οι πεινασμένοι, των παγωμένων οι παγωμένοι, των άρρωστων οι άρρωστοι, των απόκληρων οι απόκληροι. Αυτά μπαίνουνε στην κόλαση με το πρώτο αντίκρισμα της ζωής. Την ηλικία της χαράς, της ξενοιασιάς και του γέλιου αυτά δεν τη γνωρίζουν.

Απέναντι στην απέραντη τούτη τραγωδία, που πλημμυρίζει τα σκοτεινά υπόγεια και τις υγρές αυλές μέσα στις πολιτείες, τα χαμόσπιτα των συνοικισμών και τις καλύβες της αγροτιάς σ' όλη τη χώρα, η βοήθεια που η επίσημη και ιδιωτική φιλανθρωπία καταπιάνεται να δώσει δεν είναι ούτε σα σταγόνα νερού σε φλογισμένο καμίνι. Τα ελατήριά της άλλως τε δεν είναι καθαρά. Για να υπάρχει της χρειάζεται να υπάρχουνε θύματα. Ο φτωχός εργαζόμενος λαός που είναι το θύμα, και τα παιδιά που είναι διπλά θύματα, πρέπει να ζητήσουνε και να βρούνε τη βοήθεια και την απολύτρωση από τον ίδιο τον εαυτό τους.

Δεν πρέπει να περιμένουν τη σωτηρία τους από την άλλη πλευρά. Και του πιο αδύνατου η δύναμη διπλασιάζεται, όταν ενώσει τη λιγοστή του μπόρεση με την προσπάθεια των συντρόφων του. Όταν ο εργάτης , ο αγρότης, ο φτωχός εργαζόμενος λαός νιώσει μιαν ολοκληρωτική αλληλεγγύη να τον ενώνει με όλους τους συντρόφους του στη δυστυχία και μέσα στα σύνορα της χώρας κι όξω απ' αυτή σ' όλες τις χώρες της γης, και όταν κινηθεί ομόψυχα και ολόψυχα να βοηθήσει τον εαυτό του και τους άλλους, τότε θα βρει το δρόμο της ανακούφισης και της σωτηρίας. Αλληλεγγύη των δυστυχισμένων! Να το σύνθημα μιας καινούργιας δράσης, που μπορεί να φέρει τα πιο χειροπιαστά αποτελέσματα. Αλληλεγγύη οργανωμένη , ενεργητική ζωντανή, θετική και έμπραχτη, είναι ο πρώτος όρος της σωτηρίας.

Η εργατική τάξη, το πιο συνειδητό και το πιο οργανωμένο κομμάτι του εργαζόμενου λαού, πρέπει να βαδίσει πρώτη το δρόμο αυτό στην ολότητά της , απάνω από τα κόμματα και κάθε πολιτική διαίρεση.

Αλληλεγγύη και ενότητα. Και μαζί με τον εργαζόμενο φτωχό λαό πρέπει να βαδίσουν όσοι νιώθουν τον εαυτό τους αλληλέγγυο με κείνους, που αγωνίζονται για την απολύτρωση , όσοι νιώθουν και όσοι πονούν. Ελάτε να βοηθήσουμε τα παιδιά! Ελάτε να οργανώσουμε την αλληλεγγύη σε τούτο τον τομέα. Να βοηθήσουμε το ξύπνημα και τη συνειδητοποίηση της αλληλεγγύης, να βοηθήσουμε να φανερωθεί έμπραχτα στο πρόβλημα του φτωχού παιδιού. Η αλληλεγγύη των εργαζομένων κάνει θάματα. Μα και το πιο μικρό βήμα που μπορεί να γίνει απάνω σε τούτο το σωστό δρόμο, θα έχει τεράστια σημασία. Γιατί θα ξυπνήσει τη συνείδηση του σκοτεινού δρόμου σε χιλιάδες χιλιάδων ανθρώπους. Όσοι μπορούν , όσοι θέλουν , όσοι νιώθουν , ας κινηθούν. Τώρα είναι η στιγμή. Κάθε μέρα που περνάει θέτει τα προβλήματα οξύτερα και επιταχτικότερα. Ο αγώνας για τα δικαιώματα του παιδιού του εργαζόμενου λαού είναι ένας ευγενικός αγώνας.

Άς έρθουνε μαζί μας, όσοι θέλουνε να προσφέρουνε και τις πιο μικρές υπηρεσίες στο μεγάλο τούτο έργο. Η βοήθειά τους θα είναι πολύτιμη. Μια οργανωτική επιτροπή πρέπει να πάρει στα χέρια της το ζήτημα αμέσως. Μια εντατική δουλειά πρέπει ν' αρχίσει, που θα ξυπνήσει, θα φωτίσει θα κινητοποιήσει μάζες και που πριν απ' όλα θα διοργανώσει έμπραχτη αλληλεγγύη , θα δώσει άμεση βοήθεια για το παιδί.

Ας γράψουνε σε μένα, όσοι επιθυμούν να συνεργαστούν στην «Παιδική Βοήθεια»

Αθήνα Δεκέμβρης 1932

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΛΗΝΟΣ

Τα ζόμπι των τραπεζών...

Του Θωμα Σίδερη απο το  Mediasoup...
 

Είναι ο δικός τους άνθρωπος. Ο τραπεζίτης – πρωθυπουργός που μπορεί να συνεχίσει εσαεί να  υπερασπίζεται τα συμφέροντά τους και να διασφαλίζει ότι θα εξακολουθούν να τζογάρουν και να κερδοσκοπούν πάνω από το πτώμα της Ελλάδας. Άλλωστε, σε μία Χίτσκοκ εποχή είναι ο “άνθρωπος που γνώριζε πολλά” και για πολλούς.   

Το δημοσίευμα της Wall Street Journal ήρθε σαν κερασάκι στην τούρτα και καταδεικνύει πόσο καλά προμελετημένο ήταν το έγκλημα.  Σύμφωνα λοιπόν με αυτό,  η ελληνική βερσιόν του Μάριο Μόντι, ήτοι ο δοτός πρωθυπουργός της Ελλάδας, είναι ό,τι καλύτερο θα μπορούσε να συμβεί στη χώρα, όπερ σημαίνει ότι πρέπει να μείνει και μετά τις εκλογές!

Ο καθηγητής οικονομικών στο Harvard και πρώην αντιπρόεδρος της ΕΚΤ μπορεί να μη χρειαστεί να επιστρέψει στην πανεπιστημιακή έδρα του, αφού οι δημοσκοπήσεις δε δίνουν αυτοδυναμία σε κανένα ελληνικό κόμμα στις επερχόμενες εκλογές, υπαινίσσεται η εφημερίδα, και προσθέτει: “Αν δεχτεί να αναλάβει εκ νέου τη θέση του πρωθυπουργού και θέσει αυστηρούς όρους στον τρόπο της διακυβέρνησής του, τότε ένας νέος “Mario Monti” θα έχει δημιουργηθεί”.

Υπάρχει λοιπόν ένας τύπος, απ’ ό,τι φαίνεται κλωνοποιημένος, ένα ζόμπι που δημιουργήθηκε στα θησαυροφυλάκια των τραπεζών, που τον ξαμόλησαν για να τους φέρει ζεστό χρήμα. Στην Ιταλία λέγεται Mario Monrti, εδώ Lucas Papademos.

Μη σας ξεγελούν το ροδαλό χρώμα στα μάγουλα τους, ο σχεδόν αόρατος σκελετός των γυαλιών τους, το intellectual ύφος τους. Τι περιμένατε; Να τους δείτε με μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια; Να στάζουν αίμα από το στόμα; Η cult εκδοχή του ζόμπι πέρασε ανεπιστρεπτί. Τώρα, τα ζόμπι έχουν ακαδημαϊκές περγαμηνές και διεθνή αναγνώριση.

Σήμερα τα μέτρα του νέου Πρωθυπουργού!

Swell...

Σήμερα πρόκειται ν' ανακοινώσει τα μέτρα στα οποία κατέληξε για να βγούμε από το φαύλο κύκλο της ύφεσης, ο πρωθυπουργός της ελληνικής "δημοκρατίας" Ράιχενμπαχ. Σύμφωνα με πληροφορίες και ξεκινώντας από τον πολύπαθο Δημόσιο Τομέα, αυτά θα είναι κατ' αρχήν οι απολύσεις που προβλέπονται στο 1ο μνημόνιο. Επιπρόσθετα, θα γίνουν πιο αυστηροί οι κανόνες συμπεριφοράς για τους δημόσιους υπαλλήλους και η παράβασή τους θα επιφέρει την απόλυση. Έτσι το σκάλισμα της μύτης θα τιμωρείται με 100 ευρώ πρόστιμο. Σε περίπτωση υποτροπής η ποινή θα είναι απόλυση. Η προσωπική συζήτηση στο τηλέφωνο θα τιμωρείται με 50 ευρώ. Το πρόστιμο θ' αυξάνεται κατά 10%, αν το θέμα συζήτησης είναι συνταγές, μόδα ή πόνοι περιόδου. Αν το θέμα είναι το ποδόσφαιρο ή αυτοκίνητα, αυτά δεν θα έχουν συνέπειες. Ο στόχος είναι να μειωθεί δραστικά ο αριθμός των δημόσιων υπαλλήλων.

Σε ό,τι αφορά τα μέτρα για την ανάπτυξη, αυτά θα χρησιμοποιούν το know-how του Δημαρά για την πρόσληψη ανέργων αμισθί! Έτσι μειώνεις την ανεργία χωρίς να αυξάνεις το κόστος. Τώρα βέβαια το γεγονός ότι με αυτόν τον τρόπο δεν μειώνεται η ύφεση, φαίνεται να μην αφορά τον Ράιχενμπαχ. Επίσης, προβλέπεται οι εργοδότες που προσλαμβάνουν ανέργους να μην πληρώνουν εισφορές γι΄αυτούς και να επιβαρύνονται οι ίδιοι οι εργαζόμενοι με τις εισφορές και των εργοδοτών. Αν αντιδράσουν οι εργαζόμενοι σε αυτό το μέτρο, επειδή δεν θα μένει τίποτα από το μισθό τους, θα απολύονται αμέσως χωρίς αποζημείωση.

Θα δοθούν κίνητρα σε όλα τα νοικοκυριά να εγκαταστήσουν φωτοβολταϊκά στα μπαλκόνια. Το ρεύμα θα στέλνεται βάσει συμφωνίας του ΓΑΠα στη Γερμανία και το όφελος για τα νοικοκυριά θα είναι έκπτωση 1% σε κάθε δεύτερο λογαριασμό της ΔΕΗ.

Επιβάλλεται φόρος 5 ευρώ για κάθε κιλό οικόσιτου ζώου. Αν ο ιδιοκτήτης αφήσει το ζώο να ψωμολυσσάξει ώστε να αδυνατίσει για να πληρώνει μικρότερο φόρο, αυτός θα επιβάλλεται στο αρχικό βάρος, πριν τη δίαιτα ή τα γυμνάσια. Ο συγκεκριμένος φόρος θα πληρώνεται στα κομματικά γραφεία ΝΔ και ΠΑΣΟΚ ανά την Ελλάδα.

Ήδη έχει ειδοποιηθεί ο Παπαδήμιος να μη φύγει από το μέγαρο Μαξίμου, μέχρι να έρθουν οι αποφάσεις του πρωθυπουργού και να εκτελέσει ο πρώτος το γνωστό καθήκον του (κλικ).

Χάος...

Του Γιώργου Πήττα, TVXS...

«Της θαλάσσης καλύτερα φουσκωμένα τα κύματα/ Να πνίξουν την πατρίδα μου, ωσάν απελπισμένην έρημον βάρκαν.
Στην στεριάν, στα νησιά καλύτερα μίαν φλόγα/ Να ιδώ παντού χυμένην, τρώγουσαν πόλεις, δάση, λαούς και ελπίδας.
Καλύτερα, καλύτερα διασκορπισμένοι οι Έλληνες/ Να τρέχωσι τον κόσμον, με εξαπλωμένην χείρα…
Ψωμοζητούντες, παρά προστάτας νάχωμεν.»
(Αντρέας Κάλβος)

Αν θεωρείς πως ο Σαμαράς είναι ο πιο επικίνδυνος πολιτικός που υπάρχει αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα, τότε, δουλεύεις για το ΠΑΣΟΚ.

Αν αναλύεις την διαχρονική ζημιά που επέφερε το ΠΑΣΟΚ στον τόπο με την «θεσμοποίηση» του λαϊκισμού σε όλες τις εκφάνσεις της δημόσιας ζωής, τότε, εργάζεσαι για τη Νέα Δημοκρατία.

Αν στηλιτεύεις τις σταλινικές πρακτικές του ΚΚΕ –που είναι γνωστές από τον καιρό του Νώε- ρίχνεις νερό στον μύλο του αντικομουνισμού.

Αν κατά τη γνώμη σου ο ΣΥΡΙΖΑ –παρά τους Δέκα Άξονες – δεν σε πείθει πως έχει ρεαλιστική και παραγωγική διέξοδο από την κρίση και του προσάπτεις πως χαϊδεύει αυτιά χωρίς σαφή πυξίδα, είσαι «ελιτιστής».

Αν αδυνατείς να διακρίνεις ειλικρίνεια και θέσεις στη ρητορική της Δημοκρατικής Αριστεράς , τότε σε συνδυασμό με όλα τα παραπάνω, «δεν ξέρεις τι θέλεις»

Αν προσπαθείς να δεις με όσο γίνεται πιο θετική ματιά την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά αλλά παρόλα αυτά δεν μπορείς να την δεις σαν λύση στα άμεσα και ζέοντα προβλήματα που μαστίζουν τη χώρα γιατί –κατά τη γνώμη σου είναι εκτός χρόνου και τόπου, είσαι «πουλημένος συστημικός».

Αν η γιαγιά μου είχε ρόδες, θα ήταν πατίνι-που λέγανε κάποτε.

Τα επίπεδα στα οποία ο πολιτικός διάλογος διεξάγεται στην Ελλάδα, είναι το εξής ένα:

Μονόλογοι κωφών.

Από τους πολιτικάντηδες που συνωστίζονται στα τηλεοπτικά πάνελ και φωνάζουν ο ένας πάνω στον άλλο μέχρι τους αφορισμούς με τους οποίους νομίζει πως «συζητά» ο περισσότερος κόσμος. Χρόνια τώρα βέβαια αυτή η ιστορία.

Με αποτέλεσμα οι πλευρές που διαφωνούν απλά να μην ακούνε ποτέ η μία την άλλη και να στοιχίζονται οι πάντες σε ομάδες αιωνίως αλληλοσυγχαιρόμενων και ομονοούντων.

Αυτισμός.  Τα έχουμε ξαναπεί αυτά.

Αλλά, και τα όσα συμβαίνουν και ξανασυμβαίνουν μας δίνουν διαρκώς την αίσθηση της προμνησίας όπως λέμε στη γλώσσα μας το γνωστό déjà vu.

Έκαναν πρώτα χίλια μύρια κομμάτια την ελληνική κοινωνία.
Εργάστηκαν συστηματικότατα για αυτό και το πέτυχαν.

Τώρα, το σύστημα που κατακερμάτισε τα πάντα, που «διέρρηξε τον κοινωνικό ιστό» για να χρησιμοποιήσω μια έκφραση που έγινε καραμέλα στα Μ.Μ.Ε. εμφανίζεται και αυτό σαν σπασμένο σταμνί.

Διάφορα θραύσματα ΠΑΣΟΚ και Νέας Δημοκρατίας εδώ κι’ εκεί, ενώ στη μέση οι βασικοί κορμοί των κομμάτων εξουσίας με τους δύο πιο αδίστακτους αρχηγούς.

Τους κλινικά βουλιμικούς για εξουσία κους Σαμαρά και Βενιζέλο.
Ίσως οι πλέον εξουσιολάγνοι πολιτικοί που έχουν εμφανιστεί ποτέ στην Ελλάδα.

Πραγματικά, πιστεύω, πως όσο και αν είναι η οικονομική κρίση βαριά, βαρύτατη, μπροστά στην πολιτική χρεοκοπία του τόπου, κυριολεκτικά ωχριά.

Και η πολιτική χρεοκοπία διαπερνά ασφαλώς τους πάντες και τα πάντα. Ξεκινά από τις ηγεσίες παράγει το διεφθαρμένο κράτος και διαπερνά τους πολίτες που νιώθουν όλο και πιο πολύ στριμωγμένοι στη γωνία. Μεθαύριο έρχονται εκλογές.

Κάθε τόσο που μιλώ στο τηλέφωνο με Αθήνα, ρωτάω «τι θα γίνει;»

Από τη μια, μου δίνουν κάτι απαντήσεις του τύπου «θα πάει ο κόσμος ξανά στα μαντριά, θα ψηφίσει και πάπαλα». Ρωτάω: Μα είναι δυνατόν; Ανταπαντούν: «μα το 2007 κάηκε το σύμπαν, χάθηκαν τόσοι άνθρωποι, είχαμε τα σκάνδαλα Βατοπεδίου, τηλεφωνικών υποκλοπών και, ο Καραμανλής ξαναβγήκε» Δίκιο έχουν. Ξαναβγήκε, ενώ «όλοι» έλεγαν «αποκλείεται».

Άλλοι πάλι μου λένε «κανείς δεν βγαίνει, θα υποχρεωθούν σε συνεργασίες».

Ποιες συνεργασίες αναρωτιέμαι;
Και επειδή δεν μπορώ να φανταστώ έναν εκ των δύο να «καταδεχτεί» να παίζει δεύτερο βιολί υποθέτω πως θα έχουμε μία νέα ισορροπία, αντεστραμμένη αυτή τη φορά, με πρώτο κόμμα τη Ν.Δ. , αξιωματική αντιπολίτευση το Βενιζελικό ΠΑΣΟΚ και, πρωθυπουργό τον κο Παπαδήμο.

Ο οποίος, ΑΝ μπορούσε να παίξει λίγο τον ρόλο του Μόντι στην Ιταλία, καλό θα προσέφερε. Αναφέρομαι, στο χυδαίο μέγεθος της Κυβέρνησης. Γιατί, οι 50 τόσοι υπουργοί & υφυπουργοί που ταΐζουμε αυτή τη στιγμή, συνιστούν επιεικώς, χυδαιότητα, όταν στην Ιταλία των 60.000.000 έχουν ένα υπουργικό σώμα, που δεν ξεπερνά τα 15 στελέχη.

Όλα όσα γράφω εδώ, μέχρι στιγμής, είναι ερωτήματα και σκέψεις «εντός συστήματος».

Και αυτό, γιατί ενώ υπάρχει δίψα για «εξωσυστημική» λύση, δεν την βλέπω. Βλέπετε, οι Λύσεις, έχουν ένα ελάττωμα. Πρέπει να είναι σαφείς και πειστικές. Χάος λοιπόν.

Το χάος μέσα σε κρίση όχι μόνο δεν είναι γόνιμο, αλλά τείνει να είναι δολοφονικό. Τι παραπάνω απόδειξη θέλει κανείς από το να βλέπει τη Χρυσή Αυγή να δυναμώνει και ετοιμάζεται να μπει στη βουλή;

Τι παραπάνω θέλει κανείς παρά να ακούει τον Αντώνη Σαμαρά ως «εθνικό μάγκα» να υιοθετεί όχι δεξιά, αλλά φασιστική φρασεολογία που βέβαια δεν πείθει το χρυσαυγίτικο φασισταριό και την πελατεία του; Αν ο Σαμαράς δεν είχε υπογράψει το Μνημόνιο 2 , κάτι θα ψάρευε από τον ακροδεξιό βούρκο στον οποίο αλιεύει. Τώρα, είναι αργά. Το «κοινό» της Χρυσής Αυγής, είναι είτε λούμπεν είτε απολιτικό και έχει πληγεί έντονα από την κρίση.

Φανταστείτε λοιπόν…

Συνθήκες «ακυβερνησίας» και τη Χρυσή Αυγή να παίρνει τα πάνω της.

Στην όποια κυβέρνηση, ένας Σαμαράς, ένας Βορίδης, ένας Γεωργιάδης.

Την κοινωνία αδύναμη και χτυπημένη από την υποβάθμιση της ποιότητας ζωής.

Το σύστημα Υγείας διαλυμένο. Την Παιδεία ουσιαστικά ανενεργή. Την εγκληματικότητα να χτυπάει κόκκινο και να δίνει λαβή για μεγαλύτερη αστυνομοκρατία. Χάος.

Κάποτε, ο Κώστας Καραμανλής ο μικρός, έκανε την εκλογική του εκστρατεία με το ωραίο σύνθημα της «επανίδρυσης του Κράτους». Σύνθημα ήταν και εκεί έμεινε. Συνέβαλε και αυτός με την παρέα του στο να φτάσουν τα πράγματα εδώ που είναι τώρα.

Τώρα , που το Κράτος διαλύεται πραγματικά, που η μπόχα της διαφθοράς πλημμυρίζει την ατμόσφαιρα, θα ξηλωθεί για τα καλά και θα επανιδρυθεί. Το ερώτημα είναι:

Ποιοι θα το επανιδρύσουν, και με τι προσανατολισμό.
Και στην πραγματικότητα ούτε το «ποιοι» με ενδιαφέρει.
Ας είναι γερμανοί, άγγλοι, γάλλοι, εξωγήινοι. Ο προσανατολισμός όμως ποιος είναι;

Η φιλελληνική Ευρώπη του 19ου αιώνα που ονειρεύτηκε την αναβίωση της κλασικής Ελλάδας, δεν υπάρχει πια-προδόθηκε από τους ρωμιούς.

Θα φορέσουμε τα άσπρα υποκάμισα λοιπόν για να γίνουμε γκαρσόνια;
Θα βάλουμε τις φόρμες για να εργαστούμε στις βιομηχανίες που έρθουν ελέω φτηνού δυναμικού;
Θα επιστρέψουμε άραγε στους κάμπους και τα νησιά  να οργώσουμε όση γη δεν γεμίσαμε με αυθαίρετα και rooms to let;
Θα μάθουμε άραγε να χαιρόμαστε με όσους συμπατριώτες προκόβουν αντί να τους κόβουμε το κεφάλι γιατί τόλμησαν να ξεχωρίσουν;

Χάος. Πως θα γονιμοποιηθεί;

Μία ουτοπία σκέφτομαι, σε δύο σκέλη.

Αύριο που το ΠΑΣΟΚ εκλέγει φύλαρχο, να πάνε ελάχιστοι. Να προκύψει ηγέτης ο Μέγας Υπερφίαλος με 2000 -3000 ψήφους το πολύ. Ουσιαστικά άκυρος.

Και μετά, όταν θα γίνουν οι εκλογές, να υπάρξει μία συντριπτική αποχή.
Ένα 70% αποχής. Αυτό, ναι.

Μου μοιάζει για την απαρχή ενός γόνιμου χάους εφόσον, υποθέτω, θα υποχρεώσει το πολιτικό προσωπικό, αυτό που ξέρουμε και πιθανότατα και κάποιο που δεν ξέρουμε, να κάνει κατεπείγουσες ζυμώσεις με ταυτόχρονες διεργασίες στην κοινωνία.

Μία ουτοπία είναι, το ξέρω. Που θα ήθελα να την δω να γίνεται, να παίρνει σχήμα και να παραδίδει στη Δικαιοσύνη όλους όσους κυβέρνησαν τα τελευταία 30 χρόνια.

Όλους όσους δίδαξαν στην κοινωνία, τη ρεμούλα τη μίζα και το ψέμα  ως μοναδικούς τρόπους ύπαρξης. Όλους αυτούς που δεν άφησαν τίποτα όρθιο σε αυτή τη χώρα. Όχι, δεν εννοώ τώρα. Η διάλυση έχει αρχίσει εδώ και πολλά χρόνια και έχει συμβάλλει ασμένως όλο το πολιτικό σύστημα σε αυτή.
Όταν υπό τα σκήπτρά σας
νέους λαούς καλείτε,
νέους ιδρώτας θέλετε
εσείς δια 'να πληρώσητε
πλουσιοπαρόχως,

Tα ξίφη οπού φυλάγουσι
τα τρέμοντα βασίλεια σας,
τα ξίφη οπού τρομάζουσι
την αρετήν, και σφάζουσι
τους λειτουργούς της

Θυμήθηκα τον Αντρέα Κάλβο, στην κεφαλή και στο τέλος του κειμένου, μιας που σαν μεθαύριο, 19 του Μάρτη, το 1960, ήταν που ήρθαν τα οστά του στην Ελλάδα.
twitter@pittasgeorge

Ενα γράμμα...

Elva...

    

''Εχω απογοητευτει, γι αυτο ''χαθηκα'' λιγο. 

Αν και δεν ειναι ευκολο, θα προσπαθησω να σου εξηγησω πως αισθανομαι. Καθε μερα που περναει νιωθω οτι χανω ολο και πιο μεγαλα κομματια της εμπιστοσυνης και της ελπιδας μου για ενα "καλυτερο αυριο", ειτε μενω εδω, ειτε μακρια, οπως εσυ. Η καμπανα του εκφασισμου της ζωης χτυπα για ολους μας, μην εχεις αυταπατες. 

Οι ειδησεις στα καναλια και τις εφημεριδες με βομβαρδιζουν μ ενα τροπο που πολλες φορες δισταζω να τις διαβασω. Εχεις παρατηρησει τελευταια τον καταιγισμο σεξ και βιας; Ο φασισμος της εικονας τους ειναι απολυτος.

Ετσι μας κρατανε, πιστεψε με.

Συναισθηματικα δεν εχω πολλους ν ακουμπησω. Εκτος απο σενα, εχω δυο τρεις φιλους που τους χανω κι αυτους, σιγα σιγα (το καταλαβαινω). Το συστημα μας επιτιθεται τοσο σφοδρα, που ο καθένας μας- το βλεπεις κι εσυ- κλείνεται ολο και πιο πολυ στον εαυτο του, μεσα στο πρόβλημά του.

''Αιμορραγω'' πισω απο μια οθονη και κανεις τους δεν το ''βλεπει'', δεν το ξερει, γιατι κι αυτοι περνουν ενα αναλογο, ισως και χειροτερο, απο μενα, δραμα, που δεν θα το μαθω ποτε, αφου δεν εχουμε πια επαφη. Ειμαστε ενηλικες, ξερουμε καλυτερα να κρυβουμε τις πληγες μας. Σε ποιον αρεσει να εξευτελιζεται και να λεει οτι δε ''βγαινει'';

Ολα κομμένα και ραμμένα στα μέτρα της εξουσίας και των συμφερόντων τους, οπως καταλαβαινεις. Απο τα χρονια του σχολειου, η παιδεια που πηραμε ηταν εναρμονισμένη να παράγει τους πολίτες που χρειαζεται το συστημα. Ακουγες εσυ στο σχολειο για ..κριτικο πνευμα, για πραγματικη γνώση που οδηγει στην Ελευθερία;

  

Ελευθερία, ομως, φιλε μου, ειναι η γνώση της αναγκαιότητας. Αν τα παιδια πάρουν τις γνώσεις που έχει συσσωρεύσει η ιστορία, η επιστήμη και η τεχνολογία, αν γίνουν φορείς της ουσιαστικής γνώσης, τότε το σύστημα κινδυνεύει. Το σύστημα θελει πολίτες παραδομένους, αποπροσανατολισμένους, καημενους, και κυριως ΜΟΝΟΥΣ. 
Ετσι μπορεί να τους χειραγωγεί, να τους χρησιμοποιεί. Γι΄αυτό και μέσα από τη παιδεια στοχεύει στην συνείδησή τους. Κάποιοι τους την "κοπανάνε", κάποιοι πηδούν την διαχωριστική γραμμή. Και αυτοί γίνονται όλο και περισσότεροι, αναπόφευκτα.

Γιατι απογοητευτηκα, ομως αναρρωτιεσαι...Μα επειδη χρονια τωρα πιστευα οτι μονο "ο ανυποψιαστος" ηταν αυτος που δεν ειχε καταλαβει οτι εδω και πολλα χρονια αυτοι μας χωριζουν σε ολο και πιο πολυπλοκα, σε ολο και πιο χαοτικα "στρατοπεδα", οπου εκει μας αφηνουν...ημι-μορφωτους, (ενας δικος μου ορος) μας στερουν την αξιοπρεπεια, μας ριχνουν ακομα και στην ανεργια σαν..τιμωρια για το οτι καποιοι απο εμας συνεχιζουμε να σκεφτομαστε, να βλεπουμε και να καταγγελουμε τους πολιτικους, ναι, αυτους τους φτηνους ξιπασμενους υπηρετες του συστηματος, που ψηφισαμε για..."καλυτερες μερες", ενω αυτοι μας ρημαζουν τωρα ανενοχλητοι τη ζωη! 

Λες οτι ''μαλλον θα συγκυβερνήσουν''. Ειναι πανω απο σιγουρο οτι θα γινουν αλλο ενα αναχωμα ολοι αυτοι! 
Θα προσπαθησουν να φραξουν και παλι το ποτάμι της οργής του κόσμου. Δεν τους ξερεις; Έχουν εφεδρείες αυτοι, εμεις ομως οχι και φοβαμαι...

Θα φανεί η οργή του κοσμου, αυτη τη φορα, με ρωτας; 

Το ελπιζω, αλλα ξερεις κατι; Μαζι μ αυτην θα φανουν αναποφευκτα και οι δικες μας αδυναμίες να στρέψουμε τον κοσμο στο σωστο κανάλι. Φταιμε κι εμεις, το ξερεις, τα εχουμε ξαναπει...

Αυτο ομως, που ανησυχω πιο πολυ, ειναι οτι ενω βιωνουμε ενα απιστευτο καθεστως βιας, πολλοι συμπεριφερονται σαν τραγικες φιγουρες σε ενα δραμα, οπου το διλημμα μοιαζει να ειναι το να διαλεξει κανεις μεταξυ του να δεχθει τους...βιαστες του, ειτε να..αυτοκτονησει ως ...ταξη!  

Δε θα τους κανουμε, ομως, τη χαρη! Τι λες;''

ΣΗΜ. Αφιερωμενο στη καλη φιλη Βlack Βedlam, μερικα σχολια της οποιας χρησιμοποιησα σ αυτη την αναρτηση. 
Επισης αφιερωμενο σε οσους εχουν ''χαθει''. Ξερουν αυτοι...

Η πολιτική χωρίς ηθική, είναι η ηθική των τυράννων

του Κωστα Βαξεβανη απο το κουτι της Πανδωρας...

Ανοικτή επιστολή του Κώστα Βαξεβάνη προς τον Ευάγγελο Βενιζέλο.
Κύριε Βενιζέλο,
Σας απευθύνομαι για τρίτη φορά. Πολλοί θα αναρωτηθούν γιατί το κάνω. Άλλοι θα μιλήσουν για εμμονή. Δεν σας κρύβω πως δίστασα αρκετά πριν αποφασίσω να σας γράψω μια ακόμη επιστολή που δεν θα απαντήσετε. Μέσα στις αγιογραφίες των ημερών η επιστολή μου μπορεί να φαντάζει κουραστική και χωρίς νόημα. Αλλά το νόημα στα πράγματα, το δίνει ο καθένας με τον τρόπο του.
Σε καιρούς κρίσης οι άνθρωποι είναι περισσότερο έτοιμοι να εξαπατηθούν από το να αγανακτήσουν. Παρακολουθώ με σαρκασμό ανθρώπους που με έπαιρναν τηλέφωνο μετά τις δύο επιστολές μου για να μου προσθέσουν μια ακόμη πλευρά για τον τρόπο που πολιτευτήκατε, (περιέγραφαν όσα κάνατε «νομοθετικά τερατουργήματα») τώρα να κάνουν δηλώσεις υποστήριξής σας. Αγωνιούν σχεδόν να αναλάβουν το δύσκολο έργο να σας σηκώσουν στα χέρια για να σας οδηγήσουν ως το θρόνο της κομματικής ηγεσίας. «Αυτή είναι η πολιτική» θα σκεφτούν πολλοί. «Όχι, δεν είναι αυτή η πολιτική» σκέφτομαι και γι’ αυτό σας γράφω. Η πολιτική χωρίς ηθική είναι η ηθική των τυράννων. Η χώρα αυτή αξίζει κάτι παραπάνω.
Ας αρχίσουμε λοιπόν και πάλι από τα εύκολα. Διατελέσατε υπουργός Πολιτισμού. Η παραμονή σας στο υπουργείο σφράγισε αυτό που τότε φάνταζε μεγάλο επίτευγμα: Τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Σήμερα όλοι καταλαβαίνουν πως ήταν ένα μεγάλο φαγοπότι. Με «έργα», απευθείας αναθέσεις και τηλεοπτική εθνική υπερηφάνεια. Τα σκουπίδια που ψάχνουν σήμερα πολλοί συμπολίτες μας, είναι εκείνα τα αποφάγια. Δεν έγινε ποτέ κανένας δημόσιος απολογισμός για το πόσα δισεκατομμύρια στοίχησαν οι Ολυμπιακοί. Βλέπουμε μόνο πόσο μας στοιχίζουν σήμερα. Δεν αναφέρομαι μόνο στο οικονομικό κόστος, αλλά και σε εκείνη την εικόνα του «τεμπέλη έλληνα» που φιγουράρει στα πρωτοσέλιδα του ευρωπαϊκού Τύπου. Δεν είναι τεμπέλης ο Έλληνας. Κανένας λαός δεν είναι τεμπέλικος. Οι ελληνικές κυβερνήσεις, οι κυβερνήσεις σας δηλαδή, απλώς έδιναν δισεκατομμύρια για να γίνουν Ολυμπιακοί Αγώνες, επενδύσεις SIEMENS,υποβρύχια που έγερναν, «εκσυγχρονιστικά» έργα σε τιμές πολλαπλάσιες των πραγματικών. Και κάποια μέλη τους έπαιρναν μίζες και ανέβαιναν θέση στην πολιτική επετηρίδα του ευρωπαϊκού κατεστημένου. Αλλά αυτό είναι ένα άλλο μεγάλο θέμα.
Ας επιστρέψουμε λοιπόν στο θέμα μας.
Το 2003 ήσασταν επίσης υπουργός Πολιτισμού. Τον Απρίλιο του 2003 υπογράψατε υπουργικές αποφάσεις με τις οποίες αποχαρακτηρίζονταν από Ιστορικά Διατηρητέα Μνημεία, δύο βιομηχανικά μνημεία της Θεσσαλονίκης. Τα εργοστάσια ΦΙΞ και ΑΛΛΑΤΙΝΗ. Και τα δύο σε περιοχές της Θεσσαλονίκης με μεγάλη αξία γης. Οι ιδιοκτήτες τους δηλαδή, οι οποίοι είχαν ήδη αποζημιωθεί για τους χαρακτηρισμούς, θα γίνονταν σκανδαλωδώς πιο πλούσιοι. Είναι χαρακτηριστικό, πως οι ιδιοκτήτες του ΑΛΛΑΤΙΝΗ είχαν πάρει δικαίωμα μεταφοράς συντελεστή και δόμησης για 110.000 τετραγωνικά μέτρα. Παρ’ όλα αυτά εσείς αποχαρακτηρίσατε τμήματα του μνημείου για να οικοδομήσει η ιδιοκτήτρια εταιρεία 5 εξαόροφες οικοδομές,1 πενταόροφη,1 μονοκατοικία και 400 θέσεις πάρκινγκ.
Παρά την αντίδραση των κατοίκων, στο πλευρό σας είχε σταθεί όλο το πολιτικό κατεστημένο της Θεσσαλονίκης (να σας θυμίσω πως η πλειονότητά του σήμερα έχει καταδικαστεί ή αντιμετωπίζει βαριές κατηγορίες). Δύο χρόνια μετά, το Ε’ Τμήμα του Συμβουλίου της Επικρατείας, έκρινε πως οι αποχαρακτηρισμοί είναι παράνομοι. Επικαλέστηκε μάλιστα το άρθρο 24 του Συντάγματος (πώς σας διέφυγε, συνταγματολόγε αυτό;) με βάση το οποίο, ο συντελεστής δόμησης 4,2 για τα έργα αυτά ήταν πέρα από κάθε έννοια ισότητας, καθώς στην περιοχή ο πραγματικός συντελεστής ήταν μόλις 2,2. Τα έργα ευτυχώς δεν έγιναν. Το 2006, ο Γιώργος Βουλγαράκης ως υπουργός Πολιτισμού αποχαρακτήρισε και πάλι με υπουργική απόφαση το βιομηχανικό μνημείο ΑΛΛΑΤΙΝΗ. Και πάλι το Συμβούλιο της Επικρατείας με απόφασή του έκρινε παράνομη την υπουργική απόφαση. Απ’ ό,τι φαίνεται όμως, κάποιος λόγος θα υπάρχει, τον οποίο αγνοούμε, που έχετε εστιάσει την προσοχή σας τόσες κυβερνήσεις, και κυρίως εσείς, σε ένα οικοδομικό τετράγωνο της Θεσσαλονίκης που μπορεί σε μία νύχτα να γίνει χρυσορυχείο.
Στο σχέδιο νόμου «Νέος Οικοδομικός Κανονισμός» του ΥΠΕΚΑ, το οποίο βεβαίως εσείς υπογράφετε, και συγκεκριμένα στο άρθρο 10 ζ αναφέρεται:
«Σε περίπτωση οικοπέδων τουλάχιστον 2.000 τ.μ με απόδοση σε κοινή δημόσια χρήση του 100% του ακάλυπτου παρέχεται το εξής κίνητρο:
Αύξηση της επιτρεπόμενης δόμησης του προκύπτοντος οικοπέδου κατά 35% με προσθήκη καθ’ ύψος 30% επιπλέον του επιτρεπόμενου της περιοχής».
Συμπτωματικά, το οικόπεδο ΑΛΛΑΤΙΝΗ είναι 2600 τετραγωνικά. Το κώλυμα στην οικοδόμησή του δεν ήταν τόσο ο αποχαρακτηρισμός, όσο η αντισυνταγματική ρύθμιση για τον μεγάλο συντελεστή. Και τώρα ξαφνικά αυτό ρυθμίζεται με νόμο. Η ελληνική Βουλή θα ψηφίσει αυτό που τόσο πολύ θέλατε διακομματικά. Φαντάζομαι πως δεν υπάρχουν πολλά ακόμη οικόπεδα πάνω από 2.000 τετραγωνικά μέσα σε πόλεις, για τα οποία κάνετε ολόκληρη ρύθμιση. Αν υπάρχουν, καλό θα είναι να τα ανακοινώσετε για να δούμε ποιοι επιτέλους ευνοούνται.
Και ας πάμε τώρα στα πιο δύσκολα.
Σας παρακολούθησα λίγο πριν την ψήφιση του δεύτερου Μνημονίου να κάνετε δηλώσεις, ότι αναζητάτε 250 εκατομμύρια τα οποία αν δεν βρίσκονταν έπρεπε να κόψουμε τις επικουρικές. Θα σας πω λοιπόν πού ήταν τα 250 εκατομμύρια που δηλώνατε πως ψάχνατε, όπως και πολλά ακόμη που εσείς ο ίδιος χαρίσατε. Όχι βέβαια στους συνταξιούχους. Διατελέσατε και υπουργός Άμυνας. Την περίοδο εκείνη γνωρίζατε πάρα πολύ καλά και από την ενημέρωση υπηρεσιακών παραγόντων, αλλά και δικαστικών αυτό που γνώριζε όλη η Ελλάδα από δημοσιεύματα. Η προμήθεια 4 γερμανικών υποβρυχίων S-214 και η επισκευή 4 ακόμη S-209 ήταν ένα μεγάλο σκάνδαλο με μίζες στο οποίο εμπλέκονταν υπουργοί του ΠΑΣΟΚ και στελέχη του υπουργείου και του Πολεμικού Ναυτικού. Η Ελλάδα αποφάσισε και πάλι στο όνομα της εθνικής ανάγκης να προμηθευτεί υποβρύχια που υπήρχαν μόνο στα σχέδια σε τιμές διπλάσιες των πραγματικών. Δηλαδή χρηματοδοτήσαμε το ερευνητικό πρόγραμμα της Γερμανικής HDW,προπληρώσαμε τα υποβρύχια και τελικώς δεν παραλάβαμε παρά ένα από αυτά το οποίο και έγερνε: Το «ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΗΣ» το οποίο αρνήθηκαν να παραλάβουν όλοι οι υπουργοί Άμυνας πριν από εσάς.
Οι γερμανικές Αρχές ερευνώντας το σκάνδαλο, αποκάλυψαν πως μια ομάδα Ελλήνων (και πολιτικών) έπαιρνε μίζες προκειμένου να γίνει αυτή η προμήθεια. Οι μίζες δίνονταν στους επίορκους μέσα από τον πρόγραμμα αντισταθμιστικών ωφελημάτων. Δηλαδή η γερμανική εταιρεία εμφανιζόταν να δίνει χρήματα σε ελληνικές εταιρείες για να κατασκευάσουν τμήματα του υποβρυχίου, αλλά αυτά πήγαιναν σε μίζες. Επίσης η γερμανική HDW είχε αναλάβει να αγοράσει τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά έναντι ευτελούς ποσού, για να μπορέσουν οι μιζαδόροι να εμφανίσουν πως αγοράζουν τα υποβρύχια για να σωθούν τα Ναυπηγεία και να μην μείνουν άνεργοι οι εργαζόμενοι.
Στην Ελλάδα οι εισαγγελικές Αρχές ξεκίνησαν έρευνα η οποία οδηγεί στο σκαμνί 30 άτομα. Ανάμεσά τους και συνδικαλιστές του Σωματείου οι οποίοι έπαιρναν μίζες για να κάνουν συμβατά τα δικαιώματα των εργαζομένων με τα συμφέροντα όσων χρηματίζονταν. Επίσης το ΣΔΟΕ, όπως καλά γνωρίζετε, σας γνωστοποίησε ένα πόρισμα που επιβεβαίωνε πλήρως τις φήμες. Σε αυτό το πόρισμα αποκαλύπτεται πως η γερμανική εταιρεία HDW δεν πραγματοποίησε τα προγράμματα Αντισταθμιστικών Ωφελημάτων που θα επέστρεφαν στην Ελλάδα 500 εκατομμύρια ευρώ. Σε έλεγχο του ΣΔΟΕ αποκαλύφθηκε πως μεγάλες εταιρείες που εμφανίζονταν ότι εισπράττουν χρήματα από την γερμανική εταιρεία για να κάνουν τμήματα των υποβρυχίων δεν το έκαναν. Πού πήγαιναν τα λεφτά; Σε μίζες, όπως έλεγαν οι γερμανικές δικαστικές Αρχές;
Γνωρίζατε ακόμη και την τραγελαφική διαπίστωση του πορίσματος ότι η Γερμανική ιδιοκτήτρια εταιρεία των Ναυπηγείων εμφάνιζε μεγάλες φορολογικές παραβάσεις και εικονικά τιμολόγια (ναι, οι Γερμανοί που μας κατηγορούν για διαφθορά). Σε ένα από αυτά τα τιμολόγια εμφανίζονται να δίνονται ποσά για «την προώθηση των εταιρικών συμφερόντων των Ελληνικών Ναυπηγείων στη Βολιβία». Μόνο που η Βολιβία δεν έχει θάλασσα για να έχουν τα Ναυπηγεία εταιρικά συμφέροντα.
Με βάση την δικαστική έρευνα σε Γερμανία και Ελλάδα, η χώρα μας μπορούσε να προσβάλει τις συμβάσεις για τα υποβρύχια, να απαιτήσει ρήτρα και αποζημιώσεις. Δεν το κάνατε. Παραλάβατε το υποβρύχιο που έγερνε και δεν παραλάμβανε κανένας υπουργός Άμυνας, αλλά κάνατε κάτι ακόμη χειρότερο. Πάλι με το πρόσχημα πως πρέπει να σωθούν οι εργαζόμενοι στα Ναυπηγεία. Προκειμένου να «σωθούν» λοιπόν και να αγοραστεί τμήμα των Ναυπηγείων από επενδυτές του Ντουμπάι (το 30% παρέμεινε στους Γερμανούς), με τον νόμο 3885/2010 υπογράψατε μια συμφωνία παραίτησης. Την ώρα που η χώρα διαπραγματευόταν με τους Γερμανούς εσείς υπογράψατε πως το ελληνικό Δημόσιο παραιτείται ρητά των δικαιωμάτων του να εγείρει αξιώσεις που απορρέουν από τις ζημιογόνες για την περιουσία του συμβάσεις για τα υποβρύχια. Επίσης παραδίδονται «καθαρά» τα Ναυπηγεία στη νέα ιδιοκτησία, παρά το ότι ξέρατε πως υπάρχουν φορολογικές παραβάσεις, εικονικά τιμολόγια και άλλα πολλά. Και προχωρήσατε. Αποφασίσατε να αγοράσετε σε καιρό κρίσης επιπλέον δύο από τα σκανδαλώδη υποβρύχια με 515 εκατομμύρια ευρώ. Υπενθυμίζω ότι έχουμε ήδη πληρώσει το 96% των χρημάτων χωρίς να τα έχουμε παραλάβει. Δεν έχετε θέσει στη σύμβαση ούτε καν τον όρο πως θα πληρώσουμε αφού τα παραλάβουμε. Εκταμιεύετε και ποσά για να πληρωθούν. Εσείς λοιπόν ξέρετε που ήταν τα λεφτά που δήθεν ψάχνατε. Θέλετε λοιπόν τώρα να απαντήσετε γιατί χαρίσατε στους Γερμανούς πάνω από 1 δις;
Και μια που μιλάμε για την «εξυπηρέτηση» των εργαζομένων να σας θυμίσω μία ακόμη υπόθεση καρμπόν, που πάλι χαρίσατε για να μην μείνουν άνεργοι οι εργαζόμενοι. Διατελέσατε υπουργός Ανάπτυξης. Το 1998,η καναδική εταιρεία η οποία εκμεταλλευόταν τα πετρέλαια Πρίνου-Καβάλας, σας γνωστοποίησε πως αποχωρεί από την Ελλάδα γιατί έληγε η σύμβαση εξόρυξης. Η εταιρεία με βάση τις συμβατικές της υποχρεώσεις έπρεπε να αποκαταστήσει το περιβάλλον. Αυτό στοίχιζε 700 εκατομμύρια δολάρια, σύμφωνα με δική σας δήλωση στη Βουλή. Αποφασίσατε για να μην απολυθούν οι 258 εργαζόμενοι, να συνεχιστεί η άντληση. Δεν την ανέλαβαν τα Ελληνικά Πετρέλαια. Ούτε κάνατε διεθνή διαγωνισμό για να αναλάβει κάποια εταιρεία. Κάνατε ανάθεση σε μία εταιρεία που δημιουργήθηκε, την KAVALA OIL. Σε αυτή είχαν ποσοστό 67% ιδιώτες και 33% οι εργαζόμενοι. Δώσατε και 5 εκ δολάρια προκαταβολή στην νεοϊδρυθείσα εταιρεία. Τη χρηματοδοτήσατε. Το θέμα εμφανίστηκε στην Καβάλα ως σωτηρία και εσείς ως ευεργέτης.
Στη σύμβαση που υπογράψατε κάνατε και το επίσης ανεξήγητο μετά από όλες τις χάρες στην εταιρεία. Απαλλάξατε την εταιρεία από τα έξοδα αποκατάστασης του περιβάλλοντος και ξηλώματος των εγκαταστάσεων μετά το τέλος της άντλησης. Δηλαδή θα βγάλουν το πετρέλαιο και θα φεσώσουν το ελληνικό Δημόσιο με ένα κόστος που το 1999 ήταν 700 εκατομμύρια δολάρια. Ούτε η προηγούμενη εταιρεία τα πλήρωσε, ούτε η επόμενη θα πληρώσει. Θα τα δώσει ο ελληνικός λαός. Ο «τεμπέλης» των γερμανικών εφημερίδων που τρώει τα λεφτά. Και όλα αυτά για να «σώσετε» 258 εργαζόμενους. Με τόσα που έχετε χαρίσει στις εταιρείες οι εργαζόμενοι αυτοί θα ζούσαν χωρίς να δουλεύουν μαζί με πολλούς ακόμη στην περιοχή. Περιμένω να πείτε γιατί αυτή η εμμονή σας να θεωρείτε τα συμφέροντα των εταιρειών, συμφέροντα της Ελλάδας.
Όλα αυτά τα περνάτε ως νόμους στην ελληνική Βουλή. Είσαστε γνώστης της νομικής και ξέρετε πως να διαχέετε την ευθύνη. Δεν μιλώ μόνο για την πολιτική.
Ίσως αυτή την επιστολή να την γράφω γι’ αυτούς τους πολιτικούς τελικώς. Δεν πιστεύω πως είναι όλοι διεφθαρμένοι. Μπορούν να καταλάβουν και να τολμήσουν να πουν τα πράγματα με το όνομά τους. Την γράφω και για εκείνους τους ανθρώπους στο ΠΑΣΟΚ που θα δώσουν 2 ευρώ για να σας ψηφίσουν για αρχηγό πιστεύοντας πως είσαστε ο καταλληλότερος για να επιβιώσει το κόμμα. Δεν ξέρω γιατί σας θεωρεί ο καθένας απ’ αυτούς καταλληλότερο, αλλά είμαι βέβαιος πως δεν εννοούν με το «καταλληλότερος» την πολιτική, όπως την θέλουν.
Αυτοσκοπός δεν είναι η ύπαρξη των κομμάτων, αλλά της χώρας. Αυτής που θέλετε να λέτε ότι σώσατε, όπως τα Ναυπηγεία και τα Πετρέλαια Καβάλας. Άντε και το ΑΛΛΑΤΙΝΗ. Είτε το θέλετε είτε όχι, έχετε παραδοθεί στην Ιστορία. Το άγχος σας να επιβεβαιώσετε το όνομα «Βενιζέλος» ως ιστορικό όνομα για δεύτερη φορά έχει επιτευχθεί. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος, λένε οι ιστορικοί, πως για να φτάσει στην Μικρασιατική Καταστροφή υπηρέτησε τουλάχιστον κάποιο όραμα. Δεν θεωρώ πως θα υπάρξει ιστορικός του μέλλοντος που θα σας πιστώσει στο μέλλον οποιαδήποτε όραμα ως άλλοθι για την ολική καταστροφή που οδηγείτε τη χώρα
ΥΓ Για όλους εσάς στο ΠΑΣΟΚ που θα ψηφίσετε τον Βενιζέλο για να σώσει το κόμμα, αναρωτηθείτε μήπως μιλάτε πλέον για ένα κόμμα το οποίο ταιριάζει μόνο στο Βενιζέλο.

Η εγγαστρίμυθη δημοκρατία...

Η Αυγή online...

Δύο συνεντεύξεις Τύπου χθες στην Αθήνα αποκαλύπτουν ποιος κυβερνά τον τόπο αυτόν και με την άδεια ποιων. Ο Χορστ Ράιχενμπαχ εμφανίστηκε ως ο ουσιαστικός πρωθυπουργός, επαναλαμβάνοντας ή και επεξηγώντας τις δεσμεύσεις που έχει αναλάβει το μνημονιακό κατεστημένο με τη δανειακή σύμβαση και τις αντικοινωνικές πολιτικές που την παρακολουθούν. Χωρίς περιστροφές, έδειξε τον δρόμο της ραγδαίας μείωσης των μισθών, συγκρίνοντας την Ελλάδα με τη Βουλγαρία και τη Λεττονία.
Την ίδια ώρα, ο Ευ. Βενιζέλος έδινε τη δική του συνέντευξη Τύπου για να εξηγήσει την υποψηφιότητά του για την προεδρία του ΠΑΣΟΚ. Κατά σύμπτωση, ο κ. Βενιζέλος έχει διαχειριστεί τη δανειακή σύμβαση και εξακολουθεί να είναι υπουργός Οικονομικών. Δεν τόλμησε όμως να σχολιάσει τα όσα δήλωσε ο Γερμανός επιτετραμμένος των πιστωτών. Αυτός, ο κατ' εξοχήν λαλίστατος πολιτικός, περιορίστηκε στο να αποδεχθεί σιωπηρά την πρωτοκαθεδρία του Γερμανού αξιωματούχου. Πρόκειται για λογική συνέπεια των δεσμεύσεων που έχει συνομολογήσει ο κ. Βενιζέλος, σύμφωνα με τις οποίες προέχει η αποπληρωμή του χρέους. Εκεί θα πηγαίνουν οι φόροι και τα δάνεια. Και ό,τι περισσέψει θα εξυπηρετεί την κοινωνική πολιτική!
Η παρουσία Ράιχενμπαχ θα είναι διαρκής. Οι υπουργοί θα ντουμπλαριστούν, θα μετατραπούν σε εγγαστρίμυθους πολιτικούς, θα μιλούν με τη γλώσσα των ξένων ελεγκτών. Σ' αυτούς θα είναι υπόλογοι. Δεν πρόκειται για υπεξαίρεση της εξουσίας, αλλά για παράδοση! Στο όνομα της "σωτηρίας της πατρίδας" συμφωνήθηκε η υποκατάσταση της δημοκρατικής λειτουργίας και η απώλεια της εθνικής κυριαρχίας. Απομένει ένα κέλυφος πατρίδας, προκειμένου να μη διαταραχθεί το σύστημα διεθνών υποχρεώσεων προς τους δανειστές.
Τι νόημα έχει η παράσταση του κ. Βενιζέλου; Άλλο ένα θεατρικό εύρημα φθηνής κομματικής σαπουνόπερας. Το κεντρικό σύνθημα "αρχίζουμε" καταντά συνώνυμο του "συνεχίζουμε"! Όσο προσπαθεί ο υπουργός Οικονομικών να εμφανιστεί ως κάτι το διαφορετικό απ' αυτό που είναι τόσο μεγαλώνει η ανυποληψία του. Δεν γνωρίζουμε τι θα αποδώσει η νέα επικοινωνιακή φούσκα του κ. Βενιζέλου. Φαίνεται όμως ότι έχει προεξοφληθεί η όποια μικρή ψευδαίσθηση ανάκαμψης του ΠΑΣΟΚ. Το επιβεβαιώνει και η χθεσινή δημοσκόπηση.
Ράιχενμπαχ, Βενιζέλος και Σαμαράς, ο καθένας με τον τρόπο του, επιχειρούν να μετατρέψουν τις επικείμενες εκλογές σε διεκπεραιωτική διαδικασία. Κοντά στο κέλυφος - πατρίδα, το κέλυφος - δημοκρατία. Η εγγαστρίμυθη δημοκρατία!

Ανάπτυξη, αλλά τι ανάπτυξη;

kathimerini.gr ...

Tου Σταυρου Λυγερου

Τα τελευταία χρόνια η Ελλάδα έχει υποστεί μείωση του ΑΕΠ που υπερβαίνει το μέσο οικονομικό κόστος ενός εμφυλίου πολέμου. Το 2011 η ύφεση ήταν της τάξεως του 7%, ενώ η πρόβλεψη της Κομισιόν για το 2012 είναι πρόσθετη ύφεση 4,5%. Η πρόβλεψη θεωρείται αισιόδοξη(!), αλλά ακόμα και εάν αποδειχθεί ακριβής η Ελλάδα θα έχει σημειώσει αρνητικό ρεκόρ. Η μετεξέλιξη της κρίσης χρέους σε οικονομική - κοινωνική τραγωδία δεν ήταν απροσδόκητη παρενέργεια. Ηταν το αποτέλεσμα της οικονομικής πολιτικής που επέβαλε η τρόικα. Δεδηλωμένος στόχος αυτής της πολιτικής δεν ήταν μόνο η δραστική μείωση του ελλείμματος. Ηταν και η ύφεση, επειδή μέσω αυτής γίνεται η εσωτερική υποτίμηση, μέσω της οποίας η ελληνική οικονομία θα γίνει ανταγωνιστική. Η ύφεση, όμως, προσέλαβε πολύ μεγαλύτερες διαστάσεις από τις προϋπολογισθείσες. Αυτό δεν ήταν έκπληξη για όποιον γνωρίζει στοιχειωδώς την ελληνική οικονομία. Εξ ου και υπήρξαν έγκαιρες προειδοποιήσεις. Ευρισκόμενη στην πλεονεκτική θέση του εντολοδότη, η τρόικα δεν αναγνώρισε τις δικές της ευθύνες. Ισχυρίζεται ότι δεν έφταιξε η δική της συνταγή, αλλά ο τρόπος που εφαρμόστηκε. Είναι αλήθεια ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου επέδειξε και ολιγωρία και ασυνέπεια, αλλά δεν είναι αυτές οι κύριες αιτίες που προκάλεσαν την ύφεση. Θα αντιτείνει κανείς ότι οι της τρόικας συστήνουν μείωση του κράτους, πάταξη της φοροδιαφυγής, εκσυγχρονισμούς κ.λπ. Αυτό είναι αληθές, αλλά όλες αυτές οι συστάσεις τους ουσιαστικά ήταν ευχές. Για την επιβολή ποσοτικών μέτρων, για πρόσθετους φόρους, για την περικοπή μισθών και συντάξεων, για την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, για τη μείωση του κατώτατου μισθού και την αποδόμηση των εργασιακών σχέσεων οι της τρόικας έβαλαν το μαχαίρι στον λαιμό της ελληνικής κυβέρνησης. Δεν της το έβαλαν, όμως, για να πραγματοποιήσει ποιοτικές παρεμβάσεις, όπως π.χ. ένα αποτελεσματικό επιχειρησιακό πρόγραμμα εναντίον της φοροδιαφυγής. Το κρίσιμο μέτωπο είναι το μέτωπο της ανάπτυξης. Είναι κοινός τόπος ότι αλλιώς δεν πρόκειται να υπάρξει φως στην άκρη του τούνελ. Γι’ αυτό και όλοι πια μιλάνε για ανάπτυξη. Δεν την εννοούν, όμως, με τον ίδιο τρόπο. Οπως αποδεικνύουν τα γεγονότα, η τρόικα αντιλαμβάνεται την ανάταξη της ελληνικής οικονομίας με όρους βίαιης απαξίωσης. Προσπαθεί να μετατρέψει την Ελλάδα σε χώρα φθηνών ευκαιριών για το ευρωπαϊκό κεφάλαιο. Στο πλαίσιο αυτό, αλλά και για την εξυπηρέτηση του χρέους, απαιτεί τη μαζική εκποίηση σε πολύ χαμηλές τιμές δημόσιων ακινήτων και επιχειρήσεων (λόγω της κρίσης θα ξεπουλήσουν και οι ιδιώτες), υποθηκεύει κρατικά δικαιώματα και βεβαίως ζητάει την κατάργηση κάθε προστασίας της εργασίας. Η προοπτική αυτή βολεύει τους δανειστές - εταίρους μας, αλλά δεν συμφέρει τους Ελληνες. Η χώρα, άλλωστε, δεν πρόκειται να γίνει ανταγωνιστική με βάση το χαμηλό κόστος εργασίας. Δίπλα της βρίσκονται η Αλβανία, η FYROM, η Βουλγαρία, η Τουρκία και πιο πέρα η Αίγυπτος. Η Ελλάδα είναι προνομιούχο οικόπεδο. Μπορεί να αναπτυχθεί εκμεταλλευόμενη τα σημαντικά συγκριτικά πλεονεκτήματά της. Το πρόβλημα είναι πως το υφιστάμενο πολιτικό σύστημα αποδεικνύεται ανίκανο να αξιοποιήσει τις πολλές λιμνάζουσες αναπτυξιακές δυνατότητες.

Το κράτος των εθνικοφρόνων επιστρέφει...

Η Αυγή online...

ΤΗΣ ΤΑΣΙΑΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΠΟΥΛΟΥ*
Το PSI τελείωσε. Τα προβλήματα τώρα αρχίζουν. Όσα, υποτίθεται, ανέλαβε να ρυθμίσει, ήλθαν πιο κοντά. Η πλήρης χρεωκοπία, η έξοδος από το ευρώ, η εκτόξευση του χρέους, η περαιτέρω ύφεση, η μείωση κρατικών εσόδων. Ταυτόχρονα δε, νέο πακέτο 11,4 δισ. ετοιμάζεται να πληρώσει η ελληνική κοινωνία, ενώ τα περιθώρια περαιτέρω αφαίμαξής της έχουν τελειώσει προ πολλού.
Παρά τις περί του αντιθέτου θριαμβολογίες της Ε.Ε. και της κυβέρνησης, το πολιτικό σύστημα βρίσκεται σε απόλυτο αδιέξοδο. Έτσι, εφόσον δεν μπορεί να αποφύγει τις εκλογές, θα δώσει τη μάχη, με στόχο να έχει τις λιγότερες απώλειες. Υποσχέσεις δεν μπορεί να δώσει ούτε η Ν.Δ. ούτε το ΠΑΣΟΚ. Το μετεκλογικό κυβερνητικό πρόγραμμα για τα κόμματα του συστήματος είναι δεσμευτικό. Ακόμα και η ΔΗΜ.ΑΡ., δεν χάνει ευκαιρία να το επισημαίνει. Η εκστρατεία αποπροσανατολισμού, με την επιτυχία του «κουρέματος» και της ανάπτυξης που έρχεται, δεν είναι πειστική, αφού ακόμα και τα μνημονιακά ΜΜΕ ζητούν εξηγήσεις.
Η νέα μεταπολίτευση, που επιδιώκεται να οργανωθεί με φτώχεια, ανεργία, αυταρχισμό, κράτος έκτακτης ανάγκης, δεν μπορεί να είναι θελκτική παρά μόνο σε μια μικρή πολιτική και κοινωνική ελίτ. Εξάλλου, η κοινωνική ρευστότητα και η αναζήτηση πολιτικής εκπροσώπησης από ποικίλα και αντιφατικά κοινωνικά στρώματα εμποδίζει και την ανεύρεση πιο στρατηγικών επιλογών σε συνθήκες κρίσης. Σε κάθε περίπτωση, το σύστημα είναι υποχρεωμένο να αναβάλει τους φιλόδοξους στόχους του και αναζητά για την επιβίωσή του τρόπους από το παλιό και δοκιμασμένο οπλοστάσιο του μετεμφυλιακού κράτους των εθνικοφρόνων.
Όσο οι σφυγμομετρήσεις επίμονα ανεβάζουν τα ποσοστά της Αριστεράς και εμποδίζουν το πολιτικό σύστημα να αναδιαταχθεί, το αντιαριστερό μέτωπο ΠΑΣΟΚ - Ν.Δ. θα δυναμώνει, ως μονόδρομος. Η προσπάθεια που καταβάλλεται είναι να φοβίσουν ένα τμήμα του εκλογικού σώματος με την ακυβερνησία, τις ταραχές και την αβεβαιότητα. Γι’ αυτό η Ν.Δ. επιμένει στην αυτοδυναμία και το ΠΑΣΟΚ καθησυχάζει με κυβέρνηση συνεργασίας.
Σε ένα άλλο μεγάλο τμήμα του εκλογικού σώματος, καταβάλλεται η προσπάθεια να πειστεί ότι και η Αριστερά είναι εντός του πολιτικού συστήματος διαχείρισης, με τις ευθύνες που της αναλογούν, ώστε μπαίνοντας και η Αριστερά στο κάδρο, όπως τον πρώτο καιρό των αντιδράσεων, να ενισχύσουν το ρεύμα της αποχής, που ωφελεί στην αυτοδυναμία. Παράλληλα, θα εξαντληθεί ό,τι συκοφαντικό και κυπατζίδικο διαθέτουν, με προβοκάτσιες σε πρόσωπα και πρακτικές, ώστε να δυσφημήσουν τον χώρο της Αριστεράς.
Απέναντι σε αυτές τις προσπάθειες, η Αριστερά πρέπει να δώσει τη μάχη χωρίς υποστολή λόγων και έργων, με πλήρη επίγνωση του σχεδίου που βρίσκεται σε εξέλιξη. Κάθε υποστολή σημαίνει ότι πέτυχαν στο σημερινό σχέδιο και άρα και στο αυριανό, που ακόμα δεν γνωρίζουμε. Η προεκλογική περίοδος αποτελεί για την Αριστερά προνομιακή περίοδο για να βρεθεί και στο τελευταίο χωριό. Ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ, που τον τελευταίο χρόνο βρέθηκε παντού και ενίσχυσε τους δεσμούς του με όλες τις κοινωνικές κατηγορίες, οι οποίες πλήττονται από την κυβέρνηση και τα Μνημόνια. Κάθε αυθεντική κοινωνική διαμαρτυρία που θα διεξαχθεί σε αυτό το διάστημα πρέπει να έχει την άμεση στήριξη και συμμετοχή των δυνάμεων της Αριστεράς.
Ταυτόχρονα, ο διαχωρισμός από διαμαρτυρίες εθνικο-πατριωτικές, ακροδεξιού χαρακτήρα και αρώματος, ανεξάρτητα πόσους συγκεντρώνουν, πρέπει να είναι κάθετος. Η τάση μετατόπισης της πολιτικής σκηνής όλο και πιο δεξιά δεν θα είναι μόνο προεκλογική. Δεν θα είναι για να πάρει ο Σαμαράς τις ψήφους του Καρατζαφέρη και ο Καρατζαφέρης τις ψήφους της Χρυσής Αυγής.
Η υποτίμηση του ακροδεξιού κινδύνου σήμερα και η πολιτική ανοχής που απολαμβάνει πρέπει να μετατραπεί σε πολιτική απονομιμοποίησής του, ιδιαίτερα όταν η αντιαριστερή ρητορική θα αποτελέσει κεντρικό περιεχόμενο του προεκλογικού αγώνα.

* Η Τασία Χριστοδουλοπούλου είναι δικηγόρος, μέλος της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ

Η Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει να πεθάνει...

ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΑ...

Αν με ρωτούσες αν νιώθω περισσότερο ευρωπαίος ή έλληνας θα μπορούσα να απαντήσω σχετικά εύκολα πως προτιμώ το πρώτο. Η αλήθεια είναι όμως πως δεν θα έδινα καμιά απάντηση σε αυτό το ψευτοδίλημμα. Σε ένα παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον, με τόσες πολλές παραστάσεις από τον βορρά ή το νότο, από την ανατολή ή τη δύση, οι έννοιες έλληνας και ευρωπαίος αρχίζουν να χάνουν το νόημά τους. Ποια Ευρώπη, είναι το αληθινό ερώτημα

Το τελευταίο διάστημα παρατηρώ την ολοένα και μεγαλύτερη κινητικότητα που αναπτύσσεται στην γηραιά ήπειρο. Αν και εδώ που τα λέμε δεν πρόκειται ακριβώς για κινητικότητα. Νευρικότητα είναι ο καλύτερος όρος για να περιγράψει κανείς την κατάσταση που επικρατεί στην ήπειρό μας.
Δεν είναι μόνο η οικονομική κατάρρευση της Ελλάδας και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι υπόλοιπες PIGS χώρες. Δεν είναι μόνο τα προβλήματα πολιτικής υφής που διογκώνονται στο Βέλγιο γύρω από το αν η χώρα μπορεί ή πρέπει να παραμείνει ενωμένη. Δεν είναι μόνο η άνοδος των ξενοφοβικών, ακραία συντηρητικών κομμάτων στην Ολλανδία, την Φινλανδία. Δεν είναι μόνο οι αντιδράσεις που προκαλούνται στις συζητήσεις των αρχηγών κρατών (Heads of State - HoS) όταν τον λόγο παίρνει η Πολωνία. Δεν είναι μόνο η αδιαλαξία των πρώην ανατολικών κρατών να συμφωνήσουν σε ένα κοινό ευρωπαϊκό όραμα. Δεν είναι μόνο η προσπάθεια (επιτυχής) της Γερμανίας να ηγεμονεύσει τα υπόλοιπα κράτη. Δεν είναι μόνο η πολιτική ανυπαρξία της Γαλλίας ή η άναρχη πολιτική σκέψη του κυβερνητικού συνασπισμού στο Ηνωμένο Βασίλειο.
Είναι όλα αυτά και ακόμα περισσότερα. Είναι ο πόλεμος που αναπτύσσεται στο εσωτερικό όλων σχεδόν των κρατών σχετικά με τα μέτρα λιτότητας που εφαρμοζόνται με πανομοιότυπο τρόπο. Είναι η διόγκωση του χάσματος μεταξύ πλουσίων και φτωχών. Είναι η αδυναμία των κυβερνήσεων ανά την Ευρώπη να υπερασπιστούν τον κοινωνικό χαρακτήρα της Ένωσης, πράγμα που τις τραβά μακριά από μια κοινωνική παράδοση χρόνων. Είναι η έλλειψη πολιτικής ολοκλήρωσης,
Όλα αυτά συνηγορούν σε μια πιθανή κατάρρευση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ίσως σε πολύ συντομότερο διάστημα από ότι περιμένουμε. Όλα κρέμονται σε μια κλωστή. Η Πολωνία μπορεί και θέτει βέτο σε μια σειρά από ζητήματα περιβαλλοντικής και αναπτυξιακής πολιτικής γιατί γνωρίζει ότι η συνοχή της ΕΕ-27 δοκιμάζεται. Οι κυβερνήσεις πολλών κρατών της ΕΕ μπορεί να ζητούν καλύτερη αντιμετώπιση του φαινομένου της λαθρομετανάστευσης αλλά από την άλλη επιβάλλουν σε 2-3 χώρες να δεχτούν όλο το βάρος που οι αθώοι και ταλαιπωρημένοι μετανάστες φέρνουν μαζί τους. Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν αντέχει. 
Από την άλλη, η Ένωση των 27 ευρωπαϊκών κρατών ή  τουλάχιστον τα ισχυρότερα μέλη της γνωρίζουν πως μόνο η διατήρηση του σημερινού καθεστώτος μπορεί να κρατήσει την ΕΕ σε μια 'ανταγωνιστική' πορεία. Η Κίνα, η Ινδία, η Βραζιλία, η Ρωσία (τα λεγόμενα BRIC), ακόμα και η Τουρκία, έρχονται με δύναμη στο παγκόσμιο οικονομικό παιχνίδι απειλώντας ακόμα περισσότερο την λαβωμένη οικονομική δύναμη της Ευρώπης. Αν η Ευρώπη διαλυθεί τότε γίνεται υποχείριο στις νέες γοργά αναπτυσσόμενες κρατικές οντότητες.
Όμως η ΕΕ πρέπει να πεθάνει. Το εσφαλμένο μοντέλο πάνω στο οποίο πάτησε θα συνεχίσει να παράγει τα ίδια λάθη, τις ίδιες ανισορροπίες. Μα, θα μου πείτε, τόσα χρόνια η ΕΕ πήγαινε καλά, όλοι την υποστήριζαν, τώρα γιατί στρέφονται εναντίον της; Γιατί ξαφνικά τέτοιο μένος;
Λένε ότι όταν σου χαρίζουν έναν γάιδαρο δεν πρέπει να τον κοιτάς στα δόντια. Έχουν καταρχήν δίκιο. Όταν όμως βλέπεις ότι σε σύντομο χρονικό διάστημα (ΣΣ. τα δέκα χρόνια της νομισματικής 'ολοκλήρωσης' και τα σχεδόν είκοσι χρόνια από την συνθήκη του Μάαστριχτ είναι ένα τίποτα σε ιστορικούς όρους) ο γάιδαρος αρχίζει να κλωτσάει και να προκαλεί πολλές ζημιές, όταν βλέπεις ότι ο γάιδαρος έχει 'μουλαρώσει' και δεν βγάζει την δουλειά για την οποία προορίζεται, όταν σαν μην έφταναν αυτά βλέπεις τον γάιδαρο να ταλαιπωρείται από δεκάδες σφήκες που τον τσιμπούν αλύπητα προκαλώντας του τρομακτικές πληγές, τότε αρχίζεις να αναρωτιέσαι μήπως αξίζει τον κόπο να λυτρώσεις τον γάιδαρο από τα βάσανά του, να τον 'αποσύρεις' στο στάβλο και να αγοράσεις έναν άλλο γάιδαρο περισσότερο αξιόπιστο, επίμονο και υπομονετικό (αφού πρώτα διώξεις τις σφήκες).
Δεν είναι μένος κατά της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δεν έχει να κάνει με αισθήματα μίσους. Το αντίθετο. Όσοι αγαπούν πραγματικά την Ευρώπη πρέπει να ζητούν τον θάνατό της. Αλλά βέβαια δεν πρέπει να μείνουν μόνο εκεί. Οφείλουν παράλληλα να δουλέψουν για την όσο το δυνατόν γρηγορότερη επανασύστασή της, πάνω σε μια κοινωνικά, πολιτικά, οικονομικά, περιβαλλοντικά υγιή βάση.
Ζούμε ιστορικές στιγμές, αλλά δυστυχώς δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε που θα κάτσει η μπίλια.


ΥΓ. Αυτό το κείμενο γράφτηκε κατά τη διάρκεια ταξιδιού μου στην Αγγλετέρα, με αφορμή πολυάριθμες συζητήσεις που είχα με ανθρώπους 34 (!) εθνικοτήτων. Μπορεί να κάνω λάθος, μπορεί όχι. Για να δούμε.

Παρελάσεις και διαμαρτυρία...

αντίφωνο...

Τα πρόσφατα γεγονότα στη Ρόδο συμπυκνώνουν με χαρακτηριστικό τρόπο το επαναλαμβανόμενο μοτίβο: ομάδες αποδοκιμάζουν παρευρισκόμενους πολιτικούς, οι αποδοκιμασίες καταλήγουν σε «επίθεση» με ρίψη αντικειμένων, οι πολιτικοί αποχωρούν. Συχνά οι διαμαρτυρίες προαναγγέλλονται μέσω διαδικτύου και στον αρχικό πυρήνα (που έχει χαρακτηριστικά συντεταγμένης ομάδας) προστίθενται κι άλλοι, καθώς η ασφυκτική συγκυρία αποτελεί τον καλύτερο τροφοδότη της λαϊκής αγανάκτησης. Έχουν πολλά ειπωθεί για τη «διαμαρτυρία των γιαουρτιών» και μάλλον δεν ωφελεί ιδιαίτερα ο «καθεστωτικός» λόγος επίπληξης προς τους διαμαρτυρόμενους. Όμως, χρήσιμες είναι ορισμένες επισημάνσεις.
Ένα σεβαστό τμήμα των «αγανακτισμένων» αναπαράγει το σύνθημα «Αλήτες – προδότες – πολιτικοί». Ελάχιστη γνώση πολιτικής Ιστορίας αρκεί για να αντιληφθούμε την προέλευση του συνθήματος. Ο χαρακτηρισμός «προδότες» αποπνέει ακροδεξιά οσμή που δεν χάνεται, ανεξαρτήτως ποια χείλη ξεστομίζουν το σύνθημα. Αυτό ακριβώς το σημείο αποτελεί μια από τις τραγωδίες της σημερινής Αριστεράς: υποκύπτοντας στην ευκολία του εθνολαϊκιστικού χουλιγκανισμού παίζει με τους όρους εκείνων που βρίσκονται στον ιδεολογικό της αντίποδα. Θεωρεί ότι βάζοντας νερό στο διεθνιστικό της κρασί θα προσελκύσει όσους δονούνται από αισθήματα εθνοφυλετισμού. Στην πραγματικότητα απλώς σύρεται προς το μέρος τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο πολιτικός αρχηγός της Αριστεράς που δηλώνει «μάλλον αυτοί που μας κυβερνούν δεν είναι και τόσο Έλληνες». Κλείνει το μάτι σε έναν κόσμο ζηλωτών, μιλάει με κώδικα Τράγκα και ανασύρει την μειωμένη εθνικοφροσύνη. Με λίγα λόγια, σπέρνει ανέμους.
Ταυτόχρονα, η παιδαγωγική της μούντζας ανάγει περίπου σε εμβληματικό τον ρόλο μαθητών που παρελαύνουν με την παλάμη ανοιχτή προς την εξέδρα των επισήμων. Είναι μέρος της ενηλικίωσης οι νέοι να «βγάζουν τη γλώσσα» στους μεγάλους και καμιά ηθικοπλαστική διάθεση δεν αρκεί για να το παραβλέψουμε. Απλώς, ο δεκαεξάχρονος που μουντζώνει την πολιτική ηγεσία είναι σύμβολο της συλλογικής μας ήττας. Όχι τόσο γιατί επιλέγει έναν ακραία ακαλαίσθητο τρόπο αποδοκιμασίας, μα κυρίως γιατί εννοεί να το κάνει εκ του ασφαλούς (με την πεποίθηση και τη διεκδίκηση της ατιμωρησίας) και αδιακρίτως. Και εάν η περσινή πρώτη μούντζα μπορεί να συμβόλιζε την εφηβική οργή, η γενίκευσή της γίνεται τελετουργική καρικατούρα, πιο μπανάλ κι από την ίδια την παρέλαση.
Πολλά από τα παραπάνω τα επισημαίνει και ο κυρίαρχος «αντιλαϊκιστικός» λόγος που καταδικάζει τις «πρακτικές των άκρων». Όμως οι φορείς του οφείλουν ταυτόχρονα να δουν κριτικά την πολιτική που τροφοδότησε το αντισυστημικό περιθώριο. Είναι η ίδια πολιτική που, στο όνομα της εθνικής σωτηρίας, άνοιξε το μεγάλο σαλόνι της κεντρικής πολιτικής σκηνής και υποδέχτηκε τους εκπροσώπους της εθνικιστικής, αντισημιτικής, ρατσιστικής Ακροδεξιάς. Κι εκείνοι άφησαν το τσεκούρι στην είσοδο και φόρεσαν το κουστούμι της συναινετικής υπευθυνότητας χωρίς ποτέ να ανακαλέσουν τις ιδεολογικές τους αναφορές. Το δικομματικό κατεστημένο βαρύνεται ιστορικά με αυτή τη νομιμοποίηση του μεταδικτατορικού χουντισμού. Παράλληλα, η ακροδεξιά ρητορική τείνει να ηγεμονεύσει στο δρόμο. Και έχει ευθύνες γι’ αυτό και η Αριστερά, γιατί θα έπρεπε να τραβάει ευδιάκριτες διαχωριστικές γραμμές και να αποστασιοποιείται από πρακτικές που τροφοδοτούν τον τυφλό εθνολαϊκισμό. Αντ’ αυτού, απλόχερα προσφέρει το άλλοθι της λαϊκής διαμαρτυρίας στη διάχυση της χουλιγκανικής βίας. Έτσι όμως σπρώχνει κόσμο στον τυφλό αντισυστημισμό και τον αντικοινοβουλευτισμό από τον οποίο έχει να χάσει κι η ίδια. Χρειάζεται απόδειξη; Στη Ρόδο, αφού οι εκπρόσωποι της πολιτικής ηγεσίας απομακρύνθηκαν κακήν κακώς, η παρέλαση συνεχίστηκε με την παρουσία εκπροσώπων του στρατού και της εκκλησίας! Κάτι τέτοιο, αν δεν απατά η μνήμη, έχει να συμβεί από την εποχή της δικτατορίας, όταν στρατός και εκκλησία ήταν οι μόνοι «ταγοί του έθνους».
Οι επικείμενες παρελάσεις ευλόγως απασχόλησαν τους αρμόδιους. Επέλεξαν τελικά να τις διοργανώσουν, με αυξημένη παρουσία κυβερνητικών στελεχών και αυστηρή περιφρούρηση. Σεβαστή η απόφαση αλλά σε καμιά περίπτωση δε φανερώνει θάρρος, όπως επιχειρείται να προβληθεί. Το αντίθετο θα έδειχνε τόλμη. Η κυβέρνηση, χωρίς να φοβηθεί τις ιερές κραυγές των εθναμυντόρων, έπρεπε να ανακοινώσει ότι αναστέλλονται οι παρελάσεις, στρατιωτικές και μαθητικές. Θα ρωτήσουν πολλοί: έπρεπε η συντεταγμένη πολιτεία να υποχωρήσει υπό το κράτος του φόβου; Όχι. Έπρεπε με θάρρος να επικαλεστεί τρία επιχειρήματα. Πρώτον, η δημοσιονομική συγκυρία δεν δικαιολογεί τη σπατάλη των παρελάσεων. Δεύτερον, το προαναγγελθέν πανελλαδικό φεστιβάλ αποδοκιμασίας καμιά σχέση δεν έχει με την επέτειο της 25ης Μαρτίου. Τρίτον, οι παρελάσεις αποτελούν κατάλοιπο άλλων εποχών στο οποίο επιδίδονται κυρίως στρατοκρατικά καθεστώτα και «λαϊκές δημοκρατίες». Τι άλλο χρειαζόταν η κυβέρνηση για να επιλέξει μια σεμνή εκδήλωση πραγματικής τιμής και μνήμης, αντίστοιχη με τα δεδομένα και τις ανάγκες των ημερών;

Το Πάνθεον των Καραγκιόζηδων...

enikos.gr, Στάθης...
 

Συνεχίζουν να λένε ψέματα. Σχεδόν για όλα. Έξις δευτέρα φύσις - αλλά όχι μόνον, διότι

αν πουν και μιαν αλήθεια
θα καταρρεύσει πάνω στο κεφάλι τους όλο αυτό το βερμπαλιστικό μπουρδιστάν της αυτοπροστασίας τους.

«Δεν υπήρξε πιστωτικό γεγονός» δήλωνε ο κ. Βενιζέλος και τα CDs ήδη πληρώνονται.
Πανηγύριζε (αδιάντροπα, σημειώνω) για το PSI, αφήνοντας τα Ασφαλιστικά Ταμεία και τους μικροομολογιούχους απροστάτευτους, ενώ

τρεις μέρες μετά (τόσο κρατούν τα ψέματα)
άρχισαν πάλι να προετοιμάζουν το έδαφος για νέα μέτρα τον Ιούνιο. (Διάβαζε: Απρίλιο)
Ποιο έδαφος όμως; απ’ όπου περνούσε, λέει, ο Τζέκινς Χαν, δεν ξαναφύτρωνε χορτάρι - το ίδιο και με τα μέτρα που περνούν συνεχώς κι ανηλεώς απ’ τη λαμπρά υπατεία Παπακωνσταντίνου έως σήμερα.
Έχουν γκρεμιστεί έκτοτε όλοι οι φούρνοι της επικράτειας κι όμως συνεχίζουν τα ψέματα σαν να μην τρέχει τίποτα
εξασφαλίζοντας μια περίοπτη θέση στο Πάνθεον των Καραγκιόζηδων.
«Αν χρειασθεί να παρθούν κι άλλα μέτρα, εγώ θα έχω αποτύχει ως υπουργός», δήλωνε ο κ Παπακωνσταντίνου όταν η Καταστροφή (που οι ίδιοι προκάλεσαν) δεν είχε δείξει ακόμα τα δόντια της, αλλά μόνον τα απαλά της νυχάκια.
Κι αντί τώρα ο κ. Παπακωνσταντίνου να σκάβει βαθύ λαγούμι να κρυφτεί, συνεχίζει να κάνει δηλώσεις,

όπως ο κ. Βενιζέλος, ο διακόπτης (του ηλεκτρικού ρεύματος), ο ίδιος που στεντορεία τη φωνή διαβεβαίωνε ότι η είσπραξη χαρατσιών μέσω ΔΕΗ είναι παράνομη.
Βενιζέλος! Ο ίδιος που έλεγε ότι τον Μάρτη-Απρίλη του 2012 θα έχουμε το πρώτο νέο πλεόνασμα. Ήρθε ο Μάρτης, έρχεται ο Απρίλης, βουλιάζουμε
κι αν τον ρωτήσεις, πάλι κάτι θα βρει να σου πει - όχι μόνον αυτός, αλλά όλοι όσοι είναι σαν κι αυτόν.
Το ίδιο και ο κ. Σαμαράς, ο οποίος μετά τη μεταστροφή του δικαιώνει εν σχέσει με το Μνημόνιο την Ντόρα - τέτοια αυτοακύρωση!
Ένα πολιτικό σκηνικό που συνήθισε να λειτουργεί μέσα στη δημαγωγία, την ψευτιά, την ιδιοτέλεια και την υποτέλεια

συνεχίζει τα ίδια
προσπαθώντας να ανασυνθέσει τη αποσύνθεσή του σε κάτι εκ νέου «νέο».
«Ξεκινάμε», δήλωσε ο κ. Βενιζέλος, κάνοντας κι αυτός μια «νέα αρχή» σαν τις 643 «νέες αρχές» που έκανε ο προκάτοχός του Γιωργάκης.
Αλλά, αν οι ίδιοι άνθρωποι, Μπενύτο, Καστανίτης, Ντόρα, Πάγκαλος, Χρυσοχοΐδης, με τα ίδια ψέματα -να τα ακούς και να νιώθεις ασφυξία- είναι το «νέο» αυτό

που θα διορθώσει όσα το ίδιο έπραξε ως παλιό, κι εμείς τους επιδοκιμάσουμε τότε, πράγματι δίπλα στο Πάνθεον των Καραγκιόζηδων πρέπει να υψωθεί ισοϋψές και το Πάνθεον των Ηλίθιων - ημών των ιδίων...

Καταναλωτές και «γίδια»

ΤΟ ΒΗΜΑ , Λωρη Κεζα...
Δεδομένο: τα σούπερ μάρκετ ακολουθούν άσχημες πρακτικές. Πρώτα απ’ όλα υπάρχει εναρμόνιση στις τιμές. Επιπλέον όσα έχουν ξένη φίρμα συναλλάσσονται επιτήδεια με τις μητρικές εταιρείες της αλλοδαπής. Κι επειδή μιλάμε για λιανεμπόριο πρέπει να το κάνουμε λιανά: τα σούπερ μάρκετ έχουν κατακλέψει τον έλληνα καταναλωτή. Με έμφαση στο «έλληνα». Αλλού δεν τα κάνουν αυτά. Εδώ τα κάνουν. Τις πταίει; Η εύκολη απάντηση είναι να φτιάξουμε έναν κατάλογο με ονόματα υπουργών Ανάπτυξης που είδαν τα καρτέλ και σφύριξαν αδιάφορα. Η απάντηση που πονάει είναι να παραδεχτούμε ότι είμεθα όλοι γίδια στην καταναλωτική συμπεριφορά. Έχουμε επιτρέψει την αισχροκέρδεια ψωνίζοντας ασυνείδητα.

Οι τιμές όλων των προϊόντων αναρτώνται στο διαδίκτυο. Πρόκειται για μια ψηφιακή προσφορά της προηγούμενης κυβέρνησης στους καταναλωτές. Τα πάντα αναλυτικά. Θέλεις δηλαδή να βρεις την πιο φτηνή φέτα Δωδώνης; Μπαίνεις στην ιστοσελίδα και με αναζήτηση στα γαλακτοκομικά/ τυριά/ φέτα/Δωδώνη βρίσκεις σε ποιο κατάστημα είναι η καλύτερη τιμή. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς πολύ προσεκτικός κι ευφυής για να προσέξει ότι είναι όλα μιλημένα, δηλαδή δεν υπάρχει ανταγωνισμός, δηλαδή παραβιάζεται η νομοθεσία. Είναι άσκοπο να καταγγείλει κανείς την αδράνεια της Επιτροπής Ανταγωνισμού. Το Κίνημα του Γεώμηλου απέδειξε ότι η λύση είναι στα χέρια του αγοραστή. Εκείνος κάνει το κουμάντο, και ας μην το έχει προς ώρας συνειδητοποιήσει.

Πέρα από το καρτέλ υπάρχει κι άλλη υποχθόνια πρακτική, η οποία ακολουθείται από τις ξένες αλυσίδες λιανεμπορίου. Αυτές όχι μόνο θεωρούν κοροϊδάρες τους έλληνες καταναλωτές, βάζοντας διπλάσιες και υπερδιπλάσιες τιμές συγκριτικά με άλλες ευρωπαϊκές χώρες αλλά κατακλέβουν και το κράτος. Αποκαλύφθηκε ότι υπάρχουν πέντε μέθοδοι για να μην πληρώνουν όσα οφείλουν στο Δημόσιο. Αγοράζουν τα προϊόντα της δικής τους ετικέτας σε πλασματικά φουσκωμένες τιμές, δηλώνουν ψευδώς ακριβά δικαιώματα χρήσης σημάτων, εμφανίζουν ανύπαρκτα δάνεια από τις μητρικές εταιρίες για να έχουν αρνητικά αποτελέσματα, μεταφέρουν το ρευστό τους σε χώρες με χαμηλή φορολόγηση. Ως κερασάκι σε όλα αυτά, παρουσιάζουν εαυτούς ως «εκπτωτικά μαγαζιά». Έχουν δηλαδή τη βεβαιότητα ότι απευθύνονται σε γίδια καταναλωτές, γίδια ελεγκτές, γίδια πολιτικούς.

Δεν θέλει καμιά τρελή οργάνωση, ας είναι καλά τα social media που επιβιώνουν χωρίς να έχουν ανάγκη από διαφήμιση. Μια ομάδα ενθουσιωδών, αποφασισμένων πολιτών μπορεί να οργανώσει ένα κίνημα για το καλάθι του νοικοκυριού. Τρεις είναι οι ξένες αλυσίδες που κάνουν τα κόλπα, έξι είναι οι αλυσίδες που εναρμονίζουν τις τιμές τους. Η επιλογή θα γίνει τυχαία, όπως τυχαία επελέγη η πατάτα. Δεν χρειάζεται να ξεκινήσει ταυτόχρονα σε όλη την Ελλάδα η καταναλωτική επανάσταση. Αρκεί σε έναν νομό να γίνει ολοκληρωτικός αποκλεισμός ενός σούπερ μάρκετ. Στο τέλος του μήνα θα αναγκαστεί ή να ρίξει τις τιμές ή να κλείσει, με επακόλουθα στα άλλα καταστήματα της αλυσίδας. Είθε όλα τα’ αγαθά, πατάτες να γενούν.