Σάββατο 7 Σεπτεμβρίου 2013

Ο Α. Σαμαράς στην χώρα των θαυμάτων...

του Στελιου Κουλογλου, απο το TVXS...

Φωτογραφία: Κωνσταντίνος Τσακαλίδης/FosPhotos
Τελικώς η σύγκλιση μεταξύ ΠΑΣΟΚ και ΝΔ έχει προχωρήσει πολύ: ακόμη και η πρωθυπουργική ομιλία στην Θεσσαλονίκη ξεκίνησε “ώρα ΠΑΣΟΚ”, δηλαδή με μια ώρα καθυστέρηση, όπως τις παλιές καλές εποχές. Μάλιστα οι ομοιότητες με την εποχή της “ευημερίας με πήλινα πόδια”, με την οποία τα έβαλε ο πρωθυπουργός στην αρχή της ομιλίας του, δεν σταματούν εδώ.
Οι προκάτοχοι του χρησιμοποιούσαν το βήμα της Διεθνούς Εκθεσης για να μοιράσουν παροχές και υποσχέσεις, ο κ. Σαμαράς αποθέωσε το “σύστημα του ΘΑ”: μίλησε για κάποια άλλη χώρα που κερδίζει και υποσχέθηκε ότι το 2021, στα 200 χρόνια από την επανάσταση, η Ελλάδα θα έχει κυριολεκτικά απογειωθεί.

Υπάρχουν βέβαια και διαφορές με τις εξορμήσεις στις ΔΕΘ και την παροχολογία των προηγούμενων πρωθυπουργών, από τους οποίους ο κ. Σαμαράς εξαίρεσε τον Κώστα Καραμανλή,για να μην του τη πέσουν οι Καραμανλικοί. Οπως και πέρυσι, ο πρωθυπουργός απέφυγε την καθιερωμένη συνέντευξη τύπου και δικαιολογημένα: τι να πεις όταν ακόμη και ο ΣΕΒ βγαίνει και λέει ότι δεν αντέχουμε άλλο; Ποιος μπορεί σοβαρά να υποστηρίξει ότι η Ελλάδα είναι πλέον υπολογίσιμη δύναμη διεθνώς, όταν ακόμη και μια απλή οικονομική απόφαση της κυβέρνησης χρειάζεται να εγκριθεί από την τρόικα:
Θα αρκούσε μια απλή δημοσιογραφική ερώτηση για να αναδείξει το χάσμα ανάμεσα στην σκληρή πραγματικότητα και την Disneyland που περιέγραψε ο κ. Σαμαράς, μιλώντας στο “επίνειο ολόκληρης της βαλκανικής ενδοχώρας”, όπως υποσχέθηκε ότι θα φτιάξει την Θεσσαλονίκη. Ανάμεσα στα κυβερνητικά επιτεύγματα η ύφεση, που “είναι για πρώτη φορά μικρότερη απ' ότι είχαν υπολογίσει” την ώρα μάλιστα που“υπάρχουν ενδείξεις ότι η ανεργία φρέναρε”! Και όλα αυτά ενώ η Ελλάδα παρουσιάζει “το μεγαλύτερο κυκλικό πλεόνασμα σε όλη την Ευρώπη” !
Η παραμύθα “είμαστε πρώτοι σε όλη την Ευρώπη” μπορεί να περάσει ευκολότερα στο κομματικό ακροατήριο που συνήθως παρακολουθεί αυτές τις ομιλίες. Αν και αυτή την φορά- κι εδώ πρόκειται για μια ακόμη διαφορά με τις προηγούμενες τελετές- τα χειροκροτήματα ήταν αραιά και πολύ χλιαρά. Ορισμένοι από τους παρευρισκόμενους έχουν δουλέψει κάποια στιγμή στην ζωή τους ή εξακολουθούν και εργάζονται. Και όσοι έχουν επαφή με την πραγματική οικονομία, γνωρίζουν ότι τα πράγματα είναι οριακά.
Στα ενδιαφέροντα σημεία της ομιλίας περιλαμβάνεται η έννοια της “ελάφρυνσης του χρέους”, την οποία σύμφωνα με τον κ. Σαμαρά έχουν υποσχεθεί οι εταίροι και δανειστές καθώς και το θέμα των πλειστηριασμών, για το οποίο ο πρωθυπουργός είπε ότι δεν θα αφορούν την πρώτη κατοικία(ο κ. Στουρνάρας παρακολουθούσε σιωπηλός).
Το πολιτικό μέρος της ομιλίας παρουσιάζει περισσότερο ενδιαφέρον, καθώς ανέδειξε την αγωνία της ΝΔ για τους ψηφοφόρους που εξακολουθεί να χάνει προς όφελος των νεοναζί. Ο κ. Σαμαράς αναφέρθηκε στους νεοναζί με ένα είδος αμηχανίας("τι να πει κανείς για τους νεοναζί") στους οποίους καταλόγισε ότι “μόνο με την παρουσία της βλάπτει την Ελλάδα”, αποφεύγοντας όμως να ασκήσει κριτική στις ρατσιστικές και ξενοφοβικές θέσεις της. Αντίθετα, μιλώντας συνεχώς για τους λαθρομετανάστες και την θρησκεία, επεδίωξε να υιοθετήσει την ακροδεξιά πλατφόρμα.
Τον σκοπό της απόσπασης ακροδεξιών ψηφοφόρων εξυπηρετούσαν επίσης τα συγχαρητήρια στο Λιμενικό και την Αστυνομία, όπου οι νεοναζί είναι εξαιρετικά δημοφιλείς καθώς και ο ισχυρισμός σύμφωνα με τον οποίο η κυβέρνηση, κρατώντας σκληρή διαπραγματευτική στάση απέναντι στην τρόικα, απέφυγε τις μειώσεις στους μισθούς των ένστολων. Ακόμη και την Μακεδονία θυμήθηκε ο κύριος Σαμαράς, τονίζοντας στην κορόνα που χειροκροτήθηκε περισσότερο ότι “δεν διαπραγματευόμαστε την ιστορική μας ταυτότητα” αλλά χωρίς καμία αναφορά στο θέμα της ονομασίας. Για έναν άνθρωπο που πριν 20 χρόνια έσυρε την χώρα σε μια πρωτοφανή διπλωματική ήττα ακριβώς για το όνομα της γειτονικής χώρας, η αλλαγή είναι εντυπωσιακή.
Οπως έχει αποδειχθεί, η τακτική υιοθέτησης της πλατφόρμας της Χρυσής Αυγής την δυναμώνει, αλλά αυτό δεν είναι το μόνο πολιτικό “φάουλ” της ομιλίας. Ακόμα πιο σημαντικό είναι η επαναφορά της θεωρίας των δύο άκρων, την οποία οποία ο κ. Σαμαράς επαναλάμβανε συνεχώς, αδιαφορώντας για την ζημιά που προκαλεί στην δημοκρατία η ταύτιση των νεοναζί και της αριστεράς, στην οποία έστρεψε και τα περισσότερα πυρά του.
Στο Μαξίμου έχουν φαίνεται καταλήξει ότι 3 είναι οι βασικοί πολιτικοί και εκλογικοί πόλοι, που θα προσελκύσουν τους ψηφοφόρους: η ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ και η Χρυσή Αυγή. Το γεγονός ότι, παρά την επιθυμία του κ. Βενιζέλου, ο κ. Σαμαράς απέφυγε να πει ότι η κυβέρνηση θα εξαντλήσει την τετραετία, είναι ίσως προμήνυμα πολιτικών εξελίξεων. Θα μπορούσε να είναι και ρεαλισμός, αλλά που να βρεθεί κάτι τέτοιο σε μια ομιλία πρωθυπουργού στην χώρα των θαυμάτων

Οι μελαγχολικές ηρωίδες μένουνε πάντα εδώ...

Της Άννας Χατζησοφιά, απο το Red NoteBook...
Το φθινόπωρο φέτος μπήκε μελαγχολικά, με σύννεφα, διαθεσιμότητες, φοροεπιδρομή, και πρωτογενές πλεόνασμα, στη θλίψη μάλλον, γιατί στην τσέπη μας δεν…

Με τον Πρόεδρο που -κάποιοι, κάποτε και γιατί άραγε;- πίστεψαν ότι θα κάνει πράξη το όνειρο του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, να ετοιμάζει την νέα σωτήρια επέμβαση.

Με τους πρωτεργάτες της καταστροφής, λέγε με κύριο Swap, για να μπούμε στο ευρώ, και τον mind the Gap, να δηλώνουν με αυτάρεσκα χαμόγελα ότι «θα μας ξανάβρουν στους μπαξέδες» – αυτούς τους μπαξέδες που φύτρωσαν πάνω από εκεί που μας θάψανε, θα εννοούν.

Μ΄ αυτά και μ΄ αυτά, ο Σεπτέμβρης μπήκε πολύ blue, και κοντά στις ουρές της εφορίας, κι οι ουρές στα θερινά, πάρε ένα ζακετάκι οπωσδήποτε καρδιά μου μαζί, για την νέα ταινία του Γούντι Άλεν, την Blue Jasmine. Δεν θα κάνω κριτική στην ταινία, υπάρχουν αρμοδιότεροι από εμένα. Oύτε θα μιλήσω για το αν είναι το Λεωφορείον ο Πόθος χωρίς πόθο. Απλά η ηρωίδα του μου φάνηκε τρομερά οικεία.

Την ξέρω καλά την Blue Jasmine. Την συναντώ στο μετρό, να κάθεται σφίγγοντας τα γόνατα για να μην φανεί το τρέμουλο στα πόδια. Τη συναντώ στο λεωφορείο να κρέμεται από την χειρολαβή με τον ώμο ελαφρά στραμμένο προς τα μέσα, για να προστατευθεί απ΄ την επίθεση της πραγματικότητας.

Ποσοστώσεις (μισαλλοδοξίας) στα Λύκεια....

Της Άντας Ψαρρά, μεσω TVXS...

Συνεχίζονται οι επιθέσεις στη Μαρία Ρεπούση που τόλμησε να αμφισβητήσει τον τρόπο που διδάσκεται το μάθημα των Θρησκευτικών στο ελληνικό Λύκειο. Η κυβέρνηση επαναλαμβάνει τη θέση που είχε διατυπώσει από τον Ιούλιο ο υφυπουργός Παιδείας Συμεών Κεδίκογλου, σύμφωνα με την οποία τα παιδιά θα μαθαίνουν για τις άλλες θρησκείες «σε ποσοστό όχι άνω του 10% επί της συνολικής διαπραγματευόμενης ύλης κάθε θεματικής ενότητας».
Το χειρότερο είναι ότι ακόμα και γι' αυτό το μηδαμινό ποσοστό, ο υφυπουργός αισθανόταν υποχρεωμένος να απολογείται απέναντι στις ακραίες φοβικές κραυγές που ανέλαβαν να υπερασπιστούν την Ορθοδοξία, με το λυσσαλέο μίσος τους να ξεχειλίζει από τις εφημερίδες και τα φασιστικά ιστολόγια, εναντίον όσων τολμούν να υπερασπίζονται το δικαίωμα στη διαφορετική άποψη.
Ο κ. Κεδίκογλου διαβεβαίωνε, λοιπόν, ότι ο ανορθόδοξος τρόπος ενημέρωσης των παιδιών για τις άλλες θρησκείες από το διαδίκτυο επιβάλλει την (λιγοστή) ενημέρωσή τους και από τους θεολόγους. Προσέθετε δε ότι αυτή η «ενημέρωση» γίνεται εδώ και χρόνια. Και έχει δίκιο. Διότι πάντοτε η κατήχηση των παιδιών στην Ορθοδοξία προϋπέθετε την καταγγελία των αλλοπίστων και την υποτίμηση των άλλων χριστιανικών δογμάτων.

Από τη βροχή γλύτωσες. Από το σεισμό θα γλυτώσεις;

Τάσος Βαφειάδης, απο το Alter Thess...
Για πολλά χρόνια απολάμβανες τις ηλιόχαρες μέρες. Τη θέση στον ήλιο την είχες κερδίσει αξιοκρατικά και περπατούσες άνετος. Είχες άποψη για τα περισσότερα θέματα, μιλούσες μεγαλόφωνα και στα καφενεία επιτιθόσουν στους «άλλους» που περπατούσαν μαζί σου στα ηλιόλουστα σοκάκια.
Είχες ακούσει κάτι φήμες περί βροχοπτώσεων, αλλά δεν τις έδινες και πολύ σημασία. «Και παλιότερα τα ίδια λέγανε και δεν έγινε τίποτα», έλεγες. Κάποια μέρα είδες από μακριά μερικά σύννεφα, αλλά δε ανησύχησες. Οι έγκυροι μετεωρολόγοι σε διαβεβαίωναν πως φυσάει προς την αντίθετη κατεύθυνση και δεν υπάρχει κίνδυνος βροχής. Ένα πρωινό όμως άρχισαν να πέφτουν οι πρώτες ψιχάλες…
Δεν ανησύχησες, έβγαλες το καπέλο σου και το φόρεσες, όσοι δεν είχαν καπέλο βράχηκαν λίγο, αλλά δεν έγινε και τίποτα. «Λίγη βροχή χρειαζόμασταν μετά από τόσο καιρό», μονολόγησες. Ο ουρανός συνέχισε να μαυρίζει και η βροχή να δυναμώνει. Δεν αγχώθηκες, άνοιξες την καλή σου ομπρέλα και μόνο λίγες σταγόνες σου έβρεξαν τα παπούτσια. Όσο για τους υπόλοιπους; «Τι να κάνουμε; Ας είχαν αγοράσει και αυτοί ομπρέλα», μουρμούρισες.
Παρ’ όλες τις προβλέψεις των ειδικών για παροδικό φαινόμενο και επιστροφή στα ευήλια πρωινά, η μπόρα έγινε βροχή και η βροχή καταιγίδα. Αναγκάστηκες να μπεις μέσα στο σπίτι. «Εδώ είμαι ασφαλής, ακόμα και να χιονίσει», ψιθύρισες. Έβλεπες από το παράθυρο τους άλλους να γίνονται μούσκεμα και στενοχωριόσουν, αλλά τι μπορούσες να κάνεις; Να βγεις με την ομπρέλα σου να τους προστατέψεις; Και τι θα κατάφερνες; Αν έβγαιναν όλοι όσοι είχαν ομπρέλες, τότε θα άξιζε η προσπάθεια και θα συμμετείχες και εσύ με μεγάλη χαρά, αλλά τώρα μόνος σου το μόνο που θα κατάφερνες ήταν να βραχείς και εσύ. Άσε που μέσα στην αναστάτωση μπορεί να έχανες και τα κλειδιά σου και να μην μπορούσες να ξαναμπείς εύκολα στο σπίτι. «Με τίποτα» σκέφτηκες.
Μετά από μήνες συμφιλιώθηκες με την ιδέα πως η καταιγίδα θα κρατήσει λίγο περισσότερο από όσο πίστευες και αρκετά περισσότερο από όσο σου λέγανε. Όμως ακόμα και σε περίπτωση κατακλυσμού ήσουν ασφαλής. Έμενες άλλωστε στον πέμπτο και δεν ακουγόταν εκεί πάνω ο ήχος του σεισμού που ερχόταν…
Το οχυρά του συντάγματος και του κράτους δικαίου γκρεμίζονται μέρα με τη μέρα. Όσο νωρίτερα βγούμε από το σπίτι και αρχίσουμε όλοι μαζί να αναστηλώνουμε τα οικοδομήματα, τόσοι περισσότεροι θα επιβιώσουμε. Μπορεί οι μηχανικοί και οι αρχιτέκτονες που δίνουν τις οδηγίες ενίοτε να διαφωνούν (καμιά φορά και επίτηδες) μεταξύ τους, αλλά ένα είναι σίγουρο. Και με τις καλύτερες οδηγίες, ένας εργάτης μόνος του δεν μπορεί να καταφέρει τίποτα.
Συμμετοχή, Αλληλεγγύη, Συλλογικότητα.
Τάσος Βαφειάδης, Χημικός, Καθηγητής Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης

Η φιλοσοφία για τους φιλόσοφους και η μαλακία για τους μαλάκες...

  Τα κουρέλια τραγουδάμε ... ακόμα...

Ένα πρωινό του 2010 ο τότε πρωθυπουργός της χώρας , Γιώργος Παπανδρέου , πετάχτηκε ιδρωμένος από το κρεβάτι και αναφώνησε “ονειρεύομαι άρα υπάρχω”  και συνεχίζοντας την φιλοσοφική του αναζήτηση κατέληξε στο “αφού υπάρχω , ονειρεύομαι την βοήθεια της τρόικα”. 
Τα καταστροφικά αποτελέσματα των αναζητήσεων του τότε πρωθυπουργού  λίγο πολύ είναι γνωστά σε όλους . Ανεργία στο κόκκινο , μισθοί στον πάγο , έλλειμμα στα άκρα . 
Αυτές οι συνέπειες των λανθασμένων ενεργειών του Γιώργου Παπανδρέου τον ανάγκασαν να παραδεχτεί ότι “ένα ξέρω , ότι δεν ξέρω την τύφλα μου” και με ελαφρά πηδηματάκια την έκανε για το εξωτερικό ώστε να διδάξει την αμάθεια του στους υπόλοιπους Ευρωπαίους .
Την θέση του , έπειτα από κάποια διαλλείματα μεταξύ τραπεζιτών και τεχνοκρατών , πήρε ο Αντώνης Σαμαράς ο οποίος , έχοντας ως οδηγό την φράση “τα πάντα ρει , γιατί απόψε είναι γιορτή” αποφάσισε να τα αλλάξει όλα. Και τελικά τα έκανε μπουρδέλο .
Παραδόξως ο λαός ενάμισι χρόνο μετά την εκλογή του Αντώνη Σαμαρά συνεχίζει να έχει εμπιστοσύνη στις ικανότητες του μπουρδελιάρη πρωθυπουργού στηρίζοντας τον και βροντοφωνάζοντας με ένα στόμα “όσο ζω ελπίζω” .
Έτσι πλέον έχουμε καταντήσει υποτακτικοί των ξένων κυβερνήσεων οι οποίοι μας υποχρεώνουν να πληρώνουμε τα γαμησιάτικα των γηγενών πολιτικών κουκουλώνοντας με αυτό τον τρόπο την ανικανότητα τους .

Στην πραγματική Ελλάδα οι... «βλαχοδήμαρχοι» παντρεύονται με δώρα από τη SIEMENS;

απο το Periodista.gr...
Ο Κώστας Μπακογιάννης Ο Κώστας Μπακογιάννης
Εμφανώς ενοχλημένος από τις αναφορές του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα για τους εκλεκτούς της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ διεφθαρμένους «τοπικούς άρχοντες», ο γόνος της οικογένειας Μητσοτάκη, γιος της Ντόρας Μπακογιάννη, εγγονός του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και Δήμαρχος Καρπενησίου, Κώστας Μπακογιάννης κάλεσε τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης να επισκεφθεί την πόλη του για να καταλάβει «τι σημαίνει πραγματική Ελλάδα».  Μάλιστα προκειμένου να επιβεβαιώσει την πρόθεσή του να απαντήσει από κοντά και επί του ευρυτανικού εδάφους στον Αλέξη Τσίπρα βρήκε την ευκαιρία να εμφανιστεί και σε τηλεοπτικό σταθμό, όπου σε... φιλικό περιβάλλον εξήγησε πως θα πείσει τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ να... αλλάξει γνώμη. Όπως έγινε γνωστό ο Κώστας Μπακογιάννης έδειξε πρόθυμος να καλύψει τα έξοδα του ταξιδιού και της διαμονής του Αλέξη Τσίπρα στην Ευρυτανία. 

Λογικό είναι κανείς να έχει στο μυαλό του τα πληρωμένα έξοδα, ειδικά όταν… γνωρίζει από χορηγίες. Προφανώς ο Κώστας Μπακογιάννης, θεώρησε ότι αυτό που αποτελεί κανόνα στην "άλλη Ελλάδα" των μεγάλων τζακιών, και όχι βέβαια στην πραγματική Ελλάδα της φτώχειας, είναι φυσιολογικό. 

Και εξηγούμαστε.

Δεν είναι ο κάθε δήμαρχος γόνος μιας πολιτικής οικογένειας, όπως είναι η οικογένεια Μητσοτάκη, η οποία έχει μακρά ιστορία και διαδρομή στην πολιτική ζωή του τόπου, στις δεκαετίες μετά την Κατοχή, όπως και τεράστιες ευθύνες για την κατάσταση που βιώνει σήμερα η χώρα. Φυσικά γνωρίζει ο κάθε ένας πόσα πολλά χρήματα έχει ξοδέψει ο ελληνικός λαός για την οικογένεια Μητσοτάκη, η οποία έχει βγάλει (όχι προς Θεού μη πάει ο νους του ανθρώπου σε νεποτισμό) πρωθυπουργούς, υπουργούς, προέδρους κομμάτων, αποστάτες και Δημάρχους. Αυτή είναι, όμως, μία άλλη ιστορία με την οποία θα ασχοληθούμε προσεχώς.

Στην πραγματική Ελλάδα, η πλειοψηφία των νιόπαντρων ζευγαριών, ακόμη και των δημάρχων, σίγουρα δεν δέχεται πανάκριβα δώρα από τη Siemens. Toν Ιούλιο του 2006 ο Κώστας Μπακογιάννης είχε παντρευτεί την εκλεκτή της καρδιάς του κα Κάλλια Καμπουρίδου και ο γάμος, όπως επίσης και η γαμήλια τελετή είχαν τελεστεί στην Ευρυτανία, στην πρωτεύουσα της οποίας έμελλε στη συνέχεια ο υιός της Ντόρας Μπακογιάννη να γίνει Δήμαρχος.

Στις 14 Ιουλίου 2006, μία ημέρα πριν από τον γάμο του ζεύγους, μία θυγατρική εταιρεία της Siemens Γερμανίας, Christ Hellas, η οποία εκπροσωπούσε στην Ελλάδα τον γνωστό γαλλικό οίκο Christofile, είχε εκδώσει τιμολόγιο χορηγίας 600 ευρώ στον υιό στον Κώστα Μπακογιάννη. Σύμφωνα με τα δημοσιεύματα του Τύπου εκείνη την εποχή το τιμολόγιο επιβεβαίωνε «Τις στενές επαφές της οικογένειας Μητσοτάκη - Μπακογιάννη με τον πρώην ισχυρό άνδρα της Siemens κ. Μιχάλη Χριστοφοράκο».

Με το τιμολόγιο (αριθμός παραστατικού 00133), το οποίο είχε αποκαλύψει τότε η εφημερίδα «Πρώτο Θέμα» η Siemens Ελλάδος (με διεύθυνση έδρας επί της οδού Αρτέμιδος 8 στο Μαρούσι) πιστώνε 600 ευρώ για λογαριασμό του κ. Μπακογιάννη και της μέλλουσας (τότε) συζύγου του κυρίας Καμπουρίδου.



Η κατάθεση του ποσού των 600 ευρώ, μόλις μία μέρα πριν από τον γάμο του γιου της κυρίας Ντόρας Μπακογιάννη στο Νόστιμο Ευρυτανίας, δεν άφηνε καμία αμφιβολία για το γεγονός ότι επρόκειτο για δώρο, και μάλιστα επίσημο, από τη Siemens.

Παρασκευή 6 Σεπτεμβρίου 2013

Η δράση σκοτώνει τα δάκρυα...

Τριαντάφυλλος Τρανός, απο την Αυγη...
Δεν θα έπρεπε στην πραγματικότητα να τα ξανασκεφτούμε όλα εξαρχής; Να γράψουμε ένα νέο μανιφέστο εκπαιδευτικού διαφωτισμού ενόψει και της απεργίας διαρκείας που σχεδιάζουμε, το οποίο θα αποδώσει τα δέοντα στη σημερινή κατάσταση; Στον καιρό του Μαρξ δεν ήταν ακόμα ορατό ότι η κακή εμμένεια, η αυτοακύρωση της κοινωνίας θα γινόταν καθολική και πως ταυτόχρονα αυτό θα εμπόδιζε σε μεγάλο βαθμό τη δράση των υποκειμένων, ακόμη και τώρα που στον τόπο μας το απαιτεί η ίδια η αυτοσυντήρηση της κοινωνίας και των πολιτών.
Σήμερα ένας στους τρεις μαθητές του Γενικού Λυκείου και ένας στους δύο του Επαγγελματικού οδηγούνται διά της βίας έξω από την εκπαίδευση, αν ψηφιστεί το νομοσχέδιο Αρβανιτόπουλου για την αναδιάρθρωση του δευτεροβάθμιου κύκλου σπουδών.
Αυτό προκύπτει από τα πορίσματα συγκριτικής μελέτης του ΚΑΝΕΠ της ΓΣΕΕ, που χρησιμοποιεί επίσημα στοιχεία του υπουργείου Παιδείας, σύμφωνα με τα οποία περίπου 85.000 μαθητές των Γενικών Λυκείων, δηλαδή το 35% του μαθητικού δυναμικού, παρουσιάζουν «χαμηλά εκπαιδευτικά αποτελέσματα». Στο Τεχνολογικό Λύκειο το ποσοστό αυτό εκτινάσσεται περίπου στο 55%. Ένα ακόμη βρόμικο όπλο στον πόλεμο που έχει κηρύξει η κάστα που κυβερνάει αυτό τον τόπο απέναντι στους φτωχούς, το «Νέο Λύκειο», που στηρίζεται στην εσκεμμένη αυστηροποίηση της βαθμολόγησης, θα λειτουργήσει ως παγίδα για τα παιδιά των μη προνομιούχων και ως παράγοντας όξυνσης των κοινωνικών και εκπαιδευτικών ανισοτήτων, ευνοώντας μόνο τους επιχειρηματίες της εκπαίδευσης και των «ιδιαίτερων», ιδίως τους ιδιοκτήτες των φροντιστηρίων, που κερδίζουν χιλιάδες δωρεάν εργατικά χέρια στο πλαίσιο του θεσμού της «μαθητείας».
Οι εκπαιδευτικοί όμως πρέπει να αναλάβουμε άμεσα έλλογη δράση στην κοινωνία, δεν πρέπει να περιοριζόμαστε μόνο στο σχολείο, στο συνδικάτο, στον πολιτικό μας φορέα όπου ανασαίνουμε και συζητάμε. Το γεγονός ότι υπάρχει ακόμη η τέχνη, ο έρωτας, η οικογενειακή ζωή, τα σημαντικά για τους περισσότερους πράγματα, δεν καθίσταται καθόλου άνευ σημασίας από την αναγκαία δήλωση ότι αυτό που κυρίως μετράει σήμερα είναι η επανάσταση, όσο και αν αυτή η παραδοχή τρομάζει μερικούς.
Η μόρφωση, όπως και η τέχνη, στο ειδικό τους βασίλειο, δεν διαφέρουν στην πραγματικότητα από αυτό που έχουμε υπόψη μας γενικά για την κοινωνία, που το σκιαγραφούμε αδρά στα κείμενά μας χωρίς να μπορούμε και ίσως χωρίς να πρέπει να το προσδιορίσουμε επακριβώς. Χρειάζεται όμως παρ' όλα αυτά κάποια πράγματα να τα αρθρώσουμε με αυστηρότητα και ακρίβεια.

Η ανάγκη, φιλοτιμία...

του Παντελη Μπουκαλα, απο την Καθημερινη...
Και με ποια ακριβώς προσδοκία κατεργάζεται η κυβέρνηση νέο σύστημα για τις δημοτικές εκλογές, κάτι σαν το «πλειοψηφικό» που είχε εισαχθεί σε αρκετά σωματεία, υποτίθεται «για να αναδεικνύονται οι καλύτεροι» ασχέτως πολιτικών πεποιθήσεων; Δίκαιο είναι την ευκαιρία της πρώτης απάντησης να τη δώσουμε στον ίδιο τον εισηγητή της καινοτομίας. Αντιγράφω λοιπόν από το ρεπορτάζ του Γιώργου Τερζή στην «Κ» της περασμένης Τρίτης: «Κυβερνητικές πηγές κάνουν λόγο για “αποφασιστικό άλμα προς μια σύγχρονη αυτοδιοίκηση μέσα από την ανάδειξη των καλύτερων από τους πολίτες και όχι των εκλεκτών των κομμάτων”». «Δηλαδή περίπου σαν την ανάδειξη του κ. Μιχελάκη ως υπουργού Εσωτερικών, του κ. Κ. Μητσοτάκη ως υπουργού Διοικητικής Μεταρρύθμισης κ.ο.κ.» σπεύδει να πετάξει τη χολή του ο εκ γεννοφασκίων καχύποπτος. Αλλά ας τον φιμώσουμε προς το παρόν.
Αξιοκρατία, λοιπόν. Ιδού, λένε, ο στόχος. Ο απογαλακτισμός από τα κόμματα. Το σπάσιμο της πνιγηρής παραταξιακής αγκαλιάς, που πνίγει τους ικανούς ενόσω προσφέρει θαλπωρή σε μέτριους ή ανάξιους, πλην ημετέρους. Εξαίρετα. Μόνο που... Μόνο που, πρώτον: Σε μια χώρα όπου κληρονομήσαμε από την αρχαιότητα το πάθος για τα κοινά μέχρι του βαθμού της υπερπολιτικοποίησης, που δεν είναι καλά και σώνει σύμπτωμα αρρώστιας, θα πρέπει να στήσουμε μια τεράστια κολυμβήθρα σαν του Σιλωάμ (ίσως εκεί όπου δεν πρόκειται να εγερθεί ποτέ τζαμί), ώστε να βουτάμε μέσα της κομματικά στελέχη, επιρροές, «δικά μας παιδιά» και, ω του θαύματος, να αποκτούμε ακομμάτιστους, ανεξάρτητους, ακηδεμόνευτους, ακαπέλωτους, άμωμους.

τρεις μήνες αυτοδιαχείριση στην Ε.Ρ.Τ.: ένας απολογισμός...

Μαριλένα Κατσίμη, απο το περιοδικο Χρονος...
Τα λάθη των εργαζομένων στην Ε.Ρ.Τ., ο αναπροσδιορισμός των στόχων τους και οι διαφαινόμενες προοπτικές, με τα μάτια μιας δημοσιογράφου και γενικής γραμματέα του Διοικητικού Συμβουλίου της Ε.Σ.Η.Ε.Α., που απολύθηκε από την Ε.Ρ.Τ. και συνεχίζει να παρουσιάζει ενημερωτικές εκπομπές και δελτία ειδήσεων από το Ραδιομέγαρο.
Σε λίγες μέρες συμπληρώνονται τρεις μήνες από το βίαιο και παράνομο κλείσιμο της Ελληνικής Ραδιοτηλεόρασης. Αυτή η επέτειος είναι μια ευκαιρία για τους εργαζόμενους που παραμένουμε στην Ε.Ρ.Τ. να αναλογιστούμε τα λάθη που έχουμε κάνει και να αναπροσδιορίσουμε τους στόχους μας.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Ως αντίδραση σε αυτή την άνευ προηγουμένου σε καιρούς δημοκρατίας ή ειρήνης επίθεση που μαύρισε τις οθόνες και προσέβαλε την αξιοπρέπεια πρωτίστως των Ελλήνων πολιτών και δευτερευόντως ημών των εργαζομένων, η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων στην Ε.Ρ.Τ. απαντήσαμε μένοντας στο Ραδιομέγαρο της Αγίας Παρασκευής και σε άλλες εγκαταστάσεις στην επαρχία εκπέμποντας ραδιοτηλεοπτικό σήμα.
Οι πρώτες μέρες ήταν πράγματι εντυπωσιακές, ιστορικές θα έλεγα. Μια άσκηση δημοκρατίας από τους εργαζόμενους και μια άνευ προηγουμένου ένδειξη αλληλεγγύης από τον κόσμο που έδειχνε πως «κάτι κινείται» σε μια χώρα που έχει διαλυθεί από τα απανωτά νοκ άουτ που έχουν υποστεί οι δυνάμεις της εργασίας τα τελευταία χρόνια.
Όμως ο ενθουσιασμός σιγά σιγά ατόνησε και από τον κόσμο που μας στήριζε έξω από την Ε.Ρ.Τ., αλλά κυρίως από τους εργαζόμενους μέσα στο Ραδιομέγαρο που θεώρησαν ότι οι διαπραγματεύσεις των εκπροσώπων μας με τον αρμόδιο υφυπουργό κύριο Καψή δεν οδηγούν πουθενά. Ίσως το πρώτο αίτημα των εκπροσώπων των εργαζομένων στην Ε.Ρ.Τ., να γυρίσει ο χρόνος πίσω δηλαδή στην 11η Ιουνίου, το οποίο βγήκε μέσα από τη γενική συνέλευση και στηρίχτηκε και από τα συνδικαλιστικά μας όργανα, να ήταν ουτοπικό.

Οι ιέρακες του πλεονάσματος...

Ηκυβέρνηση εμφανίζει το πρωτογενές δημοσιονομικό πλεόνασμα ως «πρώτο βήμα» για την ανάκαμψη της οικονομίας και την έξοδο της χώρας στις αγορές. Ωστόσο, στις συγκεκριμένες συνθήκες, πρόκειται περί του ακριβώς αντιθέτου. Το δημόσιο πλεόνασμα συνεπάγεται έλλειμμα, αφαίμαξη και εξασθένηση του ιδιωτικού τομέα και συνεπώς όχι μόνον δεν προαναγγέλλει ανάκαμψη της οικονομίας, αλλά αντίθετα απομακρύνει από αυτή.
 Σε συνθήκες βαθιάς ύφεσης και νομισματοπιστωτικής ξηρασίας, η απόσπαση πρωτογενούς πλεονάσματος από το κράτος συνεπάγεται περαιτέρω περιστολή της ήδη ανεπαρκούς ρευστότητος της οικονομίας. Σε αυτό το πλαίσιο, η ανάγκη σταθεροποίησης της οικονομίας επιβάλλει αύξηση δημοσίων δαπανών, όχι μείωση προς απόσπαση πρωτογενούς πλεονάσματος.
Οταν η δημοσιονομική εξυγίανση προτάσσεται της ανάκαμψης, τότε η τελευταία μετατίθεται στο άδηλο μέλλον. Η δημοσιονομική εξυγίανση είναι αναγκαία και επιτρέπεται, υπό τον όρο ότι οι ρυθμοί της οικονομίας παραμένουν θετικοί και μάλιστα ανώτεροι του σκοπούμενου πλεονάσματος. Εφ' όσον το πλεόνασμα τοποθετείται σήμερα σε προοπτική 4,5% του ΑΕΠ, σύμφωνα με τους κυβερνητικούς υπευθύνους, θα έπρεπε το τελευταίο να αυξάνεται με ρυθμό ανώτερο του 4,5%, ώστε η ανάπτυξη να παραμένει με θετικό πρόσημο. Αντ' αυτού, το ελληνικό ΑΕΠ καταγράφει συρρίκνωση -27% την τελευταία 4ετία και παραμένει σε αρνητικούς ρυθμούς μεταξύ -3% και -5% το τρέχον έτος. Εάν υποτεθεί ότι αποκαθίσταται θετικός ρυθμός 3% στο ΑΕΠ του 2014, με πρωτογενές πλεόνασμα 4,5%, αυτό θα σημαίνει στην πράξη διατήρηση αρνητικού ρυθμού στο -1,5%.
Η δημοσιονομική εξυγίανση είναι ασφαλώς απαραίτητη, όμως κάθε πρόβλημα, όσο σημαντικό και αν είναι, θα πρέπει να τίθεται την κατάλληλη στιγμή. Οταν το δημοσιονομικό ισοζύγιο είναι πλεονασματικό, αυτό σημαίνει ότι αφαιρούνται πόροι από την οικονομία και από το ρυθμό του ΑΕΠ, δεν προστίθενται. Με σύνθημα «εξυγίανση πριν από την ανάκαμψη» κατά την παρούσα καθοδική φάση της οικονομίας, το πρόβλημα της ανάκαμψης δεν διευκολύνεται, αλλά περιπλέκεται, με κυβερνητική επιλογή, ακόμη περισσότερο.

Ο θεός βλάπτει σοβαρά την επανάσταση…

Τρυπιο Ευρω...


Τί μπορεί να κάνει ένας λαός που δε μαθαίνει την ιστορία του, αλλά αντιθέτως πιστεύει σε ένα μεταφυσικό παππούλη ο οποίος θα τον δικαιώσει για τα σημερινά του βάσανα στη βασιλεία των ουρανών; Πάντως όχι να επαναστατήσει. Θα είναι αιωνίως καταδικασμένος να επαναλαμβάνει τα σφάλματά του και να ευελπιστεί πως αυτά θα συγχωρεθούν μετά θάνατον. Γι’ αυτό και δε μου κάνει καμιά εντύπωση που κι αυτή η κυβέρνηση καταργεί το μάθημα της ιστορίας από τα επαγγελματικά Λύκεια, αλλά διατηρεί τη χριστιανική ορθόδοξη προπαγάνδα. Αλίμονο αν μια ημέρα από τα σχολεία βγαίνουν συνειδητοποιημένοι πολίτες κι όχι πειθήνια πρόβατα, πρόθυμα να αυτομαστιγώνονται γιατί αυτό δήθεν απαιτεί ένας σαδιστής θεός…
Η Μ. Ρεπούση δεν είναι του γούστου μου: δε μου αρέσουν οι επιστήμονες που προκαλούν απλώς για να προκαλούν και για να ακούγεται το όνομά τους.

Τα e-mails στη χώρα όπου ανθεί η φαιδρά πορτοκαλέα...

My Pillow Book...
Διέρρευσε ένα από αυτά τα e-mails με τα οποία η Τρόικα κυβερνάει την Ελλάδα –ένα από αυτά τα e-mails που δε διαρρέουν χωρίς λόγο. Μια είδηση που εκτοξεύτηκε σαν βόμβα με πυροσωλήνα την... αληθινή εφημερίδα. Μια είδηση που έσκασε σαν βόμβα στα κεφάλια των υπ’ ατμόν υπάλληλων της ελληνικής αμυντικής βιομηχανίας ή σαν άλλη βόμβα κρότου-λάμψης στην διαδικτυακή καθημερινότητά των υπολοίπων από εμάς. Τον λόγο –ίσως και την πηγή- της διαρροής, αργά ή γρήγορα θα τον αντιληφθούμε, αλλά προς το παρόν το θέμα μας δεν είναι τα βρώμικα κόλπα μεταξύ της Τρόικας και της κυβέρνησης των Ολετήρων. Το θέμα μας είναι η τύχη της αμυντικής μας βιομηχανίας που μπαίνει κι αυτή σε τροχιά εξαΰλωσης.

Δεν μπορεί να γνωρίζει βέβαια κανείς, ακριβώς, τη συλλογιστική της ανεπάγγελτης Φώφης και των ανίκανων συμβούλων της στο ζήτημα της τεκμηρίωσης ενός ρεαλιστικού σχεδίου σωτηρίας της αμυντικής βιομηχανίας της χώρας. Όμως, υποθέτει κανείς εύλογα ότι, οι υπάλληλοι της Τρόικας έχουν πλέον πλήρη συνείδηση ότι το «πάντρεμα», στα πρόσωπα των πολιτικών μας «ταγών», χαρακτηριστικών όπως η ανικανότητα, η πρόσδεση σε άρματα διαπλεκόμενων συμφερόντων και η εξάρτηση από μικροκομματικές πελατείες, είναι η σοβαρότερη τροχοπέδη στην εκτέλεση του προγράμματος ξεπουλήματος της χώρας, προκειμένου να διασφαλιστούν τα συμφέροντα των δανειστών.   

Όλα τα παιδιά-όλα τα λεφτά!

του Χρήστου Μάτη, απο την Προοδευτικη Πολιτικη...

Αναδημοσίευση από την «Free Sunday», με άδεια του συντάκτη


H χρηματοδότηση της φύλαξης των παιδιών σε παιδικούς σταθμούς μέσω ΕΣΠΑ είναι στήριξη μιας κοινωνικής δομής σε γυάλινα πόδια. Διότι είναι μία χρηματοδότηση με ημερομηνία λήξης (ολοκληρώνεται εφέτος και με τις παρατάσεις το 2015), με αποτέλεσμα να ανακουφίζονται προσωρινά οικογενειακοί προϋπολογισμοί, αλλά οι πόροι να μην διατίθενται με τέτοιο τρόπο που να δημιουργούνται υποδομές που θα διαρκέσουν στον χρόνο.

Ουσιαστικά μετατρέπεται ένα αναπτυξιακό εργαλείο, το ΕΣΠΑ, σε μηχανισμό ενίσχυσης του οικογενειακού εισοδήματος, ανάλογο με τις παλαιότερες επιδοτήσεις στους αγρότες από ευρωπαϊκά κονδύλια. Διότι το σχετικό πρόγραμμα έχει ως στόχο την «εναρμόνιση οικογενειακής και επαγγελματικής ζωής», δηλαδή τη διευκόλυνση των μητέρων να μην στερηθούν τη δυνατότητα να εργάζονται για να φροντίζουν τα παιδιά τους.

Με την αλλαγή χρήσης του, μπορεί να αυξάνεται το εθνικό ποσοστό απορρόφησης των κοινοτικών πόρων, αλλά τα λεφτά δεν πιάνουν τόπο. Ούτε καν προσωρινές θέσεις εργασίας σε παιδικούς σταθμούς δεν δημιουργούνται. Διότι δεν αυξάνεται ο αριθμός των παιδιών που πηγαίνουν σε παιδικούς σταθμούς συνολικά. Απλώς αλλάζει η χρηματοδότηση και από ιδιωτική/οικογενειακή μετατρέπεται σε δημόσια.

Πέμπτη 5 Σεπτεμβρίου 2013

Η κυβερνώσα Δεξιά που… δεν κυβέρνησε...

Του Τάσου Τσακίρογλου, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...
Γράφαμε προ ημερών ότι ο μύθος της «ιδεολογικής ηγεμονίας της Αριστεράς στη μεταπολίτευση» βοηθά τη σημερινή ρεβανσιστική Δεξιά να αποενοχοποιηθεί και να αυτοκαθαρθεί από τα πολιτικά και οικονομικά της ανομήματα. Εσχάτως, αυτός ο βολικός μύθος επιχειρείται να συμπληρωθεί από έναν δεύτερο, εξίσου προκλητικό για όσους διαθέτουν έστω ψήγματα ιστορικής μνήμης. Ποιος είναι αυτός;

Οτι «στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης δεν κυβέρνησε ποτέ η (πραγματική) Δεξιά!». Αυτό, τουλάχιστον, διατείνεται σε άρθρο του στο φιλοσαμαρικό antinews.gr o Κ. Ιατρίδης, δίνοντας συνέχεια σε ανάλογες αναλύσεις του ιστοτόπου το τελευταίο διάστημα. Προς επίρρωση του ισχυρισμού ακολουθείται μια επιχειρηματολογία σ΄ επίπεδο σοφιστικής: «Μπορείς να είσαι δεξιός εάν είσαι χριστιανός ή μουσουλμάνος, στρέιτ ή γκέι, ΟΣΦΠ ή Παναθηναϊκός, υπέρ ή κατά των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, εάν υπηρέτησες στο Ναυτικό ή στην Αεροπορία, εάν πιστεύεις στην αναθεώρηση του Συντάγματος ή όχι, εάν είσαι υπέρ ή κατά του καθεστώτος Ασαντ…». Αλλά; «Δεν μπορείς όμως να είσαι ΔΕΞΙΟΣ εάν ΔΕΝ είσαι ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ». «Καλώς τα παιδιά!» όπως είπε και στέλεχος της Αριστεράς!

Ομως τι εστί και πού ευδοκιμεί το είδος της χλωρίδας που ορίζεται ως «φιλελεύθερο»; Για να είσαι δεξιός, μας λέει το άρθρο, πρέπει «να πιστεύεις στην ελεύθερη αγορά, στην ελευθερία του ατόμου, στην αξιοκρατία, στην ισονομία, στην ευγενή άμιλλα, στη μείωση της φορολογίας και στον περιορισμό του κράτους σε ρυθμιστικό ρόλο και τίποτα περισσότερο».

Ο τρόμος του Αυγούστου...


Μάνος Στεφανίδης, απο την Αυγη...
Τέλος πάντων, ποτέ δεν συνήθισα τους ανθρώπους, αλλά αυτό είναι μια άλλη μου αναπηρία.
Δ. Δημητριάδης

ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ, τρομακτικές οι αλλαγές, αφανείς ή φανερές. Οι άνθρωποι διεκδικούν απελπισμένοι ό,τι η διαφήμιση της ευτυχίας τούς υπόσχεται, λίγες ανέφελες δηλαδή διακοπές, ένα ταξίδι που θα ισοφαρίσει όλα τα προηγούμενα κακά, έναν άνθρωπο που θα έχει όλες τις αρετές των lifestyle περιοδικών και καμιά, ανθρώπινη, αδυναμία, μια ευκαιρία να ξεφύγουν από την εγκλωβισμένη ζωή τους, τον παγιδευμένο τους εαυτό. Ο Αύγουστος καθίσταται έτσι ένας περιφραγμένος ιδιωτικός παράδεισος, στον οποίο ο καθένας θέλει να τρυπώσει. Έστω για λίγο. Φυγή, απόδραση, απομάκρυνση, άγονη γραμμή, κατασκευή του «εξωτικού», αντικατοπτρισμός του μακρινού ορίζοντα που παρασύρει και ελευθερώνει. Προσωπικά, κάνω τον Αύγουστο τις σκέψεις ή τους απολογισμούς που οι άλλοι πραγματοποιούν την Πρωτοχρονιά. Αυτόν το μήνα είναι όλες μου οι επέτειοι, οι επιτυχίες και οι ήττες. Αύγουστο κλαίω τους νεκρούς μου. Αύγουστο αποφασίζω ν' αλλάξω, κι όσο πιο σοφός, δηλαδή πιο μεγάλος γίνομαι, συνειδητοποιώ ακόμη πιο βαθιά πόσο ανώφελες είναι όλες αυτές οι αλλαγές. Είμαστε οι επιθυμίες και οι αδυναμίες μας, είμαστε οι κερδισμένες στιγμές που όμως κάποτε θα πληρωθούν με το παραπάνω, είμαστε κάτι χαρακωμένοι ανάποδοι καθρέφτες, μάσκες πληγωμένες, ατελείς υποκριτές που οφείλουν, πάντως, να υποδυθούν τέλειους ρόλους. Κι οι αγάπες μας πάντα αρχίζουν και τελειώνουν τον Αύγουστο, την εποχή των ορίων που παραβιάζονται και του κρεσέντο που διεκδικεί για μια στιγμή και μόνη την ένταση της αιωνιότητας. Μισές οι χαρές, κολοβές οι λύπες, εφόσον το κακό σέρνεται υπόγειο και ανεξέλεγκτο. Κάθε φορά που τολμάς να δεις έξω απ' το καβούκι σου, το home-castle του χειμώνα, το σκάφανδρο των διακοπών που λέγεται "καλοκαίρι", ο τρόμος του πραγματικού σε συντρίβει.

Η μεγάλη... απόδραση....

του Δημητρη Μηλακα, απο το Ποντικι...
Η απόδραση από την πραγματικότητα είναι κάποιες φορές απαραίτητη και, έως έναν βαθμό, μια ευεργετική προσωπική διαδικασία. Το να ζει κάποιος στον κόσμο του υπήρξε ένα συνηθισμένο μοντέλο συμπεριφοράς, ειδικά την εποχή της «ευημερίας», τότε δηλαδή που με εύκολα δανεικά μπορούσε κάποιος να εμφανίζεται σαν αυτό που θα ήθελε να είναι. Σήμερα, καλώς ή κακώς, η πραγματικότητα έχει πάψει να διακρίνεται από την ελαστικότητα με την οποία μας είχε συνηθίσει. Με άλλα λόγια, είναι πολύ πιο δύσκολο κάποιος να παραστήσει αυτό που δεν είναι.

Υπ’ αυτήν την έννοια, ο πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του δεν πείθουν κανέναν στην προσπάθεια που καταβάλλουν να εμφανιστούν ότι δήθεν διαφωνούν, παλεύουν και ενδεχομένως «τσαμπουκαλεύονται» με τους δανειστές. Όλοι ξέρουν πια ότι η κυβέρνηση δίνει λόγο και για το τελευταίο… «σέντσι» στους υπαλλήλους της τρόικας. Ουσιαστικά, ο πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του είναι υπάλληλοι των υπαλλήλων των δανειστών.

Το ανέλπιστο τηλεφώνημα...

Sotosblog...
τηλεφώνημα
Δεν καταλαβαίνω γιατί αποτελεί πικάντικη είδηση το ότι κατά τη διάρκεια μιας σύσκεψης έλαβε, λέει, τηλεφώνημα ο Σαμαράς στο κινητό από εταιρεία τηλεφωνίας για προσφορά να αλλάξει Δίκτυο, ενώ δεν αποτελεί αντιστοίχως πικάντικη είδηση ότι οι επικεφαλής δύο μεγάλων ανταγωνιστικών δικτύων κινητής τηλεφωνίας τον είχαν επισκεφθεί αυτοπροσώπως στο Μαξίμου, όπου έγιναν αυτοί δεκτοί με κόκκινο χαλί για να ανακοινωθεί στη συνέχεια επίσημα και με τυμπανοκρουσίες ως μεγάλη επένδυση-σουξέ η συνένωσή τους σε επίπεδο υποδομών η οποία πολύ γρήγορα θα οδηγήσει σε νέα απώλεια θέσεων εργασίας, αφού δεν θα χρειάζονται δύο για τη δουλειά που μπορεί να κάνει μόνο ένας.
Συμβαίνουν, λέει, αυτά και στον Πρωθυπουργό, και θυμηδία επικράτησε στην ομήγυρη. Πσσς… Ώπα, ρε μεγάλε. Τι είναι, δηλαδή, το τηλέφωνο του Σαμαρά; Αριθμός με έντεκα εφτάρια; Που τα προσθέτεις με τη μέθοδο της αρχαίας αριθμοσοφίας, που εσχάτως βλέπω ότι κερδίζει πόντους στη μπλογκόσφαιρα; Για πες, τι βγάζει, δηλαδή, η αριθμοσοφική πρόσθεση; Τη φράση «καθημερινός άνθρωπος»; Ή μήπως τη λέξη «κουτσάβι»; Είπαμε, όλα τα σφάζει και όλα τα μαχαιρώνει –πλειστηριασμούς, αμυντικές βιομηχανίες και δεν συμμαζεύεται– αλλά και το τηλέφωνο του ειδική περίπτωση, ρε παιδί μου;
Αλήθεια, μήπως βγάζει όντως τη λέξη «κουτσάβι»; Θα ‘χει γούστο… Για να δούμε.
Παίρνουμε, λοιπόν, τα γράμματα της λέξης «κουτσάβι», με τους αριθμούς που τους αντιστοιχούν, κατά τη μέθοδο που… αριθμοσοφικώς αποδεικνύει τη μαθηματική δομή της ελληνικής γλώσσας. Δηλαδή: Κ=11, Ο=70, Υ=400, Τ=300, Σ=200, Α=1, Β=2, Ι=10
Στη συνέχεια προσθέτουμε αυτούς τους αριθμούς: 11+70+400+300+200+1+2+10=994
Προσθέτουμε τώρα το μερικό σύνολο που προέκυψε: 9+9+4=22,
Προσθέτουμε τους αριθμούς του νέου συνόλου: 2+2=4
Καταλήξαμε στον αριθμό τέσσερα.
Ακόμα, λοιπόν, κι αν ο Σαμαράς είχε αριθμό τηλεφώνου 777 777 77 77, τότε 7+7+7+… έντεκα φορές, μας κάνει 77, δηλαδή 7+7=14, συνεπώς 4+1=5, άρα δεν βγαίνει. Κρίμα… Ατυχία.

3ης Σεπτεμβρίου, γωνία...


Χρεωκοπημένοι Καιροί...
Η Επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου
Ένας φίλος μου φρόντισε να μου θυμίσει προχθές το νόημα της επετείου της ημέρας. Ντράπηκα λίγο, είναι η αλήθεια. Για κάποιον που ενδιαφέρεται για την Ιστορία, απέτυχα παταγωδώς να εστιάσω στο πραγματικά ιστορικό γεγονός, πέφτοντας ακόμα και μετά από τόσα χρόνια στην παγίδα που έστησε περίτεχνα ο Ανδρέας Παπανδρέου.
Ήταν αναμφισβήτητα ένας χαρισματικός και πανούργος πολιτικός. Μία ένδειξη αυτής της πανουργίας αποτελεί και ο σφετερισμός μιας ιστορικής επετείου, παραγκωνισμένης έτσι κι αλλιώς στις μέρες μας, προς όφελος του κόμματός του το οποίο έμελλε να κυριαρχήσει στην πολιτική σκηνή της χώρας επί σχεδόν 40 χρόνια.
Η 3η Σεπτεμβρίου δεν είναι απλά η επέτειος ίδρυσης του ΠΑΣΟΚ. Η 3η Σεπτεμβρίου είναι η επέτειος του κινήματος που έφερε ξανά στην Ελλάδα τη Δημοκρατία, Το κίνημα που ίδρυσε ο Μακρυγιάννης το 1840 και κατάφερε να ενώσει τους αρχηγούς δύο αντίπαλων κομμάτων (Μεταξά και Λόντο), έναν στρατιωτικό (Καλλέργη) και άλλες σημαντικές προσωπικότητες της εποχής για τη διεκδίκηση αυτού που σήμερα θεωρούμε αυτονόητο ενώ χάνεται μέσα από τα χέρια μας κάθε μέρα.
Το κίνημα που ίδρυσε ο Μακρυγιάννης έφερε τη Δημοκρατία πίσω στη χώρα που τη γέννησε.
Το κίνημα που ίδρυσε ο Παπανδρέου την ευτέλισε σε απόλυτο βαθμό.
Όχι μόνο του, φυσικά.
Πάτησε πάνω στο διχασμό που είχε αφήσει πίσω του ο Εμφύλιος και ο οποίος επί τριάντα χρόνια διατηρούσε ανοιχτές πληγές. Πληγές τις οποίες η χούντα μόνο χειροτέρευσε. Ήταν πολύ εύκολο, λοιπόν, για τον κόσμο να πιστέψει σε έναν χαρισματικό άνθρωπο που του υποσχέθηκε τα πάντα. Που του έταξε ότι επιτέλους θα έπαιρνε το αίμα του πίσω από τη Δεξιά. Τα ψίχουλα που μοίρασε ήταν αρκετά για να τον διατηρήσουν στην εξουσία μέχρι το τέλος.
Από την άλλη, το αντίπαλο δέος του ΠΑΣΟΚ αρκέστηκε στη σπασμωδική απόπειρα εφαρμογής ορισμένων δήθεν “εκσυγχρονιστικών” μέτρων, χωρίς ποτέ να χτυπήσει τα προβλήματα στη ρίζα τους. Αντί να αλλάξει τα πράγματα, προτίμησε να αλλάξει τα πράσινα ανθρωπάκια με γαλάζια. Έπαιξε το ίδιο παιχνίδι και έχασε.
Όσο, λοιπόν, ο κόσμος καθόταν στις κερκίδες και παρακολουθούσε ανεμίζοντας σημαιούλες τα πράσινα και γαλάζια ανθρωπάκια να παίζουν έναν κάκιστο αγώνα ποδοσφαίρου, το έδαφος χανόταν κάτω από τα πόδια του.

Ας τους φιμώσουμε!

Cogito ergo sum...
Στις Η.Π.Α. υπάρχουν τα λόμπυ. Εκεί, όποιος θέλει να προωθήσει τα επιχειρηματικά συμφέροντά του, είτε ενημερώνοντας είτε πιέζοντας είτε -γιατί όχι;- εκβιάζοντας το πολιτικό προσωπικό κάθε βαθμίδας, στήνει ένα λόμπυ, χαλάει μερικά εκατομμύρια (ή και μερικές δεκάδες εκατομμύρια) δολλάρια και κάνει την δουλειά του. Μάλιστα δε, το σύστημα εκεί είναι τόσο προχώ ώστε όλα αυτά τα εκατομμύρια θεωρούνται "επαγγελματικές δαπάνες" και εκπίπτονται από τα φορολογητέα κέρδη των επιχειρήσεων.

Στην Ελλάδα τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά. Τι λόμπυ και μαλακίες; Εδώ, όποιος θέλει να κάνει μπίζνες φουντάτες, αρκεί να αποκτήσει κάποιο Μέσο Μαζικής Ενημέρωσης (εφημερίδα, κανάλι κλπ) και να το μετατρέψει σε Μέσο Μαζικού Εκμαυλισμού. Θέλετε παράδειγμα και, μάλιστα, πρόσφατο; Πάρτε τον Μπόμπολα. Αν ο Μπόμπολας δεν είχε το "Έθνος" ή δεν συμμετείχε στο "Μέγκα", θα έπαιρνε ποτέ με άμεση ανάθεση (παρακαλώ!) την εκμετάλλευση των λιγνιτωρυχείων στην Βεύη τής Φλώρινας; Όχι, βέβαια.

Ξέρετε, η πολιτική στην "δημοκρατία" είναι συνυφασμένη με τις συναινέσεις. Μα, δείτε τούς μεγαλοσχήμονες πολιτικούς μας πώς μαλλιάζει γλώσσα τους επαναλαμβάνοντας με κάθε τρόπο και σε κάθε ευκαιρία ότι χρειάζονται συναίνεση και συνεργασία για να πάει ο τόπος μπροστά. Αυτό είναι που κάνουν οι κάθε λογής Μπομπολαίοι: συναινούν και συνεργάζονται.

Τα e-mail μιας Δανιμαρκίας...

Στάθης στον eniko...
 Eνα e-mail!
Eνα e-mail της Τρόικας έφθασε σε ένα υπουργικό γραφείο κι έσκασε σαν βόμβα των Ταλιμπάν στη μέση του Ισλαμαμπάντ! Παταμπούμ πατράκ κι εγένετο πατατράκ.
Eνα e-mail, κυρίες και κύριοι! Κι εξερράγη σαν βρισιά του Σόιμπλε όταν του πατούν τον κάλο, και δεν έμεινε κολυμπηθρόξυλο όρθιο σε καμμιά δεκαριά υπουργεία, στο πρωθυπουργικό γραφείο και στο σπίτι που φυλάει ο Μπενύτο τα Σχέδια Εθνικής Αμύνης που πήρε μαζί του φεύγοντας απ’ το φερώνυμο Υπουργείο! Ενα e-mail κι έγινε το μέγα μπάχαλο - μπαμ από ’δώ κι έφευγαν όροφοι, μπουμ από ’κεί κι άνοιγαν φωριαμοί όπως ο τάφος του να βγει ο Λάζαρος, μπαμ και μπουμ οι κουμπουριές, κουρνιαχτός και μπούρμπερη - ναι, με ένα e-mail!
Εφθασε, άρκεσε ένα e-mail που κατέφθασε απ’ την Τρόικα για να αποκαλυφθεί σε όλο της το ελεεινό κατάντιο η γυμνότης του ελληνικού -που πλέον ελληνικό δεν είναι- κράτους. Η θλιβερή μας υπόσταση σε καθεστώς Σαμαροστουρναρέων - τίποτε άλλο δηλαδή παρά υπαλληλίσκων των υπαλλήλων της Τρόικας.
Ενα e-mail, κατακαημένη Αράχωβα, και πήραν φωτιά τα τόπια! Μπαμ και πάρ’ την κάτω τη ΛΑΡΚΟ! Μπουμ, σκόνη η ΕΑΣ! Μπαμ, πλίνθοι και κέραμοι ατάκτως ερριμένοι η ΕΛΒΟ!
Αυτή είναι πια η Ελλάδα, ένα e-mail μιας πορδής - πλην όμως ιεράς και απαραβίαστης. Τόμσεν έφα και τα σκυλιά αμολημένα να φάνε κι άλλο ανθρώπινο κρέας, να βρουν κι άλλες ζωές για να κατασπαράξουν. Μου αρέσει που κάναμε κριτική στα σοβαρά στον κ. Σαμαρά περί την άρση της Ασυλίας της χώρας ή την υπαγωγή στο αγγλικό δίκαιο των βρωμοδουλειών που προώρισται να την αλαλιάσουν, τρίχες - του ενός e-mail είμαστε, ενός e-mail του κώλου, που θα τολμούσε να στείλει σε ένα κράτος (εν κράτει) μόνον μια μαϊμού εκπαιδευμένη από άγγλο αποικιοκράτη.
Και συνεκλήθη η Σύγκλητος. Συν ο Μπάμπης ο Σκάις. Και ίδεσθε, «εγγεγραμένοι πατέρες», το e-mail που λάβαμε. Και περιέφερε ο Ποντίφιξ το e-mail, έβλεπαν τι έγραφε οι πατέρες και έφριτταν. Και σκάγαν καταγής το σκουλαρίκια, σχίζονταν στα δύο οι σφραγιδόλιθοι, πάθαιναν κλακάζ τα σώβρακά τους.

Εδώ τα καλά ληγμένα!

της Μαριαννας Τζιαντζη...
Ένα ληγμένο μήλο έδωσε η βασίλισσα-μάγισσα στη Χιονάτη
Μέχρι χθες οι περισσότεροι Έλληνες ψώνιζαν από τα «κινέζικα». Ρούχα και παπούτσια φτιαγμένα από πετρέλαιο και πλαστικό: εδώ δεν βρίσκεις είδη από βαμβάκι, δέρμα ή μαλλί. Πολλοί ψώνιζαν από τη λαϊκή αγορά αργά το μεσημέρι, όταν οι τιμές πέφτουν και τα ευπαθή φρούτα και λαχανικά έχουν ταλαιπωρηθεί. Στα σούπερ μάρκετ προτιμούσαν τις προσφορές, χωρίς να ρωτάνε πολλά για την προέλευση των προσφερόμενων ειδών. Από αύριο Δευτέρα μπορούμε να ψωνίζουμε από τα ράφια με την ένδειξη «Προϊόντα περασμένης διαθεσιμότητας» -και ουδέν λάθος αναγνωρίζεται μετά την απομάκρυνση από το νεκροτομείο.

Όταν δεν μπορούμε να ζήσουμε, δεν έχουμε την πολυτέλεια να ρωτάμε για την ποιότητα. Με την απόφασή της να νομιμοποιήσει την πώληση των ληγμένων, η κυβέρνηση δείχνει το πόσο σέβεται το αγαθό που λέγεται δημόσια υγεία, δείχνει το πόσο περιφρονεί το λαό που τον αναγκάζει να αγοράζει προϊόντα που βρίσκονται μια ανάσα από τη χωματερή.

Κάποτε οι διαχωριστικές γραμμές για τον καταναλωτή ήταν ανάμεσα στα κατεψυγμένα και τα φρέσκα, ανάμεσα στα εισαγόμενα και τα εγχώρια, ανάμεσα στο συνοικιακό μπακάλικο και το μεγάλο σούπερ μάρκετ, ανάμεσα στα χύμα και τα συσκευασμένα, ανάμεσα στα βιολογικά-μαϊμού και τα πιστοποιημένα, ανάμεσα στα βιολογικά και τα συνηθισμένα. Τώρα εισάγεται επισήμως –γιατί στην πραγματικότητα πάντα υπήρχε- μια άλλη διάκριση: τρόφιμα που δεν έχουν αλλοιωθεί και τρόφιμα που τα αγοράζουμε με δική μας ευθύνη, σαν τα τσιγάρα που η συσκευασία τους μας προειδοποιεί ότι το κάπνισμα προκαλεί θάνατο.

Τώρα αντιδράς;


Ευγενία Ηλιοπούλου, απο την Αυγη...
Τον συνάντησα κοντά στο μηχάνημα ΑΤΜ. Αγανακτισμένος. Κατακόκκινος από τον θυμό του. Έτοιμος να εκραγεί. Πρόθυμος να βάλει φωτιά στη Βουλή. Αποφασισμένος να πάει στη διοίκηση του νοσοκομείου και να τα κάνει λίμπα όλα. Χολωμένος από την απόδειξη του 15θημέρου του. Τόσα δεν έπαιρνε ούτε όταν για οικονομικούς λόγους δούλευε στην οικοδομή. Ως φοιτητής. Ο συνάδελφος κοιτούσε επίμονα το χαρτάκι μισθοδοσίας του και αναρωτιόταν τι θα πρωτοκαλύψει με τα 782 ευρώ. Ποιες τρύπες θα γεμίσει; Πού να πει τον πόνο του;
Περνούσα δίπλα του. Όχι τυχαία. Πήγαινα κι εγώ στο μηχάνημα να βγάλω λεφτά. Για την πληρωμή των λογαριασμών. Για να περάσω το επόμενο δεκαήμερο. Για να μπορέσω να καλύψω κάποια λειτουργικά έξοδα του σπιτιού μου. Τον ρώτησα τι έπαθε και φώναζε τόσο δυνατά. Θύμωσε μαζί μου. Πώς δεν βλέπω ότι του στερούν τα αυτονόητα; Τα δεδουλευμένα. Δεν βλέπω πόσο άδικα του συμπεριφέρονται; Τι κάνουν τα συνδικαλιστικά μας όργανα; Τον κοίταξα καλά-καλά στα μάτια και άρχισα και φώναζα κι εγώ.
Τώρα σε πονάει, συνάδελφε; Τώρα θυμήθηκες τα συνδικαλιστικά μας όργανα; Τόσα χρόνια απαξιούσες να ασχοληθείς μαζί τους. Τώρα αντιδράς; Πού ήσουνα, συνάδελφε, όταν άρχισαν οι περικοπές στους μισθούς μας; Όταν πέρασαν μήνες για να μας πληρώσουν τις εφημερίες; Όταν απεργούσαμε μόνο 30 άτομα στους 400 γιατρούς του ΚΑΤ; Όταν κάναμε επίσχεση εργασίας, εσύ δήλωνες ότι δεν μπορείς να εγκαταλείψεις τους ασθενείς σου! Πώς και πότε διεκδίκησες καλύτερες συνθήκες στην εργασία σου; Δεν πάλεψες, αρκέστηκες να παρακολουθήσεις από μακριά τους αγώνες μας. Επωφελήθηκες όμως όλων των επιτυχιών των μαζικών κινητοποιήσεων. Ήρθες ποτέ στις συγκεντρώσεις μας; Στις πορείες στο Σύνταγμα μαζί μας για να εκφράσεις δημόσια την αγανάκτησή σου; Γιατί κοιμόσουν; Ωραία ήταν όταν μόνο εμείς φωνάζαμε; Τώρα αντιδράς στην αδικία; Τόσο καιρό πού ήσουνα; Προτιμούσες να γελάσεις με εμάς τους λίγους που μαζευόμασταν στο αμφιθέατρο προσπαθώντας να διοργανώσουμε κάποιες αντιδράσεις. Στην αδικία. Μου έλεγες ότι είμαι γραφική όταν, μέσα από τα άρθρα μου, έπαιρνα θέση ενάντια στην παρανομία, στις περικοπές και στα απαράδεκτα που συμβαίνουν στον χώρο της Υγείας.

Οι ναζί των υπογείων...

Της Πέπης Ρηγοπούλου, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...


Τους ονομάζουν «Ναζί των υπογείων». Είναι φαινομενικά δημοκράτες της υψηλής κοινωνίας, άνθρωποι υπεράνω υποψίας ή, όπως συνηθίζουμε να λέμε εμείς οι απολίτιστοι Ελληνες, άνθρωποι της διπλανής πόρτας, αν στην περίπτωσή τους φανταστούμε την πόρτα πολυτελή, ψηλή και δρύινη. Στην πραγματικότητα πρόκειται για υποστηρικτές των κομμάτων της άκρας δεξιάς με ποσοστά πολύ υψηλά ανάμεσα στους νέους. Είναι το νέο δίκτυο που προωθεί την εξάπλωση του νεοναζισμού και του φασισμού όχι μόνον στον ειδικό τομέα που αποκαλούμε συμβατικά «πολιτική», αλλά και σε κάθε πτυχή της ζωής.

Η είδηση, δημοσιευμένη στη γαλλική εφημερίδα «Λιμπερασιόν», αφορά κατ’ αρχάς τον χώρο της Αυστρίας. Στην ουσία όμως είναι μια πραγματικότητα που παίρνει πολλές μορφές και απλώνεται σε ολόκληρη την ευρωπαϊκή ήπειρο ή και ακόμα πιο μακριά. Αλλοτε λειτουργεί σαν ένα υπόγειο δίκτυο που διαβρώνει με παράνομο ή ημιπαράνομο τρόπο το σώμα των ευρωπαϊκών κοινωνιών. Αλλοτε πάλι εκφράζεται μέσα από υποτίθεται ουδέτερους και υπεράνω υποψίας θεσμούς που αποτελούν θεματοφύλακες της δημοκρατικής νομιμότητας. Σε κάθε περίπτωση συνδέεται με πλευρές της ευρωπαϊκής και της παγκόσμιας κρίσης που εκτός από οικονομική είναι και κρίση ταυτότητας, μνήμης και ήθους.

Στην Ελλάδα το φαινόμενο του νεοναζισμού εντάσσεται σε αυτό το γενικότερο ρεύμα με μια θλιβερή ιδιαιτερότητα. Οι νοσταλγοί του Χίτλερ δρουν, συκοφαντούν, απειλούν και δυστυχώς πείθουν κόσμο σε μια χώρα όπου, πριν από εφτά δεκαετίες, ο ναζισμός και ο φασισμός υπέστησαν την πιο μαζική τους ήττα. Η ιστοριογραφία έχει καταγράψει με τον πιο εύγλωττο τρόπο τον ρόλο που η αντίσταση των Ελλήνων έπαιξε στην ανάσχεση της επίθεσης των δυνάμεων του Αξονα και τελικά στη συντριβή του.

Τετάρτη 4 Σεπτεμβρίου 2013

Η μαθηματική δομή της ελληνικής γλώσσας και άλλες τέτοιες βλακείες...

απο το Ιστολογιο του Νικου Σαραντακου...
Ένα καινούργιο παραμύθι κυκλοφορεί τις τελευταίες μέρες στο ελληνικό Διαδίκτυο, ένα κείμενο που διατείνεται ότι “Μιλώντας ελληνικά διατυπώνουμε μαθηματικές εξισώσεις” και  έχει ήδη διαγράψει εντυπωσιακή πορεία, αφού έφτασε να δημοσιευτεί σε προβεβλημένους ιστότοπους
σαν το “σκανδαλοθηρικό” παράρτημα του yahoo.gr (το οποίο βέβαια έχει και στο παρελθόν δημοσιεύσει απίστευτες μπαρούφες περί γλώσσας), ή τον γνωστό κυπριακό ιστότοπο CyToday. Κάποιοι φίλοι, και όχι ένας ή δύο, μου ζήτησαν να το σχολιάσω, κι έτσι προέκυψε το σημερινό άρθρο.

Δεν αξίζει να αναδημοσιεύσω ολόκληρη την ηλεμπαρούφα, θα σχολιάσω μερικά σημεία της. Στην αρχή, ο συντάκτης της διατείνεται ότι Η ελληνική γλώσσα δεν είναι τυχαία γλώσσα. Χτίστηκε πάνω στα μαθηματικά, και αυτό που ελάχιστοι ακόμα ξέρουν είναι ότι κάθε λέξη στην ελληνική έχει μαθηματικό υπόβαθρο. Συνεχίζει: Η πιο σημαντική τους ιδιότητα είναι ότι το κάθε γράμμα έχει μια αριθμητική τιμή/αξία, κάθε γράμμα είναι ένας αριθμός, οπότε κατ επέκταση και κάθε λέξη είναι ένας αριθμός.
Θα τα έχετε ξανακούσει αυτά, όταν είπαμε για τους λεξάριθμους, αλλά βέβαια εδώ έχουμε μια θεμελιώδη παρεξήγηση. Το γεγονός ότι στην αρχαία Ελλάδα χρησιμοποιήθηκαν τα γράμματα του αλφαβήτου ως σύμβολα αναπαράστασης των αριθμών, σε ένα όχι και πολύ βολικό αριθμητικό σύστημα (δοκιμάστε να κάνετε πράξεις και θα δείτε πόσο δύσκολο, αν και όχι αδύνατο, είναι), δεν σημαίνει ότι τα γράμματα είχαν εγγενώς αυτή την ιδιότητα, εννοώ την αριθμητική αξία. Αυτό είναι αντιστροφή της πραγματικότητας. Την αριθμητική αξία την προσλάβανε τα γράμματα μόνο αφού έγινε η αντιστοίχιση, δεν την είχαν ανέκαθεν.
Ποια είναι η αριθμητική αξία κάθε γράμματος, θα το θυμάστε. Αν το έχετε ξεχάσει, ιδού ο πίνακας:

Μέρες Σεπτέμβρη....

Του Βασίλη Συμεωνίδη, απο το Alter Thess...
Πάνε πολλά χρόνια από τότε που οι μέρες του Σεπτέμβρη έρχονταν με μόνη τη θλίψη της μέρας που μικραίνει και την αναμονή των μαθητών για να ζωντανέψουν οι αίθουσες. Σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε, το μυαλό των περισσότερων εκπαιδευτικών δεν είναι στην ουσία της δουλειάς μας· δεν είναι στο γνωστικό αντικείμενο και στους τρόπους που θα το συζητήσουμε με τους μαθητές. Βεβαίως και η έγνοια μας παραμένει στους μαθητές, παιδιά μας κι αυτά, που τους σκιάζει εκείνο το ανείπωτο ποσοστό της ανεργίας των νέων ειδικά. Και 'κει κάπου συναντιέται η μοίρα των απολυμένων, των “διατεθειμένων”, των επισφαλώς εργαζόμενων εκπαιδευτικών με τους νέους της κοινωνίας μας. Με το ερώτημα για ποιον λόγο, όλο και περισσότερο, ο δάσκαλος της σχολικής αίθουσας νιώθει την εκπαιδευτική πολιτική απέναντί του; Και πως μπορεί να σταθεί απέναντί της;
Σκεφτόμαστε τις κινήσεις του παρελθόντος, δικές μας ατομικά και του συνόλου, τα λάθη και τις ανεπάρκειες, τα αποτελέσματα των δημόσιων πράξεών μας, τη στάση μας στα πλαίσια του εργασιακού χώρου, του σχολείου δηλαδή. Από την άλλη είναι οι υπαρκτές διαιρέσεις που ανεπαίσθητα κομμάτιασαν το σύνολο: παλιοί με κατοχυρωμένα δικαιώματα, νέοι μεταπτυχιακοί και διδάκτορες, πολύτεκνοι και ειδικές κατηγορίες, ασεπίτες και τεχνολογικές ειδικότητες και πόσα άλλα... Πράγματα που αναφύονται συνεχώς μπροστά και που δεν συζητιούνται για να λυθούν. Βεβαίως, ο παλιότερος συνάδερφος καταλαβαίνει καλά ότι εδώ και τρία χρόνια, με το νέο βαθμολόγιο, οι νέοι συνάδερφοι αμείβονται τόσο που δεν μπορούν να 'χουν το σπίτι τους, το φαγητό τους, την ψυχαγωγία τους, δεν μπορούν να ζήσουν όπως αυτός νεοδιόριστος πριν δεκαπέντε - είκοσι χρόνια· ο διδάκτορας καταλαβαίνει καλύτερα ότι η επιστημοσύνη του δεν είναι διαχωρισμός για τη δουλειά στη δευτεροβάθμια που ζητά άλλα πράγματα· ο πολύτεκνος ξέρει καλύτερα ότι και το ένα ή δύο παιδιά είναι εξίσου παιδιά κι' αυτά, ακόμα και την θέση όσων δεν έγιναν γονείς· αυτός που διορίστηκε με τον διαγωνισμό ξέρει καλά μέσα του ότι στις λίγες ώρες που έγραφε δεν απέδειξε την αξιοσύνη, ούτε την δύναμη που χρειάζεται η διδασκαλία. Και άλλα πολλά που μπορούμε να δούμε με ανάλογη οπτική… Όμως, όλα αυτά που ξέρουμε καλά είναι ανάγκη να τα πούμε μεταξύ μας καθαρά. Κάπως έτσι, ίσως βρούμε την κοινή βάση συμφέροντος.

Να ζήσετε να το θυμόσαστε...

του Δημητρη Μηλακα, απο το Ποντικι...
Το – μια φορά κι έναν καιρό – Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα μας έχει αφήσει χρόνους εδώ και καιρό. Άρχισε να αργοπεθαίνει από την εποχή που κάποιοι (πολλοί) απ’ τους... συντρόφους άρχισαν να ανακαλύπτουν την κρυφή γοητεία της μπουρζουαζίας με τις Mercedes, τα κότερα και τα δωράκια. Από τότε και κάθε 3 Σεπτέμβρη τελείται το μνημόσυνο του μακαρίτη...

Κατά κανόνα, για τις μεγάλες κληρονομιές, απαιτείται κάποιος χρόνος για να ξεκοκαλιστούν από τους απογόνους. Φωτεινή εξαίρεση ο Γιώργος Παπανδρέου, που χρειάστηκε μόλις ένα εξάμηνο στην πρωθυπουργία για να «φάει» μέχρι σέντσι το τεράστιο προσωπικό πολιτικό κεφάλαιο που του παρέδωσαν οι πρωθυπουργοί παππούς και πατέρας του.

Βέβαια, απ’ αυτή την κληρονομιά έφαγαν και άλλοι. Πρώτοι και καλύτεροι οι λεγόμενοι εκσυγχρονιστές του πρωθυπουργού Σημίτη. Ήταν αυτοί που μέσα σε δυο τετραετίες ολοκλήρωσαν με... γερμανική μεθοδικότητα το έργο της αφυδάτωσης του ΠΑΣΟΚ από κάθε ρανίδα σοσιαλιστικής αντίληψης και το μετέτρεψαν σε κόμμα - ευνούχο του νεοφιλελευθερισμού.

Εξέχουσες προσωπικότητες μετείχαν με βουλιμία σ’ αυτό το μεγάλο φαγοπότι της σοσιαλ - σοσιαλδημοκρατικής κληρονομιάς: Βενιζέλος, Πάγκαλος, Παπαντωνίου, Τσοχατζόπουλος, Βερελής, Τσουκάτος, Διαμαντοπούλου, Λοβέρδος, Σηφουνάκης, Παπουτσής και άπειροι άλλοι, από την κορυφή ώς τον πάτο της κομματικής νομενκλατούρας, έζησαν ημέρες πολιτικής δόξας.

Κάποιοι από δαύτους μαζεύτηκαν (και) χθες, 3 του Σεπτέμβρη, για να δουν αν έχει απομείνει τίποτε από την κληρονομιά που τους επέτρεψε να τα καλοβολέψουν τόσα χρόνια. Η τρυφηλότητα μέσα στην οποία πέρασαν τον βίο τους, ωστόσο, έχει και τις επιπτώσεις της, μια από τις οποίες είναι η μυωπία. Η πολιτική μυωπία, εν προκειμένω.

Τρίτη 3 Σεπτεμβρίου 2013

Ο ρεαλισμός της ουτοπίας και η δυστοπία του ρεαλισμού!

(Ουτοπία: (από το ελληνικό ου+τόπος) Πλατωνικά είναι το όνομα για μια ιδανική κοινότητα ή κοινωνία.
Δυστοπία: Ονομάζεται η περιγραφή ενός κόσμου απόλυτης δυστυχίας)
Ίσως ο τίτλος ξενίζει αρχικά αλλά θα καταλάβετε παρακάτω γιατί χρησιμοποίησα τον οξύμωρο αυτόν τίτλο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται από τον Μάιο του 2012 στο κέντρο μιας συντονισμένης επίθεσης στην οποία του ζητείται με εμμονή (από φίλους και εχθρούς, ο καθένας για τους δικούς του λόγους) να παρουσιάσει ένα «ρεαλιστικό σχέδιο» διεξόδου από την κρίση, την στιγμή που δεν έχουν ούτε αυτοί που τη δημιούργησαν!
Αυτό, ώς ένα σημείο (την κατάθεση σχεδίου), θα μπορούσαμε να το θεωρήσουμε (πάλι με πολλά ερωτηματικά) σωστό. Αν βέβαια, σε αυτή την πράξη, δεν εμπλέκονταν βαθιά ριζωμένες στην ελληνική κοινωνία δεισιδαιμονικές αντιλήψεις, έναντι της Αριστεράς και των οραμάτων της και μια ευρωπαϊκή αντιαριστερή προπαγάνδα που δαιμονοποιεί ό,τι αντιστέκεται στο νεοφιλελεύθερο μοντέλο που προσπαθεί να επιβάλει!
 Από ποιον ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν, έχουν απαίτηση και τι είδους λύση επιθυμούν;
Η προσπάθεια ενός ολόκληρου συστήματος να προσγειώσει τον ΣΥΡΙΖΑ σε έναν «πολιτικά ρεαλιστικό τόπο», που να φτάνει, άντε το πολύ, στην ευάλωτη και διαχειρίσιμη συστημικά σοσιαλδημοκρατία, αλλοιώνει τα χαρακτηριστικά που τον προώθησαν προς την αξιωματική αντιπολίτευση. Του αφαιρεί ριζοσπαστισμό και φαλκιδεύει το εγχείρημα της ανατροπής και της δημιουργίας δεύτερου διακριτού πόλου κόντρα στο νεοφιλελευθερισμό.
Είναι γνωστό (έτσι νομίζω) ιστορικά ότι μια καπιταλιστική οικονομική κρίση δεν αντιμετωπίζεται με απλή διαχείριση, αλλά ούτε και με φόβο έναντι αυτών που τη δημιούργησαν. Διότι, νομοτελειακά, στο τέλος θα σε καταβροχθίσει η κινούμενη άμμος του ασταθούς καπιταλιστικού περιβάλλοντος.
Κάτι ανάλογο δηλαδή, με το να προσπαθείς να σβήσεις τη φωτιά στο δάσος με μια βρεγμένη πετσέτα!

Τα νόθα του ελληνικού νεοφιλελευθερισμού...

«Επισημάναμε από την αρχή και χωρίς δισταγμούς το σφάλμα του Μνημονίου. Αλλά στηρίξαμε από την αρχή και όσα σωστά περιελάμβανε, κυρίως τις διαρθρωτικές αλλαγές. Αποδείχθηκε ότι είχαμε δίκιο όταν μιλούσαμε για το λάθος του πρώτου Μνημονίου». Ετσι ξεκινά η συνέντευξη που έδωσε ο πρωθυπουργός στην «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία».
 Ο ακροβατισμός της διάκρισης του πρώτου από το δεύτερο Μνημόνιο είναι προφανής και δεν ξεγελά κανέναν. Καμιά ουσιώδη διαφορά δεν έχουν τα δύο Μνημόνια, διότι και τα δύο αποτελούν επανάληψη της γνωστής συνταγής του ΔΝΤ, ακόμη μια εφαρμογή της νεοφιλελεύθερης στρατηγικής της «Συναίνεσης της Ουάσιγκτον», με μόνο μία βασική ιδιομορφία: ότι παρόμοιες πολιτικές «σοκ και δέους» επιχειρήθηκαν για πρώτη φορά σε τέτοια έκταση σε μια χώρα του «Πρώτου Κόσμου».
Οπως ομολογήθηκε από τους ίδιους τους υπουργούς του ΠΑΣΟΚ που έσυραν τη χώρα στο πρώτο Μνημόνιο, για την κατάρτισή του «δεν είχε γίνει η παραμικρή προετοιμασία και απλώς την τελευταία στιγμή απομονώνονταν τμήματα από παλαιότερα Μνημόνια του ΔΝΤ με την Τουρκία, το Μεξικό ή την Ουγγαρία και προσαρμόζονταν βιαστικά για να συνθέσουν το ελληνικό Μνημόνιο» (...) «Είναι μια κακή συρραφή, ένα "Μνημόνιο-Φρανκενστάιν"»1.
1. Οι διαρθρωτικές αλλαγές που υπερασπίζεται ο πρωθυπουργός αποτελούν τη γνωστή, ήδη από τη Χιλή του Πινοσέτ, συνταγή:
* Συμπίεση του μισθολογικού κόστους και απορρύθμιση της εργατικής νομοθεσίας, με σκοπό τη μεγιστοποίηση της ιδιωτικής κερδοφορίας.
* Μαζική μεταφορά πόρων από το δημόσιο στον ιδιωτικό τομέα, μέσω ιδιωτικοποιήσεων των δημοσίων επιχειρήσεων και δημοσιοποίηση των ζημιών των τραπεζών.
* Μονεταριστική πολιτική λιτότητας με έμφαση στη δραματική μείωση των δημοσίων δαπανών, ιδίως των κοινωνικών.

H Eυρώπη της… Μερκιαβέλι...

Του Ούλριχ Μπεκ*, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...

Η Μέρκελ, με ακραίο νεοφιλελευθερισμό στις άλλες χώρες και με σοσιαλδημοκρατική συνταγή στη χώρα της, έχει πετύχει να τη φοβούνται στην όλο και πιο γερμανική Ε.Ε. και να την αγαπούν οι συμπολίτες της.
Υπό τον καθησυχαστικό τίτλο «Εμείς οι Γερμανοί δεν επιθυμούμε μια γερμανική Ευρώπη», ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, με ένα άρθρο του σε εφημερίδα, αρνήθηκε ότι η Γερμανία επιδιώκει να έχει έναν ηγετικό πολιτικό ρόλο στην Ε.Ε. «Η ιδέα ότι οι Γερμανοί επιθυμούν να παίξουν έναν ιδιαίτερο ρόλο στην Ευρώπη αποτελεί μια παρεξήγηση», μας καθησύχασε ο Σόιμπλε. «Δεν ζητάμε από τους άλλους να γίνουν σαν εμάς. Αυτή η κατηγορία δεν έχει περισσότερο νόημα από τα εθνικά στερεότυπα που κρύβονται πίσω από τέτοιου είδους δηλώσεις».

Ομως τα γεγονότα μάς δείχνουν μια άλλη ιστορία, όπως διαπίστωσε ο πολιτικός επιστήμονας Εντγκαρ Γκραντ, διεξάγοντας μια πανευρωπαϊκή έρευνα, ο οποίος μελέτησε τη συζήτηση σχετικά με την ευρωπαϊκή κρίση σε διαφορετικά κράτη. Τα ευρήματά του κατατείνουν σε μια ξεκάθαρη διαφορά μεταξύ της Γερμανίας και των υπόλοιπων ευρωπαϊκών χωρών, περιλαμβανομένης της Βρετανίας. Ενώ σε όλες τις χώρες υπερεθνικοί πρωταγωνιστές (όπως η τρόικα) αναγνωρίζονται ως ισχυροί παίκτες σ’ εθνικό επίπεδο, αγνοούνται στη δημόσια συζήτηση εντός Γερμανίας. Αυτό σημαίνει ότι η γερμανική συζήτηση για την ευρωκρίση ήταν πρωταρχικά και κυρίως μια εθνική συζήτηση, ενώ σε όλες τις άλλες χώρες ήταν κυρίως μια ευρωπαϊκή συζήτηση. Αυτά τα εμπειρικά δεδομένα επιβεβαιώνουν καθαρά τη διάγνωσή μου για μια «γερμανική Ευρώπη».

Προεκλογική περίοδος α λα… γερμανικά

Με τις εθνικές εκλογές να διεξάγονται τον Σεπτέμβριο, ο επισκέπτης στο Βερολίνο θα περίμενε να είναι η πόλη το επίκεντρο μιας θερμής αντιπαράθεσης σχετικά με την Ευρώπη. Ομως η Γερμανία παραδόξως είναι αποκομμένη απ’ αυτά. Η γερμανική προεκλογική καμπάνια εν όψει των γενικών εκλογών της 22ας Σεπτεμβρίου έχει επικεντρωθεί στο θέμα των αμερικανικών υποκλοπών, στο αυξανόμενο κόστος της ενέργειας και στις παροχές φροντίδας των παιδιών. Αυτό είναι όλο. Η Γερμανία, το κλειδί για να λυθεί η ευρωκρίση, μοιάζει να έχει ανοσία στην πολωμένη συζήτηση σχετικά με τις εναλλακτικές λύσεις, καμία από τις οποίες δεν προσφέρεται δωρεάν.

Κλεφτοδήμαρχοι ή βλαχοδήμαρχοι;

του Πετρου Κατσακου, απο το Left.gr...
Είναι κάτι «περίεργοι» κονδυλοφόροι που εδώ και τρία χρόνια μας έχουν διαβάσει 33.000 φορές εκείνο το περίφημο πόρισμα Ρακιντζή για τις ατασθαλίες στους ΟΤΑ και σε κάθε ευκαιρία χύνουν χολή και δηλητήριο για τους «κλεφτοδήμαρχους» και σήμερα διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για τους «βλαχοδήμαρχους» του Τσίπρα. Είναι οι ίδιοι που υπεραμύνθηκαν των μνημονιακών πολιτικών που οδηγούν  την Αυτοδιοίκηση στην απαξίωση, την κοινωνία στην καταστροφή και τη δημοκρατία στο περιθώριο.

Είναι οι ίδιοι που έκλεισαν τα μάτια και τα αυτιά στον κυβερνητικό αυταρχισμό των Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου και κατέβασαν τις πένες τους στην κατάλυση του αυτοδιοίκητου των ΟΤΑ και στις απολύσεις χιλιάδων εργαζομένων. «Υπάρχουν κλέφτες Δήμαρχοι» βροντοφώναζε πριν μερικούς μήνες ο πολύς Θόδωρος Πάγκαλος και οι κονδυλοφόροι του Μνημονίου χαμογελούσαν με νόημα.

Εντάξει με τους «κλεφτοδήμαρχους», μα αυτό που δεν ανέχθηκαν ήταν ο χαρακτηρισμός «βλαχοδήμαρχος», όπως η αρθρογράφος που πάνω στον πρωταγωνιστικό οίστρο της είδε ακόμη και εθνολογικά χαρακτηριστικά στην φράση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ. Και όλα αυτά την ώρα που γαλάζιες και πράσινες «κοπτοραπτούδες» ψαλιδίζουν μέρα νύχτα τον εκλογικό νόμο έτσι ώστε στις επερχόμενες αυτοδιοικητικές εκλογές να σώσουν ό,τι έχει απομείνει από τη γραφική φυλή των βλαχοδημάρχων τους.

Η ήττα των πνευματικών ανθρώπων...

Οδυσσέας Ιωάννου, Protagon.gr...
Δεν είσαι ποιητής για να μου πεις πως όλοι κάποτε θα πεθάνουμε. Το έχω υπόψιν μου. Εσύ πες μου πως δεν θα πεθάνουμε ποτέ ή τουλάχιστον προετοίμασέ με για τον θάνατο, κάντον να φαίνεται ως μία «δίκαιη» κατάληξη μιας ζωής με ένα κάποιο νόημα.
Δώσε μου πάθος. Βάλε μια φωτιά στην άκρη μου και άστην να δούμε μέχρι πού θα με φτάσει. Σκάλισέ με ως το κόκαλο, παίδεψέ με μέχρι να πω έλεος, τύφλωσέ με, ξαναδώσε μου το φως μου με ένα άγγιγμα, γίνε η γκόμενα που θα μου γαμήσει το μυαλό, ρε γαμώτο! Αλλιώς, τι πνευματικός άνθρωπος είσαι; Βοηθός λογιστού με ειδίκευση στην προσθαφαίρεση ακέραιων αριθμών είσαι.
Δεν με νοιάζει τόσο η πολιτική σου τοποθέτηση. Μπορεί να είσαι ένας ειλικρινής και άδολος ιδεολόγος του νεοφιλελευθερισμού ή απλά ένας φοβικός που τρέμεις την παραμικρή ρήξη και σου λείπει κάποιο ένζυμο για να ακούσεις την οποιαδήποτε αποστροφή ριζοσπαστικής σκέψης. Τα σέβομαι απόλυτα. Μπορεί απλά να έχεις ιδιαίτερη έφεση στην «προσαρμοστικότητα», ταΐζοντας την ανάγκη για επιβεβαίωση των λεγομένων του από ένα μεγάλο κοινό, έτσι για να ξαναθυμηθείς πώς είναι να έχει αποδοχή αυτό που γράφεις…
Μπορεί να είσαι ο συγγραφέας ή η συγγραφέας του ενός βιβλίου, και το γλυκάδι του πρώιμου χρίσματος του «πνευματικού ανθρώπου» να έχει ξεραθεί πια στα δάχτυλά σου και να προσπαθείς αγωνιωδώς να το ξαναϋγράνεις.

Σχέδιο Μάρσαλ και Σχέδιο Μέρκελ...

του Παντελη Μπουκαλα, απο την Καθημερινη...
Οι μικρόψυχοι και κακοήθεις θα έσπευδαν να ισχυριστούν ότι βρέθηκε επιτέλους απάντηση στο βασανιστικό ερώτημα «ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο». Και θα παρέβλεπαν έτσι την προφανή εξαιρετική τιμή: Από τα ενενήντα λεπτά της τηλεοπτικής αναμέτρησης της καγκελαρίου Αγκελα Μέρκελ με τον υποψήφιο των Σοσιαλδημοκρατών Πέερ Στάιμνπρουκ τα δώδεκα, περίπου το 13,5% δηλαδή, καταναλώθηκαν με αντικείμενο την Ελλάδα. Μια Ελλάδα που, αδικώντας τον εαυτό της, εθίστηκε σχεδόν από γεννησιμιού της να κρέμεται από ξένα χείλη, για να πληροφορηθεί για το μέλλον της, και από ξένα χέρια, που τη «βοηθούν» και την καθοδηγούν ώστε να υλοποιήσει το υπαγορευμένο μέλλον της· συμφωνεί - δεν συμφωνεί. Με το προδιαγραφόμενο μέλλον μας, που δεν θα είναι παρά το παρόν μας επιδεινωμένο, ουδείς συμφωνεί. Ούτε καν η κυριότερη από τις δύο κυβερνώσες πολιτικές δυνάμεις, η Ν.Δ., που με εντελώς διαφορετικά συνθήματα πολιτεύτηκε στη διπλή προεκλογική κονίστρα του 2012: με «άλλα μείγματα», «επαναδιαπραγματεύσεις» και Ζάππεια. Κι ωστόσο, απλώς παρακολουθούμε τη μοίρα μας. Οποιες διαφορές κι αν χωρίζουν τους δύο υποψηφίους για τη γερμανική καγκελαρία (περίπου όσες χωρίζουν τους εγχώριους σοσιαλιστές, που δεν εορτάζουν σήμερα, τρεις του Σεπτέμβρη, από τους νεοφιλελευθέρους μας), τους ενώνει το αυτονόητο: το συμφέρον της χώρας τους. Το οποίο συμφέρον μαθηματικά και υλικά εκφράζεται με τα σαράντα δισ. που προσέφερε στη γερμανική οικονομία η κρίση της Ευρωζώνης διά της μειώσεως των επιτοκίων δανεισμού. Φυσικά, η παράταση και η επιδείνωση της κρίσης στις χρεοκοπημένες χώρες του Νότου (που βλέπουν την ανεργία και την ανέχεια να διογκώνονται αφόρητα και τα τελευταία λείψανα κοινωνικού κράτους να εξαερώνονται όσο υλοποιούνται τα «προγράμματα δημοσιονομικής προσαρμογής»), δεν συμφέρει κανέναν· ούτε τη Γερμανία.

Nullo labore*… ο κάθε κατεργάρης στον πάγκο του!...

Της Αγγέλικας Σαπουνά, απο την Εποχη...
Η αντιδραστική μεταρρύθμιση Αρβανιτόπουλου για τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση

Με το νομοσχέδιο Αρβανιτόπουλου ολοκληρώνεται η αντιδραστική νεοφιλελεύθερη αντιμεταρρύθμιση του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος, μέσα από την αναδιάρθρωση της μεταϋποχρεωτικής εκπαίδευσης, με ενίσχυση των πλέον ταξικά επιλεκτικών και ιδεολογικά συντηρητικών χαρακτηριστικών της. Βασικοί άξονες:
• Αναδιάρθρωση της ανώτερης δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, με έμφαση στη στεγανοποίηση και την επιλεκτικότητα των δομών της μεταϋποχρεωτικής δευτεροβάθμιας (Γενικού Λυκείου, Επαγγελματικού – ΕΠΑΛ και Σχολών Επαγγελματικής Κατάρτισης - ΣΕΚ εκτός λυκειακής βαθμίδας). Ο στόχος, όπως αναφέρει και η αιτιολογική έκθεση, είναι ο έλεγχος –στην προοπτική της μείωσης– των ροών προς τη δημόσια τριτοβάθμια εκπαίδευση. Ως μέσον επιλέγεται η ώθηση των αποφοίτων γυμνασίου σε κατευθύνσεις που δεν οδηγούν στη δημόσια τριτοβάθμια ή και απευθείας στην αγορά εργασίας.
Πράγματι, μόνον η αποφοίτηση από το Γενικό Λύκειο επιτρέπει την πρόσβαση σε όλο το εύρος της τριτοβάθμιας. Η αποφοίτηση από το ΕΠΑΛ ανοίγει  το δρόμο μόνον προς τα ΤΕΙ ή σε ορισμένα από αυτά, οι δε ΣΕΚ (σχολές επαγγελματικής κατάρτισης), δεν οδηγούν καν σε απολυτήριο Λυκείου και ανοίγουν δρόμους σπουδών μόνον για ΙΕΚ.
Στην εισηγητική έκθεση του νομοσχεδίου, αναφέρεται ως ρητή στόχευση η ενίσχυση της ροής προς την επαγγελματική εκπαίδευση (ΕΠΑΛ-ΣΕΚ-ΙΕΚ) και η αντιστροφή των αναλογιών που ισχύουν σήμερα (75% Γενικό Λύκειο – 25% ΕΠΑΛ, μεταξύ των μαθητών Λυκείου, ενώ οι απόφοιτοι γυμνασίου επιλέγουν να συνεχίσουν σε ΕΠΑΣ μόνον σε ποσοστό 17%).

3ης του Σεπτέμβρη να ξερνάς...

απο το Alter Thess...
Έχουν γραφτεί – και στο  alterthess -  πολλές αναλύσεις για το πότε ακριβώς πέθανε το ΠΑΣΟΚ, δηλαδή για το πόσο καιρό παραμένει άταφο το πτώμα του και αυτό γυρνάει σαν ζόμπι με αρχηγό έναν άθλιο τύπο που εκπροσωπεί ανοιχτά και χωρίς ίχνος ντροπής τα συμφέροντα των ελλήνων εκατομμυριούχων.
Νομίζω πως το ΠΑΣΟΚ πέθανε όχι όταν υπέγραψε το πρώτο μνημόνιο, όπως υποστηρίζουν οι περισσότεροι, αλλά κάπου τις τελευταίες μέρες τις κυβέρνησης Παπανδρέου του νεότερου.
Πέθανε όταν υπουργοί, βουλευτές και στελέχη του κόμματος αμφισβητούσαν και γελοιοποιούσαν τις καταγγελίες εκπαιδευτικών ότι πάρα πολλά παιδιά πάνε στο σχολείο εντελώς νηστικά. Είχες δηλαδή από τη μία τους πολλούς καλούς ανθρώπους να τρέμουν από οργή μπροστά στην αδικία, και δεν υπάρχουν μεγαλύτερες αδικίες από αυτές που γίνονται σε βάρος των παιδιών, και από την άλλη τους Πασόκους να λένε πως στην Ελλάδα, στην Ελλάδα που σε μεγάλο βαθμό αυτοί έφτιαξαν, κανένα παιδί δεν πεινάει, κανένας μαθητής δεν πηγαίνει νηστικός στο σχολείο και πως όλα αυτά ήταν προπαγάνδα της Αριστεράς για να κερδίσει μερικά ψηφαλάκια.
Ο θάνατος του ΠΑΣΟΚ είχε να κάνει με μία… ασθένεια πολύ συγκεκριμένη, με την οργανωμένη μετακίνηση του στο χώρο της νεοφιλελεύθερης κεντροδεξιάς, μία ιστορία που βέβαια δεν ξεκίνησε, αλλά ολοκληρώθηκε, με τους Πασόκους να γελούν όταν άκουγαν ότι υπάρχουν παιδιά στην Ελλάδα που πεινάνε.

Το ελληνικό ζήτημα στις φαντασιώσεις των Γερμανών πολιτικών...



Γιώργος Σταθάκης, απο την Αυγη...
"Η Ελλάδα δεν έπρεπε να έχει μπει στο ευρώ και αυτή ευθύνεται για την ευρωπαϊκή κρίση". "Θα χρειαστεί και τρίτο πακέτο βοήθειας". Αυτό μπορεί να είναι 10 δισ., μπορεί να είναι και 77 δισ. "Δεν θα υπάρξουν νέα Μνημόνια σε άλλες χώρες μετά την ελληνική εμπειρία". "Δεν μπορείς να αναμορφώσεις μία χώρα με έξωθεν παρεμβάσεις". "Κανένα κούρεμα του ελληνικού χρέους". "Η Ελλάδα να πληρώσει τα δάνειά της από την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, κατ' αναλογία μίας εταιρείας που πτωχεύει".
Οι διαδοχικές δηλώσεις Μέρκελ, Σόιμπλε, Στάινμπρουκ, του πρόεδρου των Γερμανών βιομηχάνων και άλλων υποδηλώνουν την πλήρη σύγχυση που επικρατεί στην προεκλογική περίοδο στη Γερμανία αναφορικά με το ελληνικό ζήτημα. Η Μέρκελ επιθυμεί διακαώς την αναπαραγωγή του σημερινού κυβερνητικού συνασπισμού, εφόσον οι Φιλελεύθεροι καταφέρουν να μπουν στην Βουλή, οξύνοντας τις κορώνες κατά της προβληματικής Ελλάδας. Ο Σόιμπλε επενδύει στον μεγάλο συνασπισμό με τους Σοσιαλδημοκράτες και δίνει συνεχή επιχειρήματα για την αναγκαιότητα τρίτου πακέτου διάσωσης, έστω μικρότερου ύψους.
Οι Σοσιαλδημοκράτες επιτίθενται για τα ψέματα της Μέρκελ αναφορικά με την ωραιοποίηση του ελληνικού προβλήματος μιλώντας για τρίτο πακέτο ύψους 77 δισ., χωρίς να προτείνουν όμως κάτι πολύ διαφορετικό. Οι βιομήχανοι μιλούν ως συνήθως για τα "χρυσαφικά", την ανάγκη εκποίησης της δημόσιας περιουσίας. Η γερμανική Αριστερά ασκεί έντονη κριτική στις αποτυχημένες πολιτικές λιτότητας και καλεί να βρεθεί η λύση μέσω ευρωπαϊκών πρωτοβουλιών, αλλά και μέσω της αναγκαστικής εκποίησης της περιουσίας των πλουσίων στην Ελλάδα. Εντούτοις η συζήτηση αποφεύγει μερικές θεμελιακές αλήθειες.

Δευτέρα 2 Σεπτεμβρίου 2013

Φτιάχνοντας μια Χώρα με τις Λέξεις: «Νέα Ελλάδα»...

«Εμπρός για μιαν Ελλάδα νέα, εμπρός, μ' ελληνική καρδιά….», Ύμνος της ΕΟΝ.


Δύο λέξεις είναι αρκετές για να φτιάξεις μια χώρα· κάτι παρόμοιο με το «Σουσάμι άνοιξε» ή το «Άμπρα-κατάμπρα».
Η «Νέα Ελλάδα» είναι το όραμα των νεοφιλελεύθερων μετα-εκσυγχρονιστών, σε αντίστιξη με τη «Νέα Ευρώπη» των ευρωγραφειοκρατών.
Τι είναι η «Νέα Ελλάδα»; Ο πρόεδρος της ΝΔ είναι σαφής: «Και τώρα πια, το καταλαβαίνει και ο Ελληνικός λαός: Ότι το όραμα της Νέας Ελλάδας, αφορά όλους, αγγίζει τους πάντες…..αυτή τη Νέα Ελλάδα την είχαν στο μυαλό τους και στην καρδιά τους, εκατομμύρια Έλληνες, πριν την πούμε εμείς».

Η νομιμοποίηση της «Νέας Ελλάδας» γίνεται με το επιχείρημα της «προσφυγής στο λαό» («ad populum»): η εξουσία «λέει», εκφέρει αυτό που ο «λαός» εμπεριέχει προλεκτικά· κατασκευάζει τον «λαό», και κατόπιν την ίδια την κοινωνική πραγματικότητα, εν ονόματι του ίδιου «λαού». Με το αντίστοιχο επιχείρημα της προσφυγής στην «έκτακτη ανάγκη», το κυβερνητικό μπλοκ παρανομοθετεί, με βάση το παρασύνταγμα των δανειστών, μετατρέποντας τη χώρα σε νεοαποικία υπό δίκαιο κατεχόμενης χώρας. Εδώ, η θεσμική επίθεση στο πραγματικό λαό γίνεται με την προσφυγή στη σωτηρία της χώρας.

Η αξίωση οικονομικής και πολιτικής κυριαρχίας μεταγράφεται σε λέξεις, με σκοπό την υποταγή των συνειδήσεων. Στην ιστορία των πολιτικών συνθημάτων, η χρήση του επίθετου «νέος/α» υποδηλώνει τη συντεταγμένη εξουσιαστική βία που επιζητά τον απόλυτο έλεγχο της κοινωνικής νόησης, την ολοκληρωτικού τύπου κατασκευή της κοινωνικής πραγματικότητας.

Το κόμα της ελλάδος είναι το σινφέρον (δύο γράμματα του Ζορμπά στον Καζαντζάκη)...

Γελωτοποιος...
αρχείο λήψης 
Ο Μιγκέλ ντε Ουναμούνο υποστήριζε ότι μέσα σε κάθε Ισπανό υπάρχει ένας Κιχώτης και ένας Πάντσα. Ένας παθιασμένος ονειροπόλος -ένας τρελός ιδαλγός,
και ένας κουτοπόνηρος χωρικός, που έχει το νου του μόνο στο εύκολο κέρδος.
Όταν ήμουν νέος και ανόητος (τώρα μεγάλωσα, αλλά παρέμεινα ανόητος), βαυκαλιζόμουν πιστεύοντας ότι μέσα σε κάθε Έλληνα -και σε μένα βεβαίως, υπάρχει ένας Ζορμπάς και ένας Καζαντζάκης.
Ένας ηδονιστής, ένας άνθρωπος-σώμα, και ένας διανοούμενος, ένας άνθρωπος-μυαλό.
Ευσεβείς πόθοι, ενός ανόητου νέου που δεν ήθελε να αντικρίσει την πραγματικότητα: Ότι δεν υπάρχουν «άνθρωποι-ιδέες» κρυμμένοι μέσα στους ανθρώπους με «σάρκα και οστά» (όπως μας αποκαλούσε ο Ουναμούνο).

Ο άνθρωπος είναι ένα θεριό. Αν πας να το εγκλωβίσεις θα σε κατασπαράξει.
Αλλά του αρέσει να μπαίνει μόνος του σε κλουβιά, κλουβιά που νομίζει ότι τα επέλεξε και καθόλου ως τέτοια δεν τα βλέπει, ακόμα κι αν χρειάζεται lexotanil, ψευδαισθήσεις, γκατζετάκια και ιδεολογίες, για να αντέξει τον εκούσιο εγκλωβισμό του.
Ο άνθρωπος (κάθε άνθρωπος, Ισπανός, Έλληνας και Ουρουγουανός), είναι ένα άθυρμα στα χέρια των αιώνων και των καταστάσεων. Σπανίως υψώνει το κεφάλι έξω από το βούρκο για να κοιτάξει τα αστέρια -και νομίζει ότι οι σκιές στα τοιχώματα της σπηλιάς είναι τα αληθινά αστέρια.
Πως θα μπορούσε να αντέξει ο νους το κατάφωτο κενό; Μόνο χτίζοντας τις δικές του προσωπικές φυλακές.
Εμείς είμαστε οι δεσμώτες, εμείς και οι φύλακες.

φτου ξελευτερία...


Solaris...

Πήγα σήμερα στο σχολείο. Ήθελα να πάρω τα πράγματά μου, τα βιβλία μου, κάτι φωτοτυπίες πρακτικών, να παραδώσω κλειδιά κλπ κλπ. Πόσο με χάρηκα που ΔΕΝ τους άφησα να με λυπηθούν. Στην αρχή με πλησίασε η πρώτη έτοιμη για συλληπητήρια, τσαμπουκαλεύτηκα, της απάντησα πως είμαι μια χαρά και γουστάρω που τελικά απελευθερώθηκα. Πως θα το κυνηγήσω δικαστικά να γυρίσω στην εκπαίδευση αλλά με τους δικούς μου όρους, όχι με άλλων, και πως αν δεν δικαιωθώ έχω κάνει ήδη τα κουμάντα μου που τα γουστάρω κιόλας. Τα μάζεψε και την έκανε, ήθελε ντε και καλά να με λυπηθεί. Τους άφησα ένα ψήφισμα να υπογράψουν, δεν του έριξαν δεύτερη ματιά. Αν χρειαστεί θα υπογράψω ψήφισμα για πάρτη τους (αν και θα ήθελα αντί γιαυτό να τους φτύσω κατάμουτρα) αλλά τους αντιπαθώ σφόδρα και τελικά χαίρομαι που δεν θα τους ξαναδώ. Όχι όλους αλλά την πλειοψηφία τους. 
Όταν ξεκινήσω στη νέα δουλειά θα τους καλέσω όλους για να δω τα μούτρα τους, τότε θα τους λυπηθώ εγώ τους ματζίρηδες φοβισμένους ανθρωπάκους που χέστηκαν πάνω τους όταν τους ζήτησα να υπογράψουν ένα ψήφισμα συμπαράστασης. Συμπαράσταση σε μένα ρε καριόληδες και τους υπόλοιπους συνάδελφους, που μέχρι πριν 2 μήνες μοιραζόμασταν διπλανά γραφεία. Και καλά εμένα, δεν ήμουν η συμπάθεια πολλών εξ αυτών, πολύ γλωσσού και η αλήθεια κατάμουτρα για τις αντοχές τους, τους υπόλοιπους όμως;

Ήρθε η ώρα να αποφασίσεις με ποιον θα πας...

του  Στέλιου Ελληνιάδη, απο τον Δρομο της Αριστερας...
Δεν είναι έκπληξη στους παροικούντες. Είναι χρόνια τώρα που ορισμένοι κοντοχωριανοί διανοούμενοι ένιωθαν στριμωγμένοι ανάμεσα στην Αριστερά και τη Δεξιά.
Η πρώτη δεν τους εξέφραζε γιατί ήταν πολύ «λαϊκιά» και η δεύτερη τους βρώμαγε γιατί δεν ήταν αρκετά αριστοκρατική. Αλλά δεν τους πίεζε και κανένας για να πάρουν θέση. Η ζωή εξελισσόταν χωρίς ή με μέτρια αντιπαράθεση, και στην αναβροχιά ο καθένας βολευόταν όπως μπορούσε καλύτερα. Έτσι έπλεαν αμέριμνοι και ανεξιχνίαστοι μέσα σε μια αριστεροδεξιά σούπα που σερβιριζόταν με όλα. Ο Σαββόπουλος, άλλου ταλέντου, άλλου επιπέδου, άλλης προσφοράς, είχε από χρόνια εκδηλώσει δημόσια την παλινδρόμησή του μέχρι να κατασταλάξει με ποιον θα πάει τελικά(;). Αλλά οι μετριότητες φυλάγονταν πίσω από μια έντεχνη ουδετερότητα. Και απολάμβαναν την ιδιαίτερη μεταχείριση που τους επιφύλασσαν οι εκδότες πάσης φύσεως, όχι τόσο σε χρήμα, όσο σε προβολή δυσανάλογα μεγάλη με το ταλέντο ή το «ταλέντο» τους και κοινωνική καταξίωση που κάθε μικροαστός καλλιτέχνης ή διανοούμενος επιζητεί περισσότερο κι από τον αέρα που αναπνέει. Προβολή και καταξίωση που η καθημαγμένη Αριστερά δεν μπορούσε με επάρκεια να καλύψει.
Η Δεξιά εντελώς αδιάφορη περί τα πολιτιστικά, δεν αισθανόταν ούτε κρύο ούτε ζέστη, αλλά την εξυπηρετούσε θαυμάσια η αριστεροδεξιά σούπα από την οποία έπαιρνε όσο ήθελε και έτρεφε ανώδυνα τους μορφωμένους ψηφοφόρους της συντηρώντας με ξένα κόλλυβα το ευρωπαϊκό της προφιτερόλ με κρέμα από «προοδευτικούς» διανοούμενους στην επιφάνεια και μπαγιάτικο παραγέμισμα από κάτω. Καμία δεξιά τηλεόραση και καμία δεξιά εφημερίδα δεν θα μπορούσε να έχει στοιχειώδη πολιτισμική και πολιτική ευπρέπεια χωρίς τους εκ της Αριστεράς προερχόμενους γραφιάδες, συγγραφείς και δημοσιογράφους. Ανένταχτοι, αριστεροί και δεξιοί διανοούμενοι (με ή χωρίς εισαγωγικά), μαζί με ουκ ολίγα στελέχη των αριστερών ΜΜΕ, πρόσφεραν πολύτιμες υπηρεσίες στους εκδότες-καναλάρχες εργολάβους. Όλα αυτά, όμορφα κι ανώδυνα μέχρι το ξέσπασμα της κρίσης.

a short farewell to a very short summer...

a/man/called/…
27538999
Δεν πρόλαβα να κάνω πολλά πράγματα αυτό το καλοκαίρι. Μισή αλήθεια. Η άλλη μισή είναι ότι δεν λαχτάρησα και πολλά. Τρομαχτική αλήθεια, έστω κι ανάπηρη. Να ράβεις τα «θέλω» σου όλο και πιο στενά και να πεινάς, να λιμοκτονείς για να χωρέσεις μέσα τους. Ίσα ίσα για να ΄χεις το φτηνό άλλοθι πως δεν φταις εσύ αλλά ο Ιούλιος κι ο Αύγουστος που πήγαν απ΄το XL στο XS.
Διάβασα λίγο. Λιγότερο από κάθε άλλη φορά, τέτοιαν εποχή. Αδυναμία συγκέντρωσης. Άλλα γράφει ο φιλότιμος συγγραφέας, άλλα καταλαβαίνω εγώ. Συνήθως δεν καταλαβαίνω. Την τελευταία  ιστορία -το Blue Strange Colour- τη διάβασα απέναντι από θάλασσα, την ώρα που ο ήλιος έγινε στάχτη και βγήκαν τα πρώτα άστρα, μετά στάχτη κι εγώ, πίσω στο αυτοκίνητο, ραδιόφωνο στη διαδρομή. Αν ήμουν σίγουρος πως θα ΄μενα ατιμώρητος, θα ‘θελα να κάψω ζωντανά όλα τα ραδιόφωνα που κάνουν τις άσχημες διαδρομές της επιστροφής να μοιάζουν ακόμη πιο αποκρουστικές.

Περί «χρησίμων ηλιθίων» και «ευφυών βλακών»...

Απο το Γναθολογιο...
Ποιοι «πρόθυμοι ηλίθιοι» εύχονται να αποτύχει ο ευφυής υπουργός – όπως ο κ. Στουρνάρας πρέπει να θεωρεί τον εαυτό του για να κρίνει τους άλλους ως βλάκες; Ο χαρακτηρισμός «χρήσιμος ηλίθιος» – που δεν έχει αποδειχθεί ότι ανήκει στον Λένιν – αποδίδεται σε εκείνους τους αφελείς που «παρασυρμένοι» εκφράζονταν θετικά για καταπιεστικά καθεστώτα. Βέβαια πρόθεση του κ. Στουρνάρα ήταν να υβρίσει εκείνους που δεν πιστεύουν την ρητορική και τις πρακτικές του «success story». Αλλά η μεταφορά ήταν άστοχη, εκτός κι αν ο κ. Στουρνάρας αυτοσαρκαζόταν για την μέχρι σήμερα ανικανότητά του, παρασυρμένος από την δική του «βλακεία»...

Ωστόσο η «βλακεία» του κ. Στουρνάρα και της κυβέρνησης, όπως εκφράζεται μέσα από την ωμότητα και την χυδαιότητα των «ελαττωμάτων» του οικονομικού προγράμματος, ενώ έχει κόστος για τους αδύναμους της κοινωνίας, ταυτόχρονα λογίζεται ως ευφυΐα σε τμήματα της πολιτικής και οικονομικής τάξης της χώρας και της Γερμανίας, εφόσον έχει την δυνατότητα να τους χαρίζει πολιτικό χρόνο και κέρδη. Είναι αλήθεια ότι η πολιτική ηγεσία της χώρας βρίθει από τέτοιους αλαζονικούς και ματαιόδοξους «βλάκες».
Αυτό δεν σημαίνει ότι αυτή η «βλακεία» και «ευφυΐα» δεν αφορούν και τις τάξεις των αφανών πολιτών, είτε με τη μορφή της μεταφυσικής πίστης στο θαύμα που δεν έρχεται ή της συνειδητής παθητικής στάσης για να μην απειληθούν, μπαίνοντας στο μάτι της εξουσίας. Γενικά οι «ηλίθιοι» είναι ευκολότερη λεία για την ωμότητα της εξουσίας. Η παθητική στάση εξάπτει την φαντασία, έγραφε ο Ρόμπερτ Μούζιλ στο «Περί Βλακείας», «όπως η οσμή τού αίματος τον κυνηγό, και τους αφήνει να παρασυρθούν σε μια ερημιά, όπου η ωμότητα φτάνει σχεδόν στα άκρα».   

Η διαχρονική γοητεία της ΕΛΕ. Για την κοινοτοπία του (αριστερού) εθνικισμού...

Δημοσθένης Παπαδάτος-Αναγνωστόπουλος, απο το Red NoteBook...
Παραμονές της επετείου από την ίδρυση του ΠΑΣΟΚ, ξαναδιαβάζω ένα παλιότερο κείμενο του Μιχάλη Σπουρδαλάκη: “Ο μετριοπαθής πολιτικός λόγος, που συνήθως χαρακτηρίζει τις ιδεολογικές συντεταγμένες των πανσυλλεκτικών κομμάτων”, γράφει, “στην περίπτωση του ΠΑΣΟΚ εκφράστηκε με την παγίωση της γνωστής του πολιτικής διγλωσσίας”. Αν και αυτή είχε ήδη φανεί από τις παραμονές του 1977, όπως εξηγεί o ίδιος, από τότε και στο εξής θα “εμπεριέχει έντονα εθνικιστικά και τεχνοκρατικά στοιχεία”· το πλαίσιο δε, μέσω του οποίου θα στηρίζεται πολιτικά, κοινωνικά και ιδεολογικά αυτή η πανσυλλεκτική στρατηγική, θα διατυπωθεί στην πρώτη κιόλας σύνοδο της Κεντρικής του Επιτροπής μετά τις εκλογές του 1977. Και το όνομα του πλαισίου αυτού: Εθνική Λαϊκή Ενότητα (ΕΛΕ) [1].

Τι ήταν αυτή η περίφημη ΕΛΕ, που ο Σπουρδαλάκης χαρακτηρίζει “ληξιαρχική πράξη, με την οποία το ΠΑΣΟΚ αυτοκατανοείται ως κόμμα εξουσίας”; Ο ίδιος σημειώνει ότι το περιεχόμενό της δεν προσδιορίστηκε ποτέ με σαφήνεια, ακριβώς για να μπορεί να προσαρμόζεται σε αντιφατικές επιλογές, με στόχο πάντοτε “να φύγει η Δεξιά”. Με τα λόγια της Επιτροπής Διαφώτισης του κόμματος, επρόκειτο για μια “συμμαχία των τάξεων και των στρωμάτων που το σύστημα της εξάρτησης και της στρεβλής οικονομικής ανάπτυξης καταπίεζε, εκμεταλλευόταν και περιθωριοποιούσε”.

Ροη αρθρων