Να δεις που κάποτε θα ΣΑΣ πούνε και μαλάκες...

Пётр Алексе́евич Кропо́ткин...

Κάποιες σκόρπιες σκέψεις με αφορμή τη σημερινή κινητοποίηση δημάρχων και ΟΤΑ που, αν έπρεπε να της βάλουμε έναν τίτλο, αυτός θα ηταν "καλώς τα παιδιά".

Για όποιον έτυχε να δει φωτογραφίες της κινητοποίησης, θα πρόσεξε πως στην πρώτη γραμμή σπρώχνονται να φωτογραφηθούν όλοι αυτοί οι "δημοτικοί άρχοντες" που, τρία χρόνια τώρα. λιβάνιζαν τον Ραγκούση για τον "Καλλικράτη"

Όλα τα κομματόσκυλά του, που είχαν πάρει εντολή επιβίωσης να εξηγούν το πως ο Καλλικράτης θα μετατρέψει τους δήμους σε ελβετικά καντόνια και τους δημότες σε ευρωπαίους κατέχοντες. Να εξηγούν (κομπάζοντας) πως τέτοιο σχέδιο έπρεπε να έχει εφαρμοστεί πολλά χρόνια τώρα στην τοπική αυτοδιοίκηση, αλλά δεν το επέτρεπαν η διαφθορά και οι πελατειακές σχέσεις. Λες και τα καρκινώματα που γατζώθηκαν πάνω στο κορμί της τα προκάλεσαν άλλοι και όχι αυτοί.

Να εξηγούν πως ο Καλλικράτης είναι η τελευταία ελπίδα σωτηρίας της τοπικής αυτοδιοίκησης και ταυτόχρονα να στηρίζουν με νύχια και με δόντια αυτούς που, συστηματικά τρία χρόνια τώρα, εξευτελίζουν όση αξοπρέπεια έχει μείνει στον έλληνα, καταστρέφουν όλες τις κοινωνικές δομές και ιστούς, στο όνομα κάποιων "μεταρρυθμίσεων".

Τρία χρόνια τώρα, επιστήμονες, οικονομολόγοι, δημοσιονόμοι αλλά και απλοί σκεπτόμενοι πολίτες, εξηγούν, αναλύουν και καταδεικνύουν το αυτονόητο : το τερατούργημα του Καλλικράτη παραδόθηκε στους δουλοπρεπείς κυβερνώντες απ'τα ξένα αφεντικά τους. Σκοπός του ήταν ένας και μόνος : να περάσει το σχέδιο εξόντωσης της κοινωνίας από το κάθετο (κράτος) στο οριζόντιο (τοπική κοινωνία), κλείνοντας τις (ήδη ισχνές) κάνουλες χρηματοδότησης προς τους ΟΤΑ, βυθίζοντας έτσι τους δήμους στην (αναμενόμενη και επιθυμητή) ένδεια και μεταφέροντας, έτσι, πόρους για την εξυπηρέτηση των ξένων δανειστών μας.

Ήταν δε τόσο φανερό (από την απλή και μόνο ανάγνωση του σχεδίου νόμου), που γινόταν πασιφανές, πως οι υποστηρικτές του εξαπατούσαν αναίσχυντα τους πολίτες.

Από την άλλη, ο Καλλικράτης, πλην του (κυρίαρχου) οικονομικού στοιχείου, ήταν το απόλυτο εργαλείο για μετατροπή των δήμων σε δικτατοριούλες προσωποκεντρικού τύπου, όπου απέναντι στον πανίσχυρο "τοπικό άρχοντα" βρίσκεται ένα δημοτικό συμβούλιο με περιορισμένες αρμοδιότητες και δημότες οι οποίοι συμμετέχουν στους θεσμούς (επιτροπές, παιδεία, αθλητισμός, πολιτισμός κλπ) με τρόπο (πλέον) συμβολικό και επιλεγμένοι αυστηρά από τη δημοτική αρχή.

Τα ξέραμε όλοι αυτά. Κι'αυτοί που φωνάζαμε (και εισπράτταμε ειρωνείες των κρατούντων στο δημοτικό συμβούλιο), κι'αυτοί που τρία χρόνια τώρα εξαπατούν τον κοσμάκη.

Κι'όποιοι δεν τα ήξεραν (ή έκαναν τις πάπιες), τα είδαν με τα μάτια τους και τα βιώνουν στο πετσί τους καθημερινά : με χιλιάδες παιδιά έξω από τους βρεφονηπιακούς, με κοινωνικές υπηρεσίες κατεστραμένες, με αθλητικό-πολιτιστικό οργανισμό σε πλήρη αποσύνθεση, με μηδαμινή συντήρηση δημοτικών εγκαταστάσεων, με ανύπαρκτη καθαριότητα και με ξεπούλημα (στην κυριολεξία) δημοτικών χώρων σε ιδιοκτήτες φαγάδικων-ξενυχτάδικων.

Και τα χειρότερα (δυστυχώς) δεν τα είδαμε ακόμα.

Γιατί, όσο υπάρχουν ηλίθιοι να συνεχίζουν να στηρίζουν τέτοιες δημοτικές αρχές, που συνεχίζουν να μην βλέπουν την μετατροπή μας σε φτηνούς κουμπαράδες των δανειστών μας και σε πειραματόζωα ντόπιων και ξένων αρπακτικών, όλοι οι παραπάνω θα προσπαθήσουν (και θα πετύχουν) ακόμα περισσότερη και επώδυνη εξαθλίωση.

Γιατί, και ο Καλλικράτης τέτοιο εργαλείο είναι : της μετάλλαξής μας (δια μέσου της απόλυτης εξαθλίωσης) σε πιστά στρατιωτάκια, άβουλα και έτοιμα να δεχτούν ότι (μα ότι) τους ζητηθεί, οποιαδήποτε στιγμή και με οποιδήποτε κόστος.

Ας το σκεφτούν αυτό όλοι όσοι έχουν μπει στην (άθλια) διαδικασία του μη χειρότερου, του μη χείρωνος βελτίστου. Ας το σκεφτούν οι οπαδοί του "τουλάχιστον μένουν 50.000 παιδιά έξω από τους βρεφονηπιακούς, αλλά μερικά μπήκαν", "δεν συντηρούνται πια οι 30 παιδικές χαρές, αλλά συντηρούνται οι 10".

Γιατί οι "κρατούντες" δεν θα το κάνουν. Οι "κρατούντες" το περισσότερο που θα κάνουν είναι να σας στέλνουν δακρύβρεχτα κείμενα, όπου θα κατηγορούν το "ανάλγητο κράτος" για την ελλιπή χρηματοδότηση και θα σε προτρέπουν να αγωνιστείς μαζί τους και να τους στηρίξεις. 

Δεν θα σου πουν όμως πως αυτό ακριβώς το "ανάλγητο κράτος" αυτοί το στηρίζουν και το υπηρετούν δουλοπρεπώς. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που δεν σε προέτρεψαν να κατέβεις στο δρόμο, όταν μέσα στη Βουλή κατέστρεφαν "ελαφρά τη καρδία" εσένα, τα παιδιά σου και τα παιδιά των παιδιών σου, βουλευτές των οποίων αυτοί που σήμερα διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους ήταν και είναι τσιράκια.

Γιατί, τέλος, οι "κρατούντες" το μόνο που ψάχνουν είναι ένα αισχρό άλλοθι επιβίωσης, κάτι που θα λειτουργήσει σαν "κολυμπήθρα του Σιλωάμ" για όλα όσα ψευδή και παραπλανητικά υποσχέθηκαν, γνωρίζοντας πως δεν υπήρχε καμία απολύτως περίπτωση να υλοποιήσουν.

Ούτε και ήθελαν να υλοποιήσουν άλλωστε.

ΥΓ. Παρότι δεν έχω την παραμικρή (πλέον) προσδοκία από τους "επαγγελματίες συνδικαλιστές" των ΟΤΑ, όπως κι'από κανέναν άλλον τέτοιου είδος "συνδικαλιστή" οποιουδήποτε χώρου (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων), οι παραπάνω σκέψεις αφορούν αποκλειστικά τους δημάρχους και τα πιστά φερέφωνά τους.

Eyes on the prize, αντίφα μου...

Derveniotis’s Weblog...

Τα τελευταία τρία χρόνια, το “γι αυτό φτάσαμε εδώ που φτάσαμε” λεγόταν συχνότερα κι απ’ τη λέξη “αρχίδι” σε θάλαμο φαντάρων. Ήταν το Όπλο Επιλογής στο ξεκαθάρισμα λογαριασμών που πάντα λαμβάνει χώρα στα πλάγια της μέσης εξέγερσης φυλακών, και ένα Χρυσό Κλουβί όπως το Ευρώ δεν είναι λιγότερο φυλακή επειδή είναι χρυσό, όπως θα διαπιστώσεις αν δοκιμάσεις να πλησιάσεις το Checkpoint Chralie του.
Στο σκοτάδι της εξέγερσης λοιπόν, καρφιά, χαφιέδες, βαρυποινίτες και θύματα κακοδικίας σουγιαδιάζανε ο ένας τον άλλο με το πασπαρτού “γι αυτό φτάσαμε εδώ που φτάσαμε”. Ο κρατισμός, η απορρύθμιση, το Υπερτροφικό Δημόσιο, οι απολύσεις, η Ιδεολογική Ηγεμονία της Αριστεράς, οι διακυβέρνηση Κάθε Είδους Δεξιάς, ο Λαϊκισμός, ο Αντιλαϊκισμός, η Λογική, το Συναίσθημα, τα πάντα και τα αντίθετά τους φταίγανε που “φτάσαμε ως εδώ”. Σε προχώ περιπτώσεις η Μεγάλη Αφήγηση εγκαταλειπόταν και ακόμα κι αν έξυνες τη μύτη σου στο φανάρι, έφταιγες που “φτάσαμε εδώ που φτάσαμε”.
Γίναμε σοφότεροι; Ναι, αμέ! Γι αυτό πάμε τσίφ για Εμφύλιο-courtesy του gay parade του Μιχαλολιάκου και των wannabe 300 του, για να περάσουμε και στο θέμα που ήθελα να θίξω σήμερα.
Το προαναφερθέν pattern με το “γι αυτό μπλαμπλαμπλα εδώ που φτάσαμε, επαναλαμβάνεται δυστυχώς με θαυμαστη ακρίβεια και στο ψυχοψάξιμο του “προοδευτικού χώρου” όταν γίνεται προσπάθεια να αντιμετωπιστεί το φαινομενο “Άνοδος της Χρυσής Αυγής”.
Και πάλι ενοχοποιούνται τα πάντα και τα αντίθετά τους: Φταίει που η Αριστερά δεν ασχολήθηκε με το θέμα. Φταίει που ασχολήθηκε, αγνοώντας “τα πιό σημαντικά”. Φταίει που τους δίνουμε το λόγο. Φταίει που τους τον αφαιρούμε και ηρωοποιούνται. Φταίει που μυθοποιήθηκαν στο σκοτάδι. Φταίει που γίνανε πιό οικείοι στο φώς. Φταίει που δεν τους πολεμήσαμε με τα όπλα μας, και φταίει που δεν τους πολεμήσαμε με τα όπλα τους. Και όλα αυτά με το γνωστό ξερόλικο ύφος, μη φανταστείτε καμιά βαθιά θεωρητική βάσανο: “ναι, μαλάκες, μην ασχολείστε, και να πως πέρνουν 7%”. “Ναί, μαλάκες, συνεχίστε ν’ ασχολείστε μαζί τους, και να πως πέρνουν 7%”.
Με όλο το σεβασμό στο προοδευτικό στρατόπεδο, τίποτα απ΄ό,τι κάνει ή δεν κάνει ο αντιρατσιστικός χώρος δεν έχει επίδραση στο ποσοστό της Χρυσής Αυγής.
Δεν ανέβηκε ούτε επειδή “την αφήσαμε” να ανέβει, ούτε επειδή “δεν την εμποδίσαμε αποτελεσματικά” να ανεβει.
Ανέβηκε επειδή στοιχειώδης παρατήρηση του τοξικού κοινωνικού έλους που σχηματιζόταν της “επέβαλε” να ανέβει. Η ίδια κρίση νομιμοποίησης που έβγαλε τον κόσμο στα κάγκελα ευθύνεται και για τη γιγάντωση του ποσοστού του Σύριζα, και για το ξεφούσκωμα των μεχρι τώρα “κομμάτων εξουσίας” και για την άνοδο της “Χρυσής Αυγής”. Δε μπορείς να ελπίζεις οτι θα έχεις το ένα χωρίς το άλλο, και δε δικαιούσαι να πιστεύεις, αν ζούσες σ’ αυτή τη χώρα, ότι οι λύσεις στα αδιέξοδα θα αναζητούνταν μόνο προς την πλευρά του “πιό δίκαιου κόσμου”.
Η “Πτώση απ’ τον Παράδεισο” σήκωσε τη Χρυσή Αυγή, όχι η “ανοχή” ή “υπερενασχόληση” της αριστεράς “με τους φασίστες”.
Εyes on the prize λοιπόν: έχουμε μια χώρα να πάρουμε πίσω.Όπως στα πλάγια της  σήψης και της Άλωσής της τραφήκανε αυτά τα σκουλίκια, έτσι και στα πλάγια της παλινόστησής της θα ξαναψοφήσουν στο φώς μιας πραγματικής Δημοκρατίας.
Μέχρι τότε προς θεού δε λέω αγνοήστε τους: make no mistake, είναι πραγματικά επικίνδυνοι, όπως επικίνδυνη είναι κάθε γάγγραινα.
My two cents: κατα μόνας, ίσως και να σώζονται, οι πιο ελαφρές περιπτώσεις. Αν διαπιστώσετε οτι το ανιψάκι σας, το ξαδελφάκι σας ή ο γιός της απέναντι έγινε χρυσαύγουλο, μην θεωρήσετε χάσιμο χρόνου να του πιάσετε μια ειλικρινή συζήτηση για το τι τον βασανίζει. Διαλύστε τους φόβους του, δείξτε του έναν άλλο δρόμο, κανείς δε γεννήθηκε με όνειρο να γίνει μισάνθρωπος.
Στο “φυσικό τους βιότοπο” (πολλοί μαζί και ισχύς εν τη ενώσει) δοκιμάστε πρώτα τον αιφνιδιασμό και το βραχυκύκλωμα:
“Εϊ Λιονάϊντας… Περσία-Ισραήλ τι το παίζεις;”

Ετοιμάζονται για ΕΕ χωρίς ευρώ ...

Γιώργος Δελαστίκ απο το Εθνος μεσω contramee...

Αίσθηση προκάλεσε ο κεντρικός πρωτοσέλιδος τίτλος της «Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε», της κορυφαίας εφημερίδας του γερμανικού επιχειρηματικού κόσμου: «Οι τράπεζες εξοπλίζονται για την Ημέρα Χ. Προετοιμασίες για κατάρρευση της Ευρωζώνης. Μεγάλος σκεπτικισμός εξαιτίας της Ελλάδας!».

Η Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε είναι φυσικά συντηρητική εφημερίδα του κατεστημένου, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν είναι «Μπιλντ» να γράφει εντυπωσιοθηρικά κατασκευασμένα ψέματα και ανοησίες. Από τη στιγμή που γράφει κάτι τέτοιο, είναι βέβαιο πως η κατάσταση είναι σοβαρή.

«Στις μεγάλες γερμανικές τράπεζες και επιχειρήσεις περιφέρεται η ανησυχία ότι το ευρώ θα διαλυθεί», είναι η πρώτη κιόλας φράση του πρωτοσέλιδου ρεπορτάζ. «Περίπου το ένα τρίτο των ηγετικών δυνάμεων των γερμανικών επιχειρήσεων θεωρεί πιθανό ότι το ευρώ θα μπορούσε να διαλυθεί σε ευρώ του Βορρά και ευρώ του Νότου», δηλώνει στην εφημερίδα ο Αλεξάντερ Ρόος στέλεχος εταιρείας συμβούλων η οποία ειδικεύεται στην παροχή υπηρεσιών σε επιχειρήσεις στον τομέα της αντιμετώπισης της κρίσης στην Ευρωζώνη.

Η μεγάλη πλειοψηφία των Γερμανών επιχειρηματιών πιστεύει ακόμη ότι το ευρώ θα επιβιώσει, αλλά ταυτόχρονα προετοιμάζεται σοβαρά πλέον και για το ενδεχόμενο κατάρρευσης του κοινού νομίσματος.

«Όλα τα σχέδια είναι έτοιμα στο συρτάρι» δηλώνει στην εφημερίδα τραπεζίτης που δεν κατονομάζεται.

Δεν έχουμε να κάνουμε με αφηρημένα σχέδια. Τόσο η Ντόιτσε Μπανκ όσο και η Κομέρτσμπανκ, η πρώτη και η δεύτερη τράπεζα της Γερμανίας, αποκόπτουν ήδη μεθοδικά από τώρα τις θυγατρικές τους τράπεζες στις χώρες που περιδινίζονται στην κρίση.

Τα ισπανικά και τα ιταλικά υποκαταστήματα των δύο ανωτέρω γερμανικών τραπεζών δεν χρηματοδοτούνται πλέον από τις μητρικές γερμανικές τράπεζες, αλλά από τους μηχανισμούς έκτακτης παροχής ρευστότητας των κεντρικών τραπεζών της Ισπανίας και της Ιταλίας αντιστοίχως, τονίζει η «Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε».

Επιπροσθέτως, αποκαλύπτει η γερμανική εφημερίδα, οι μεγάλες τράπεζες μεταφέρουν μεγάλες ποσότητες ρευστού χρήματος σε χώρες εκτός Ευρωζώνης!

Ο Αλεξάντερ Ρόος επιβεβαιώνει, επίσης, κάτι που είναι γνωστό στους επαΐοντες και συμβαίνει με όλες τις επιχειρήσεις, όχι μόνο τις γερμανικές, από τότε που οι φόβοι κατάρρευσης του ευρώ δεν ανήκουν πλέον στη σφαίρα της φαντασίας: «Κάθε νύχτα οι μεγάλες γερμανικές βιομηχανικές επιχειρήσεις αδειάζουν τους τραπεζικούς λογαριασμούς που έχουν στις χώρες της Ευρωζώνης, οι οποίες πλήττονται από την κρίση και εκτός από ένα ελάχιστο ποσό (σ.σ.: που κρατούν για τρέχοντα έξοδα) μαζεύουν τα χρήματά τους στη Γερμανία!», υπογραμμίζει ο ειδικός σύμβουλος.

«Με τον τρόπο αυτό προστατεύονται από απώλειες, αν η Ισπανία, η Πορτογαλία ή η Ιταλία περάσουν κατά τη διάρκεια της νύχτας σε νέο νόμισμα, το οποίο κατόπιν θα υποτιμηθεί ισχυρά», τονίζει η γερμανική εφημερίδα. «Επιπροσθέτως οι επιχειρήσεις μεταφέρουν μεγάλα χρηματικά ποσά σε δολάρια», αποκαλύπτει.

Προκαλεί δέος στον απλό Ευρωπαίο πολίτη η συνειδητοποίηση του γεγονότος ότι ούτε καν οι Γερμανοί τραπεζίτες και επιχειρηματίες δεν έχουν εμπιστοσύνη στο ευρώ και μετατρέπουν μεγάλα χρηματικά ποσά σε δολάρια, ελβετικά φράγκα ή γιεν.

«Ακούγεται ανησυχητικό, μπορεί όμως κάποιος να το βλέπει και εντελώς διαφορετικά – όπως ένας από τους πολλούς συμβούλους στα θέματα της κρίσης, ο οποίος θέλει να μην αναφερθεί στο όνομά του: «Καμιά ανησυχία δεν πρέπει να υπάρχει», λέει. «Το ευρώ μπορεί να συντριβεί, όμως η Siemens και η Volkswagen δεν πρόκειται να βυθιστούν, να καταστραφούν εξαιτίας τα κατάρρευσης του ευρώ», γράφει η «Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε».

ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ
Βγάζουν τα λεφτά έξω κάθε….νύχτα

ΕΛΑΧΙΣΤΟΙ απλοί Έλληνες πολίτες έχουν συνειδητοποιήσει ότι σούπερ μάρκετ, εταιρείες κινητής τηλεφωνίας, εφοπλιστές και άλλες μεγάλες ξένες επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα κάθε βράδυ, με την πλήρη σημασία των λέξεων! – στέλνουν όλες τις εισπράξεις της ημέρας στο …… εξωτερικό!

Το σοκ γενικεύεται, καθώς το ίδιο συμβαίνει και στην Ισπανία και στην Πορτογαλία, ακόμη και στην Ιταλία εσχάτως. Με τον τρόπο αυτό οι επιχειρήσεις θεωρούν ότι αμύνονται έναντι περίπτωσης επιστροφής κάποιας χώρας του Νότου της Ε.Ε. σε εθνικό νόμισμα, αδιαφορώντας βεβαίως για το ότι με τον τρόπο αυτόν υποσκάπτουν πλήρως την εμπιστοσύνη στο ευρώ.

Πηγή: ΕΘΝΟΣ

Κατασκευάζοντας μια είδηση: Το αντιδεοντολογικό πείραμα του Γελωτοποιού!

Γελωτοποιός...

(Εναλλακτικός τίτλος: «Αχ, υποκειμενική Ελλάδα, σ’ αγαπώ»)

«Όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα τον τρών’ οι κότες», μου έλεγε η γιαγιά μου, κι εγώ, ως παιδί-γελωτοποιός, φανταζόμουν αυτόν τον τόσο φρικιαστικό και βασανιστικό θάνατο: Από τσιμπολόγημα κότας.

Μετά από τόση ψυχολογία, αντιδεοντολογία και πειράματα ο Γελωτοποιός φαγώθηκε...

Σκέφτηκε, λοιπόν, να κάνει κι αυτός το δικό του πείραμα.

Η σκέψη ξεκίνησε με την απήχηση που είχε το άλλο κείμενο του: «Το τέρας μέσα μας – Το πείραμα του Μίλγκραμ». Και ειδικά με την «παραδοξότητα» της αναδημοσίευσης του από τη επίσημη ιστοσελίδα της Χρυσής Αυγής (έστω και αν ο λογοκλόπος το οικειοποιήθηκε).

Λίγες μέρες πριν είχε ανακαλύψει την αναδημοσίευση του από το indymedia.

Οι αντιεξουσιαστές και οι ακροδεξιοί (πέρα από τις ενδιάμεσες αποχρώσεις του γκρίζου) είχαν δημοσιεύσει το ίδιο κείμενο.

Μήπως ο Γελωτοποιός (και ο Μίλγκραμ βεβαίως) είχε επιτύχει εκεί που πολλοί άντρες απέτυχαν: Να ενώσει τα αντίθετα άκρα;

Το ανέφερα σε έναν φίλο-ψυχολόγο κι εκείνος έμεινε άφωνος: «Η Χρυσή Αυγή να ενστερνίζεται ένα κείμενο σχετικά με τη συμμόρφωση στην εξουσία;»

Η πρώτη σκέψη δεν μπορεί να είναι άλλη από την εύκολη: Ο λογοκλόπος ήταν ηλίθιος.

Όμως, το έχουμε ξαναπεί: «Ηλίθιος είναι –πρωτίστως- όποιος πιστεύει στην ηλιθιότητα». Και ο Ηράκλειτος θα συμφωνούσε: «Η κρυφή αρμονία είναι πάντα πιο σημαντική από τη φανερή».

Ο Γελωτοποιός κατάλαβε ότι είναι κάτι πιο βαθύ (που μας λερώνει) και όχι ηλιθιότητα ή απερισκεψία. Και θυμήθηκε, για άλλη μια φορά, τη ρήση του Φρειδερίκου Νίτσε: «Εχθρός της αλήθειας δεν είναι το ψέμα, είναι η πεποίθηση».

Ο αναδημοσιευτής της Χρυσής Αυγής (όπως και εκείνος του indymedia) διάβασε το κείμενο και ένιωσε ότι απευθυνόταν στις δικές του ιδέες (και πεποιθήσεις).

Ο αντιεξουσιαστής και ο χρυσαυγίτης πιστεύουν το ίδιο πράγμα: Ότι είναι οι μόνοι που αντιτίθονται στις επιταγές της εξουσίας!

Με πολύ σοβαρές ιδεολογικές διαφορές σίγουρα, αλλά με το ίδιο αποτέλεσμα: «Εμείς είμαστε οι μόνοι που κάνουμε αντίσταση».

Πόσοι ακόμα πιστεύουν το ίδιο;

Ένα τέτοιο κείμενο (όπως το «Τέρας μέσα μας») δε θα το αναδημοσίευαν ποτέ «Τα Νέα» ή «Το Πρώτο Θέμα», γιατί αυτοί γνωρίζουν-πιστεύουν ότι δεν κάνουν αντίσταση.

Οπότε, ο κόσμος μας δεν σχηματίζεται από τη γνώση μας γι’ αυτόν, αλλά από τις πεποιθήσεις μας γι’ αυτόν. Και το πιο παράδοξο όλων; Ο εαυτός μας σχηματίζεται από τις πεποιθήσεις μας...

Το πως σχηματίζονται οι πεποιθήσεις νομίζω ότι κανείς –ακόμα- δεν μπορεί να εξηγήσει πλήρως. Δεν είναι μόνο το περιβάλλον ούτε μόνο τα γονίδια, γιατί τότε όλα τα δίδυμα θα είχαν ακριβώς τις ίδιες πεποιθήσεις –πράγμα το οποίο δεν ισχύει.

Ο εγκέφαλος μας είναι πιο περίπλοκος (πολύ πιο πολύπλοκος) από τις χαοτικές καιρικές συνθήκες, που δεν επιτρέπουν στους μετεωρολόγους να προβλέψουν τον καιρό του επόμενου μήνα (είχα γράψει και κάποιο χαοτικό κείμενο σχετικά με την μη-προβλεψιμότητα του τόσο οργανωμένου Χάους).

Ο εγκέφαλος του Χρυσαυγίτη (ή του Έλληνα) δε διαφέρει σε τίποτα στατιστικά από τον εγκέφαλο του Αντιεξουσιαστή (ή του Πακιστανού). Και όμως δεν υπάρχουν (ούτε ανάμεσα στους ομοζυγωτικούς διδύμους) δύο απολύτως όμοιοι άνθρωποι.

Όλοι είμαστε ίσοι (ή πρέπει να είμαστε), αλλά όλοι είμαστε διαφορετικοί. Μέσα όμως σε αυτή τη διαφορετικότητα των εφτά δισεκατομμυρίων ατόμων θα βρούμε ομοιότητες, κοινούς τόπους, που πάλι σχετίζονται με τον εγκέφαλο μας.

Όλοι οι άνθρωποι μιλούν μια γλώσσα (μητρική). Και ο τρόπος που τη μαθαίνουνε διέπεται από τους ίδιους ακριβώς κανόνες (είτε ζεις στην Ευρώπη είτε στον Αμαζόνιο), όπως έδειξε ο γλωσσολόγος Νόαμ Τσόμσκι.

Όλοι συνουσιάζονται (όποιοι δεν το κάνουν απλά εκλίπουν, αν δεν πεθάνουν από μελαγχολία) και όλοι προτιμάνε τις γλυκιές γεύσεις (αυτό προέρχεται από συγκριτική ανάλυση ανθρωπολόγου).

Όλοι κλαίνε, γελάνε, σκέφτονται, πιστεύουν...

Οι ομοιότητες μας (ακόμα και με τους πιο κοντινούς συγγενείς μας, τους Μπονόμπο), είναι περισσότερες από τις διαφορές μας.

Κυρίως, όμως, όλοι είμαστε εγωκεντρικοί και υποκειμενικοί. Κρίνουμε εξ’ ιδίων τα αλλότρια, όχι επειδή μάθαμε να το κάνουμε, αλλά επειδή έτσι λειτουργεί ο εγκέφαλος μας.

Για να καταλάβεις κάτι πρέπει να το συγκρίνεις με αυτά που έχεις ήδη καταλάβει. Ταξινομούμε τις νέες γνώσεις και σκέψεις έχοντας ως κανόνα τα «ήδη ειδώθεν». Καθετί «καινούριο» της νόησης προέρχεται από ήδη υπάρχουσες κατηγορίες: Ο Πήγασος είναι ένα άλογο με φτερά και το email δεν είναι τίποτα άλλο από «ηλεκτρονικό ταχυδρομείο».

Δεν μπορούμε να εν-νοήσουμε κάτι, αν δεν έχουμε προηγούμενα διαμορφωμένα πλαίσια νόησης σχετικά με αυτό. Δεν μπορούμε να κατανοήσουμε κάτι που είναι πέρα από την νόηση μας.

(Ο τηλέγραφος όταν ανακαλύφτηκε περιγράφηκε σαν μια [πάρα πολύ μακριά] γάτα που της τραβάς την ουρά –για να μεταδώσεις το μήνυμα. Ο ασύρματος ήταν το ίδιο πράγμα... Αλλά χωρίς τη γάτα!)

Έτσι μαθαίνουμε όσα ήδη ξέρουμε ή μάλλον όσα ταιριάζουν με αυτά που πιστεύουμε. Έτσι κάπως προέκυψε ο «δρ Τζόνσον και τα αντιδεοντολογικά του πειράματα». Δεν ήταν ακριβώς πείραμα, γιατί κάτι τέτοιο θα προϋπόθετε και τη στατιστική ανάλυση των αντιδράσεων. Ήταν πιο πολύ ένα παιχνίδι (γιατί ο Γελωτοποιός δεν είναι sapiens, είναι ludens).

Η σημειολογία του κειμένου ήταν αυτοαναιρούμενη: Ο ίδιος ο τίτλος περιείχε την ακύρωση του υπόλοιπου κειμένου: «Κατασκευάζοντας μια είδηση»...

Και αν λίγοι άνθρωποι πιστέψανε (έστω με ένα χαμόγελο δυσπιστίας) τα λόγια του διόλου έγκυρου και ούτε παρ’ ελπίδα έγκριτου Γελωτοποιού, φανταστείτε πόσο εύκολα μπορούμε να πιστέψουμε και να ενστερνιστούμε τις ιδέες κάποιας αυθεντίας (δημοσιογραφικής, πολιτικής, επιστημονικής, καλλιτεχνικής, φιλοσοφικής).

Είμαστε όμηροι των πεποιθήσεων μας!

(Και Όμηροι των πεποιθήσεων μας).

Δείτε και το θέμα που δημιουργήθηκε με τη χρήση του «Αχ, Ελλάδα, σ’ αγαπώ», έξω από το στρατόπεδο-κέντρο λαθρομεταναστών στην Κόρινθο. Το τραγούδησαν οι ακροδεξιοί, η κόρη του Ρασούλη τους το απαγόρευσε και όλες οι εφημερίδες ασχολήθηκαν περισσότερο με την απαγόρευση παρά με την ουσία του θέματος.

Και ο δήμαρχος (ως άλλος Καίσαρας) έκοψε το νερό στο στρατόπεδο, επειδή «δεν τον ενημερώσανε».

(Μια συμβουλή προς τον κύριο κύριο δήμαρχο: Αν θέλετε να κάνετε αντίσταση, κόψτε το νερό των Κορίνθιων βουλευτών.)

Όμως ένα τραγούδι (ειδικά ένα τραγούδι που δεν έχει και την έκταση ενός μυθιστορήματος) είναι η υποκειμενική θεώρηση της αλήθειας αυτοπροσώπως.

Ένα έργο τέχνης οφείλει να είναι ασαφές, γιατί αλλιώς ξεπέφτει στο επίπεδο της πολιτικής δήλωσης.

Και την πολιτική πολλοί εμίσησαν, την ασάφεια όμως ουδείς.

Δεν υπάρχει οικουμενική και αναλλοίωτη αλήθεια. Υπάρχουν μόνο οι απόψεις της.

Φανταστείτε μια σκηνή από ταινία:

Από τη μια μεριά (σε ένα κεντρικό αστικό δρόμο) προχωράνε οι ακροδεξιοί τραγουδώντας το «Πότε θα κάνει ξαστεριά».

Από την άλλη έρχονται οι ακροαριστεροί τραγουδώντας το ίδιο ακριβώς κομμάτι.

Συναντιόνται και στέκουν απέναντι ο ένας στον άλλο τραγουδώντας το ίδιο κομμάτι: «Να πάρω το, να πάρω το ντουφέκι μου...»

Για μια στιγμή ενώνουν τις φωνές τους και τραγουδάνε όλοι μαζί.

Το τι θα συμβεί στη συνέχεια της ταινίας εξαρτάται από το σκηνοθέτη:

Αν θέλει ένα happy end, θα αγκαλιαστούν όλοι, αριστεροί και δεξιοί, και θα ξεχάσουν τις διαφορές τους.

Αν η ταινία είναι μιούζικαλ θα αρχίσουν να χορεύουν.

Αν ο σκηνοθέτης είναι ο Τέρι Γκίλιαμ θα εμφανιστούν οι ιππότες της ελεεινής τραπέζης και θα αρχίσουν να σφάζουν -ασχέτως πεποιθήσεων.

Και αν ο σκηνοθέτης είναι του ρεαλιστικού κινηματογράφου (για παράδειγμα ο Κεν Λόουτς) θα τελειώσει το τραγούδι και θα αρχίσουν να σκοτώνονται αναμεταξύ τους.

Όλα –ειδικά στην τέχνη- είναι θέμα άποψης. Και ο καλύτερος καλλιτέχνης είναι αυτός που παρουσιάζει ως σωστές τις απόψεις όλων, χωρίς να προβάλλει καθόλου τη δική του. (Οι «Τρωάδες» του Ευριπίδη είναι ένα καλό παράδειγμα.)

Και αυτό είναι κάτι που μπορούμε να κάνουμε όλοι ως πείραμα: Να μπούμε στη θέση των άλλων και να σκεφτούμε όπως αυτοί. Να αφήσουμε πίσω μας οποιαδήποτε πεποίθηση, ακόμα και τις αυτονόητες, όπως ότι είναι κακό να κανιβαλλίζεις.

Ας σκεφτούμε, για παράδειγμα, ότι ο Σαμαράς είναι ο καλύτερος πρωθυπουργός που πέρασε ποτέ από την Ελλάδα (ακούγεται αποτρόπαιο, το ξέρω) και ότι ο νεοφιλελευθερισμός είναι μια πρόοδος για την ανθρωπότητα (αυτό δεν μπορώ ούτε να το σχολιάσω).

Ότι ο πόλεμος είναι κάτι καλό και η παιδεραστία το ίδιο!

Εξεγείρεστε και μόνο στη σκέψη να σκεφτείτε κάτι τέτοιο; Πολύ καλά κάνετε, σας λέει ο Γελωτοποιός. Γιατί κι αυτός έχει παρόμοιες πεποιθήσεις. Δυστυχώς δεν μπορεί να αποστασιοποιηθεί αρκετά από τον εαυτό του για να καταφέρει να σκεφτεί κάτι τέτοιο.

Ο Ναμπόκοφ το έκανε: Η Λολίτα ήταν μόλις δώδεκα χρονών! (ή δεκατεσσάρων;)

Αλλά, μου φαίνεται, ότι ως συνήθως ξέφυγα από το θέμα μας –που δε θυμάμαι καν ποιο ήταν. Ίσως να μην έχουμε και θέμα, μόνο ένα άδειο χαρτί που προσπαθούμε να γεμίσουμε.

Εν κατακλείδι:

«Κανόνας πρώτος: Δεν υπάρχει κανόνας κανείς.» Οδυσσέας Ελύτης

ή, ακόμα καλύτερα:

«Το μέτρο των πραγμάτων είναι ο άνθρωπος».

Ποιος το είπε αυτό;

(Τις επόμενες ημέρες ο Γελωτοποιός θα κάνει ένα ταξίδι στο Μεσαίωνα. Ίσως, όταν γυρίσει, να σας πει πως ήταν εκεί... Για να αρχίσετε να προετοιμάζεστε.) 

Τα 9 θανάσιμα εγκλήματα των ελληνικών κυβερνήσεων - Η Αυγή online

Η Αυγή online...

Της Μαρίας Νεγρεπόντη - Δελιβάνη
Τώρα που οδεύουμε ολοταχώς προς άτακτη χρεωκοπία, τώρα που η αδράνεια των κυβερνήσεών μας έδωσε το δικαίωμα στους εταίρους μας- κυρίως, στους Γερμανούς-να τολμούν να ομιλούν περί του ότι θα «μας πετάξουν από το ευρώ», τώρα που η Ελλάδα από το ένα ως το άλλο άκρο της αιμορραγεί και καταρρέει, τώρα που οποιασδήποτε μορφής αναδιάρθρωση ή αναδιαπραγμάτευση του χρέους δεν έχει πια νόημα, τώρα που ό,τι κτίσαμε στα 60 τελευταία χρόνια έχει γκρεμιστεί και η εικόνα της Ελλάδας στο εξωτερικό έχει αμαυρωθεί, ας καταμετρήσουμε ποια δικά μας, ποια ασυγχώρητα εγκλήματά μας οδήγησαν τη χώρα και το λαό της σ’ αυτό το οικτρό αποτέλεσμα:
1^ο Εγκλημα: Η -ανεξήγητη- επιμονή του Γιώργου Παπανδρέου να βάλει την Ελλάδα στο ΔΝΤ, αν και σαφώς αυτό θα μπορούσε να αποφευχθεί.
2^ο Έγκλημα: Η υπογραφή του αρχικού Μνημονίου από τους αρμοδίους, ουσιαστικά με κλειστά μάτια και χωρίς την ελάχιστη διαπραγμάτευση, και στη συνέχεια όλου του υπόλοιπου αποτρόπαιου συρφετού, που έδεσε χειροπόδαρα τον ελληνικό λαό, και τον παρέδωσε, έτσι, στους δανειστές του.
3^ο Έγκλημα: Η εντελώς αδικαιολόγητη, απαράδεκτα επιπόλαιη όσο και ασυγχώρητη άρνηση των αρμοδίων να επιδιώξουν την έγκαιρη αναδιαπραγμάτευση/αναδιάρθρωση του χρέους, που τότε εμφάνιζε τη μοναδική οδό σωτηρίας μας.
4^ο Έγκλημα: Η εγκληματική άρνηση των αρμοδίων να εκμεταλλευτούν δηλώσεις -όσο ήταν ακόμη καιρός και οι δανειστές μας δεν είχαν «ξεφορτωθεί» τα χαρτιά μας- ότι θα προχωρήσουμε σε παύση πληρωμών ή ότι θα αποχωρήσουμε από την Ευρωζώνη.
5^ο Έγκλημα: Η αποδοχή του καταστρεπτικού και ασύγγνωστα καθυστερημένου «κουρέματος» του χρέους, που το έκανε ακόμη λιγότερο διαχειρίσιμο και που κατέστρεψε τα συνταξιοδοτικά ταμεία, τα ΑΕΙ, τα νοσοκομεία, τα μουσεία κ.λπ.
6^ο Έγκλημα: Η, επί δυόμισι συνεχή χρόνια, τραυματικά αναξιοπρεπής και απαράδεκτα δουλική συμπεριφορά των κυβερνήσεων απέναντι στους υπαλληλίσκους του ΔΝΤ και στα αφεντικά τους, τα οποία όσο υποχωρούσαμε, όσο περισσότερο ματώναμε, όσο πιο πολύ εξαθλιωνόμασταν, όσο περισσότερο η χώρα αποκτούσε όψη τριτοκοσμική, τόσο περισσότερο μας πρόσβαλαν, μας διέβαλλαν σε ολόκληρη την υφήλιο και μας φόρτωναν με ακόμη πιο απραγματοποίητες και με ακόμη πιο απάνθρωπες υποχρεώσεις.
7^ο Έγκλημα: Η αγαστή σύμπνοια των εκάστοτε δικών μας αρμοδίων με τροϊκανούς, για την επιβολή αιματηρών θυσιών, παρ' ότι το αποτέλεσμά τους ήταν εξαρχής και οφθαλμοφανώς αντίθετο από το επίσημα επιδιωκόμενο. Επιλέγω την εκδοχή της «σύμπνοιας» διότι θεωρώ ύβρη το όποιο επιχείρημα περί άγνοιας, ή αδυναμίας κατανόησης του παντελώς ανέφικτου των μέτρων - κατανοητού, ωστόσο, ακόμη και από πρωτοετείς φοιτητές των Οικονομικών.
8^ο Έγκλημα: Η σταθερά πανικόβλητη δήλωση των ελληνικών κυβερνήσεων, προς κάθε κατεύθυνση, σχετικά με την απόφαση παραμονής στην Ευρωζώνη με κάθε θυσία, ακόμη και με αντάλλαγμα την παράδοση βωμών και εστιών στους βαρβάρους.
9^ο Έγκλημα: Η έλλειψη στοιχειώδους προετοιμασίας για την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα, ενόσω όλα οδηγούσαν από καιρό προς τα εκεί και ενόσω ολόκληρη η υφήλιος λάμβανε, πυρετωδώς, τα μέτρα της. Και όχι μόνο, αλλά παράλληλα και με συνεχείς αποπροσανατολισμούς και προσπάθειες αποκοίμισης του ελληνικού λαού για το πού οδεύει πραγματικά, αλλά και με την κατάστρωση τρομοκρατικών σεναρίων για το τι θα του συμβεί στην περίπτωση μιας τέτοιας επιστροφής και με την κατακεραύνωση όσων κατά καιρούς τολμούσαν να αναφερθούν σε ό,τι αποτελούσε, εμφανώς, τη θλιβερή μας πραγματικότητα.
Και τώρα; Δυστυχώς, τώρα είναι πολύ αργά για... δάκρυα. Τώρα, έχουμε εναποθέσει ένα προς ένα τα όπλα μας, στα πόδια των δανειστών μας και οδεύουμε κυριολεκτικά «ξυπόλυτοι στ’ αγκάθια». Τώρα είμαστε έρμαια των επιθυμιών τους και, γιατί όχι, και των καταχθόνιων σχεδίων τους. Η επιμήκυνση, που, αργοπορημένα και έχοντας απεμπολήσει όλα μας τα επιχειρήματα, ετοιμάζεται να ζητήσει η κυβέρνηση, το πιθανότερο είναι ότι δεν θα μας δοθεί. Αλλά, κι αν μας δοθεί, θα πρόκειται απλώς για μικρή αναβολή του οριστικού «κλεισίματος της αυλαίας», ενόσω θα αυξήσει ακόμη περισσότερο το χρέος μας, που υπερδιπλασιάστηκε ήδη από την αρχή της κρίσης, και ενόσω θα διευκολύνει την άρση των δυσκολιών, που ακόμη υπάρχουν, για το ξεπούλημα της Ελλάδος και την ολοκληρωτική της καταστροφή.
Δυστυχώς, τώρα πια, το μόνο σύνθετο όπλο μας είναι η στάση πληρωμών -αναπόφευκτη ούτως ή άλλως, είτε με δική μας πρωτοβουλία είτε με έξωθεν παύση βοήθειας- και η άμεση και όσο γίνεται καλύτερα προετοιμασμένη προσφυγή μας στο Διεθνές Δικαστήριο, με αίτημα την άμεση διακοπή της γενοκτονίας του ελληνικού λαού και της πορείας εξαφάνισης της Ελλάδας από τον χάρτη των προηγμένων και ανεξάρτητων εθνών.

Το «φιάσκο» της λιτότητας και η γερμανική εμμονή

Σοφοκλεους 10...

Κανένας δεν πείθεται πια από το γερμανικό δόγμα, που θέλει τη δημοσιονομική ανευθυνότητα των χωρών της περιφέρειας να αποτελεί την αιτία της ευρωπαϊκής κρίσης χρέους. Το επιχείρημα αποδεικνύεται τόσο άτοπο, όσο και η γερμανική επιμονή με τη λιτότητα, το «φάρμακο» κατά της κρίσης που καταλήγει να… σκοτώνει τον ασθενή. Όλα όσα εδώ και τρία χρόνια υποστήριζε η Άνγκελα Μέρκελ καταρρέουν, καθώς γίνεται πλέον σαφές ότι η τυφλή λιτότητα έχει πυροδοτήσει ένα καταστροφικό ντόμινο που δεν σταματά πουθενά. Όταν χώρες όπως η Ολλανδία ή ακόμα και η ίδια η Γερμανία –οι θεματοφύλακες της δημοσιονομικής πειθαρχίας στην Ευρώπη- βλέπουν τα δημόσια οικονομικά τους να εκτροχιάζονται, αποδεικνύεται περίτρανα ότι η γερμανική συνταγή της λιτότητας όχι μόνο δεν δουλεύει, αλλά εγκλωβίζει ακόμα και τις ισχυρότερες οικονομίες στο φαύλο κύκλο της λιτότητας και της ύφεσης. Σε αυτό που έχει ονομαστεί και σπιράλ θανάτου για την Ευρωζώνη.

Από τα πρώτα στάδια της κρίσης, το γερμανικό κλαμπ της Ευρώπης επιχείρησε να παρουσιάσει την Ελλάδα σαν μια ειδική, μοναδική περίπτωση. Όμως, η κατάρρευση της Πορτογαλίας και της Ιρλανδίας τους διέψευσε. Ακόμα και σήμερα, όλα δείχνουν ότι η Πορτογαλία –και για κάποιους και η Ιρλανδία- ακολουθεί ακριβώς το ίδιο μονοπάτι με την Ελλάδα, ενδεχομένως με καθυστέρηση ενός χρόνου. Οι αγορές πιστεύουν ότι η Λισσαβόνα θα χρειαστεί και δεύτερο πακέτο διάσωσης, αλλά και μία διαγραφή χρέους, στα πρότυπα του ελληνικού PSI. Και πάλι, η Άνγκελα Μέρκελ επιμένει ότι η αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους ήταν μοναδική περίπτωση, που δεν πρόκειται να επαναληφθεί. Δεν θα μπορούσε, άλλωστε, να παραδεχτεί το αντίθετο. Εάν οι αγορές συνειδητοποιήσουν ότι το «κούρεμα» των πορτογαλικών ομολόγων είναι αναπόφευκτο, τότε θα είναι πια πολύ αργά για την Ισπανία και την Ιταλία.

Η Ιταλία, με τις μεταρρυθμίσεις του τεχνοκράτη Μάριο Μόντι αλλά και με τη βοήθεια του 1 τρισ. ευρώ των φθηνών τριετών δανείων που μοίρασε στις τράπεζες η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (μέρος των οποίων καταλήγει στις αγορές ομολόγων) κερδίζει χρόνο απέναντι στις αγορές. Το κόστος δανεισμού της μειώνεται το τελευταίο διάστημα, έστω και εάν το χρέος της δεν απέχει ιδιαίτερα από τα επίπεδα του ελληνικού. Στη μόνιμα καταχρεωμένη Ιταλία, το χρέος του 120% του ΑΕΠ αποτελεί ένα μάλλον συνηθισμένο φαινόμενο. Όμως, η Ευρώπη γνωρίζει καλά ότι δεν μπορεί να κλείνει τα μάτια μπροστά σε αυτή την ωρολογιακή βόμβα των 1,9 τρισ. ευρώ. Είναι κοινό μυστικό ότι εάν η Ιταλία χρειαστεί βοήθεια, οι μηχανισμοί διάσωσης δεν επαρκούν για να καλύψουν τις δανειακές της ανάγκες.

Κατά την άποψη του ίδιου του Μόντι αλλά και των αγορών, η χώρα που απειλεί αυτή τη στιγμή περισσότερο την Ευρωζώνη δεν είναι η Ιταλία, αλλά η Ισπανία. Η Ευρώπη είχε απαιτήσει τη μείωση του ισπανικού ελλείμματος στο 4,4% του ΑΕΠ για το 2012. Όμως, όταν τα τελικά στοιχεία έδειξαν έλλειμμα 8,51% για το 2011, η κυβέρνηση του Μαριάνο Ραχόι επιχείρησε να αναθεωρήσει μονομερώς το στόχο. Το αποτέλεσμα ήταν ένας συμβιβασμός ανάμεσα στη Μαδρίτη και τις Βρυξέλλες, με το στόχο να τίθεται τελικά στο 5,3% του ΑΕΠ. Ο προϋπολογισμός του Ραχόι για το 2012 περιελάμβανε μέτρα τουλάχιστον 35 δισ. ευρώ, με αυξήσεις φόρων, μειώσεις μισθών και περικοπές δημόσιων υπηρεσιών. Ο προϋπολογισμός του 2013 κινείται στο ίδιο κλίμα, της αιματηρής λιτότητας.

Όμως οι ανησυχίες για την Ισπανία επιμένουν. Έστω και εάν η χώρα εμφανίζει σχετικά χαμηλό δημόσιο χρέος, κάτω από το 70% του ΑΕΠ, τα ελλείμματά της αλλά κυρίως, τα χρέη του ιδιωτικού τομέα, κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου. Οι ισπανικές τράπεζες έχουν δώσει δάνεια 2,4 τρισ. ευρώ, δηλαδή ίσα με το 230% του ΑΕΠ. Πολλά από αυτά είναι «κόκκινα», έπειτα από το σκάσιμο της φούσκας των ακινήτων και τη χρεοκοπία πολλών κατασκευαστικών εταιρειών. Εάν η ισπανική κυβέρνηση αναγκαστεί να διασώσει τις τράπεζες, τότε η Ισπανία θα έχει την τύχη της Ιρλανδίας.

Αλλά ακόμα και για την Ιρλανδία, τον «καλό μαθητή», που ακολούθησε κατά γράμμα τη συνταγή των Ευρωπαίων δανειστών και του ΔΝΤ, η ανάκαμψη αποδεικνύεται πολύ δύσκολη. Το Δουβλίνο έχει εφαρμόσει πέντε προϋπολογισμούς λιτότητας από το 2008 και αναμένεται να επιβάλει τουλάχιστον τέσσερις ακόμα. Έχοντας καταφέρει να μειώσει το έλλειμμα στο 10% του ΑΕΠ, υπόσχεται να επιτύχει το στόχο του 3% έως το 2016. Η Ιρλανδία πέρασε με επιτυχία τον τελευταίο έλεγχο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, όπως αναμενόταν, ωστόσο τα οικονομικά στοιχεία δείχνουν ότι η οικονομία συρρικνώθηκε αναπάντεχα κατά 1,1% το πρώτο τρίμηνο του έτους, μετά την μεγαλύτερη του αναμενόμενου ανάπτυξη που σημείωσε πέρυσι.

Αλλά και στην Πορτογαλία, τα πράγματα δεν εξελίσς

ονται ομαλά. Η ανεργία στο β’ τρίμηνο του έτους έφτασε στο επίπεδο-ρεκόρ του 15%, με την πορτογαλική κυβέρνηση αναμένει ότι το ετήσιο ποσοστό ανεργίας για το 2012 θα αγγίξει το 15,5% προτού φτάσει στο υψηλότερο επίπεδό του το 2013 (16%). Αυτή τη στιγμή στη χώρα υπάρχουν 827.000 άνεργοι, δηλαδή 152.000 περισσότεροι μέσα σε ένα χρόνο, σε σύνολο ενεργού πληθυσμού 4,6 εκατομμυρίων. Η αύξηση της ανεργίας είναι μια από τις κυριότερες ανησυχίες της πορτογαλικής κυβέρνησης, καθώς κινδυνεύει να επιβαρύνει το δημοσιονομικό έλλειμμα της χώρας εξαιτίας της αύξησης των δαπανών όσον αφορά την παροχή επιδομάτων στους ανέργους, την ώρα που τα μέτρα λιτότητας αναμένεται να βυθίσουν την Πορτογαλία σε μεγαλύτερη ύφεση. Ήδη το δεύτερο τρίμηνο του 2012 η οικονομία της χώρας συρρικνώθηκε κατά 1,2% και συνολικά όλο τον χρόνο κατά 3,3%. Πρόκειται για την μεγαλύτερη μείωση που έχει παρατηρηθεί από το 2009.

Δάσκαλε που δίδασκες στη Γερμανία

Ακόμα και η Γερμανία αποτυγχάνει να εφαρμόσει τη συνταγή της λιτότητας που η ίδια επιβάλει σε ολόκληρη την Ευρώπη. Τα στοιχεία του Ινστιτούτου Οικονομικών Ερευνών της Κολωνίας εκθέτουν την Άνγκελα Μέρκελ, καθώς δείχνουν ότι το Βερολίνο δεν εφάρμοσε ούτε τα μισά από τα μέτρα λιτότητας για τα οποία είχε δεσμευτεί το 2011. Από τις συνολικές περικοπές των 11,2 δισ. ευρώ που περιείχε το σχετικό κυβερνητικό πρόγραμμα, εφαρμόστηκαν τελικά τα 4,7 δισ. ευρώ.

Από τιμωρός, παραβάτης η Ολλανδία

Στον Γιαν Κις ντε Γιάγκερ αρέσει πολύ ο ρόλος του «κακού αστυνομικού». Ο ομοφυλόφιλος Ολλανδός υπουργός Οικονομικών τον παίζει με μεγάλη επιτυχία από τότε που ξέσπασε η ευρωπαϊκή κρίση χρέους. Η Ολλανδία, μέλος του κλαμπ των χωρών ΑΑΑ του Βορρά, έχει υπάρξει πιο σκληρή ακόμα και από τη Γερμανία στις επιθέσεις της κατά των «αμαρτωλών» της ευρωπαϊκής περιφέρειας. Ήταν εκείνη που επέμεινε να δείχνει στην Ελλάδα την πόρτα της εξόδου από το ευρώ, θεωρώντας ότι οι δημοσιονομικοί παραβάτες δεν έχουν καμία θέση μέσα στη νομισματική ένωση. Όμως, η Ολλανδία έγινε από τιμωρός, παραβάτης. Ο εκτροχιασμός των δημόσιων οικονομικών της, τη φέρνει στην ίδια μοίρα με τις χώρες που κατέκρινε. Και την αναγκάζει να ελπίζει στην επιείκεια εκείνων τους οποίους μέχρι χθες έστηνε στα τρία μέτρα. Όπως δείχνει η εξέλιξη των δημόσιων οικονομικών της, η χώρα μοιράζεται την τύχη της Ιταλίας ή της Ισπανίας. Το έλλειμμά της προβλέπεται στο 4,6% του ΑΕΠ το 2013, κάτι που σημαίνει ότι ο θεματοφύλακας της δημοσιονομικής πειθαρχίας θα βρεθεί να παραβιάζει το όριο του 3%, για πέμπτη συνεχόμενη χρονιά.

Μάλιστα η σκληρή λιτότητα οδήγησε σε κατάρρευση τον κυβερνητικό σχηματισμό. Ο Ολλανδός πρωθυπουργός Mark Rutte και η κυβέρνηση του παραιτήθηκαν στα τέλη Απριλίου μετά την κατάρρευση των διαπραγματεύσεων για τη μείωση του ελλείμματος της χώρας. Η κρίση προέκυψε όταν το ακροδεξιό κόμμα του Geert Wilders αποφάσισε να αποσύρει τη στήριξή του προς την κυβέρνηση τονίζοντας ότι δεν είναι προς το συμφέρον της χώρας να σεβαστεί τους όρους των Βρυξελλών για έλλειμμα κάτω του 3% του ΑΕΠ, όπως επιβάλλει και το νέο δημοσιονομικό συμβόλαιο.

Με τη σημερινή πορεία των δημόσιων οικονομικών της, η Ολλανδία κινδυνεύει να γίνει σύντομα ένας παρείσακτος μέσα στο κλαμπ των ΑΑΑ. Η Moody’s απείλησε να εκδιώξει την Ολλανδία από το επίλεκτο «κλαμπ» των χωρών με την κορυφαία πιστοληπτική αξιολόγηση «ΑΑΑ» και όχι άνευ λόγου. Τα δεινά που προκαλεί η κρίση χρέους της ευρωζώνης έχουν αρχίσει να γίνονται όλο και πιο αισθητά και σε χώρες της Βόρειας Ευρώπης και όσο δεν διαφαίνεται διέξοδος από την κρίση, τίθεται εν αμφιβόλω κατά πόσον η Ολλανδία θα καταφέρει να κρατήσει το status μίας χώρας που θεωρείται εκ των ασφαλέστερων καταφυγίων στη Γηραιά Ηπειρο. Η ολλανδική οικονομία βρίσκεται στα πρόθυρα μίας ακόμη ύφεση, σύμφωνα με την κεντρική τράπεζα της χώρας, Rabobank, η οποία προβλέπει ότι το ΑΕΠ θα συρρικνωθεί εκ νέου μέσα στο τρίτο τρίμηνο, εξαιτίας της εξασθένησης του διεθνούς εμπορίου και της ασθενέστερης εσωτερικής κατανάλωσης. Τα επίσημα στοιχεία δείχνουν υποχώρηση της καταναλωτικής εμπιστοσύνης, ενώ την ίδια ώρα υποβόσκει ο κίνδυνος μίας κρίσης στην αγορά ακινήτων, δεδομένου ότι για ένα στα τέσσερα σπίτια, το κόστος του στεγαστικού δανείου υπερβαίνει την αξία του ακινήτου, σύμφωνα με έρευνα της ING.

Κι ενώ το οικονομικό περιβάλλον χειροτερεύει, η πολιτική κατάσταση δεν είναι καλή, δεδομένου ότι είναι προεκλογική περίοδος. Στις 12 Σεπτεμβρίου οι ψηφοφόροι καλούνται να εκλέξουν κυβέρνηση και είναι διχασμένοι για το εάν θα πρέπει να παραμείνουν προσηλωμένοι στους στόχους της ΕΕ για το έλλειμμα σε μία περίοδο αυξανόμενης δυσαρέσκειας για τους κανόνες που πολλοί θεωρούν ότι επιβάλλει «ηγεμονικά» η Γερμανία στους υπόλοιπους Ευρωπαίους.

Ελλάδα 2012...

 η Λέσχη...

του Θόδωρου Πελεκανίδη

 

Ελλάδα 2012. Ένα μέρος και μια χρονολογία φτάνουν για να δώσουν ένα μικρό έστω στίγμα μιας κατάστασης; Αλήθεια, τι συμβαίνει στην Ελλάδα το 2012; Φυσικά δε δύναμαι να παίξω τον ρόλο παντογνώστη και να δώσω κάποια πλήρη απάντηση σε αυτό το ερώτημα. Θα ήθελα όμως να παραθέσω ορισμένες σκέψεις που ίσως να συμβάλουν ως ένα μικρό λιθαράκι στο ξεδιάλυμα ενός ομολογουμένως ομιχλιασμένου τοπίου.

Λαθραίοι μετανάστες, στρατόπεδα συγκέντρωσης, προγράμματα λιτότητας, περικοπές, αυτοκτονίες, έλλειψη φαρμάκων, διάλυση του (κατ’ όνομα έστω) κοινωνικού κράτους, ιδιωτικοποιήσεις, χρέος, φασίστες. Λέξεις και φράσεις που πριν από πέντε χρόνια δε θα καταλάμβαναν παρά ένα ελάχιστον ποσοστό στο λεξιλόγιο του κατοίκου αυτής εδώ της γωνιάς του πλανήτη έχουν γίνει σήμερα έννοιες με ιδιαίτερο περιεχόμενο, μέρος της καθημερινότητάς μας με μεγάλο ειδικό βάρος και κουβαλούν τόση αρνητικότητα που αρκεί για να καταστρέψει την ψυχολογία – ευάλωτη από τα πολλά χρόνια επίπλαστης καλοπέρασης – του πάλαι ποτέ χαζοχαρούμενου Έλληνα.

Αυτό βέβαια αποτελεί μια μόνο προοπτική του όλου φαινομένου. Γιατί αυτή η τομή μεταξύ του χαζοχαρούμενου και του χαζο-λυπημένου Έλληνα ίσως να μην είναι και τόσο μεγάλη όσο φαίνεται. Ο «κακός Αλβανός» ή ο «τρομακτικός Ρωσοπόντιος» μπορεί να εξελίχθηκαν σε «λαθραίο Πακιστανό», οι οικονομικές μεταρρυθμίσεις της εποχής Σημίτη να πήραν την μορφή μαζικών περικοπών από τις «κυβερνήσεις εθνικής συνεργασίας», η ρουτινιάρικη μιζέρια της άχρωμης καθημερινότητας να οδήγησε, όταν δυσκόλεψαν τα πράγματα, σε αυτοκτονίες, το κοινωνικό κράτος να αποφάσισε να διαλυθεί γρηγορότερα από όσο το προόριζαν πριν το 2008, το χρέος να έγινε αρκετά πιο επιτακτικό λόγω της κρίσης και η πρώτη απαλή εικόνα του ακροδεξιού ελληνικού πνεύματος υπό την σημαία του ΛΑ.Ο.Σ. να έδωσε τη θέση της στην αυθεντική ελληνική εκδοχή της δυναμικής κραυγαλέας ηλιθιότητας – κατά κόσμον φασισμού, όμως η συνέχεια που υπάρχει μεταξύ των δύο περιόδων είναι κάπως ύποπτη.

Μέσα από ένα τέτοιο πρίσμα μπορούμε να ισχυριστούμε ότι η σημερινή κατάσταση είναι αρκετά πιο ξεκάθαρη από ό,τι στην αρχή της περιόδου της κρίσης, με την έννοια ότι όλο και περισσότερο πλησιάζουμε στην λογική κατάληξη των όσων συνέβαιναν τα προηγούμενα χρόνια, χωρίς κανείς ουσιαστικά να τους δίνει πραγματική σημασία. Το θολό, βαρετό θα μπορούσαμε να πούμε τοπίο της επιφανειακής ουδετερότητας απέκρυπτε τα πιο κύρια στοιχεία της ταξικής πάλης, η οποία βέβαια ποτέ δε σταμάτησε να εκτυλίσσεται. Αυτή η αίσθηση της κοινωνικής αδράνειας, του «δε συμβαίνει τίποτα» ήταν λογικό να μην εγείρει ερωτήματα σχετικά με το πού πάει επιτέλους αυτή η χώρα/ αυτός ο πλανήτης/ αυτός ο γαλαξίας κτλ. Το «Ελλάδα 2005» δύσκολα θα γινόταν πρώτος τίτλος σε μελλοντικό επίδοξο εκδότη ιστορικών βιβλίων, όχι επειδή το 2005 δε γινόταν τίποτα, αλλά επειδή όλα όσα συνέβαιναν δεν μπορούσαν να βγουν στην επιφάνεια όπως πραγματικά ήταν. Έτσι, η ελληνική περίπτωση (κι όχι μόνο αυτή) αποκτά τις διαστάσεις λακανικού «συμπτώματος», όπου η διαρκής νεκρωμένη συνήθεια, συνήθεια που προσέφερε μια αντιφατική οδυνηρή ηδονή, δεν μπορεί να εξηγηθεί παρά μόνο στο πλαίσιο των μελλοντικών συνεπειών της, τμήμα των οποίων αποτελεί η πραγματικότητα που βιώνουμε σήμερα.

Τι είναι λοιπόν όλες αυτές οι στιγμές τραγικού μεγαλείου που διανύει η Ελλάδα αν όχι τα αναπόδραστα αποτελέσματα της υιοθέτησης ενός πολιτικού προγράμματος απόλυτα προσαρμοσμένου στα καπιταλιστικά – νεοφιλελεύθερα πλέον – πρότυπα; Η απόρριψη της μεταπολίτευσης γίνεται καθημερινά από τα δεξιά (δε χρειάζεται να επεκταθώ παραπάνω σε αυτό), ελάχιστα όμως προβάλλεται ως κριτική από τα αριστερά. Η εικόνα που περνάει στο ευρύ κοινό, πέρα από τις μεγαλόστομες θεωρητικολογίες, είναι ότι η αριστερά επιθυμεί απλά την επιστροφή στην προ των μνημονίων εποχή, την επιστροφή των κεκτημένων των εργαζομένων. Κι αυτό δεν είναι μόνο αποτέλεσμα της οπορτουνιστικής πολιτικής που ακολουθεί σήμερα ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α, αν και πλέον οι ευθύνες που του αντιστοιχούν είναι μεγάλες, αλλά αποτελεί ένα βάρος που κουβαλάει ολόκληρη η αριστερά στην Ελλάδα. Γιατί μέσα σε αυτή την περιγραφόμενη παραπάνω συνέχεια υπάρχει σαφής ποιοτική αλλαγή, την οποία ναι μεν αντιλαμβανόμαστε (η αριστερά πάντοτε) αλλά κάνουμε σαν να μην μπορούμε να την αντιμετωπίσουμε στην πράξη. Τη στιγμή που η δεξιά και κυρίως τα ακραία της στοιχεία, κάνουν άλματα στο οργανωτικό κομμάτι της δράσης τους, έχοντας, προς έκπληξη μας (ίσως διότι τσαλαπατούν τα περί «θεωρητικής ανωτερότητας της αριστεράς»), δείξει ότι αφουγκράζονται τα γεγονότα, άσχετα με το ποια θεωρία τους κινεί σε αυτό, η αριστερά φαίνεται εγκλωβισμένη.

Αυτός ο εγκλωβισμός οφείλεται εν πολλοίς στο γεγονός ότι αυτά «εμείς τα ξέραμε» και στο σύνδρομο του «εμείς τα λέγαμε», το οποίο αποτελεί αναμφίβολα μια ηθική δικαίωση. Όταν όμως ακούγαμε για χρόνια τη θρυλική πλέον φράση «τι προτείνει επιτέλους η αριστερά; Τον Στάλιν;» ίσως θα έπρεπε πέραν του αρχικού μειδιάματος να αναλογιζόμασταν και την αλήθεια που η ερώτηση αυτή έκρυβε. Γιατί δυστυχώς όλη αυτή η αδράνεια επηρέασε κι εμάς. Και κάποια στιγμή πρέπει να το δούμε αυτό σε όλο του το εύρος. Καμιά νομοτέλεια δεν εγγυάται ότι τα μηνύματα της αριστεράς που δεν έπιασαν πριν από την κρίση θα πιάσουν και θα γίνουν κατανοητά τώρα. Για αυτό, τα μηνύματα είναι τα ίδια, ο τρόπος έκφρασής τους όμως απαιτεί αλλαγές, απαιτεί ενεργητικότητα, συνέπεια και πολλές φορές και αυτοθυσία.

Αυτό ίσως γεννά ένα αίσθημα αδικίας, μια γκρινιάρικη νότα, κάπως δικαιολογημένα. Γιατί ενώ επιβεβαιωνόμαστε κανείς δεν μας ακούει; (γιατί αυτός έχει 2 σοκολάτες κι εγώ καμία;) Γιατί ο ταξικός λόγος μένει διαρκώς έξω από τη συζήτηση;

Για να απαντήσουμε σε αυτό πρέπει πρώτα να θυμηθούμε: το ότι η εξήγηση του παρελθόντος απαιτεί τα εργαλεία του παρόντος δε σημαίνει ότι το δεύτερο μπορεί να κατανοηθεί ερήμην του πρώτου. Η μεγάλη απάτη της μικροαστικής σκέψης, που κατά προσφιλή της συνήθεια εξιδανικεύει τα «παλιά καλά χρόνια» και δαιμονοποιεί τα όσα βιώνει απομονώνοντάς τα από τον ιστορικό τους παράγοντα, περιπλέκει πολύ τα πράγματα στο πρακτικό επίπεδο. Η κοινή γνώμη αρνείται να δει, ακριβώς λόγω αυτής της απάτης, την συνέχεια των γεγονότων και αρκείται στο να κατηγορεί συγκεκριμένα πρόσωπα και καταστάσεις (πολιτικούς, λαθρομετανάστες, την αριστερά που δεν ενώνεται, την γειτόνισσα που παίρνει δυο συντάξεις) μεταβάλλοντας ασυνείδητα το τοπίο του πολιτικού παιχνιδιού. Έτσι, το θάψιμο των ταξικών αντιθέσεων μέσα σε μια περίοδο καπιταλιστικής ευημερίας (λέμε τώρα) παραμένει θαμμένο, μακριά από τα μάτια των θυμάτων τους και κατά την περίοδο της κρίσης, καθώς ποδοπατείται ανελέητα από κάθε είδους προπαγανδιστικούς μηχανισμούς της αστικής τάξης που κομπάζουν ότι βρίσκουν ενόχους τους πάντες, εκτός από αυτούς που πραγματικά ευθύνονται, δηλαδή τους εκπροσώπους του μεγάλου παγκόσμιου κεφαλαίου. Η σημασία του πρότερου αριστερού λόγου ουσιαστικά εκμηδενίζεται. Το παρελθόν χάνει τη σημασία που έχει για το παρόν.

Το ζήτημα σήμερα είναι να πιάσουμε τις άκρες αυτού του νήματος και να το ξετυλίξουμε. Αυτό όμως αποτελεί απλώς μια κοινότυπη προτροπή. Σε αυτή τη διαδικασία δεν πρέπει να ξεχνάμε τον πιο κύριο παράγοντα σε όλες αυτές τις εξελίξεις, δηλαδή τους ίδιους τους διαμορφωτές της ιστορίας. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι παντού υπάρχει το ανθρώπινο δυναμικό που μπορεί και θέλει να βγει από αυτή την κρίση, που γνωρίζει ή θέλει να γνωρίσει το ταξικό του συμφέρον, που επιθυμεί να απαλλαγεί από την δουλεία του καπιταλισμού. Και δεν πρόκειται για δυο τρεις γνωστούς διαβασμένους αλλά για την μεγάλη μάζα των ανεξαρτήτου εθνικότητας κατοίκων αυτής της χώρας (όπως κι όλων των χωρών), ανθρώπους που, ζώντας κι αυτοί τη δική τους «συνέχεια» βυθίζονται ολοένα στον βούρκο της νέας μεγαλύτερης και πιο «δυναμικής» μιζέριας που τους ρίχνουν χωρίς να τους ρωτήσουν. Σε αυτούς τους ανθρώπους η αριστερά οφείλει να δώσει το χέρι και να τους βοηθήσει να πατήσουν ξανά στα πόδια τους. Κι αυτό δεν είναι απλώς μια χιλιοεκφρασμένη επιθυμία. Είναι μια αναγκαιότητα που δεν προκύπτει απλά από μια φετιχοποιημένη αυτοκριτική, αλλά από τις δύσκολες στιγμές που προμηνύονται για την αριστερά και για τις υποτελείς στο κεφάλαιο τάξεις, αν δεν εντατικοποιήσουμε τη δράση μας.

Ολλανδία: Ντομάτες κατά του ευρώ!

γιωργος δελαστικ, ethnos.gr...

Εκδηλη είναι η απογοήτευση του γερμανικού περιοδικού «Σπίγκελ» σε άρθρο του που αναλύει την προεκλογική κατάσταση στην Ολλανδία και επικεντρώνεται στον Εμίλε Ρούμερ, ηγέτη του Σοσιαλιστικού Κόμματος, το οποίο προηγείται στις δημοσκοπήσεις και το οποίο έχει σαφώς πιο αριστερές θέσεις από αυτές που υποδηλώνει το όνομά του. «Αν ο Ρούμερ τα καταφέρει στις βουλευτικές εκλογές της 12ης Σεπτεμβρίου, η Ανγκελα Μέρκελ θα χάσει έναν από τους λίγους συντρόφους που τάσσονται υπέρ του προγράμματός της για πανευρωπαϊκή λιτότητα» επισημαίνει το περιοδικό και εξηγεί γιατί:
«Μέχρι τώρα οι Ολλανδοί τάσσονταν στο πλευρό των Γερμανών, όταν επρόκειτο να θέσουν αυστηρές απαιτήσεις στην Ελλάδα και τα υπόλοιπα κράτη. Τώρα όμως ο αρχηγός των σοσιαλιστών θέλει να θέσει σε δημοψήφισμα στους Ολλανδούς το Δημοσιονομικό Σύμφωνο, το οποίο είναι τόσο σημαντικό για τη Μέρκελ».
Αυτό που δεν λέει το «Σπίγκελ», αλλά το αφήνει να εννοηθεί, είναι πως, αν όντως το Δημοσιονομικό Σύμφωνο τεθεί σε δημοψήφισμα στην Ολλανδία, δεν υπάρχει ούτε μία πιθανότητα στο εκατομμύριο να υπερψηφιστεί! Θα απορριφθεί πανηγυρικά και με μεγάλο ποσοστό.
Εξαιτίας του πνεύματος αυτού του συμφώνου άλλωστε κατέρρευσε η δεξιά κυβέρνηση της Ολλανδίας και προκηρύχθηκαν οι πρόωρες εκλογές που θα γίνουν σε δύο εβδομάδες.
Τον Απρίλιο το ακροδεξιό κόμμα του Χέερτ Βίλντερς, που στήριζε την κυβέρνηση, τίναξε στον αέρα τις πολύμηνες διαπραγματεύσεις των κυβερνητικών κομμάτων που προσπαθούσαν να καταρτίσουν ένα πακέτο μέτρων λιτότητας κατ' επιταγήν της ΕΕ και προκάλεσε την κατάρρευση της κυβέρνησης. Ο Βίλντερς ακολουθεί μια πολύ σκληρή γραμμή εναντίον της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Υποστηρίζει ότι η Ολλανδία πρέπει να κλείσει τα σύνορά της, να εγκαταλείψει το ευρώ και να αποχωρήσει από την ΕΕ.
«Οι Βρυξέλλες είναι ένα αντιδημοκρατικό τέρας! Ενας βρικόλακας που θα ρουφήξει όλο μας το αίμα μέχρι να γίνουμε μια ασήμαντη επαρχία της Μείζονος Ευρώπης! Χρειαζόμαστε τα δικά μας σύνορα, τα δικά μας χρήματα, το δικό μας μέλλον. Να είμαστε αφεντικά στο σπίτι μας, αφεντικά στη χώρα μας» δήλωσε σε ομιλία του στο Ρότερνταμ, την περασμένη εβδομάδα.
Οι δημοσκοπήσεις όμως δείχνουν ότι η ολλανδική ακροδεξιά δεν θα μπορέσει να οικειοποιηθεί τα αντι-ΕΕ αισθήματα του ολλανδικού λαού που έχουν όντως φουντώσει. Αντιθέτως, το κλίμα αυτό εναντίον του ευρώ δείχνει να ευνοεί το άλλο άκρο του πολιτικού φάσματος, την Αριστερά. Θεαματική άνοδο στις δημοσκοπήσεις σημειώνει το Σοσιαλιστικό Κόμμα, το πιο αριστερό κοινοβουλευτικό κόμμα της Ολλανδίας, το οποίο -τηρουμένων φυσικά των αναλογιών- είναι πολύ πιο κοντά στον ΣΥΡΙΖΑ παρά στο ΠΑΣΟΚ αναφορικά με την πολιτική του γραμμή. Δεν αποκλείεται καθόλου αυτό το κόμμα να έρθει πρώτο από... πέμπτο (!) που ήταν στις εκλογές του 2010.
Το έμβλημα του Σοσιαλιστικού Κόμματος είναι μια... ντομάτα που στο βαθούλωμά της έχει ένα λευκό αστέρι, υποδηλωτικό του μαοϊκού παρελθόντος αυτού του αριστερού κόμματος, το οποίο φυσικά τάσσεται εναντίον του Δημοσιονομικού Συμφώνου της Μέρκελ. «Η οικονομική πολιτική που υποδεικνύουν οι Βρυξέλλες, είναι εντελώς αντικοινωνική. Δεν συνιστά διέξοδο από την κρίση η παραχώρηση περισσότερων εξουσιών στις Βρυξέλλες» τονίζει ο ηγέτης του, ο οποίος αρνείται κατηγορηματικά να σεβαστεί το όριο του 3% ως ανώτατου ελλείμματος και δηλώνει από τώρα ότι δεν υπάρχει περίπτωση η Ολλανδία να δεχτεί να καταβάλει στην ΕΕ οποιοδήποτε πρόστιμο της επιβληθεί λόγω υπέρβασης του ελλείμματος. «Μόνο πάνω από το πτώμα μου» θα πληρωθεί τέτοιο πρόστιμο, αν γίνω πρωθυπουργός, δήλωσε προκαλώντας αίσθηση.
Για να μη δημιουργούνται όμως εσφαλμένες εντυπώσεις, το πρώτο κόμμα στην Ολλανδία αυτή την εποχή δεν παίρνει ούτε το ένα τέταρτο των 150 εδρών του κοινοβουλίου. Ακόμη και αν οι σοσιαλιστές βγουν πρώτοι, το πολύ πολύ να ηγηθούν κυβέρνησης συνασπισμού τουλάχιστον τριών κομμάτων. Δεν πρόκειται έτσι να εφαρμόσουν το πρόγραμμά τους.
ΥΠΟΨΗΦΙΟΙ
Ολοι στα λόγια εναντίον της ΕΕ
Αποκαρδιωμένη είναι η σοβαρή συντηρητική εφημερίδα «Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε» της Γερμανίας. «Οι Ολλανδοί κορυφαίοι υποψήφιοι επικρίνουν την ΕΕ» τόνιζε χθες στους τίτλους ρεπορτάζ της που αναφερόταν σε τηλεοπτική συζήτηση των αρχηγών των τεσσάρων μεγαλύτερων κομμάτων της Ολλανδίας εν όψει των πρόωρων βουλευτικών εκλογών της 12ης Σεπτεμβρίου στη χώρα αυτή. «Οι αρχηγοί διαγωνίστηκαν με διαφορετική δοσολογία ευρωσκεπτικισμού» σημειώνει μελαγχολικά η γερμανική εφημερίδα. Χαρακτηριστικό του πολιτικού κλίματος που επικρατεί στην Ολλανδία αυτή την εποχή είναι το γεγονός ότι ο ηγέτης της Ακροδεξιάς για να εξευτελίσει τον ηγέτη των σοσιαλιστών τον χαρακτήρισε ως τον... «μεγαλύτερο ευρώφιλο της Ολλανδίας»!

Ο μπαμπουλας βγηκε παγανια...

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΣΥΝΩΜΟΣΙΑΣ - ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙΣΜΟ...

Δεν προλαβαίνω ν΄ακούω δελτία τρομοκρατίας καθημερινά από φίλους. Τι είναι τα δελτία τρομοκρατίας? Ξυπνάει κάποιος το πρωί και μέχρι να κοιμηθεί το βράδυ (αν τα καταφέρει) δέχεται συνεχείς εκβιασμούς από χίλιες δυο μεριές. Από την εργοδοσία του, την εφορία, τη ΔΕΗ, τη Τράπεζα, τον τάδε τοκογλύφο...

Δεν ξέρω σε τι κόσμο ζουν μερικοί, στο δικό μου όμως βλέπω ανθρώπους που χάνουν την ανάσα τους. Νομίζω πως καθώς μου μιλάνε θα σκάσουν στα χέρια μου. Στη κυριολεξία.  Χωρίς ίχνος υπερβολής. Βλέπω φίλους να κοιμούνται με χούφτες χάπια πλέον. Άλλους να είναι τα μάτια τους συνέχεια πρησμένα από την αϋπνία και το κλάμα. Νύχια καταφαγωμένα. Μαλλιά ξεριζωμένα. Γεμάτοι τικ, να παραμιλάνε. Γεμάτοι φοβίες, με διάφορες αρρώστιες να τους καλωσορίζουν στην εποχή της φρίκης. Άνθρωποι που μέχρι πριν λίγο καιρό απλά δούλευαν, είχαν φτιάξει το πολύ πολύ ένα σπίτι, κι είχαν αγοράσει ένα αυτοκίνητο. Το όλοι μαζί τα φάγαμε σ΄αυτούς τους φίλους ήταν ένα σπίτι με δάνειο κι ένα αυτοκίνητο με leasing. Και μια δουλειά  για να τα πληρώνουν. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι είναι αντιμέτωποι με το μπαμπούλα που βγήκε ακάλεστος από τις ντουλάπες τους. Τους κατά συρροή δολοφόνους του κρατικού μηχανισμού, των τραπεζών, των μαυραγοριτών, των τοκογλύφων.

Ορδές που τους κυνηγάνε για να τους κόψουν μια λίβρα κρέας....

Πλήρωσε γιατί θα σου κόψουμε το ρεύμα. Πλήρωσε γιατί θα σου παρακρατήσουμε από το μισθό. Πλήρωσε γιατί θα σε χώσουμε μέσα. Δούλεψε περισσότερο γιατί θα σε πετάξουμε έξω. Δέξου να δουλεύεις με λιγότερα γιατί αλλιώς σπίτι σου. Μια λίβρα κρέας από όπου νάναι. Κατά συρροή δολοφόνοι που έχουν για ορεκτικό τη νεολαία, για κυρίως πιάτο τις ενδιάμεσες ηλικίες και για επιδόρπιο τα γεροντάκια. Όχι εκείνους που μαζί τα φάγανε. Τους άλλους, που τους τρώνε τη σάρκα από την ώρα που γεννήθηκαν. Τους μαζί τα φάγαμε κοιτάνε να τους περισώσουν πάση θυσία. Κι όσο μεγαλύτερο είναι το φάγαμε τόσο ανέγγιχτος μένει ο φαγάνας.

Νέοι που πρωτοβγαίνουν στη δουλειά, μικρομεσαίοι, συνταξιούχοι, ασθενείς και πληθυσμοί με ιδιαίτερες ανάγκες είναι το πιάτο.  Άνθρωποι που δεν ήταν αρκετά διεφθαρμένοι, που δεν ήταν αρκετά κλέφτες, που δεν ήταν αρκετά ξεφτιλισμένοι, που δεν ήταν αρκετά φιλοτομαριστές. Αυτή τη στιγμή γύρω μας αρκεί να δεις ποιοι άνθρωποι δυστυχούν για να καταλάβεις ποιοι είναι άνθρωποι... Γιατί φυσικά στους ανθρώπους με το Α να είναι ευδιάκριτο, δεν εννοώ τις κάθε είδους κουραδομηχανές που περιφέρουν την ύπαρξή τους μάταια, αφήνοντας την ενοχλητική τους δυσωδία επάνω μας. (θα ήταν τεράστιος ο κατάλογος αν τους απαριθμούσα όλους,...)  Αυτοί ζουν στο κόσμο τους (ακόμα). Μια χαρά τη βγάζουν. Γιατί αυτός ο κόσμος είναι κομμένος και ραμμένος ακριβώς στα μέτρα κάθε αγύρτη.  Κάθε κενού δοχείου. Κάθε αρρωστημένου νάρκισσου. Κάθε διεφθαρμένου. Κάθε ανόητου.

Οι κατεργάρηδες έχουν καταφέρει ακόμα και να προκαλέσουν τύψεις στα θύματα. Σαν κατεργάρηδες που είναι. Έχουν πείσει το κοσμάκη πως είναι ένα είδος τιμωρίας αυτό το αίσχος γιατί δεν ήταν καλά παιδιά στη τάξη.  Σπέρνουν απόγνωση και διχόνοια ταυτόχρονα. Φτωχοποίηση κι ενοχή αντάμα. Δυστυχία και μίσος , φονική συνταγή. Ας μην έπαιρνες κάρτες, ας μην  ξανοιγόσουν, ας μην στιγμωνόσουν στο δημόσιο, ας μην έφτιαχνες αυθαίρετο, ας μην έπαιρνες αυτοκίνητο, ας μην ξανοιγόσουν με τις σπουδές των παιδιών, ας μην έκλεβες στο ζύγι,Οι κατεργάρηδες. Λες και το κράτος ήταν τόσο άρτια και αγγελικά πλασμένο που αν τα απλά ανθρωπάκια δεν έκαναν όλα αυτά θα τους τα παρείχε για τη καλή τους διαγωγή τσάμπα. Λες κι αν κάποιος δεν έπαιρνε κάρτες θα μπορούσε ποτέ να δει δώσει κάτι περισσότερο στην οικογένειά του από τη μιζέρια που του είχαν προδιαγράψει σαν μέλλον, με τους υπέροχους μισθούς που είχαν ορίσει. Λες κι αν ο υπάλληλος ήταν συνεπής κι έντιμος δεν θα παρέλαζαν δίπλα του οι υψηλά ιστάμενοι με τις βαλίτσες γεμάτες μίζες γιατί θα τον ντρεπόντουσαν για την τιμιότητά του. Λες κι αν ήταν πιο επιμελής θα ανέβαινε εκείνος με την αξία του κι όχι ο άχρηστος κουμπάρος, ή η αστοιχείωτη γκόμενα. Λες και η αγυρτεία, η απατεωνιά, η κατεργαριά, η ατιμία και η διαφθορά ξεκίνησαν μόλις ο πρώτος μπακάλης δεν έκοψε απόδειξη για τη ρέγκα που πούλησε.Κατεργάρηδες.

Εκείνους που ψιλόχεσαν τη φωλίτσα τους – για να τη βγάλουν καθαρή – τους έχουν πείσει πως έχουν κάνει κάτι χειρότερο από το προπατορικό αμάρτημα, πως ήταν η μελανή κηλίδα σε ένα άσπιλο κόσμο. Κι εκείνοι που δεν λέρωσαν καν τη φωλιά τους και φυλάγανε το κούτελο, τώρα βγάζουν κέρατα για να εκδικηθούν γιατί νοιώθουν κορόιδα. Κι αυτό χορεύει μόνος, γιατί είναι ο δολοφόνος, όπως έλεγε ένα παλιό παιχνιδάκι. Κατεργάρηδες.

Τι να πω στους φίλους που χάνονται?... Μια συμβουλή μόνο σε πρώτη φάση. Όποιο κτήνος σας εκβιάσει λέγοντας αν δεν μου κάνεις αυτό θα σου κάνω... να τον κοιτάτε στα μάτια με θάρρος, και να του λέτε «θα μου κάνεις τι?» Απαιτήστε με θράσος να σας πει ξεκάθαρα τι θα σας κάνει. Χωρίς να φοβάστε τίποτα. Ίσως ανακαλύψετε πως όλος αυτός ο συρφετός ένα είδος ανθρώπου φοβάται μόνο. Εκείνον που δεν φοβάται. Τις περισσότερες φορές είναι τόσο σίγουρος για το φόβο σας αυτός που σας εκβιάζει, που αν ορθώσετε λόγο και ανάστημα απέναντί του, θα μείνει μαλάκας χωρίς να καν να τολμήσει να ολοκληρώσει τον εκβιασμό του. 

Υπάρχει βέβαια και το ενδεχόμενο να σας χτυπήσει στ΄αλήθεια εκεί που πονάτε. Σ΄αυτή τη περίπτωση φροντίστε να απαλαχτείτε σύντομα – όσο είναι εφικτό – από όσο το δυνατόν περισσότερα παιχνιδάκια. Συνηθίστε να κοιμάστε χωρίς το αρκουδάκι σας, γιατί ο μπαμπούλας έχει βγει ήδη από τη ντουλάπα κι ετοιμάζετε να σας βουτήξει τα παιχνιδάκια  σας, εφόσον ξέρει πως αυτά είναι όλος σας ο κόσμος.

Φτιάχτε έναν άλλο κόσμο που δεν έχει υπολογίσει και ξαφνιάστε τον.

Μάσκα δεν έχω να γυρνώ...

Μτου Χρήστου Κυργιάκη,  AlfaVita...

Mάσκα δεν έχω να γυρνώ

στο καρναβάλι ετούτο
μόνο μια απόχη να τρυγώ

της θάλασσας την πονηριά
και της σιωπής τον πλούτο.

Παντού απλώνεται μια σιωπή, μια βουβαμάρα. Λίγο ένοχη, λίγο ανεξήγητη, λίγο δικαιολογημένη. Όλοι, ή μάλλον οι περισσότεροι, βουτηγμένοι σε βαθιά περισυλλογή αναρωτιούνται.

Τι δεν πήγε καλά; Ποιος έφταιξε; Ποιος φταίει; Εμείς τι κάνουμε; Εμείς γιατί δεν κάνουμε κάτι; Και ποιον να εμπιστευτείς; Υπάρχει άλλη λύση; Μήπως να αφεθούμε στη μοίρα μας και ας γίνει ότι είναι να γίνει;

Οι κυβερνώντες μάς φέρονται σαν να είμαστε υποζύγια γιατί θαρρώ θέλουν να πιστέψουμε πως πράγματι γεννηθήκαμε να ζούμε ως υποζύγια, άρα οφείλουμε τυφλή υπακοή στον ζευγολάτη μας. Ίσως να μην γνωρίζουν πως αν το βόδι «μυγιαστεί» σπάει και αλυσίδες, παρασέρνει και ηνία και ο ζευγολάτης κινδυνεύει άμεσα.

Οι τηλεβόες του συστήματος, μας απευθύνουν το λόγο λες και απευθύνονται σε πρόβατα, γιατί θαρρώ θέλουν να πιστέψουμε ότι είμαστε πρόβατα και για να βγούμε από το μαντρί θα πρέπει να συμμαχήσουμε με το λύκο. Ξεχνάνε όμως πως αυτός που κινδυνεύει με εξαφάνιση δεν είναι τα πρόβατα αλλά ο λύκος.

Οι διαχειριστές του συστήματος μας συμπεριφέρονται ως πελάτες και όχι ως πολίτες, γιατί θαρρώ θέλουν να πιστέψουμε ότι το ζητούμενο δεν είναι τα δικαιώματα των πολιτών αλλά το δίκιο του πελάτη το οποίο πρέπει να αναζητήσει στο καλύτερο μαγαζί πληρώνοντας, εννοείται, το ανάλογο τίμημα.

Bάρα καλή, βάρα γερή,

μια ντουφεκιά ζαχαρωτή
κι άσε να νοιώσει η γαλαρία

του χαρτοπόλεμου τη βία

Μας τριβελίζουν το μυαλό ότι τάχα μαζί τα φάγαμε για να μας κάνουν να πιστέψουμε πως πράγματι η μισή μερίδα που μας πέταξαν αξίζει το ίδιο ή και περισσότερο από τις χιλιάδες μερίδες που κράτησαν για τους εαυτούς τους και την ίδια ώρα μας στέλνουν το λογαριασμό για να πληρώσουμε, όχι μόνο τη δική μας μισή μερίδα μα και τις χιλιάδες δικές τους.

Μας χωρίζουν σε εκατοντάδες εργασιακές ομάδες δίνοντας περισσότερα στη μία ομάδα και λιγότερα στην άλλη ποντάροντας σε συμμαχίες με τους πιο ευνοημένους, υποσχόμενοι πως θα τους εξασφαλίσουν τη συνέχεια της εύνοιας αλλά και με τους πιο αδικημένους, υποσχόμενοι πως θα δώσουν τέλος στην αδικία.

Ξεφτιλίζουν οράματα, ιδανικά και αξίες βαφτίζοντας κάθε τους «μπίζνα» και κάθε αρπαχτή, στο όνομα τάχα της αξιοκρατίας, της ισότητας και της δικαιοσύνης. Αξιοκρατία υπέρ των ανάξιων, ισότητα υπέρ των εχόντων και δικαιοσύνη υπέρ των δυνατών.

Σκουπίδι η σκέψη την πετώ,

τη λογική απαρνιέμαι
μ' ένα σαράκι αρμένικο

για δρόμους που δε θέλησα
στις χαραυγές ξεχνιέμαι.

Μας διασπούν σε μικρά ανήμπορα κομμάτια που το καθένα έχει το δίκιο του το οποίο όμως δεν μπορεί να βρει, γι’ αυτό και βαφτίζει άδικο ή λιγότερο δίκιο το δίκιο του διπλανού του. Έτσι ο διπλανός μετατρέπεται από δυνάμει σύμμαχος σε φύσει εχθρός. Φυσικά, ο πραγματικός εχθρός τρίβει τα χέρια του παρακολουθώντας τον πόλεμο μεταξύ συναδέλφων.

Θεωρούν πως τώρα πια περπατάνε σε στέρεο έδαφος, αφού μόλις πριν λίγο έχουν τσαλαπατήσει πάνω στις ψυχές και στις ζωές μας και δεν αντιλαμβάνονται πως βαδίζουν πάνω σε ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί και να τους κάψει με τη λάβα του.

Αγνοούν ή δεν θέλουν να θυμούνται πως οι μεγαλύτερες αυτοκρατορίες κατέρρευσαν όταν στους αυτοκράτορες είχε γίνει συνείδηση πως τίποτα και κανένας δεν μπορεί να τους ταρακουνήσει μέχρι τη στιγμή που ένιωσαν τα θανατηφόρο τράνταγμα της πτώσης.

Επενδύουν σε όποια λογική μπορεί να περικλείει ο πανικός και ο φόβος και στη δημοκρατία της ελεύθερης επιλογής λέγοντάς μας πως είμαστε ελεύθεροι να επιλέξουμε αυτό που έχουν αποφασίσει εκείνοι. Μας λένε ορθά κοφτά: εσείς απαγορεύετε να κλέψετε, εμείς όμως επιβάλλεται να το κάνουμε για το καλό σας. Γνωρίζουν όμως πως οι αξίες και τα ιδανικά δεν διαγράφονται, παρά μόνο σκεπάζονται με χώμα, με άμμο ακόμη και με σκουπίδια και πως αρκεί ένας δυνατός αέρας να τα κάνει πάλι ορατά και καθαρά. Και αυτό που αφουγκράζονται να έρχεται δεν είναι απλά δυνατός αέρας αλλά καταιγίδα.

Bάστα το νου, βάστα το νου

να μην γκρινιάξει του καιρού
πού 'φτιαξε με τον πόνο κλίκα

και τσιγκουνεύεται στη γλύκα.

Ένα μεγάλο «ευχαριστώ» στο Θανάση Παπακωνσταντίνου για τους στίχους που μας χάρισε και μας κρατάνε συντροφιά ετούτες τις δύσκολες ώρες του πόνου πριν τη γέννα.

ΚΑΙ ΜΙΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗ... ΝΟΤΑ, που πρέπει «να μας γίνει μάθημα»...

Η Αυγή online...

Ένας ανθρωπολόγος πρότεινε το ακόλουθο παιχνίδι στα παιδιά μιας Αφρικάνικης φυλής: Τοποθέτησε ένα καλάθι γεμάτο ζουμερά φρούτα, δίπλα σ’ ένα δέντρο και είπε στα παιδιά, ότι όποιο από αυτά φτάσει πρώτο στο καλάθι, θα πάρει όλα τα φρούτα. Όταν τους έδωσε το σινιάλο για να τρέξουν, πιάστηκαν χέρι- χέρι και ξεκίνησαν να τρέχουν όλα μαζί. Ύστερα κάθισαν σ’ έναν κύκλο, για να φάνε τα φρούτα. Όταν ρώτησε τα παιδιά γιατί το έκαναν αυτό, αφού κάποιο από αυτά θα μπορούσε να είχε καρπωθεί όλα τα φρούτα, τα παιδιά απάντησαν “UBUNTU”, που σημαίνει «δεν μπορούμε να είμαστε χαρούμενοι, αν έστω ένας από εμάς είναι στενοχωρημένος!»
Η λέξη “UBUNTU” στη γλώσσα τους σημαίνει: «Υπάρχω γιατί υπάρχουμε»!! Αυτό ας είναι και το δικό μας μήνυμα…

Ο Σαμαράς ως ποιητής....

Η Αυγή online...

Θανάσης  Καρτερός 

Και νά που ο Σαμαράς εισάγει τον τελευταίο καιρό στη σκληρή καθημερινότητα την ποίηση -ποιητικές μεταφορές και εικόνες για να καταστεί εναργής η εικόνα της πολιτικής του. Από την άποψη αυτή μπορούμε να πούμε μάλιστα ότι ακολουθεί όχι μόνο τον πολιτικό δρόμο του Παπανδρέου και του Παπακωνσταντίνου, αλλά και τον ποιητικό. Εκείνοι είναι οι αυτουργοί έξοχων μεταφορών, όπως ο βυθιζόμενος "Τιτανικός" και το γεμάτο πιστόλι πάνω στο τραπέζι. Αυτός είναι ακόμα πιο ευφάνταστος, ίσως ως γόνος καλής οικογενείας η οποία σεμνύνεται για τα μέλη της που διακρίθηκαν στη λογοτεχνία.
Θα θυμάστε ασφαλώς πως όταν ήταν στο Βερολίνο παρομοίασε την Ελλάδα με κολυμβητή που κάνει ένα μεγάλο μακροβούτι και ζητάει κάποιες ανάσες για να μην παραδώσει το πνεύμα. Προχτές ο βουτηχτής του βγήκε στην επιφάνεια και έγινε μαραθωνοδρόμος, ο οποίος πέπρωται να νικήσει, όπως ακριβώς ο πρώτος αρχαίος συνάδελφός του -ο οποίος βεβαίως πρόλαβε να φωνάξει νενικήκαμεν και πέθανε, αλλά ας μην τα θέλουμε κι όλα δικά μας. Και χθες, κατά τη συνάντηση με τον Παπούλια, ο ίδιος κολυμβητής, που έγινε μαραθωνοδρόμος, όχι μόνο παρέμεινε στην επιφάνεια, αλλά και προήχθη σε καράβι και μάλιστα καράβι που στρίβει.
Είχε προηγηθεί βέβαια, για να είμαστε δίκαιοι και ακριβείς, μια πρώτη υπόκλιση του Σαμαρά στην ποίηση, και πιο συγκεκριμένα στον παιάνα, όταν εκστόμισε το έξοχο: Να ανακαταλάβουμε τις πόλεις μας - εννοώντας από τους μετανάστες. Στίχος ο οποίος όχι μόνο συγκίνησε πολλούς εθνικά σκεπτόμενους, αλλά ενέπνευσε και τους πιο μαχητικούς από αυτούς σε πράξεις απελευθέρωσης των ελληνικών πόλεων, όπως η δολοφονία του Ιρακινού στο κέντρο της Αθήνας και σωρεία παρόμοιων κατορθωμάτων τόσο στη πρωτεύουσα όσο και στις άλλες υπό κατοχή ελληνικές πόλεις. Για να αποδειχτεί πως η ποίηση γίνεται υλική δύναμη όταν πυρπολεί τις κατάλληλες ψυχές.
Είναι άγνωστο πόσο θα επηρεάσει τη Μέρκελ η εικόνα του βουτηχτή που πνίγεται ή τους Έλληνες η εικόνα του μαραθωνοδρόμου που θα νικήσει και θα πεθάνει. Η εικόνα όμως του καραβιού σίγουρα λέει πολλά. Γιατί μπορεί να μην ξέρουμε προς τα πού στρίβει, αλλά βλέπουμε να αναδύεται μέσα από τα κύματα των λέξεων -δική μας εικόνα αυτή- ο Σαμαράς ως στιβαρός καπετάνιος και ως τρυφερός ποιητής. Λίγο το 'χετε;