Σάββατο 9 Μαρτίου 2013

Άλλη πορεία ανάπτυξης...

του Κωστα Λαπαβιτσα, απο το Ιστολογιο του...
Η αναπτυξιακή πολιτική της τρόικα θα αποδειχθεί αποτυχημένη, όπως αποτυχημένη αποδείχθηκε και η πολιτική της σταθεροποίησης που προκάλεσε την καταστροφική ύφεση. Το ερώτημα είναι αν υπάρχει άλλη πολιτική που θα μπορούσε να βάλει τη χώρα σε πορεία ταχύρρυθμης ανάπτυξης με κοινωνική δικαιοσύνη.

Η απάντηση είναι ότι υπάρχει. Πριν την περιγράψω συνοπτικά θέλω να πω δυο λόγια για το περιέχομενο της ανάπτυξης.

Μεγέθυνση και ανάπτυξη

Η ανάπτυξη είναι κάτι πολύ διαφορετικό από την απλή μεγέθυνση της οικονομίας.

Η μεγέθυνση είναι (ή πρέπει να είναι) η συνήθης κατάσταση της καπιταλιστικής οικονομίας, καθώς το κεφάλαιο συσσωρεύεται. Δηλαδή μεγαλώνει το ΑΕΠ, διευρύνεται η εργατική δύναμη, βελτιώνεται η τεχνολογία, αυξάνονται οι επενδύσεις και η κατανάλωση και ούτω καθεξής. Οι κρίσεις είναι αναπόφευκτο στοιχείο αυτής της διαδικασίας.

Η ανάπτυξη προϋποθέτει την μεγέθυνση, αλλά είναι πολύ ευρύτερη έννοια. Εμπεριέχει την κοινωνική αλλαγή, την εξέλιξη των σχέσεων κεφαλαίου εργασίας, την ποιοτική μεταβολή της ικανότητας προς εργασία, την απόκτηση μηχανισμών παραγωγής τεχνολογίας, την δημιουργία πλαισίου εκπαίδευσης και περίθαλψης, την βελτίωση των υλικών συνθηκών της ζωής και ούτω καθεξής.

Συνεπώς η ανάπτυξη είναι εγγενώς σύνθετη και ασταθής διαδικασία που θέτει το περιεχόμενο των κοινωνικών σχέσεων σε συνεχή αμφισβήτηση. Αυτή ακριβώς είναι και η εν δυνάμει ριζοσπαστική της πλευρα. Η ανάπτυξη μπορεί να λειτουργήσει λυτρωτικά για τα φτωχότερα κοινωνικά στρώματα, να δημιουργήσει προοπτικές ελευθερίας, όπως σωστά επιχειρηματολόγησε ο Αμάρτυα Σεν.

Η ανάπτυξη είναι λοιπόν το φυσικό πεδίο όπου συγκρούονται και συντίθενται, από τη μια, η μερική αλλαγή και, από την άλλη, η συνολική ρήξη με τον καπιταλιστικό χαρακτήρα της κοινωνίας. Αντιπαρατίθενται και αλληλοτροφοδοτούνται η μεταρρύθμιση και η επανάσταση, για να το θέσουμε με τους όρους της κλασικής μαρξιστικής πολιτικής οικονομίας.

‘Αρα η ανάπτυξη δημιουργεί συνεχώς δυνατότητες αντικαπιταλιστικής πορείας για την οικονομία και την κοινωνία. Για να υπάρξει όμως αντικαπιταλιστική ρήξη στις ώριμες καπιταλιστικές κοινωνίες, είναι απαραίτητο να υπάρξουν μεταρρυθμίσεις που θα κατατείνουν προς την συνολική αλλαγή έχοντας την υποστήριξη των ευρέων λαϊκών στρωμάτων.

Τέτοιο ρόλο μπορεί να παίξει ένα ‘μεταβατικό πρόγραμμα’ που θα προτείνει μεταρρυθμίσεις οι οποίες θα λύνουν τα άμεσα κοινωνικά προβλήματα των εργαζομένων και την λαϊκών στρωμάτων, ενώ παράλληλα θα δημιουργούν πεδίο κοινωνικής μεταβολής. Ένα πρόγραμμα που θα μεταβάλλει την κοινωνική ισορροπία υπέρ των φτωχότερων στρωμάτων, ενισχύοντας την οικονομική τους θέση και εξασφαλίζοντας την στήριξη της κοινωνίας γενικότερα.

Αυτό ακριβώς είναι το κεντρικό ζητούμενο της άλλης πορείας ανάπτυξης για την Ελλάδα σήμερα. Να υπάρξει μεταβατικό πρόγραμμα που θα απαλλάξει τη χώρα από το αδιέξοδο της τρόικα, θα την βάλει σε διαδικασία ταχύρρυθμης ανάπτυξης και θα δημιουργήσει συνθήκες βαθιάς αντικαπιταλιστικής κοινωνικής αλλαγής στην κατεύθυνση του σοσιαλισμού.   

Το αναγκαίο των μεταρρυθμίσεων

Η διαφορετική πολιτική ανάτπυξης ξεκινάει από την παραδοχή ότι η ελληνική οικονομία απαιτεί βαθύτατες μεταρρυθμίσεις. Οι οικονομικές και κοινωνικές δομές που δημιουργήθηκαν τα χρόνια που πέρασαν είναι διεφθαρμένες, άδικες και αναποτελεσματικές.

Η ελληνική οικονομία δεν μπορεί να σταθεί στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας με τη σημερινή μορφή της. Δεν χρειάζονται οι αναλύσεις της τρόικα, ή οι εμβριθείς μελέτες των ελληνικών τραπεζών, για να διαπιστωθεί η απόλυτη ανάγκη της εκ βάθρων αλλαγής.

Είναι επίσης δεδομένο ότι το κράτος δεν έχει όλες τις απαντήσεις για τα προβλήματα της οικονομίας. Ο κρατισμός δεν αποτελεί ριζοσπαστική λύση στα κοινωνικά προβλήματα που δημιουργει ο ώριμος καπιταλισμός. Είναι απαραίτητες λύσεις που θα στηρίζονται σε ευέλικτους συνεργατικούς μηχανισμούς, που θα αξιοποιούν την γνώση και την ισχύ της αλληλεγγύης των τοπικών κοινωνιών, που θα δίνουν περιεχόμενο στην ιδέα της συμμετοχικής δημοκρατίας. 

Αλλά το κράτος και ο δημόσιος τομέας δεν είναι εξ ορισμού κακό, ότι κι αν λένε οι ιδεολόγοι της ‘Συναίνεσης της Ουάσινγκτον’. Χωρίς συνολική και συνθετική αντιμετώπιση των προβλημάτων της κοινωνίας, δεν πρόκειται να υπάρξει λύση που θα φέρει κοινωνική δικαιοσύνη και θα βάζει τη χώρα σε πορεία ανάπτυξης. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο σε επίπεδο κράτους που άρα πρέπει να αλλάξει εκ βάθρων.

Στην Ελλάδα είναι απολύτως απαραίτητο να αλλάξει η δομή του δημόσιου τομέα, ώστε να απαλειφθεί η διαφθορά και να τονωθεί η ανάπτυξη.

Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι ο ιδιωτικός τομέας και ιδίως το μεγάλο κεφάλαιο δεν έχουν μεγάλο μέρος της ευθύνης για την κρίση που περνάει η χώρα.

Πρέπει συνεπώς να αλλάξει και η σχέση ανάμεσα στον ιδιωτικό τομέα και το κράτος.

Τι είδους σχέδιο;

Οι μεταρρυθμίσεις που όντως χρειάζεται η Ελλάδα απαιτούν σχέδιο ανάπτυξης, δηλαδή αυτό που λέγεται στη βιβλιογραφία ‘βιομηχανική πολιτική’, χωρίς ο όρος απαραίτητα να αναφέρεται στον δευτερογενή τομέα. Δίχως βιομηχανική πολιτική δεν θα υπάρξει η επιθυμητή αλλαγή στη σύνθεση του ΑΕΠ που θα τονώνει τον δευτερογενή τομέα, θα ενισχύει την αγροτική παραγωγή και θα αναδιαρθρώνει τον τομέα των υπηρεσιών.

Το σχέδιο ανάπτυξης θα πρέπει να εντοπίζει τους κλάδους του δευτερογενούς τομέα στους οποίους η Ελλάδα θα μπορούσε μακροπρόθεσμα να σταθεί με επιτυχία, κάνοντας πρόβλεψη για την απαραίτητη μεταφορά πόρων μέσω δημόσιων και ιδιωτικών επενδύσεων.

Παράλληλα θα πρέπει να προτείνει βήματα για την αναδιάρθρωση του κλάδου των υπηρεσιών επικεντρώνοντας στους τομείς όπου υπάρχει πλεονέκτημα τεχνολογίας και εργατικού δυναμικού.

Θα πρέπει, τέλος, να περιέχει συγκεκριμένες προβλέψεις για την ενδυνάμωση της αγροτικής παραγωγής με δημόσιους μηχανισμούς πίστωσης, βελτίωσης της τεχνολογίας και ανακατεύθυνσης προς τομείς υψηλής προστιθέμενης αξίας.
Μόνο έτσι θα γίνει με επάρκεια η ανάκτηση της εγχώριας αγοράς από την πλημμυρίδα των εισαγομένων και η ενδυνάμωση των εξαγωγών. Η ιδιωτική πρωτοβουλία από μόνη της δεν θα φέρει τα επιθυμητά αποτελέσματα, όση απορρύθμιση και ιδιωτικοποιήσεις και αν επιβάλλει η τρόικα.

Το σχέδιο ανάπτυξης θα πρέπει συνεπώς να βασίζεται καταρχήν σε δομικές αλλαγές στην ιδιοκτησία και τον έλεγχο των τραπεζών. Οι ιδιωτικές τράπεζες έχουν αποτύχει ολοκληρωτικά. Είναι απαραίτητες οι δημόσιες τράπεζες που συστηματικά θα στηρίξουν την ανάπτυξη με όρους δημόσιου ελέγχου και διαφάνειας, ώστε να εξαλειφθούν οι πρακτικές διαφθοράς που διαπερνούν το σημερινό τραπεζικό σύστημα.

Θα πρέπει να επιβάλλει δομικές αλλαγές στο ιδιοκτησιακό καθεστώς και στους μηχανισμούς ελέγχου του μεγάλου κεφαλαίου στη χώρα μας, αρχής γενομένης από τους κλάδους της ενέργειας, των τροφίμων και των μεταφορών.

Θα πρέπει να δημιουργεί σταθερό πλαίσιο για την λειτουργία των μικρομεσαίων επιχειρήσεων και των αυτοαπασχολούμενων που αποτελούν τη σπονδυλική στήλη της απασχόλησης. Το σύστημα πίστωσης και φορολογίας θα πρέπει να στηρίζει τις μικρές μονάδες και όχι να τις συντρίβει συστηματικά, όπως κάνουν τα Μνημόνια.

Θα πρέπει να θεσμοθετεί την αλλαγή της παιδείας και στα τρία επίπεδα, ώστε να ανταπεξέλθει στις σύγχρονες ανάγκες. Είναι απαραίτητο και η Ελλάδα να αποκτήσει συστηματική πολιτική, με δημόσια καθοδήγηση και χρηματοδότηση, για την αποστολή της νεολαίας της στο εξωτερικό για σπουδές. Τα τεράστια ποσά που δαπανούν ετησίως τα νοικοκυριά μπορούν να αξιοποιηθούν με καλύτερα αποτελέσματα για την οικονομία, αν υπάρξει επαρκής δημόσια παρέμβαση.

Δε νοείται σχέδιο αναπτυξης, τέλος, χωρίς πρόβλεψη για την πρόσκτηση και παραγωγή τεχνολογίας. Πρόκειται για ένα από τα δυσκολότερα ζητήματα ανάπτυξης που θα απαιτήσει συστηματική προσπάθεια σε επίπεδο παραγωγικών μονάδων, πανεπιστημίων και ερευνητικών κέντρων. Δεν θα πρέπει να αποκλείονται ακόμη και ευλύγιστες και μακροχρόνιες σχέσεις με τις μεγάλες πολυεθνικές που ελέγχουν την τεχνολογία παγκοσμίως. Απαράβατος όρος για να γίνουν όλα αυτά είναι να υπάρξει συστηματική κρατική καθοδήγηση της τεχνολογίας που θα συνοδεύεται από γενναία αύξηση των δαπανών για την έρευνα.

Μεταρρυθμίσεις σε ποιό πλαίσιο;

Οι μεταρρυθμίσεις αυτές μπορούν να συμβούν μόνο αν η χώρα απαλλαγεί από τα δεσμά του κοινού νομίσματος που την πνίγουν. Είναι επίσης πασιφανές ότι μπορούν να συμβούν μόνο αν η χώρα γλιτώσει από το άχθος του δημόσιου χρέους και απελευθερώσει πόρους για ανάπτυξη. Άρα απαιτούν μετωπική σύγκρουση με τους ιθύνοντες της ΟΝΕ και της ΕΕ.

Όσοι υπόσχονται στον ελληνικό λαό διαφορετική πορεία ανάπτυξης από την τρόικα, αλλά μέσα στο πλαίσιο του κοινού νομίσματος και χωρίς σύγκρουση με την ΕΕ, του προσφέρουν κακές υπηρεσίες.

Οι μεταρρυθμίσεις αυτές απαιτούν επίσης αλλαγή στην ιεράρχηση των προτεραιοτήτων της οικονομικής πολιτικής.

Ο πρωταρχικός στόχος της οικονομικής πολιτικής δεν μπορεί να είναι η σταθεροποίηση και η επίτευξη δημοσιονομικού πλεονάσματος.

Ούτε μπορεί η αποκατάσταση των εισοδηματικών απωλειών των φτωχότερων στρωμάτων να γίνει σταδιακά, αφού πρώτα υπάρξει δημοσιονομική σταθερότητα. Αυτή είναι η αναπτυξιακή λογική της τρόικα που είναι λανθασμένη. Ο πρωταρχικός στόχος της οικονομικής πολιτικής πρέπει να είναι η αύξηση της απασχόλησης και η αναδιανομή του εισοδήματος και του πλούτου, στηρίζοντας τους μισθούς και το λαϊκό εισόδημα. 

Με δυο λόγια, απαιτείται άμεση άρση της λιτότητας. Αν δημιουργηθεί χαλαρότερο δημοσιονομικό περιβάλλον, αν ανασάνει η πραγματική οικονομία, θα μπορέσουν να γίνουν και οι απαραίτητες αναπτυξιακές μεταρρυθμίσεις με άνεση χρόνου και επαρκή προγραμματισμό. Σε πλήρη αντίθεση με τις ‘μεταρρυθμίσεις’ της τρόικα που γίνονται βιαστικά, υπό την τεράστια πίεση της λιτότητας και της ύφεσης και σε ευθεία αντίθεση με την κοινωνία.

Πάνω από όλα, οι μεταρρυθμίσεις που πραγματικά χρειάζεται η Ελλάδα απαιτούν βαθιά κοινωνική αλλαγή. Για να συμβούν θα πρέπει να υπάρξει ολική υποχώρηση της κυριαρχίας του μεγάλου κεφαλαίου και των στρωμάτων που έχουν προσδεθεί στο άρμα της τρόικα, τα οποία και ευθύνονται για την σημερινή κατάσταση της χώρας. Η ελληνική κοινωνία ζητάει και χρειάζεται αναζωογόνηση από τα κάτω, δηλαδή από τις υγιέστερες κοινωνικές δυνάμεις.

Στη βάση αυτή θα μπορέσει να υπάρξει κάθαρση και εκ βάθρων αλλαγή του κρατικού μηχανισμού που είναι απαραίτητες για να μπει η χώρα σε πορεία ανάπτυξης. Δεν πρόκειται εδώ μόνο για θεσμικές και οργανωτικές αλλαγές στην σύνθεση του δημόσιου τομέα. Χρειάζεται επίσης αλλαγή ήθους και επαναφορά της έννοιας της δημόσιας προσφοράς. Χρειάζεται επίσης εκδημοκρατισμός, διαφάνεια και διάρρηξη των σχέσεων με επιχειρηματικά και επί μέρους συμφέροντα.

Είναι εμφανές ότι ένα τέτοιο αναπτυξιακό πρόγραμμα μπορεί να αποτελέσει τον πυρήνα ενός αντικαπιταλιστικού σχεδίου εξόδου από την κρίση που θα μεταβάλλει το κοινωνικό ισοζύγιο υπέρ της εργασίας.

Η αντικαπιταλιστική πορεία ανάπτυξης υπέρ των λαϊκών στρωμάτων με τελικό στόχο τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό είναι απολύτως εφικτή στην Ελλάδα. Αυτό που λείπει είναι η επεξεργασία ενός τέτοιου σχεδίου, πράγμα που είναι συλλογική υπόθεση κοινωνικών φορέων και αυτών που κατέχουν εξειδικευμένη γνώση.

Οι αντιμνημονιακές δυνάμεις έχουν υποχρέωση να κάνουν τα απαραίτητα βήματα το συντομότερο δυνατόν.

Δεν αντέχεται τόση δικαιοσύνη...

2310net...
justice
Από τότε που ξέσπασε η κρίση και ήρθαν τα Μνημόνια, κυριάρχησε στην πολιτική ατμόσφαιρα της καθημερινότητας (δηλαδή στις πολιτικές συζητήσεις που διεξάγονται χωρίς πολιτικούς) η αίσθηση ότι όλα αυτά που συμβαίνουν θα είχαν αποφευχθεί αν υπήρχε δικαιοσύνη. Πολλοί έλεγαν ή έγραφαν δημόσια για την διαφθορά, την έλλειψη νόμων, τον νόμο περί ευθύνης υπουργών, τις εξεταστικές επιτροπές που κατέληγαν πάντα σε αθώωση, και έδιναν πολλά παραδείγματα με τα οποία επιχειρούσαν να πειστούν και να πείσουν πως η κρίση είναι απόρροια της απουσίας δικαιοσύνης.

Ασφαλώς και δικαιοσύνη ποτέ δεν υπήρχε. Και πως θα μπορούσε να υπάρχει; Το σύστημα (ναι ξέρω, είναι αποκρουστικό και δεν είναι εύηχο να μιλάς για σύστημα) είναι εξ’ ορισμού άδικο: δουλεύουν πολλοί για να κερδίζουν λίγοι ή για να το θέσω με πιο λογοτεχνικούς όρους χρειάζονται πολλοί, πάρα πολλοί φτωχοί για να γίνει κάποιος πλούσιος. Πως, λοιπόν, μπορεί να σου εξασφαλίσει κανείς μέσα σε αυτό το σύστημα που είναι άδικο από τη φύση του την πολυπόθητη δικαιοσύνη;

Όχι ότι όλοι αυτοί που επιζητούν δικαιοσύνη έχουν άδικο. Δίκιο έχουν αλλά το ψάχνουν αλλού. Το ψάχνουν στα εύκολα παραδείγματα, και αλήθεια είναι πολλά,  εκείνα τα οποία αποδεικνύουν μια ασυλία που παρέχεται στους επίορκους πολιτικούς. Βέβαια λίγοι επεκτείνουν την σκέψη τους λίγο παραπέρα, στην έλλειψη δικαιοσύνης όταν για κάποιο λόγο εμπλέκονται με αυτήν επιχειρηματικοί όμιλοι, μεγαλοβιομήχανοι, εφοπλιστές και τραπεζίτες.

Το να πιστεύει κανείς στην Δικαιοσύνη (με κεφαλαίο το Δ) είναι σαν να πιστεύει στον Άγιο Βασίλη. Μια φορά στις τόσες κάνει την εμφάνισή της για να μας πουλήσει το παραμύθι ότι αν είμαστε καλά παιδιά μπορεί να πάρουμε κι ένα δωράκι.

Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών είναι σοκαριστικά. Ας τα πάρουμε με την χρονολογική τους σειρά:

Καταδικάζεται ο Παπαγεωργόπουλος, ο Τσοχατζόπουλος και δικάζεται ο Ψωμιάδης. Η πρώτη, ενστικτώδης αντίδραση είναι θετική από την κοινή γνώμη: «επιτέλους, ας μπει ένας κλέφτης στη φυλακή». Η Δικαιοσύνη, μέχρι εδώ φέρεται (όπως μας επιβεβαιώνουν και τα ΜΜΕ) να κάνει σωστά τη δουλειά της. Έπειτα αρχίζουν οι δεύτερες σκέψεις: «και τι θα γίνει με τα χρήματα που χάθηκαν;» Πολλοί λένε πως θα προτιμούσαν να επιστρέφονταν τα χρήματα και ας μην έμπαινε φυλακή κανένας από αυτούς. Δεν είναι απαραίτητα λάθος αυτό, αλλά ποιος σας λέει ότι αυτά τα χρήματα, ακόμα κι αν βρεθούν (αλήθεια πως στοιχειοθετήθηκε κατηγορία εις βάρος του Παπαγεωργόπουλου χωρίς να έχουν βρεθεί τα χρήματα;) επιστραφούν θα πάνε με κάποιο τρόπο στις τσέπες μας και όχι στους λογαριασμούς κάποιων τραπεζιτών που θα μας πουλήσουν άλλο ένα δάνειο σωτηρίας;

Η εικόνα του Ατσαλάκωτου να πηγαίνει με τις χειροπέδες στις φυλακές πιθανόν να αποκατάστησε σε κάποιο βαθμό το αίσθημα εκδίκησης που όλοι νιώθουμε. Όμως τι πραγματικά άλλαξε στη ζωή μας; Την επόμενη μέρα ξυπνήσαμε, πήγαμε στις δουλειές μας όπου επικρατεί η άδικη διάκριση αφεντικού-εργαζόμενου, πληρώσαμε άδικα τα ναύλα των ΜΜΜ, ψωνίσαμε στο σούπερ-μάρκετ αδίκως ακριβά προϊόντα, ακούσαμε ότι θα παρθούν κι άλλα άδικα μέτρα. Ποια δικαιοσύνη λοιπόν αποκαταστάθηκε.

Δυο-τρεις μέρες μετά η ίδια η Δικαιοσύνη αθώωσε πανηγυρικά τον φασίστα Κασιδιάρη, ο οποίος έκανε επίδειξη δύναμης πριν και μετά την δίκη-παρωδία, στην οποία του συμπαραστάθηκε η πρωταγωνίστρια του «εγέρθητου» Νάντια Αλεξίου. Σημειολογικά να αναφέρουμε ότι η αθώωση Κασιδιάρη ήρθε δύο μέρες αφού κυκλοφόρησε το βίντεο με τον υποψήφιο της ΧΑ να αποδεικνύει πως οι Κασιδιάρηδες είναι βγαλμένοι από τον πιο σιχαμερό ιδεολογικό βούρκο και εκεί ονειρεύονται να μας οδηγήσουν.

Την επόμενη μέρα τα ΜΑΤ, ο στρατός των επενδυτών, επιτέθηκε σε ένα ολόκληρο χωριό, στην Ιερισσό της Χαλκιδικής. Χημικά, δακρυγόνα, επιθέσεις σε παιδιά, νέους και γέρους, προσαγωγές ανηλίκων από την Αντιτρομοκρατική και άλλα πολλά, απέναντι σε μια μικρή κοινότητα που έκανε το λάθος να μας δείξει πώς αντιστέκεται ο λαός. Αυτά τα γεγονότα προφανώς δεν αποτελούν αντικείμενο της Δικαιοσύνης, αφού δεν έχει συνέλθει ακόμα κάποιο δικαστήριο για να αποφανθεί αν έχουν διαπραχθεί εγκλήματα. Προφανώς δεν υπάρχει αδικία, αλλά επιβολή του νόμου.

Μήπως τελικά ο νόμος τους είναι άδικος και όχι η δικαιοσύνη τους; Έχουμε χρόνο να το σκεφτούμε, απλά μέχρι να το αποφασίσουμε πιθανό να δούμε κι άλλα περιστατικά δικαιοσύνης που θα μας κοιμίζουν. Πιθανόν να δούμε κι άλλες αδικίες τις οποίες θα απωθήσουμε στην απαίτησή μας για μια δικαιοσύνη που θα έρθει από άλλους, χωρίς εμάς, για εμάς.

«Que Se Lixe a Troika»...

Cynical..
Το προηγούμενο Σάββατο, κατά το μεσημεράκι, είδα ποτάμια λαού, γέρους νέους και παιδιά να συρρέουν με πανό, συνθήματα και ζωηρές χειρονομίες προς διάφορα κομβικά σημεία της πόλης. Έτσι με το μάτι υπολόγισα ότι θα πρέπει να ήταν κοντά 100,000 στην πλατεία Κοτζιά και τους γύρους δρόμους, πάνω-κάτω 100,000 στην πλατεία Ομονοίας, 100,000 και κάτι στην Πλάκα και το Μοναστηράκι, και όταν μετά από κάμποση ώρα είδα στην τηλεόραση εικόνες από το Σύνταγμα, άκουσα τον εκφωνητή ν’ ανακοινώνει ότι όλοι μαζί θα πρέπει να έφταναν και να ξεπέρναγαν τις 500,000.

Αιτία της πρωτοφανούς αυτής συνάθροισης θα ήταν φαίνεται η προγραμματισμένη επίσκεψη την Δευτέρα, της Τρόικας για την καθιερωμένη μέτρηση των αντοχών μας, που αν για άλλη μια φορά τις εύρισκε να περισσεύουν, σίγουρα θα έστριβε ακόμα μια βόλτα τη βίδα του Μνημονίου.

Μόνο που όταν φόρεσα τα γυαλιά και κοίταξα καλύτερα, η πλατεία δεν ήταν πια το Σύνταγμα, αλλά η Marquês de Pombal, και αυτό που νόμισα για Σταδίου ήταν η Avenida da Liberdade, και αντί για την πλατεία Ομονοίας αναγνώρισα την Terreiro do Paço. Όλα, κεντρικά σημεία της Λισσαβόνας. Μετά η κάμερα πήγε αλλού, σε άλλες πόλεις, καμιά εικοσαριά, όσες πρόλαβα να μετρήσω, που δεν έμοιαζαν όμως, με την Θεσσαλονίκη, τη Λάρισα, την Πάτρα, τα Γιάννενα και την Καβάλα, αλλά με το Porto, την Amadora, την Coimbra, τη Braga και άλλες. Πλήθος κόσμου κι εδώ. Και τα πανό δεν ήταν στα ελληνικά, αλλά στα πορτογαλέζικα, με το σύνθημα «Que Se Lixe a Troika» να κυριαρχεί, από το όνομα της πλέον δραστήριας ιντερνετικής ομάδας ακτιβιστών που πήρε την πρωτοβουλία του πρωτότυπου και μεγαλειώδους αυτού καλωσορίσματος της τρόικας. «Γαμήστε την τρόικα», είναι η μεταφορά στα ελληνικά, όπως μού εξήγησε φίλος που γνωρίζει τη γλώσσα φαρσί. Και απ’ ότι αντιλήφθηκα, θα πρέπει να λειτούργησε.

Πάει, όνειρο ήταν και τέλειωσε! Κρίμα, όλα τα καλά να συμβαίνουν τόσο μακριά, και μάλιστα σε μια χώρα που ούτε στο δαχτυλάκι δεν μάς φτάνει στην καχεξία των μακροοικονομικών δεικτών.

Η Πορτογαλία βέβαια, πήρε το «δωράκι» της των 78 δις ευρώ ένα χρόνο μετά από μας, τον Μάιο του 2011, και ίσως γι αυτό να μετράει ύφεση μόνο τρία χρόνια. Αλλά και η ύφεση δεν είναι τόσο σπουδαία, μόνο 3.2% για πέρσι και 1.5% για το 2011. Πού τα εξάρια και τα εφτάρια τα δικά μας. Και η ανεργία είναι μόνο στο 17.6%, και των νέων στο 40%. Ψίχουλα δηλαδή, μπρος τα δικά μας, τα μπόλικα. Και οι φόροι, τι να πεις, αυξήθηκαν όσο ένας μισθός, κι όχι τρεις όπως το έκαναν οι κουβαρντάδες εδώ. Κατά τα άλλα, το σχέδιο διάσωσης είναι copy paste του δικού μας, αποδεικνύοντας γι’ ακόμα μια φορά την ατροφία του τροϊκανού πνεύματος. Τέταρτος κύκλος μέτρων λιτότητας, με κόψιμο μισθών και συντάξεων, με ταυτόχρονη αύξηση φόρων, με απολύσεις, κλείσιμο επιχειρήσεων, νοσοκομείων, σχολείων, με ιδιωτικοποιήσεις, η δημόσια επιχείρηση ηλεκτρισμού μόλις πρόσφατα πήγε στους Κινέζους, με ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, μείωση του χρόνου προειδοποίησης από αιφνίδια απόλυση σε 12 μόνο ημέρες, από 30 που ίσχυε, και με πρόσθετα μέτρα 4δις ευρώ για τα επόμενα δυο χρόνια.

Οι Πορτογάλοι ξύπνησαν όμως για τα καλά. Και μάλιστα έξυπνα, με πρωτότυπους και ελκυστικούς τρόπους αντίδρασης, δείγμα των κοινωνικών και πολιτισμικών μεταβολών που έφερε η κρίση. Ένα μίγμα χιούμορ, αυθορμητισμού και νοσταλγίας.

Το τραγούδι «Grândola, Vila Morena», που έδωσε το σύνθημα της επανάστασης των γαρυφάλλων, ξανατραγουδήθηκε μετά από 40 χρόνια, στις 15 Φλεβάρη από ομάδα ακτιβιστών στο κοινοβούλιο, κατά τη διάρκεια ομιλίας του πρωθυπουργού, και χτύπησε φλέβα. Ξύπνησε μνήμες και ο συμβολισμός του έγινε ξανά επίκαιρος, δρώντας ενωτικά. Έκτοτε το τραγούδι αυτό δεν λείπει από καμιά συγκέντρωση.

Οι Πορτογάλοι ανακάλυψαν ξανά, μετά από τριάντα χρόνια, τη δύναμη της πολιτικής τοιχογραφίας σε δημόσιους χώρους. Στις 24 Φεβρουαρίου, σε κάλεσμα των ομάδων «για την καταπολέμηση της εργασιακής ανασφάλειας» και «των επισφαλώς εργαζομένων», ανταποκρίθηκαν δεκάδες, από παππούδες μέχρι παιδιά, οι οποίοι σε ατμόσφαιρα πανηγυριού κάθισαν και ζωγράφισαν τεράστιες προσόψεις κτηρίων με θέμα την κρίση, καθώς και με καλέσματα για τη διαδήλωση της 2 Μαρτίου χώρια από κόμματα και εργατικές ενώσεις. Παρ’ όλα αυτά η αντίστοιχη ΓΣΕΕ τους υποστήριξε και συμμετείχε. Αλλά η πρωτοβουλία και η οργάνωση ανήκε για πρώτη φορά στους ίδιους τους πολίτες.

Μια άλλη ομάδα, με το όνομα «Λευκή Επανάσταση» κατέβασε την ιδέα, οι καταναλωτές αντί για το δικό τους όνομα, να γράφουν επάνω στις αποδείξεις το όνομα και το ΑΦΜ του πρωθυπουργού και άλλων αξιωματούχων, ως αντίδραση στην απόφαση της κυβέρνησης να επιβάλει συλλογή αποδείξεων για την πάταξη της φοροδιαφυγής. Όμως την πάτησε. Το ΑΦΜ του Κοέλιο κυκλοφόρησε σαν αστραπή σε κάθε e-mail και σε κάθε κινητό, με αποτέλεσμα να φαίνεται στην εφορία σαν να έχει καταναλώσει εκατομμύρια ευρώ, προφανώς αδικαιολόγητα με βάση τα εισοδήματά του.

«Όλοι αυτοί αποτελούν μειοψηφία», αποφάνθηκε ο Κοέλιο. «Ας μη συγχέουμε το δέντρο με το δάσος». Η απάντηση δεν άργησε να έρθει. «Είμαστε το δάσος», έγραφε ένα τεράστιο πανό, αναγγέλλοντας τη διαδήλωση του περασμένου Σαββάτου.

Που έμοιαζε όντως, μ’ ένα τεράστιο και πολύ πυκνό δάσος.

Η χιλιοστή συνιστώσα της αξιοπρέπειας από την Ιερισσό...

Παναγιώτης Μαυροειδής, απο το Αριστερο Blog...

Έκανε το γύρο της Ελλάδας το βίντεο με την ηλικιωμένη γυναίκα στην Ιερισσό, να υπερασπίζει τον αγώνα και να εξευτελίζει τον στρατό εισβολής των ΜΑΤ στο μικρό χωριό της Χαλκιδικής.
Η γυναίκα με τα μαύρα ρούχα και τα άσπρα μαλλιά δεν κρατούσε ούτε πλακάτ, ούτε όπλο, ούτε μολότοφ. Ίσως δεν το επέτρεπε  η ηλικία της και το ασταθές βάδισμά της.
Απλά, τραγουδούσε, μέσα από τη μάσκα της, με σθένος, έμπλεη από  δίκιο και θάρρος, μπροστά στους κρυμμένους πίσω από τις ασπίδες και στολές,  άντρες των δυνάμεων καταστολής.
Δεν τραγούδησε ούτε τη Μασσαλιώτιδα, ούτε τη Διεθνή, ούτε κανένα άλλο σύγχρονο τραγούδι που υμνεί τον αγώνα και την εξέγερση. Δανείστηκε, για την ανάγκη της περίστασης,  αυτό που η ίδια γνώριζε.
‘’Δε μας φοβίζουν μάνα μου οι σφαίρες, τα κανόνια. Μόνο μας φοβίζουνε του Μπιζανιού τα χιόνια’’.
Θα πει κάποιος: ‘’τίποτα περισσότερο από ένα παλαιομοδίτικο τραγουδάκι της εποχής του πρώτου παγκόσμιου πολέμου’’. Από πρώτη άποψη έτσι είναι.
Τι είναι όμως αυτό που, ενδεχομένως, έκανε αυτό το στίχο  να επιστρατευτεί ακριβώς τη στιγμή μιας σύγχρονης μάχης, στην οποία δεν αντιπαρατάσσονται εθνικοί στρατοί;
Είναι η  δύναμη των ανθρώπων να αναγνωρίζουν και να  αντιμετωπίζουν  καταστροφές, όπως ένα πόλεμο και κάθε είδους εισβολές στη ζωή τους,   όπως πραγματικά είναι. Δηλαδή όχι σαν θεόσταλτες και αναπόδραστες συμφορές, όχι σαν νόμιμες κανονικότητες,  αλλά ως ανθρώπινες κατασκευές, υποκειμενικές επιλογές κυβερνήσεων, τάξεων  ή κρατών και ως τέτοιες  τις αψηφούν, τις περιφρονούν, τις αντιπαλεύουν.
Κάθε κοινωνική μειοψηφία που έχει μετατραπεί σε κυρίαρχη τάξη, βαφτίζει σαν νόμο το δικό της συμφέρον. Έτσι, αυτόματα η αμφισβήτηση των προνομίων της καθίσταται παράνομη.
Έχει επίσης το μονοπώλιο της βίας, μετατρέποντας την αντίσταση στον αυταρχισμό της, σε ‘’παράνομη, τρομοκρατική βία’’.
Πάντα ωστόσο θα υπάρχουν Σπάρτακοι, κομμουνάροι, μπολσεβίκοι, αντάρτες της ζωής, της πόλης, της υπαίθρου και του βουνού, επαναστάτες της σκέψης και της δράσης, στο δρόμο και στο στίχο, που θα χαράζουν ένα άλλο δρόμο, καθ ‘όλα ηθικό και νόμιμο στην πλατιά λαϊκή συνείδηση. Ακόμα και όταν αυτοί  σαν πρόσωπα, ομάδες, κόμματα και ρεύματα θα αστοχούν τραγικά, θα γεννιούνται καινούργιοι, καθώς θα επιζεί αυτό το βαθύτερο που επιχείρησαν να αντιπροσωπεύσουν.
Το Μπιζάνι δεν είναι τίποτα άλλο παρά το βουνό της αυτοθυσίας, του θανάτου και της νίκης στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο. Αλλά, αυτά τα ‘’χιόνια’’ του Μπιζανιού, που ο στίχος θέλει αυτά και μόνο να φοβόμαστε,   δεν είναι ανθρώπινο δημιούργημα, αλλά σπορά της φύσης. Η ύπαρξή τους μας δυσκολεύει σε δοσμένες συνθήκες, πρέπει να τα διαβούμε, να τα ‘’νικήσουμε’’, όχι όμως  χωρίς την αναγνώρισή μας και το σεβασμό μας, καθότι αυτά καθόλου δεν ευθύνονται για το ότι  αποτελούν το πεδίο διαπάλης των ανθρώπινων ελεεινοτήτων.
Η κοινωνίας μας όλη, ακόμη και αν τη φανταστούμε χωρίς τους εισβολείς και τους αφέντες, είναι ένα Μπιζάνι. Με τη δυνατότητα και την ανάγκη να την αλλάξουμε, να την κάνουμε πιο ανθρώπινη, ελεύθερη  και δίκαιη, αλλά και με την τάση της προσκόλλησης στις κληρονομημένες συνήθειες και την αποδοχή των άσχημων πραγμάτων. Με το ‘’καθήκον’’ να συγκρουστούμε με το ‘’δε βαριέσαι’’, το ‘’εγώ  θα σώσω τον κόσμο;’’, την υποταγή στην εξουσία και τα ψέματά της, αλλά και την ανάγκη να σεβαστούμε πως αυτοί οι ίδιοι οι εργαζόμενοι  θα πρέπει να βρουν τα δικά τους βήματα   και όχι να ακολουθήσουν σωτήρες.
Το πιθανότερο όλων είναι η γιαγιά της Ιερισσού να μη γνωρίζει διαλεκτική, κάλλιστα όμως μπορεί να την διδάσκει με το δικό της τρόπο.  Εξέφρασε σε μια τόση μικρή στιγμούλα το μεγαλείο της αξιοπρέπειας αυτών που απειλείται ο χώρος τους, η ζωή τους, κόντρα σε κάθε κομμένο και ραμμένο στα μέτρα  των αφεντάδων νόμο. Αφεντάδων,  οικονομικών και πολιτικών, ελλήνων και αλλοεθνών .
Είναι αυτό που δεν πρόκειται να καταλάβει ποτέ  κανένας Σαμαράς, Δένδιας ή Βορίδης, αλλά και κάθε άλλος γελοίος άνθρωπος της εξουσίας, που κοιμάται και ξυπνάει ονειρευόμενος επενδυτές και δουλεμπόρους ζωής, ομορφιάς και ελπίδας. Αλλά και αυτοί που δεν νοιώθουν βαθειά ότι η  πολιτική, η πραγματική δημοκρατία, η αληθινή επανάσταση και κίνηση προς τα εμπρός, δεν κρίνονται στα εκλογικά ποσοστά, στους σημερινούς θεσμούς της νοθευμένης υποκριτικής δημοκρατίας και στις κοινοβουλευτικές αγορεύσεις, αλλά στη λαϊκή αυτό-οργάνωση και δράση. Και αυτή είναι μια πηγή πανέμορφη και αστείρευτη.
Ναι λοιπόν, η γιαγιά της Ιερισσού, άγνωστη σε όλους εμάς, που έπραξε όπως νόμισε, που αγνοεί τα δικά μας σχόλια και ερμηνείες, αποτελεί πραγματικά τη χιλιοστή συνιστώσα της αξιοπρέπειας του αγώνα… Δεν μπορεί ούτε να συλληφθεί, ούτε να απειληθεί. Γιατί θα μείνει πίσω, ολοζώντανο, ακόμα πιο επικίνδυνο, το κοφτερό ερώτημά της στους σαστισμένους ΜΑΤατζήδες:
‘’εσείς δεν έχετε μανάδες ρε;’’

H απολίτικη καταδίκη της βίας...

Του Κώστα Θεολόγου*, απο την Αυγη...
Πόσο ανόητη και απολίτικη μου φαίνεται η έκφραση «καταδικάζω τη βία από όπου κι αν προέρχεται;». Αν δεν διακρίνουμε τις βίαιες συμπεριφορές, δεν μπορούμε να τις εντάξουμε σε ορθολογικό πλαίσιο και να τις περιορίσουμε σε διαδικασίες κοινωνικής μάθησης.
Κατ’ αρχάς, αυτοί που διατυπώνουν την καταδίκη της βίας από όπου κι αν προέρχεται- ως άσπιλες θεούσες της ενορίας μας- δεν έχουν συλλογιστεί ποτέ τα ηθικά ζητήματα που εγείρονται σε αναμετρήσεις μεταξύ ισχυρών και αδυνάτων; Είναι πάντα το δίκαιο και ηθικό; Είναι πάντα το νόμιμο και δίκαιο; Είναι πάντα το νόμιμο και ηθικό; Διότι, αν δεν τα συλλογίζονται και αυτά, τότε είναι μάλλον μωρές, ει μη μόνον, απολίτικες παρθένες. Ας θυμίσουμε και τον Χριστό με βούρδουλα να τα κάνει λίμπα στον Ναό του Σολομώντα, επειδή τον είχαν καταντήσει αγοραίο χώρο οι κάθε λογής έμποροι. Αλλά αυτή η θεάρεστη εικόνα αποτελεί για τον σεβασμιώτατο Αμβρόσιο το πρότυπο συχώρεσης για την αρβύλα του νεοναζιστή που κλοτσάει τις παραμάτειες των έγχρωμων και τους ίδιους τους έγχρωμους - παιδιά ενός κατώτερου ή διαφορετικού θεού.
Όσοι διατείνονται ότι επί της αρχής κάθε βία είναι κακή, στην πράξη δεν μπορούν να κάνουν καμία συστηματική διάκριση ανάμεσα σε διαφορετικά είδη βίας, ή να αναγνωρίσουν τα αποτελέσματά τους σε εκείνους που την υφίστανται και σε εκείνους που την ασκούν. Να κατανοήσουμε, λοιπόν, τις κοινωνικές χρήσεις της βίας, να διακρίνουμε τους διαφορετικούς τύπους της βίαιης δραστηριότητας και να διατυπώσουμε συστηματικούς κανόνες γι’ αυτήν.
1. Η σύγχρονη φιλελεύθερη κουλτούρα μας υπερασπίζεται ως αλήθεια την πεποίθηση ότι κάθε βία είναι χειρότερη από τη μη βία σε κανονικές συνθήκες. Όμως, δεν είναι έτσι ακριβώς.
Στο ποινικό δίκαιο αθωώνεται ακόμη και ο ανθρωποκτόνος, όταν διαπράττει το έγκλημά του εν αμύνη. Μια γυναίκα που αντιστέκεται στον βιαστή της, ένα παιδί που κλοτσάει στα αχαμνά έναν κλέφτη του χαρτζιλικιού του, ένας συνταξιούχος που τρώει γκλομπιές από αστυνομικό και αντιστέκεται (ο γέροντας) ρωμαλέα με γροθιές, ένας ταύρος που σκίζει με τα κέρατά του τα σκέλια ενός ταυρομάχου. Είναι και αυτές περιπτώσεις βίας που πρέπει να καταδικάσουμε; Αλλά ας περιοριστούμε στη βία μεταξύ των ανθρώπων.
Η βία είναι, εν ολίγοις, μια κατάσταση που στερείται παντελώς ηθικών αρχών και ηθικών πρακτικών. Η βία ως πόλεμος φαίνεται πως είναι αποφασιστικά ανήθικη. Γι’ αυτό ίσως ο Τόμας Χομπς (1588-1679) περιέγραψε τη ζωή των ανθρώπων εκτός των ορίων του νόμου και της ηθικής, ως «πόλεμο όλων εναντίον όλων».
2 Αφ’ ης στιγμής τα συμφέροντα στον αναπάντεχο πόλεμο των πανίσχυρων τραπεζών και βιομηχανιών εις βάρος ή έναντι των αδυνάτων λαών του κόσμου είναι τόσο μεγάλα, μήπως είναι εύλογο να δικαιούνται οι άνθρωποι να παραβλέπουν οποιαδήποτε ηθική απαγόρευση στη διάρκεια ενός τέτοιου πολέμου, μιας τέτοιας αναμέτρησης, μιας τέτοιας ασύμμετρης απειλής και να αντιστέκονται στην «άοπλη», αλλά ολοκληρωτική βία που τους ασκείται;
Η σύγκρουση μεταξύ των ανθρώπων συνιστά πανάρχαιο κοινωνικό φαινόμενο. Ως πόλεμος, δηλαδή ως ακραιφνής εκδοχή της βίας, προϋποθέτει κοινωνική οργάνωση, νομιμοποίηση, χρηματοδότηση, βιομηχανία κ.λπ. Όπως κι άλλα πράγματα που κανονικά θεωρούνται ότι υπόκεινται στο φάσμα της ηθικής, η βία του πολέμου επιφέρει σοβαρές συνέπειες στους άλλους και στον κόσμο όλο.
Σε πολλές περιπτώσεις, αναμφίβολα, η ηθική στάση απαιτεί θυσίες. Εξαιτίας της ηθικής διάστασης της βίας, της βαρύτητας των συνεπειών της και των απαιτήσεων της ηθικής, ακόμη και ενώπιον του θανάτου, ο πόλεμος και η βία μάλλον συνιστούν φαινόμενα που εντέλει ανταποκρίνονται διακεκριμένα στην ηθική μομφή και καταδίκη. Όσοι, λοιπόν, καταδικάζουν τη βία από όπου κι αν προέρχεται, δεν λαμβάνουν υπόψη τους τα κριτήρια του δίκαιου πολέμου και της δικαιολογημένης βίας και φαίνεται να υποστηρίζουν ότι είναι προτιμότερο να πεθαίνουμε (=ηθικά) υποταγμένοι, παρά να ζούμε (=ανήθικα) αντιστεκόμενοι.
3. Ας επιλέξει, λοιπόν, ο καθένας τι θα μάθει στα παιδιά του.

1. Θυμίζω κείμενο της Θεοδώρας Κοτσακά-Καλαϊτζιδάκη, 2008, «Περί βίας: οι απόψεις του Ε. Χομπσμπάουμ», στον ιστότοπο: http://syrizalesvou.blogspot.gr/2008/12/blog-post_29.html
2. Hobbes, Th., 1651, De Cive.
3.Για τις αρχές του δίκαιου πολέμου πρβλ. Baggini J-Fosl P, The Ethics Toolkit, A Compendium of Ethical Concepts and Methods, Blackwell, 2007, σ. 179-184. Για τους κανόνες της βίας πρβλ. Hobsbawm, Eric. 2008, Επαναστάτες, μτφ. Π. Μπουρλάκης, Αθήνα, Θεμέλιο.
* Ο Κώστας Θεολόγου διδάσκει στο ΕΜΠ και στο ΕΑΠ

Νύχτα...

του Vladimiro Giacché, απο το Περγαδι...
Μία από τις μεγαλύτερες τράπεζες της χώρας εμφάνισε 2,2 δισεκατομμύρια καθαρή ζημία το τέταρτο τρίμηνο του 2012 και υποχρεώθηκε να βάλει στην άκρη 1 δισ. δολάρια για δικαστικά έξοδα. Η κεντρική τράπεζα μείωσε περαιτέρω τις προβλέψεις για την ανάπτυξη.Μόνο το μήνα Δεκέμβριο οι λιανικές πωλήσεις μειώθηκαν κατά 1, 7% σε σύγκριση με το Νοέμβριο και 4,7% σε σύγκριση με το Δεκέμβριο του 2011. Όχι, δεν μιλάμε για την Ιταλία, αλλά για τη Γερμανία.

Για τη δραματική κατάσταση των ευρωπαϊκών χωρών που περνάνε κρίση γνωρίζουμε πολλά: για την ανεργία στην Ισπανία, για την αύξηση των αυτοκτονιών στην Ελλάδα, και φυσικά την πτώχευση επιχειρήσεων στην Ιταλία. Λιγότερο γνωστό, ωστόσο, είναι ότι οι λεγόμενες "ενάρετες" και "ασφαλείς" ευρωπαϊκές χώρες   δεν περνάνε καθόλου καλά: η Κεντρική Τράπεζα των Κάτω Χωρών για την Ολλανδία προβλέπει ένα -0,5% του ΑΕΠ το 2013, και μια περαιτέρω μείωση το 2014, η ανεργία στη Φινλανδία βρίσκεται σε άνοδο, όσο για τη Γαλλία, με το χρόνιο έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου, ο ίδιος ο Υπουργός Εργασίας την χαρακτήρισε " κράτος σε πλήρη πτώχευση."

Τι συμβαίνει; Απλό: το 2007-2008 κατέρρευσε ένα μοντέλο ανάπτυξης που είχε στηρίξει επί τριάντα χρόνια, την οικονομική ανάπτυξη των χωρών του ώριμου καπιταλισμού. Ένα μοντέλο βασισμένο στο χρηματοπιστωτικό τομέα της οικονομίας και το δημόσιο χρέος (ιδιωτικό και δημόσιο). Η κατάρρευση αυτού του μοντέλου δεν είναι περισσότερο αναστρέψιμη από την  πτώση του Τείχους του Βερολίνου.

Αυτό παρότι όλες οι προσπάθειες του κατεστημένου της Δύσης, τα τελευταία χρόνια κινήθηκαν προς μπαλωματικές λύσεις του καταρρέοντος  μοντέλου.

Έτσι εξηγείται η μη ρύθμιση των παραγώγων, η προσπάθεια (επιτυχημένη) να καθυστερήσει όσο το δυνατό περισσότερο η έναρξη ισχύος των νέων κανόνων για τα τραπεζικά κεφάλαια, και, τέλος, η αποτυχημένη ευρωπαϊκή εποπτεία των τραπεζών (που θα ισχύσει μόνο για ελάχιστες τράπεζες με περιουσιακά στοιχεία άνω των 30 δισ. ευρώ, και θα τεθεί σε ισχύ πριν από τον Απρίλιο του 2014).

Και όχι μόνο : όπως υπογραμμίζει ο Bill Gross της Pimco, το μεγαλύτερο επενδυτικό κεφάλαιο (fund) που ειδικεύεται σε ομόλογα, " όλα σχεδόν τα μέτρα αντιμετώπισης της κρίσης που πάρθηκαν μέχρι σήμερα από τις κυβερνήσεις όλου του κόσμου αντιμετώπισαν το πρόβλημα, με στόχο την υπεράσπιση του κεφάλαιου ενάντια στην εργασία. " Αλλά στην Ευρώπη  στο σκληρό αυτό ταξικό πόλεμο έχουμε και ένα άγριο πόλεμο μεταξύ των διαφορετικών κεφαλαίων. Ένας πόλεμος που χαρακτηρίζεται από την προσπάθεια του γερμανικού κεφαλαίου και τις χώρες  δορυφόρους του, η καταστροφή του πλεονάζοντος κεφαλαίου που απαιτείται σήμερα, να γίνει στις περιφερειακές χώρες, και αυτές να μετατραπούν όλο και περισσότερο  σε προμηθευτές φτηνής εργατικής δύναμης και ενδιάμεσων αγαθών χαμηλού κόστους προς όφελος του οικονομικού κέντρου της Ευρώπης – δηλαδή της Γερμανίας.

Η πραγματική έννοια της ακραίας λιτότητας που επιβάλλεται στις ήδη αποδυναμωμένες από την κρίση χώρες, είναι ακριβώς αυτή. Αλλά ο στόχος αυτός, που σε ένα ποσοστό έχει πετύχει (η οπισθοχώρηση της βιομηχανικής παραγωγής της Ιταλίας στα επίπεδα του 1988 το δείχνει από μόνη της), είχε μια σοβαρή παράπλευρη απώλεια: την κατάρρευση των εισοδημάτων και της κατανάλωσης των περιφερειακών χωρών σε  τόσο μεγάλο βαθμό ώστε να υπάρξουν τεράστιες επιπτώσεις στο ενδοευρωπαϊκό εμπόριο. Και άρα και στις γερμανικές εξαγωγές και στις εξαγωγές των άλλων χωρών της Κεντρικής και της Βόρειας Ευρώπης. Αποτέλεσμα: Το πρόβλημα της βιομηχανικής υπερπαραγωγής, μόλις το φορτώθηκε η Νότια Ευρώπη, επέστρεψε σαν εφιάλτης στην ίδια τη Γερμανία.

Και επιπλέον, η πρόσβαση στις αγορές του εξωτερικού τώρα είναι πιο δύσκολη λόγω του νομισματικού πολέμου που εξαπέλυσαν οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ιαπωνία με μαζικές ενέσεις ρευστότητας στο σύστημα με αποτέλεσμα να αποδυναμωθούν σημαντικά το δολάριο και το γιεν έναντι του ευρώ. Οικονομική κρίση, μαζική ανεργία, αποπληθωρισμός μισθών, νομισματικός  πόλεμος: Τα τέσσερα κρίσιμα συστατικά της κρίσης του Μεσοπολέμου ξεδιπλώνονται ξεκάθαρα μπροστά στα μάτια μας, ενώ και ο αυξανόμενος ευρωπαϊκός  στρατιωτικός ακτιβισμός στην Αφρική μας γυρίζει πίσω δεκαετίες.

Αυτά είναι τα  πλαίσια  στα οποία τα κινήματα αντιπολίτευσης στην Ιταλία και στην Ευρώπη, θα πρέπει  να ορίσουν  τους στόχους τους. Ξεκινώντας από την αντίθεση στις πολιτικές αυστηρής λιτότητας και το θεσμικό πλαίσιο μέσα στο οποίο αυτές εντάσσονται, με το περιβόητο Δημοσιονομικό  Σύμφωνο (Fiscal Compact) να μην είναι παρά  η τελευταία ψηφίδα. Ένα πλαίσιο, που τώρα χρησιμεύει μόνο για να καλύψει ένα μοντέλο ανάπτυξης που έχει πτωχεύσει.
Πηγη   [--->]

Δημόσιοι μύθοι...

του Παντελη Μπουκαλα, απο την Καθημερινη...
Ιστορίες για το «κακό Δημόσιο» έχουμε να πούμε όλοι. Είτε σαν παθόντες είτε σαν φίλοι θυμάτων. Αλλά και ιστορίες που φτάνουν ώς τ’ αυτιά μας ύστερα από δέκα σπασμένα τηλεφωνήματα, φουσκωμένες συνήθως, κι αυτές τις αναμεταδίδουμε σαν γεγονότα που υπήρξαμε τάχα αυτόπτες μάρτυρές τους, για να ενισχύσουμε την αληθοφάνειά τους, Μπορεί να φταίει το ότι η «αφήγηση του κακού» έχει πάντοτε περισσότερους πιστούς από την εξιστόρηση της καλοσύνης. Ισως πάλι να υπαγορεύει τη στάση μας η παμπάλαιη λογική του εξιλαστηρίου θύματος. Ισως να χρειαζόμαστε απλώς ένα άλλοθι.
Ως ένα βαθμό φαίνεται ότι πράγματι το κακό Δημόσιο χρησιμοποιείται προς εξιλασμό των αμαρτιών όλων των απέξω. Γιατί ιστορίες γι’ αυτό λένε χαιρέκακα και δημοσιογράφοι όχι και τόσο αναμάρτητοι, και ταξιτζήδες μαθημένοι στην πονηρία, και υδραυλικοί, ηλεκτρολόγοι, εργολάβοι, μπαρμπέρηδες, κλειδαράδες, ιδιαιτεράδες, δικηγόροι, παπάδες που ποτέ τους δεν έκοψαν απόδειξη, μολοταύτα πνέουν μένεα κατά των μεγαλοφοροφυγάδων, και ιδιώτες γιατροί που δηλώνουν πένητες στην εφορία και ας συντηρούν ιατρείο στις ακριβότερες περιοχές της πρωτεύουσας κ.ο.κ. Ετσι φτιάχνονται οι κοινοί τόποι. Και οι αστικοί μύθοι επίσης.
Δεν είναι βέβαια αστικός μύθος η διαφθορά στο Δημόσιο. Μύθος όμως είναι σίγουρα ο ριζωμένος κοινός τόπος ότι, για να βρεις έντιμο δημόσιο υπάλληλο πρέπει να διαθέτεις το φανάρι του Διογένη και την υπομονή του. Επίσης μύθος ότι στον ιδιωτικό τομέα ανθούν αποκλειστικά η τιμιότητα, η ανιδιοτέλεια και η φιλοπατρία, η οποία ξαναμπήκε εσχάτως στο λεξιλόγιό μας, και μάλλον από λάθος πόρτα. Και μύθος, τι άλλο, το ότι το Δημόσιο περίπου αυτοδημιουργήθηκε. Ξυπνήσαμε απλώς μια μέρα και είδαμε μπροστά μας πολεοδομίες, νοσοκομεία, τελωνεία, κρατικές τηλεοράσεις, ΙΚΑ, εφορίες – και τα βρήκαμε μάλιστα ήδη υπερδιογκωμένα, γεμάτα υψηλοαργόμισθους και διεφθαρμένα. Αυτό τουλάχιστον δείχνουν να πιστεύουν τα επιτελεία των κομμάτων που κυβέρνησαν τη χώρα. Και αυτό θέλουν να πιστέψουμε κι εμείς. Θαρρείς και μόνο διά της τηλεοράσεως προσλαμβάνουμε την πραγματικότητα.
Δεδομένου ότι αυτοπροσλήψεις δεν γίνονται, αν είναι διογκωμένο το Δημόσιο, κάποιοι το διόγκωσαν· για τους δικούς τους λόγους, όχι για την καλύτερη εξυπηρέτηση του κόσμου. Και για δικούς τους λόγους αντιμετώπιζαν επί χρόνια ανέμελα, μ’ ένα «δεν βαριέσαι», τα περιστατικά διαφθοράς, όσο κι αν πλήθαιναν. Μπορεί να τα χρησιμοποιούσαν σαν άλλοθι για τη δική τους υψηλή διαφθορά. Μπορεί απλώς να εθελοτυφλούσαν ή να μην ήθελαν να σπάσουν τους δεσμούς χρήματος όταν διαπίστωναν ότι πρωταγωνιστούν δικοί τους άνθρωποι. Αυτονόητα πράγματα. Τι άλλο να πεις όμως όταν βλέπεις ότι τώρα, μόλις τώρα, αποφάσισαν να αναζητήσουν επίορκους, συστηματικούς κοπανατζήδες και προσληφθέντες με πλαστά χαρτιά; Αν χρειαζόταν η τρόικα και γι’ αυτό, παναπεί ότι σε τίποτα δεν φταίει ο στραβός μας ο γιαλός.

Σάντουιτς, σούπα και φιάλες νερού...

του κ. Νικου Ξυδακη...
Η χθεσινή ημέρα ανέδειξε μερικά γεγονότα που από μόνα τους έχουν κάποια σημασία, αλλά συνδυαζόμενα αποκτούν πολλαπαλάσιο συμβολισμό. Ενα τέτοιο γεγονός είναι η «σκούπα» με στόχο τους εκατοντάδες τοξικομανείς που περιφέρονται στο κέντρο της Αθήνας. Η επιχείρηση, υπό την κωδική ονομασία «Θέτις», σχεδιάστηκε από το Εθνικό Κέντρο Επιχειρήσεων Υγείας, και εκτελέστηκε κατά τη διάρκεια της χθεσινής νύχτας από τη Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Αττικής, σε συνεργασία με το Κέντρο Ελέγχου και Πρόληψης Λοιμωδών Νόσων. Σύμφωνα με ανακοίνωση της ΓΑΔΑ: «Αστυνομικές δυνάμεις, σε συνεργασία με υγειονομικές μονάδες του Υπουργείου Υγείας προέβησαν στη μεταφορά και παροχή πρωτοβάθμιας υγειονομικής περίθαλψης σε τοξικοεξαρτώμενα άτομα… Από διάφορες περιοχές του κέντρου της Αθήνας μεταφέρθηκαν, στις εγκαταστάσεις της Ελληνικής Αστυνομίας στην Αμυγδαλέζα Αττικής, 132 άτομα, τα οποία έχρηζαν βοήθειας και υγειονομικής περίθαλψης… 76 ημεδαποί και 56 αλλοδαποί… Στις εγκαταστάσεις της Αμυγδαλέζας τους χορηγήθηκαν σάντουιτς, ζεστή σούπα και φιάλες νερού… Οι επιχειρήσεις αυτές θα συνεχιστούν με σκοπό την αντιμετώπιση των ναρκωτικών και την αναβάθμιση του κέντρου της Πρωτεύουσας».
Η επιχείρηση Θέτις γεννά εύλογα ερωτήματα. Ποιος και με ποιες διαδικασίες κρίνει ότι κάποιος πολίτης είναι ασθενής, επικίνδυνος για τον εαυτό του και για τη δημόσια υγεία, συλλαμβάνεται και τίθεται υπό περιορισμό; Με ποιο νομικό και ιατρικό πρωτόκολλο διεξάγεται η όλη επιχείρηση; Ποια είναι η υγειονομική περίθαλψη που τους παρέχεται σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης, πέρα από σάντουιτς, σούπα και νερό; Και ωραία, κατεγράφησαν οι 132. Και επέστρεψαν πάλι στους ίδιους ζοφερούς δρόμους. Ποιο το όφελος;
Περιμένουμε κάποια ανακοίνωση για το σκεπτικό, τη μεθοδολογία και το μέλλον αυτής της επιχείρησης, από τους συναρμόδιους επιστημονικούς φορείς, πέρα από το επιχειρησιακό ανακοινωθέν της αστυνομίας. Οι φορείς απεξάρτησης πάντως (ΚΕΘΕΑ, και οι κοινότητες των Δημόσιων Ψυχιατρείων), που κατά τεκμήριο γνωρίζουν τι εστί θεραπεία τοξικομανούς, ιατρικά και ψυχολογικά, σε κοινή ανακοίνωσή τους κάνουν λόγο για «διαπόμπευση και στιγματισμό των εξαρτημένων ατόμων» και για «ενέργειες που παραβιάζουν τις διεθνείς συμβάσεις, το σύνταγμα και το νόμο».
Η όλη επιχείρηση θυμίζει την περίπτωση των οροθετικών γυναικών, στην πλειονότητά τους τοξικομανών, που παρουσιάστηκαν ως υπ’ αριθ. 1 δημόσιος κίνδυνος από τον τότε υπουργό υγείας Α. Λοβέρδο. Τι απέγινε το κέντρο έκτοτε; Καθάρισε από τα παράσιτα, έπεσε ο μέσος όρος ηπατίτιδας, φυματίωσης, HIV; Οποιος ζει και κινείται στο κέντρο μπορεί να διαβεβαιώσει ότι οι ντίλερ, οι προστάτες και οι συμμορίες αλωνίζουν στους δρόμους, ελέγχουν στέκια, ενίοτε πυροβολούν τους διεκδικητές της πιάτσας, καταμεσήμερο. Στις εσοχές και στις στοές κοιμούνται δεκάδες, εκατοντάδες άστεγοι. Τα φαντάσματα της πρέζας περιφέρονται αενάως από γωνιά σε γωνιά.
Ελλοχεύει ένας μεγάλος κίνδυνος: Ανθρωποι να βαφτίζονται παράσιτα, και να αντιπετωπίζονται σαν τέτοια, εκτός νομικού και ιατρικού πολιτισμού. Η αναβάθμιση της πόλης δεν μπορεί να γίνει με σύλληψη, εκτοπισμό και εγκατάλειψη. Το υπαρκτό πρόβλημα απλώς θα ανακυκλώνεται. Ας περιμένουμε ωστόσο μια υπεύθυνη απάντηση από τους επικεφαλής του ΕΚΕΠΥ και του ΚΕΕΛΠΝΟ.

Παρασκευή 8 Μαρτίου 2013

Πρετεντέρεια δημοσιογραφία...

Cogito ergo sum...
Όταν πέθανε ο Κιμ Ιλ Γιουνγκ και οι βορειοκορεάτες βγήκαν στους δρόμους κλαίοντες και οδυρόμενοι για τον χαμό τού ηγέτη τους, η δημοκρατική δύση (που δεν έχει μάθει σε τέτοιες λαϊκές εκδηλώσεις όταν πεθαίνει κάποιος πολιτικός) διατύπωσε την πεποίθηση ότι οι βορειοκορεάτες έκλαιγαν υποχρεωτικά, επειδή όσοι δεν έκλαιγαν θα υφίσταντο κυρώσεις (π.χ. εκτέλεση, φυλακή, εξορία, καταναγκαστικά έργα, μάδημα των τριχών τού εφηβαίου, βραστά αβγά στις μασχάλες κλπ). Έτσι. λοιπόν, αυτή η δημοκρατική δύση βρέθηκε προ απροόπτου όταν εκατοντάδες χιλιάδες απλών βενεζουελανών βγήκαν στους δρόμους κλαίγοντας για τον χαμό τού ηγέτη τους.

Λογικό το απρόοπτο. Τί να πουν; Όσο σκληρό δικτάτορα κι αν θέλουν να χαρακτηρίσουν τον μακαρίτη Ούγο Ραφαέλ Τσάβες Φρίας, ούτε για εξορίες και φυλακίσεις μπορούν να μιλήσουν ούτε για ο,τιδήποτε άλλο. Έτσι, λοιπόν, όλα τα δυτικά ΜουΜουΕ έκαναν μαστίχα το φαινόμενο της πάνδημης θλίψης και περιορίστηκαν στην όποια μαλακία τούς ήταν πρόσφορη. Όλοι οι δυτικομανείς και δυτικόστροφοι δημοσιογράφοι κατάπιαν τα λόγια τους, μιας και δεν μπορούσαν να εξηγήσουν πώς διάολο γίνεται και ένας ολόκληρος λαός πενθεί για τον θάνατο εκείνου που η δημοκρατική δύση θεωρούσε ως βλαμμένο δικτάτορα. Όλοι...πλην Πρετεντέρη!

Ανοίγουμε παρένθεση. Παρεμπιπτόντως, ξέρετε τι είναι ο Πρετεντέρης; Ο ανύπαρκτος άνθρωπος! Το απόλυτο μηδέν! Αν δεν με πιστεύετε, ψάξτε να βρείτε την σύμβαση εργασίας που έχει π.χ. με το Μέγκα. Τα παπάρια μου θα βρείτε! Ο άνθρωπος δεν υπάρχει λέμε! Πήρε χαμπάρι ότι ως εταιρεία θα πλήρωνε λιγώτερους φόρους και μετασχηματίστηκε σε...εταιρεία! ¨Εσβησε ως άτομο και έγινε ΕΠΕ, παναπεί "περιορισμένης ευθύνης". Ο ανεύθυνος αναβαθμίστηκε σε περιορισμένης ευθύνης για να μπορεί να χτυπάει ανέξοδα τους φοροφυγάδες... Κλείνει η παρένθεση.

Αυτό το μηδενικό, λοιπόν, έχυσε το φαρμάκι του για τον μακαρίτη τον Τσάβες στα χτεσινά "Νέα": "Δεν ξέρω πόσοι αισθάνονται ορφανοί που ο Πρόεδρος Τσάβες πήγε να συναντήσει τον Δημιουργό του - εγώ, πάλι, όχι...". Σοβαρά, ρε Γιαννάκη; Καρφί δεν σου κάηκε; Ε, λοιπόν...στ' αρχίδια μας! Μπας και νομίζεις ότι μετράς παραπάνω από τα εκατομμύρια των βενεζουελανών που θρηνούν; Σκατά μετράς, Γιαννάκη. Σκατά κι απόσκατα και χεστήκαμε για την γνώμη σου.

Και συνεχίζει ο μεγάλος: "Θυμίζω ότι ο «ηγέτης των φτωχών» ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του με ένα διπλό αλλά (ευτυχώς) αποτυχημένο στρατιωτικό πραξικόπημα το 1992 για το οποίο έμεινε δύο χρόνια στη φυλακή". Αλήθεια, ρε συ Πρετεντέρη, αυτό το "ευτυχώς"πού κολλάει; "Ευτυχώς" για ποιόν ήταν; Πάω στοίχημα ότι το ίδιο επίρρημα θα χρησιμοποιούσες και για το αποτυχημένο εγχείρημα του Παναγούλη να ανατινάξει τον δικτάτορα Παπαδόπουλο. Και τότε είχαν βρεθεί άφθονοι πουλημένοι κονδυλοφόροι να γράψουν "ευτυχώς"... (Λεπτομέρεια: κατά την εκδήλωση του δεύτερου "πραξικοπήματος" ο Τσάβες ήταν ήδη στην φυλακή, αλλά αυτό δεν μετράει για τον Πρετεντέρη).

Αλλά ο Πρετεντέρης δεν μένει ικανοποιημένος ούτε με το γεγονός ότι ο Τσάβες εκλέχτηκε πρόεδρος της χώρας του μέσω των εκλογικών διαδικασιών που προβλέπονταν από το καθεστώς: "Από το 1998 προτίμησε να πολιτευθεί με ηπιότερες μεθόδους και να εκλεγεί κανονικά στην Προεδρία της «Μπολιβαριανής Δημοκρατίας της Βενεζουέλας» - το «κανονικά» με την πιο διασταλτική έννοια της «κανονικότητας» σε μια κανονική δημοκρατία". Εφεύρεση Πρετεντέρη: σε μια δημοκρατία, μερικά πράγματα είναι πιο "κανονικά" από κάποια άλλα! Όταν εκλέγεται κάποιος που δεν γουστάρουμε, έχουμε "διαστολή τής κανονικότητας"! Ώπα, ρε μάγκα! Έχω ακούσει για διαστολή στις ετοιμόγεννες γυναίκες αλλά για διαστολή τής κανονικότητας πρώτη φορά ακούω!

Όμως, ο σιχαμένος δεν έχει όρια: "Είναι αλήθεια βεβαίως ότι η φιλία του Τσάβες με τον λαό είχε δύο όψεις. Η μία όψη ήταν η ραγδαία αύξηση της διαφθοράς και της φαυλότητας (μεταξύ φίλων, προφανώς...) που διευκολύνθηκε από τα πετρελαϊκά έσοδα της Βενεζουέλας. Μπροστά στο πελατειακό κράτος του Τσάβες, οι δικοί μας του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ θυμίζουν ανυπόκριτα μέλη του κινήματος «Αξιοκρατία και Πολιτική». Η άλλη όψη ήταν πως στη Βενεζουέλα δεν υπήρχαν πολλά περιθώρια για όσους δεν ήταν φίλοι του φίλου του λαού".

Απλά πράγματα. Η Βενεζουέλα ήταν κράτος δικαίου με τις αμερικανόφιλες κυβερνήσεις της κι ήρθε ο Τσάβες να την διαφθείρει και, μάλιστα, "ραγδαία"! Το οποίον, ο μακαρίτης πήρε τα έσοδα από το πετρέλαιο και τα μοίρασε στους κολλητούς του, ενώ πριν απ' αυτόν διετίθεντο για τις ανάγκες τού λαού. Αν ο Πρετεντέρης δεν είναι αδιάβαστος, πρέπει να είναι απλώς ένας σιχαμένος ψεύτης. Αλλά, πόσο αδιάβαστος να είναι; Δεν άκουσε ποτέ ότι σε κάθε γειτονιά στήθηκε κι ένα ιατρείο; Δεν πήρε χαμπάρι ποτέ ότι η χώρα ανέκτησε τον έλεγχο των πετρελαίων της από τις εταιρείες των ΗΠΑ όπου τα είχε παραχωρήσει το παλιό καθεστώς; Δεν ενημερώθηκε ποτέ για την βελτίωση των συνθηκών ζωής των λαϊκών στρωμάτων; Δεν έμαθε ότι επί Τσάβες στεγάστηκαν εκατοντάδες χιλιάδες φτωχών, οι οποίοι προηγουμένως δεν είχαν στον ήλιο μοίρα; Ε, δεν μπορεί να είναι τόσο αδιάβαστος!

Όμως, εκεί που δίνει ρέστα ο "ανατροπέας" είναι όταν εκφράζει τον καημό του για την ελεύθερη δημοσιογραφία: "...η έννοια της ανεξάρτητης δημοσιογραφίας ήταν περίπου συνώνυμη με επικήδειο". Βέεεεεβαια! Βλέπετε, ο Γιαννάκης έχει μάθει στην "ανεξάρτητη δημοσιογραφία" και δεν αντέχει στην σκέψη ότι μπορεί να υπάρχουν δημοσιογράφοι οι οποίοι υπακούουν σε εντολές τής εξουσίας!

Δυο πράγματα ξεχνάει να σημειώσει ο βαθυστόχαστος λαμπράκειος αναλυτής. Το πρώτο είναι ότι ο Τσάβες μπορεί να κέρδισε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις του αλλά έχασε μία, την κυριώτερη: το 2007 δεν πέρασε η πρότασή του για την αλλαγή τού συντάγματος, η οποία αποσκοπούσε στην ενίσχυση της λαϊκής εξουσίας. Φυσικά, ο Πρετεντέρης "ξεχνάει" να σημειώσει αυτή την ήττα τού Τσάβες γιατί, αν την θυμόταν, θα ήταν υποχρεωμένος να αναφέρει ότι ο μακαρίτης υπάκουσε στην λαϊκή ετυμηγορία και δεν έκανε του κεφαλιού του. Όμως, αυτή η παραδοχή χαλάει το παραμύθι περί "δικατάτορα", οπότε την παραβλέπουμε. Αυτή είναι η επιτομή τής "σωστής δημοσιογραφίας" κατά Πρετεντέρη.

Το δεύτερο που ξεχνάει ο Πρετεντέρης είναι το πραξικόπημα κατά του Τσάβες το 2002. Τότε που μια χούφτα πουλημένοι στρατιωτικοί, με τις ευλογίες των ΗΠΑ, προσπάθησαν να ανατρέψουν τον Τσάβες κι όρισαν στην θέση του τον πρόεδρο του Συνδέσμου Βιομηχάνων! Αλλά πώς να το θυμηθεί, αφού θα έπρεπε να θυμηθεί επίσης ότι ο νέος "πρόεδρος" έμεινε στην καρέκλα του λιγώτερο από 48 ώρες επειδή σύσσωμος ο λαός βγήκε στους δρόμους και απέτρεψε το πραξικόπημα επαναφέροντας τον ηγέτη του στην θέση του; Πώς να θυμηθεί τέτοια πράγματα, τα οποία δεν συνάδουν με την φύση ενός δικτάτορα; Ακόμη ένα δείγμα τής πρετεντέρειας "δημοκρατικής", "ελεύθερης" και "ειλικρινούς" δημοσιογραφίας.

Εν πάση περιπτώσει, ας τελειώσω παραφράζοντας ένα σχόλιο που διάβασα κάπου στο διαδίκτυο. Τον Τσάβες τον κλάψανε μερικές εκατοντάδες χιλιάδες λαού όταν πέθανε. Όσο κι αν βρέθηκαν κάποιοι που πανηγύρισαν (δείγμα κι αυτό ότι ο μακαρίτης πολιτεύτηκε υπέρ τού λαού), η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου θρήνησε. Δεν είπε "ευτυχώς, γλιτώσαμε" ή "επί τέλους, ξεβρομίσαμε". Πες μου, λοιπόν, ρε συ Πρετεντέρη, έναν έλληνα πολιτικό τον θάνατο του οποίου θα θρηνήσει ο λαός και δεν θα πει ούτε "γλιτώσαμε" ούτε "ξεβρομίσαμε". Δυσκολεύεσαι, ε; Λογικό, λογικώτατο. Σκέψου, λέει,  να σε ρώταγα για δημοσιογράφο...

Τον λένε Βαγγέλη...

Χριστόφορος Κάσδαγλης...
Πεσμένο άνθρωπο δεν βαράω ποτέ – είναι θέμα αρχής. Τώρα λοιπόν που πήρες κάπως τα πάνω σου, με τη στοχοποίηση του Παπακωνσταντίνου και με το ψευτοσυνέδριο του ΠΑΣΟΚ, μπορώ, κύριε Βενιζέλο, να σου πω μερικά λόγια που σκέφτομαι από καιρό.
Σου ζητάω εκ των προτέρων συγνώμη που δεν θα είμαι τόσο ευγενικός όσο ο  Πρετεντέρης τις προάλλες στην Ανατροπή.
Κατ’ αρχήν, κρίμα τ’ όνομά σου.Κάποιος που έχει παρακολουθήσει την πολιτική σου διαδρομή θα μπορούσε να πιστέψει ότι δεν σε έλεγαν καν Βενιζέλο, ότι σε έλεγαν Τσοχατζόπουλο ή Παπαγεωργόπουλο, κι ότι βρήκες έναν τρόπο, με κάποιο συνταγματικό άρθρο, με κάποια διάταξη νόμου, τροπολογία ή προεδρικό διάταγμα, με κάποια κοινή υπουργική απόφαση έστω, να σφετεριστείς το ιστορικό όνομα γιατί η φαντασίωση της ιστορικότητας είναι για σένα μεγάλο πράγμα.
Ξέρω βέβαια πως δεν έγιναν έτσι τα πράγματα. Αλλά ως οικονομολόγος, πιστεύω στον νόμο της «φθίνουσας οριακής απόδοσης». Όσο περισσότερο κάρβουνο βάζεις στη μηχανή, τόσο η επιπλέον απόδοσή της μειώνεται. Για σκέψου λίγο: Ελευθέριος, Σοφοκλής, Νικήτας – και τώρα Ευάγγελος. Ή, καλύτερα, Βαγγέλης. Υποθέτω ότι ίσως το προτιμάς, γιατί θέλεις να πιστεύεις ότι είσαι τραχύς και αγοραίος, και όχι το βουτυρόπαιδο που πίστευαν πάντοτε οι άλλοι.
Άκου τώρα τι βρήκα να επικαλεστώ – την ιδιότητά μου του οικονομολόγου. Εντάξει, σπούδασα οικονομικά προ αμνημονεύτων χρόνων, αλλά είμαι οικονομολόγος όσο είσαι εσύ εξπέρ στα οικονομικά, που μου ’γινες και υπουργός Οικονομίας – από εθνικό καθήκον, όπως συνηθίζεις να λες. Μεταξύ μας, όταν το καλοσκέφτομαι λέω πως είμαι τόσο οικονομολόγος όσο είσαι εσύ… συνταγματολόγος. Όχι ο συνταγματολόγος που ήσουν στο πανεπιστήμιο, πράγμα για το οποίο δεν έχω γνώμη, αλλά ο συνταγματολόγος που κατάντησες νομοθετώντας και πολιτευόμενος, πράγμα για το οποίο, αν μου το επιτρέπεις, έχω σαφέστατη γνώμη.
Στέκεσαι, λοιπόν, ενώπιον της ιστορίας και νομίζω ότι τώρα, στα δυσμά του πολιτικού σου βίου, ήρθε η στιγμή να σκεφτείς τι ψυχή θα παραδώσεις. Για θυμήσου, υπουργός Οικονομικών, Ανάπτυξης, Δικαιοσύνης, Πολιτισμού, Τύπου… Κι έπειτα κάτσε και σκέψου τι οικονομία έχουμε, τι ανάπτυξη, τι δικαιοσύνη, τι πολιτισμό και τι Τύπο. Θα μου πεις ότι πέρασες κι από το Πεντάγωνο, αλλά εκείνη την εποχή, Βαγγέλη, σιγά μη σε ενδιέφερε η Εθνική Άμυνα. Είχες βάλει πλώρη γι’ αλλού εσύ,  και το μόνο που σε ενδιέφερε ήταν τι θα γίνει με την πρωθυπουργία.
Αλλά το παιχνίδι το είχες χάσει βέβαια νωρίτερα, το ξέρεις, το 2007, με τη βιασύνη σου και με την υπερφίαλη αυτοπεποίθησή σου, όταν πίστεψες ότι ήταν στα χέρια σου και εξαρτιόταν από τη θρυλούμενη ρητορική ικανότητά σου. Κι ωστόσο, δεν κατάφερες να νικήσεις ούτε τον ηττημένο, δεν μπόρεσες να υπερνικήσεις την αντίσταση ούτε του Γιώργου Παπανδρέου στη χειρότερη στιγμή της πολιτικής του καριέρας – προτού βέβαια να έρθει η επόμενη, που κι αυτήν πάλι κατ’ ουδένα τρόπο μπόρεσες να εκμεταλλευτείς.
Τώρα όμως το παιχνίδι τελειώνει σιγά σιγά. Κεντροαριστερά δεν υπάρχει σήμερα – το κλείσατε το μαγαζί. Κι όσο για τη δεξιά, της οποίας ξέρω καλά πως καθόλου δεν θα σε πείραζε να ηγηθείς, γιατί η ιδεολογία δεν είναι το φόρτε σου και γιατί εθνικό είναι για σένα ό,τι συμφέρει το Βενιζέλο, η ηγεσία της δεξιάς, λέω, είναι αγκαζέ.
Πρόσεξε, δεν ισχυρίζομαι ότι η κεντροαριστερά πέθανε, ότι δεν θα ξαναϋπάρξει στον τόπο μας, λέω μόνο πως αναγκαία συνθήκη για να υπάρξει είναι να παραιτηθείς εσύ απ’ τη θέση σου κι από κάθε άλλη ηγετική φιλοδοξία (τι λέω τώρα ο αφελής), ώστε να μπορέσουν οι άλλοι να ξανασταθούν στα πόδια τους για να μπορέσουν κάποτε να πετάξουν από πάνω τους τη ρετσινιά που εσύ κι η παρέα σου κολλήσατε στην παράταξή σας.
Στο πρόσωπό σου δεν βλέπω, όπως θα νόμιζες ή θα ήλπιζες, έναν νέο Ανδρέα Παπανδρέου ούτε έναν νέο Κωνσταντίνο Καραμανλή (όπως προείπα, εσένα ουδόλως θα σε ενοχλούσε η δεύτερη εκδοχή, δεν πάσχεις από τέτοιες ιδεοληψίες εσύ). Το κακό είναι ότι στο πρόσωπό σου δεν βλέπω ούτε καν έναν Γιώργο Παπανδρέου ή έναν Κώστα Καραμανλή.
Στο πρόσωπό σου, κύριε Βενιζέλο μου, βλέπω κατά κάποιον τρόπο τον ομόσταυλό σου Άκη Τσοχατζόπουλο. Ξέρω, δεν τον τιμάς πια, αλλά κάποτε τον τιμούσες, έτσι δεν είναι; Μη φοβάσαι, πάντως, δεν το λέω αυτό με σκοπό να ποινικοποιήσω την περίπτωσή σου. Συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο! Προσωπικά δεν διψάω για αίμα πολιτικών και για δημόσιες τιμωρίες – για ισόβια, Γουδιά και εξορίες πάνω σε ελικόπτερα. Αντιθέτως, δεν μου αρέσει καθόλου η προσωποποίηση των ευθυνών, πιστεύω ότι συσκοτίζει τη μεγάλη εικόνα που είναι ο διεφθαρμένος χαρακτήρας ολόκληρου του πλέγματος εξουσίας που μαζί οικοδομήσατε, καλλιεργήσατε, που ωφεληθήκατε απ’ αυτό, που το υποθάλψατε και το τελειοποιήσατε.
Κι ακόμα στο πρόσωπό σου βλέπω εμμέσως τον Βασίλη Παπαγεωργόπουλο για τους ίδιους ακριβώς λόγους. Και για έναν ακόμη: Δεν θεωρώ καθόλου τυχαίο που πολιτευτήκατε και εκλεγόσασταν και οι τρεις σας στην ίδια εκλογική περιφέρεια. Στις ίδιες δομές εξουσίας αναφερόσασταν, τις ίδιες αρχές υπηρετούσατε (πατρίς θρησκεία, οικογένεια), το ίδιο σάπιο καθεστώς εξωραΐζατε και οι τρεις. Τη Θεσσαλονίκη των παραθρησκευτικών οργανώσεων, των παρακρατικών και των μαυραγοριτών και των τοκογλύφων, χωρίς να σημαίνει ότι κατ’ αυτόν τον τρόπο θέλω να πάρει η μπάλα τον κάθε απλό ψηφοφόρο ο οποίος τοις κείνων ρήμασι πειθόμενος, και ενδεχομένως μη έχοντας αρκετή διορατικότητα ή εμφανώς καλύτερες επιλογές, σας ψήφιζε και σας σταύρωνε.
Ξέρω, θα πεις ότι τα λέω όλ’ αυτά επειδή σε ζηλεύω. Ίσως και να ’χεις δίκιο. Ζηλεύω την προσαρμοστικότητά σου. Ζηλεύω τον κυνισμό σου και την ικανότητά σου να ξεφεύγεις απ’ τις κακοτοπιές με περίτεχνες χορευτικές πιρουέτες. Μα πάνω απ’ όλα, ζηλεύω την καριέρα σου.
Το πρόβλημα είναι ότι εσύ δεν καμαρώνεις για την καριέρα σου, είσαι συνεχώς  ανικανοποίητος με ό,τι -καλώς ή κακώς- κατάφερες. Εσύ ζηλεύεις διαρκώς την  καριέρα κάποιων άλλων, που κατάφεραν εύκολα ή δύσκολα να γίνουν πρωθυπουργοί, πρόεδροι της Δημοκρατίας, Εθνάρχες (είχες μεγάλες φιλοδοξίες εσύ). Τα άλλο σου πρόβλημα είναι ότι, τελικά, δεν θα τα καταφέρεις.

Αποφορά πτώματος σε αποσύνθεση...

απο το Ιστολογιο του Κωστη Παπαϊωάννου...
Επόμενη μέρα και ακόμα να φύγει η γεύση του εμετού. Άνοιξε η σχάρα του υπονόμου και γέμισε το δικαστήριο μυώδη λύματα. Με σκούφους μέχρι τα μάτια όρθιοι απέναντι στην έδρα, με γάντια, με φουλφέις. Ένα διαρκές απειλητικό κυνήγι eye contact, ένα ατέλειωτο “θα τα πούμε έξω”.
Αφού το δικαστήριο δέχτηκε να δικάσει σε αυτή την αίθουσα, η απόφαση ήταν προδιαγεγραμμένη από τις 9 το πρωί, όταν ξεκίνησε να δικάζει άλλη υπόθεση. Σε αυτή την αίθουσα, απλούστατα ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΚΑΣΙΔΙΑΡΗ. Αν η καταδίκη ήταν μια πιθανότητα, η διαδικασία θα είχε μεταφερθεί αλλού. Απέναντι σε 150 νεάτερνταλ μόνο αθώωση μπορούσε να αρθρωθεί. Τουλάχιστον από αυτό το ψοφοδεές δικαστήριο, όπως το είδαμε χτες. Απλά πράγματα.
Και κάτι –εκτός από σεβασμό- για την ηρωική μάρτυρα κατηγορίας που πέρασε χτες τα πάνδεινα και τον παθόντα που έμεινε να αναρωτιέται εάν όντως δέχτηκε επίθεση. Ήταν σαφές το μήνυμα που έστειλαν οι δικαστικές αρχές χτες: κανείς ποτέ να μη διανοηθεί να στραφεί δικαστικά κατά των νεοναζί, κανείς να μην πάει μάρτυρας εάν δει τα εγκλήματά τους.
Οι ένοχα σκυφτοί ώμοι του Εισαγγελέα καθώς πρότεινε την αθώωση “αφού η ΧΑ αξάλλου καταδικάζει τη βία” και το τραύλισμα του τρομοκρατημένου Προέδρου τη ώρα της ετυμηγορίας είχαν την αποφορά πτώματος σε αποσύνθεση, του πτώματος της ελληνικής Δικαιοσύνης...

Μετά την εποχή των ηγετών...

Του Δημοσθένη Παπαδάτου - Αναγνωστόπουλου, απο την Αυγη...
Δεν συμφωνώ με τους συντρόφους και τις συντρόφισσες που είδαν με καχυποψία την παρουσία του Αλέξη Τσίπρα στο Μέγαρο Μουσικής, στην εκδήλωση που διοργάνωσε προχθές το Ίδρυμα Κωνσταντίνος Καραμανλής. Καταλαβαίνω την αγωνία ο ΣΥΡΙΖΑ να μην μπαίνει στο περίφημο «κάδρο», ούτε καν σε αυτό το επίπεδο συμβολισμού.
Νομίζω όμως ότι αντιστοιχεί στη ριζοσπαστική Αριστερά, και δη από τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, να ορίζει αυτή, όσο τέλος πάντων της το επιτρέπουν οι καιροί, αν η πολιτική σύγκρουση θα γίνεται με τους όρους της «Ομάδας Αλήθειας» ή κάπως αλλιώς.
Αυτό που μου φαίνεται προς συζήτηση είναι η αναδρομή που επιχείρησε ο Αλέξης Τσίπρας στα «μεγάλα μεταρρυθμιστικά εγχειρήματα του Καποδίστρια, του Τρικούπη, του Βενιζέλου», ηγετών δηλαδή του διαμετρήματος του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Η επιφύλαξη δεν έχει να κάνει τόσο με το γράμμα των προτάσεων (μολονότι ποτέ δεν με συγκίνησε ο βενιζελισμός), όσο με το πνεύμα τους. Αφ’ ενός δηλαδή με το γεγονός ότι το σχήμα υπερτονίζει τις προαναφερθείσες «κορυφές» σε βάρος των κοινωνικών συμμαχιών και των οργανωτικών προϋποθέσεων που έκαναν εφικτό το εκάστοτε μεταρρυθμιστικό εγχείρημα. Και, αφ’ ετέρου, με το γεγονός ότι ειδικά το είδος της αλλαγής (ή της «ανατροπής») που αφορά την Αριστερά δεν μπορεί παρά να έχει στο επίκεντρο ακριβώς αυτές τις κοινωνικές συμμαχίες και τις οργανωτικές προϋποθέσεις -εν προκειμένω δηλαδή τα κοινωνικά κινήματα και ένα κόμμα- συλλογικό διανοούμενο.
Ο Τσίπρας, θα πείτε, δεν μιλούσε σε συριζαίους πριν από το Ιδρυτικό Συνέδριο -συνεπώς δεν όφειλε να είναι τόσο σχολαστικός, μπροστά σε ένα κοινό εκπαιδευμένο με άλλες αξίες και σε άλλες πολιτικές παραδόσεις. Καθώς όμως οι πολιτικές παρεμβάσεις δεν γίνονται εν κενώ, νομίζω πως έχει την αξία του να τονίζουμε πως, στην εποχή της τεράστιας δυσπιστίας προς τους «πολιτικούς» και την πολιτική, δύο μοιάζει να είναι οι τρόποι με τους οποίους επιχειρείται η υπέρβαση αυτού που, κάπως αφαιρετικά, ονομάζουμε «κρίση της δημοκρατίας».
Ο ένας είναι η ανάδειξη νέων κορυφών, στη θέση των υπερπροβεβλημένων και αποτυχημένων, και η περαιτέρω ισχυροποίησή τους: είτε στην εκδοχή των κατά Παπαχελά «statesmen», τύπου Παπαδήμου και Μόντι, είτε στην εκδοχή του «αμεσοδημοκράτη» φανφαρόνου Μπέπε Γκρίλο, που μιλά αδιαμεσολάβητα με τον λαό του μέσω Ίντερνετ, άλλο που τις αποφάσεις τις παίρνει αυτός και οι περί αυτόν.
Ο άλλος είναι ο τρόπος της ριζοσπαστικής Αριστεράς, που επιμένει στον πρωταγωνιστικό ρόλο του «λαϊκού παράγοντα»: όχι απλά με την έννοια της παρουσίας στις διαδηλώσεις, αλλά με την επινόηση νέων μορφών παραγωγής, συμμετοχής και διοίκησης, που θα αντικαταστήσουν τις παλιές και «αποξενωμένες». Μια Αριστερά που θέλει να κάνει αυτό που θέλει, και όχι απλώς «ό, τι μπορεί», οφείλει νομίζω να είναι σχολαστική με κάτι τέτοια.
Οφείλει, με άλλα λόγια, να αποσαφηνίζει ότι η δυσπιστία προς την αντιπροσωπευτική δημοκρατία δεν αντιμετωπίζεται (και σίγουρα δεν αντιμετωπίζεται κυρίως) με την προσωποποίηση της πολιτικής διά των ηγετικών μορφών. Αντίθετα, περνά από την επίλυση μιας κρίσης εκπροσώπησης που, στα χρόνια των μνημονίων, παίρνει τη μορφή ανοιχτής κρίσης της αστικής δημοκρατίας.
Στην Αριστερά, και ειδικά στην Αριστερά της εποχής μας, κατά τη γνώμη μου δεν αντιστοιχεί η αναπόληση της εποχής των χαρισματικών ηγετών. Όχι μόνο γιατί οι προαναφερθέντες «εθνάρχες» έχουν ούτως ή άλλως υποστεί πολύ φότοσοπ εξιδανίκευσης. Αλλά κυρίως γιατί η Αριστερά δεν αρκείται απλώς στην πολιτική αλλαγή: ενδιαφέρεται να αλλάξει την κοινωνία, και είναι από σήμερα υποψιασμένη για τη δυσκολία του εγχειρήματος και τις αντιστάσεις που θα πρέπει να καμφθούν γι’ αυτό. Αυτό εννοούμε όταν διακρίνουμε κυβέρνηση και εξουσία. Κι αυτή είναι η απάντησή μας σε όσους μας κατηγορούν για «λαϊκισμό», δηλαδή για δημαγωγούς. Ο «λαϊκισμός» που έχουν στο μυαλό τους επιδιώκει ακριβώς ό,τι αυτοί: την αντικατάσταση, απλώς, αυτών που κυβερνούν ερήμην και εναντίον της κοινωνίας.
Η πολιτική αλλαγή για την οποία ενδιαφέρεται η Αριστερά, αντίθετα, είναι προοίμιο μιας άλλης κοινωνικής εξουσίας. Είναι για τους λόγους αυτούς που αδυνατεί κανείς να σκεφτεί ηγέτες σαν τον Φλωράκη ξεχωριστά από το ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ, όπως και τον «εθνάρχη» χωρίς το Πολυτεχνείο ή τον Παπανδρέου ξεχωριστά από τον μεταπολιτευτικό ριζοσπαστισμό που επέτρεψε την «Αλλαγή».

Μπέπε Γκρίλο, μια σφίγγα χωρίς αίνιγμα...

του Θωμα Τσαλαπατη...
Καθώς περνούν τα χρόνια, Ο πίθηκος φοράει μάσκα πιθήκου
ΜΑΤΣΟΥΟ ΜΠΑΣΟ, (μτφρ. Γιώργος Μπλάνας)

Από όλες τις τεκτονικές πλάκες που κινήθηκαν κατά τον σεισμό των ιταλικών εκλογών, αυτή του Μπέπε Γκρίλο μοιάζει, αν όχι η πιο σημαντική σίγουρα η πιο ενδιαφέρουσα. Το φαινόμενο Γκρίλο κουβαλά τη φωτογένεια  του νέου και του αταξινόμητου διεκδικώντας  το χώρο του στον δημόσιο λόγο ως ένα ερωτηματικό που απλώνει τον ίσκιο του κατά μήκος της Ευρώπης.
Βρισκόμαστε λοιπόν μπροστά σε ένα νέο αίνιγμα; Ο Γκρίλο χαρακτηρίστηκε ήδη πολύ πριν τις εκλογές  από επαναστάτης και φορέας του νέου μέχρι δημαγωγός και λαϊκιστής, από αριστερός και επικίνδυνος αναρχικός μέχρι ακροδεξιός και νέου τύπου φασίστας. Στην οικοδόμηση του αινίγματος  ήρθε να συμβάλει και η αριστερά.
Ενώ ο Ντάριο Φο π.χ. έσπευσε να τον αγκαλιάσει και να εκφράσει τον ενθουσιασμό του για το αποτέλεσμα του συνδυασμού του, η Ροσάνα Ροσάντα -ζωντανός θρύλος της Ιταλικής αριστεράς- δήλωνε σε πρόσφατη συνέντευξή της πως  η στάση του Γκρίλο είναι  ‘’η κλασική δεξιά αντιπολιτική στάση’’.
Στη σύγχυση προφανώς συνέβαλε και ο ίδιος ο Γκρίλο, ο οποίος τοποθέτησε τον εαυτό του υπεράνω του δίπολου αριστεράς και δεξιάς, δήλωσε πως το κίνημά του είναι κίνημα ιδεών και όχι ιδεολογιών και χαρακτήρισε τους οπαδούς του ‘’συντηρητικούς επαναστάτες’’.
Ενώ σε πολλές συγκεντρώσεις του – κυρίως στην κεντρική Ιταλία-  οι αναφορές του στον Ενρίκο Μπερλινγκουέρ ήταν συνεχείς και ενθουσιώδεις, καταδίκασε τα κόμματα και τα σωματεία συλλήβδην   ενώ δεν δίστασε να προτείνει στους νεοφασίστες τις Κάζα Πάουντ να ενταχθούν στα ψηφοδέλτιά του (‘’ο αντιφασισμός  δεν εμπίπτει στις αρμοδιότητές μου’’ δήλωσε). 
Μπορεί λοιπόν ο κωμικός- μπλόγκερ- πολιτικός να μείνει αταξινόμητος, σαν κάτι καινοφανές μέσα στην ιταλική ιστορία; Ο Μπέπε Γκρίλο αποτελεί το νεότερο παράδοξο στην πολιτική ιστορία μιας χώρας σπαρμένης με θετικές και αρνητικές παραδοξότητες.
Τοποθετώντας τον δίπλα σε ένα από τα πιο πρόσφατα –το μουμιοποιημένο παράδοξο του Σύλβιο Μπερλουσκόνι- δεν είναι δύσκολο να εντοπίσουμε κάποια κοινά χαρακτηριστικά. Και οι δύο προέκυψαν από το πουθενά με κόμματα που θριάμβευσαν μπουσουλώντας σε μια βρεφική ηλικία. Και οι δύο προέκυψαν από μια βαθειά πολιτική κρίση σαν απόρροια και σαν απάντηση σε αυτή.
Ο Μπερλουσκόνι   ύστερα από το σκάνδαλο Tangentopoli, ο Γκρίλο ύστερα από την πρόσφατη ευρωπαϊκή  κρίση, ερχόμενοι και οι δύο ως άγγελοι της κάθαρσης και περιγράφοντας τους εαυτούς τους ως μη- πολιτικούς. Και οι δύο θριάμβευσαν μέσα από το κυρίαρχο μέσο της εποχής τους αποτελώντας ταυτόχρονα ενσάρκωσή του.
Ο ένας από την ιδιωτική τηλεόραση και τα πανεθνικά δίκτυα, ο άλλος από το διαδίκτυο και τα μπλογκ. Και οι δύο μέσα από τους θεατρινισμούς, τις δημαγωγίες και τις αρένες χαρακτηρίστηκαν μεταμοντέρνοι φασίστες. Και ενώ οποιαδήποτε ταύτιση και του Γκρίλο με τον φασισμό μοιάζει απλουστευτική και παρωχημένη,  κάποιες συγκρίσεις προκύπτουν φυσικά.
Και στις δύο περιπτώσεις –με τελείως διαφορετικούς όρους- βρισκόμαστε μπροστά σε σκηνοθετημένες εμφανίσεις και στη θεατρική κατασκευή του πολιτικού μύθου. Οι κλασικοί του φασισμού, αντέγραψαν το υψηλό θεατρικό ύφος (αφαιρώντας του βέβαια το περιεχόμενο), τη χειρονομία, την πόζα, την τελετουργία και την πομπώδη ρητορική.
Ο Γκρίλο μεταφέρει στη σκηνή το θεατρικά χαμηλό, την κωμική χειρονομία και τον εκτονωτικό καρναβαλικό ψόγο. Δεν μεγεθύνει το ανάστημά του όπως ο Μουσολίνι, αντίθετα μικραίνει το ανάστημα των αντιπάλων. Στην πρώτη περίπτωση βρισκόμαστε μπροστά στην σκηνοθεσία της εξουσίας, στη δεύτερη στη σκηνοθεσία του ξηλώματος της.
Ο Φύρερ υπάρχει σε απόσταση σαν πατέρας, ο Γκρίλο βρίσκεται δίπλα μας όπως ένας μεγάλος προστατευτικός αδερφός, άμεσος και οικείος. Μια οικειότητα διαμεσολαβημένη βέβαια από το μέγεθος του σταρ. Κάθε θέση του κινήματος του Μπέπε Γκρίλο, δεν αποτελεί κατ αρχήν λύση αλλά πρωτίστως περιγραφή μιας δίκαιης δυσαρέσκειας απέναντι στη διαφθορά ενός συστήματος και των πολιτικών επιβολών του.
Οι προτάσεις του κινήματος των πέντε αστέρων αποτελούν έναν εκλεκτικισμό που συνδυάζει χωρίς να συνθέτει. Τα αστέρια δεν καταφέρνουν να συγκροτήσουν  αστερισμό. Δηλώσεις και θέσεις συχνά αλληλοσυγκρούονται. Ο Γκρίλο δημιούργησε ένα κόμμα για να χτυπήσει τα κόμματα.  
Ενώ η άμεση δημοκρατία είναι μία από τις βασικές του θέσεις, ο ίδιος έχει δημιουργήσει ένα απολύτως αρχηγικό και προσωποκεντρικό κόμμα (ενδεικτικές είναι οι μαζικές διαγραφές των οποιοδήποτε διαφωνούντων καθώς επίσης και το γεγονός ότι ο ίδιος έχει κατοχυρώσει τα πνευματικά δικαιώματα του ονόματος και των συμβόλων).
Ενώ οι θέσεις του γύρω από την οικολογία ή την τεχνολογία προσπαθούν να δημιουργήσουν ένα προοδευτικό προφίλ ανοιχτό στο καινούργιο, οι θέσεις του για τους μετανάστες ή τους ομοφυλόφιλους μόνο προοδευτικές δεν μπορούν να χαρακτηριστούν.
Ακόμα και η αποχή από την τηλεόραση και τον στημένο διάλογο, στην πραγματικότητα δημιουργούν τις συνθήκες μιας μονόδρομης αντιπαράθεσης η οποία δεν γίνεται ποτέ πρόσωπο με πρόσωπο και δεν εκτίθεται ποτέ στη διαφωνία. Ενώ ταυτόχρονα το μη τηλεοπτικό προφίλ του πολιτικού έχει φτιαχτεί σε συνεργασία και συνεχή εξάρτηση με τους επικοινωνιολόγους της εταιρείας Casaleggio.
Ο Μπέπε Γκρίλο δεν αποτελεί αντίφαση, αλλά μια ενσαρκωμένη εξωστρέφεια που αδιαφορεί για τις αντιφάσεις. Παρά την έντασή του, το φαινόμενο Γκρίλο μοιάζει βραδυφλεγές. Ο Ιταλός κωμικός, είναι ένας μη-πολιτικός που φοράει την μάσκα του μη-πολιτικού. Και  όμως το πρόσωπο κάτω από την μάσκα -παρά τις ζητωκραυγές του θριάμβου- έχει ήδη αρχίσει να διαβρώνεται από την ευθύνη του 25%.
Απόφαση την απόφαση, δήλωση τη δήλωση, επιλογή την επιλογή, το πρόσωπο θα περπατά την απόστασή του από το προσωπείο, ενώ η αγανάκτηση θα παραμένει σταθερή.

(Στην Εφημερίδα των Συντακτών)

Το αδιέξοδο της ισχύος...

Του ΚΩΣΤΑ ΒΕΡΓΟΠΟΥΛΟΥ, απο την Ελευθεροτυπια...
Η Γερμανία, με δυσώδες παρελθόν, ιδίως έναντι των χωρών που το έχουν επώδυνα υποστεί και σήμερα συνυπάρχουν με αυτήν στο κοινό νόμισμα, αποδεικνύεται ακόμη μια φορά κοιτίδα φονικής και ατελέσφορης υπερβολής όχι μόνον για τους άλλους, αλλά και για τον εαυτόν της.
Σε κάθε ιστορική φάση, δεν σταθεροποιεί τον κατ' αυτήν «ζωτικό χώρο», στην ηγεμόνευση του οποίου αποβλέπει, αλλά τον υποβάλλει σε μονομερείς αφαιμάξεις, με συνέπεια περισσότερες αντιστάσεις παρά προσχωρήσεις στις ηγεμονικές φαντασιώσεις της.
Ενώ η τρέχουσα κρίση ξεκίνησε από την αμερικανική χρηματοπιστωτική φούσκα και πέρασε στις υπερεκτεθειμένες σε αυτήν γερμανικές τράπεζες, οι τελευταίες μετέφεραν την κρίση τους στον ευρωπαϊκό Νότο, ενοχοποιώντας τον για παθογένειες από το παρελθόν. Στην Αμερική, ο πρόεδρος Ομπάμα, με συνείδηση του συστημικού χαρακτήρα της κρίσης, στηρίζει την απασχόληση, τους αδύναμους και πιθανώς λιγότερο ανταγωνιστικούς, προκειμένου να σταθεροποιήσει την οικονομία και την ανάκαμψη, προϋπόθεση όχι μόνον για ισοσκέλιση του δημόσιου ελλείμματος, αλλά και για οποιαδήποτε διαρθρωτική μεταρρύθμιση. Στην Ευρώπη, η γερμανική πολιτική επιλέγει ακριβώς το αντίθετο: με όραμα την «οικονομική ευγονική», ανταμείβει τους ισχυρούς και ανταγωνιστικούς, τιμωρεί τους αδύναμους και μη ανταγωνιστικούς, με συνέπεια να εκτινάσσεται η ανεργία σε μη βιώσιμα ύψη, τα ελλείμματα να διαιωνίζονται, να καθηλώνονται οι αναγκαίες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις. Με γερμανική ευθύνη, η Ευρώπη-αναμορφωτήριο αποβαίνει σήμερα κοιτίδα της παγκόσμιας ύφεσης και ανεργίας, παρ' όλο που η Γερμανία διαθέτει τα μεγαλύτερα στον κόσμο πλεονάσματα και συνεπώς τη μέγιστη ευχέρεια για να σταθεροποιεί την οικονομική και νομισματική περιοχή της.
Εκατομμύρια νέοι εγκαταλείπουν τις χώρες του Νότου σε αναζήτηση εργασίας και επιβίωσης, όμως οι Γερμανοί ιθύνοντες δεν ανησυχούν, αλλά επαίρονται για την «επιτυχία» τους. Το περιοδικό «Σπίγκελ» επιχαίρει με αυταρέσκεια και κυνισμό για τις αφίξεις στη Γερμανία των «νέων Gastarbeiter», που «δεν είναι Τούρκοι χωρικοί της Ανατολίας, αλλά μορφωμένοι Ιταλοί, Ισπανοί, Ελληνες, Πορτογάλοι, απόφοιτοι των καλύτερων πανεπιστημίων». Το μέλλον προδιαγράφεται σκοτεινό με την απογύμνωση του Νότου από νεανικούς και μορφωμένους πληθυσμούς, εν τούτοις η Γερμανία το αντιμετωπίζει με κομπασμό και εθνικιστική αναίδεια: «Η Γερμανία κοροϊδεύει τον κόσμο, αδιαφορεί για την Ευρώπη», σημειώνει η «Μοντ». Το νέο γερμανικό όνειρο, που απερίσκεπτα προσφέρεται στη γερμανική κοινή γνώμη, αποτελεί ταυτόχρονα εφιάλτη όχι μόνον για τον ευρωπαϊκό Νότο, αλλά και για ολόκληρη την Ευρώπη, συμπληρώνει η γαλλική εφημερίδα.
Η καθαρή εισροή μεταναστευτικού δυναμικού στη Γερμανία αυξήθηκε από 128.000 άτομα το 2010, σε 340.000 στο τέλος του 2012. Η συμβολή του Νότου σε αυτήν ανέρχεται σε 96.000 άτομα, τα υπόλοιπα 244.000 άτομα προέρχονται από την ανατολική Ευρώπη.
Εάν οι μετακινούμενοι πληθυσμοί από τις ελλειμματικές χώρες έβρισκαν πράγματι απασχόληση στις πλεονασματικές, αυτό, μολονότι επώδυνο για τις χώρες προέλευσης, θα ήταν μέσα στους «κανόνες του παιχνιδιού», θα αποτελούσε «κάποια λύση» στο σημερινό πρόβλημα απασχόλησης των νέων. Ωστόσο, ούτε αυτό είναι βέβαιο. Η γερμανική απασχόληση κινείται στα όρια στασιμότητος, με μέση ετήσια μεταβολή την τελευταία τριετία 0,5%. Με τις περικοπές δαπανών στη χώρα των πλεονασμάτων, η γερμανική οικονομία έχει περιέλθει σε στασιμότητα, ύφεση και ανεργία από το τελευταίο τρίμηνο του 2012. Οι επενδύσεις και ο σχηματισμός κεφαλαίου καταγράφουν αρνητικές επιδόσεις. Ο αριθμός των Γερμανών ανέργων τοποθετείται στα 3,15 εκατομμύρια, 7% του ενεργού πληθυσμού και 8% για τους κάτω των 25 ετών. Σε αυτούς, προστίθενται ανά τρίμηνο 18.000 νέοι άνεργοι. Στη μεταλλουργία, 4 εκατομμύρια εργαζόμενοι παραμένουν καθηλωμένοι σε συνθήκες μερικής απασχόλησης και εργασιακής ανασφάλειας. Στους ανειδίκευτους, η ανεργία υπερβαίνει το 20%. Ο Μίκαελ Ζόμερ, πρόεδρος της ομοσπονδίας DGB, καταγγέλλει: ενόσω δεν υπάρχει κατώτατος μισθός, 25% των Γερμανών «εργάζονται» με λιγότερο από 6 - 8 ευρώ την ώρα, στην ανατολική πλευρά με 4 ευρώ ή 720 ευρώ μηνιαίως.
Το χρήμα του Νότου συρρέει στη Γερμανία, οι άνεργοι το ακολουθούν κατά πόδας, ωστόσο, παρά πάσα προσδοκία, δεν το συναντούν, αφού και εκεί η προσφορά θέσεων εργασίας παραμένει κατώτερη από τη ζήτηση. Εάν αυτό συνιστά «γερμανική ισχύ», τότε πώς θα ονομαζόταν το αδιέξοδό της, που καταποντίζει εταίρους, χωρίς όμως να σταθεροποιεί την ίδια; Με τη χρεοκοπία του 2001, η Αργεντινή απώλεσε 10% του μορφωμένου πληθυσμού της, που μετανάστευσαν στις ΗΠΑ και Αυστραλία. Με την κρίση χρέους στον ευρωπαϊκό Νότο, εκατομμύρια νέοι ξεριζώνονται, παρ' όλο που, με τη γερμανική «αρετή» της λιτότητος, η απασχόληση καταντά «σπάνιο είδος». Εάν η απώλεια θέσεων εργασίας στις ελλειμματικές χώρες δικαιολογείται, στις πλεονασματικές παραμένει απολύτως αδικαιολόγητη. Υπάρχει κάτι νοσηρό στο Βασίλειο της Ευρώπης.
kvergo@gmail.com

Οι επίορκοι πουλάνε την ηρωίνη...

του Γιωργου Ανανδρανιστάκη, απο την Αυγη...
Στο Δημόσιο υπάρχουν εφτά χιλιάδες επίορκοι, οι οποίοι θα απολυθούν πάραυτα, χωρίς προειδοποίηση και αποζημίωση. Εφτά χιλιάδες επίορκοι! Το ακούς και φαντάζεσαι τις ορδές του Τζέγκις Χαν να προελαύνουν στα χωριά της Κίνας, να καίνε, να γκρεμίζουν, να σκοτώνουν, να βιάζουν. Εφτά χιλιάδες επίορκοι! Στρατός μαφιόζων του Σικάγο της ποτοαπαγόρευσης, πληρωμένοι δολοφόνοι, εκβιαστές, πρεζέμποροι, τζογαδόροι, νταβατζήδες. «Οι επίορκοι υπάλληλοι έπρεπε να έχουν απολυθεί χθες!» φωνάζει η ΔΗΜ.ΑΡ.,
σε μια κατρακύλα αριστερής ευαισθησίας. Και θα την γλιτώσουν, σύντροφοι, κοτζαμάν επίορκοι με μια απολυσούλα; Ούτε ένα μαστίγωμα, μια κρεμάλα, ένας ανασκολοπισμός, βρε αδελφέ; Αν δεν ήταν τόσο τραγικό, αν δεν αφορούσε ανθρώπινες ζωές και υπολήψεις, θα ήταν επιεικώς γελοίο. Για να μην ξεστομίσουν τη λέξη «απόλυση», βαφτίζουν επίορκους χιλιάδες εργαζόμενους, νομίζοντας οι ανόητοι ότι έτσι θα έχουν και την πίτα ολάκαιρη και τον Τόμσεν χορτάτο. Δίπλα στους πραγματικούς επίορκους, σε αυτούς που έστηναν κομπίνες στις εφορίες, στο ΙΚΑ, στις πολεοδομίες, δίπλα στους γιατρούς που ζητούσαν οι άθλιοι φακελάκια για να κάνουν μια εγχείρηση, δίπλα στους αστυνομικούς που πούλαγαν προστασία στην παραλιακή, στο ίδιο τσουβάλι με τα καθάρματα μπαίνουν και όσοι αργούν να πάνε στη δουλειά τους, όσοι αντιμιλούν στους ανωτέρους τους, όσοι δεν δείχνουν ιδιαίτερη ζέση για την αποστολή που τους έχει αναθέσει το κράτος. Εγκληματίες και απείθαρχοι, όλοι την ίδια ποινή: Απόλυση χωρίς αποζημίωση.
Προκειμένου να ικανοποιήσουν την απαίτηση του Μνημονίου για 25.000 απολύσεις, οι απατεώνες που μας κυβερνούν είναι ικανοί να βαφτίζουν όποιον δεν πάει με τα νερά τους επίορκο. Πρόσφατα παραπέμφθηκε στο πειθαρχικό συμβούλιο ενός δήμου εργαζόμενος που συμμετείχε σε κινητοποιήσεις και τώρα κινδυνεύει με απόλυση. Πρόσφατη είναι επίσης και η υπόθεση υπαλλήλου του ΟΑΕΔ, που βγήκε από το σπίτι του για να βοηθήσει έναν Πακιστανό που τον πατούσαν κάτω τα ΜΑΤ, παραπέμφθηκε σε δίκη για αντίσταση κατά της αρχής και τώρα κινδυνεύει κι αυτός με απόλυση. Ένας ταραξίας και ένας που παρεμποδίζει τα ΜΑΤ: Αυτοί κι αν είναι επίορκοι!
Και το αποκορύφωμα: Θα χαρακτηρίζουν, λέει, επίορκους όσους δημόσιους υπάλληλους χρωστούν στην εφορία! Τους έκοψαν κατά 40% τους μισθούς, τους αύξησαν κατά 40% τους φόρους και τώρα ετοιμάζονται να τους απολύσουν, επειδή δεν είναι συνεπείς στις υποχρεώσεις τους! Πρόκειται για εκστρατεία μαζικής εξόντωσης, με την παρότρυνση και υπό τις ιαχές των καθεστωτικών ΜΜΕ, εκείνων δηλαδή που προστατεύουν τους φύλακες της λίστας Λαγκάρντ.
Δεν αρκεί που θα ρίξουν χιλιάδες ανθρώπους στην ανεργία, θα τους φορτώσουν και την ανεξίτηλη ρετσινιά του επίορκου: «Καλά, ρε επίορκε, έχεις μούτρα ρε να μου ζητάς δουλειά; Ψόφα ρε!». Στο Κολοσσαίο είχαν περισσότερο τακτ...

“Ο Κασιδιάρης αθώος”. Τσίπα δεν έχετε;

Γράφει στον Παραλληλογράφο η Α. Ζ....
blind_justice
“Νοιώθεις βρώμικος. Τόσες ώρες ανάμεσά τους…”
Για πρώτη φορά στα χρονικά, βουλευτής της Χρυσής Αυγής κάθισε στο εδώλιο κατηγορούμενος… Για συνέργεια σε επίθεση (και με μαχαίρι) και ληστεία… Κακούργημα… Αθωώθηκε γιατί “το δικαστήριο έχει αμφιβολίες” όπως ψέλλισε ο πρόεδρος του δικαστηρίου. Ψέλλισε την ώρα που η κατάμεστη αίθουσα  από μέλη της Χρυσής Αυγής ξαφνικά φάνηκε να… ήρθε ένα βήμα μπροστά. Συντεταγμένα, τρομακτικά προς το μέρος του.
Ψέλλισε ο πρόεδρος την αθώωση του κατηγορουμένου (σ.σ στον οποίο ουδέποτε αναφέρθηκε ως ‘κατηγορούμενο’ αλλά πάντοτε με το επώνυμό του και το ΄’κύριε’).
Ψέλλισε και το σκεπτικό: “Αποδυναμώθηκε η κατάθεση της αυτόπτη μάρτυρα… Δεν επιβεβαιώνεται…”.
Δεν επιβεβαιώθηκε, όμως και το “άλλοθι” του βουλευτή… Λεπτομέρειες… Λεπτομέρειες για μια τρομαγμένη έδρα, λεπτομέρειες για έναν εισαγγελέα που έδειχνε να έχει την πρόταση έτοιμη στο μυαλό του… Λεπτομέρειες…
Λεπτομέρεια ήταν για το δικαστήριο και ο τραυματισμός με μαχαίρι του φοιτητή… “Μόνο μια μικρή… τομή”… Λεπτομέρειες για την ανήθικη “ηθική” τους και η επίθεση στη μάρτυρα σε προσωπικό επίπεδο, με ασέβεια… Τουλάχιστον ασέβεια…
Τα πάντα κρίθηκαν στις… λεπτομέρειες εκεί στη Γ. 100 αίθουσα του εφετείου…Με την διαδικασία να ξεκινάει στις 9, ήδη μιάμιση ώρα πριν η αίθουσα είχε γεμίσει από μέλη της Χ.Α. Και από τις 8 και μετά δεν επιτρέπονταν σε κανέναν να μπει… Ακόμη και οι δημοσιογράφοι έδωσαν μάχη για να τους επιτραπεί η… είσοδος. Απειλές έξω από την αίθουσα, απειλές και μέσα… “Με εσας θα τα πούμε μετά…”.
Τα… είπαν μετά μέσω της δήλωσης του “αρχηγού” τους.
Εξι χρόνια πριν… “Ετοιμαζόμουν να πάρω τη μηχανή μου έξω από το πανεπιστήμιο… Κάποιος με πλησιάζει:
“Είσαι αναρχικός ρε μουνί;” Τον κοίταξα με απορία… Πριν προλάβω να καταλάβω τι συμβαίνει, στο σημεία έφτασαν άλλα τέσσερα άτομα, έβγαλαν ξύλινα γκλομπ και άρχισαν να με χτυπούν. Καταφέρνω να διαφύγω και να τρέξω προς την είσοδο. Με προλαβαίνουν. Νέα σφοδρότατη επίθεση, κλωτσιές, ρόπαλα, γροθιές. Προσπαθούσα να προφυλάξω το κεφάλι μου. Μου ζητούν ταυτότητα. Αρνούμαι. Νέα χτυπήματα κι εκεί που με σκυμμένος βλέπω αίματα… Δεν είχα καταλάβει ότι μαχαιρώθηκα….”
Δέχεσαι δολοφονική επίθεση (και) με μαχαίρι… Το καταγγελίες και χρειάζεται να περιμένεις έξι ολόκληρα χρόνια μέχρι τη δίκη…Εχεις και μάρτυρες. Αγωνία, απειλές, τρομοκρατία… Αλλά εξακολουθείς να εμπιστεύεσαι την δικαιοσύνη… Κι έρχεται η στιγμή… Και την δικαιοσύνη εκπροσωπεί μια τρομαγμένη, αν όχι εχθρική έδρα…Ο εισαγγελέας σου στέλνει το μήνυμα απ το ξεκίνημα… Βρίσκεσαι εσύ απέναντι σε μια συμπεριφορά σαν… κατηγορούμενος. “Εάν ήθελαν να σας κάνουν κακό γιατί δεν το καναν βραδυνές ώρες;” Έκπληξη.
Οι δικοί σου μάρτυρες “ανεπαρκείς”… Οι δικοί τους “αξιόπιστοι”… Τα δικά σου στοιχεία “ανεπαρκή” επίσης… Τα δικά τους απλώς ανύπαρκτα… Λεπτομέρειες…
“Συμπάσχω με το θύμα. Αυτές είναι πράξεις αλητείας και τέτοιου είδους πράξεις τις καταδικάζω απ όποιον χώρο κι αν προέρχονται” είπε με έμφαση στην απολογία του ο Κασιδιάρης. Νωρίτερα, υποστήριξε πως ήταν σε δουλειά με το αυτοκίνητό του, το οποίο πάρκαρε σε πάρκινγκ καφετέριας, ενώ έχει και την απόδειξη… Η απόδειξη, βέβαια, δεν βρέθηκε ποτέ… Λεπτομέρειες…
Είχε και μάρτυρα γιατρό με τον οποίο φέρεται να συνεργάστηκε την μέρα εκείνη… Μεγάλη η απόκλιση στο χρονικό διάστημα…
Είχε και μάρτυρα την Νάντια Αλεξίου, γνωστή αστυνομική ρεπόρτερ, η οποία μάλιστα παραδέχτηκε στο δικαστήριο πως αυτή ενημέρωσε τον Κασιδιάρη ότι οι πινακίδες του “κυκοφορούν” στα Indymedia. Αλήθεια, γνώριζε… απ έξω τις πινακίδες του Κασιδιάρη; Αλήθεια, πράγματι “κυκλοφόρησαν” στα Indymedia; Αυτό δεν αποδείχτηκε ποτέ… Ηταν όμως μια καλή ευκαιρία να “δικαστούν” και τα indymedia. “Στοχοποιούν κόσμο, στοχοποίησαν τον Κασιδιάρη, έχουν στοχοποιήσει κι εμένα, κι εσάς κυριε συνήγορε” είπε η Νάντια Αλεξίου.
Η Νάντια Αλεξίου, η οποία είχε αντιδράσει στο “εγέρθουτο” του μεγάλου “αρχηγού”. “Στημένους” μας έχουν; Και πόσο; Πολλοί θεωρούν ότι η δική της κατάθεση έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην αθώωση του Κασιδιάρη καθώς στην ουσία ενίσχυσε την υπερασπική γραμμή περί σκευωρίας της αριστεράς. Θα διαφωνήσω.
Καμία απολύτως κατάθεση δεν έπαιξε ρόλο στην ετυμηγορία. Η απόφαση ήταν μία. Αυτή. Από την αρχή. Από πάντα. Σε αντίθετη περίπτωση – λέμε τώρα – δεν μπορώ να φανταστώ τι θα συνέβαινε στην αίθουσα. Οσο για τα περί σκευωρίας της αριστεράς, αναρωτιέμαι εάν η συγκεκριμένη δίκη μπορούσε να μαγνητοσκοπηθεί και ο συνήγορος υπεράσπισης, αραχτός στην σπιταρόνα του, την έβλεπε σε βίντεο δεν θα ντρεπόταν; Ο εισαγγελέας; Ο πρόεδρος; Ντροπή. “Σκευωρία” με επιχειρήματα που…. έμπαζαν από παντού.
Γύρω στις 15:00 ανακοινώθηκε η απόφαση… Οι χρυσαυγίτες περιμένουν τον μεγάλο αρχηγό και τον αποθεώνουν. Αποχωρούν σαν στρατός, φωνάζοντας “Αίμα, Τιμή, Χρυσή Αυγή”… Στην άκρη εμείς, δίπλα σε μια διμοιρία… Ψάχνω τρόπο να φύγω δίχως να ακολουθήσω το “τάγμα” του Κασιδιάρη…
Εκανε και δήλωση. Ετριψε την απόφαση του δικαστηρίου στα μούτρα των δημοσιογράφων. Δεν έμεινα να τον ακούσω. Οχι άλλο.
Εβαλα στη θέση της Μ. τον εαυτό μου. Πόση δύναμη, πόση αξιοπρέπεια. “Ναι” βιάζομαι να… σκεφτώ, θα κανα το ίδιο. Αλλά τελικά έχει νόημα; Για ποια δικαιοσύνη; Για ποια “¨ηθική”; Με ποιο κόστος;
Στόχος τους είναι ο φόβος. Και δεν πρέπει να τον πετύχουν. Με όποιο κόστος.
ΥΓ. Σε ένα διάλειμμα της δίκης Κασιδιάρη, ο ΙΔΙΟΣ πρόεδρος δίκασε και καταδίκασε έναν μετανάστη που δήλωνε αθώος. Η διαδικασία κράτησε δέκα λεπτά. Χωρίς μάρτυρες και στοιχεία. Με μοναδικό στοιχείο μαρτυρία ιδιοκτήτη ίντερνετ καφέ, ο οποίος στη συνέχεια ανασκεύασε. Εξι χρόνια φυλακή και απέλαση. Ο μετανάστης δήλωνε αθώος.
ΥΓ2. Κατά τη διάρκεια της… μίνι δίκης του μετανάστη, μέλη της Χρυσής Αυγής φώναζαν “Εις Θάνατον”
ΥΓ3. Σύσσωμη η κοινοβουλευτική ομάδα της Χρυσής Αυγής στο δικαστήριο. Μετά το τέλος, οι βουλευτές έδιναν εντολές στους “οπαδούς” για το πως θα κινηθούν.
ΥΓ4. “Τι κάνει η μητέρα σου; Δώσ της χαιρετίσματα”. Διάλογος μέλους της Χ.Α με τον… εισαγγελέα.

Αν δεν μπορούν 
τα αφεντικά, 
μπορούμε εμείς!

Ηλίας Ιωακείμογλου,  απο τοRed NoteBook...
Για να βγει από την κρίση του ο καπιταλισμός δεν καταβροχθίζει μόνο ανθρώπινες ζωές. Τρώει, επιπλέον, από τις ίδιες του τις σάρκες, καταστρέφει πάγιο κεφάλαιο. Το κεφάλαιο όμως αυτό, συμβαίνει να είναι, ταυτοχρόνως, και τα μέσα παραγωγής, τα εργαλεία, οι μηχανές, οι υποδομές, από την χρήση των οποίων ζουν και αναπαράγονται οι εργαζόμενες τάξεις (και το σύνολο του πληθυσμού). Η τάξη των κεφαλαιοκρατών, κρατώντας στα χέρια της την ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, θεωρεί δικαίωμά της να τα καταστρέφει, και όντως τα καταστρέφει, όταν αυτά δεν μπορούν να λειτουργήσουν ως κεφάλαιο, δηλαδή όταν δεν αποφέρουν το επιθυμητό κέρδος. Καταστρέφει έτσι και τους υλικούς όρους συντήρησης και αναπαραγωγής των κυριαρχούμενων κοινωνικών τάξεων που οδηγούνται αυτές οι ίδιες πλέον σε καταστροφή. Η ανθρωπιστική κρίση απορρέει από το δικαίωμα της τάξης των κεφαλαιοκρατών να καταστρέφουν τις υλικές προϋποθέσεις της ζωής μας όταν αυτές δεν λειτουργούν ικανοποιητικά ως κεφάλαιο.

Αυτό ακριβώς συμβαίνει στην Ελλάδα της εσωτερικής υποτίμησης, όπου πραγματοποιείται μια διαδικασία αποεπένδυσης, με την έννοια ότι ο επενδύσεις παγίου κεφαλαίου που πραγματοποιούνται είναι τόσο μικρές ώστε δεν φτάνουν ούτε για να αναπληρώσουν τις πάγιες παραγωγικές εγκαταστάσεις που αποσβένονται ή αποσύρονται από το παραγωγικό δυναμικό εξαιτίας της παύσης της λειτουργίας ολόκληρων επιχειρήσεων ή τμημάτων επιχειρήσεων. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να μειώνεται ο συνολικός όγκος προϊόντος που θα ήμασταν σε θέση να παραγάγουμε ακόμη και εάν υπήρχε η απαραίτητη ζήτηση για τα προϊόντα μας. Έχει καταστραφεί πλέον ένα μέρος των συνολικών παγίων εγκαταστάσεων με το οποίο γινόταν η παραγωγή πριν από την κρίση. Αντίστοιχα έχει μειωθεί η ικανότητά μας να μειώσουμε την ανεργία (που γίνεται όλο και πιο "διαρθρωτική", δηλαδή ανεξάρτητη από την πολιτική διαχείρισης της ζήτησης).

Το μέγεθος του προϊόντος που μπορούμε να ανακτήσουμε με μια πολιτική χρήσης του αργούντος παραγωγικού δυναμικού (χωρίς την συνεισφορά νέων καθαρών επενδύσεων) είναι μόνο τα 3/5 του προϊόντος που χάθηκε από το 2008 μέχρι σήμερα. Με άλλα λόγια, τα 2/5 της απώλειας σε προϊόν δεν θα μπορούσε σήμερα να αναπληρωθεί παρά μόνον πραγματοποιώντας επενδύσεις σε πάγιο κεφάλαιο.

Η διαδικασία της καταστροφής φαίνεται στο διάγραμμα. Οι δύο καμπύλες (με κόκκινο και μπλε χρώμα) αναπαριστούν την μεταβολή του ΑΕΠ (κόκκινο) και την μεταβολή του δυνητικού ΑΕΠ (μπλε) δηλαδή του μέγιστου προϊόντος που μπορούμε να παραγάγουμε χωρίς να διαταραχθούν οι βασικές ισορροπίες του συστήματος. Το δυνητικό ΑΕΠ (μπλε) είναι μια "οροφή" μέχρι την οποία μπορεί να ανέλθει το ΑΕΠ (κόκκινο). Όσο μειώνεται το ΑΕΠ, τόσο επιτείνεται η καταστροφή παγίου κεφαλαίου, παύουν τη λειτουργία τους επιχειρήσεις και αποσύρεται παραγωγικό δυναμικό. Όσο δηλαδή η καμπύλη του ΑΕΠ παρουσιάζει καθοδική πορεία, τόσο παρουσιάζει πτωτική πορεία και η καμπύλη του δυνητικού ΑΕΠ. Όσο συνεχίζεται η ύφεση, τόσο περισσότερο παραγωγικό κεφάλαιο χάνεται και τόσο μειώνεται η μέγιστη παραγωγική ικανότητά μας ως χώρα.

Οι στήλες που φαίνονται στο διάγραμμα (με κίτρινο χρώμα) δείχνουν την μεταβολή του "παραγωγικού κενού", δηλαδή της διαφοράς της τρέχουσας παραγωγής από την δυνητική παραγωγή (την μέγιστη δυνατή παραγωγή). Η στήλη που αντιστοιχεί στο 2013 είναι δηλαδή η απόσταση που μπορούμε να διανύσουμε ξεκινώντας από το σημείο ύφεσης που βρισκόμαστε τώρα έως ότου εξαντλήσουμε το σημερινό αργούν παραγωγικό δυναμικό. Όπως φαίνεται στο διάγραμμα αυτή η απόσταση ανέρχεται σε σχεδόν 14% του ΑΕΠ (έναντι 25% της συνολικής απώλειας του ΑΕΠ).

Απορρέουν από αυτά, τα εξής συμπεράσματα:

1. Η επιχειρηματική τάξη της χώρας ασκεί μια πολιτική καταστροφής των παραγωγικών δυνάμεων επειδή αυτές, ως κεφάλαιο, δεν μπορούν να αποδώσουν την κερδοφορία που επιθυμεί η άρχουσα τάξη. Η νέα κυβέρνηση, κυβέρνηση της Αριστεράς, κινδυνεύει να παραλάβει ένα παραγωγικό σύστημα συρρικνωμένο και ανίκανο να απορροφήσει ολόκληρη την ανεργία ή έστω το μεγαλύτερο μέρος της, ακόμη και εάν χρησιμοποιηθεί στο σύνολό του. Η ακολουθούμενη πολιτική είναι μια πολιτική της φτώχειας της οποίας τα δυσμενή αποτελέσματα θα γίνεται όλο και δυσκολότερο να αντιστραφούν όσο αφήνουμε την καταστροφή να συνεχίζεται. Όσο περισσότερο παραγωγικό δυναμικό καταστρέφεται τόσο μεγαλύτερη και πιο δύσκολη θα είναι η προσπάθεια να μειώσουμε στη συνέχεια την ανεργία.

2. Η πολιτική της φτώχειας θέτει τις βάσεις για τον μακροχρόνιο μαρασμό της χώρας και την χρόνια ανεργία με μοναδικό ορίζοντα την κινεζοποίηση της αγοράς εργασίας, της οικονομίας συνολικά και του πολιτικού καθεστώτος.

Απέναντι σε αυτήν την πολιτική, οφείλουμε να διασώσουμε το παραγωγικό δυναμικό της χώρας για να επιβιώσουμε, και πέραν του προφανούς καθήκοντος να ανατραπεί το συντομότερο δυνατό αυτή η πολιτική, δεν μας απομένουν πολλές επιλογές εκτός από τον δρόμο που μας δείχνει η ΒΙΟΜΕ. Θα πρέπει δηλαδή να ενθαρρύνουμε, να ενισχύσουμε και να εργαστούμε σκληρά για να περάσουν στα χέρια των ίδιων των εργαζομένων όσες επιχειρήσεις εγκαταλείπονται από τους ιδιοκτήτες τους. Επομένως, η περίπτωση της ΒΙΟΜΕ, δεν αφορά μόνο την δυνατότητα των εργαζομένων σε αυτήν να απασχοληθούν και να επιβιώσουν, ούτε εξαντλείται η σημασία της στο μεγάλο συμβολικό φορτίο του εγχειρήματος. Υποδεικνύει και με ποιο τρόπο η κυβέρνηση της Αριστεράς θα μπορέσει να διασώσει το παραγωγικό δυναμικό προκειμένου να αντιμετωπίσει με ικανοποιητικούς ρυθμούς το δραματικά υψηλό μέγεθος της ανεργίας. Εξαρτώνται από αυτή τη διάσωση οι βαθμοί ελευθερίας που θα έχει η κυβέρνηση για να ασκήσει αποτελεσματική πολιτική.

Η διαπίστωση ότι η παρατεινόμενη ύφεση καταστρέφει το παραγωγικό δυναμικό δεν πρέπει να οδηγεί σε σκέψεις και αμφιβολίες αν θα γίνει δυνατή η αύξηση των μισθών. Πρέπει να οδηγήσει σε μια συστηματική, μελετημένη, αποφασιστική, πολιτική παρέμβαση για να περάσουν στα χέρια των εργαζομένων οι επιχειρήσεις που κλείνουν ώστε να διασώσουμε το παραγωγικό δυναμικό της χώρας.

Όλες οι επιχειρήσεις που κλείνουν, λοιπόν, να περνάνε στα χέρια των εργαζομένων! Αν δεν μπορούν τα αφεντικά, μπορούμε εμείς!

Πέμπτη 7 Μαρτίου 2013

Δημοσιογραφικά λαμόγια και πολιτικοί παπατζήδες...

Γιωργος Ανανδρανιστάκης, απο την Αυγη...
Ξέρετε τι είναι το λαμόγιο; Περπατάτε στην Αιόλου και βλέπετε έναν παπατζή, εδώ παπάς, εκεί παπάς, πού είναι ο παπάς, και έναν κύριο που φωνάζει ενθουσιασμένος «κέρδισα πενήντα ευρώ, κέρδισα πενήντα ευρώ!». Γιατί αυτός και όχι κι εγώ, σκέφτεστε, ακουμπάτε το πενηντάρικο στον παπατζή και σε ένα λεπτό το έχετε αποχαιρετήσει σαν την Αλεξάνδρεια που έχασε ο καβαφικός Αντώνιος. Ε, λοιπόν, το λαμόγιο είναι αυτός που φώναζε ότι κέρδισε το πενηντάρικο, ο κύριος που έστρωσε το χαλί στον παπατζή, για να επιτελέσει το λειτούργημά του.
Το λειτούργημα του παπατζή βρίσκεται εδώ και χρόνια σε κρίση, με αποτέλεσμα πλήθος λαμογίων να έχει μετακομίσει στη δημοσιογραφία, ακόμη και σε εφημερίδες σοβαρές, που εσχάτως έχουν μεταβληθεί σε εύφορα θερμοκήπια ανθέων. Στα "Νέα", για παράδειγμα, ανθεί το επιφανές λαμόγιο που επί ΠΑΣΟΚ είχε εφτά αργομισθίες, μία για κάθε ψυχή του Κινήματος, και που προσφάτως αναπαρήγαγε δημοσίευμα της γερμανικής εφημερίδας WirtschaftsWoche, σύμφωνα με το οποίο η συμμετοχή του Τσίπρα στο πανεπιστήμιο Κολούμπια είχε χρηματοδοτηθεί από τον Τζωρτζ Σόρος. Πρόκειται για κλασική λαμογιά: Ρίχνουμε στην αγορά μια φήμη, δίχως να ψάξουμε το θέμα, δίχως να ρωτήσουμε καν εκείνους τους οποίους αφορά, και περιμένουμε να έρθει ο παπατζής να αποτελειώσει τη δουλειά.
Ο παπατζής, ο οποίος τυγχάνει και αρχηγός κόμματος, τρομάρα του, πήρε την πάσα από το λαμόγιο με τις εφτά αργομισθίες και κατηγόρησε από το βήμα της Βουλής τον Τσίπρα ότι διαπλέκεται με τον Σόρος, δίχως βέβαια να προσκομίσει κανένα αποδεικτικό στοιχείο. Και τι στοιχείο να προσκομίσει ο δυστυχής, αφού βγήκε επισήμως το ίδρυμα του Σόρος και δήλωσε ότι είχε χρηματοδοτήσει τη συμμετοχή ενός δικού του στελέχους στο συνέδριο του Κολούμπια και όχι το ίδιο το συνέδριο και ότι φυσικά ουδεμία σχέση έχει με τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Τσίπρα. Έχουν περάσει δύο μέρες από την επίσημη διάψευση και το λαμόγιο με τον παπατζή σιωπούν αιδημόνως. Γιατί να μιλήσουν άλλωστε; Το τσίμπησαν το πενηντάρικο, δεν το τσίμπησαν;
Αυτή είναι η δουλειά των λαμόγιων και των παπατζήδων, να στήνουν απάτες και να μαζεύουν πενηντάρικα. Φωνάζει το λαμόγιο ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι τεμπέληδες και επίορκοι, τσουπ κάνει 25.000 απολύσεις ο παπατζής. Φωνάζει το λαμόγιο ότι σε αυτήν τη χώρα δεν γίνονται επενδύσεις, επειδή είμαστε σοβιετική δημοκρατία, τσουπ πουλάει παραλίες, νησιά και δάση ο παπατζής. Φωνάζει το λαμόγιο ότι έχουμε γεμίσει ανάπηρους μαϊμούδες, τσουπ πετσοκόβει επιδόματα τυφλών και νεφροπαθών ο παπατζής. Φωνάζει το λαμόγιο ότι αφελληνίζονται οι τράπεζες, τσουπ δίνει 98 μύρια στο Μega ο παπατζής.
Ηθικόν δίδαγμα: Πίσω από κάθε καλοντυμένο δημοσιογραφικό λαμόγιο κρύβεται ένας επιτήδειος παπατζής που θέλει να σας αρπάξει το πενηντάρικο.

Ροη αρθρων