Η βλακεία πάει γήπεδο...

2310net...

Όσο βαθαίνει η κρίση αναδεικνύονται πράγματα που στο παρελθόν έμεναν στην αφάνεια, πράγματα τα οποία δεν μας απασχολούσαν ή τα θεωρούσαμε γραφικά ακόμα και αστεία. Ένα από αυτά είναι η απαράμιλλη βλακεία μας. Η βλακεία που αποτελεί ουσιώδες γνώρισμα του «Ελληναρά». Αυτή η βλακεία έβρισκε διάφορες διεξόδους. Χλευάζαμε τους ξένους, κάθε εθνικότητας, γιατί ήταν διαφορετικοί από εμάς. Δεν μας άρεσε που οι Σουηδοί ήταν διακριτικοί, οι Γερμανοί οργανωμένοι, οι Άγγλοι ευγενικοί, οι Ιταλοί φωνακλάδες, οι Αλβανοί εργατικοί, οι Γάλλοι ρομαντικοί. Εμείς είμαστε Έλληνες ρε. Ο περιούσιος λαός. Ο λαός που τα κάνει όλα καλά.

Μπορούσαμε να ξεγελάμε τους τουρίστες, να γελάμε με τα χάλια τους, να θυμώνουμε όταν λένε κάτι κακό για εμάς, να καταγγέλλουμε διεθνείς συνομωσίες όταν τα τραγούδια μας πατώναν στην Γιουροβίζιον. Όλα αυτά τα δικαιολογούσαμε υποσυνείδητα με τη γνωστή φράση: όταν εμείς χτίζαμε παρθενώνες αυτοί τρώγανε βελανίδια. Ο Ελληνάρας είχε γεννηθεί πολύ πριν τον ανακαλύψουν οι όψιμοι επικριτές του.

Ο Ελληνάρας δεν πέθανε με την κρίση όπως πολλοί νομίζουν. Αντίθετα, θράφηκε, έγινε πιο δυνατός. Εκφράζεται ποικιλοτρόπως. Μια από τις εκφράσεις του είδαμε και στο Euro από τους Έλληνες φιλάθλους. Όταν εσείς εφευρίσκατε ΕΕ, ΔΝΤ και ευρώ εμείς είχαμε ήδη φάει τα λεφτά σας, ανέγραψαν σε πανό. Είναι να αναρωτιέσαι: προσπαθούν να είναι βλάκες ή τους βγαίνει αυθόρμητα;

Η ελληνική μαγκιά ξεχειλίζει και φτάνει στα όρια της ηλιθιότητας. Φτάνει στο σημείο να απογοητεύεσαι που ακόμα υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν καταλάβει τι έχει συμβεί σε αυτή τη χώρα. Επειδή μάλλον δεν γνωρίζουν ας τους του πούμε: παιδιά δεν φάγαμε εμείς τα λεφτά τους, το αντίθετο συμβαίνει.

Αν δεν το έχετε καταλάβει ακόμα, δεν ζούμε, όσοι ζούμε και δεν πεθαίνουμε αβοήθητοι χωρίς φάρμακα, με τα λεφτά τους, αλλά αυτοί ζουν με τα δικά μας. Αυτά που μας κλέβουν νόμιμα. Αυτά που λαμβάνουν με τη μορφή τόκων, φόρων και κλοπής, συγγνώμη αποκρατικοποίησης, της δημόσιας περιουσίας μας.

Δεν ζούμε επειδή μας λυπήθηκαν ούτε απολαμβάνουμε κάποια προνόμια που μας χάρισαν. Αντίθετα υπάρχουν και παρασιτούν μόνο γιατί τους πληρώνουμε εμείς.

Δεν χρεοκοπήσαμε επειδή τους φάγαμε τα λεφτά, αλλά επειδή φοβούνται μήπως δεν τους δώσουμε κι άλλα, κι άλλα, κι άλλα.

Δεν θα μας σώσουν αυτοί, αντίθετα θα εξαθλιωθούμε εμείς για να σωθούν οι ίδιοι.

Μην πέσετε από τα σύννεφα αν μάθετε ότι δεν τους κοροϊδέψαμε εμείς ποτέ. Αντίθετα αυτοί μας κοροϊδεύουν συστηματικά. Μάλιστα μας έχουν κάνει να πιστέψουμε ότι δεν φταίνε αυτοί, αλλά ο χαζός Γιωργάκης, ο κλέφτης Άκης, ο μετανάστης από το Αφγανιστάν, ο τεμπέλης δημόσιος υπάλληλος, ο συνδικαλιστής, ο διαδηλωτής και όλοι οι κατά καιρούς ένοχοι που μας υπέδειξαν τα ΜΜΕ.

Μια χώρα της οποίας ο λαός ψηφίζει μπράβους είναι καταδικασμένη να ζει στην βλακεία. Μια βλακεία η οποία επιδοκιμάζεται από χιλιάδες ανθρώπους που δεν καταλαβαίνουν γιατί δεν θέλουν να καταλάβουν. Δεν θέλουν να σκεφτούν, να ξεβολευτούν, να αντιληφθούν τι γίνεται. Ένας λαός που εξαντλεί την ευρηματικότητα του σε χαζά συνθήματα στα πανό και σε χιλιάδες αναρτήσεις τους στο διαδίκτυο χωρίς να καταλαβαίνει τι γράφει, απλά για να επιβεβαιώσει την μαγκιά του έναντι όλων των άλλων, είναι καταδικασμένος να ζει στην δυστυχία.

Ακόμα και ο τρόπος που υποδέχθηκαν πολλές ιστοσελίδες την είδηση ότι κάποιοι συμπατριώτες μας έκαναν κάτι τόσο… έξυπνο, αποδεικνύει ότι εκτός από τον Ελληνάρα, συντηρούμε και τη βλακεία που τον ακολουθεί. Συντηρούμε την βλακεία του λαού. Εύγε…

Τα παιχνίδια ρόλων (r.p.g) γαλουχούν τις γενιές της βίας...

τοίχο-τοίχο...

Ταξίδευα κάποτε με ένα πλοίο και κατά την προσφιλή μου συνήθεια έπαιζα φλιπεράκι. Για να περάσει η ώρα...
Στην ίδια αίθουσα ήταν τα ηλεκτρονικά.
Ήταν μια παρέα παιδιών που έπαιζε ένα παιχνίδι που στην οθόνη εμφανιζονταν κάποιοι "κακοί" και το ηλεκτρονικό είχε σαν αξεσουάρ ένα πολυβόλο το οποίο κρατούσε το παιδάκι και σημάδευε στην οθόνη και πυροβολούσε τους "κακούς" του παιχνιδιού.
Ήταν η πρώτη τρομάρα που πήρα σχετικά με τα ηλεκτρονικά παιχνίδια βλέποντας αυτή τη σκηνή.
Σκεφτόμουν εκείνη την ώρα πόσο επικίνδυνο θα μπορούσε να είναι αυτό το παιχνίδι στον ψυχισμό αυτών των παιδιών που έπαιζαν. Σκεφτόμουν πόσο πολύ εξοικειώνονταν με τα όπλα και με το φόνο.
Πανηγύριζαν που έβλεπαν αυτόν που σημάδευαν με το όπλο να ανασκελώνεται μες στα ψηφιακά αίματα.
Υπήρχε μέσα μου ένας φόβος για το μακρινό μέλλον, το οποίο δεν γνώριζα πότε θα ερχόταν.

Μετά άρχισαν να φτάνουν οι ειδήσεις απ' τη δικιά μας κοντινή Αμερική, όπου το περιβόητο όνειρο πια είχε σβήσει.
Παιδιά έκαναν εφόδους σε σχολεία με ούζι και γάζωναν συμμαθητές, δασκάλους κλπ.
Τότε οι ψυχολόγοι, οι εγκληματολόγοι και λοιποί -λόγοι έβγαιναν στα κανάλια και συμβούλευαν και νουθετούσαν τους γονείς και τους δασκάλους να κρατήσουν αμκριά τα παιδιά από παιχνίδια βίας.
Αλλά φυσικά η κοινωνία μας τις έγραψε τις συμβουλές τους -ως συνήθως- στα αρχίδια της.
Ακούγονταν σαν γραφικοί τότε.
Αλλά εδώ που τα λέμε... και πώς να σταματήσει ένας επιστήμονας την "πρόοδο";
Δεν είναι επιστημονικόν άλλωστε κάτι τέτοιο.
Και τα παιδιά δεν ήταν δυνατόν να παίζουν πια μήλα, κυνηγητό, ποδόσφαιρο, κρυφτό, βόλους και σκοινάκι.
Είπαμε: Πρόοδος ρε!

Και καθώς οι πλατείες και τα πάρκα άδειαζαν από παιδιά και γέμιζαν απο πρεζόνια, τα παιδικά δωμάτια άδειαζαν από κούκλες κι αυτοκινητάκια και ΄γεμιζαν αρχικά Nintendo και GameBoy και φυσικά κι απ τις μετέπειτα εξελίξεις τους.

Ώσπου στη ζωή των παιδιών μπήκαν τα ηλεκτρονικάδικα.
Τα παιδιά με την πρώτη ευκαιρία που έχαναν μάθημα στο σχολείο ή αμέσως μετά το σχόλασμα αντί να πάνε να παίξουν, να τρέξουν, να πλακωθούν ή οτιδήποτε άλλο φυσιολογικό, άρχισαν να κλείνονται στα ηλεκτρονικάδικα που συνήθως ήταν μπιλιαρδάδικα.
Και, όχι, δεν έπαιζαν ποδοσφαιράκια ή μπιλιάρδο.
Έπαιζαν παιχνίδια που λειτουργούσαν ως υποκατάστατα της δικής τους έλλειψης παιδικής ενεργητικότητας.

Εγώ όταν ήμουν παιδί θυμάμαι να φτιάχνουμε όπλα από ξύλο, να χωριζόμαστε σε ομάδες και να παίζουμε πόλεμο.
Και μόλις πετυχαίναμε κάποιον ανυποψίαστο αντίπαλο, κάναμε με το στόμα "μπαμ! σε σκότωσα!" και αυτή ήταν η νίκη μας! Ούτε αίματα, ούτε εικόνες βίας, ούτε τίποτα.
Απλά, φυσιολογικά αγοράκια που κυνηγιόμασταν στους δρόμους και κάναμε μαλακίες.
Και μάλιστα όταν κανείς σκόνταφτε και μάτωνε και κάνα γόνατο, τρέχαμε εκεί και προσπαθουσαμε να δούμε τι θα κάνουμε. Γιατί το αίμα δεν ήταν ο στόχος για μας. Ήταν αναπόφευκτο μέρος του παιχνιδιού, αλλά δεν ήταν στόχος ή απόλαυση.
Στην ουσία παίζαμε κυνηγητό με ξύλινα αξεσουάρ, για να εμπλουτίζεται το σενάριο.
Σα να λέμε "κυνηγητό με σενάριο" δηλαδή.
Μετά τον "πόλεμο" παίζαμε μπάλα και βγάζαμε και το άχτι μας.
Τα παιδιά της τελευταίας εικοσαετίας όμως όχι.
Αυτά επέλεξαν να παίζουν πόλεμο με αίματα.
Επέλεξαν;
Όχι. Μάλλον τους επιβλήθηκε.
Έφεραν οι εταιρείες εδώ μια μαλακία παιχνίδι, αλλά το Κράτος δεν το απαγόρευσε γιατί ήταν "προοδευτικό" και υπάρχει ελεύθερη βούληση και αυτοδιάθεση.
Οι δάσκαλοι κι οι γονείς πάντα στον κόσμο τους, γιατί πρέπει πάντα να πέφτουν απ τα σύννεφα σε ό,τι στραβό συμβεί μετά. Κι ας ήταν οφθαλμοφανές το τι θα συμβεί.
Έτσι λοιπόν η γενιά των παιδιών του 90 γαλουχήθηκε με τέτοια παιχνίδια.

Ήταν λογικό κι επόμενο η επόμενη γενιά, αυτή των παιδιών του 2000 να το εξελίξει το θέμα.
Και τότε μπήκαν στη ζωή μας τα ιντερνετ καφέ.
Τα παιχνίδια λοιπόν έρχονταν απ' έξω χωρίς μεσολαβητές και τα παιδιά ήταν ελεύθερα να παίξουν κάθε ηλιθιότητα που θα έβγαζε κάποιος παρανοικός στο εξωτερικό.
Έτσι γεννήθηκε η μόδα των online games.

Και αυτά τα παιχνίδια έχουν τα χαρακτηριστικά τους το καθένα.

Το μεγάλο πρόβλημα εντοπίζεται στα λεγόμενα Role Playing Games (RPG), δηλαδή στα παιχνίδια που ο παίκτης επιλέγει εξαρχής ένα ρόλο, τον οποίο υιοθετεί για όλο το υπόλοιπο του παιχνιδιού που μπορεί να αντιστοιχεί σε πολύωρη καθημερινή ενασχόληση για πολλούς μήνες.
Αυτά συνήθως παίζονται και σε πραγματικό χρόνο. Δηλαδή σε αντίθεση με τα παραδοσιακά παιχνίδια που στηρίζονται σε μια σύμβαση (έστω ότι....), τα συγκεκριμένα παιχνίδια με πραγματικό χρόνο και πραγματική αίσθηση του χώρου απορροφούν τον παίκτη σε μια νέα πραγματικότητα, ο οποίος μετά από ένα σημείο μπερδεύει την πραγματικότητα με την εικονική πραγματικότητα!
Ο εθισμός αυτών των παιχνιδιών είναι ασύγκριτος με οποιονδήποτε άλλον εθισμό, πλην της ηρωίνης.


Ας δούμε τα διασημότερα:

Το World of Warcraft (WoW), όπου οι παίκτες δημιουργούν και ελέγχουν εικονικό χαρακτήρα σε ψηφιακό κόσμο, πολεμώντας με άγριες και αιματηρές μάχες και αναζητώντας ανταμοιβές χάρη σε κρυμμένους θησαυρούς. Μετά την κυκλοφορία του το 2004, εξασφάλισε φήμη ως ένα από τα πιο εθιστικά παιχνίδια, η συστηματική χρήση του οποίου έχει ήδη συνδεθεί με εγκληματικές συμπεριφορές.
Το συγκεκριμένο παιχνίδι είναι και το πιο διαδεδομένο στους κύκλους των online gamers.
Κλασικό σύμπτωμα αυτού του παιχνιδιού είναι η αυξανόμενη ταύτιση του παίκτη και του ρόλου.
Ο παίκτης επιλέγει ενα ρόλο και αναζητώντας το θησαυρό, όποιον συναντήσει στο δρόμο επιχειρεί να τον σκοτώσει. Τα υπόλοιπα όντα σε αυτόν  τον εικονικό κόσμο δηλαδή δεν είναι παρά εμπόδια για τον στόχο του, τα οποία πρέπει να εξουδετερωθούν με κάθε τρόπο.
Φυσικά οι εικόνες βίας είναι ολοκάθαρες και ολοζώντανες μπροστά στα μάτια του παιδιού.


Η Defense Of The Ancients (DΟΤΑ) είναι ένα παιχνίδι που μοιάζει πολύ με το Warcraft και διαφέρουν κυρίως στο σενάριο.
Κι εδώ υιοθετείς ένα ρολο, κάτι ψάχνεις και όσο προχωράς καθαρίζεις όποιον πετύχεις και είναι από τους αντιπάλους.Τίποτα περίεργο. Φυσιολογικότατο...
Και εδώ η ταύτιση παίκτη-"χαρακτήρα" είναι αναπόφευκτη, καθώς ο παίκτης διατηρεί τον ίδιο χαρακτήρα για πολύ καιρό.
Ο εθισμός που προκαλεί είναι πέρα από κάθε φαντασία.


Πολύ διαδεδομένο παιχνίδι είναι και το Counter Strike.
Αυτό μάλιστα το παίζουν και μεγαλύτεροι και όχι μόνο παιδιά.
Ο παίκτης επιλέγει έναν τρομοκράτη ή έναν μπάτσο, έχει ένα όπλο και αρχίζει και καθαρίζει στεγνά τους εχθρούς του σε ένα σκηνικό που μοιάζει με επιδρομή σε ένα κτήριο.
Σκηνές αληθοφανούς βίας, οι οποίες ξεπερνούν πλήρως τα όρια όταν αντί για Playstation παίζονται σε πλατφόρμα Wii όπου το τηλεχειριστήριο δε λειτουργεί με κουμπάκια-βελάκια αλλά με αισθητήρα από την κίνηση του χεριού. Δηλαδή ο παίκτης δύναται να τεμαχήσει ένα πτώμα κάνοντας πραγματικές κινήσεις τεμαχισμού με τα χέρια και το σώμα του. Έτσι, για να εξοικειώνεται.


Ανέφερα αυτά τα τρία παιχνίδια καθώς αποτελούν εδώ και αρκετά χρόνια την κύρια πηγή διασκέδασης των αγοριών κυρίως στην παιδική και την εφηβική ηλικία.

Τα αγόρια λοιπόν μετά τα 10 τους χρόνια πάνε και κλείνονται σε ίντερνετ καφέ και παίζουν παιχνίδια αφομοίωσης ρόλων.
Ρόλων που αποτελούν προσομοίωση εγκλημάτων.

Τα σημερινά 20χρονα παιδιά έχουν μεγαλώσει έτσι.
Τα μικρότερα μεγαλώνουν έτσι.

Ας μην εκπλησσόμαστε από το γενικευμένο κύμα βίας που παράγει η κοινωνία.
Δεν είναι μόνο η φτώχεια.
Φτώχεια υπήρχε και το 50 και το 60 αλλά δεν ήταν έτσι.
Αυτό που άλλαξε δεν ήταν μόνο οι μετανάστες.
Τεράστια ευθύνη στη γενικευμένη βία φέρει η εξάπλωση αυτών των παιχνιδιών.

Τα παιδιά ταυτίζονται με ρόλους αιμοβόρων κατά συρροήν δολοφόνων.
Μαθαίνουν, εξοικειώνονται με το φόνο, το αίμα, τον αποκεφαλισμό.
Όλα τους φαίνονται πλέον ανώδυνα, συνηθισμένα.
Η βία τους φαίνεται φυσικότατη.

Και ο εθισμός στη βία αφομοιώνεται με τα χρόνια στον παιδικό-εφηβικό ψυχισμό.
Ώσπου το αθώο 12χρονο που "έπαιζε με τους φίλους του" στα νετ καφέ, μετά γίνεται ένα 18χρονο που δεν έχει πρόβλημα με την παράλογη βία γύρω του και την επικροτεί. Πολλές φορές είναι και πρωταγωνιστής της.

Η Χρυσή Αυγή βρήκε ακροατήριο και "στρατό" κυρίως σε αυτές τις ηλικίες. Γιατί ένα ποσοστό αυτών των ηλικιών έχει εθιστεί στη βία και τη θεωρεί και απόλαυση.
Σκοτώνουν άνθρωπο και το βλέπουν σαν παιχνίδι.
Μαχαιρώνουν άνθρωπο και το μετράνε με πόντους.
Αν μπείτε σε ίντερνετ καφέ και εκείνη την ώρα παίζουν παιδιά αυτά τα παιχνίδια θα δείτε με τι απόλαυση και κάβλα αποκεφαλίζουν τον αντίπαλο!

Αξίζει να σημειωθεί ότι η πλειοψηφία των παιδιών που παίζουν αυτά τα παιχνίδια σε ίντερνετ αφέ, φορούν ακουστικά για να χαθούν τελείως από την εξωτερικη πραγματικότητα και αρέσκονται σε είδη μουσικής που προτρέουν σε τέτοιου είδους βία.
Black metal, thrash metal, doom metal ή κάποια είδη του gothic ή και της trance (ηλεκτρονική).
Δεν είανι τυχαίο ότι η πειοψηφία των βουλευτών της Χρυσής Αυγής έπαιζε ή παίζει σε συγκροτήματα black metal.
Και γενικώς ο χώρος αυτός αρέσκεται σε αυτά τα είδη. Και κυρίως το σκανδιναβικής προέλευσης black metal.
Δεν ισχυρίζομαι ότι όποιος παίζει Black metal είναι ψυχοπαθής. Υάρχουν σίγουρα και κάποιοι που μένουν απλώς σ' αυτό το αμφιλεγόμενο αισθητικό απτέλεσμα.
Αλλά ισχυρίζομαι ότι αυτή η μουσικη επιτείνει βίαια συναιθσήματα και προτρέπει σε αντίστοιχες συμπεριφορές.


Προ ημερών ο ψυχοπαθής φασίστας δολοφόνος Μπρέιβικ ("ο μακελάρης της Νορβηγίας") περιέγραψε πως χρησιμοποιούσε δημοφιλή ηλεκτρονικά παιχνίδια, όπως το Call of Duty και το World of Warcraft, για να εξασκηθεί στην σκοποβολή, σημειώνοντας ότι σχεδίαζε μια επίθεση αυτοκτονίας, ήδη από το 2006.
«Δεν μου αρέσουν πραγματικά αυτά τα παιγνίδια, αλλά είναι καλά εάν θέλεις να κάνεις προσομοίωση για εκπαιδευτικούς λόγους» είπε.

Τον Απρίλιο του 2002 0 19χρονος Robert Steinhaeuser αυτοκτόνησε στο σχολείο του Johannes Gutenberg, αφού προηγουμένως είχε δολοφονήσει 13 καθηγητές και 2 συμμαθητές του. Σύμφωνα με μαρτυρίες ο θύτης ήταν φανατικός παίκτης του Counterstrike.

Ένας φανατικός παικτης τέτοιων παιχνιδιών σιγά-σγά αρχίζει και αναποδογυρίζει μέσα του τον αξιακό του κώδικα.
Η ανθρώπινη ζωή δεν έχει πλέον καμία σημασία και η αφαίρεσή της είναι απλά ένα παιχνίδι.
Έτσι δεν αντιδρούν καθόλου σε πράξεις βίας.
Τουναντίον τις επικροτούν κιόλας καθώς ο εθισμός τους, τούς οδηγά στο να φαντασιώνονται ανάλογη βία από τα χέρια τους.
Και δεν αργεί η μέρα που θα τη χρησιμοποιούν.

Μπαίνουν λοιπόν στη λογική του εγκλήματος και της συμμορίας.

Αν δείτε, όπως και κάθε περιθωριακή συμμορία, έτσι και οι παίκτες αυτών των παιχνιδιών χρησιμοποιούν ένα ειδικό "μεταξύ τους" λεξιλόγιο.
Αυτό είναι κάτι σύνηθες στις τάξεις του λούμπεν εγκλήματος, σύμφωνα και με την Κοινωνιογλωσσολογική θεωρία του Labov.
Θα ακούσετε λοιπόν μεταξύ τους στην καθημερινη τους ομιλία ακόμη και για άσχετα θέματα να χρησιμοποιούν λέξεις και εκφράσεις όπως:
"σου έκανα damage", δηλαδή σε νίκησα, σε κατατρόπωσα.
"kill still ρε noob-ά", δηλαδή σκότωνε ακόμα ρε άχρηστε
"φάε το ακυράκι σου", δηλαδή έχασες, βούλωσ'το
"είμαι impa", δηλαδή είμαι φοβερός
"νιώσε", υποτιμητική έκκληση σε κάποιον να καταλάβει τι του γίνεται
"μες στα μάτια", αυτό είναι σεξουαλικό υπονοούμενο με νήξεις βίας
...και πολλές άλλες εκφράσεις ακατανόητες στο μέσο άνθρωπο.


Η εξοικειωση λοιπόν μιας ολόκληρης γενιάς με ακραίες μορφές βίας ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για τη γενικότερη έξαρση βίας και για την αποθέωσή της από τη γενιά των σημερινών 15άρηδων-25άρηδων.



Τα ρατσιστικά πογκρόμ φαίνονται σαν φυσιολογική προέκταση στην κοινωνία των online παιχνιδιών.
Τα κρούσματα βίας στα σχολεία επίσης.
Η παιδική και εφηβική εγκληματικότητα επίσης.
Τα στυγερά εγκλήματα δεν αρκούνται πια στον "εν βρασμώ ψυχής" πυροβολισμό ή μαχαίρωμα αλλά προχωρούν σε τεμαχισμούς, ακρωτηριάσεις και άλλες αποτρόπαιες ενέργειες.
Στο διά ταύτα τώρα.
Πρέπει να κανασκεφτούμε επιτέλους και να επανξετάσουμε τι μπροεί να επιτρέπεται και τι πρέπει να απαγορεύεται στην κοινωνία μας.
Πρέπει να υπάρχουν νόμοι για να διατηρείται η κοινωνική συνοχή.
Η απουσία νόμων και κανόνων δε λέγεται ούτε δημοκρατία ούτε προοδευτισμός.
Λέγεται απλώς ασυδοσία και μπαχαλοποίηση.

Θα ήμουν πολύ θετικός λοιπόν στο ενδεχόμενο να απαγορεύονταν ρητά οι εισαγωγές τέτοιου είδους παιχνιδιών στην Ελλάδα.
Λογοκρισία θα το βαφτίσετε; Δεν έχω πρόβλημα. Βαφτίστε το όπως θέλετε.
Αυτά τα παιχνίδια (η προσκόλληση σε αυτά) γαλουχούν γενιές στραμμένων θετικά στο έγκηλμα και μάλιστα στην πιο αιμοβόρο εκδοχή του.
Δεν αρκεί να τα απαγορεύσουν οι γονείς στα παιδιά.
Γιατί όσο κυκλοφορούν ελεύθερα στη χώρα μας αυτά τα παιχνίδια, τόσο περισσ΄τοερο θα σπρώχνονται τα παιδιά ακόμη και υπό το καθεστώς απαγόρευσης στο να πα΄ζιουν τα εγκληματικά αυτά παιχνίδια.
Πρέπει να υπάρξει καθολική απαγόρευση της εισαγωγής τους στη χώρα μας.
Για να σώσουμε τις επόμενες γενιές από την απανθρωποποίησή τους και από την προώθηση του βίαιου τρόπου σκέψης.

Για να μη δημιουργήσουμε και δικούς μας "Μπρέιβικ", ψυχοπαθείς serial killers που θα αντιμετωπίζουν σαν παιχνίδι τη μαζικη΄δολοφονία εκατοντάδων συμπολιτών τους, εεπιδή απλώς στο μυαλό τους τους ονόμασαν εχθρούς.
Για να σταματήσουμε εδώ και τώρα το χωρισμό της κοινωνίας στο μυαλό τους σε συμμάχους και εχθρούς ("enemies and allies", όπως τους ονομάζουν αυτά τα παιχνίδια) όπου οι μεν αρέσκονται στην εξόντωση των δε και πανηγυρίζουν πάνω από κομμένα κεφάλια, μαχαιρωμένες πλάτες και ξεσκισμένες σάρκες.


Πηγές, μεταξύ άλλων:
http://redskywarning.blogspot.gr/2008/08/blog-post_11.html
http://pswnio.gr/archives/12954
http://frikipaideia.wikia.com/wiki/Dota
http://portal.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathworld_1_23/04/2012_438925

The rain in Spain stays mainly in the plain...

Old Boy...

Θα είναι λάθος να νομίσει πάντως κανείς πως πήγαν χαμένα αυτά τα 2 1/2 χρόνια εξαντλητικής επιχειρηματολογίας για το ΠΟΣΟ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ είχε στηθεί το ελληνικό κράτος και λειτουργούσε η ελληνική κοινωνία.

Θα είναι λάθος να νομίσει πάντως κανείς ότι δεν έχουμε εσωτερικεύσει πλέον ΟΛΟΙ ΜΑΣ πόσο μα πόσο η εξαίρεση του κανόνα υπήρξαμε και σε τι ανεπανάληπτα σαθρότατες βάσεις είχαμε χτίσει τα πάντα.

Θα είναι λάθος να νομίσει πάντως κανείς ότι έστω και τώρα είμαστε ικανοί να δούμε τον ελέφαντα στο δωμάτιο της ευρωζώνης.

Ποδοπάτησέ μας κτήνος, αρκεί να μη βγούμε απ' το ευρώ και καταστραφούμε.

Κάνε μας αλοιφή, καλύτερα η δική σου νομισματική αλοιφή, παρά η μοίρα της υποσαχάριας Αφρικής.

Τώρα που αλλάζει το ευρωπαϊκό περιβάλλον προς το συγκλονιστικά καλύτερο, τώρα περισσότερο παρά ποτέ πρέπει να δείξουμε τη βούλησή μας να παραμείνουμε κάτω από τα πόδια σου.

Να μείνουμε στην ευρωζώνη όσο αυτή αντέξει, μέχρι την τελευταία της πνοή, αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα της γενιάς μας, αυτή και η μεγάλη στρατηγική της ευθύνη.

Να ξέρουμε τουλάχιστον ότι δεν έχουμε βγάλει τα μάτια μας μόνοι μας, να ξέρουμε ότι μας τα έλιωσε ο ελέφαντας.

Και αν τυχόν η ευρωζώνη διαλυθεί και αποσυντεθεί σε πολλές ταχύτητες, να βρούμε την καινούρια εσωτερικευμένη ενοχή, πως ναι, φυσικά και ήμασταν η εξαίρεση, φυσικά και το dna μας κι η νοοτροπία μας δεν είναι αληθινά ευρωπαϊκά, φυσικά και απέχουμε παρασάγγας από τις ορθολογικές δυτικές κοινωνίες, για την ακρίβεια απέχουμε τόσο πολύ ώστε υπήρξαμε ο μπαλκάνιος, ανατολίτικος ιός που μόλυνε ανεπανόρθωτα το άριο ευρωπαϊκό σώμα, το οποίο αφού απαλλαχθεί από εμάς θα ξανάβρει την υγειά του, ενώ εμείς θα γινόμαστε ο «Νίγηρας του Βορά», όπως ίσως θα τιτλοφορείται το επόμενο βιβλίο του Στέλιου Ράμφου, με εκτενή εισαγωγή της Κριστίν Λαγκάρντ.

Το ευρώ ως μαύρη τρύπα...

ΚΙΜΠΙ...

(Επενδυτής, 9/6/2012)

Ο Σόρος αποκάλεσε το ευρώ φούσκα. Του έδωσε και τρεις μήνες ζωής, μήπως εν τω μεταξύ η ευρωκρατία αφυπνιστεί από τον νεοφιλελεύθερο δογματισμό της κι η γερμανική ηγεσία αποφασίσει ότι δεν τη συμφέρει και τόσο να μετατρέψει την Ευρωζώνη σε οικονομικό στρατόπεδο συγκέντρωσης. Εγώ, που δεν είμαι άξιος ούτε τα κορδόνια του Σόρος να δέσω (αν το έκανα, πάντως, θα τα έδενα μεταξύ τους και θα περίμενα να δω πόσο μακριά θα πάει…), θα αποκαλούσα το ευρώ, πέρα από φούσκα, μαύρη τρύπα. Μια μαύρη τρύπα της παγκόσμιας οικονομίας. Δεν είναι η μόνη, βεβαίως, αλλά με δεδομένο ότι η Ευρωζώνη είναι η μόνη μεγάλη νομισματική ένωση του καπιταλιστικού σύμπαντος και το ευρώ παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα, είναι η σημαντικότερη μαύρη τρύπα. Αυτή που μπορεί να καταπιεί σε ένα χάος υφεσιακής αντιύλης τους πάντες. Τους δύστυχους κατοίκους του Νίγηρα, που τόσο συμπονά η Λαγκάρντ, και τους κατά φαντασίαν ασφαλείς Γερμανούς, που τόσο σκέφτεται η Μέρκελ.

Ο Σόρος έχει δίκιο. Βεβαίως, μπορεί να είναι ένα δίκιο εντελώς ιδιοτελές και κερδοσκοπικό, αφού μπορούμε βάσιμα να υποθέσουμε ότι συνεχίζει το αγαπημένο του σπορ της κερδοσκοπίας πάνω στις ισοτιμίες των νομισμάτων, όπως έκανε κάποτε με τη στερλίνα. Αλλά έχει διπλά δίκιο ακριβώς γι’ αυτό. Εκπροσωπώντας το πιο επιθετικό τμήμα του λεγόμενου «έξυπνου χρήματος», δεν ασχολείται παρά μόνο με αυτό: εντοπίζει εγκαίρως τις φούσκες από τις οποίες μπορεί να απορροφήσει όσο το δυνατόν περισσότερο «αέρα υπεραξιών», πριν αυτές σκάσουν και τον αποβάλουν καταστροφικά.

Η Ε.Ε. και στη συνέχεια η Ευρωζώνη κτίστηκαν πάνω στη φιλοδοξία μιας μικρής ομάδας πολιτικών να καταστήσουν τη Γηραιά Ήπειρο τη δυναμικότερη οικονομία του κόσμου. Επένδυσαν πάνω στον αναπόφευκτο ανταγωνισμό της Ε.Ε. με τις λοιπές οικονομικές υπερδυνάμεις, που ωστόσο αποτελούσαν συμπαγείς κρατικές οντότητες. Η Ε.Ε. και η Ευρωζώνη ήταν και συνεχίζουν να είναι ασύνδετα σχήματα. Η ενοποίηση μεταξύ των 27 και των 17, αντίστοιχα, κρατών των δυο ομόκεντρων ενώσεων προχωρούσε πάντα αλά κάρτ, με βάση τον πολιτικό βολονταρισμό ενός πυρήνα ηγετών (αρχικά λίγο φεντεραλιστών, αργότερα δογματικά νεοφιλελεύθερων και απόλυτα αφοσιωμένων στις αγορές), αλλά και με βάση εθνικές στοχεύσεις και εγωισμούς χωρών με ηγεμονικές βλέψεις ή ρόλο. Είναι πασίγνωστο, για παράδειγμα, ότι το πιο τολμηρό βήμα ενοποίησης, που εγκαινιάστηκε στο Μάαστριχτ το 1992 και ολοκληρώθηκε με την φυσική κυκλοφορία του ευρώ το 2002, βασικό του στόχο είχε να αποτελέσει την υλική βάση ενοποίησης των δύο Γερμανιών. Όπερ και εγένετο, με τις γνωστές αντίστροφες συνέπειες στις χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας που επιχείρησαν να ακολουθήσουν με επίπλαστη ανάπτυξη -βασισμένη στην κατανάλωση, τον υπερδανεισμό και την τερατώδη μεγέθυνση του τριτογενή τομέα- τη διόγκωση της ευρω-φούσκας.

Το ευρώ, στην ουσία, υπήρξε και παραμένει ένα ξένο νόμισμα για την πλειοψηφία των περίπου 300 εκατομμυρίων χρηστών του στην Ευρωζώνη. Ακόμη και των Γερμανών, οι οποίοι πληρώνουν εδώ και μια δεκαετία με τη συμπίεση των μισθών τους την απατηλή λάμψη του κοινού νομίσματος που γίνεται όχημα για τις γερμανικές εξαγωγές και τις γερμανικές επενδύσεις στην Κίνα και γενικώς οπουδήποτε αλλού πλην Ευρωζώνης (αργά ξύπνησε η Μέρκελ κι αποφάσισε να λατρέψει τις αυξήσεις μισθών). Το νόμισμα μιας χώρας ή μιας ομοσπονδίας χωρών δεν είναι απλά ένα κομμάτι άψυχο μέταλλο ή χαρτί. Ενσωματώνει ένα σύνολο σχέσεων- παραγωγικών, κοινωνικών, διακρατικών, διεθνών, σχέσεων κυριαρχίας. Ενσωματώνει το ειδικό βάρος μιας χώρας στην παγκόσμια οικονομία και τις σχέσεις κηδεμονίας ή εξάρτησης που μπορεί να έχει αυτή με άλλες χώρες. Αντανακλά ακόμη και τις κοινωνικές σχέσεις εντός της ίδιας χώρας. Τι από όλα αυτά συμπυκνώνει το ευρώ; Τίποτα. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει ένα ευρώ, αλλά 17, όσα και τα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης. Για τη Γερμανία μπορεί το ευρώ να αντανακλά κάποια σχετική επιτυχία στην ενοποίηση με το ανατολικό τμήμα της, στην εξαγωγική της απογείωση, στην πολιτική ηγεμονία που επέβαλε στους θεσμούς της Ε.Ε. Για την περιφέρεια της ευρωπαϊκής ενδοχώρας, όμως, το ευρώ ενσωματώνει ακριβώς αντίθετα πράγματα: ρήγματα στην κοινωνική τους συνοχή, παραγωγική παρακμή, μετατροπή τους σε σούπερ μάρκετ των εξαγωγικών χωρών, εκχώρηση όλο και μεγαλύτερου μέρους της κυριαρχίας τους στους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Τι πιο χειροπιαστό αλλά και συμβολικό ταυτόχρονα από την αντανάκλαση της νομισματικής υπόστασης κάθε χώρας του ευρώ στα περίφημα spreads των κρατικών ομολόγων; Όλες μετριούνται με την ταχύτητα απομάκρυνσής τους και το μέγεθος της απόκλισής τους από τη χώρα που κατέχει τη νομισματική κυριαρχία στην Ευρωζώνη, τη Γερμανία.

Γι’ αυτό το ευρώ εξελίχθηκε σε παγκόσμια φούσκα. Η λάμψη των ισοτιμιών του στις παγκόσμιες αγορές ανταποκρίνεται μόνο στο 1/4 της πραγματικής του ισχύος, που αντιστοιχεί στη Γερμανία και το «γερμανικό ευρώ». Το υπόλοιπο, τώρα που αποκαλύπτεται το σαθρό έδαφος στο οποίο στηριζόταν, ο αέρας που απέκρυπτε, είναι προορισμένο να εξαερωθεί.

Αυτό, όμως, έχει παγκόσμιες παρενέργειες. Ο τοξικός αέρας της φούσκας του ευρώ έχει διαχυθεί σ’ όλο τον κόσμο. Βρίσκεται στα συναλλαγματικά αποθέματα που διαθέτει κάθε οικονομική δύναμη του πλανήτη, όσο κι αν προσπαθεί να τα ξεφορτωθεί όπως όπως. Βρίσκεται στις ευρωπαϊκές επενδύσεις εκατοντάδων δισεκατομμυρίων στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού ή στην Ασία. Βρίσκεται στις βαλίτσες κάθε ανυποψίαστου Ευρωπαίου που ταξιδεύει ανατολικά ή δυτικά, σε κάθε εμπορευματοκιβώτιο που μεταφέρει ευρωπαϊκά προϊόντα, βρίσκεται σε κάθε made in China αγαθό που μπαίνει στο σπίτι ενός Ευρωπαίου, βρίσκεται ακόμη και πίσω από την ισχνή αμερικανική ανάπτυξη. Αυτή η παγκόσμια διάχυση του ευρώ ως αποθεματικού νομίσματος και ως οχήματος του τελευταίου κύματος παγκοσμιοποίησης το καθιστά κυριολεκτικά μια μαύρη τρύπα για την παγκόσμια οικονομία.

Επομένως, δεν υπάρχει τίποτα διπλωματικό, τυπικό, ρουτινιάρικο στην αγωνία που εκφράζουν ο Ομπάμα, οι Ρώσοι, οι Κινέζοι, οι αναπτυσσόμενες χώρες, η Διεθνής των τραπεζών. Η αγωνία τους για το ευρώ είναι γνήσια, ειλικρινέστατη. Αν και για εντελώς διαφορετικά, αντίθετα πράγματα από αυτά που εκφράζει η δική μας αγωνία, των ιθαγενών του ευρω-παρία Ελλάδα. Ο φόβος ο δικός τους αφορά τις ηγεμονίες τους, τα μερίδιά τους στην παγκόσμια αγορά, την κυριαρχία τους στα προτεκτοράτα τους, την οργή των ψηφοφόρων τους στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση. Ο φόβος ο δικός μας είναι μη μας καταπιεί κυριολεκτικά η μαύρη τρύπα του ευρώ, ακόμη και με την όψη της δραχμής, μη μας κόψει την ανάσα ο αέρας που βίαια, εκρηκτικά θα βγει από τη φούσκα του.

ΘΕΩΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΞΙΑ

Ο ρόλος του νομίσματος είναι να περνά απαρατήρητο. Εκπληρώνει την αποστολή του όταν αποτιμά την αξία των αγαθών εξίσου αξιόπιστα με το μετρικό σύστημα και όταν χρησιμεύει αθόρυβα ως φορέας στις συναλλαγές ή ως εργαλείο στις τοποθετήσεις. Όταν αρχίσουμε να μιλάμε γι’ αυτό, σημαίνει ότι υπάρχει πρόβλημα, Όταν όλος ο κόσμος ασχολείται μ’ αυτό, σημαίνει ότι υπάρχει κίνδυνος, Ο Λένιν, που ήταν πολύ ικανός σ’ αυτά τα ζητήματα, φέρεται να έχει πει ότι ο καλύτερος τρόπος να καταστρέψεις τα θεμέλια μιας κοινωνίας είναι να υπονομεύσεις το νόμισμά της. Είτε αποδίδεται ορθώς σ’ εκείνον είτε όχι, η διατύπωση είναι σωστή. Από τη Γερμανία της Βαϊμάρης ως τη σύγχρονη Αργεντινή, η οικονομική ιστορία είναι γεμάτη κοινωνικούς κατακλυσμούς που προκλήθηκαν από λάθη στη νομισματική διαχείριση.


Jean Pisani- Ferry, «Η αφύπνιση των δαιμόνων: Η κρίση του ευρώ και πώς θα βγούμε από αυτήν»

Το πραγματικά εφιαλτικό σενάριο για την 18η Ιούνη....

alterthess...

Τα σενάρια τρόμου για «την επόμενη ημέρα» έχουν γίνει το ανέκδοτο αυτών των εκλογών: αν δεν ψηφίσουμε Σαμαρά ή κάτι τέτοιο, θα γυρίσουμε τριάντα χρόνια πίσω, θα κάνουμε τα μαλλιά μας περμανάντ, θα ξαναβάλουμε βάτες στα πουκάμισα, θα συγκρουστεί ο γαλαξίας μας με την Ανδρομέδα και θα τελειώσουνε τα νου-νου από τα ράφια των σούπερ μάρκετ. Ακόμα και η αριστερά αναγκάζεται κάπως να προσαρμοστεί, με το ΚΚΕ να μοιράζει αδιάβροχα για τις επερχόμενες θύελλες και το ΣΥΡΙΖΑ να αντιστρέφει τα παραπάνω επιχειρήματα, ταυτίζοντας με τη σειρά του το Μνημόνιο με την έξοδο από το ευρώ και –άρα- την καταστροφή.

Υπάρχει όμως ένα απείρως πιο τρομακτικό σενάριο για την 18^η Ιουνίου του 2012: φανταστείτε ότι, με το φόβο μην μας πάρουν οι κομμουνιστές το γουρούνι, πάμε όλοι και ψηφίζουμε ένα από τα υπεύθυνα κόμματα του «πατριωτικού, ευρωπαϊκού μετώπου». Και φανταστείτε ότι στη συνέχεια όλα τα πράγματα ακολουθούν τον καλύτερο από τους «εφικτούς» δρόμους: η τρόικα μας λυπάται και αναβάλλει για δύο χρόνια τα επόμενα μέτρα· αφήνει μάλιστα το Σαμαρά να αυξήσει σταδιακά και 5 ευρώ τις χαμηλότερες συντάξεις, με αντάλλαγμα την άμεση ιδιωτικοποίηση ακόμα και του ατμοσφαιρικού οξυγόνου· μας δίνει και η Ε.Ε., χάρη στον καλό σύντροφο Ολάντ, και ένα σκασμό (δανεικά) δις για «αναπτυξιακά έργα», τα οποία κατευθύνονται σε fast track επενδύσεις τύπου Κερατέας ή Χαλκιδικής, χωρίς πολλά σου μου του.

Και ας υποθέσουμε τώρα, καλλιτεχνική αδεία, ότι λίγο η διάλυση των συλλογικών συμβάσεων, λίγο η μείωση του βασικού, λίγο η κατάργηση όλων των περιβαλλοντικών και εργατικών ρυθμίσεων, λίγο τα αναπτυξιακά ομόλογα, λίγο οι χαριστικές ιδιωτικοποιήσεις, παρουσιάζονται πράγματι δυνατότητες για κερδοφόρες επενδύσεις· έτσι κι αλλιώς, ο πήχης είναι τόσο χαμηλά και η ανεργία ήδη τόσο μεγάλη, που θέλει πολύ προσπάθεια για να εξασφαλίσει κανείς έκτο συνεχή χρόνο κάμψης και αύξησης της ανεργίας. Ας υποθέσουμε λοιπόν –όχι ότι είναι βέβαια και το πιο πιθανό ενδεχόμενο– ότι η κυβέρνηση της ενωμένης δεξιάς, με τη βοήθεια της Ε.Ε., καταφέρνει έτσι να «συγκρατήσει» την ανεργία στο 20%, να οδηγήσει σε μία οριακή ανάπτυξη και να σταθεροποιήσει κάπως την κατάσταση.

Και τότε ξεκινά ο πραγματικός εφιάλτης. Οι μισθοί όλων των εργαζομένων, δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, μπορεί να μη φτάσουν αυτούς της Κίνας, αλλά θα εξασφαλίζουν σίγουρα μία φτώχεια χωρίς δυνατότητα διαφυγής. Οι άνεργες, οι άστεγοι, οι μετανάστες, όλες οι λεγόμενες «ευπαθείς» ομάδες, θα κινούνται για δεκαετίες στα όρια της επιβίωσης. Η προστασία του περιβάλλοντος θα είναι μία ακριβή πολυτέλεια. Η «πολιτική σταθερότητα» της χώρας θα αποκατασταθεί, με την κυριαρχία για πολλά χρόνια μίας ανανεωμένης δεξιάς ή ενός αποκαταστημένου δικομματισμού. Και όλοι εμείς, θα εξασφαλίσουμε μερικές δεκαετίες ακόμα μίας ήσυχης, ήπιας και αναπόδραστης μιζέριας, μέχρι την επόμενη κρίση που θα κινήσει τον ίδιο κύκλο από την αρχή…

Το σενάριο αυτό αντιστοιχεί λίγο – πολύ στις καλύτερες των προσδοκιών που εκφράζει το πρόγραμμα της ΝΔ. (Ίσως υπάρχει μάλιστα και μία αριστερή εκδοχή του παραπάνω σεναρίου – με κάποιες παροχές, λίγη ανάπτυξη και πολύ προσαρμογή –τύπου ’80, αλλά αυτό είναι τόσο φρικαλέο, που προς το παρόν ας μην το αφήσουμε να περάσει καν από το μυαλό μας). Κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα αν «βγαίνει», αλλά ας ευχόμαστε να μην μάθουμε ποτέ· μπορεί να εξασφαλίζει μισό πιάτο φαί, αλλά σίγουρα δεν εξασφαλίζει την ευτυχία, την αξιοπρέπεια, την ελπίδα, το όνειρο ότι μπορεί τα πράγματα να αλλάξουν, ένα κάποιο νόημα στη ζωή.

Κάποιοι λένε ότι οι άνθρωποι προτιμούν την ασφάλεια του μισού πιάτου, από την ελπίδα ολόκληρου του μαγειρείου· για αυτό, λένε, έπρεπε να βαθύνει τόσο η κρίση μέχρι να ξεσηκωθούν. Μέσα όμως στη –δικαιολογημένη- απαισιοδοξία τους ξεχνάνε ότι στην πραγματικότητα η κρίση (δηλαδή η αδυναμία εξασφάλισης ενός «κανονικού» κέρδους) έφτασε εκεί που έφτασε ακριβώς εξαιτίας των κοινωνικών αντιστάσεων: αν τα αφεντικά παίζανε μόνα τους και οργάνωναν τα πράγματα όπως θέλανε, ούτε «ακυβερνησία» θα είχαμε, ούτε «κινδύνους για την ευρωζώνη», ούτε καν κρίση και ύφεση. Θα είχαμε απλά, φτώχεια. Τα κινήματα είναι αυτά που ρίξανε τις κυβερνήσεις, εμποδίσανε τις «διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις» και τις ιδιωτικοποιήσεις, καταδικάσανε τα εισπρακτικά μέτρα σε αναποτελεσματικότητα, εξασφάλισαν την αποτυχία των διαδοχικών μνημονίων, οδήγησαν τελικά τη «χώρα», δηλαδή την άρχουσα τάξη της, σε αυτό το υπέροχο «χείλος του γκρεμού» με την τόσο καταπληκτική θέα. Τα κινήματα θα αποφασίσουν τελικά, αν την 17η, και ακόμα περισσότερο την 18^η του Ιούνη, θα την σμπρώξουν λίγο ακόμα ή θα επιτρέψουν την επιστροφή στη βαρετή και μίζερη κανονικότητα.

Προοπτικές και κίνδυνοι για μια αριστερή κυβέρνηση...

Η Αυγή online...

ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΛΑΠΑΒΙΤΣΑ
Η εκλογική άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ είναι η πιο αισιόδοξη πολιτική εξέλιξη από την αρχή της γιγαντιαίας κρίσης της Ευρωζώνης. Το δίλημμα των εκλογών της 17ης Ιουνίου είναι ξεκάθαρο. Αν σχηματιστεί αριστερή κυβέρνηση που θα εφαρμόσει το ριζοσπαστικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, υπάρχει η δυνατότητα αφενός να βγει η Ελλάδα από την κρίση και αφετέρου να δρομολογηθεί νέα πορεία για την υπόλοιπη Ευρώπη. Αν σχηματίσει κυβέρνηση ο μετριότατος κ. Σαμαράς, η χώρα θα συνεχίσει ακάθεκτη προς την κατάρρευση, που όλα δείχνουν πως δεν θα αργήσει.
Τις τελευταίες μέρες έγινε ξεκάθαρο ακόμη και για τους πιο δύσπιστους ότι η κρίση είναι πανευρωπαϊκή και όχι απλώς ελληνική. Δεν ευθύνεται ο ελληνικός δημόσιος τομέας ούτε η ελληνική διαφθορά και οι πελατειακές σχέσεις για την τεράστια αναταραχή. Το πρόβλημα έχει να κάνει, πρώτον, με την παγκόσμια κρίση που ξεκίνησε το 2007 στις ΗΠΑ και, δεύτερον, με τους μηχανισμούς του ευρώ που διαμεσολάβησαν και επέτειναν την κρίση στην Ευρώπη. Μετά από δύο χρόνια συνεχούς άρνησης και θεωρητικών ακροβασιών -από τα δεξιά, αλλά δυστυχώς και από τα αριστερά- η σκληρή πραγματικότητα σταδιακά γίνεται αποδεκτή από όλους. Ο λόγος είναι απλός. Τη στιγμή αυτή η Ισπανία χρειάζεται ίσως 250-300 δισ. ευρώ τα οποία δεν θα μπορέσει να βρει στις ανοιχτές αγορές και άρα μάλλον θα μπει στο πρόγραμμα "διάσωσης".
Θα ακολουθήσει βίαιη γενίκευση της κρίσης του ευρώ που θα φέρει νέα δεδομένα στην Ευρώπη. Δύο παράγοντες έχουν καταλυτική σημασία. Ο πρώτος είναι τα συμφέροντα του χρηματοπιστωτικού τομέα και κυρίως των τραπεζών. Στην ουσία το τραπεζικό σύστημα της Ισπανίας είναι χρεωκοπημένο, αλλά και της Γερμανίας είναι κάθε άλλο παρά υγιές.
Οι δυνατότητες για τους κυβερνώντες δεν είναι πολύ μεγάλες. Η παροχή ρευστότητας από την ΕΚΤ, την οποία πολλοί θεωρούν ως ένα είδος μαγικού ραβδιού, δεν μπορεί βέβαια να λύσει το πρόβλημα της φερεγγυότητας των ευρωπαϊκών τραπεζών. Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να επιτρέψει την τεχνητή αναπνοή, όπως ήδη γίνεται με τις ελληνικές τράπεζες. Οι τράπεζες χρειάζονται νέα κεφάλαια για να διορθώσουν τους ισολογισμούς τους και αυτά μπορούν να προέλθουν μόνο από το κράτος, δηλαδή από τη φορολογία.
Εδώ όμως εμφανίζεται αμέσως ο δεύτερος παράγοντας, δηλαδή η έλλειψη πανευρωπαϊκού κράτους. Ποια χώρα θα δεχτεί να χρηματοδοτήσει με τα λεφτά των φορολογουμένων της τις τράπεζες μιας άλλης, χωρίς σκληρό αντάλλαγμα; Και ποια χώρα θα δεχτεί αδιαμαρτύρητα την άφιξη κάποιου ξένου γραφειοκράτη, ο οποίος θα κομίζει εντολές για το κλείσιμο τραπεζών;
Όποιος νομίζει ότι μπορεί να φτιαχτεί ένας τέτοιος μηχανισμός στα γρήγορα, ώστε να δημιουργηθούν γεγονότα επί του εδάφους τα οποία θα ωθήσουν την Ευρώπη προς την ενοποίηση, απλώς δείχνει πόσο άσκεφτος ή πανικόβλητος είναι. Αυτός ο τυχοδιωκτισμός έστησε και το τερατούργημα της νομισματικής ένωσης που έχει φέρει την Ευρώπη στα πρόθυρα της καταστροφής. Διότι η βασική αιτία της έλλειψης ενιαίου ευρωπαϊκού κράτους είναι η έλλειψη ενιαίου ευρωπαϊκού έθνους.
Οι λαοί της Ευρώπης δεν θέλουν τη δημιουργία ενιαίου έθνους, ή ενιαίου "δήμου", ενώ βεβαίως επιθυμούν τη συνεργασία ή και τη συναδέλφωση. Ούτε και μπορούν τα έθνη να δημιουργηθούν στα κρυφά ή στους δαιδαλώδεις διαδρόμους των Βρυξελλών. Αν το επόμενο διάστημα ληφθούν βεβιασμένες αποφάσεις που θα προδικάζουν την ταχεία εμφάνιση δημοσιονομικής ένωσης, η Ευρώπη θα μπει σε εξαιρετικά επικίνδυνη πορεία που κάλλιστα μπορεί να περιλαμβάνει πολιτική, διπλωματική, ακόμη και στρατιωτική ένταση. Ο λόγος είναι, φυσικά, ότι ο τελικός λογαριασμός θα καταλήξει στη Γερμανία, είτε λόγω διάσωσης των τραπεζών είτε λόγω αθέτησης πληρωμών από πλευράς των χωρών της περιφέρειας.
Δεδομένων αυτών των συνθηκών, η Γερμανία, που είναι η πραγματική πηγή ισχύος στην ΟΝΕ, βρίσκεται ενώπιον μέγιστου προβλήματος. Η οικονομία της παρουσιάζει μέτρια εγχώρια απόδοση, αλλά μεγάλη εξαγωγική επιτυχία, κυρίως προς τις χώρες της Ασίας, τα τελευταία τρία χρόνια. Το τραπεζικό της σύστημα παραμένει εξαιρετικά επισφαλές. Η έκθεση της χώρας στο χρέος της περιφέρειας της ΟΝΕ είναι ήδη τεράστια, αν συνυπολογίσουμε τον δανεισμό της Μπούντεσμπανκ προς τις άλλες κρατικές τράπεζες. Όσο κι αν ξαφνιάζει πολλούς στην Ελλάδα, υπάρχει κίνδυνος κατάρρευσης της γερμανικής φερεγγυότητας, αν συνεχιστεί η μεγέθυνση της έκθεσης σε προβληματικό χρέος άλλων.
Συνεπώς καμία λύση της κρίσης που θα περιλαμβάνει νέες δαπάνες ή γενναιόδωρο δανεισμό σε πανευρωπαϊκή βάση δεν πρόκειται να γίνει εύκολα αποδεκτή από γερμανικής πλευράς. Η γερμανική άρχουσα τάξη αντιλαμβάνεται πολύ καλά το πιθανό κόστος για την ίδια. Το πιθανότερο είναι, λοιπόν, ότι θα συνεχίσει να επιμένει στην πολιτική της λιτότητας που μετακυλίει το κόστος στους άλλους.
Με την πολιτική αυτή διακινδυνεύει φυσικά την κατάρρευση της ΟΝΕ ή την έξοδο μιας ή περισσοτέρων χωρών. Το πιθανότερο όμως είναι ότι η γερμανική άρχουσα τάξη θα το ρισκάρει και, αν όντως προκύψει ένα τέτοιο ενδεχόμενο, θα επιχειρήσει να ελαχιστοποιήσει το κόστος για την ίδια στις νέες συνθήκες. Δεν είναι ασυνήθιστο για μια άρχουσα τάξη να αντιδρά με τέτοιο τρόπο. Στο κάτω-κάτω αυτό έκανε και η ελληνική, όταν το 2010 αρνήθηκε διαρρήδην να δεχτεί την προοπτική της εξόδου, προτίμησε να ρισκάρει εντός της ΟΝΕ κι έφερε τη χώρα στο χείλος του γκρεμού.
Με αυτά τα δεδομένα, μιά αριστερή κυβέρνηση στην Ελλάδα, που θα προχωρήσει, ως οφείλει, στην κοινοβουλευτική ακύρωση των Μνημονίων και στη σταδιακή διαγραφή του χρέους, θα αποτελέσει τρομακτική πρόκληση για τη γερμανική πλευρά. Το τελεσίγραφο που θα κηρύσσει αδυσώπητο πόλεμο θα φτάσει αμέσως, πιθανώς την άλλη μέρα. Άρα τι μέλλει γενέσθαι;
Είναι απολύτως απαραίτητο να μην ενδώσει μια αριστερή κυβέρνηση στις πιέσεις, αν πραγματικά νοιάζεται την Ελλάδα και τον λαό της. Διότι η υποχώρηση θα σημάνει καταστροφή - πολιτική, κοινωνική και οικονομική. Για να το πετύχει όμως αυτό θα χρειαστεί γενική και αποφασιστική λαϊκή κινητοποίηση. Χωρίς αυτήν δεν είναι δυνατόν να αντιμετωπιστούν οι πιέσεις. Θα χρειαστεί επίσης εναλλακτικό σχέδιο, το οποίο θα πρέπει να περιλαμβάνει την έξοδο από το ευρώ, που μπορεί να επιβληθεί εκ των πραγμάτων. Η έξοδος δεν είναι εμπίπτει βέβαια στην τρέχουσα στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά θα πρόκειται για το άκρον άωτον της ανευθυνότητας να μην υπάρξει πρόβλεψη για λειτουργικό εναλλακτικό σχέδιο. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να προετοιμάζεται η ίδια, όπως και να προετοιμάζει τον ελληνικό λαό. Μπροστά μας έχουμε βαρομετρικό χαμηλό.
Το θετικό είναι ότι υπάρχει η γνώση, η εμπειρία και η θέληση διεθνώς, αλλά και στη χώρα μας, ώστε να αντιμετωπιστεί και αυτό το ενδεχόμενο. Ό,τι και να λέει η τρομοκρατία των ΜΜΕ, όσα προχειρογραμμένα σκαριφήματα περί κόλασης της δραχμής και να δημοσιεύσουν οι οικονομολόγοι της Εθνικής Τράπεζας, η πραγματικότητα είναι ότι η Ελλάδα έχει τη δυνατότητα να αντιμετωπίσει την καταιγίδα, αρκεί να υπάρξει κοινωνική συσπείρωση και αποτελεσματική αριστερή ηγεσία.
Δεν πρόκειται ο ελληνικός λαός να μείνει ξεκρέμαστος, όσο κι αν ωρύονται αυτοί που μας έφεραν εδώ. Οι εκλογές της 17ης μπορούν να μας γλιτώσουν από την καταστροφή και να ανοίξουν καινούργιο δρόμο για τα λαϊκά στρώματα.

Μύθοι περί ευρώ και Ελλάδας...

γιωργος δελαστικ,  ethnos.gr

Εχει υπερβεί κάθε όριο ανοχής η ανθελληνική προπαγάνδα των γερμανικών μέσων ενημέρωσης. Με έναν καταιγισμό ψεμάτων έχουν πείσει τον γερμανικό λαό ότι δήθεν η Ελλάδα εξαπάτησε τους εταίρους της στην ΕΕ και έτσι μπήκε δολίως στην Ευρωζώνη, στην οποία δεν θα έπρεπε να είχε ενταχθεί ποτέ. Στη βάση αυτή, μας σερβίρουν κάθε τόσο δημοσκοπήσεις του τύπου το 49% των Γερμανών επιθυμεί την αποβολή της Ελλάδας από το ευρώ, το 62% των Γερμανών συμφωνεί με την πολιτική επιβολής εξοντωτικής λιτότητας στους Ελληνες, το 59% δεν κατανοούν γιατί οι Ελληνες ψηφίζουν κόμματα που αντιτίθενται στο μνημόνιο που ρημάζει τη ζωή τους και άλλα παρόμοια.
Αποφεύγουμε συνήθως να ασχολούμαστε με θέματα του παρελθόντος, αλλά αυτή τη φορά είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε μια εξαίρεση για να αποδείξουμε ότι στην Ελλάδα δεν κατοικούν... Λωτοφάγοι. Οι νέοι λογικό είναι να μη γνωρίζουν τι έγινε πριν από 12 χρόνια, όταν αποφασιζόταν ποιες χώρες θα μπουν στην Ευρωζώνη και αρκετοί μεγαλύτεροι να έχουν ξεχάσει τα γεγονότα, τα οποία άλλωστε δεν είχαν καμιά δραματικότητα και έτσι πιθανόν να μην τα είχαν καν προσέξει τότε, αφού είχαν διαδικαστικό, διεκπεραιωτικό χαρακτήρα.
Σε καμιά απολύτως περίπτωση η Ελλάδα δεν γέλασε τις υπόλοιπες κυβερνήσεις της ΕΕ για να μπει στην Ευρωζώνη. Ηταν καθαρά γερμανική απόφαση να μπουν στο ευρώ όλες ανεξαιρέτως οι χώρες - μέλη της ΕΕ των «15» (τόσα κράτη - μέλη είχε τότε η ΕΕ) που το επιθυμούσαν! Γι' αυτό και μπήκαν στην Ευρωζώνη και οι 12 χώρες που το ήθελαν και έμειναν εκτός ευρώ μόνο οι 3 χώρες που αρνήθηκαν να μπουν (Βρετανία, Σουηδία, Δανία). Ολα τα υπόλοιπα είναι παραμύθια.
Υπήρχαν δε απολύτως συγκεκριμένοι λόγοι που ώθησαν τους Γερμανούς σε αυτή την απόφαση. Λόγοι τεράστιας γεωπολιτικής σημασίας για το Βερολίνο.
Επί σχεδόν δέκα χρόνια μετά την ενοποίηση της Γερμανίας μαίνονταν στη χώρα αυτή οι συζητήσεις γύρω από τη νομισματική ενοποίηση. Αν δηλαδή θα φτιαχνόταν ένα «σκληρό» ευρώ Γερμανίας - Γαλλίας (στο οποίο θα συμμετείχαν κυρίως για λόγους «καμουφλάζ» η Ολλανδία, το Βέλγιο, το Λουξεμβούργο και η Αυστρία) ή αν θα φτιαχνόταν ένα «μαλακό» ευρώ με όλες τις χώρες - μέλη της ΕΕ που επιθυμούσαν να συμμετάσχουν σε αυτό.
Οι Γερμανοί ταλαντεύονταν ακόμη ανάμεσα στις δύο εκδοχές, όταν έλαβε χώρα ένα καταλυτικό γεγονός: οι ΗΠΑ αποφάσισαν να εντάξουν στο ΝΑΤΟ όλες τις πρώην «σοσιαλιστικές» χώρες του Συμφώνου της Βαρσοβίας - Πολωνία, Τσεχία, Ουγγαρία, Σλοβακία κ.λπ. Με τον τρόπο αυτόν οι Αμερικανοί αποκτούσαν τον στρατιωτικό και πολιτικό έλεγχο των χωρών αυτών.
Τον Μάρτιο του 1999 έλαβε χώρα αυτή η διεύρυνση του ΝΑΤΟ. Η αντίδραση των Γερμανών ήταν άμεση και δόθηκε σε δύο επίπεδα.
Το Βερολίνο αποφάσισε πρώτον, να εντάξει στο ευρώ όλες ανεξαιρέτως τις χώρες της ΕΕ που συμφωνούσαν να μπουν στην Ευρωζώνη και δεύτερον, να εντάξουν στην ΕΕ όλες τις χώρες του πρώην «υπαρκτού σοσιαλισμού», παρόλο που λόγω της κατάρρευσης της οικονομίας τους ήταν εντελώς ανέτοιμες για ένταξη στην ΕΕ. Η απόφαση αυτή υλοποιήθηκε με το πρώτο μεγάλο κύμα ένταξης οκτώ χωρών της Κεντρικής και ανατολικής Ευρώπης στην ΕΕ το 2004, μαζί με την Κύπρο και τη Μάλτα. Στη συνέχεια εντάχθηκαν και η Ρουμανία και Βουλγαρία.
Στην πραγματικότητα δηλαδή ο ανταγωνισμός της Γερμανίας με τις ΗΠΑ για την ηγεμονία στην Ευρώπη ήταν ο λόγος που το Βερολίνο αποφάσισε και να βάλει όλες τις χώρες της ΕΕ στο ευρώ, αλλά και να εντάξει στην ΕΕ όλες τις χώρες - ερείπια του πρώην «υπαρκτού σοσιαλισμού».
Οι αποφάσεις αυτές υπηρετούσαν κορυφαία στρατηγικά συμφέροντα της Γερμανίας, η οποία επέλεγε τον αργό αλλά πολύ πιο σταθερό δρόμο της οικονομικής κυριαρχίας επί των χωρών της Ευρώπης για να αντισταθμίσει έτσι τη στρατιωτικοπολιτική ηγεμονία των ΗΠΑ πάνω στα ίδια κράτη και τελικά να τα αποσπάσει από την επιρροή της Ουάσιγκτον. Αυτή είναι η αλήθεια και όχι οι ανοησίες που λένε σήμερα.
ΣΥΝΕΝΟΧΟΙ
Ολοι έκαναν τότε λογιστικές απάτες
Εξοργίζεται κανείς με το θράσος των Γερμανών και των υπόλοιπων Ευρωπαίων να κατηγορούν την Ελλάδα για παραποίηση των στοιχείων προκειμένου να ενταχθεί στην Ευρωζώνη. Υποκρίνονται ότι ξεχνούν πως, όταν ήρθε η ώρα να δουν ποιος πιάνει τα κριτήρια του Μάαστριχτ για να μπει στο ευρώ, διαπίστωσαν με φρίκη ότι πληρούσαν τα κριτήρια μόνο... δύο χώρες, το Λουξεμβούργο και η Δανία, η οποία μάλιστα δεν ήθελε να ενταχθεί στην Ευρωζώνη! Ούτε η Γερμανία, ούτε η Γαλλία, ούτε κάποια άλλη από τις συνολικά 12 χώρες που αρχικά εντάχθηκαν στο ευρώ είχε πιάσει όλους τους δημοσιονομικούς στόχους και έτσι όλες ανεξαιρέτως οι χώρες αυτές έκαναν λογιστικές απάτες! Η Αθήνα απλώς... αντέγραψε!

Να οργανώσουμε τη συλλογική ευφυΐα...

Η Αυγή online...

Να οργανώσουμε τη συλλογική ευφυΐα

 

Ημερομηνία δημοσίευσης: 09/06/2012

Του Δημοσθένη Παπαδάτου - Αναγνωστόπουλου
Αν το τέλος της δικομματικής εναλλαγής σηματοδοτεί όντως μια «νέα Μεταπολίτευση», όπως ισχυριζόμαστε, ανάμεσα σε άλλα θα μας χρειαστεί η ευαισθησία για να εντοπίσουμε ίχνη της πολιτισμικής αλλαγής που αποτυπώνουν και εμβαθύνουν την εν εξελίξει πολιτική. Η αλλαγή αυτή δεν αφορά στενά το πεδίο «των γραμμάτων και των τεχνών». Εκεί έχουμε ήδη κάποια δείγματα, κυρίως στο χώρο των εντύπων και των ηλεκτρονικών εκδόσεων, αλλά και στον χώρο του θεάτρου. Δεν έχουμε βέβαια μεγάλα «γεγονότα», ούτε τραγούδια που να μας πάνε δυο βήματα πιο κει, ούτε ίσως τη λογοτεχνία που θα προτείνει ένα δρόμο πέραν της εμβατηριακής στράτευσης και της αισθαντικής ιδιώτευσης, βήματα πάντως έχουν γίνει. Σε κάθε περίπτωση, ωστόσο, το «πολιτισμικό» δεν εξαντλείται εκεί.
Μια κρίσιμη, νομίζω, διάσταση της πολιτισμικής αλλαγής στην οποία αναφέρομαι, έχει να κάνει με τους κανόνες διεξαγωγής του πολιτικού παιχνιδιού. Το βράδυ της 6ης Μαΐου, μαζί με τα όρια του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ., είδαμε και τα όρια ενός μοντέλου πολιτικής επικοινωνίας και κινητοποίησης το οποίο, ιδίως μετά το ’90, δεν στηριζόταν πια στην «ένταση εργασίας» και τις μαζικές κομματικές οργανώσεις (έστω και στην εκφυλισμένη εκδοχή των ψηφοσυλλεκτικών μηχανισμών...), αλλά στις καμπάνιες «έντασης κεφαλαίου» και, πιο γενικά, στη «μιντιοποίηση της πολιτικής».
Στο μοντέλο αυτό, που στην Ευρώπη έχει επικρατήσει ήδη από τη δεκαετία του ’70, τον πρώτο λόγο δεν είχαν τα κομματικά μέλη και η «αυτοοργάνωση» (εκεί, δηλαδή, όπου στήριξε πολλά το ΠΑΣΟΚ στο ξεκίνημά του), αλλά μια κάστα ειδικών της πολιτικής ερμηνείας και της καθοδήγησης, οι εταιρείες δημοσκοπήσεων, οι επικοινωνιολόγοι και, βεβαίως, οι αστέρες των βραδινών δελτίων ειδήσεων. Ειδικά οι τελευταίοι πάει μια εικοσαετία τώρα που λειτουργούν ως κομματάρχες χωρίς κόμματα, στο έδαφος που τους άφησαν οι μαζικές οργανώσεις του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. της δεκαετίας του ’80. Οι οργανώσεις αυτές συγκροτήθηκαν σε μια περίοδο σταθερής απασχόλησης (άρα μπορούσαν να «στρατεύουν») και εύρωστου, οικονομικά, κρατικού μηχανισμού (άρα μπορούσαν να υπόσχονται). Συγκροτήθηκαν, με άλλα λόγια, σε μια συνθήκη που σήμερα είναι ήδη πολύ μακρινή.
Τι μεσολάβησε το ξέρουμε όλοι. Πιο καλά απ’ όλους, όμως, το έμαθαν ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. μετά την 6η Μαΐου. Με τα κόμματα αυτά καταχρεωμένα στις τράπεζες, με τα φιλικά τους μέσα απαξιωμένα από τα τόσα ψέματα και την τόσο απροσχημάτιστη στράτευση και με τους επιτελείς τους ανίκανους να εμπνεύσουν και απρόθυμους να αναλάβουν το ρίσκο της έκθεσης μπροστά στους εξαγριωμένους πολίτες, οι κομματικοί μηχανισμοί υποχρεώθηκαν να αναζητήσουν διαφορετικούς διαύλους αποκατάστασης της επικοινωνίας και ανάκτησης της οικειότητας με τους ψηφοφόρους.
Το Διαδίκτυο φάνηκε το πιο πρόσφορο μέσο, καθώς κοστίζει λιγότερο και επιτρέπει (αν δεν επιβάλλει) μια πιο «προσωπική» επαφή. Όμως, η μετατόπιση προς τα εκεί του δημόσιου χώρου έφερε τα επιτελεία των μνημονιακών στη δυσάρεστη θέση να πρέπει να αναμετρηθούν με μια ήδη οργανωμένη «συλλογική ευφυΐα» - αρκετά συλλογική ώστε να είναι αποτελεσματική και αρκετά ευφυή για να γνωρίζει τόσο τον κώδικα όσο και την ατζέντα της αντιπαράθεσης. Με άλλα λόγια, η ανακάλυψη του Διαδικτύου από το ΠΑΣΟΚ και τη Ν.Δ. υπήρξε επώδυνη, καθώς, σε αντίθεση με τη μονόδρομη (one way) επικοινωνία μέσω των εφημερίδων και των καναλιών, το Ίντερνετ είχε (και) γι’ αυτούς αντίλογο, και μάλιστα σε 24ωρη βάση, χωρίς κεντρική καθοδήγηση και με σχεδόν απεριόριστη διαθεσιμότητα των εμπλεκόμενων.
Τα παραπάνω δεν σημαίνουν βεβαίως ότι το νέο μέσο έχει την κύρια «ευθύνη» για την ήττα του «δικομματισμού» ούτε πολύ περισσότερο ότι αποτελεί αυτό το νέο λίκνο της δημοκρατίας. Είμαστε από χρόνια μάρτυρες της οργανωμένης παρουσίας, εκεί, της Ακροδεξιάς -αλλά και της μεταφοράς, σε πολλές ιστοσελίδες και κοινωνικά δίκτυα, των πιο αντικοινωνικών μηνυμάτων και γενικά των πιο σκοτεινών εκδοχών των παραδοσιακών μέσων. Έχουμε, μάλιστα, δείγματα για το ότι η προσωποποίηση της πολιτικής, που ταυτίζεται με το Ίντερνετ, σημαίνει συχνά αποπολιτικοποίηση, καθώς και για τους τρόπους που η λογική αυτή επιδρά στους ίδιους τους κομματικούς μηχανισμούς, που επίσημα ή ανεπίσημα υιοθετούν τον κιτρινισμό, προσπαθώντας να περάσουν το μήνυμα και να επιβιώσουν στο μετασχηματισμένο πολιτικό πεδίο.
Ακόμα και έτσι, όμως, η ουσία παραμένει: από τις εκλογές της 6ης Μαΐου και μετά, τα επικοινωνιακά επιτελεία των ακριβοπληρωμένων ειδικών έχουν αποτύχει οικτρά να κάνουν το κρέας ψάρι, έχουν αποτύχει να κινητοποιήσουν και να μιλήσουν στις καρδιές των ανθρώπων και έχουν υποχρεωθεί να δουν ότι η μιντιοποίηση της πολιτικής έχει φτάσει στα όριά της.
Αν υπάρχει ένα συμπέρασμα από όλα αυτά, λοιπόν, αυτό δεν είναι η υποχρέωση να λατρέψουμε το νέο μέσο, αλλά η ανάγκη να οργανώσουμε τη συλλογική ευφυΐα που δουλεύει στο Διαδίκτυο και, κυρίως, να τη βοηθήσουμε να αναπτυχθεί και πέρα από αυτό. Η προσπάθεια αυτή δεν σημαίνει εργαλειοποίηση, η δε επιτυχία της δεν περνάει από την κατάργηση των «παλιών τρόπων» -της εφημερίδας, της κομματικής οργάνωσης κ.ο.κ.-, κι αυτό γιατί, χωρίς τις αρετές των εδραιωμένων αυτών «τρόπων», οι νέοι τρόποι θα είχαν μάλλον λιγότερο σημαντικά επιτεύγματα να επιδείξουν.
Από την άλλη πλευρά, η συγκρότηση αυτής της συλλογικής ευφυΐας δείχνει ότι τα παραδοσιακά μέσα οργάνωσης της (αντι)ηγεμονίας δεν δικαιούνται να πολιτεύονται πια ως αυτάρκη. Δεν δικαιούνται, με άλλα λόγια, να παραγνωρίσουν τη σημασία της αυτοοργάνωσης και της αμφισβήτησης ιεραρχιών και «ειδικοτήτων», της ανιδιοτελούς προσφοράς, της εμπλοκής των πολλών και της αξιοποίησης της μαζικής διανοητικότητας.
Αν τα προαναφερθέντα ξέφυγαν από τη λογική της αγοράς και έδειξαν τα όριά της, είναι προφανές ότι αποτελούν πρώτη ύλη για την ανασυγκρότηση της κοινωνίας και πέρα από το τουίτερ. Ας μην αφήσουμε αυτό το δίδαγμα αναξιοποίητο.

Ο φασισμός δεν φορά χρυσαυγίτικη κονκάρδα...

ένας στρατολάτης...

Η χρυσή αυγή δεν αντιμετωπίζεται με συλλαλητήρια και λεκτικές καταδίκες, πόσο μάλλον ο φασισμός.
Τολμώ να πω πως δεν αντιμετωπίζεται ριζικά ούτε με παλαιοδιαθήκικες μεθόδους: οφθαλμούς, όδοντες, χείρες και πόδες αντί ιδίων. Η χρυσή αυγή είναι μια νεοναζιστική συμμορία του κοινού ποινικού δικαίου με μέλη που έχουν υποφέρει από ψυχοκοινωνική βία. Σήμερα όμως εκφράζει κάτι παραπάνω. Η επιρροή της δεν εκτινάχτηκε επειδή ο νεοέλληνας ενστερνίστηκε ξαφνικά τα φασιστικά ιδεώδη. Η εκτίναξη έγινε για δύο κυρίως λόγους. Ο πρώτος έχει να κάνει με τον εντέχνως καλλιεργημένο μικροφασισμό (με κορύφωση μετά τη "μεταπολίτευση"), αυτόν που βρήκε και βλάστησε στο καρπερό σαπρόχωμα της εθνικής μυθοπαπαρολογίας και του καχεκτικού νεοελληνικού διαφωτισμού, αλλά και στην παράδοση γενιών και γενιών μεταλλασσόμενων ταγματασφαλιτών και κουκουλοφόρων. Ο δεύτερος έχει να κάνει με το ότι η τυπική νεοφασιστική δράση συναντάται πλέον, σχεδόν πιάνεται χεράκι με χεράκι με μια ισχυρή ροπή της κοινωνίας, πέρα από ιδεολογικές και ηθικές καταβολές. Την αυτοδικία. Όχι μάλιστα μια αυτοδικία επιθετική αλλά ψευτο-εν-βρασμώ-ψυχής. Προκαταβολικά δε αυτοδικαιολογημένη, στη λογική της ανταπόδωσης, της επιστροφής των χρωστούμενων. Ο τσακισμένος μικροαστός αισθάνεται πως του χρωστάνε. Του χρωστά το κράτος, του χρωστά ο εργοδότης, ο συνάδελφος, ο γείτονας. Του χρωστά ο βουλευτής των άλλων πού'χωσε τους δικούς του, του χρωστά ο "δικός" του βουλευτής που τον "πρόδωσε", του χρωστά ο δημόσιος υπάλληλος που δεν τρέμει για τη δουλειά του όπως αυτός. Του χρωστά αυτός που δεν είναι άνεργος όπως ο ίδιος, αυτός που μπορεί να αγοράσει τα τσιγάρα του, αυτός που μπορεί να φύγει για τριήμερο. Του χρωστά ο αλλοδαπός που του κλέβει τις δουλειές, που ρίχνει τις αμοιβές, που μεταδίδει αρρώστιες. Του χρωστά η τράπεζα αλλά κι αυτός που δεν χρωστά στην τράπεζα. Του χρωστούν οι εχθροί του, του χρωστούν κι όσοι αδυνατούν να τον λυτρώσουν με μαγικό τρόπο.
Όλους αυτούς όμως που του χρωστάνε δεν μπορεί να τους αναγκάσει να τον εξοφλήσουν. Έτσι, το αίσθημα της αδικίας για το ανεξόφλητο χρέος των άλλων προς αυτόν συμπιέζεται στo κοινωνικό αδιέξοδο και γεννά τον πόθο για εκδίκηση. Για αυτοδικία. Ο ίδιος -συνήθως- δεν έχει τα κότσια, ή δεν αντέχει το κόστος της άσκησης βίας (εκτός βεληνεκούς χειρός), ίσως μάλιστα κάπου ν'αντιλαμβάνεται το αβάσιμο της έχθρας του, χωρίς αυτό να την περιορίζει. Το ποτήρι του γεμίζει, οι σταγόνες του ταλαντεύονται στο χείλος του περιμένοντας τη σταγόνα της υπερχείλισης. Είναι ένα πολύ ισχυρό αίσθημα αυτό του καταπνιγόμενου δίκιου. Ακόμα κι όταν το "δίκιο" είναι απολύτως τεχνητό, ή ακόμα και κατευθυνόμενο. Αυτός που τολμά να διαβεί το όριο της ξεχειλισμένης σταγόνας, είτε το κάνει μόνος του κι εν βρασμώ ψυχής, είτε οργανωμένος και προμελετημένα, γίνεται οδηγός και εμπνευστής όσων η σταγόνα ακόμα ταλαντεύεται. Η απτή βία, αυτή δηλαδή που έχει φυσικό στόχο (σε αντιδιαστολή με την επαναστατική που στρέφεται κατά δομών), τον πολιτικό, το μετανάστη, τον αριστερό, λυτρώνει τους οπαδούς της απ' το μαρτύριο της αιωρούμενης σταγόνας. Και προετοιμάζει τον επόμενο φταίχτη, διότι η βία λειτουργεί το ίδιο εθιστικά με το πορνό. Ακόμα κι όταν δε μπορείς να κάνεις σεξ θέλεις τουλάχιστον να βλέπεις άλλους να το κάνουν.

Γεγονότα σαν το χτεσινό, όπως "πανηγυρικά" αποδείχτηκε στο περιβάλλον του καθενός μας, δεν πρόκειται να αποκαλύψουν τίποτα το μέχρι πρότινος κρυφό. Η ωμότητά τους δεν πρόκειται να σοκάρει κανέναν παραπλανημένο υποστηρικτή της χ.α. Αντιθέτως, θα διαφημίσουν την αυτοδικία και θα θρέψουν την υποκρισία. Νωρίτερα το πρωί, στα δικαστήρια στην Ευελπίδων, το συγκεντρωμένο πλήθος υποδέχτηκε ενθουσιωδώς το νεαρό που ντουφέκισε χτες τον Αλβανό διαρρήκτη. Ο ίδιος ο νεαρός ομολόγησε την πράξη του, την απέδωσε όμως σε "παραπάτημα σε ανάχωμα του δρόμου". Μήπως το ότι ο νεαρός βρισκόταν εν "βρασμώ (παρατεταμένο) ψυχής" και το ότι το θύμα ήταν και Αλβανός και διαρρήκτης διαφοροποιεί την άθλια υποκρισία των "τυχαίων εκπυρσοκροτήσεων" από αυτή της δολοφονίας Γρηγορόπουλου από Κορκονέα; Μήπως η υποκρισία καλλωπίζει επιλεκτικά την κρίση μας; Μήπως οι δοσίλογοι, οι ταγματασφαλίτες, οι μαυραγορίτες της κατοχής δεν είχαν σοβαρές δικαιολογίες (παιδιά, οικογένεια, άρρωστους συγγενείς, αδυναμία χαρακτήρος (sic)) πίσω από τις πράξεις τους; Οι σημερινοί φασίστες ή όσοι στηρίζουν τις φασιστικές συμμορίες είναι βέβαιο πως έχουν σοβαρότερες;

Ο φασισμός δεν φορά χρυσαυγίτικη κονκάρδα. Απλώνει την αρίδα του ή κρύβεται στα τρίσβαθα του καθενός από μας. Η πάλη ξεκινά από κει. Κι ακολουθεί η σύγκρουση με την υποκρισία και το μικροαστισμό. Ξεκινώντας πάλι εκ των έσω, εννοείται.

Αλέξη κάτσε κι άκου...

Polyfimos...

Είσαι δημοφιλής και το ξέρεις. Το γιατί δεν μπορεί να εξηγηθεί σε μερικές αράδες, αλλά ας πούμε ότι αν έπρεπε να βρει κάποιος έναν λόγο για να το δικαιολογήσει είναι ότι τα δύο τελευταία χρόνια ήσουν ίσως η μόνη αντιπολιτευτική φωνή στη βουλή. Κι όμως σου έχω μερικά πράγματα μαζεμένα.

Δεν θα μιλήσω ούτε για συνιστώσες και βενιζελικές «εξουθενωτικές πολυφωνίες», ούτε για μνημονιακές καταργήσεις/ακυρώσεις/επαναδιαπραγματεύσεις και λοιπούς χαρακτηρισμούς γιατί είμαι σχεδόν βέβαιος ότι τίποτε από αυτά δεν θα πετύχουν από κανέναν, όσο η κάθε μορφής κοινωνική αδικία εξακολουθήσει να αποτελεί το εθνικό μας σπορ.

Η σοβαρότατη ένσταση μου είναι η υιοθέτηση του απεχθέστερου τρόπου διατύπωσης μιας φαινομενικά αδιέξοδης πραγματικότητας: τα διλλήματα.

Ενώ στην αρχή όλοι καταδίκαζαν τα πασοκικά και νεοδημοκρατικά πομπώδη «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα», «Ευρώπη ή χάος», «ευρώ ή θάνατος», ύστερα κάποιοι συριζαίοι άρχισαν τις δικές τους διλληματικές ενδοσκοπήσεις.

Βέβαια ας μην ξεχνάμε ότι στη χώρα της κομματικής πειθαρχίας και της αρχηγικής παντοκρατορικής υπεροχής, τα λόγια στελεχών σε τηλεπαράθυρα λίγη σημασία έχουν όταν ο κάθε αρχηγός δίνει στο τέλος της ημέρας τη γραμμή της παράταξης. Ακόμη κι αν αυτή είναι αριστερή ή πόσο μάλλον κομμουνιστική.

Βλέπω όμως ότι και ο Τσίπρας σε αυτή τη λούπα πέφτει και μάλιστα με τα μούτρα. Όσο η Κυριακή των εκλογών πλησιάζει, τόσο περισσότερο ακούγεται ένα ακόμη ανατριχιαστικό δίλλημα: «μνημόνιο ή ΣΥΡΙΖΑ».

Δύο χρόνια άτυπης αξιωματικής αντιπολίτευσης έκαναν καλό σε ένα κόμμα του 4% που δυο λόγια παραπάνω δεν χάλαγαν τον κόσμο. Πόσο μάλλον όταν αναφερόμαστε στην νεόκοπη και ενοποιημένη πλέον παράταξη που ξάφνου εκτόξευσε τα ποσοστά του στον ουρανό και όπου να ‘ναι φτάνουν και στο φεγγάρι.

Το «μνημόνιο ή ΣΥΡΙΖΑ» του απανταχού συνιστωσών Αλέξη, δεν μου κάθεται καλά. Και δεν μου κάθετα καλά γιατί τιτλοφορείται ως μια παράταξη που φέρεται, και κατά γενική ομολογία είναι, ένα κόμμα που τάσσεται υπέρ μιας άλλης, εκτός μνημονιακών επιταγών, αριστερής λύσης.

Το δίλλημα είναι απειλή. Αυτό δεν μπορεί κανείς να το αμφισβητήσει γιατί καμία πολιτική κατάσταση δεν έχει μόνο δύο επιλογές. Γιατί η δημοκρατία δεν έχει ποτέ της αδιέξοδα. Μπορεί να βρίσκει δυσκολίες, αλλά τα αδιέξοδα και οι λύσεις κατά παραγγελία, ανήκουν σε άλλα πολιτεύματα.

Για αυτό λοιπόν προειδοποιώ. Στα διλλήματα ο κόσμος είναι αλλεργικός. Όταν οι προτάσεις διεξόδου αντικαθίσταται με μονοδρόμους, τότε το ρεύμα μπορεί εύκολα να ανατραπεί. Ακόμη κι αν η κάλπη του Ιουνίου δείξει άλλα. Άλλωστε, οι τέσσερις πρωθυπουργοί των τριών τελευταίων χρόνων είναι το ζωντανότερο των παραδειγμάτων.

Φασίστας vs πολιτικό ζώο…

Eagainst.com...

Εντάξει, το ξέρουμε, είναι κοινός τόπος πως οι νεοναζί (χρυσαυγίτες στα δικά μας) είναι μια ιδιόρρυθμη περίπτωση στο ζωικό βασίλειο: Μοιάζουν με άνθρωπο (εξωτερικά) αλλά η πραγματική βιολογική τους υπόσταση τίθεται υπό αμφισβήτηση, αφού είναι τα πιο εχθρικά προς τον άνθρωπο ζώα στον πλανήτη. Κάποιοι επιστήμονες (νευρολόγοι και ψυχίατροι) υποστηρίζουν πως είναι παράφρονες – άποψη που είναι σαθρή και επιστημονικά ατεκμηρίωτη αφού 99 φορές στις 100 έχουν πλήρη συναίσθηση των πράξεών τους και εναισθησία της «πνευματικής» τους κατάστασης. Με δυο λόγια, αν και οι πράξεις τους είναι τερατώδεις, δεν έχουν σε καμία περίπτωση το ακαταλόγιστο. Ανθρωπολόγοι και κοινωνιολόγοι υποστηρίζουν ότι πρόκειται για ένα νέο ανθρωπολογικό τύπο ή για ένα απομεινάρι μιας εγκληματικής υποπολιτισμικής ομάδας που επιβίωσε ως τις μέρες μας – απόψεις που επίσης δεν ευσταθούν για τον εξής απλό λόγο: και οι καπιταλιστές είναι εχθρικοί προς το ανθρώπινο είδος, ωστόσο δεν έχουν την συνήθεια να δολοφονούν ηδονιζόμενοι αλλά το κάνουν έμμεσα, απρόσωπα, χωρίς συναίσθημα και «πολιτισμένα»… Άλλοι πάλι λένε ότι πρόκειται για «παιδιά της φάπας», κακοποιημένα παιδιά που ποτέ δεν είχαν ίσες ευκαιρίες με «τους άλλους». Αλλά μήπως η ανθρώπινη Ιστορία δεν είναι η Ιστορία των κακοποιημένων (παιδιών και ενηλίκων), των βασανισμένων, των μη προνομιούχων, αυτών που γεννήθηκαν μέσα στην αθλιότητα και πέθαναν απαρατήρητοι μέσα στον πόνο και την εξαθλίωση; Πόσοι από αυτούς κατάφεραν να πέσουν τόσο χαμηλά όσο αυτό το πλάσμα που λέγεται (νεο)ναζί; (περισσότεροι από όσους θα θέλαμε αλλά σίγουρα πολλοί λιγότεροι από όσους δεν κατάντησαν έτσι παρά την μίζερη ζωή τους). Πόσο ηλίθιο μπορεί να είναι, ή μάλλον, πώς μπορεί να περιγραφεί το πλάσμα που επειδή είναι εξαθλιωμένο τα βάζει με τους εξαθλιωμένους και, παράλληλα, προσπαθεί με κάθε μέσο να επιτύχει την εύνοια αυτών που υποτίθεται ότι μισεί;
Οι (νεο)ναζί μοιάζουν με υποχθόνιες κατσαρίδες αλλά δεν σέρνονται (πάντα τουλάχιστον), δεν πετάνε και, σύμφωνα με την κρατούσα στην επιστήμη άποψη, δεν έχουν κεραίες. Επιπρόσθετα, είναι πάρα πολύ επικίνδυνοι σε αντίθεση με τα άσκημα μεν αλλά άκακα αυτά έντομα των υπονόμων.Έχουν την ευφυΐα πέτρας αλλά ταυτόχρονα είναι έμβια όντα και ιδιαίτερα ευρηματικοί όταν πρόκειται να προκαλέσουν σωματικό ή ψυχικό πόνο και δυστυχία σε ανθρώπους. Είναι εντελώς αμόρφωτοι, ακαλλιέργητοι, αδαείς και ανερμάτιστοι, αλλά ιδιαίτερα ικανοί και δημιουργικοί ως προς το να φτιάχνουν μια αποκλειστικά δική τους ιδιαίτερη υπο-πραγματικότητα, στην οποία καταφέρνουν να συνδυάζουν μια κωμικοτραγική δημαγωγία υποστηρίζοντας κάποιες «αξίες» με την καθημερινή διαρκή και ουσιαστική ακύρωσή τους. Για παράδειγμα, οι ελληνόψυχοι… χρυσαυγίτες διαλαλούν την δήθεν πίστη τους στο χριστιανισμό, σφάζοντας πρόσφυγες μετά τη θεία κοινωνία (θυμίζοντας κάπως τους χριστιανούς κονκισταδόρες και περισσότερο την Κου Κλουξ Κλαν). Είναι άλλοτε χριστιανοί ορθόδοξοι, άλλοι πάλι αυτο-προσδιορίζονται ως παγανιστές που αναζητούν τις ρίζες της λευκής φυλής πριν την επιβολή του Χριστιανισμού στον Δυτικό κόσμο, αυτής της «θρησκείας των Εβραίων» (ως γνωστό, για τους νεοναζί, για όλα τα δεινά αυτού του πλανήτη ευθύνονται κυρίως οι Εβραίοι και ακολουθούν οι κομμουνιστές, οι αναρχικοί, οι σκουρόχρωμοι, οι μετανάστες, οι ομοφυλόφιλοι και οι φιλελεύθεροι). Πολλές νεοναζιστικές οργανώσεις έχουν και σατανιστές στους κύκλους τους… (αυτό βέβαια δεν είναι και τόσο περίεργο – η θρησκευτική πίστη, σε θεούς ή δαίμονες, δεν παύει να έχει την ίδια μεταφυσική και, με στείρο τρόπο, ανορθολογική βάση). Κουβαλούν πάντα μαζί τους εθνικές σημαίες δεμένες σε παλούκι, ενώ ταυτόχρονα υμνούν τα στρατεύματα του κατεξοχήν σφαγέα των Ελλήνων, τα SS του Χίτλερ, αντιγράφοντας πιστά τις μεθόδους τους, καθώς και την επικοινωνιακή τακτική του Γκέμπελς. Συνεργάζονται με τα ΜΑΤ και τις δυνάμεις καταστολής σε κάθε ευκαιρία ενάντια στους αντιπάλους τους (άλλωστε η Χρυσή Αυγή είναι το πιο αγαπητό κόμμα στις τάξεις της ΕΛ.ΑΣ.), αλλά κατηγορούν την αστυνομία χωρίς κανένα προφανή λόγο – ίσως επειδή δεν τους βοηθούν ακόμα πιο ενεργητικά και απροκάλυπτα στις εγκληματικές τους πρακτικές και δραστηριότητες. Συμμετέχουν στις διαδικασίες της κοινοβουλευτικής «δημοκρατίας», την οποία καταγγέλλουν, παριστάνοντας ότι δεν καταλαβαίνουν πως το αντιπροσωπευτικό σύστημα και οι ολιγαρχίες είναι ο κύριος λόγος που τους έδωσε την ευκαιρία και την ενέργεια να επανεμφανιστούν ως νέος Φρανκεστάιν (πάντως και οι φανατικοί εμμεσο…δημοκράτες που τους κλώσησαν, τώρα σκίζουν τα ρούχα τους βλέποντας πως τα αυγά είχαν μέσα φίδια και αναζητούν ακόμα έναν τρόπο να τους χρησιμοποιήσουν καταδικάζοντάς τους απερίφραστα…). Ο κομφουζιονισμός σε όλο του το μεγαλείο!
Τι είναι τελικά ένας νεοναζί; Στο πρόβλημα αυτό καλούνται να απαντήσουν φιλόσοφοι και επιστήμονες καθώς πρόκειται για ένα είδος ανθρωποειδών παράξενης φυσιογνωμίας, για ένα μοναδικό μείγμα ηλιθιότητας και ωμής βίας ταυτόχρονα. Κύριο χαρακτηριστικό τους γνώρισμα είναι οι τραμπουκισμοί: λ.χ. μαχαιρώνουν, λιντσάρουν, βιάζουν και όταν βρίσκονται και σε κάποιο debate (ως κΥνοβουλευτικό κόμμα με πολιτικούς τους αντιπάλους (που κυρίως προέρχονται από κόμματα της αριστεράς), λόγω του ότι οι ίδιοι δεν συγκαταλέγονται στην κατηγορία των  ανθρώπων που ο Αριστοτέλης ονόμαζε πολιτικά όντα (ζώο λόγον ἔχων) αλλά πρόκειται για ένα αντιπροσωπευτικό είδος του homo cretinus, γροθοκοπούν (κι αν οι αντίπαλοί τους είναι γυναίκες τόσο το καλύτερο), τους περιλούζουν με νερό ή τους εκφενδονίζουν καρύδες. Μπορεί, βέβαια, και να μην χρειάζεται να βρεθεί μια καίρια απάντηση. Δεν υπάρχουν απαντήσεις σε όλα τα ερωτήματα (η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά). Υπάρχουν ζητήματα που πρέπει να αποδεχτούμε πως δεν μπορούν να λυθούν και ότι η αναζήτηση μίας και μόνο αιώνιας και απόλυτης – μαθηματικής- αλήθειας σχετικά με αυτά δεν είναι παρά χαμένος χρόνος.
Θα μπορούσαμε να μιλάμε μέρες γι’ αυτό το παράξενο και θανατηφόρο είδος του πλανήτη μας, αλλά κάτι τέτοιο φαντάζει κάπως άχρηστο, μιας και το έχουμε κάνει στο παρελθόν και όσο προχωράει αυτό εδώ το κείμενο, ανακατευόμαστε και αισθανόμαστε μια παράξενη, απροσδιόριστη ντροπή. Το μόνο σίγουρο είναι ότι οφείλουμε, μπορούμε και επείγει ν’ αντιμετωπίσουμε την ναζιστική απειλή που βγήκε από τον τάφο (όπου πολλοί πίστευαν πως είχε μπει για πάντα) και μας καταδιώκει σαν ζόμπι σε κακή αμερικάνικη ταινία, σαν κακός και ταυτόχρονα ανόητος εφιάλτης όπως αυτοί που βλέπει κάποιος που κοιμήθηκε μετά από 15 ώρες συνεχούς τηλεθέασης.
Κι αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι προφανές:

• ενημέρωση του κοινού, κυρίως των νεότερων, για το τι είναι ο ναζισμός, ο φασισμός, ο ρατσισμός, ο εθνικισμός γενικότερα,
• προσπάθεια για δημιουργία δομών που θα παράσχουν ουσιαστική και ελευθεριακή παιδεία,
• προσέγγιση των κοινοτήτων των μεταναστών ώστε να ενωθούν μαζί μας στον αντιφασιστικό αγώνα αλλά και να νιώσουν πιο κοντά με τους έλληνες και αλλοεθνείς αντιφασίστες και την κοινωνία γενικότερα,
• εύρεση τρόπων κατανόησης, ανάλυσης και αντίδρασης στο φαινόμενο της αναβίωσης κάθε μισαλλόδοξου και ολοκληρωτικού ιδεολογήματος
• λόγω του κατεπείγοντος χαρακτήρα του προβλήματος και δεδομένου ότι καθημερινά πια και ειδικά μετά τις τελευταίες εκλογές, οι εγκληματικές ενέργειές τους είναι όλο και πιο συχνές, όλο και πιο αποτρόπαιες, αντιφασιστική άμυνα σε κάθε γειτονιά, σε κάθε κοινωνικό και δημόσιο χώρο.

Ο φασισμός και ο ρατσισμός, βέβαια, δεν έχουν να κάνουν απλά με μια παρεκτροπή κάποιου ατόμου, (δεν μπορεί να ταυτιστεί δηλαδή με τη συνήθη πανάρχαια παραβατικότητα που παρατηρείται λόγου χάρη μεταξύ ατόμων), αλλά πρόκειται για μια μηχανή παραγωγής μίσους, βίας και αποβλάκωσης, που επενδύει στη λογική του όχλου και στην έμφυτη τάση του ανθρώπου να  ταυτίζεται με διαφόρων ειδών έννοιες και καταστάσεις, να δημιουργεί, εν  ολίγοις, έναν κόσμο ατομικών και (κατ’ επέκταση) φαντασιακών  σημασιών. Όταν, όμως η ταύτιση αυτή παραμένει επικεντρωμένη σ’ ετερόνομες αξίες, ή κυρίως, όταν το ίδιο το άτομο που τις υιοθετεί, τις  ακολουθεί εθελόδουλα, τότε δημιουργείται μια κλειστότητα γύρω από αυτές, που αναπαράγει την αδυναμία της αμφισβήτησης των αξιών αυτών  (όχι για την ευχαρίστηση της αμφισβήτησης, αλλά εντός ενός πλαισίου διαρκούς αναζήτησης και έρευνας). Έτσι, σιγά σιγά, εμφανίζεται ο  φανατισμός, ο οποίος κυριεύει κάθε μας αίσθημα και αντίληψη,  επισκιάζοντας με τα χαρακτηριστικά του το όλον (ολοκληρωτισμός).
Συγγραφή: Efor, Ian Delta, Julien Febvre

Η διπλή τιμωρία των Ισπανών...

CYNICAL...

Οι ισπανικές τράπεζες παρέα με τις ιρλανδικές είχαν δανείσει τον άμπακα σε οικοδομικές εταιρίες και σε στεγαστικά δάνεια, φυσικά όχι με το αζημίωτο, μιας και είχαν βρει τη χρυσή αγελάδα τού να κερδίζουν άκοπα και σίγουρα, όπως νόμιζαν. Ενώ όλος ο ψόγος έπεφτε και συνεχίζει ακόμα να πέφτει, (τι σου είναι ένα επιτυχημένο προπαγανδιστικό σλόγκαν!), στους άσωτους νότιους που κατανάλωναν περισσότερο απ’ όσο έβγαζαν, ελάχιστες είναι οι μομφές εναντίον των δανειοδοτικών ιδρυμάτων. Πόσο μάλλον οι τιμωρίες.

Με τη μόχλευση των ευρωπαϊκών τραπεζών, ίσαμε και 25 φορές πάνω από τα ίδια τους κεφάλαια, και επιπλέον με την ΕΚΤ να κρατάει τα σκήπτρα, οι τράπεζες φέρονταν τουλάχιστον εξ ίσου απερίσκεπτα με τους δανειζόμενους. Αν οι τελευταίοι δανείζονταν παραπάνω απ’ όσο κρατούσαν τα κότσια τους, οι τράπεζες δάνειζαν πολύ παραπάνω απ’ όσο άντεχαν τα ταμεία τους.

Η διαφορά στην αντιμετώπιση όμως είναι σοκαριστική. Οι μεν τιμωρούνται δια της ανεργίας, χρεοκοπίας, αυτοκτονίας κλπ, ενώ οι δεύτερες επιβραβεύονται και μάλιστα με τη χορηγία αυτών που έχουν ήδη τιμωρηθεί! Δηλαδή τιμωρούνται διπλά. Και αυτό ονομάζεται δικαιοσύνη και υπευθυνότητα.

Η Ευρώπη λοιπόν, σε όλη της τη διαστροφή!

Η καλπάζουσα ανεργία και η επιβληθείσα στην Ισπανία λιτότητα, την οποία σημειωτέον οι ισπανοί ψηφοφόροι την επιζήτησαν ως μάννα εξ ουρανού, στέλνοντας στο σπίτι του τον Θαπατέρο για τον λιγότερο κουβαρντά Ραχόι, μείωσαν την ικανότητα των δανειοληπτών να είναι συνεπείς με τις δόσεις τους. Τα δάνεια που δεν εξυπηρετούνται είναι σε ποσοστό πολλαπλάσια απ’ ότι τα ελληνικά, ενώ η δραματική πτώση των τιμών των ακινήτων δεν προσφέρεται για πωλήσεις και μερικές εξοφλήσεις δανείων.

Οι ισπανικές λοιπόν τράπεζες περιέρχονται σε δεινή θέση για το λόγο ότι δάνειζαν σε ό,τι πετούσε και σ’ ό,τι περνούσε από μπροστά τους. Και αντί να δανειστούν οι ίδιες κι οι μέτοχοί τους, για να μπαλώσουν τις ζημιές, τις οποίες αυτές δημιούργησαν, βάζουν μπροστά τους ίδιους τους ισπανούς να δανειστούν για χάρη τους. Είναι σαν να έχεις εσύ πρόβλημα ρευστού και να αναγκάζεις με το στανιό τον γείτονα να πάρει δάνειο, να σου το παραδώσει και επιπλέον να αναλάβει την υποχρέωση να το εξοφλεί, μειώνοντας δραματικά το βιοτικό του επίπεδο, λόγω της έκτακτης αυτής υποχρέωσης. Πώς θα αποκαλούσε τον γείτονα ένας τρίτος; Δεν χρειάζεται σκέψη. Από «Μ» αρχίζει.

Το αποτέλεσμα είναι αυτό που βλέπουμε μπροστά μας. Οι τράπεζες τραβάνε κάτω την Ισπανία, και μαζί μ’ αυτή κι όλους της τους επιβάτες. Εκτός από τους τραπεζίτες. Αυτοί συνεχίζουν την κρουαζιέρα σε τόπους εξωτικούς.

Η αντιστροφή των διλημμάτων...

Red NoteBook...
 Του Μάκη Μαλαφέκα

Απλό πράγμα να προχωράει κανείς απαντώντας σε διλήμματα. Απλό και διαστροφικό. Ιδίως όταν αυτά είναι απλά διατυπωμένα και, κυρίως, εκβιαστικά.

Να αγοράσω carte Orange (κάρτα συγκοινωνιών) αυτόν τον μήνα, ή μήπως να υπολογίσω δέκα σάντουιτς ζαμπόν-τυρί να τρώω τα μεσημέρια; Να δεχτώ για τρίτη συνεχόμενη εβδομάδα τις καταχρηστικές υπερωρίες και την αυταρχική συμπεριφορά του εργοδότη μου, ή μήπως να αρχίσω να ψάχνω για καμιά άλλη δουλειά; (Γιατί όχι και για κανέναν άλλο επαγγελματικό κλάδο... Σάμπως λείπουν οι ευκαιρίες;)

Όταν αυτά αφορούν ολόκληρες κοινωνίες και λαούς έχει ακόμη περισσότερη πλάκα!

Θέλετε να πάρετε σύνταξη τον επόμενο μήνα ή να διαθέτουν τα εγγόνια σας σχολικά εγχειρίδια; Διαλέχτε! Θέλετε ευρουδάκια και εκποίηση της δημόσιας περιουσίας σας σε «τιμές ευκαιρίας», ή δραχμούλες και πλήρη εξαθλίωση τριτοκοσμικού τύπου; (Ο κ. Κον Μπεντίτ θα προσέθετε ευχαρίστως και μια χαριτωμένη στρατιωτική δικτατορία στο γλαφυρό αυτό τοπίο).

Έτσι λοιπόν ο νεοδιορισθείς σοσιαλιστής υπουργός Εξωτερικών της γαλλικής Δημοκρατίας, κ. Λωράν Φαμπιούς, αποφάσισε να ενστερνιστεί πλήρως την πολιτική ρητορική του συντηρητικού του προκατόχου. Με μία βασική διαφορά: το στυλ. Οι «Έλληνες» αναβαθμίστηκαν στους «φίλους μας τους Έλληνες», και από τα πολύ επίσημα χείλη τού (μετανοημένου άραγε για το αιρετικό του «όχι» στο ευρωσύνταγμα;) επικεφαλής της γαλλικής διπλωματίας, πληροφορήθηκαν ότι στις 17 του ερχόμενου Ιούνη εκτός από την πολιτική τους εκπροσώπηση αποφασίζουν και για την παραμονή τους ή όχι στην Ευρωζώνη. Απλά πράγματα: μέσα και ζόφος ή έξω και αφανισμός;

Στη μακάβρια ρουλέτα του φιλελευθερισμού και της χρεοκρατίας, είτε στο μαύρο είτε στο κόκκινο τύχει η μπίλια των εκάστοτε δικομματικών μοντέλων διακυβέρνησης, πάντα η κεντρική ευρωπαϊκή μπάνκα τα μαζεύει, σκέφτηκαν οι επινοητές του απάνθρωπου κοινωνικο-οικονομικού πειράματος που υφίσταται εδώ και τρία χρόνια ο ελληνικός λαός, με βασικό πρωτεργάτη τον Δόκτωρα Στρέιντζλοβ-Σόιμπλε, και πρόθυμους εκτελεστές τούς (δια βίου, όπως μέχρι πρόσφατα πίστευαν) διαχειριστές του ελληνικού δικομματικού συστήματος. Μόνο που τώρα η μπίλια έκατσε στο μηδέν, και όχι κατά τύχη. Ο ελληνικός λαός σήκωσε το χέρι του, την άδραξε, και την κατέβασε με δύναμη πάνω στην ειδεχθή πιατέλα κατά τέτοιο τρόπο που σείστηκε ολόκληρο το καζίνο, κι ο τρομερός αντίλαλος αντήχησε από την άσπιλη οροσειρά των ελβετικών Άλπεων μέχρι τον μακρινό και εξωτικό ορίζοντα των Νησιών Κέιμαν.

Τι σημαίνει όμως στ’ αλήθεια αυτό το φάλτσο; Αυτή η μελωδικότατη παραφωνία που έκανε έναν ολόκληρο λαό να ξαναβρεί το χαμένο του χρώμα, και εκατομμύρια ανθρώπους ανά την Ευρώπη να στρέψουν ξαφνικά με αισιοδοξία τα βλέμματά τους στο νότιο άκρο της Βαλκανικής; Σημαίνει κατά πάσα πιθανότητα ότι από την 6η  Μαΐου και μετά, μα κυρίως από την επαύριο της 17ης του ερχόμενου Ιούνη, ότι θα αρχίσουμε να γινόμαστε μάρτυρες μιας αντιστροφής. Αντιστροφή διλημμάτων, αντιστροφή διατυπώσεων, αντιστροφή αποστολέων και παραληπτών. Ας διαισθανθούν λοιπόν οι λαοί των ευρωπαϊκών χωρών, μα και ολόκληρης της υφηλίου, αυτό που έχουν ήδη καταλάβει πολύ καλά τα υπηρεσιακά κλιμάκια του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος, ότι το κεντρικό διακύβευμα αυτού που ξεκίνησε πριν λίγες εβδομάδες στην Ελλάδα δεν είναι άλλο από τον δυναμικό κλονισμό, σε πολιτικό επίπεδο, του παγκόσμιου χρεοκρατικού οικοδομήματος. Ας διαισθανθούν την ιστορικότητα της στιγμής κι ας δώσουν στον εαυτό τους την άδεια να διατυπώσουν κάποια βασικά ερωτήματα: Τι είναι το Χρέος; Πώς γίνεται η συντριπτική  πλειοψηφία των ανθρώπινων κοινωνιών της γης να χρωστάει το σύνολο της ετήσιας παραγωγής της σε αόρατους ιδιώτες; Τι είδους παγκόσμια κοινωνία προετοιμάζουν αυτοί οι κύκλοι; Τι είδους κοινωνία επιθυμούμε εμείς;  

Τον τελευταίο είναι φυσικά και το πιο καίριο ερώτημα, γιατί αυτό αποτελεί και την απαρχή της διαλεκτικής αντιστροφής των εκβιαστικών διλημμάτων. Οι λαοί διατηρούν το αναντίρρητο δικαίωμα να αυτοπροσδιορίζονται και να περιγράφουν την κοινωνία τους, τόσο μέσα από τους συντεταγμένους θεσμούς τους όσο και την άμεση έκφραση των συμμετοχικών τους παραδόσεων. Και ο ελληνικός λαός, διπλά νομιμοποιημένος λόγω του νεοφιλελεύθερου πειράματος που υπέστη, εκφράζεται ξεκάθαρα: Η μνημονιακή «θεραπεία σοκ» της Τρόικας Ε.Ε.-ΕΚΤ-ΔΝΤ απέτυχε. Απέτυχε οικονομικά καθώς το χρέος μεγάλωσε, η ελληνική κοινωνία έγινε πιο φτωχή, πιο άδικη και λιγότερο παραγωγική, αλλά κυρίως απέτυχε πολιτικά καθώς ο «λαός-ασθενής» δεν εξέπνευσε, και ούτε κατέληξε να μουγκρίζει σαν ζώο. Αντιθέτως σηκώθηκε όρθιος και με μια ανθρώπινη φωνή που υπερέβη σε ένταση και ευκρίνεια τόσο τα νεκρολογικά ξόρκια της μάγιστρου Λαγκάρντ, όσο και τις ελεεινές φωνούλες των κάθε λογής (καλοδημοσιευμένων στις δανειοδότριες χώρες) υστερικών Ελλήνων μπαρμπαθωμάδων, είπε το αυτονόητο: ο Άνθρωπος δεν χρωστάει τίποτα στο Χρήμα, το Χρήμα χρωστάει τα πάντα στον Άνθρωπο.

Σε μια Ευρώπη που παράγει περισσότερα πλούτη από ποτέ στην ιστορία της και που ταυτόχρονα αδυνατεί να θρέψει, να εκπαιδεύσει και να περιθάλψει τα παιδιά της, οι ιθύνουσες τάξεις οφείλουν να ακούσουν με τη μεγαλύτερη δυνατή προσοχή το παραπάνω πρόταγμα, ή, ακολουθώντας ευλαβικά τη σχολαστική νεοφιλελεύθερη λιτανεία τους, να χαθούν για πάντα στη σκόνη των καιρών.

Πηγή: Liberation

Που ηταν τα παιδια σου οταν χορευες ζεμπεκιες στα σκυλαδικα...

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΣΥΝΩΜΟΣΙΑΣ - ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙΣΜΟ...

Εντάξει ηρεμήσαμε λιγάκι από την αγανάκτηση? Το ρίγος (΄πως ειπώθηκε) από την εκδήλωση βίας live? Τους ατελείωτους σχολιασμούς για αυγά και ομελέτες? Άσε που εκείνο το σύσσωμοι (δημοσιογράφοι, πολιτικοί, λαός ) με έχει συγκινήσει ιδιαίτερα. Μια και είναι η επόμενη μέρα μπορούμε να πούμε μερικές αηδίες έτσι? Δε πειράζει.

Ακούσαμε λοιπόν χτες αμέτρητες φορές τη λέξη βία. Η οποία λέξη προφερόταν μαζί με ένα συναίσθημα έκπληξης, όπως όταν βλέπεις ένα ΟΥΦΟ ας πούμε. Δηλαδή όλοι οι πενήντα+ , δηλαδή οι γονείς νεαρών που βρίσκονται στην ηλικία του κ.Κασιαδιάρη και κάτω, όπως και οι πολιτικοί εκπρόσωποι της νέας γενιάς, και οι δημοσιογράφοι που την ενημερώνουν, και ο απλός κοσμάκης (αυτό το κοσμάκης πόσο άλλοθι δίνει...) ανακάλυψαν χτες πως ένα μέρος της νεολαίας υπηρετεί ή ψηφίζει ένα κόμμα που προάγει τη βία και εμπνέεται από φασιστικές ιδέες. Και σκέφτηκαν ολοι πως ήταν ένα σφάλμα που έχουν αφήσει το αυγό του φιδιού να εκκολαφθει. Λες και η εκκόλαψη ενός τέτοιου φαινομένου γίνεται από τη μέρα στην άλλη σε μια κοινωνία που κατά τ΄αλλα λειτουργεί προωθώντας την ειρήνη, τη δικαιοσύνη, το πολιτισμό στους νέους αλλά μερικοί επειδή το χουν μέσα τους γίνονται φασίστες λόγω ψυχολογικών προβλημάτων.

Όπως υποθέτω ψυχολογικά προβλήματα είναι η αιτία που ένα άλλο μέρος των νέων ζει βολτάρωντας σε σκοτεινά μονοπάτια της νύχτας γεμάτα, βία επίσης, πορνεία, ναρκωτικά, εγκλήματα, περιθωριοποίηση, απόγνωση, χάπες, βελόνια, βίζιτες. Οπως επίσης ψυχολογικά προβλήματα έχουν κι άλλοι νέοι που παραμιλάνε μόνοι τους στο μετρό, αρχίζουν τις χριστοπαναγίες και πλακώνονται στο ξύλο με κάποιον απλά γιατί τους είπε ρε, κι εκείνοι οι άλλοι που είναι γεμάτοι μίσος, περιφρόνηση, επιθυμίες εκδίκησης και τιμωρίας για όλους.

Όλα βέβαια αυτά τα παιδιά μεγάλωσαν με τον εξής τρόπο. Την ώρα που οι γονείς μασουλάγανε κάποιο κοψίδι, τριγυρνάγανε στα σκυλάδικα, ασχολόντουσαν με την απόκτηση νέου αυτοκινήτου, εξοχικού, βάρκας, μπιχλιμπιδια, παράνομες καψούρες, λίφτινγκ, μανικιούρ και πεντικιούρ, εξυπηρετώντας συνεχώς αυτό το μόρφωμα που ονόμαζαν πολιτεία, τα παιδιά τους χαρτζιλικομένα για να μην τους σκοτίζουν και πολύ το κεφάλι δοκίμαζαν κάτι νέους δρόμους που αυτό το σύστημα έδινε πλουσιοπάροχα.

Οι γενιές της μεταπολίτευσης (ενα μεγάλο μέρος αυτών των παιδιών) έχουν ανατραφεί στην ΕΙΚΟΝΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ. Σκοτώνοντας τέρατα ώρες ατέλειωτες βυθισμένοι στα χειριστήρια κάποιας κονσόλας. Έχουν μορφωθεί με βιβλία που κυκλοφορούν ανεξέλεγκτα και πλασάρουν ότι σχιζοφρένεια βγάζει κάποιος από το μυαλό του σαν υπέρτατη αλήθεια. Εχουν αφεθεί στη τύχη τους στο κόσμο της πιάτσας. Τα παιδιά μας δεν έχουν μεγαλώσει στο σπίτι αλλά στη πιάτσα.  Ξενυχτώντας σε μπαράκια μέχρι τα ξημερωμάτα, με πλήρη ελευθερία και πιθανότητα να έρθουν σε επαφή εκείνες τις νύχτες με τύπους που μπορούν να είναι ο Μεσσίας ή ο Χάνιμπαλ, μπασμενα στα κόλπα από μικρά παιδιά όπου κόλπα είναι η συνειδητοποίηση της διαφθοράς, της ανωμαλίας, του όλα συμβαίνουν και όλα επιτρέπονται. Κι αυτά τα παιδιά που σπίτι τους ίσως οι γονείς ήταν πολύ απασχολημένοι ακόμα και για να συζητήσουν μαζί τους βρήκαν δικούς τους ήρωες, δικούς τους τρόπους να σκοτώνουν τέρατα και να γίνονται σουπερ ήρωες.

Η γενιά των βιντεο-γκέιμς, των υπερπαραγωγων του Χόλιγουντ όπου οι γαμάω και δέρνω ήρωες είναι θεοί, η γενιά όπου η λεπτή γραμμή μεταξύ ηθικού και ανήθικου είναι εντελώς θολή, η γενιά των παιδιών που έμαθαν γύρω τους να βλέπουν το σκοτεινό κόσμο να μεγαλώνει επικίνδυνα να τα σκεπάζει τη ζωή τους και τη ψυχή τους, με τους γονείς να μην έχουν πάρει πρέφα πολλές φορές ούτε με τι περνάνε την ώρα τους τα παιδιά όταν λείπουν ή όταν κλειδώνονται στο δωμάτιο, έχει μια έννοια της βίας πολύ ιδιαίτερη. Δεν συγκινείται από ιδεολογίες, δεν έχει διαχωρισμούς ηθικών και μη τακτικών γιατί ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ ΕΧΟΥΝ ΔΙΔΑΞΕΙ τη κοινωνία του αν είσαι μάγκας πάρτα όλα. Αν είσαι άντρας γάμησε τους. Αν είσαι γκόμενα τύλιξέ τους. Είναι τα παιδιά που μεγάλωσαν μπροστά σε οθόνες όπου παρέλαζαν σκουπίδια, ανώμαλοι, πουταναριά, λοβοτομημένοι εγκέφαλοι βυθισμένοι στη ματαιοδοξία, το χρήμα, τη δόξα. Με σχολεία ανίκανα να διδάξουν, με γονείς ανίκανους να μιλήσουν.

Άλλος βρήκε ένα δρόμο ήσυχο και τα κατάφερε να τα φτιάξει με ένα κοριτσάκι, ένα αγοράκι να παντρευτεί και να λουφάξει σε μια δουλίτσα και να σωπάσει, άλλος δεν τα κατάφερε κι έσβησε με μια σύριγγα στο χέρι, άλλος σέρνεται ακόμα σε μπαράκια τύφλα με ένα κενό μέσα του να μη μπορεί να το καλύψει με τίποτα, άλλος συνεχίζει να σκοτώνει τέρατα στη κονσόλα του, άλλο τσατάρει στο δίκτυο και τα κάνει όλα εδώ μέσα. Εδώ μορφώνεται με ότι βρει μπροστά του, εδώ γ@μιέται, εδώ βρίζει, εδώ ψάχνει για συντροφιά. Άλλος ψάχνει να βρει τους σουπερ ηρωες σε ομάδες που του κουρδίζουν τις σαπισμενες χορδές και βρίσκει το όποιο νόημα ναναι. 

Είναι λοιπόν εντελώς άθλιο να στοχοποιείς τη κατάληξη ενός εφιάλτη αντί να να ρίξεις τουλάχιστον μια μούντζα στη μούρη σου γιατί ήσουν απών όταν το παιδί ονειρευόταν τέρατα και δεν το ξύπνησε να του μιλήσεις για κάτι άλλο. Είναι υποκριτικό σε μια κοινωνία που προωθεί συνέχεια τη δύναμη και το τσαμπουκά σαν μαγκιά σε σχέση με τους ήρεμους και λογικούς που είναι απλά μαλάκες, να μιλάει για βία. Επι πλέον είναι υποκριτικό να αναζητάει κανείς ψυχραιμία και λογική σ΄ενα μπουρδέλο που προωθεί μόνιμα το νταβατζιλίκι και τη πουτανιά. Πολλοί  νέοι θα αντέξουν και θα μπουν στις ευγενείς κατηγορίες των κομματικών μαντριών και θα γίνουν καλά και υπάκουα παιδιά. Άλλοι όμως θα βαδίσουν με τους νόμους της πιάτσας που έμαθαν. Και θα κρατήσουν μέσα τους το μίσος, την οδύνη, τη σιχασιά και την ανάγκη να ματώσουν και να ματωθούν τυφλά, ενστικτώδικα προς ότι κινείται.

Οι γροθιές που εισέπραξε η κα Κανέλη είναι ένα ελάχιστο δείγμα βίας μπροστά σε ότι σύντομα θα ακολουθήσει, όταν όλα τα παιδιά που κανείς αγνοούσε που είναι και τι κάνουν θα μείνουν εντελώς ακάλυπτα από τη πολιτεία. Κι από δουλεια, κι από φαί, κι από δυνατότητα επιβίωσης. Θυμάσται τον Σεχίδη όταν ρωτήθηκε γιατί σκότωσε όλη την οικογένεια είπε οτιοτι τους έβλεπε σαν τέρατα, δεν ήταν άνθρωποι εμείς τους βλέπαμε έτσι εκείνος τους έβλεπε σαν τέρατα.... Υπάρχουν πολλά παιδιά που κοιτώντας ότι κοιτάμε εμείς το βλέπουν αλλιώς. Βλέπουν τέρατα παντού. Δαίμονες, εφιάλτες και οπλίζονται.  Αγανακτούν όλοι για τη βάρβαρη επίθεση σ΄ενα κακομοίρη μετανάστη που έτυχε να ξεμείνει στη γωνιά τη νύχτα και κάποιος τον πλακώνει στο ξύλο, δεν αγανακτεί κανείς όμως με το πατέρα ίσως κάποιου που πάει στο παράνομο μπουρδέλο που έχουν κορίτσια σκλάβες που δεν έχουν δει ποτέ το φως της μέρας μετανάστριες επίσης από κάπου μακριά, και πληρώνει δυο φράγκα για να βγάλει κάθε ανωμαλία πάνω στο κορμάκι τους....

Δεν δικαιολογώ τίποτα, απλά δεν μου αρέσει να παριστάνω την αθώα περιστερά. Δεν υπάρχει τίποτα αθώο γύρω μας. Κτήνη τριγυρνάνε σε κάθε επίπεδο. Άνθρωποι σάπιοι και πωρωμένοι. Κι από την άλλη αγανακτισμένοι και εξαθλιωμένοι που σύντομα θα μετατραπούν οι ίδιοι σε τέρατα για να επιβιώσουν. Και τότε το σόου που παρακολουθήσαμε χτες θα είναι του νηπιαγωγείου. Να το θυμάστε.

Δεν είμαστε σε μια δημοκρατία όπως φαντασιώνονται μερικοί. Δεν είναι οι φασίστες οι χρυσαυγίτες. Ολο το δημιούργημα που ζούμε είναι φασιστικό με την αρχέγονη έννοια του φασισμού. Με όλα όσα ονειρεύεται και κάνει πράξη. Οι χρυσαυγίτες είναι οργανωμένοι κι έχουν επιλέξει τα είδωλά τους. Εχουν καταλήξει στο τι μορφή φασισμού θέλουν. Οι υπόλοιποι, η μεγάλη πλειοψηφία, εκτός φυσικά των εξαιρέσεων που πάντα υπάρχουν, είναι επίσης φασίστες αλλά ασυνείδητοι κι ίσως ακόμα πιο επικίνδυνοι. Και η πολιτεία καμιά σχέση δεν έχει με δημοκρατία. Κι εξαθλίωση που θα ζήσουμε επίσης δεν θα είναι δημοκρατική. Θα αφανίζεται κόσμος χωρίς διάκριση. Και οι φάπες δεν πέφτουν μόνο από κάποιες ομάδες στους μετανάστες τη νύχτα θα πέφτουν πάνω σε όλους αδιακρίτως κι όχι από ομάδες αλλά από το κράτος το ίδιο.

Ο "αθώος" νοικοκύρης θα αδυνατεί να αποφασίσει τι ακριβώς από όλα είναι φασισμός. Κι όσο για το ποιον που πολλοί είπαν χτες πως είναι προβληματικό και άρρωστο εκείνου που έκανε το live γρονθοκόπημα, επιτρέψτε μου να έχω ενστάσεις για το πόσο άρρωστοι, πωρωμένοι και διεφθαρμένοι είναι χιλιάδες που βλέπω γύρω μου. Μπορείς να πάρεις το φασισμό σαν ιδεολογία και να κάνεις ιστορικές αναλύσεις. Μπορείς όμως να σκάψεις βαθιά στο σκοτάδι που υπάρχει μέσα στους ανθρώπους και να είναι λίγο πιο δύσκολες οι "αναλύσεις" Εδω είμαστε και υπομονή να έχουμε....

Μη κοιμάστε ήσυχοι μαζί με όλους εκείνους που καταδίκασαν να μετρήσετε πόσοι χωρίς καμιά ενοχή είπαν "καλά τής έκανε" Μην παραμυθιάζεστε με τη δημοκρατία σας. Να μετρήσετε πόσοι είναι έτοιμοι να πουν παλιοκουμούνι και παλιοφασίστα μ΄εκείνη τη ένταση και το τυφλό πάθος που προυπάρχει πάντα από μια εθνική συμφορά. Μην κοιμάστε στη κοσμάρα σας με τις δημοσκοπίσεις και το ποιος έχει και πόσο ποσοστό. Τα ποσοστά της κοινωνίας που βράζει και των ανθρώπων που μεταλάσσονται έτοιμοι να πληγώσουν και να εκδικηθούν δεν καταγράφονται στις δημοσκοπίσεις. Πολλές φορές ο κίνδυνος κρύβεται ακόμα και σε εκείνο το "δεν ξέρω δεν απαντώ"....

Οποιος νομίζει πως έχουμε δει τα χειρότερα ούτε ξέρει τι του γίνεται.