Εποχη ...
Κώστας Κρεμμύδας
Ο Σαν Λορέντζο, προστάτης των μαγείρων –για να μαθαίνουμε και κάτι εκτός απ’ τις παχυντικές συνταγές των Παρλιάρου-Μαμαλάκη– την ώρα που τον σούβλιζαν είπε στους βασανιστές του: «από ’δω ψήθηκα, γυρίστε κι απ’ την άλλη». Ευσυνειδησία, φλέγμα, επαγγελματική διαστροφή ή ηττοπάθεια, ο Άγιος Λορέντζος είχε κάτι από τη δική μας εγκαρτέρηση, τώρα που είμαστε στη φάση του ψησίματος. Και επισήμως, πλέον από τη θέση του υπουργού μετά την πρόσφατη λαϊκή ετυμηγορία (των Μπόμπολα-Ψυχάρη) ο Παντελής Καψής θα παρακολουθεί τη φωτιά, μην αρπάξουμε, και θα φροντίζει το food styling του τελικού σερβιρίσματος. Ο αγώνας του Ρήγα –όχι του περίεργου με τις διαλυτικές περί Βαλκανίων απόψεις του, για τον άλλον λέω–, τώρα δικαιώνεται.
Κρίμα τη χολή που ρίχνουν καθημερινά, οι Κύρτσος-Πρετεντέρης, έμειναν απέξω. Πιο μπαγασάκος ο Τσίμας (άλλη λέξη ήθελα, αλλά δεν το επιτρέπει η παιδεία μου), απλώς συμβουλεύεται τους Φλωρίδη-Παπαντωνίου (που κατακεραυνώνουν τη σήψη του συστήματος) για τον εάν πρέπει ν’ αναβληθούν οι εκλογές, προκειμένου να ολοκληρώσει το έργο της η κυβέρνηση Βορίδη-Άδωνη-Παπαδήμου. Ίσως προλαβαίνουν ν’ αξιοποιήσουν και τον αρχηγό της Σχολής Ευελπίδων. Τι 51 υπουργοί, τι 50. Φτάνει να γίνεται έργο. Έχουν να ορκίσουν και τον Σπαντιδάκη. θα πρέπει απλώς να τον αναστήσουν. Αλλά εδώ ανέστησαν τον Τσολάκογλου, τους μαυραγορίτες και τους Έλληνες με τις κουκούλες. Ευτυχώς που τα στελέχη της αριστεράς βγαίνουν τα βράδια και γράφουν συνθήματα: του ΚΚΕ με κόκκινη μπογιά, εμείς με ροζ. (Κάνουν κι επερωτήσεις).
Δεν ξέρω αν έχει νόημα να προβληματιστούμε πάνω στην περίπτωση του Άγιου Λορέντζου, αφού ούτως ή άλλως τον σούβλισαν. Σαν τον Αθανάσιο Διάκο. Απλώς το γεγονός διευκολύνει κάποιες σκέψεις: Ήταν αναπόφευκτο; Θα μπορούσε να αποτραπεί, αν οι παριστάμενοι αντιδρούσαν και δεν απολάμβαναν απλώς το θέαμα; Είχαν άλλη επιλογή οι σουβλισθέντες; Πώς αντέδρασε η Ευρώπη και οι χρηματαγορές; Ή, δε σουβλίζονται μόνον οι ορθόδοξοι, αλλά και οι καθολικοί. Άρα προς τι το μίσος μεταξύ ορθοδόξων και ανανεωτικών; Ή, πάλι, το σούβλισμα δεν είναι και τόσο ανθυγιεινή υπόθεση. Σκεφτείτε να τους τηγάνιζαν! Δεν έχει βέβαια τη γκλαμουριά της εκτέλεσης: με το απόσπασμα και τις τυμπανοκρουσίες,. παρουσιάζουν όπλα, σου δένουν τα μάτια, ο παπάς σε εξομολογεί επί τόπου. Δε χρειάζεται καν να τρέχεις στις εκκλησίες, όπως κάνουν οι ευσεβείς γονείς με τ’ ασεβή τέκνα τους. (Και υπάρχουν γονείς που τα πηγαίνουν!) Εδώ που τα λέμε, όλοι θέλουμε εξομολόγηση: για τα όσα αντέχουμε. Άλλωστε επίκειται και η εκτέλεσή μας. Η τελεσίδικη. Ή έστω με δόσεις, σαν τους λογαριασμούς της ΔΕΗ. Η Παπαρήγα πάντως μας κάλεσε να τους αγνοήσουμε, να μην πληρώσει κανείς! Μετά θα τρέχει να συνδέει το ρεύμα από σπίτι σε σπίτι. Ευτυχώς που ’χε κάνει ηλεκτρολόγος στα νιάτα της. (Ποιος είπε ότι η αριστερά δεν έχει επεξεργασμένες προτάσεις;) Άλλωστε τι χρειάζονται οι θεωρίες; Στην πράξη δοκιμάζεται το κίνημα. Τρέχει για να προλάβει, πάντα από πίσω, κι εκ των υστέρων, σαν τον Αβραάμ Παπαδόπουλο. Με την άμυνα κερδίζονται τα παιχνίδια. Ο αντίπαλος επιτίθεται διαρκώς, παίρνει πρωτοβουλίες, σε κλείνει στα καρέ σου, κουράζεται, ιδρώνει και πέφτει κάτω.
Για να επανέλθουμε στις εκτελέσεις (που φαίνεται πως δεν μπορούμε ν’ αποτρέψουμε), ο πάντα τυπικός και διορατικός Καμίνης –που σωστά απέλυσε την μπάντα του Δήμου μετά την απρέπεια των απλήρωτων να τα βάψουν μαύρα στην εθνική μας επέτειο και να παίζουν το «Σώσον Κύριες τον λαό σου» μπροστά στη Διαμαντοπούλου, αντί να της τραγουδάνε Ραφαέλα Καρά που ’ναι και Ιταλίδα, κράτησε μονάχα τους τυμπανιστές. Θα στέκονται δεξιά και αριστερά του αποσπάσματος και θα εναλλάσσονται ανάλογα με τον αριθμό των εκτελέσεων. Ο ήχος των τυμπάνων φορτίζει το πλάνο και δίνει βάθος και ένταση.
Τα πάντα λοιπόν επιδέχονται πολλαπλών ερμηνειών. Μόνο το «Σύμβολο της Πίστεως» σου κόβει τα πόδια: «Πιστεύω», και τέρμα). Όπως και οι ηγεσίες, που έχουν το αλάθητο. Γι’ αυτό τους γλείφουν τα κομματικά έντυπα κι οι ραδιοφωνικοί τους σταθμοί. Μέχρις αηδίας. Μέχρι να αντικατασταθούν. Μετά αναγκάζονται οι ίδιοι να αυτοπροβάλλονται: «Το έργο μου ήταν το καλύτερο της τελευταίας 30ετίας», δήλωσε ο Γιωργάκης. Και γι’ αυτό «θα τον γράψει η ιστορία», προεξόφλησε ο μέγιστος Μιλτιάδης Παπαϊωάννου. (Αρκεί πρώτα να τον δικάσει). Ας τον γράψει, μετά.
Δεν ξέρω αν ματαιοπονώ, εάν επηρεάστηκα απ’ τον Καβάφη «μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχτείς» (που τον τελευταίο καιρό παίζει σε πολύ στο διαδίκτυο), αν κατάντησα ματαιόσπουδος για να θυμηθούμε πάλι τον ποιητή: «σοφισταί και στιχοπλόκοι κι άλλοι ματαιόσπουδοι». αγωνιών για πράγματα που φαίνεται πως δεν οδηγούν πουθενά, που δε φέρνουν κανένα αποτέλεσμα, όπως έδειξε εξήντα χρόνια τώρα η ιστορία. Γιατί οι προκαταλήψεις είναι τόσες που καθιστούν μάταιη τη συνεννόηση. Μια Βαβέλ πολιτικού λόγου, κι ας νομίζουμε πως μιλάμε την ίδια γλώσσα της αριστεράς και της προόδου.
Σ’ ερώτηση της Σούλας Αλεξανδροπούλου (Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία 3.6.1979) για το ρόλο που έπαιξε η διάσπαση στη γενικότερη κοινωνική υποχώρηση, ο ουσία αριστερός Τάκης Σινόπουλος απάντησε: «Ασφαλώς ναι. Αυτός ο εξοντωτικός πόλεμος κάνει τους ανθρώπους να χάνουν την πνευματική τους οντότητα. Αυτή η μισαλλοδοξία δεν οδηγεί πουθενά.»
Κώστας Κρεμμύδας
Ο Σαν Λορέντζο, προστάτης των μαγείρων –για να μαθαίνουμε και κάτι εκτός απ’ τις παχυντικές συνταγές των Παρλιάρου-Μαμαλάκη– την ώρα που τον σούβλιζαν είπε στους βασανιστές του: «από ’δω ψήθηκα, γυρίστε κι απ’ την άλλη». Ευσυνειδησία, φλέγμα, επαγγελματική διαστροφή ή ηττοπάθεια, ο Άγιος Λορέντζος είχε κάτι από τη δική μας εγκαρτέρηση, τώρα που είμαστε στη φάση του ψησίματος. Και επισήμως, πλέον από τη θέση του υπουργού μετά την πρόσφατη λαϊκή ετυμηγορία (των Μπόμπολα-Ψυχάρη) ο Παντελής Καψής θα παρακολουθεί τη φωτιά, μην αρπάξουμε, και θα φροντίζει το food styling του τελικού σερβιρίσματος. Ο αγώνας του Ρήγα –όχι του περίεργου με τις διαλυτικές περί Βαλκανίων απόψεις του, για τον άλλον λέω–, τώρα δικαιώνεται.
Κρίμα τη χολή που ρίχνουν καθημερινά, οι Κύρτσος-Πρετεντέρης, έμειναν απέξω. Πιο μπαγασάκος ο Τσίμας (άλλη λέξη ήθελα, αλλά δεν το επιτρέπει η παιδεία μου), απλώς συμβουλεύεται τους Φλωρίδη-Παπαντωνίου (που κατακεραυνώνουν τη σήψη του συστήματος) για τον εάν πρέπει ν’ αναβληθούν οι εκλογές, προκειμένου να ολοκληρώσει το έργο της η κυβέρνηση Βορίδη-Άδωνη-Παπαδήμου. Ίσως προλαβαίνουν ν’ αξιοποιήσουν και τον αρχηγό της Σχολής Ευελπίδων. Τι 51 υπουργοί, τι 50. Φτάνει να γίνεται έργο. Έχουν να ορκίσουν και τον Σπαντιδάκη. θα πρέπει απλώς να τον αναστήσουν. Αλλά εδώ ανέστησαν τον Τσολάκογλου, τους μαυραγορίτες και τους Έλληνες με τις κουκούλες. Ευτυχώς που τα στελέχη της αριστεράς βγαίνουν τα βράδια και γράφουν συνθήματα: του ΚΚΕ με κόκκινη μπογιά, εμείς με ροζ. (Κάνουν κι επερωτήσεις).
Δεν ξέρω αν έχει νόημα να προβληματιστούμε πάνω στην περίπτωση του Άγιου Λορέντζου, αφού ούτως ή άλλως τον σούβλισαν. Σαν τον Αθανάσιο Διάκο. Απλώς το γεγονός διευκολύνει κάποιες σκέψεις: Ήταν αναπόφευκτο; Θα μπορούσε να αποτραπεί, αν οι παριστάμενοι αντιδρούσαν και δεν απολάμβαναν απλώς το θέαμα; Είχαν άλλη επιλογή οι σουβλισθέντες; Πώς αντέδρασε η Ευρώπη και οι χρηματαγορές; Ή, δε σουβλίζονται μόνον οι ορθόδοξοι, αλλά και οι καθολικοί. Άρα προς τι το μίσος μεταξύ ορθοδόξων και ανανεωτικών; Ή, πάλι, το σούβλισμα δεν είναι και τόσο ανθυγιεινή υπόθεση. Σκεφτείτε να τους τηγάνιζαν! Δεν έχει βέβαια τη γκλαμουριά της εκτέλεσης: με το απόσπασμα και τις τυμπανοκρουσίες,. παρουσιάζουν όπλα, σου δένουν τα μάτια, ο παπάς σε εξομολογεί επί τόπου. Δε χρειάζεται καν να τρέχεις στις εκκλησίες, όπως κάνουν οι ευσεβείς γονείς με τ’ ασεβή τέκνα τους. (Και υπάρχουν γονείς που τα πηγαίνουν!) Εδώ που τα λέμε, όλοι θέλουμε εξομολόγηση: για τα όσα αντέχουμε. Άλλωστε επίκειται και η εκτέλεσή μας. Η τελεσίδικη. Ή έστω με δόσεις, σαν τους λογαριασμούς της ΔΕΗ. Η Παπαρήγα πάντως μας κάλεσε να τους αγνοήσουμε, να μην πληρώσει κανείς! Μετά θα τρέχει να συνδέει το ρεύμα από σπίτι σε σπίτι. Ευτυχώς που ’χε κάνει ηλεκτρολόγος στα νιάτα της. (Ποιος είπε ότι η αριστερά δεν έχει επεξεργασμένες προτάσεις;) Άλλωστε τι χρειάζονται οι θεωρίες; Στην πράξη δοκιμάζεται το κίνημα. Τρέχει για να προλάβει, πάντα από πίσω, κι εκ των υστέρων, σαν τον Αβραάμ Παπαδόπουλο. Με την άμυνα κερδίζονται τα παιχνίδια. Ο αντίπαλος επιτίθεται διαρκώς, παίρνει πρωτοβουλίες, σε κλείνει στα καρέ σου, κουράζεται, ιδρώνει και πέφτει κάτω.
Για να επανέλθουμε στις εκτελέσεις (που φαίνεται πως δεν μπορούμε ν’ αποτρέψουμε), ο πάντα τυπικός και διορατικός Καμίνης –που σωστά απέλυσε την μπάντα του Δήμου μετά την απρέπεια των απλήρωτων να τα βάψουν μαύρα στην εθνική μας επέτειο και να παίζουν το «Σώσον Κύριες τον λαό σου» μπροστά στη Διαμαντοπούλου, αντί να της τραγουδάνε Ραφαέλα Καρά που ’ναι και Ιταλίδα, κράτησε μονάχα τους τυμπανιστές. Θα στέκονται δεξιά και αριστερά του αποσπάσματος και θα εναλλάσσονται ανάλογα με τον αριθμό των εκτελέσεων. Ο ήχος των τυμπάνων φορτίζει το πλάνο και δίνει βάθος και ένταση.
Τα πάντα λοιπόν επιδέχονται πολλαπλών ερμηνειών. Μόνο το «Σύμβολο της Πίστεως» σου κόβει τα πόδια: «Πιστεύω», και τέρμα). Όπως και οι ηγεσίες, που έχουν το αλάθητο. Γι’ αυτό τους γλείφουν τα κομματικά έντυπα κι οι ραδιοφωνικοί τους σταθμοί. Μέχρις αηδίας. Μέχρι να αντικατασταθούν. Μετά αναγκάζονται οι ίδιοι να αυτοπροβάλλονται: «Το έργο μου ήταν το καλύτερο της τελευταίας 30ετίας», δήλωσε ο Γιωργάκης. Και γι’ αυτό «θα τον γράψει η ιστορία», προεξόφλησε ο μέγιστος Μιλτιάδης Παπαϊωάννου. (Αρκεί πρώτα να τον δικάσει). Ας τον γράψει, μετά.
Δεν ξέρω αν ματαιοπονώ, εάν επηρεάστηκα απ’ τον Καβάφη «μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχτείς» (που τον τελευταίο καιρό παίζει σε πολύ στο διαδίκτυο), αν κατάντησα ματαιόσπουδος για να θυμηθούμε πάλι τον ποιητή: «σοφισταί και στιχοπλόκοι κι άλλοι ματαιόσπουδοι». αγωνιών για πράγματα που φαίνεται πως δεν οδηγούν πουθενά, που δε φέρνουν κανένα αποτέλεσμα, όπως έδειξε εξήντα χρόνια τώρα η ιστορία. Γιατί οι προκαταλήψεις είναι τόσες που καθιστούν μάταιη τη συνεννόηση. Μια Βαβέλ πολιτικού λόγου, κι ας νομίζουμε πως μιλάμε την ίδια γλώσσα της αριστεράς και της προόδου.
Σ’ ερώτηση της Σούλας Αλεξανδροπούλου (Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία 3.6.1979) για το ρόλο που έπαιξε η διάσπαση στη γενικότερη κοινωνική υποχώρηση, ο ουσία αριστερός Τάκης Σινόπουλος απάντησε: «Ασφαλώς ναι. Αυτός ο εξοντωτικός πόλεμος κάνει τους ανθρώπους να χάνουν την πνευματική τους οντότητα. Αυτή η μισαλλοδοξία δεν οδηγεί πουθενά.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου