του Θωμα Σιδερη απο το Mediasoup ...
Πριν από πολλά χρόνια, ένας μάλλον χαρακτηριστικός δάσκαλος, πρεσβύωψ, με γυαλιά που κατρακυλούσαν μέχρι τα ρουθούνια του και με κάπως βλοσυρό ύφος, εξέταζε τους μαθητές του έναν έναν στο μάθημα της Ωδικής.
Ώσπου ήρθε η σειρά μιας μαθήτριας, που στα επίσημα μαθητολόγια ήταν καταχωρημένη ως Άννα Διαμαντοπούλου. Για τα υπόλοιπα κορίτσια της τάξης ήταν απλώς η “Κρουέλα”, εγκλωβισμένη σε σώμα εντεκάχρονης κορασίδος.
Η Άννα Διαμαντοπούλου σηκώθηκε όρθια και με αγέρωχο ύφος άρχισε να τραγουδά μία λαϊκή επιτυχία της εποχής, σκάνδαλο ολκής για το συντηρητικό μικρόκοσμο του σχολείου της. Στην αρχή, σιγανά, μετά όλο και δυνατότερα.
“Στης Λαρίσης το ποτάμι/ που το λένε Πηνειό/ αν τυχόν και δε με θέλεις/ κει θα πέσω να πνιγώ…” Το είπε μία, δύο, τρεις.. εικοσιπέντε φορές το ίδιο ρεφρέν. Σαν να κόλλησε η βελόνα. Ο δάσκαλος εκνευρίστηκε, τη διέταξε να κάτσει κάτω και τη μηδένισε. Τα κόμπλεξ εκείνης της περιόδου έγιναν παθολογικές εμμονές κατά τη διάρκεια της ανεκδιήγητης θητείας της στο υπουργείο Παιδείας.
Το άγνωστο εκείνο περιστατικό με τον Πηνειό και την ασυνήθιστη μαθήτρια μου το ξανάφερε στο μυαλό το εξαιρετικό “2112” της Κίρκης Καραλή, που είδα πρόσφατα στο “Τριανόν”. Μία κοπέλα του μέλλοντος, χωρίς ηλεκτρονικό παρελθόν και με επιλεκτική μνήμη θρηνεί τον έρωτά της που ακούει στο όνομα “Πηνειός”. Ήταν μια ξεκαρδιστική σκηνή, που την αναπολώ συχνά.
Πίσω στο 2012 τώρα. Ή Άννα Διαμαντοπούλου βλέπει να βυθίζεται και τελικώς να πνίγεται για δεύτερη φορά σε έναν Πηνειό. Τότε, τον έγραφε με ήτα και έψιλον γιώτα. Τώρα, τρία κεφαλαία γράμματα αρκούν: ΠΝΟ. Τότε, ήταν ένα αθώο ποτάμι της Λάρισας. Τώρα, είναι ένα λιμάνι με θολά νερά που βράζουν.
Και στο λιμάνι της αγωνίας των πολλών χιλιάδων επιβατών και των μερικών δεκάδων ναυτεργατών δεν κατοικοεδρεύει ο Μπαμπινιώτης, ούτε μια φλου αρτιστίκ πανεπιστημιακή ελίτ. Οι λέξεις και η αργκό του λιμανιού δεν υπάρχουν σε κανένα λεξικό τύπου Μπαμπινιώτη. Εκεί, μιλά μόνο η (κομματική) τεστοστερόνη.
Ακόμα κι αν η εν λόγω ορμόνη έχει εμβαπτιστεί στην κολυμπήθρα του Περισσού, ακόμα κι αν έχει παροχετευθεί σε μορφή ορού από το περίσσευμα της τεστοστερόνης της Λιάνας Κανέλλη, ένα είναι σίγουρο: οι ναυτεργάτες της ΠΝΟ ξέρουν να μάχονται μέχρι τελικής πτώσεως.
Ως γιος ναυτεργάτη, και όχι υπουργού, έχω κάθε δικαίωμα να ξέρω τι γίνεται από πρώτο χέρι.
Την ίδια στιγμή, πάνω από το ναυάγιο του ΠΑΣΟΚ, η Άννα Διαμαντοπούλου, ως μαυροφορεμένη Μαρινέλα της περιόδου Βενιζέλου -επιτέλους βρήκε έναν κάποιο ρόλο σ' αυτό το κόμμα- να αυτομαστιγώνεται με τους κάβους και να κοπανιέται πάνω στις δέστρες στην προβλήτα του Άγιου Διονύση. Αλλά και ως ναυάγιο, το ΠΑΣΟΚ δεν έχει κανένα μα κανένα ενδιαφέρον.
“Στου Περαία το λιμάνι/ που το λένε ΠΝΟ…”
Ώσπου ήρθε η σειρά μιας μαθήτριας, που στα επίσημα μαθητολόγια ήταν καταχωρημένη ως Άννα Διαμαντοπούλου. Για τα υπόλοιπα κορίτσια της τάξης ήταν απλώς η “Κρουέλα”, εγκλωβισμένη σε σώμα εντεκάχρονης κορασίδος.
Η Άννα Διαμαντοπούλου σηκώθηκε όρθια και με αγέρωχο ύφος άρχισε να τραγουδά μία λαϊκή επιτυχία της εποχής, σκάνδαλο ολκής για το συντηρητικό μικρόκοσμο του σχολείου της. Στην αρχή, σιγανά, μετά όλο και δυνατότερα.
“Στης Λαρίσης το ποτάμι/ που το λένε Πηνειό/ αν τυχόν και δε με θέλεις/ κει θα πέσω να πνιγώ…” Το είπε μία, δύο, τρεις.. εικοσιπέντε φορές το ίδιο ρεφρέν. Σαν να κόλλησε η βελόνα. Ο δάσκαλος εκνευρίστηκε, τη διέταξε να κάτσει κάτω και τη μηδένισε. Τα κόμπλεξ εκείνης της περιόδου έγιναν παθολογικές εμμονές κατά τη διάρκεια της ανεκδιήγητης θητείας της στο υπουργείο Παιδείας.
Το άγνωστο εκείνο περιστατικό με τον Πηνειό και την ασυνήθιστη μαθήτρια μου το ξανάφερε στο μυαλό το εξαιρετικό “2112” της Κίρκης Καραλή, που είδα πρόσφατα στο “Τριανόν”. Μία κοπέλα του μέλλοντος, χωρίς ηλεκτρονικό παρελθόν και με επιλεκτική μνήμη θρηνεί τον έρωτά της που ακούει στο όνομα “Πηνειός”. Ήταν μια ξεκαρδιστική σκηνή, που την αναπολώ συχνά.
Πίσω στο 2012 τώρα. Ή Άννα Διαμαντοπούλου βλέπει να βυθίζεται και τελικώς να πνίγεται για δεύτερη φορά σε έναν Πηνειό. Τότε, τον έγραφε με ήτα και έψιλον γιώτα. Τώρα, τρία κεφαλαία γράμματα αρκούν: ΠΝΟ. Τότε, ήταν ένα αθώο ποτάμι της Λάρισας. Τώρα, είναι ένα λιμάνι με θολά νερά που βράζουν.
Και στο λιμάνι της αγωνίας των πολλών χιλιάδων επιβατών και των μερικών δεκάδων ναυτεργατών δεν κατοικοεδρεύει ο Μπαμπινιώτης, ούτε μια φλου αρτιστίκ πανεπιστημιακή ελίτ. Οι λέξεις και η αργκό του λιμανιού δεν υπάρχουν σε κανένα λεξικό τύπου Μπαμπινιώτη. Εκεί, μιλά μόνο η (κομματική) τεστοστερόνη.
Ακόμα κι αν η εν λόγω ορμόνη έχει εμβαπτιστεί στην κολυμπήθρα του Περισσού, ακόμα κι αν έχει παροχετευθεί σε μορφή ορού από το περίσσευμα της τεστοστερόνης της Λιάνας Κανέλλη, ένα είναι σίγουρο: οι ναυτεργάτες της ΠΝΟ ξέρουν να μάχονται μέχρι τελικής πτώσεως.
Ως γιος ναυτεργάτη, και όχι υπουργού, έχω κάθε δικαίωμα να ξέρω τι γίνεται από πρώτο χέρι.
Την ίδια στιγμή, πάνω από το ναυάγιο του ΠΑΣΟΚ, η Άννα Διαμαντοπούλου, ως μαυροφορεμένη Μαρινέλα της περιόδου Βενιζέλου -επιτέλους βρήκε έναν κάποιο ρόλο σ' αυτό το κόμμα- να αυτομαστιγώνεται με τους κάβους και να κοπανιέται πάνω στις δέστρες στην προβλήτα του Άγιου Διονύση. Αλλά και ως ναυάγιο, το ΠΑΣΟΚ δεν έχει κανένα μα κανένα ενδιαφέρον.
“Στου Περαία το λιμάνι/ που το λένε ΠΝΟ…”
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου