Της Μαριαννας Τζιαντζη...
Παιδί-εργάτης σπάει πέτρες στην πραγματική ζωή. Γιατί όχι και παιδί-προστάτης που σπάει κεφάλια σε μια φανταστική ζωή, όχι πολύ διαφορετική από την πραγματική:
Πάγωσε ο δάσκαλος όταν παρέλαβε την εργασία ενός δεκάχρονου μαθητή στο μάθημα των Τεχνικών σε ένα δημοτικό σχολείο της Αθήνας, πριν από λίγες εβδομάδες. Η άσκηση ζητούσε τον σχεδιασμό μιας διαφήμισης, με εικόνα και λεζάντα, για ένα προϊόν ή υπηρεσία. Το αγοράκι παρέλειψε τη ζωγραφιά και έγραψε τα ακόλουθα:
«Πουλάω προστασία σε ενήλικες και σε σαραντάρηδες, 50 ευρώ το μήνα. Εχουμε πρόγραμμα:
Σπάσιμο ποδιού 1.200 ευρώ
Σπάσιμο μύτης και χέρια 1.000 ευρώ
Κόψιμο δαχτύλων 19 ευρώ
Σπάσιμο πλευρών και παϊδιών 5.000 ευρώ
Ανοιγμα κεφαλιού 41.500 ευρώ
Και τέλος βγάλσιμο ματιών 10.000 ευρώ».
Ο δάσκαλος δεν αδιαφόρησε. Μίλησε με συναδέλφους του, με το παιδί και τη μητέρα του, προσπάθησε να καταλάβει τις αιτίες, να μπει στο μυαλό του μαθητή του και, κυρίως, να τον βοηθήσει να καταλάβει ότι τα βασανιστήρια δεν είναι υπηρεσία αλλά έγκλημα, ότι η ανθρώπινη ζωή, ακόμα και των «κακών», είναι πολύτιμη.
Η Χρυσή Αυγή μπήκε και στα δημοτικά σχολεία; Οχι ακριβώς, αν και ένας βουλευτής της, δύο εβδομάδες πριν από την επέτειο του Πολυτεχνείου, δήλωσε στη Βουλή ότι το κόμμα του θα πραγματοποιήσει επισκέψεις στα σχολεία και ζήτησε από την κυβέρνηση «να μεριμνήσει για να παταχθούν φαινόμενα παραβατικής συμπεριφοράς μαθητών και καθηγητών» ενόψει των επετειακών εκδηλώσεων...
Δεν μπήκαν οι χρυσαυγίτες στα σχολεία, αλλά η ανασφάλεια, ο φόβος, η ανεργία, ακόμα και η πείνα έχουν μπει στα σπίτια και στη ζωή των παιδιών. Η αυτοδικία απενοχοποιείται, βαφτίζεται λεβεντιά και πατριωτισμός, όπως η βία χαρακτηρίζεται «ξεβρώμισμα του τόπου». Στην εργασία του, που θυμίζει διαφημιστικό φυλλάδιο πιτσαρίας, ο μαθητής δεν μιλάει τη εξόρυξη οφθαλμού Ελληνα ή αλλοδαπού: ό,τι ζητήσει ο πελάτης. Ακόμα και δημοκρατικά χείλη (ή μάλλον χείλη ψηφοφόρων δημοκρατικών κομμάτων) λένε συχνά «καλά τους κάνανε» κάθε φορά που ένας Ελληνας, είτε υπό το μαύρο λάβαρο της Χρυσής Αυγής είτε όχι, παίρνει τον νόμο, το ρόπαλο ή το στιλέτο στα χέρια του. Αφού νομίζουμε ότι οι «υπάνθρωποι» μας ρήμαξαν τη ζωή, ας ρημάξουμε κι εμείς τη δική τους.
Προστασία πουλάει ή μάλλον υπόσχεται ότι πουλάει η Χρυσή Αυγή. Συσσίτια μόνο για Ελληνες, αίμα μόνο για Ελληνες, νοσοκομεία, φάρμακα, παιδικοί σταθμοί και κυρίως (κακοπληρωμένες) δουλειές μόνο για Ελληνες. Η ζωή μας κλυδωνίζεται, αλλά υπάρχει κάποιος δυνατός που θα μας προστατεύσει. Η προστασία γίνεται το επάγγελμα του μέλλοντος: μπράβος, γορίλας, τραμπούκος, τσιράκι των οικονομικά ισχυρών.
Μαθαίνω ότι ο Μικρός Αιμοβόρος Προστάτης είναι ένα αγαθό, συνεσταλμένο παιδί. Καμία συγγενική σχέση με νεοναζιστικά κυκλώματα. Παραφράζοντας μια αφρικανική παροιμία, την οποία επικαλέστηκε η Χίλαρι Κλίντον το 2007 («χρειάζεται ένα χωριό για να ανατραφεί ένα παιδί» - it takes a village to raise a child), θα λέγαμε ότι χρειάζεται ένα ολόκληρο χωριό για να φτιαχτεί ένας φασίστας. Και είναι αυτονόητο ότι οι δημογέροντες του χωριού έχουν το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης, γιατί αν το παιδί πουλάει προστασία, εκείνοι του πουλάνε τον φόβο.
(KAΘΗΜΕΡΙΝΗ, "Αποτυπώματα", 18-11-2012)
Παιδί-εργάτης σπάει πέτρες στην πραγματική ζωή. Γιατί όχι και παιδί-προστάτης που σπάει κεφάλια σε μια φανταστική ζωή, όχι πολύ διαφορετική από την πραγματική:
Πάγωσε ο δάσκαλος όταν παρέλαβε την εργασία ενός δεκάχρονου μαθητή στο μάθημα των Τεχνικών σε ένα δημοτικό σχολείο της Αθήνας, πριν από λίγες εβδομάδες. Η άσκηση ζητούσε τον σχεδιασμό μιας διαφήμισης, με εικόνα και λεζάντα, για ένα προϊόν ή υπηρεσία. Το αγοράκι παρέλειψε τη ζωγραφιά και έγραψε τα ακόλουθα:«Πουλάω προστασία σε ενήλικες και σε σαραντάρηδες, 50 ευρώ το μήνα. Εχουμε πρόγραμμα:
Σπάσιμο ποδιού 1.200 ευρώ
Σπάσιμο μύτης και χέρια 1.000 ευρώ
Κόψιμο δαχτύλων 19 ευρώ
Σπάσιμο πλευρών και παϊδιών 5.000 ευρώ
Ανοιγμα κεφαλιού 41.500 ευρώ
Και τέλος βγάλσιμο ματιών 10.000 ευρώ».
Ο δάσκαλος δεν αδιαφόρησε. Μίλησε με συναδέλφους του, με το παιδί και τη μητέρα του, προσπάθησε να καταλάβει τις αιτίες, να μπει στο μυαλό του μαθητή του και, κυρίως, να τον βοηθήσει να καταλάβει ότι τα βασανιστήρια δεν είναι υπηρεσία αλλά έγκλημα, ότι η ανθρώπινη ζωή, ακόμα και των «κακών», είναι πολύτιμη.
Η Χρυσή Αυγή μπήκε και στα δημοτικά σχολεία; Οχι ακριβώς, αν και ένας βουλευτής της, δύο εβδομάδες πριν από την επέτειο του Πολυτεχνείου, δήλωσε στη Βουλή ότι το κόμμα του θα πραγματοποιήσει επισκέψεις στα σχολεία και ζήτησε από την κυβέρνηση «να μεριμνήσει για να παταχθούν φαινόμενα παραβατικής συμπεριφοράς μαθητών και καθηγητών» ενόψει των επετειακών εκδηλώσεων...
Δεν μπήκαν οι χρυσαυγίτες στα σχολεία, αλλά η ανασφάλεια, ο φόβος, η ανεργία, ακόμα και η πείνα έχουν μπει στα σπίτια και στη ζωή των παιδιών. Η αυτοδικία απενοχοποιείται, βαφτίζεται λεβεντιά και πατριωτισμός, όπως η βία χαρακτηρίζεται «ξεβρώμισμα του τόπου». Στην εργασία του, που θυμίζει διαφημιστικό φυλλάδιο πιτσαρίας, ο μαθητής δεν μιλάει τη εξόρυξη οφθαλμού Ελληνα ή αλλοδαπού: ό,τι ζητήσει ο πελάτης. Ακόμα και δημοκρατικά χείλη (ή μάλλον χείλη ψηφοφόρων δημοκρατικών κομμάτων) λένε συχνά «καλά τους κάνανε» κάθε φορά που ένας Ελληνας, είτε υπό το μαύρο λάβαρο της Χρυσής Αυγής είτε όχι, παίρνει τον νόμο, το ρόπαλο ή το στιλέτο στα χέρια του. Αφού νομίζουμε ότι οι «υπάνθρωποι» μας ρήμαξαν τη ζωή, ας ρημάξουμε κι εμείς τη δική τους.
Προστασία πουλάει ή μάλλον υπόσχεται ότι πουλάει η Χρυσή Αυγή. Συσσίτια μόνο για Ελληνες, αίμα μόνο για Ελληνες, νοσοκομεία, φάρμακα, παιδικοί σταθμοί και κυρίως (κακοπληρωμένες) δουλειές μόνο για Ελληνες. Η ζωή μας κλυδωνίζεται, αλλά υπάρχει κάποιος δυνατός που θα μας προστατεύσει. Η προστασία γίνεται το επάγγελμα του μέλλοντος: μπράβος, γορίλας, τραμπούκος, τσιράκι των οικονομικά ισχυρών.
Μαθαίνω ότι ο Μικρός Αιμοβόρος Προστάτης είναι ένα αγαθό, συνεσταλμένο παιδί. Καμία συγγενική σχέση με νεοναζιστικά κυκλώματα. Παραφράζοντας μια αφρικανική παροιμία, την οποία επικαλέστηκε η Χίλαρι Κλίντον το 2007 («χρειάζεται ένα χωριό για να ανατραφεί ένα παιδί» - it takes a village to raise a child), θα λέγαμε ότι χρειάζεται ένα ολόκληρο χωριό για να φτιαχτεί ένας φασίστας. Και είναι αυτονόητο ότι οι δημογέροντες του χωριού έχουν το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης, γιατί αν το παιδί πουλάει προστασία, εκείνοι του πουλάνε τον φόβο.
(KAΘΗΜΕΡΙΝΗ, "Αποτυπώματα", 18-11-2012)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου