Leonidas Vatikiotis...
Έτη φωτός απέχει από την πραγματικότητα η εικόνα ενός ευνοούμενου κράτους που με τόση μεθοδικότητα παρουσιάζει προς τα έξω το Βερολίνο για τον εαυτό του. Μια πιο προσεκτική ματιά αποκαλύπτει πως πίσω από τις μεγαλοστομίες και τα στερεότυπα, η Γερμανία διέρχεται μια βαθιά και πολυεπίπεδη κρίση με τον πρόεδρο της Δημοκρατίας να χλευάζεται από τον Τύπο λόγω της διαπλοκής του με ζάπλουτους επιχειρηματίες, την άκρα νεο-ναζιστική Δεξιά να χαίρει μιας προκλητικής ασυλίας από τις δυνάμεις του νόμου και τις γερμανικές πολυεθνικές επιχειρήσεις να διεκδικούν τα πρωτεία της διαφθοράς στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Είναι η σκοτεινή πλευρά του γερμανικού θαύματος που απασχολώντας όλο και συχνότερα τα μέσα ενημέρωσης τείνει να γίνει κυρίαρχη, μεγαλώνοντας την αποστροφή που νιώθει ο κόσμος απέναντι στο Τέταρτο Ράιχ. Αποδεικνύει επίσης με ένα νέο τρόπο ότι η οικονομική και πολιτική πρωτοκαθεδρία που χαίρει η Γερμανία στη γηραιά ήπειρο δεν είναι το φυσικό επακόλουθο της ελκτικής δύναμης που ασκεί ένα πετυχημένο συνολικά παράδειγμα, αλλά αποτέλεσμα επιβολής και κορυφαία έκφραση ενός αποτυχημένου συνολικά προτύπου.
Το θέμα που δεσπόζει τον τελευταίο σχεδόν μήνα στην εσωτερική πολιτική ζωή της Γερμανίας είναι τα κατορθώματα του προέδρου της Δημοκρατίας, Κρίστιαν Γουλφ. Ο δέκατος μεταπολεμικός πρόεδρος της Γερμανίας πιάστηκε στην παγίδα ενός τουλάχιστον διπλού σκανδάλου. Συγκεκριμένα βρέθηκε δύο φορές εκτεθειμένος όταν επιχείρησε με απειλές να αποτρέψει την σκανδαλοθηρική εφημερίδα Bild από την δημοσιοποίηση των αδιαφανών διαδικασιών που συνόδευσαν ένα δάνειο ύψους 500.000 ευρώ που πήρε το 2008 από φίλο του επιχειρηματία με σκοπό την αγορά ενός νέου σπιτιού. Τυπικά, η περιπέτειά του έληξε την προηγούμενη Τετάρτη με μια τηλεοπτική συνέντευξη διάρκειας 21 λεπτών όπου ζήτησε «συγγνώμη» και το γύρισε στο …μελό. Καταλυτικά ωστόσο λειτούργησε η πολιτική κάλυψη που του προσέφερε η καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ, με τον εκπρόσωπό της να δηλώνει πως η συντηρητική και αδέκαστη κατά τ’ άλλα κόρη του πάστορα έχει σε «υψηλή εκτίμηση» τον πρόεδρο.
Η στήριξη που προσέφερε η καγκελαρία στον πρόεδρο ήταν ωστόσο αποτέλεσμα κοντόφθαλμων πολιτικών υπολογισμών. Ειδικότερα, η Μέρκελ επ’ ουδενί δεν ήθελε την παραίτηση του Γουλφ ο οποίος εξελέγη τον Ιούνιο του 2010 με περιπετειώδη τρόπο, όταν ο προηγούμενος πρόεδρος Χερστ Κέλερ (επικεφαλής του ΔΝΤ ως τότε) αναγκάστηκε να παραιτηθεί μετά την ομολογία του σε δημοσιογράφο ότι οι διεθνείς αποστολές του γερμανικού στρατού εξυπηρετούν τα συμφέροντα της Γερμανίας ως εξαγωγικής χώρας. Την αλήθεια είπε, μόνο που αυτή δεν λέγεται δημόσια… Για να εκλεγεί ο Γουλφ στη συνέχεια χρειάστηκαν τρεις απανωτές ψηφοφορίες. Μόνο τότε, την τρίτη φορά μπόρεσε ο εκλεκτός της Μέρκελ να συγκεντρώσει την πλειοψηφία των 623 ψήφων που απαιτείται (και συγκεκριμένα 625 ψήφους) παρότι ο κυβερνητικός συνασπισμός έχει 644 έδρες. Δεν ήθελε επομένως η Μέρκελ να μπει ξανά σε διαδικασία εκλογής προέδρου.
Το πέπλο προστασίας που άπλωσε η Μέρκελ στον 52χρονο Κρίστιαν Γουλφ, που είναι ο μικρότερος σε ηλικία πρόεδρος ο οποίος έχει αναλάβει ποτέ, μπορεί να απέτρεψε την παραίτησή του δεν απέτρεψε όμως την δριμεία κριτική του Τύπου προς το πρόσωπό του. Μια κριτική ασυνήθιστα αιχμηρή που δεν έπεσε θύμα αυτολογοκρισίας στο όνομα της προστασίας του θεσμού, όπως συνηθίζεται σε άλλα μέρη του κόσμου… Οι Financial Times της Γερμανίας για παράδειγμα έγραψαν: «Ο Γουλφ λειτούργησε όπως κάθε μικρός άνδρας, καθώς κρύφτηκε πίσω από τις πλάτες του λαού. Δεν αξίζει κάτι τέτοιο σε έναν γερμανό πρόεδρο». Το Spiegel έγραψε τα ακόλουθα με αφορμή την τηλεοπτική του εμφάνιση και απολογία: «Δεν έδωσε ούτε καν μια καλή ερμηνεία, αλλά μια παράσταση στο επίπεδο του παιδικού κουκλοθέατρου που συνήθως παίζεται στην επαρχιακή πόλη που γεννήθηκε». Ο γερμανικός Τύπος έβριθε από αντίστοιχα δηκτικά σχόλια, ενδεικτικά του πλήγματος που δέχθηκε.
Δεν ήταν όμως η πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια που ένας στενός συνεργάτης της Μέρκελ κατηγορήθηκε για διαφθορά. Πριν λίγους μήνες το ίδιο είχε συμβεί με το υπουργό Άμυνας, Καρλ Τέοντορ ζου Γκούτενμπεργκ, ο οποίος όπως αποκαλύφθηκε έγραψε τη διδακτορική του διατριβή με τη μέθοδος της λογοκλοπής. Ο ίδιος αρχικά, που προαλειφόταν ακόμη και για αντικαταστάτης της Μέρκελ, χαρακτήρισε γελοίες τις κατηγορίες μέχρι που ανακοίνωση του ίδιου πανεπιστημίου στο οποίο εκπόνησε την διατριβή του (με θέμα την συγκριτική ανάλυση της εξέλιξης του συνταγματικού δικαίου μεταξύ ΗΠΑ και ευρωπαϊκών χωρών) εξέδωσε ανακοίνωση όπου τον κατηγορούσε για «εκτεταμένη παραβίαση των ακαδημαϊκών τύπων και σκόπιμη αντιγραφή». Η παραίτησή του τον Μάρτιο του 2011 σηματοδότησε την γρήγορη δύση του πολιτικού του άστρου.
Ό,τι κάτι πολύ σάπιο υπάρχει στο βασίλειο του Τέταρτου Ράιχ φάνηκε επίσης και πρόσφατα με αφορμή τις αποκαλύψεις για την ανεμπόδιστη και δολοφονική δράση νεο-ναζιστικών συμμοριών. Εντύπωση μάλιστα προκαλεί το γεγονός ότι οι επιθέσεις τους δεν αφορούσαν μόνο έγχρωμους (απέναντι στους οποίους τι πιο φυσιολογικό από το να αδιαφορούσε η γερμανική αστυνομία;) αλλά και στελέχη του κοινοβουλευτικού κόμματος Αριστερά. Οι επιθέσεις αφορούν σπάσιμο τζαμιών, καταστροφή στα φρένα αυτοκινήτων στελεχών και βουλευτών της Αριστεράς, ακόμη και συνεχείς επιθέσεις απέναντι στον επικεφαλής του κόμματος, Γκρέγκορι Γκίζι που διατηρεί το γραφείο του σε μια συνοικία η οποία έχει εξελιχθεί σε προπύργιο της Άκρας Δεξιάς κι ο ίδιος δηλώνει πως δεν θα τους κάνει τη χάρη να φύγει από κει. Το συμπέρασμα ωστόσο είναι πασιφανές: Η γερμανική αστυνομία και η ειδική υπηρεσία Προστασίας του Συντάγματος που κατά τ’ άλλα «τα πάντα θωρεί» αποδεικνύεται κατ’ επανάληψη απρόθυμη (και όχι ανίκανη) να προστατεύσει τα στελέχη ενός κοινοβουλευτικού κόμματος από την δράση εγκληματικών συμμοριών της Άκρας Δεξιάς. Κατά συνέπεια τα συνταγματικά πραξικοπήματα της Μέρκελ στο εξωτερικό συνοδεύονται από μια βαθιά πολιτική οπισθοδρόμηση στο εσωτερικό, όπου οι ακροδεξιές συμμορίες με την ανοχή του κράτους λιντσάρουν στελέχη της Αριστεράς.
Πέρα από το πολιτικό σύστημα σοβαρά εκτεθειμένες είναι και οι κορυφαίες επιχειρήσεις της Γερμανίας. Οι δεκάδες έρευνες και τα πρόστιμα εκατοντάδων εκατομμυρίων που τους έχουν επιβληθεί παγκοσμίως δείχνουν ότι πίσω από την διείσδυσή τους και στις πιο απομακρυσμένες χώρες του πλανήτη δεν βρίσκεται το τεχνολογικό προβάδισμά τους ή δεν βρίσκεται μόνο αυτό. Βρίσκεται ταυτόχρονα και ένα πάρτι διαφθοράς και δωροδοκίας χωρίς τέλος το οποίο η προτεσταντική και πουριτανική Γερμανία χειρίζεται με εκπληκτική επιδεξιότητα. Ενδεικτικά, κι εδώ, για το τι συμβαίνει σε όλη την κλίμακα της «πειθαρχημένης Γερμανίας που λειτουργεί με σαφείς και απαραβίαστους κανόνες» όπως θέλει ο μύθο είναι τα όσα έχουν επίσημα αποκαλυφθεί για τρεις από τις μεγαλύτερες, αν όχι τις μεγαλύτερες πολυεθνικές επιχειρήσεις της, που καλύπτουν όλη την σφαίρα της οικονομικής δραστηριότητας: αυτοκινητοβιομηχανία, ηλεκτρολογικός εξοπλισμός και χρηματοοικονομικές συναλλαγές. Άλλοθι επομένως του τύπου «οι δουλειές σε αυτό τον κλάδο έτσι γίνονται» δεν ισχύει. Μάλλον ισχύει «οι δουλειές της Γερμανίας έτσι γίνονται» ή γενικότερα «οι δουλειές έτσι γίνονται». Η αυτοκινητοβιομηχανία Daimler Benz αναγκάστηκε τον Απρίλιο του 2010 από την αμερικανική Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς να πληρώσει πρόστιμο ύψους 185 εκ. ευρώ κατηγορούμενη για δωροδοκία. Στο στόχαστρο των αρχών μάλιστα βρέθηκαν ύποπτες πληρωμές σε 22 χώρες του πλανήτη! Η Siemens αναγκάστηκε να πληρώσει 800 εκ. ευρώ στην ίδια αρχή για να τερματιστεί η έρευνα που ήταν σε εξέλιξη και αφορούσε κρούσματα χρηματισμού. Η τράπεζα Deutsche Bank, του «πολύ» κυρίου Γιόζεφ Άκερμαν, αναγκάστηκε να πληρώσει στις αμερικανικές αρχές 554 εκ. ευρώ τον Δεκέμβριο του 2010 επειδή βρέθηκε ένοχη για την διευκόλυνση ζάπλουτων Αμερικανών να φοροδιαφύγουν. Με την πολύτιμη βοήθεια της Deutsche Bank επιχειρήθηκε η απόκρυψη από τις φορολογικές αρχές εισοδημάτων ύψους 5,9 δισ. δολ.! Και να σκεφτεί κανείς ότι αυτοί που έχουν ανάγει σε επάγγελμα τη φοροδιαφυγή έχουν το θράσος να μας κατηγορούν ότι δεν πληρώνουμε φόρους…
Σε κάθε περίπτωση η Γερμανία των διεφθαρμένων πολιτικών, μιας αστυνομίας που εκτρέφει συστηματικά το αβγό του φιδιού και των πολυεθνικών της διαφθοράς και της φοροδιαφυγής αποτελεί παράδειγμα προς αποφυγή και δεν έχει κανένα ηθικό πλεονέκτημα να υπαγορεύει κανόνες οικονομικής και πολιτικής συμπεριφοράς σε άλλα κράτη.
Έτη φωτός απέχει από την πραγματικότητα η εικόνα ενός ευνοούμενου κράτους που με τόση μεθοδικότητα παρουσιάζει προς τα έξω το Βερολίνο για τον εαυτό του. Μια πιο προσεκτική ματιά αποκαλύπτει πως πίσω από τις μεγαλοστομίες και τα στερεότυπα, η Γερμανία διέρχεται μια βαθιά και πολυεπίπεδη κρίση με τον πρόεδρο της Δημοκρατίας να χλευάζεται από τον Τύπο λόγω της διαπλοκής του με ζάπλουτους επιχειρηματίες, την άκρα νεο-ναζιστική Δεξιά να χαίρει μιας προκλητικής ασυλίας από τις δυνάμεις του νόμου και τις γερμανικές πολυεθνικές επιχειρήσεις να διεκδικούν τα πρωτεία της διαφθοράς στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Είναι η σκοτεινή πλευρά του γερμανικού θαύματος που απασχολώντας όλο και συχνότερα τα μέσα ενημέρωσης τείνει να γίνει κυρίαρχη, μεγαλώνοντας την αποστροφή που νιώθει ο κόσμος απέναντι στο Τέταρτο Ράιχ. Αποδεικνύει επίσης με ένα νέο τρόπο ότι η οικονομική και πολιτική πρωτοκαθεδρία που χαίρει η Γερμανία στη γηραιά ήπειρο δεν είναι το φυσικό επακόλουθο της ελκτικής δύναμης που ασκεί ένα πετυχημένο συνολικά παράδειγμα, αλλά αποτέλεσμα επιβολής και κορυφαία έκφραση ενός αποτυχημένου συνολικά προτύπου.Το θέμα που δεσπόζει τον τελευταίο σχεδόν μήνα στην εσωτερική πολιτική ζωή της Γερμανίας είναι τα κατορθώματα του προέδρου της Δημοκρατίας, Κρίστιαν Γουλφ. Ο δέκατος μεταπολεμικός πρόεδρος της Γερμανίας πιάστηκε στην παγίδα ενός τουλάχιστον διπλού σκανδάλου. Συγκεκριμένα βρέθηκε δύο φορές εκτεθειμένος όταν επιχείρησε με απειλές να αποτρέψει την σκανδαλοθηρική εφημερίδα Bild από την δημοσιοποίηση των αδιαφανών διαδικασιών που συνόδευσαν ένα δάνειο ύψους 500.000 ευρώ που πήρε το 2008 από φίλο του επιχειρηματία με σκοπό την αγορά ενός νέου σπιτιού. Τυπικά, η περιπέτειά του έληξε την προηγούμενη Τετάρτη με μια τηλεοπτική συνέντευξη διάρκειας 21 λεπτών όπου ζήτησε «συγγνώμη» και το γύρισε στο …μελό. Καταλυτικά ωστόσο λειτούργησε η πολιτική κάλυψη που του προσέφερε η καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ, με τον εκπρόσωπό της να δηλώνει πως η συντηρητική και αδέκαστη κατά τ’ άλλα κόρη του πάστορα έχει σε «υψηλή εκτίμηση» τον πρόεδρο.
Η στήριξη που προσέφερε η καγκελαρία στον πρόεδρο ήταν ωστόσο αποτέλεσμα κοντόφθαλμων πολιτικών υπολογισμών. Ειδικότερα, η Μέρκελ επ’ ουδενί δεν ήθελε την παραίτηση του Γουλφ ο οποίος εξελέγη τον Ιούνιο του 2010 με περιπετειώδη τρόπο, όταν ο προηγούμενος πρόεδρος Χερστ Κέλερ (επικεφαλής του ΔΝΤ ως τότε) αναγκάστηκε να παραιτηθεί μετά την ομολογία του σε δημοσιογράφο ότι οι διεθνείς αποστολές του γερμανικού στρατού εξυπηρετούν τα συμφέροντα της Γερμανίας ως εξαγωγικής χώρας. Την αλήθεια είπε, μόνο που αυτή δεν λέγεται δημόσια… Για να εκλεγεί ο Γουλφ στη συνέχεια χρειάστηκαν τρεις απανωτές ψηφοφορίες. Μόνο τότε, την τρίτη φορά μπόρεσε ο εκλεκτός της Μέρκελ να συγκεντρώσει την πλειοψηφία των 623 ψήφων που απαιτείται (και συγκεκριμένα 625 ψήφους) παρότι ο κυβερνητικός συνασπισμός έχει 644 έδρες. Δεν ήθελε επομένως η Μέρκελ να μπει ξανά σε διαδικασία εκλογής προέδρου.
Το πέπλο προστασίας που άπλωσε η Μέρκελ στον 52χρονο Κρίστιαν Γουλφ, που είναι ο μικρότερος σε ηλικία πρόεδρος ο οποίος έχει αναλάβει ποτέ, μπορεί να απέτρεψε την παραίτησή του δεν απέτρεψε όμως την δριμεία κριτική του Τύπου προς το πρόσωπό του. Μια κριτική ασυνήθιστα αιχμηρή που δεν έπεσε θύμα αυτολογοκρισίας στο όνομα της προστασίας του θεσμού, όπως συνηθίζεται σε άλλα μέρη του κόσμου… Οι Financial Times της Γερμανίας για παράδειγμα έγραψαν: «Ο Γουλφ λειτούργησε όπως κάθε μικρός άνδρας, καθώς κρύφτηκε πίσω από τις πλάτες του λαού. Δεν αξίζει κάτι τέτοιο σε έναν γερμανό πρόεδρο». Το Spiegel έγραψε τα ακόλουθα με αφορμή την τηλεοπτική του εμφάνιση και απολογία: «Δεν έδωσε ούτε καν μια καλή ερμηνεία, αλλά μια παράσταση στο επίπεδο του παιδικού κουκλοθέατρου που συνήθως παίζεται στην επαρχιακή πόλη που γεννήθηκε». Ο γερμανικός Τύπος έβριθε από αντίστοιχα δηκτικά σχόλια, ενδεικτικά του πλήγματος που δέχθηκε.
Δεν ήταν όμως η πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια που ένας στενός συνεργάτης της Μέρκελ κατηγορήθηκε για διαφθορά. Πριν λίγους μήνες το ίδιο είχε συμβεί με το υπουργό Άμυνας, Καρλ Τέοντορ ζου Γκούτενμπεργκ, ο οποίος όπως αποκαλύφθηκε έγραψε τη διδακτορική του διατριβή με τη μέθοδος της λογοκλοπής. Ο ίδιος αρχικά, που προαλειφόταν ακόμη και για αντικαταστάτης της Μέρκελ, χαρακτήρισε γελοίες τις κατηγορίες μέχρι που ανακοίνωση του ίδιου πανεπιστημίου στο οποίο εκπόνησε την διατριβή του (με θέμα την συγκριτική ανάλυση της εξέλιξης του συνταγματικού δικαίου μεταξύ ΗΠΑ και ευρωπαϊκών χωρών) εξέδωσε ανακοίνωση όπου τον κατηγορούσε για «εκτεταμένη παραβίαση των ακαδημαϊκών τύπων και σκόπιμη αντιγραφή». Η παραίτησή του τον Μάρτιο του 2011 σηματοδότησε την γρήγορη δύση του πολιτικού του άστρου.
Ό,τι κάτι πολύ σάπιο υπάρχει στο βασίλειο του Τέταρτου Ράιχ φάνηκε επίσης και πρόσφατα με αφορμή τις αποκαλύψεις για την ανεμπόδιστη και δολοφονική δράση νεο-ναζιστικών συμμοριών. Εντύπωση μάλιστα προκαλεί το γεγονός ότι οι επιθέσεις τους δεν αφορούσαν μόνο έγχρωμους (απέναντι στους οποίους τι πιο φυσιολογικό από το να αδιαφορούσε η γερμανική αστυνομία;) αλλά και στελέχη του κοινοβουλευτικού κόμματος Αριστερά. Οι επιθέσεις αφορούν σπάσιμο τζαμιών, καταστροφή στα φρένα αυτοκινήτων στελεχών και βουλευτών της Αριστεράς, ακόμη και συνεχείς επιθέσεις απέναντι στον επικεφαλής του κόμματος, Γκρέγκορι Γκίζι που διατηρεί το γραφείο του σε μια συνοικία η οποία έχει εξελιχθεί σε προπύργιο της Άκρας Δεξιάς κι ο ίδιος δηλώνει πως δεν θα τους κάνει τη χάρη να φύγει από κει. Το συμπέρασμα ωστόσο είναι πασιφανές: Η γερμανική αστυνομία και η ειδική υπηρεσία Προστασίας του Συντάγματος που κατά τ’ άλλα «τα πάντα θωρεί» αποδεικνύεται κατ’ επανάληψη απρόθυμη (και όχι ανίκανη) να προστατεύσει τα στελέχη ενός κοινοβουλευτικού κόμματος από την δράση εγκληματικών συμμοριών της Άκρας Δεξιάς. Κατά συνέπεια τα συνταγματικά πραξικοπήματα της Μέρκελ στο εξωτερικό συνοδεύονται από μια βαθιά πολιτική οπισθοδρόμηση στο εσωτερικό, όπου οι ακροδεξιές συμμορίες με την ανοχή του κράτους λιντσάρουν στελέχη της Αριστεράς.
Πέρα από το πολιτικό σύστημα σοβαρά εκτεθειμένες είναι και οι κορυφαίες επιχειρήσεις της Γερμανίας. Οι δεκάδες έρευνες και τα πρόστιμα εκατοντάδων εκατομμυρίων που τους έχουν επιβληθεί παγκοσμίως δείχνουν ότι πίσω από την διείσδυσή τους και στις πιο απομακρυσμένες χώρες του πλανήτη δεν βρίσκεται το τεχνολογικό προβάδισμά τους ή δεν βρίσκεται μόνο αυτό. Βρίσκεται ταυτόχρονα και ένα πάρτι διαφθοράς και δωροδοκίας χωρίς τέλος το οποίο η προτεσταντική και πουριτανική Γερμανία χειρίζεται με εκπληκτική επιδεξιότητα. Ενδεικτικά, κι εδώ, για το τι συμβαίνει σε όλη την κλίμακα της «πειθαρχημένης Γερμανίας που λειτουργεί με σαφείς και απαραβίαστους κανόνες» όπως θέλει ο μύθο είναι τα όσα έχουν επίσημα αποκαλυφθεί για τρεις από τις μεγαλύτερες, αν όχι τις μεγαλύτερες πολυεθνικές επιχειρήσεις της, που καλύπτουν όλη την σφαίρα της οικονομικής δραστηριότητας: αυτοκινητοβιομηχανία, ηλεκτρολογικός εξοπλισμός και χρηματοοικονομικές συναλλαγές. Άλλοθι επομένως του τύπου «οι δουλειές σε αυτό τον κλάδο έτσι γίνονται» δεν ισχύει. Μάλλον ισχύει «οι δουλειές της Γερμανίας έτσι γίνονται» ή γενικότερα «οι δουλειές έτσι γίνονται». Η αυτοκινητοβιομηχανία Daimler Benz αναγκάστηκε τον Απρίλιο του 2010 από την αμερικανική Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς να πληρώσει πρόστιμο ύψους 185 εκ. ευρώ κατηγορούμενη για δωροδοκία. Στο στόχαστρο των αρχών μάλιστα βρέθηκαν ύποπτες πληρωμές σε 22 χώρες του πλανήτη! Η Siemens αναγκάστηκε να πληρώσει 800 εκ. ευρώ στην ίδια αρχή για να τερματιστεί η έρευνα που ήταν σε εξέλιξη και αφορούσε κρούσματα χρηματισμού. Η τράπεζα Deutsche Bank, του «πολύ» κυρίου Γιόζεφ Άκερμαν, αναγκάστηκε να πληρώσει στις αμερικανικές αρχές 554 εκ. ευρώ τον Δεκέμβριο του 2010 επειδή βρέθηκε ένοχη για την διευκόλυνση ζάπλουτων Αμερικανών να φοροδιαφύγουν. Με την πολύτιμη βοήθεια της Deutsche Bank επιχειρήθηκε η απόκρυψη από τις φορολογικές αρχές εισοδημάτων ύψους 5,9 δισ. δολ.! Και να σκεφτεί κανείς ότι αυτοί που έχουν ανάγει σε επάγγελμα τη φοροδιαφυγή έχουν το θράσος να μας κατηγορούν ότι δεν πληρώνουμε φόρους…
Σε κάθε περίπτωση η Γερμανία των διεφθαρμένων πολιτικών, μιας αστυνομίας που εκτρέφει συστηματικά το αβγό του φιδιού και των πολυεθνικών της διαφθοράς και της φοροδιαφυγής αποτελεί παράδειγμα προς αποφυγή και δεν έχει κανένα ηθικό πλεονέκτημα να υπαγορεύει κανόνες οικονομικής και πολιτικής συμπεριφοράς σε άλλα κράτη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου