ΑΝεμος...
Δεν τα καταφέρνω.
Πολλές φορές δεν τα καταφέρνω. Παρασύρομαι στη δίνη του φόβου που με περιβάλλει, αλαφιάζομαι με μια παράγραφο, με μια λέξη, με το ηχητικό σήμα των ειδήσεων, με έναν συναγερμό αυτοκινήτου που ακούγεται από μακριά. Ενστικτωδώς αναζητώ τα παιδιά μου. Τα ακούω να παίζουν και ησυχάζω για λίγο. Χαζεύω την τηλεόραση. Υστερα πάλι μία κουβέντα. «Πληρώσαμε το κινητό;». Μπαίνω και πάλι στη δίνη. Εχω να πληρώσω; Θα έχω να πληρώσω; Ερχονται σχολικά, φροντιστήρια, τέλη κυκλοφορίας… Σπιράλ…
Ποτέ δεν το «φυσούσα». Σχεδόν αδιαφορούσα αν έχω ή δεν έχω. Μόνο στο τέλος του μήνα ένιωθα κάποιες εποχές ένα σφίξιμο. Τώρα το σφίξιμο είναι διαρκές. Στο λαρύγγι. Στα άντερα. Παντού. Εχω «αιχμαλώτους» βλέπεις. Οικογένεια, συντρόφους. Αλλά κι αν δεν είχα πάλι το ίδιο θα ήταν. Ενας διαρκής πόλεμος, καθημερινός που δεν ξέρεις από πού θα σου έλθει η σφαίρα.
Γιατί δεν είναι μετωπικός αυτός ο πόλεμος. Δεν υπάρχουν μάχες. Υπάρχουν σνάιπερς. Από ταράτσες. Από μπαλκόνια. Από υπουργικά και κομματικά γραφεία. Μας αποδεκατίζουν. Μας σμπαραλιάζουν. Διαλύουν τα μυαλά και τις ζωές μας. «Ο στόχος είναι το μυαλό μας» έγραφαν κάποτε οι τοίχοι. Ακριβώς αυτό!
Τελευταία όμως μου συμβαίνει εκείνο το κλικ για το οποίο είχα ακούσει κάποτε: όταν ο φόβος γίνει τρόμος, ο τρόμος πανικός κι ο πανικός ξεπεράσει ένα όριο τότε σταματάει. Το ίδιο όπως ο πόνος. Όταν σε έχουν κάνει τόπι στο ξύλο και συνεχίζουν να σε βαράνε με χέρια και με πόδια, παύεις πια να πονάς. Απλώς μουδιάζεις. Πονάς πάλι όταν σε αφήνουν και οι πληγές κρυώνουν.
Ετσι κι εγώ. Υπάρχουν πια εκείνες οι στιγμές που παύω και να φοβάμαι και να πονάω. «Τι θα με κάνετε; Τι άλλο θα μου κάνετε; Τι άλλο θα μας συμβεί;». Και μουδιάζω.
Το καλό είναι ότι δεν μουδιάζει η σκέψη μου. Ούτε και η οργή μου.
Θυμάμαι!
Κι όσο θυμάμαι τόσο ξέρω ότι, τελικά, θα τα καταφέρουμε!
ΑΥΤΟΙ δεν θα τα καταφέρουν!
Δεν τα καταφέρνω.
Πολλές φορές δεν τα καταφέρνω. Παρασύρομαι στη δίνη του φόβου που με περιβάλλει, αλαφιάζομαι με μια παράγραφο, με μια λέξη, με το ηχητικό σήμα των ειδήσεων, με έναν συναγερμό αυτοκινήτου που ακούγεται από μακριά. Ενστικτωδώς αναζητώ τα παιδιά μου. Τα ακούω να παίζουν και ησυχάζω για λίγο. Χαζεύω την τηλεόραση. Υστερα πάλι μία κουβέντα. «Πληρώσαμε το κινητό;». Μπαίνω και πάλι στη δίνη. Εχω να πληρώσω; Θα έχω να πληρώσω; Ερχονται σχολικά, φροντιστήρια, τέλη κυκλοφορίας… Σπιράλ…
Ποτέ δεν το «φυσούσα». Σχεδόν αδιαφορούσα αν έχω ή δεν έχω. Μόνο στο τέλος του μήνα ένιωθα κάποιες εποχές ένα σφίξιμο. Τώρα το σφίξιμο είναι διαρκές. Στο λαρύγγι. Στα άντερα. Παντού. Εχω «αιχμαλώτους» βλέπεις. Οικογένεια, συντρόφους. Αλλά κι αν δεν είχα πάλι το ίδιο θα ήταν. Ενας διαρκής πόλεμος, καθημερινός που δεν ξέρεις από πού θα σου έλθει η σφαίρα.
Γιατί δεν είναι μετωπικός αυτός ο πόλεμος. Δεν υπάρχουν μάχες. Υπάρχουν σνάιπερς. Από ταράτσες. Από μπαλκόνια. Από υπουργικά και κομματικά γραφεία. Μας αποδεκατίζουν. Μας σμπαραλιάζουν. Διαλύουν τα μυαλά και τις ζωές μας. «Ο στόχος είναι το μυαλό μας» έγραφαν κάποτε οι τοίχοι. Ακριβώς αυτό!
Τελευταία όμως μου συμβαίνει εκείνο το κλικ για το οποίο είχα ακούσει κάποτε: όταν ο φόβος γίνει τρόμος, ο τρόμος πανικός κι ο πανικός ξεπεράσει ένα όριο τότε σταματάει. Το ίδιο όπως ο πόνος. Όταν σε έχουν κάνει τόπι στο ξύλο και συνεχίζουν να σε βαράνε με χέρια και με πόδια, παύεις πια να πονάς. Απλώς μουδιάζεις. Πονάς πάλι όταν σε αφήνουν και οι πληγές κρυώνουν.
Ετσι κι εγώ. Υπάρχουν πια εκείνες οι στιγμές που παύω και να φοβάμαι και να πονάω. «Τι θα με κάνετε; Τι άλλο θα μου κάνετε; Τι άλλο θα μας συμβεί;». Και μουδιάζω.
Το καλό είναι ότι δεν μουδιάζει η σκέψη μου. Ούτε και η οργή μου.
Θυμάμαι!
Κι όσο θυμάμαι τόσο ξέρω ότι, τελικά, θα τα καταφέρουμε!
ΑΥΤΟΙ δεν θα τα καταφέρουν!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου