Derveniotis’s Weblog...
Τα τελευταία τρία χρόνια, το “γι αυτό φτάσαμε εδώ που φτάσαμε” λεγόταν συχνότερα κι απ’ τη λέξη “αρχίδι” σε θάλαμο φαντάρων. Ήταν το Όπλο Επιλογής στο ξεκαθάρισμα λογαριασμών που πάντα λαμβάνει χώρα στα πλάγια της μέσης εξέγερσης φυλακών, και ένα Χρυσό Κλουβί όπως το Ευρώ δεν είναι λιγότερο φυλακή επειδή είναι χρυσό, όπως θα διαπιστώσεις αν δοκιμάσεις να πλησιάσεις το Checkpoint Chralie του.
Στο σκοτάδι της εξέγερσης λοιπόν, καρφιά, χαφιέδες, βαρυποινίτες και θύματα κακοδικίας σουγιαδιάζανε ο ένας τον άλλο με το πασπαρτού “γι αυτό φτάσαμε εδώ που φτάσαμε”. Ο κρατισμός, η απορρύθμιση, το Υπερτροφικό Δημόσιο, οι απολύσεις, η Ιδεολογική Ηγεμονία της Αριστεράς, οι διακυβέρνηση Κάθε Είδους Δεξιάς, ο Λαϊκισμός, ο Αντιλαϊκισμός, η Λογική, το Συναίσθημα, τα πάντα και τα αντίθετά τους φταίγανε που “φτάσαμε ως εδώ”. Σε προχώ περιπτώσεις η Μεγάλη Αφήγηση εγκαταλειπόταν και ακόμα κι αν έξυνες τη μύτη σου στο φανάρι, έφταιγες που “φτάσαμε εδώ που φτάσαμε”.
Γίναμε σοφότεροι; Ναι, αμέ! Γι αυτό πάμε τσίφ για Εμφύλιο-courtesy του gay parade του Μιχαλολιάκου και των wannabe 300 του, για να περάσουμε και στο θέμα που ήθελα να θίξω σήμερα.
Το προαναφερθέν pattern με το “γι αυτό μπλαμπλαμπλα εδώ που φτάσαμε, επαναλαμβάνεται δυστυχώς με θαυμαστη ακρίβεια και στο ψυχοψάξιμο του “προοδευτικού χώρου” όταν γίνεται προσπάθεια να αντιμετωπιστεί το φαινομενο “Άνοδος της Χρυσής Αυγής”.
Και πάλι ενοχοποιούνται τα πάντα και τα αντίθετά τους: Φταίει που η Αριστερά δεν ασχολήθηκε με το θέμα. Φταίει που ασχολήθηκε, αγνοώντας “τα πιό σημαντικά”. Φταίει που τους δίνουμε το λόγο. Φταίει που τους τον αφαιρούμε και ηρωοποιούνται. Φταίει που μυθοποιήθηκαν στο σκοτάδι. Φταίει που γίνανε πιό οικείοι στο φώς. Φταίει που δεν τους πολεμήσαμε με τα όπλα μας, και φταίει που δεν τους πολεμήσαμε με τα όπλα τους. Και όλα αυτά με το γνωστό ξερόλικο ύφος, μη φανταστείτε καμιά βαθιά θεωρητική βάσανο: “ναι, μαλάκες, μην ασχολείστε, και να πως πέρνουν 7%”. “Ναί, μαλάκες, συνεχίστε ν’ ασχολείστε μαζί τους, και να πως πέρνουν 7%”.
Με όλο το σεβασμό στο προοδευτικό στρατόπεδο, τίποτα απ΄ό,τι κάνει ή δεν κάνει ο αντιρατσιστικός χώρος δεν έχει επίδραση στο ποσοστό της Χρυσής Αυγής.
Δεν ανέβηκε ούτε επειδή “την αφήσαμε” να ανέβει, ούτε επειδή “δεν την εμποδίσαμε αποτελεσματικά” να ανεβει.
Ανέβηκε επειδή στοιχειώδης παρατήρηση του τοξικού κοινωνικού έλους που σχηματιζόταν της “επέβαλε” να ανέβει. Η ίδια κρίση νομιμοποίησης που έβγαλε τον κόσμο στα κάγκελα ευθύνεται και για τη γιγάντωση του ποσοστού του Σύριζα, και για το ξεφούσκωμα των μεχρι τώρα “κομμάτων εξουσίας” και για την άνοδο της “Χρυσής Αυγής”. Δε μπορείς να ελπίζεις οτι θα έχεις το ένα χωρίς το άλλο, και δε δικαιούσαι να πιστεύεις, αν ζούσες σ’ αυτή τη χώρα, ότι οι λύσεις στα αδιέξοδα θα αναζητούνταν μόνο προς την πλευρά του “πιό δίκαιου κόσμου”.
Η “Πτώση απ’ τον Παράδεισο” σήκωσε τη Χρυσή Αυγή, όχι η “ανοχή” ή “υπερενασχόληση” της αριστεράς “με τους φασίστες”.
Εyes on the prize λοιπόν: έχουμε μια χώρα να πάρουμε πίσω.Όπως στα πλάγια της σήψης και της Άλωσής της τραφήκανε αυτά τα σκουλίκια, έτσι και στα πλάγια της παλινόστησής της θα ξαναψοφήσουν στο φώς μιας πραγματικής Δημοκρατίας.
Μέχρι τότε προς θεού δε λέω αγνοήστε τους: make no mistake, είναι πραγματικά επικίνδυνοι, όπως επικίνδυνη είναι κάθε γάγγραινα.
My two cents: κατα μόνας, ίσως και να σώζονται, οι πιο ελαφρές περιπτώσεις. Αν διαπιστώσετε οτι το ανιψάκι σας, το ξαδελφάκι σας ή ο γιός της απέναντι έγινε χρυσαύγουλο, μην θεωρήσετε χάσιμο χρόνου να του πιάσετε μια ειλικρινή συζήτηση για το τι τον βασανίζει. Διαλύστε τους φόβους του, δείξτε του έναν άλλο δρόμο, κανείς δε γεννήθηκε με όνειρο να γίνει μισάνθρωπος.
Στο “φυσικό τους βιότοπο” (πολλοί μαζί και ισχύς εν τη ενώσει) δοκιμάστε πρώτα τον αιφνιδιασμό και το βραχυκύκλωμα:
“Εϊ Λιονάϊντας… Περσία-Ισραήλ τι το παίζεις;”
Τα τελευταία τρία χρόνια, το “γι αυτό φτάσαμε εδώ που φτάσαμε” λεγόταν συχνότερα κι απ’ τη λέξη “αρχίδι” σε θάλαμο φαντάρων. Ήταν το Όπλο Επιλογής στο ξεκαθάρισμα λογαριασμών που πάντα λαμβάνει χώρα στα πλάγια της μέσης εξέγερσης φυλακών, και ένα Χρυσό Κλουβί όπως το Ευρώ δεν είναι λιγότερο φυλακή επειδή είναι χρυσό, όπως θα διαπιστώσεις αν δοκιμάσεις να πλησιάσεις το Checkpoint Chralie του.
Στο σκοτάδι της εξέγερσης λοιπόν, καρφιά, χαφιέδες, βαρυποινίτες και θύματα κακοδικίας σουγιαδιάζανε ο ένας τον άλλο με το πασπαρτού “γι αυτό φτάσαμε εδώ που φτάσαμε”. Ο κρατισμός, η απορρύθμιση, το Υπερτροφικό Δημόσιο, οι απολύσεις, η Ιδεολογική Ηγεμονία της Αριστεράς, οι διακυβέρνηση Κάθε Είδους Δεξιάς, ο Λαϊκισμός, ο Αντιλαϊκισμός, η Λογική, το Συναίσθημα, τα πάντα και τα αντίθετά τους φταίγανε που “φτάσαμε ως εδώ”. Σε προχώ περιπτώσεις η Μεγάλη Αφήγηση εγκαταλειπόταν και ακόμα κι αν έξυνες τη μύτη σου στο φανάρι, έφταιγες που “φτάσαμε εδώ που φτάσαμε”.
Γίναμε σοφότεροι; Ναι, αμέ! Γι αυτό πάμε τσίφ για Εμφύλιο-courtesy του gay parade του Μιχαλολιάκου και των wannabe 300 του, για να περάσουμε και στο θέμα που ήθελα να θίξω σήμερα.
Το προαναφερθέν pattern με το “γι αυτό μπλαμπλαμπλα εδώ που φτάσαμε, επαναλαμβάνεται δυστυχώς με θαυμαστη ακρίβεια και στο ψυχοψάξιμο του “προοδευτικού χώρου” όταν γίνεται προσπάθεια να αντιμετωπιστεί το φαινομενο “Άνοδος της Χρυσής Αυγής”.
Και πάλι ενοχοποιούνται τα πάντα και τα αντίθετά τους: Φταίει που η Αριστερά δεν ασχολήθηκε με το θέμα. Φταίει που ασχολήθηκε, αγνοώντας “τα πιό σημαντικά”. Φταίει που τους δίνουμε το λόγο. Φταίει που τους τον αφαιρούμε και ηρωοποιούνται. Φταίει που μυθοποιήθηκαν στο σκοτάδι. Φταίει που γίνανε πιό οικείοι στο φώς. Φταίει που δεν τους πολεμήσαμε με τα όπλα μας, και φταίει που δεν τους πολεμήσαμε με τα όπλα τους. Και όλα αυτά με το γνωστό ξερόλικο ύφος, μη φανταστείτε καμιά βαθιά θεωρητική βάσανο: “ναι, μαλάκες, μην ασχολείστε, και να πως πέρνουν 7%”. “Ναί, μαλάκες, συνεχίστε ν’ ασχολείστε μαζί τους, και να πως πέρνουν 7%”.
Με όλο το σεβασμό στο προοδευτικό στρατόπεδο, τίποτα απ΄ό,τι κάνει ή δεν κάνει ο αντιρατσιστικός χώρος δεν έχει επίδραση στο ποσοστό της Χρυσής Αυγής.
Δεν ανέβηκε ούτε επειδή “την αφήσαμε” να ανέβει, ούτε επειδή “δεν την εμποδίσαμε αποτελεσματικά” να ανεβει.
Ανέβηκε επειδή στοιχειώδης παρατήρηση του τοξικού κοινωνικού έλους που σχηματιζόταν της “επέβαλε” να ανέβει. Η ίδια κρίση νομιμοποίησης που έβγαλε τον κόσμο στα κάγκελα ευθύνεται και για τη γιγάντωση του ποσοστού του Σύριζα, και για το ξεφούσκωμα των μεχρι τώρα “κομμάτων εξουσίας” και για την άνοδο της “Χρυσής Αυγής”. Δε μπορείς να ελπίζεις οτι θα έχεις το ένα χωρίς το άλλο, και δε δικαιούσαι να πιστεύεις, αν ζούσες σ’ αυτή τη χώρα, ότι οι λύσεις στα αδιέξοδα θα αναζητούνταν μόνο προς την πλευρά του “πιό δίκαιου κόσμου”.
Η “Πτώση απ’ τον Παράδεισο” σήκωσε τη Χρυσή Αυγή, όχι η “ανοχή” ή “υπερενασχόληση” της αριστεράς “με τους φασίστες”.
Εyes on the prize λοιπόν: έχουμε μια χώρα να πάρουμε πίσω.Όπως στα πλάγια της σήψης και της Άλωσής της τραφήκανε αυτά τα σκουλίκια, έτσι και στα πλάγια της παλινόστησής της θα ξαναψοφήσουν στο φώς μιας πραγματικής Δημοκρατίας.
Μέχρι τότε προς θεού δε λέω αγνοήστε τους: make no mistake, είναι πραγματικά επικίνδυνοι, όπως επικίνδυνη είναι κάθε γάγγραινα.
My two cents: κατα μόνας, ίσως και να σώζονται, οι πιο ελαφρές περιπτώσεις. Αν διαπιστώσετε οτι το ανιψάκι σας, το ξαδελφάκι σας ή ο γιός της απέναντι έγινε χρυσαύγουλο, μην θεωρήσετε χάσιμο χρόνου να του πιάσετε μια ειλικρινή συζήτηση για το τι τον βασανίζει. Διαλύστε τους φόβους του, δείξτε του έναν άλλο δρόμο, κανείς δε γεννήθηκε με όνειρο να γίνει μισάνθρωπος.
Στο “φυσικό τους βιότοπο” (πολλοί μαζί και ισχύς εν τη ενώσει) δοκιμάστε πρώτα τον αιφνιδιασμό και το βραχυκύκλωμα:
“Εϊ Λιονάϊντας… Περσία-Ισραήλ τι το παίζεις;”
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου