«Μην κατηγορείς το σκοτάδι, άναψε το φως!»
Κοντά τρία χρόνια τώρα ζούμε, στη χώρα μας και ευρύτερα στη νότια Ευρώπη, μια πραγματική «αντεπανάσταση», που εξαπέλυσε ο καπιταλισμός προκειμένου να πάρει πίσω, όσα παραχώρησε το δεύτερο μισό του προηγούμενου αιώνα στους λαούς της Ευρώπης και όχι μόνο.
Ιδιαίτερα το Δυτικοευρωπαϊκό κεφάλαιο, στον άγριο ανταγωνισμό του με τους Κινέζους, Ινδούς και Ρώσους κεφαλαιοκράτες, επιτίθεται με πρωτοφανή σφοδρότητα σ’ ό,τι το ίδιο είχε θεσπίσει στο παρελθόν ως κοινωνικό κράτος, ξεθεμελιώνοντας βίαια κάθε δομή και υπηρεσία κοινωνικής πολιτικής, απ’ την υγεία και την παιδεία, μέχρι την ασφάλιση, τις συντάξεις και, φυσικά, όλο το νομικό δίχτυ προστασίας της εργασίας απ’ τις αυθαιρεσίες των εργοδοτών, που έχουν, κυριολεκτικά, ξεσαλώσει.
Κεντρικό στόχο βέβαια σ’ αυτή την επίθεση του Κεφαλαίου αποτελούν οι πάσης φύσεως αποδοχές των εργαζομένων στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, αφού η δραστική μείωση του κόστους εργασίας είναι στρατηγικός σκοπός του.
Μέσα από κυβερνήσεις πιόνια, ειδικά στη χώρα μας, θεσπίζονται απανωτά μέτρα και νόμοι, σ’ όλους τους τομείς, που γυρίζουν τη χώρα πίσω στη δεκαετία του 50-60 στην καλύτερη περίπτωση. Ένα απ’ τα πλέον αξιοσημείωτα φαινόμενα σ’ όλη αυτή την διαδικασία, είναι η πρωτοφανής συμπεριφορά των πολιτικών προσώπων που επιλέγονται και καλούνται να υλοποιήσουν την εξοντωτική αυτή πολιτική του Δυτικού και ντόπιου κεφαλαίου.
Πρόκειται για συμπεριφορά πολιτικών-καμικάζι, πολιτικών, δηλαδή, «μιας χρήσης», μιας περιόδου, που θεσπίζουν τα επαχθή μέτρα και εκεί τελειώνει και η πολιτική τους σταδιοδρομία, αφού έχουν καταστεί πια μισητοί από τον κόσμο. Η έννοια, και η λειτουργία στην πράξη, του «πολιτικού κόστους», που συγκρατούσε μέχρι πρόσφατα τους, έστω και νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας πολιτικούς, έχει πάψει πλέον να λειτουργεί. Οι «μνημονιακοί» πολιτικοί (Παπανδρέου, Βενιζέλος, Καρατζαφέρης, Σαμαράς, Κουβέλης και τα στελέχη των κομμάτων τους) φαίνεται να εκτελούν ένα είδος «αποστολής αυτοκτονίας», προχωρώντας αδίστακτα σ’ αυτή την σαρωτική επίθεση εναντίον του λαού και της χώρας!
Απ’ την άλλη μεριά τώρα, ο λαός ως δέκτης της επίθεσης, το θήραμα , φαίνεται να είναι, αν όχι σε πανικό, τουλάχιστον σε σύγχυση. Καταπεπληγμένος, σχεδόν ακινητεί, σαν το λαγό που τον χτύπησαν τη νύχτα τα φώτα αυτοκινήτου. Οι όποιες αντιδράσεις είναι μικρής κλίμακας και έκτασης, ίσως και εκτονωτικές θάλεγε κανείς, σε σχέση με το μέγεθος, την ένταση και την διάρκεια της επίθεσης. (Μας βάλανε στη μηχανή του χρόνου και μας ταξιδεύουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα πίσω, στα μέσα του προηγούμενου αιώνα, και μείς φαίνεται να μην ξέρουμε τι μας φταίει. Άλλος κατηγορεί το όχημα, άλλος τους χειριστές του, αλλουνού του φταίει η ταχύτητα, άλλος διαφωνεί με τον προορισμό, ενώ υπάρχουν και κάποιοι που είναι στον δικό τους «κόσμο»!)
Είναι χαρακτηριστικό ότι οι απεργίες (μηνιαίες 24ωρες), οι διαδηλώσεις, οι συγκεντρώσεις στις Πλατείες της προηγούμενης, ΠΑΣΟΚικής μνημονιακής περιόδου κατέληξαν στα αποτελέσματα των εκλογών του Ιουνίου, όπου καταψηφίστηκαν μεν οι εκφραστές και υλοποιητές του Μνημονίου, αλλά όχι και αυτή καθαυτή η πολιτική του Μνημονίου. Ο «σοφός λαός» αντικατέστησε τη Μνημονιακή κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-Βενιζέλου, ΝΔ-Σαμαρά, ΛΑΟΣ-Καρατζαφέρη, με την επίσης Μνημονιακή κυβέρνηση ΝΔ-Σαμαρά, ΠΑΣΟΚ-Βενιζέλου, ΔΗΜΑΡ-Κουβέλη!
Μετά από αυτή τη «σοφή» επιλογή της πλειοψηφίας του λαού, βρισκόμαστε στον ίδιο και χειρότερο παρονομαστή, αφού τώρα μπορούν να επικαλεστούν, με την όποια σχετικότητα, και τη «νωπή λαική εντολή» για τα μέτρα που πρόκειται να ψηφίσουν. Και μείς, ένα μέρος αυτού του «σοφού λαού», μειοψηφικό είναι η αλήθεια, συνεχίζουμε να αντιδράμε με 24ωρες (μηνιαίες κυρίως) απεργίες, τις συνακόλουθες διαδηλώσεις και, στο πιο λάιτ, με κινήματα πατάτας, λαδιού, ρυζιού κ.τ.λ. Συνεχίζουμε επίσης να είμαστε χωρίς γιατρούς και περίθαλψη (μολονότι πληρώνουμε κανονικά τις αυξημένες ήδη εισφορές γι’ αυτή), με «γενόσημα» φάρμακα, με ληγμένα τρόφιμα, με…κανείς δεν ξέρει τι άλλο αύριο, μεθαύριο!
Η κατάσταση λοιπόν, σε γενικές γραμμές, διαγράφεται ως εξής: Από τη μια πλευρά είναι ο εχθρός, ο Δυτικοευρωπαϊκός και εγχώριος καπιταλισμός, πάνοπλος, αποφασιστικός και αδίστακτος, με πολιτικούς-κομάντος αυτοκτονίας στις τάξεις του, με όλα τα παλιά (αστυνομία, δικαιοσύνη, στρατός, χαφιέδες) και νέα(δορυφόροι, ΜΜΕ, παπαγαλάκια, κ.α.) όπλα σε πλήρη ανάπτυξη.
Απ’ την άλλη ο κόσμος της εργασίας, ενεργοί, απόμαχοι και μελλοντικοί εργαζόμενοι κάθε κατηγορίας, ηλικίας και επαγγέλματος (οι επιβάτες της χρονομηχανής για το ταξίδι στη δεκαετία του 50-60), ανοργάνωτοι, χωρίς σαφείς στόχους, χωρίς πλήρη ή με ελλιπέστατη συνείδηση της κατάστασης, συγχυσμένοι, φοβισμένοι και μοιρολάτρες οι περισσότεροι, που προσπαθούν να αμυνθούν χρησιμοποιώντας αποκλειστικά τα παλιά, παραδοσιακά όπλα ( 24ωρες απεργίες, δίωρες και τρίωρες διαδηλώσεις, αφίσες, μεγαλεπήβολες διακηρύξεις κ.τ.λ.), με κύριους οργανωτές και εκφραστές τα τριτοβάθμια συνδικάτα (ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ), που κυριαρχούνται από στελέχη των Μνημονιακών κομμάτων, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ!
Ενταγμένη πλήρως σ’ αυτό το σκηνικό, απ’ την πλευρά του λαού φυσικά, είναι η Αριστερά σ’ όλες τις εκφράσεις της, κοινοβουλευτική (ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ) και εξωκοινοβουλευτική (οργανώσεις, κόμματα, ανεξάρτητοι-ανένταχτοι). Δύο είναι τα κυρίαρχα χαρακτηριστικά αυτής της αριστεράς: Ο κατακερματισμός, η πολυδιάσπαση, η αδυναμία να βρεθεί, έστω, ένας κοινός βηματισμός τακτικής και η απροθυμία, έως άρνηση να μελετηθεί σε βάθος η κατάσταση, χωρίς κομματικές σκοπιμότητες, να εντοπιστούν αιτίες και να υιοθετηθούν νέα όπλα, νέες τακτικές, νέα οργανωτική δομή, νέα επικοινωνιακή πολιτική.
Δεν είναι δυνατόν, λόγου χάρη, να υπάρξει οποιαδήποτε προοπτική ανάπτυξης μαζικών αγώνων με την υπάρχουσα ΠασοκοΝεοδημοκρατική πλειοψηφία στη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ. Ούτε είναι επιτρεπτό, σε τέτοιες κρίσιμες περιόδους, να περιμένει κανείς τις εκλογικές διαδικασίες στα πρωτοβάθμια σωματεία προσδοκώντας έτσι αλλαγή των συσχετισμών. Όθεν πρέπει να εξεταστεί σοβαρά, σοβαρότατα, το ενδεχόμενο, η δυνατότητα μιας «άλλης» συνδικαλιστικής οργάνωσης από το σύνολο της Αριστεράς. Ας μελετηθεί, επ’ αυτού, η εμπειρία του ευρωπαϊκού συνδικαλιστικού κινήματος.
Δεν είναι δυνατόν επίσης να αντιμετωπίζεται η ολομέτωπη επίθεση, η αντεπανάσταση, ο πόλεμος του κεφαλαίου εναντίον μας με αποσπασματικές 24ωρες απεργίες που προκηρύσσουν οι μνημονιοκρατούμενες ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, ως εξής: Μία όταν εξαγγέλλονται τα μέτρα, άλλη μία όταν εισάγονται στη Βουλή και άλλη μία όταν ψηφίζονται. Επίσης μία 24ωρη όταν κατατίθεται ο Προϋπολογισμός και άλλη μία όταν ψηφίζεται και τελειώσαμε! Σύνολο περίπου έξι (αρίθμ.6) 24ωρες το χρόνο. Αν προσθέσει κάποιος σ’ αυτές και δύο-τρεις κλαδικές, φτάνει τις οκτώ με εννέα περίπου, όλες αποσπασματικές και εξαρχής αναποτελεσματικές. Κι όμως η Αριστερά, σύμπασα η Αριστερά, τις ψηφίζει και τις υποστηρίζει! Αλήθεια, περιμένει κανείς, σ’ όλο το φάσμα της Αριστεράς, ότι οι ηγεσίες αυτές θα ζυμώσουν, θα προπαγανδίσουν, θα προετοιμάσουν, θα κηρύξουν ποτέ Γενική Απεργία διαρκείας; Προφανώς όχι! Επομένως τι μένει να κάνουμε, εκτός απ’ το να διαχωρίσουμε κάθετα τη θέση μας;
Σημαντικά στοιχεία της τακτικής του κινήματος πρέπει να είναι οι πολυποίκιλες στοχευμένες δράσεις στους κυριότερους τομείς της κοινωνικής και πολιτικής ζωής (παιδεία, υγεία, ενημέρωση, αυταρχισμός, αστυνομοκρατία), η αλληλεγγύη των εργαζομένων (ελάχιστοι μισθωτοί πια είναι προνομιούχοι, όπως π.χ. οι υπάλληλοι της Βουλής), τα συνδικαλιστικά και πολιτικά Μέτωπα στη βάση των κοινών στόχων, της ισοτιμίας και των δημοκρατικών διαδικασιών, η ανάδειξη της Εθνικής διάστασης, στο πλάι της ταξικής, που έχει η επίθεση του κεφαλαίου εναντίον μας και εναντίον της χώρας, ως «κυρίαρχης» και «ανεξάρτητης» οντότητας.
Κάτι τελευταίο: Για να γίνουν όλα αυτά, ένα μέρος τους ή περισσότερα, για να γίνουν άλλα παρόμοια ή διαφορετικά και, πάντως, ελπιδοφόρα, για να δημιουργηθούν, σε κάθε περίπτωση, προϋποθέσεις νίκης σ’ αυτόν τον πόλεμο, θα πρέπει αφενός οι μικροί και μεγάλοι ηγέτες της Αριστεράς, οι κομμουνιστές, να μην θεωρούν ότι τα ξέρουν όλα, ότι έχουν έτοιμες τις απαντήσεις για τα πάντα και, αφετέρου, ο «σοφός λαός» να καταλάβει ότι έτσι κι αλλιώς ματώνει και πονάει και θα ματώσει και θα πονέσει ακόμα περισσότερο στο άμεσο μέλλον. Όμως είναι άλλο το αίμα και ο πόνος από τη γάγγραινα και άλλο το αίμα και ο πόνος από τον τοκετό. Ο πρώτος δηλώνει θάνατο, ο δεύτερος σημαίνει ζωή και ελπίδα!
ΥΓ. Το ποσοστό της προηγούμενης 24ωρης απεργίας ήταν στο 45% περίπου, ενώ της σημερινής στο 25% περίπου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου