Καρτεσιος ...
Τα παραμάγαζα της Εξουσίας. Σέχτες, δόγματα και βαρεμένοι. Φαλακροί με κοτσίδες, αναστημένοι επαναστάτες των 70’s. Μια λογοδιάρροια ακατάσχετη. Ασυνάρτητη. Με σάλια να πετάγονται από το πάθος.
Κρυμμένες ταμπέλες γκρουπούσκουλων, θαμμένα τσεκούρια του πολέμου που ξεθάφτηκαν για να κυριαρχήσουν με τη λεκτική βία και τη συκοφαντία. Να χτίσουν με μπόλικη λάσπη τους αντιπάλους.
Ποτέ δεν υπήρξε ενιαίο αντι – Μνημονιακό κίνημα στην Ελλάδα. Ούτε για μία μέρα, για μία ώρα. Η κρίση έγινε ευκαιρία για θεωρητικούς της κάθε βασανισμένης ιδεοληψίας.
Βρήκαν χώρο να θυμηθούν. Βρήκαν εξέδρα να ανεβούν και να μιλήσουν. Βρήκαν Σύνταγμα και το έκαναν ρινγκ ουτοπιστικών φαντασιώσεων. Βρήκαν κοινό. Και κατάφεραν να το διώξουν. Να το κάνουν να φύγει τρέχοντας.
Ομαδούλες και παρεάκια, κάτοχοι της μόνης αλήθειας, ιδιοκτήτες αριστεροσύνης, αναγεννημένοι χίπηδες συγκρούστηκαν μεταξύ τους για την Ηγεσία των απλών ανθρώπων που κατέβαιναν με την ελπίδα να σώσουν τις ζωές τους.
Τελικά, ύστερα από δεκάδες ώρες παρακολούθησης επιδειξιών ρητόρων, το κοινό έφευγε κουβαλώντας στα χέρια του τους πρησμένους όρχεις του. Κι έμπαινε στο ίντερνετ, μήπως καταλάβει από κει τί γίνεται, μήπως διαβάσει κάποια ελπίδα.
Αλλά κι εκεί ήταν πιασμένα τα πόστα. Μωροφιλόσοφοι έχτιζαν ναούς ιδεολογικής πίστης και οι ιερείς τους, κρατούσαν λιβανιστήρι στο ένα χέρι και μαστίγιο στο άλλο για να τιμωρούν όσους τολμούσαν να ψελλίσουν ένα δειλό «μα…».
Κι έτσι, σπαταλήθηκαν άνθρωποι, όρεξη, οργή, θυμός, δυναμική, λύσεις. Κι έτσι σήμερα γίναμε θεατές. Και βγαίνουν πρώτοι οι ανθρωποδιώχτες αυτοί να μας κατακεραυνώσουν για την απουσία μας. Αντί να το βουλώσουν επιτέλους! Να σκάσουν!
Ζητάνε ευθύνες επειδή δεν αποδεχτήκαμε τη λύση τους ως λύση μας. Ζητάνε ευθύνες επειδή δεν τους ακολουθήσαμε τυφλά στους παράδεισους του ολοκληρωτισμού που μας υπόσχονταν.
Μας κατηγορούν οι τρελοί για δέσιμο. Ποια τρέλα τελικά ν’ αντέξεις πρώτα; Προτιμούν να μην υπάρξει κανένα αποτέλεσμα, καμία ουσία, καμία λύση, παρά να υπάρξει και να μην είναι οι ίδιοι στην κορυφή. Να μην αναγνωριστούν ως Ηγέτες!
Ακόμη και σήμερα, εδώ που φτάσαμε, τελειωμένοι κι εξαθλιωμένοι, αυτοί επιμένουν να μετατρέψουν τη χλαμύδα τους σε σημαία μας. Ρε δε θέλουμε! Μπορούμε και μόνοι μας. Θα βρούμε τον τρόπο να οργανωθούμε, μην αγχώνεστε τόσο πολύ για εμάς. Κι όταν ξαναμαζευτούμε, μην τολμήσετε να μας βάλετε στο χέρι κάνα κοντάρι με περίεργη σημαία γιατί αυτή τη φορά πρώτα θα το νιώσετε εσείς πάνω σας ή μέσα σας.
Αν θέλετε στρατιωτάκια για τα ιδεολογικά σας μικρομάγαζα ψαρέψτε αλλού. Μπορεί να κουτουλάμε από τις σφαλιάρες των κομματικών super markets, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι θα υποταχθούμε στις δικές σας νοσηρές καταστάσεις κομματικής πειθαρχίας.
Η αλήθεια είναι ότι πέρασε καιρός για να καταλάβουμε το ρόλο σας. Η υστερία σας όμως, που διαρκώς μεγαλώνει για τη «χαμένη ευκαιρία» σας, είναι αποκαλυπτική της μαλακίας που σας δέρνει.
Συνεχίστε να σκοτώνεστε για την ορθογραφία του «αυγού». Ε, την επόμενη φορά που θα συναντηθούμε, είτε αβγό, είτε αυγό, θα το φάτε κι εσείς μαζί μ’ εκείνους που εξυπηρετείτε, συνειδητά ή ασυνείδητα.
Κρυμμένες ταμπέλες γκρουπούσκουλων, θαμμένα τσεκούρια του πολέμου που ξεθάφτηκαν για να κυριαρχήσουν με τη λεκτική βία και τη συκοφαντία. Να χτίσουν με μπόλικη λάσπη τους αντιπάλους.
Ποτέ δεν υπήρξε ενιαίο αντι – Μνημονιακό κίνημα στην Ελλάδα. Ούτε για μία μέρα, για μία ώρα. Η κρίση έγινε ευκαιρία για θεωρητικούς της κάθε βασανισμένης ιδεοληψίας.
Βρήκαν χώρο να θυμηθούν. Βρήκαν εξέδρα να ανεβούν και να μιλήσουν. Βρήκαν Σύνταγμα και το έκαναν ρινγκ ουτοπιστικών φαντασιώσεων. Βρήκαν κοινό. Και κατάφεραν να το διώξουν. Να το κάνουν να φύγει τρέχοντας.
Ομαδούλες και παρεάκια, κάτοχοι της μόνης αλήθειας, ιδιοκτήτες αριστεροσύνης, αναγεννημένοι χίπηδες συγκρούστηκαν μεταξύ τους για την Ηγεσία των απλών ανθρώπων που κατέβαιναν με την ελπίδα να σώσουν τις ζωές τους.
Τελικά, ύστερα από δεκάδες ώρες παρακολούθησης επιδειξιών ρητόρων, το κοινό έφευγε κουβαλώντας στα χέρια του τους πρησμένους όρχεις του. Κι έμπαινε στο ίντερνετ, μήπως καταλάβει από κει τί γίνεται, μήπως διαβάσει κάποια ελπίδα.
Αλλά κι εκεί ήταν πιασμένα τα πόστα. Μωροφιλόσοφοι έχτιζαν ναούς ιδεολογικής πίστης και οι ιερείς τους, κρατούσαν λιβανιστήρι στο ένα χέρι και μαστίγιο στο άλλο για να τιμωρούν όσους τολμούσαν να ψελλίσουν ένα δειλό «μα…».
Κι έτσι, σπαταλήθηκαν άνθρωποι, όρεξη, οργή, θυμός, δυναμική, λύσεις. Κι έτσι σήμερα γίναμε θεατές. Και βγαίνουν πρώτοι οι ανθρωποδιώχτες αυτοί να μας κατακεραυνώσουν για την απουσία μας. Αντί να το βουλώσουν επιτέλους! Να σκάσουν!
Ζητάνε ευθύνες επειδή δεν αποδεχτήκαμε τη λύση τους ως λύση μας. Ζητάνε ευθύνες επειδή δεν τους ακολουθήσαμε τυφλά στους παράδεισους του ολοκληρωτισμού που μας υπόσχονταν.
Μας κατηγορούν οι τρελοί για δέσιμο. Ποια τρέλα τελικά ν’ αντέξεις πρώτα; Προτιμούν να μην υπάρξει κανένα αποτέλεσμα, καμία ουσία, καμία λύση, παρά να υπάρξει και να μην είναι οι ίδιοι στην κορυφή. Να μην αναγνωριστούν ως Ηγέτες!
Ακόμη και σήμερα, εδώ που φτάσαμε, τελειωμένοι κι εξαθλιωμένοι, αυτοί επιμένουν να μετατρέψουν τη χλαμύδα τους σε σημαία μας. Ρε δε θέλουμε! Μπορούμε και μόνοι μας. Θα βρούμε τον τρόπο να οργανωθούμε, μην αγχώνεστε τόσο πολύ για εμάς. Κι όταν ξαναμαζευτούμε, μην τολμήσετε να μας βάλετε στο χέρι κάνα κοντάρι με περίεργη σημαία γιατί αυτή τη φορά πρώτα θα το νιώσετε εσείς πάνω σας ή μέσα σας.
Αν θέλετε στρατιωτάκια για τα ιδεολογικά σας μικρομάγαζα ψαρέψτε αλλού. Μπορεί να κουτουλάμε από τις σφαλιάρες των κομματικών super markets, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι θα υποταχθούμε στις δικές σας νοσηρές καταστάσεις κομματικής πειθαρχίας.
Η αλήθεια είναι ότι πέρασε καιρός για να καταλάβουμε το ρόλο σας. Η υστερία σας όμως, που διαρκώς μεγαλώνει για τη «χαμένη ευκαιρία» σας, είναι αποκαλυπτική της μαλακίας που σας δέρνει.
Συνεχίστε να σκοτώνεστε για την ορθογραφία του «αυγού». Ε, την επόμενη φορά που θα συναντηθούμε, είτε αβγό, είτε αυγό, θα το φάτε κι εσείς μαζί μ’ εκείνους που εξυπηρετείτε, συνειδητά ή ασυνείδητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου