ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΣΥΝΩΜΟΣΙΑΣ - ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙΣΜΟ...
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. ΕΝΑ ΤΟΠΙΚΟ ΠΕΙΡΑΜΑ ΑΣΥΜΒΑΤΟ ΜΕ ΤΟΝ ΕΠΙΔΕΡΜΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ ΜΑΣ.
Αθηναϊκή δημοκρατία. Ένα μοναδικό πείραμα. Τοπικό και συγκεκριμένης χρονικής διάρκειας. Έγινε, τελείωσε, πάει. Είναι ένα πείραμα που οι μελλοντικοί άνθρωποι το χρησιμοποιούν απλά σαν αναφορά ενός έργου τέχνης, που είναι κρεμασμένο στο μουσείο της παγκόσμιας ιστορίας. Στη πατρίδα μας είναι η αναφορά μας κάθε φορά που θέλουμε να αποδείξουμε πως οι πρόγονοί μας κατάφεραν ΚΑΙ αυτό.
Στις υπερ-πατριωτικές μας κορώνες όμως ποτέ δεν υπάρχει ένα λάβαρο με την εικόνα π.χ. του Περικλή. Το σημείο δόξας μας είναι ο Μέγας Αλέξανδρος, η Βυζαντινή αυτοκρατορία, η μεγάλη Ελλάδα. Τυχαίο? Καθόλου. Η ανθρωπότητα στο σύνολό της απέδειξε πως ένα μοντέλο άμεσης δημοκρατίας όπως το Αθηναϊκό ήταν και είναι απλά ένα ασύμβατο ξένο μόσχευμα στο σώμα της. Ένα κουστούμι που δεν ταιριάζει στη θρασύτητα και την απληστία της κορωνίδας της δημιουργίας όπως αυτοαποκαλείται ο εξελιγμένος πίθηκος.
Μια ιστορία αιματοβαμμένη που την πήγαν μπροστά ηγέτες σφαγιάδες, θρησκείες τιμωροί, άνθρωποι φτιαγμένοι από ματαιοδοξία και αρρωστημένο ναρκισσισμό. Και εκατομμύρια κοπάδια πρόθυμα να μισήσουν, να τιμωρήσουν, να εκτελέσουν, υποταγμένα σε μεγάλες ιδέες, μεγάλα οράματα, μεγάλες κατακτήσεις. Η Αθηναϊκή Δημοκρατία ήταν και παραμένει το μικρό αλλά αριστοτεχνικά φτιαγμένο σπίτια ανάμεσα στους απρόσωπους και σκοτεινούς ουρανοξύστες της ανθρωπότητας που λατρεύει το σκοτάδι, την ανελευθερία, το πόλεμο, την εξόντωση του ανθρώπου από τον άνθρωπο.
Είναι η ίδια ανθρωπότητα που λατρεύει τιμωρούς θεούς, που αναγνωρίζεται σε επτά θανάσιμα αμαρτήματα, που βάφει συνεχώς την επιφάνειά της με λαμπερά χρώματα και δυνατά αρώματα για να κρύψει τη βρώμα της. Είναι η ίδια ανθρωπότητα που λατρεύει ηγεμόνες κατακτητές κι όχι άρχοντες ενάρετους. Που σε κάθε ευκαιρία μετατρέπεται με μεγάλη άνεση από αδιάφορο συνένοχο σε ενεργό στρατιώτη του μίσους.
Χτίζεται μια ψευτοειρήνη, μια ψευτοδημοκρατία με χίλιους κόπους και ψέματα κι αρκεί ένα μικρό λάκτισμα για να επιθυμήσουν την επιστροφή στις παλιές καλές εποχές των στρατοπέδων και των αλυσίδων κάθε είδους. Οι άνθρωποι της ειρήνης νοιώθουν μόνιμα άβολα και ανασφαλείς στο σεβασμό που αυτή απαιτεί για να προχωρήσει. Μόλις δοθεί η ευκαιρία πετάνε με χαρά το κουστούμι της υποκριτικής συμφιλίωσης κι είναι έτοιμοι να μισήσουν και να τιμωρήσουν εκ νέου.
Είναι στο πετσί του ανθρώπου ο φασισμός. Ο ρατσισμός. Η ξενοφοβία. Το μίσος ανάμεσα στις διάφορες φατρίες. Ο χωρίς κανόνες ανταγωνισμός. Η επιβίωση του δυνατότερου, η εξόντωση του κατώτερου. Τα οράματα βίαιης επιβολής στους υπόλοιπους. Τα σχέδια πολέμου. Η απανθρωπιά στην καθημερινότητα. Η ανισότητα, η αδικία, η εκμετάλλευση του αδύνατου από τον ισχυρότερο. Η ανάδειξη του πιο αδίστακτου έναντι στον ενάρετο. Η κακόγουστη αλλά φανταχτερή εικόνα έναντι της ταπεινότερης αλλά πιο καλαίσθητης.
Ναι, υπήρξε μια δημοκρατία, ένα τοπικό πείραμα για να μπορεί να αποδεικνύει τι θα μπορούσε να δημιουργήσει ο άνθρωπος αν ξέφευγε από την σκλαβιά των κατώτερων ενστίκτων του κι έσκαβε λίγο βαθύτερα μέσα του. Αν αποφάσιζε να αποτινάξει από πάνω του το κτήνος που έχει αφήσει ελεύθερο να ορίζει τη ζωή του και τις πράξεις του. Όμως ο άνθρωπος αποφάσισε αλλιώς. Είναι τυχαίο που ακόμα μια φορά, στις παγκόσμιες ανακατατάξεις, στις νέες συμμαχίες που δημιουργούνται τα οράματα είναι πάλι ολοκληρωτισμοί, τιμωρίες, εκκαθαρίσεις, μίσος κι εκδίκηση? Είναι τυχαίο που αναπτύσσονται εκ νέου θεοκρατικές αυτοκρατορίες και ο κόσμος ψάχνει να βρει ηγέτες να τον οδηγήσουν σε νέες σταυροφορίες?
Είναι τυχαίο που αν ρωτήσουμε αυτή τη στιγμή εκατό άτομα τυχαία στο δρόμο δεν ξέρουν καν πότε υπήρξε η δημοκρατία που επικαλούνται πως δημιούργησαν οι παππούδες τους? Πως οι περισσότεροι δεν μπορούν να διαβάσουν ούτε ένα βιβλίο σε περίληψη για εκείνη την άλλη εποχή που φέρνουν στην επιφάνεια για να αποδείξουν ότι είναι ανώτεροι από τους υπόλοιπους λαούς? Πως είναι τόσο της μόδας βιβλία που μιλάνε για θεούς που θα επιλέξουν τους εκλεκτούς να διασώσουν από τη τελική μάχη? Οι εκλεκτοί λαοί. Οι κατώτεροι λαοί. Η Αποκάλυψη της κάθε θρησκείας όπου θα επιβιώσουν οι έχοντες συγκεκριμένο dna. Οι άγγελοι τιμωροί που θα φυλάξουν τα δικά μας παιδιά και θα σφάξουν τα υπόλοιπα. Το ίδιο οραματίζεται και η αμερικανική αυτοκρατορία, το ίδιο οραματίζεται και το 4ο ράιχ, το ίδιο οραματίζεται κι ο κίτρινος δράκος, το ίδιο οραματίζονται και απανταχού μάρτυρες στο μουσουλμανικό κόσμο, το ίδιο οραματίζονται και οι σιωνιστές επικυρίαρχοι.
Πόσοι όμως από όλα αυτά τα εκατομμύρια κοπαδιών, εθισμένων στη ματαιοδοξία μπορούν να συνειδητοποιήσουν το πόσο παραπλανητικά είναι όλα αυτά τα οράματα και να περάσουν το δικό τους προσωπικό δικαστήριο πριν γίνουν δικαστές των υπόλοιπων. Πόσοι ονειρεύονται ακόμα ένα κόσμο που ο άνθρωπος δεν θα χρειάζεται δεσμοφύλακες για να επιβιώνει με τους υπόλοιπους. Ένα κόσμο όπου η ατομικότητα θα είναι αυτονόητη αλλά με σεβασμό προς την ατομικότητα των υπόλοιπων. Με λίγα λόγια ένας κόσμος που θα δίνει την ευκαιρία στο κάθε άνθρωπο ξεχωριστά να βρει αυτό που είναι χωρίς να εμποδίζει τους υπόλοιπους να πράξουν το ίδιο. Ένα κόσμο όπου δεν θα προσπαθεί να αποδείξει αν ο ένας είναι καλύτερος από τον άλλον, αλλά όπου ο καθένας ξεχωριστά θα προσπαθεί να γίνει καλύτερος ο ίδιος και θα το αποδεικνύει με τις πράξεις του κι αυτό που θα προσφέρει στον εαυτό του και στο κοινωνικό σύνολο.
Δεν υπάρχει περίπτωση να γίνει κάτι τέτοιο. Γιατί δεν θέλουμε. Δεν έχουμε άγνοια του σωστού και του λάθους. Γνωρίζουμε πολύ καλά αλλά επιλέγουμε το λάθος. Δεν έχουμε δημιουργήσει μια σχέση αγάπης με τη ζωή αλλά μια σχέση καψούρας. Δεν θέλουμε να δημιουργήσουμε κοινωνίες συνεργασίας και συμφιλίωσης. Δεν νοιώθουμε αγάπη για τους άλλους. Δεν αγαπάμε καν τον εαυτό μας με υγιή τρόπο. Και μ΄αυτόν σε συνεχή πόλεμο είμαστε. Δεν θεμελιώνουμε μικρά και καλόγουστα σπίτια, αλλά κελιά ασφαλείας για να τιθασεύουμε τους φόβους μας. Ακόμα κι οι άνθρωποι που ονειρεύονται κάτι καλύτερο και δικαιότερο, στα όνειρά τους τσουβαλιάζουν τους υπόλοιπους στα μέτρα τα δικά τους. Ανταλλάσσουν τον ένα τύπο φασισμού με έναν άλλον. Δεν γκρεμίζουν τα στρατόπεδα. Οραματίζονται στρατόπεδα άλλου τύπου. Ανταλλάσσουν τους τωρινούς δεσμοφύλακες με άλλους. Κόβουν και ράβουν στα μέτρα τους και τα κουστούμια των υπόλοιπων. Πόσοι ονειρεύονται ένα κόσμο όπου ο καθένας θα έχει το δικαίωμα της προσωπικής του ελευθερίας και του σεβασμού της ελευθερίας των υπόλοιπων.
Δεν γίνεται. Γιατί αν ο άνθρωπος μπορούσε να πετύχει σαν μονάδα να πράττει το σοφότερο και το σωστότερο χωρίς να του το επιβάλλουν, θα έπρεπε να έχει αποτινάξει από πάνω του κάθε ψεύτικη επιθυμία. Κάθε βλαβερό "θέλω" Κι επειδή αυτό δεν μπορεί να το κάνει θα συνεχίσει να ψάχνει τα θέλω που έχουν δημιουργήσει οι μαζικοποιημένες συνειδήσεις και να επιλέγει κάποια από αυτές για να γίνει αποδεκτός στο συγκεκριμένο κοπάδι και να νοιώθει ασφαλής από τη δύναμη της συλλογικότητας. Και φυσικά θα πηγαίνει όπου αυτή τον πάει πειθόμενος για το αλάνθαστό της και για την ανωτερότητά της έναντι των υπόλοιπων.
Γιατί στην ουσία αν κοιτάξει κάποιος γύρω τι θα δει. Δυο τρεις συλλογικότητες που σέρνουν πίσω τους δισεκατομμύρια και στην ουσία η μόνη τους διαφορά είναι ο τρόπος που πλασάρουν το ίδιο προϊόν. Και όχι δεν είναι ένας απαισιόδοξος τρόπος σκέψης. Επί τέλους κάποια στιγμή θα πρέπει να σταματήσουμε να ονομάζουμε απαισιοδοξία της συνειδητοποίηση της σκληρής αλήθειας και αισιοδοξία την χαρά της άγνοιας. Δεν μπορούμε να αναζητήσουμε την αληθινή ομορφιά της ζωής αν πριν δεν συνειδητοποιήσουμε τη ψεύτικη ασχήμια της. Πρέπει να αρνηθούμε αυτό το σάπιο σύστημα που έχει κατασκευαστεί γύρω μας, χωρίς ελαφρυντικά, χωρίς μάταιες ελπίδες για καλυτέρευση, για να μπορέσουμε να παλέψουμε για κάτι διαφορετικό.
Όσο συνεχίζουμε να δίνουμε περιθώρια συγχώρεσης στην αθλιότητα, σ΄αυτήν θα κατοικούμε και θα προσπαθούμε να τη δικαιολογούμε για να μην παραδεχτούμε την ενοχή μας. Δεν μπορούμε να επικαλούμαστε το δικαίωμα στη χαλάρωση, τη ξεγνοιασιά, την αδιαφορία για ότι συμβαίνει γύρω μας, αρκεί εμείς να είμαστε καλά γιατί αυτό κάναμε πάντα μέχρι τώρα. Δεν έχουμε κοπιάσει καθόλου πνευματικά για να απαιτούμε διάλειμμα. Δεν έχουμε παλέψει να γκρεμίσουμε το σάπιο κατασκεύασμα για να ζητάμε και λίγη διασκέδαση από το κάματο. Μια ζωή χαλαρωμένοι με το εγώ μας είμαστε και ανίκανοι να αντιδράσουμε στα συνεχή θέλω του.
Ξέρετε, σαν μονάδα, θα μπορούσα να είμαι ξέγνοιαστη πια γιατί γνωρίζω τους τρόπους να το πετυχαίνω. Έχω ξεφύγει προ πολλού από διάφορες παγίδες και φυλακές. Θα μπορούσα να αράξω και να μου είναι αδιάφορο τι θα συμβεί γύρω μου. Δεν το κάνω γιατί θα νοιώσω μεγαλύτερη χαρά αν περισσότεροι άνθρωποι κερδίσουν την ελευθερία τους. Και πολλοί άλλοι άνθρωποι το ίδιο κάνουν. Υπάρχουν τα νέα παιδιά. Που δικαιούνται να ανακαλύψουν το τρόπο να ξεφύγουν από τα ψεύτικα δεσμά τους. Τα νέα παιδιά που έχουν περιθώριο να σχεδιάσουν από την αρχή το χάρτη και να ανακαλύψουν την αλήθεια που με το ζωντανό ένστικτό τους ακόμα αφουγκράζονται. Για αυτά τα παιδιά με νοιάζει. Που θέλουν να τα καταδικάσουν να ζήσουν στη χειρότερη άγνοια. Στο πιο θλιβερό σκοτάδι. Που θέλουν να τα πείσουν πως δεν έχουν τρόπο διαφυγής και πρέπει να σχεδιάσουν τη ζωή τους σε φαστ φουντ γνώσεις και φασόν κουστούμια.
Σ΄αυτούς τους νέους λέω "σκεφτείτε το κόσμο σαν να είσαστε ο μοναδικός κάτοικος" Τι θα κάνατε αν κανείς δεν σας υποδείκνυε κάτι, αν κανείς δεν έμπαινε στο δρόμο σας. Και κάντε το. Δεν γεννιόσαστε για να είστε υπάλληλοι κανενός. Αυτή η ανώνυμη εταιρεία που βλέπετε γύρω σας, δεν είναι δική σας, δεν σας αφορά και δεν σας υποχρεώνει τίποτα απολύτως να είστε στη δούλεψή της. Αν κάποιος συνειδητοποιήσει αυτή την απλή αλήθεια, ίσως βρει και τρόπους να ξεφύγει από αυτήν.
Σκεφτείτε πως αν στον άνθρωπο δόθηκε η δυνατότητα της γνώσης για να τη χρησιμοποιήσει για να καταστρέφει ότι βρίσκεται γύρω του, για να ικανοποιεί κούφιες ματαιοδοξίες, για να μισεί και να σκοτώνει, για να λειτουργεί εχθρικά με το περιβάλλον του, για να ασχολείται αποκλειστικά με ότι η επιδερμίδα του υποτάσσει, και να είναι μόνιμα σκλάβος ανικανοποίητων επιθυμιών και διεφθαρμένων οραμάτων, τότε η Φύση ή ο Θεός αν θέλετε ξοδεύτηκε άδικα για να κατασκευάσει απλά ένα λάθος, έναν ιό που μολύνει την υπόλοιπη δημιουργία και που δεν ενδιαφέρεται καν να διορθώσει. Αυτό είμαστε? (μερικές φορές σκέφτομαι πως η μεγάλη δική μου πλάνη είναι πως δεν παραδέχομαι πως η απάντηση στη συγκεκριμένη ερώτηση είναι ναι. Είδατε που στη πραγματικότητα είμαι αισιόδοξη τελικά ?)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου