Ηλίας Ιωακείμογλου...
Η διαδικασία του εκφασισμού της ελληνικής κοινωνίας, του κρατικού μηχανισμού και της Δεξιάς συνεχίζεται με αμείωτη ένταση μετά τις εκλογές. Η αστυνομία δρα πλέον ως ο νόμιμος βραχίονας της ναζιστικής βίας της ΧΑ και οι δικαστές, τουλάχιστον αρκετοί από αυτούς, συμμετέχουν στο κυνήγι μεταναστών. Ο πρωθυπουργός στέλνει τα ματ στην κατάληψη της χαλυβουργίας για να επιβάλουν δια ροπάλου το "δικαίωμα στην εργασία", και στο κέντρο της Αθήνας για να μαζέψουν "λαθρομετανάστες". Ο μέσος ακροδεξιός εκφωνεί τώρα άφοβα τα φασιστικά του ιδεολογήματα μετά από τα τριάντα επτά χρόνια ηθικής και ιδεολογικής απονομιμοποίησης που του είχε επιβάλλει η Μεταπολίτευση. Είναι η διαδικασία αυτή αντιστρέψιμη;
Στην ελληνική κοινωνία πραγματοποιήθηκε, στη διάρκεια των είκοσι τελευταίων ετών (με σημείο εκκίνησης τα μεγάλα συλλαλητήρια για την ελληνικότητα της Μακεδονίας στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1990), μια μοριακή κοινωνική αντεπανάσταση με την ανάπτυξη, κυρίως, του εθνικισμού και του ρατσισμού. Η ορμητική είσοδος της ΧΑ στην πολιτική σκηνή, που μετατοπίζει την ατζέντα ολόκληρης της Δεξιάς προς την ακροδεξιά, είναι απλώς η πολιτικοποίηση αυτής της μοριακής αντεπανάστασης (όπως εξάλλου συνέβαινε, με πιο ντροπαλό τρόπο, με τον ΛΑΟΣ). Είναι ταυτοχρόνως η απενοχοποίηση της Ακροδεξιάς, η απαλλαγή της από την ιδεολογική και ηθική περιθωριοποίηση που της είχε επιβάλλει η Μεταπολίτευση.
Ως εκ τούτου, η στροφή ενός σημαντικού τμήματος της κοινωνίας σε ρατσιστικές, εθνικιστικές και ναζιστικές αντιλήψεις είναι μια μακροχρόνια διαδικασία με μεγάλο βάθος, ισχυρές ιστορικές καταβολές που φτάνουν στον Εμφύλιο και στον Μεταξά, κοινωνικές ρίζες στα λαϊκά στρώματα και σημαντικό δυναμικό περαιτέρω ανάπτυξης καθώς η ΝΔ και η Ακροδεξιά είναι συγκοινωνούντα δοχεία.
Το άνω όριο της διαδικασίας ανάπτυξης αυτού του ιστορικού ρεύματος είναι η Αριστερά: πρώτον, η επιστροφή της στις μάζες, στις γειτονιές και στους κοινωνικούς αγώνες, εκεί όπου διεξάγονται, για να συγκροτήσει αντιφασιστικούς, αριστερούς, κοινωνικούς πυρήνες, δεύτερον, ο έλεγχος, από τη θέση αξιωματικής αντιπολίτευσης, της διαδικασίας του εκφασισμού στον κρατικό μηχανισμό (ιδιαίτερα στα σώματα ασφαλείας και στο δικαστικό σώμα), και τρίτον, η κυβέρνηση της Αριστεράς.
Το φθινόπωρο, οι κοινωνικοί αγώνες επανεκκινούν και θα αρχίσει η δοκιμασία αντοχής για την Αριστερά, ιδιαίτερα δε για τον Σύριζα που φέρει πλέον, εκ του μεγέθους του, το κύριο βάρος.
Η διαδικασία του εκφασισμού της ελληνικής κοινωνίας, του κρατικού μηχανισμού και της Δεξιάς συνεχίζεται με αμείωτη ένταση μετά τις εκλογές. Η αστυνομία δρα πλέον ως ο νόμιμος βραχίονας της ναζιστικής βίας της ΧΑ και οι δικαστές, τουλάχιστον αρκετοί από αυτούς, συμμετέχουν στο κυνήγι μεταναστών. Ο πρωθυπουργός στέλνει τα ματ στην κατάληψη της χαλυβουργίας για να επιβάλουν δια ροπάλου το "δικαίωμα στην εργασία", και στο κέντρο της Αθήνας για να μαζέψουν "λαθρομετανάστες". Ο μέσος ακροδεξιός εκφωνεί τώρα άφοβα τα φασιστικά του ιδεολογήματα μετά από τα τριάντα επτά χρόνια ηθικής και ιδεολογικής απονομιμοποίησης που του είχε επιβάλλει η Μεταπολίτευση. Είναι η διαδικασία αυτή αντιστρέψιμη;
Στην ελληνική κοινωνία πραγματοποιήθηκε, στη διάρκεια των είκοσι τελευταίων ετών (με σημείο εκκίνησης τα μεγάλα συλλαλητήρια για την ελληνικότητα της Μακεδονίας στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1990), μια μοριακή κοινωνική αντεπανάσταση με την ανάπτυξη, κυρίως, του εθνικισμού και του ρατσισμού. Η ορμητική είσοδος της ΧΑ στην πολιτική σκηνή, που μετατοπίζει την ατζέντα ολόκληρης της Δεξιάς προς την ακροδεξιά, είναι απλώς η πολιτικοποίηση αυτής της μοριακής αντεπανάστασης (όπως εξάλλου συνέβαινε, με πιο ντροπαλό τρόπο, με τον ΛΑΟΣ). Είναι ταυτοχρόνως η απενοχοποίηση της Ακροδεξιάς, η απαλλαγή της από την ιδεολογική και ηθική περιθωριοποίηση που της είχε επιβάλλει η Μεταπολίτευση.
Ως εκ τούτου, η στροφή ενός σημαντικού τμήματος της κοινωνίας σε ρατσιστικές, εθνικιστικές και ναζιστικές αντιλήψεις είναι μια μακροχρόνια διαδικασία με μεγάλο βάθος, ισχυρές ιστορικές καταβολές που φτάνουν στον Εμφύλιο και στον Μεταξά, κοινωνικές ρίζες στα λαϊκά στρώματα και σημαντικό δυναμικό περαιτέρω ανάπτυξης καθώς η ΝΔ και η Ακροδεξιά είναι συγκοινωνούντα δοχεία.
Το άνω όριο της διαδικασίας ανάπτυξης αυτού του ιστορικού ρεύματος είναι η Αριστερά: πρώτον, η επιστροφή της στις μάζες, στις γειτονιές και στους κοινωνικούς αγώνες, εκεί όπου διεξάγονται, για να συγκροτήσει αντιφασιστικούς, αριστερούς, κοινωνικούς πυρήνες, δεύτερον, ο έλεγχος, από τη θέση αξιωματικής αντιπολίτευσης, της διαδικασίας του εκφασισμού στον κρατικό μηχανισμό (ιδιαίτερα στα σώματα ασφαλείας και στο δικαστικό σώμα), και τρίτον, η κυβέρνηση της Αριστεράς.
Το φθινόπωρο, οι κοινωνικοί αγώνες επανεκκινούν και θα αρχίσει η δοκιμασία αντοχής για την Αριστερά, ιδιαίτερα δε για τον Σύριζα που φέρει πλέον, εκ του μεγέθους του, το κύριο βάρος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου