Κρεβάτια της χαράς, κρεβάτια του πόνου...

Μαριάννα Τζιαντζή...

Δωρεά σε δύο δημόσια νοσοκομεία της Τυνησίας έγιναν τα περίπου 300 νοσοκομειακά κρεβάτια, που χρησιμοποιήθηκαν στην τελετή έναρξης της Ολυμπιάδας του Λονδίνου. 

Επί τρεις ημέρες 15 εθελοντές ξήλωναν τα φωτιζόμενα με LED σεντόνια, τις μπαταρίες και τα καλώδια, ώστε τα κρεβάτια, γυμνά πια και λειτουργικά, να μεταφερθούν με οχτώ κοντέινερ στη Βόρεια Αφρική, εκεί όπου πέρυσι  άνθιζε η Επανάσταση των Γιασεμιών.

         Όσοι φίλοι μου άκουσαν τη μικρή αυτή είδηση είπαν ότι τουλάχιστον έτσι τα κρεβάτια αυτά θα πιάσουν τόπο και ούτε μίλησαν πικρόχολα για τη φιλάνθρωπη Δύση που χαρίζει στους αναξιοπαθούντες τα παλιά ρουχαλάκια της. Προσωπικά, αν ήμουν ασθενής και νοσηλευόμουν στο Νοσοκομείο Χαμπίς Μπουργκίμπα στην Τυνησία, δεν θα με χάλαγε η σκέψη ότι πάνω στο κρεβάτι μου χοροπηδούσε κάποτε ένα αληθινό πιτσιρίκι και ότι πλάι στα κάγκελα χόρευε μια αληθινή νοσοκόμα του βρετανικού ΕΣΥ. Δεν πιστεύω στη λεγόμενη αύρα ή στη θετική ενέργεια των ανθρώπων, των τόπων ή των αντικειμένων, όμως πιστεύω ότι υπάρχουν ευχάριστοι ή δυσάρεστοι συνειρμοί –και η σκηνοθετημένη αλλά όχι γελοία γιορτή του βρετανικού Εθνικού Συστήματος Υγείας (NHS) και του νοσοκομείου παίδων GOSH ήταν ένα κοινωνικό σχόλιο πρώτης γραμμής που αφορά όλο τον πλανήτη.

         Το κρεβάτι της χαράς, λοιπόν, γίνεται κρεβάτι του πόνου αλλά και της ελπίδας για γιατρειά, όμως εμείς στην Ελλάδα δεν χαρίζουμε κρεβάτια αλλά καταργούμε νοσοκομεία και κλίνες, εξαθλιώνουμε ασθενείς και νοσηλευτές. Μια που δεν μπορούμε να καταργήσουμε τις ασθένειες που επιβαρύνουν οικονομικά το κράτος, ας καταργήσουμε (ή ας νοικιάσουμε) τα νοσοκομεία, ας καταργήσουμε τα κρεβάτια, ας τα στείλουμε για σκραπ. Όποιος θέλει ποιοτική νοσηλεία, ας πάει στον ιδιωτικό τομέα.

         Περικοπές, καταργήσεις, συγχωνεύσεις, κατακερματισμός πολύτιμων υποδομών. Η κυβέρνηση δείχνει να πιστεύει ότι η Ελλάδα δεν χρειάζεται νοσοκομειακά κρεβάτια, μόνο πλαστικές ξαπλώστρες για να απλώνουμε τις κορμάρες μας και να χαιρόμαστε τον ήλιο και το αντιηλιακό μας. Με πρόσχημα τον εξορθολογισμό και τον περιορισμό της σπατάλης, σήμερα συντελείται ένα προμελετημένο κοινωνικό έγκλημα και, όσο και αν φαίνεται στομφώδες, οι ένοχοι σύντομα θα ανακαλύψουν ότι δεν θα υπάρξει έλεος για τα κρίματά τους.

(ΠΡΙΝ, "Το τέλος της αγοράς",  5-8-12)