Κωστας Καναβούρης απο την Αυγη...
Α, όχι. Στις μέρες μας δεν υπάρχουν νύχτες κρυστάλλων όπως τότε επί Ναζισμού στη Γερμανία, τότε στην προϊστορία της φρίκης. Τότε η φρίκη -επί προϊστορίας- ήταν πρωτόγονη. Τώρα δεν είναι έτσι. Τώρα η φρίκη εισήλθε εντός της Ιστορίας. Και δεν της χρειάζονται -ακόμα τουλάχιστον- νύχτες κρυστάλλων. Σήμερα της χρειάζονται τα κτήνη με τα κρυστάλλινα νύχια που ακουμπούν απαλά στα κρυστάλλινα πλήκτρα του προσωπικού τους εφιάλτη και το αίμα τρέχει σαν το ποτάμι. Φυσικά, το ότι το αίμα τρέχει σαν το ποτάμι δεν το γνωρίζουν τα κρυστάλλινα κτήνη με τα κρυστάλλινα νύχια πάνω στα κρυστάλλινα πλήκτρα της παγωμένης σκέψης τους και της κανονικής αφής τους. Μιας αφής που έχει καταψυχθεί διά παντός, ώστε τώρα να μη μιλάμε για την αίσθηση της αφής, αλλά για τον εφιάλτη της αφής που μεταλλάχθηκε σε άδηλο υλικό. Σε υλικό δηλαδή που κάποτε θα σπάσει χωρίς να αποκτήσει ιστορία. Θα σπάσει ξαφνικά, γιατί εν τω μεταξύ η ύλη της καθημερινής ανθρωπότητας θα έχει μετακινηθεί ανεπαισθήτως, όπως σοφά διδάσκουν οι ποιητές, αλλά τα κρυστάλλινα κτήνη με την κρυστάλλινη αφή δεν ξέρουν από ποίηση. Ξέρουν μόνο το κρύσταλλο της ψυχής τους, που κόβει στα δύο τη ζωή και αποκόπτει τις άπειρες αμφιμημερείς διασυνδέσεις και αλληλοεπιδράσεις ανάμεσα στις ποιότητες και προπαντός στο υπόστρωμα -τη ζείδωρη ύλη- των ποιοτήτων που είναι οι ποσότητες.
Θέλω να πω ότι τα κτήνη με τα κρυστάλλινα νύχια, επειδή δεν νιώθουν, αδυνατούν να θερμανθούν ή να ψυχραθούν από τις μεγάλες αφηγηματικές τομές των ιεραρχήσεων που απασχολούν το σώμα του καθενός, είτε το καταλαβαίνει είτε όχι. Αδυνατούν να αισθανθούν την τριβή μεταξύ Μεγάλης Ζωής που είναι το γενικό σύστημα και της Μικρής Ζωής που είναι η καθημερινότητα, αυτή η βαθύτατατα ανακλαστική και ταυτοχρόνως βαθύτατα απορροφητική συνθήκη όλων των αξιακών συστημάτων. Όλων των αιφνίδιων μετατροπών και όλων των ανεξήγητων θρήνων της λογικής πάνω στα πτώματα ρομαντικών ελπίδων ή φρενιτιωδών στιγμών της επανάστασης. Ψιλά γράμματα για τα κτήνη με τα κρυστάλλινα νύχια. Όλα μια νεκρική εξίσωση, πάνω από μια πεδιάδα που μοιάζει με θάλασσα, αλλά δεν είναι. Είναι η ψυχρή ακαμψία κρυστάλλων ενός ακατανόητου (και γι' αυτό ανόητου) πολυελαίου που ίπταται σαν να ξέφυγε από κηδεία του τελευταίου επιγόνου φανταστικής αυτοκρατορίας χωρίς ίχνη μήτε στο παραμύθι των παιδιών. Γιατί τα παιδιά έχουν σοβαρότερες ασχολίες: να δουν τι έχει ο κόσμος από μέσα ώστε να τον ξαναφτιάξουν. Δηλαδή να απολαύσουν το αφήγημα της Μικρής Ζωής, που χωρίς αυτήν η Μεγάλη Ζωή, η μεγάλη οδός της ύπαρξης δεν είναι δυνατόν να γίνει κατανοητή. Και, επομένως, δεν είναι δυνατόν να υπάρξει Ιστορία.
Ακριβώς αυτό σχίζουν (χωρίς να νιώθουν ότι προκαλούν και τον δικό τους θάνατο) τα κρυστάλλινα κτήνη με τα κρυστάλλινα νύχια: σχίζουν τις διαφορές, αδρανοποιούν τις ποσότητες, καταργούν ακόμα και τον φόβο, τον ιερό φόβο θέλω να πω, του έρωτος προς το άγνωστο όλον, παγώνοντας όλα τα ανύσματα μεταξύ ελπίδας και απελπισίας, μεταξύ ρήξης και ενσωμάτωσης, μεταξύ σθένους και ασθένειας, καθώς και άλλα πολλά απ' όπου εκπηγάζει ο γλυκύς θάνατος της καθ' ημάς αθανασίας. Αλλά αυτό είναι ο φασισμός. Ή μάλλον σ' αυτό το κρίσιμο σημείο συμβαίνει ο φασισμός: στη βίαιη εξίσωση των ανυσμάτων, όλων των ανυσμάτων υπό τη λαγνεία ενός απόλυτου τιμωρητικου Θεού και όχι υπό την κρίση ενός καθολικού ιστορικού υποκειμένου που δεν τιμωρεί, αλλά ανοίγεται, που δεν ανέχεται, αλλά κατανοεί εφευρίσκοντας διαρκώς τον εαυτό του, που δεν υποπίπτει, αλλά εγκύπτει στο τραύμα της Μικρής Ζωής συμπεραίνοντας τα Μεγάλα Τραύματα που προκαλούνται από την αφή των ανθρώπων μεταξύ τους. Από σάρκα πάνω σε σάρκα, από σάρκα μέσα σε σάρκα με τον τρόπο του θαύματος, άλλως υπάρχει μόνο κρύσταλλο και μόνο φρίκη και μόνο θάνατος.
Για τέτοια αφή των κρυστάλλων μάς μιλούν τα κρυστάλλινα κτήνη με τα κρυστάλλινα νύχια και την κρυστάλλινη λογική τους, που είναι γεμάτη από δεδομένα παραγωγής παγωμένων αριθμών, αλλά δεν διαθέτουν στο σώμα ούτε μια σταγόνα αίματος. Γιατί το θέλουν νεκρό. Κρύσταλλο παγωμένο σαν αμυδρό φως σε εγκαταλελειμμένο ξενοδοχείο παρηκμασμένης λουτροπόλεως. Άδειος χώρος. Ακατάγραπτος. Ό,τι έγινε δεν είχε σημασία. Άρα δεν υπήρξε ποτέ. Κάποιος αχνός απόηχος μονάχα από μπιλιές μιας φρίκης μακρινής που έκατσε στο ζερό. Στο μαύρο. Κάποιος απόηχος από βουβές εκατόμβες και έως εκεί. Η Ιστορία δεν υπήρξε ποτέ. Η Ιστορία είναι ένα τεράστιο μαύρο ζερό των αφηγήσεων, που καταπίνει τα ανύσματα και δεν αφήνει ίχνη. Μόνο ο κομψός ήχος των κρυστάλλινων ανεξιχνίαστων φόνων ακούγεται μέσα στην Ιστορία. Ένας ήχος που ακούει το γηρασμένο υπηρετικό προσωπικό των εγκαταλελειμμένων λουτροπόλεων και φρίττει από νοσταλγία θανάτου. Και διηγείται το τίποτα υπό το φως των κρυστάλλων, ενώ ακούγεται μέσα στο σκοτάδι της Ιστορίας ο κρυστάλλινος ήχος της ρουλέτας και η μπίλια που είναι καμωμένη από μαύρο κρύσταλλο θα καθίσει και πάλι στο μαύρο ζερό. Έως τότε, ο καθένας μπορεί να ποντάρει. Δημοκρατία έχουμε.
ΠΛΑΓΙΟΣ
Ό,τι έγινε δεν είχε σημασία. Άρα δεν υπήρξε ποτέ. Κάποιος αχνός απόηχος μονάχα από μπιλιές μιας φρίκης μακρινής που έκατσε στο ζερό. Στο μαύρο. Κάποιος απόηχος από βουβές εκατόμβες και έως εκεί. Η Ιστορία δεν υπήρξε ποτέ.
Θέλω να πω ότι τα κτήνη με τα κρυστάλλινα νύχια, επειδή δεν νιώθουν, αδυνατούν να θερμανθούν ή να ψυχραθούν από τις μεγάλες αφηγηματικές τομές των ιεραρχήσεων που απασχολούν το σώμα του καθενός, είτε το καταλαβαίνει είτε όχι. Αδυνατούν να αισθανθούν την τριβή μεταξύ Μεγάλης Ζωής που είναι το γενικό σύστημα και της Μικρής Ζωής που είναι η καθημερινότητα, αυτή η βαθύτατατα ανακλαστική και ταυτοχρόνως βαθύτατα απορροφητική συνθήκη όλων των αξιακών συστημάτων. Όλων των αιφνίδιων μετατροπών και όλων των ανεξήγητων θρήνων της λογικής πάνω στα πτώματα ρομαντικών ελπίδων ή φρενιτιωδών στιγμών της επανάστασης. Ψιλά γράμματα για τα κτήνη με τα κρυστάλλινα νύχια. Όλα μια νεκρική εξίσωση, πάνω από μια πεδιάδα που μοιάζει με θάλασσα, αλλά δεν είναι. Είναι η ψυχρή ακαμψία κρυστάλλων ενός ακατανόητου (και γι' αυτό ανόητου) πολυελαίου που ίπταται σαν να ξέφυγε από κηδεία του τελευταίου επιγόνου φανταστικής αυτοκρατορίας χωρίς ίχνη μήτε στο παραμύθι των παιδιών. Γιατί τα παιδιά έχουν σοβαρότερες ασχολίες: να δουν τι έχει ο κόσμος από μέσα ώστε να τον ξαναφτιάξουν. Δηλαδή να απολαύσουν το αφήγημα της Μικρής Ζωής, που χωρίς αυτήν η Μεγάλη Ζωή, η μεγάλη οδός της ύπαρξης δεν είναι δυνατόν να γίνει κατανοητή. Και, επομένως, δεν είναι δυνατόν να υπάρξει Ιστορία.
Ακριβώς αυτό σχίζουν (χωρίς να νιώθουν ότι προκαλούν και τον δικό τους θάνατο) τα κρυστάλλινα κτήνη με τα κρυστάλλινα νύχια: σχίζουν τις διαφορές, αδρανοποιούν τις ποσότητες, καταργούν ακόμα και τον φόβο, τον ιερό φόβο θέλω να πω, του έρωτος προς το άγνωστο όλον, παγώνοντας όλα τα ανύσματα μεταξύ ελπίδας και απελπισίας, μεταξύ ρήξης και ενσωμάτωσης, μεταξύ σθένους και ασθένειας, καθώς και άλλα πολλά απ' όπου εκπηγάζει ο γλυκύς θάνατος της καθ' ημάς αθανασίας. Αλλά αυτό είναι ο φασισμός. Ή μάλλον σ' αυτό το κρίσιμο σημείο συμβαίνει ο φασισμός: στη βίαιη εξίσωση των ανυσμάτων, όλων των ανυσμάτων υπό τη λαγνεία ενός απόλυτου τιμωρητικου Θεού και όχι υπό την κρίση ενός καθολικού ιστορικού υποκειμένου που δεν τιμωρεί, αλλά ανοίγεται, που δεν ανέχεται, αλλά κατανοεί εφευρίσκοντας διαρκώς τον εαυτό του, που δεν υποπίπτει, αλλά εγκύπτει στο τραύμα της Μικρής Ζωής συμπεραίνοντας τα Μεγάλα Τραύματα που προκαλούνται από την αφή των ανθρώπων μεταξύ τους. Από σάρκα πάνω σε σάρκα, από σάρκα μέσα σε σάρκα με τον τρόπο του θαύματος, άλλως υπάρχει μόνο κρύσταλλο και μόνο φρίκη και μόνο θάνατος.
Για τέτοια αφή των κρυστάλλων μάς μιλούν τα κρυστάλλινα κτήνη με τα κρυστάλλινα νύχια και την κρυστάλλινη λογική τους, που είναι γεμάτη από δεδομένα παραγωγής παγωμένων αριθμών, αλλά δεν διαθέτουν στο σώμα ούτε μια σταγόνα αίματος. Γιατί το θέλουν νεκρό. Κρύσταλλο παγωμένο σαν αμυδρό φως σε εγκαταλελειμμένο ξενοδοχείο παρηκμασμένης λουτροπόλεως. Άδειος χώρος. Ακατάγραπτος. Ό,τι έγινε δεν είχε σημασία. Άρα δεν υπήρξε ποτέ. Κάποιος αχνός απόηχος μονάχα από μπιλιές μιας φρίκης μακρινής που έκατσε στο ζερό. Στο μαύρο. Κάποιος απόηχος από βουβές εκατόμβες και έως εκεί. Η Ιστορία δεν υπήρξε ποτέ. Η Ιστορία είναι ένα τεράστιο μαύρο ζερό των αφηγήσεων, που καταπίνει τα ανύσματα και δεν αφήνει ίχνη. Μόνο ο κομψός ήχος των κρυστάλλινων ανεξιχνίαστων φόνων ακούγεται μέσα στην Ιστορία. Ένας ήχος που ακούει το γηρασμένο υπηρετικό προσωπικό των εγκαταλελειμμένων λουτροπόλεων και φρίττει από νοσταλγία θανάτου. Και διηγείται το τίποτα υπό το φως των κρυστάλλων, ενώ ακούγεται μέσα στο σκοτάδι της Ιστορίας ο κρυστάλλινος ήχος της ρουλέτας και η μπίλια που είναι καμωμένη από μαύρο κρύσταλλο θα καθίσει και πάλι στο μαύρο ζερό. Έως τότε, ο καθένας μπορεί να ποντάρει. Δημοκρατία έχουμε.
ΠΛΑΓΙΟΣ
Ό,τι έγινε δεν είχε σημασία. Άρα δεν υπήρξε ποτέ. Κάποιος αχνός απόηχος μονάχα από μπιλιές μιας φρίκης μακρινής που έκατσε στο ζερό. Στο μαύρο. Κάποιος απόηχος από βουβές εκατόμβες και έως εκεί. Η Ιστορία δεν υπήρξε ποτέ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου