Του Δημήτρη Παρθένη απο την Αυγη...
Η χώρα έχει μπει για τα καλά σε ένα αδιέξοδο που την οδηγεί στην καταστροφή. Η σύγχρονη τριανδρία της αδιέξοδης νεοφιλελεύθερης διακυβέρνησης καθημερινά αποδεικνύει πως η συγκολλητική της ουσία δεν είναι παρά η άθροιση των επικίνδυνων και αρρωστημένων φιλοδοξιών των μελών της και, δυστυχώς, τίποτα άλλο... Ο λαός, η κοινωνία δεν είναι άμοιροι ευθυνών κι όποιος το ξεχνά δημαγωγεί συστηματικά. Άλλωστε η απάθεια κι ο καναπές μαζί με τον ραγιαδισμό κυριαρχούν στην κοινωνία της συναινετικής συνενοχής.
Παράλληλα, η έλλειψη παιδείας οδηγεί καθημερινά κομμάτια της κοινωνίας στον εκφασισμό και τον ναζισμό. Ξυρισμένα κεφάλια με βερμούδες γκρίζας παραλλαγής παίρνουν τον «νόμο» στα χέρια τους, καταδιώκουν μετανάστες, σκοτώνουν ανενόχλητοι, αν όχι υποστηριζόμενοι από κομμάτια μιας αστυνομίας, που αμείβεται με 600 ευρώ για να διατηρήσει την «τάξη». Στις περισσότερες περιπτώσεις είναι ψυχοπαθολογικές φιγούρες μιας καθημερινά αυξανόμενης κοινωνικής παθολογίας. Την ίδια ώρα, οι πολιτικοί ταγοί αναζητούν μετακλητούς και μόνιμους υπαλλήλους του κοινοβουλίου της ντροπής στα οικογενειακά τους περιβάλλοντα.
Με προβιές «σοβαροφάνειας» και «επιστημονικοφάνειας», τα κοράκια που καταβάλουν 45 ευρώ φόρο τον χρόνο ροκανίζουν ανενόχλητα το κουφάρι μιας πατρίδας που ο επιθανάτιος ρόγχος της μπλέκεται με τις φωνασκίες τής κατώτερης των περιστάσεων ηγεσίας. Η μόνη ελπίδα η Αριστερά, ποια Αριστερά όμως; Ο Μάης κι ο Ιούνης ανέδειξαν το ΣΥΡΙΖΑ σαν το όχημα της Αριστεράς που θα φέρει στο προσκήνιο μια αριστερή διακυβέρνηση, με στόχο μια διαφορετική προοπτική. Ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ μπαίνει σε μια τροχιά εσωτερικού ανασχηματισμού στοχεύοντας σε μια δομή πιο στέρεας ενοποίησης του πολιτικού του λόγου. Στην πράξη, όμως, οι ίδιοι εμείς που στηρίζουμε αυτή την προοπτική νιώθουμε πολλές φορές σαστισμένοι από αιφνίδια μικρότερα και μεγαλύτερα γεγονότα που φαντάζουν αποπροσανατολιστικά στη δίνη των γεγονότων που μας κατακλύζουν καθημερινά.
Η Αριστερά για την οποία διψούν οι πολίτες δεν είναι μια δύναμη που θα ακολουθεί την πεπατημένη, δεν θα μεμψιμοιρεί με εύκολους αριστερούς λαϊκισμούς... Ποιο το πρόβλημα που συναντήθηκε ο Αλέξης Τσίπρας με τον πρόεδρο του Ισραήλ Σιμόν Πέρες; Μήπως η Αριστερά, εξαιτίας αυτής της συνάντησης, έπαψε να 'ναι αλληλέγγυα στον αγώνα του παλαιστινιακού λαού; Όσοι βρεθήκαμε στην πράξη αλληλέγγυοι στο ξεκίνημα της πρώτης Ιντιφάντα ήδη από το 1987 δεν νιώσαμε κατά κανένα τρόπο ότι προδίδονται οι αρχές ή οι αγώνες στους οποίους συμμετείχαμε μετά τη συνάντηση Τσίπρα - Πέρες.
Ποιο είναι το μείζον και ποιο το έλασσον στην παρουσία των ΜΑΤ στην Ύδρα; Είναι θεμιτό να κρατούνται οι οικονομικοί ελεγκτές -ενδεχομένως κάποιοι εξ’ αυτών και επίορκοι- από τους μπράβους των φοροφυγάδων νταήδων επιχειρηματιών. Αν τα ΜΑΤ χτυπούσαν τους χρυσαυγίτες δολοφόνους των μεταναστών πάλι θα μας ενοχλούσαν; Γιατί η Αριστερά έδειξε αδυναμία να απαντήσει στην πράξη στην αθλιότητα των διορισμών της Βουλής;
Η Αριστερά που έχει ανάγκη ο λαός μας θα πρέπει να είναι αποφασισμένη να έρθει σε ρήξη με την κυρίαρχη δημοσιοϋπαλληλική νομενκλατούρα, η οποία σε συνεργασία με το κίβδηλο πολιτικό κατεστημένο οδήγησαν τον τόπο μας σε αυτή τη χωρίς προηγούμενο κατρακύλα. Μια τέτοια ανατροπή δεν μπορεί να γίνει με την υπόθαλψη της συνδικαλιστικής καμαρίλας των προηγουμένων χρόνων που αναζητά να συνεχίσει τη σαπροφυτική της λειτουργία σε νέες πολιτικές στέγες... Δεν είναι τυχαίο που προτεραιότητες, μιας οικο-αριστερής πολιτικής σκοπιάς υποστέλλονται στον βωμό μιας αμφίβολης πολιτικής σύνθεσης, όπου υπεισέρχεται το κριτήριο κάλυψης των «δικαιωμάτων» συγκεκριμένων κατηγοριών εργαζομένων, οι οποίοι βεβαίως έχουν σαφώς αναχρονιστικές και συντεχνιακές αναλύσεις στη διαχείριση σημαντικών οικολογικών θεμάτων (ενέργεια, απορρίμματα).
Η Αριστερά που έχει ανάγκη ο τόπος είναι μια δύναμη που θα επιχειρήσει να αναζωπυρώσει την απαξιωμένη για χρόνια παραγωγική βάση της χώρας. Είναι μια πολιτική συνισταμένη που θα ωθήσει τον αγροτικό κόσμο ξανά στην καλλιέργεια της γης, που θα στηρίξει νέους να στραφούν στον πρωτογενή τομέα με όρους βιολογικής παραγωγής τόσο στη γεωργία όσο και στην κτηνοτροφία. Αυτή η δύναμη καλείται να ξαναχτίσει από τα συντρίμμια, να δημιουργήσει ξανά μεταποίηση, να σπρώξει τη χώρα στην πολυπόθητη ανάπτυξη, πάντα υπό όρους κοινωνικού ελέγχου και σεβασμού του περιβάλλοντος.
Η Αριστερά που ποθούν τα υγιή τμήματα της κοινωνίας μας θα ανακόψει τον μαρασμό και την αιμορραγία προς το εξωτερικό των νέων επιστημόνων, θα τους προσανατολίσει να συνδεθούν παραγωγικά με τον αγροτικό κόσμο, θα τους στρατεύσει στην αποκατάσταση του ρημαγμένου οικιστικού περιβάλλοντος. Θα τους κατευθύνει στη διαχείριση, στην κοινωνική ένταξη και στην αντιμετώπιση του τεράστιου, εκρηκτικού κοινωνικού προβλήματος της μετανάστευσης, χωρίς λαϊκισμούς. Θα μετατρέψει τη νέα γενιά σε μοχλό καταλυτικού μετασχηματισμού και ανατροπής του σάπιου πολιτικού συστήματος και των αναποτελεσματικών κρατικών δομών, με όραμα μια νέα παραγωγική βάση.
Η Αριστερά που ονειρευόμαστε οφείλει να λειτουργήσει ως μια βαθιά αντισυστημική δύναμη που θα χτυπήσει στην πράξη τη διαπλοκή και τη διαφθορά. Οφείλει να αναζητήσει νέες θεσμικές θωρακίσεις, να δημιουργήσει μηχανισμούς ανατροπής και να τσακίσει τους μηχανισμούς συνενοχής που διατρέχουν οριζόντια το πολιτικό σύστημα.
Αυτή η Αριστερά υπάρχει; Αν υπάρχει και δεν τη βλέπουμε, είναι πρόβλημα. Αν όμως δεν υπάρχει, θα πρέπει να εργαστούμε όλοι για να τη φτιάξουμε...
Η Αριστερά που ονειρευόμαστε οφείλει να λειτουργήσει ως μια βαθιά αντισυστημική δύναμη που θα χτυπήσει στην πράξη τη διαπλοκή και τη διαφθορά. Οφείλει να αναζητήσει νέες θεσμικές θωρακίσεις
Παράλληλα, η έλλειψη παιδείας οδηγεί καθημερινά κομμάτια της κοινωνίας στον εκφασισμό και τον ναζισμό. Ξυρισμένα κεφάλια με βερμούδες γκρίζας παραλλαγής παίρνουν τον «νόμο» στα χέρια τους, καταδιώκουν μετανάστες, σκοτώνουν ανενόχλητοι, αν όχι υποστηριζόμενοι από κομμάτια μιας αστυνομίας, που αμείβεται με 600 ευρώ για να διατηρήσει την «τάξη». Στις περισσότερες περιπτώσεις είναι ψυχοπαθολογικές φιγούρες μιας καθημερινά αυξανόμενης κοινωνικής παθολογίας. Την ίδια ώρα, οι πολιτικοί ταγοί αναζητούν μετακλητούς και μόνιμους υπαλλήλους του κοινοβουλίου της ντροπής στα οικογενειακά τους περιβάλλοντα.
Με προβιές «σοβαροφάνειας» και «επιστημονικοφάνειας», τα κοράκια που καταβάλουν 45 ευρώ φόρο τον χρόνο ροκανίζουν ανενόχλητα το κουφάρι μιας πατρίδας που ο επιθανάτιος ρόγχος της μπλέκεται με τις φωνασκίες τής κατώτερης των περιστάσεων ηγεσίας. Η μόνη ελπίδα η Αριστερά, ποια Αριστερά όμως; Ο Μάης κι ο Ιούνης ανέδειξαν το ΣΥΡΙΖΑ σαν το όχημα της Αριστεράς που θα φέρει στο προσκήνιο μια αριστερή διακυβέρνηση, με στόχο μια διαφορετική προοπτική. Ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ μπαίνει σε μια τροχιά εσωτερικού ανασχηματισμού στοχεύοντας σε μια δομή πιο στέρεας ενοποίησης του πολιτικού του λόγου. Στην πράξη, όμως, οι ίδιοι εμείς που στηρίζουμε αυτή την προοπτική νιώθουμε πολλές φορές σαστισμένοι από αιφνίδια μικρότερα και μεγαλύτερα γεγονότα που φαντάζουν αποπροσανατολιστικά στη δίνη των γεγονότων που μας κατακλύζουν καθημερινά.
Η Αριστερά για την οποία διψούν οι πολίτες δεν είναι μια δύναμη που θα ακολουθεί την πεπατημένη, δεν θα μεμψιμοιρεί με εύκολους αριστερούς λαϊκισμούς... Ποιο το πρόβλημα που συναντήθηκε ο Αλέξης Τσίπρας με τον πρόεδρο του Ισραήλ Σιμόν Πέρες; Μήπως η Αριστερά, εξαιτίας αυτής της συνάντησης, έπαψε να 'ναι αλληλέγγυα στον αγώνα του παλαιστινιακού λαού; Όσοι βρεθήκαμε στην πράξη αλληλέγγυοι στο ξεκίνημα της πρώτης Ιντιφάντα ήδη από το 1987 δεν νιώσαμε κατά κανένα τρόπο ότι προδίδονται οι αρχές ή οι αγώνες στους οποίους συμμετείχαμε μετά τη συνάντηση Τσίπρα - Πέρες.
Ποιο είναι το μείζον και ποιο το έλασσον στην παρουσία των ΜΑΤ στην Ύδρα; Είναι θεμιτό να κρατούνται οι οικονομικοί ελεγκτές -ενδεχομένως κάποιοι εξ’ αυτών και επίορκοι- από τους μπράβους των φοροφυγάδων νταήδων επιχειρηματιών. Αν τα ΜΑΤ χτυπούσαν τους χρυσαυγίτες δολοφόνους των μεταναστών πάλι θα μας ενοχλούσαν; Γιατί η Αριστερά έδειξε αδυναμία να απαντήσει στην πράξη στην αθλιότητα των διορισμών της Βουλής;
Η Αριστερά που έχει ανάγκη ο λαός μας θα πρέπει να είναι αποφασισμένη να έρθει σε ρήξη με την κυρίαρχη δημοσιοϋπαλληλική νομενκλατούρα, η οποία σε συνεργασία με το κίβδηλο πολιτικό κατεστημένο οδήγησαν τον τόπο μας σε αυτή τη χωρίς προηγούμενο κατρακύλα. Μια τέτοια ανατροπή δεν μπορεί να γίνει με την υπόθαλψη της συνδικαλιστικής καμαρίλας των προηγουμένων χρόνων που αναζητά να συνεχίσει τη σαπροφυτική της λειτουργία σε νέες πολιτικές στέγες... Δεν είναι τυχαίο που προτεραιότητες, μιας οικο-αριστερής πολιτικής σκοπιάς υποστέλλονται στον βωμό μιας αμφίβολης πολιτικής σύνθεσης, όπου υπεισέρχεται το κριτήριο κάλυψης των «δικαιωμάτων» συγκεκριμένων κατηγοριών εργαζομένων, οι οποίοι βεβαίως έχουν σαφώς αναχρονιστικές και συντεχνιακές αναλύσεις στη διαχείριση σημαντικών οικολογικών θεμάτων (ενέργεια, απορρίμματα).
Η Αριστερά που έχει ανάγκη ο τόπος είναι μια δύναμη που θα επιχειρήσει να αναζωπυρώσει την απαξιωμένη για χρόνια παραγωγική βάση της χώρας. Είναι μια πολιτική συνισταμένη που θα ωθήσει τον αγροτικό κόσμο ξανά στην καλλιέργεια της γης, που θα στηρίξει νέους να στραφούν στον πρωτογενή τομέα με όρους βιολογικής παραγωγής τόσο στη γεωργία όσο και στην κτηνοτροφία. Αυτή η δύναμη καλείται να ξαναχτίσει από τα συντρίμμια, να δημιουργήσει ξανά μεταποίηση, να σπρώξει τη χώρα στην πολυπόθητη ανάπτυξη, πάντα υπό όρους κοινωνικού ελέγχου και σεβασμού του περιβάλλοντος.
Η Αριστερά που ποθούν τα υγιή τμήματα της κοινωνίας μας θα ανακόψει τον μαρασμό και την αιμορραγία προς το εξωτερικό των νέων επιστημόνων, θα τους προσανατολίσει να συνδεθούν παραγωγικά με τον αγροτικό κόσμο, θα τους στρατεύσει στην αποκατάσταση του ρημαγμένου οικιστικού περιβάλλοντος. Θα τους κατευθύνει στη διαχείριση, στην κοινωνική ένταξη και στην αντιμετώπιση του τεράστιου, εκρηκτικού κοινωνικού προβλήματος της μετανάστευσης, χωρίς λαϊκισμούς. Θα μετατρέψει τη νέα γενιά σε μοχλό καταλυτικού μετασχηματισμού και ανατροπής του σάπιου πολιτικού συστήματος και των αναποτελεσματικών κρατικών δομών, με όραμα μια νέα παραγωγική βάση.
Η Αριστερά που ονειρευόμαστε οφείλει να λειτουργήσει ως μια βαθιά αντισυστημική δύναμη που θα χτυπήσει στην πράξη τη διαπλοκή και τη διαφθορά. Οφείλει να αναζητήσει νέες θεσμικές θωρακίσεις, να δημιουργήσει μηχανισμούς ανατροπής και να τσακίσει τους μηχανισμούς συνενοχής που διατρέχουν οριζόντια το πολιτικό σύστημα.
Αυτή η Αριστερά υπάρχει; Αν υπάρχει και δεν τη βλέπουμε, είναι πρόβλημα. Αν όμως δεν υπάρχει, θα πρέπει να εργαστούμε όλοι για να τη φτιάξουμε...
Η Αριστερά που ονειρευόμαστε οφείλει να λειτουργήσει ως μια βαθιά αντισυστημική δύναμη που θα χτυπήσει στην πράξη τη διαπλοκή και τη διαφθορά. Οφείλει να αναζητήσει νέες θεσμικές θωρακίσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου