Υποδεδιώτα όρνεα, κοινώς φοβιτσιάρες κότες στη Ζωή μας, ειδικώς και εν γένει...

Κώστας Κρεμμύδας απο την στηλη Ξουθου και Μενανδρου γωνια, της Εποχης...

Και θλίψη αισθάνομαι βαριά / στην πατρική κακομοιριά / που κληρονόμησαν τιμή μεγάλη / και μας την άφησαν σ’ αυτό το χάλι[…]
Μα τι θα κάνω για να νικήσω / πες μου, δεν θα ’μαι άξιος να ζήσω, / εάν δεν πάρω με κάθε τρόπον / τη βασιλεία [θεών κι ανθρώπων].

(«Οι Όρνιθες»,
μετ. Πολύβιος Δημητρακόπουλος)

Δεν εί­ναι ο πλε­ο­να­σμός αλ­λά η έμ­φα­ση που ε­πι­βάλ­λει τον προσ­διο­ρι­σμό της κό­τας. Αν ή­μα­σταν γεν­ναίοι, δεν θα τους «προ­σκυ­νού­σα­με με χά­ρη», αλ­λά θα κά­να­με δη­λώ­σεις σαν τον Κου­βέ­λη, έ­ξω α­π’ το Μέ­γα­ρο Σα­μα­ρά, του τύ­που «Η τρόι­κα πρέ­πει να στα­μα­τή­σει να ε­πι­τί­θε­ται στην ελ­λη­νι­κή κοι­νω­νία». Θα κου­νά­γα­με το δά­χτυ­λο, (την ί­δια στιγ­μή που θα τους κλεί­να­με το μά­τι), προς συ­νε­τι­σμό των α­φρό­νων, που ε­τοι­μά­ζο­νται για άλ­λη μια φο­ρά να μας γο­να­τί­σουν, κα­τά τη γνω­στή α­πει­λή: «Θα σε σφά­ξω στο γό­να­το». Κι αυ­τοί συ­μπά­σχουν, κα­τά το «εί­ναι αρ­γά για δά­κρυα Αγγέ­λα/ πά­ρε τις κού­κλες σου και γέ­λα». Ας μη το δεί­χνουν. Αλλά μία εί­ναι η λύ­ση για να μεί­νου­με στο ευ­ρώ, οι ευ­ρωεί­λω­τες, του Ευ­ρώ­τα. Πριν τον Καιά­δα; Αμφι­βάλ­λω.
Αφού οι πο­λι­τι­κοί θε­α­τρί­ζο­νται, για­τί να μην α­να­ζη­τή­σει κι ο λαός («άν­θρω­ποι μαυ­ρό­ζωοι, ό­μοιοι με φύλ­λα που πέ­φτουν λα­σπο­ζύ­μω­τα και ά­ψυ­χα στο χώ­μα, έ­θνη α­πό ί­σκιους, πλά­σμα­τα ε­φή­με­ρα», ό­πως μας θέ­λουν), στο θέ­α­τρο τον α­πό μη­χα­νής θεό του; Δεν εί­ναι καλ­λι­τε­χνι­κά τα κί­νη­τρά μου, άλ­λω­στε την Αρι­στε­ρά πο­σώς εν­δια­φέ­ρει η τέ­χνη, ό­πως εν συ­ντο­μία ε­ξέ­θε­σα άλ­λη φο­ρά ε­δώ, στα­χυο­λο­γώ­ντας τη σχε­τι­κή ξε­πέ­τα στο πρό­γραμ­μα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Τώ­ρα, πώς θ’ αλ­λά­ξουν οι συ­σχε­τι­σμοί; (Αφού οι ε­πε­ρω­τή­σεις, μα­ζί και τα μο­ντε­λά­κια των ε­πε­ρω­του­σών, δεν αρ­κούν. Για­τί κι οι συ­νε­δριά­σεις της Βου­λής εί­ναι σαν τις δε­ξιώ­σεις: αρ­χι­κά φθεί­ρουν κι ό­σο γί­νο­νται ρου­τί­να, δια­φθεί­ρουν. Και χα­λούν και το σώ­μα: δεί­τε τον Πρω­τό­παπ­πα, τον Σα­χι­νί­δη, τον Πά­γκα­λο) …Και πό­σο φε­ρέγ­γυοι θα ’μα­στε να μι­λά­με για την άλ­λη κοι­νω­νία, αν πο­λι­τι­σμός και παι­δεία δεν μπουν στο εί­ναι μας, εί­ναι έ­να ε­ρώ­τη­μα α­να­πά­ντη­το, που αι­τιο­λο­γεί εν πολ­λοίς τη δια­χρο­νι­κή εν­σω­μά­τω­σή μας.
Έτσι ξε­φυ­τρώ­νουν Κα­μπύ­λη­δες του άλ­λο­τε «Ρι­ζο­σπά­στη», ή η η­με­τέ­ρα Άννα Δα­μια­νί­δη των «Νέων» –δεν μπο­ρεί, κά­τι θα τους ρί­χνουν στον κα­φέ στο Μέ­γα­ρο της Μι­χα­λα­κο­πού­λου– κι αρ­χί­ζουν να πυορ­ροούν. Ακό­μα και για την Κυ­ψέ­λη, για τους ντα­βατ­ζή­δες της πλα­τείας Βά­θη –που ά­νοι­ξαν και γρα­φεία Αρι­στο­τέ­λους 2 & Χαλ­κο­κον­δύ­λη– στο άλ­λο­τε Φαρ­μα­κείο προ­σφέ­ρο­ντας ε­ρω­τι­κά ιά­μα­τα, για την ήτ­τα α­π’ τους Σλο­βέ­νους, για τον Φετ­φατ­ζί­δη που εί­ναι στον πά­γκο, για τη συ­γκα­τοί­κη­ση στου Πα­πα­δή­μου, «υ­πεύ­θυ­νη η Αρι­στε­ρά και κυ­ρίως ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ λό­γω του τυ­φλού αρ­νη­τι­σμού του» (Στ. Ζου­μπου­λά­κης, φίρ­μα της ελ­λη­νορ­θό­δο­ξης πα­ρά­δο­σης και α­γα­πη­μέ­νος της «Αυ­γής»).
Ενώ η ε­ξο­βε­λι­στέα λέ­ξη «α­περ­γία», βδε­λυ­ρό­τε­ρη των βδε­λυ­ρών, ό­νει­δος έ­θνους τε και ερ­γα­ζο­μέ­νων, συ­νο­δευό­με­νη πλέ­ον α­π’ την κλα­σι­κή φρά­ση «με­τά συγ­χω­ρή­σεως», σαν να μι­λά­με για αγ­γού­ρια, έ­χει ή­δη την τύ­χη των άλ­λο­τε κρυ­φών σχο­λειών. Δεν μέ­νει πα­ρά να τε­θεί ε­πι­σή­μως ε­κτός νό­μου. Άλλω­στε, ό­που να ’ναι θ’ αρ­χί­σουν να μας κολ­λά­νε α­στέ­ρια έ­ξω α­πό σπί­τια: φο­ρέων, ιε­ρο­δού­λων, α­περ­γών, α­ρι­στε­ρών, ε­βραίων, μαύ­ρων, με­τα­να­στών. (Στους ο­λυ­μπια­κούς θα κολ­λά­ει α­στέ­ρια ο Αλα­φού­ζος της Πα­να­θη­ναϊκής Συμ­μα­χίας. Που κα­λό θα ’ναι ν’ αλ­λά­ξει ό­νο­μα, αν κρί­νεις α­πό μια δι­κή μας Συμ­μα­χία του ’77).
Δυο πα­ρα­στά­σεις, λοι­πόν, μού ’δω­σαν το έ­ναυ­σμα για σή­με­ρα: η δεύ­τε­ρη, ο «Αμφι­τρύων» του Μο­λιέ­ρου, σε με­τά­φρα­ση της ξε­χω­ρι­στής Χρύ­σας Προ­κο­πά­κη και σκη­νο­θε­σία του Λευ­τέ­ρη Βο­γιατ­ζή, προ­χτές στο Ηρώ­δειο. (Εκεί ό­που τα πρώ­τα χρό­νια συ­νή­θι­ζα για λό­γους πρα­κτι­κούς να βλέ­πω εις δι­πλούν τ’ αρ­χαία δρά­μα­τα: αρ­χι­κά μό­νος και την ε­πο­μέ­νη με πα­ρέα. Ενή­με­ρος πλέ­ον για τα πέ­ντε δια­ζώ­μα­τα, τον α­ριθ­μό της κερ­κί­δας, την πλά­τη της δέ­κα­της έ­να­της σει­ράς, την εί­σο­δο και την έ­ξο­δο στο θέ­α­τρο, μπο­ρού­σα να ε­ντυ­πω­σιά­σω τη συ­ντρο­φιά μου. Ακό­μα κι οι τα­ξι­θέ­τριες με χαι­ρε­τού­σαν, πα­ρα­ξε­νε­μέ­νες που με ξα­νά­βλε­παν! Αλλ’ αυ­τό εί­ναι μια άλ­λη ι­στο­ρία)
Ο δού­λος τού Αμφι­τρύω­να, Σω­σίας, πε­ρι­γρά­φει την ψυ­χο­λο­γία του υ­πη­ρέ­τη, δη­λα­δή τη δι­κή μας: του σκλά­βου λα­ού που ζει, χαί­ρε­ται, συ­μπά­σχει, με και για τους α­φέ­ντες. Θεω­ρεί νο­μο­τέ­λεια το δια­χω­ρι­σμό και την υ­πο­τα­γή του, το φαΐ σε χω­ρι­στό τρα­πέ­ζι, τ’ α­πο­φό­ρια, το ξύ­λο, τ’ α­πο­φά­για, τις φω­νές, τις ύ­βρεις… Σκά­λες υ­πη­ρε­σίας, ει­δι­κό α­σαν­σέρ για τα σκου­πί­δια, ευ­τε­λι­σμούς α­π’ τις κυ­ρίες, χαϊδο­λο­γή­μα­τα των κυ­ρίων, ό­πως τα κα­τέ­γρα­ψε πι­στά ο ελ­λη­νι­κός κι­νη­μα­το­γρά­φος, ή­ταν μια αυ­το­νό­η­τη ζωή για τις «υ­πη­ρε­σίες». Και την κοι­νω­νία μας που κλη­ρο­νό­μη­σε στο Dna της τη νοο­τρο­πία του δού­λου, με­τα­φέ­ρο­ντάς την στα­θε­ρά στην πο­λι­τι­κή μας ζωή. Ακό­μα και σή­με­ρα ο ερ­γο­δό­της, ό­ταν πλέ­ον υ­πάρ­χει, α­πο­κα­λεί­ται με ευ­κο­λία «α­φε­ντι­κό». Κι ας ξέ­ρου­με ό­τι τα σκυμ­μέ­να κε­φά­λια εύ­κο­λα κό­βο­νται.
Η άλ­λη πα­ρά­στα­ση (που θα συ­νε­χί­σω στο ε­πό­με­νο) εί­ναι οι Όρνι­θες του Αρι­στο­φά­νη σε πρό­σφα­τη σκη­νο­θε­σία Γιάν­νη Κα­κλέα, και κλα­σι­κή του Κουν (Ρώ­τας, Τσα­ρού­χης, Ραλ­λού Μά­νου - Ζου­ζού Νι­κο­λού­δη, Χατ­ζι­δά­κις).
Κλεί­νω με τον Πει­σθέ­ται­ρο σε δια­σκευή μου:

Τόσος πολύς και μέγας είχε γίνει
που απ’ την παλιά τη δύναμή του εκείνη
είχε χαρίσει μέρος της στον Σαμαρά
ο δίχως έλεος Βενιζέλεος
Κι από κοντά ο αριστερός Κουβέλης
να μοιάζει λίγο λήσταρχος Νταβέλης
Στην τρόικα με δυνατή φωνή ελάλει
την ώρα που τα τρώνε οι άλλοι.
Προσεκτικοί κι οι τρεις τις νύχτες βγαίνουν
και για βρωμοδουλειές πηγαίνουν.

Κώστας Κρεμμύδας
Κι όσα για να γίνουν θέλουν δύναμη, δουλειά, δική μας