Αραβικό φθινόπωρο...

Eagainst.com...

Την ώρα που γράφεται αυτό το άρθρο, σχεδόν ολόκληρος ο αραβικός κόσμος συγκλονίζεται από βίαιες διαδηλώσεις μουσουλμάνων φονταμενταλιστών. Αφορμή υπήρξε ένα ανόητο – βλάσφημο και προσβλητικό με βάση την άποψη των μουσουλμάνων – video για τον προφήτη του Ισλάμ, Μωάμεθ, που φέρει τον τίτλο, Innocence of Muslims και αποτελεί δημιούργημα του ακροδεξιού πάστορα Terry Jones από τη Φλόριντα των Η.Π.Α, (γνωστός, μεταξύ άλλων, για τις ακραίες αντι-Ισλαμικές του θέσεις, αλλά και για την ιδέα του να καθιερωθεί μια νέα γιορτή, που θα ονομάζεται International Judge Muhammad Day, και, κατά την κρίση του, θα πρέπει συμβολικά να τιμάται στις 11 του Σεπτέμβρη, ακριβώς την ημέρα που πραγματοποιήθηκε η επίθεση στους δίδυμους Πύργους της Νέας Υόρκης). Έτσι, ο μουσουλμανικός όχλος επέλεξε να εκφράσει την οργή του και το αντι-δυτικό του μένος, πραγματοποιώντας επιθέσεις σε πρεσβείες των Η.Π.Α και άλλων Ευρωπαϊκών χωρών, με αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους δεκάδες άνθρωποι, μεταξύ αυτών και ο πρέσβης των ΗΠΑ στη Λιβύη, Christopher Stevens, έπειτα από επίθεση εξαγριωμένων «διαδηλωτών», στο Αμερικανικό Προξενείο της Τρίπολης.
Μουσουλμάνοι, όμως, διαδήλωσαν και σε πολλές Ευρωπαϊκές πόλεις. Στο Λονδίνο, μπροστά από την Γαλλική πρεσβεία, εξέφρασαν ειρηνικά την αντίθεσή τους για τη δημοσιοποίηση σκίτσων του Μωάμεθ στο γαλλικό σατιρικό περιοδικό Charlie Hebdo (!!!), ενώ στο Φράιμπουργκ της Γερμανίας σχεδόν 800 διαδηλωτές συγκεντρώθηκαν στο κέντρο της πόλης φωνάζοντας το σύνθημα «Αγαπώ τον προφήτη».
Η κοινή γνώμη, για μια ακόμη φορά, παρακολούθησε απ’ τις τηλεοράσεις της σκηνές βίας στη Μέση Ανατολή, οι οποίες, θυμίζουν κάτι από Ευρωπαϊκό μεσαίωνα που, φυσικά, οφείλουμε όλοι μας να καταδικάζουμε, αν πραγματικά στοχεύουμε στην δημιουργία μιας κοινωνίας ισότητας και δημοκρατίας, στην οποία, η βία δεν θα έχει καμία θέση στις διαδικασίες διευθέτησης διαφορών μεταξύ πολιτών. Οι πρώτες, όμως, εντυπώσεις που αποκομίζουμε από τα θλιβερά αυτά γεγονότα, είναι κάθε άλλο παρά ενθαρρυντικές, καθώς, αυτό που διαπιστώνουμε εκ πρώτης όψεως είναι η περαιτέρω διεύρυνση του χάσματος μεταξύ Ανατολής και Δύσης, με μοναδικό κερδισμένο τις διχαστικές και αδιάλλακτες πολιτικές τάσεις, τόσο των διαφόρων Χριστιανών φονταμενταλιστών ή μεγάλης μερίδας των ακροδεξιών και νεοσυντηρητικών ψηφοφόρων από την μια πλευρά, όσο και των τυφλωμένων από το θρησκευτικό μίσος οπαδών του Ισλάμ, από την άλλη, οι οποίοι, όπως όλα δείχνουν, δεν θα διστάσουν να θανατώσουν οποιονδήποτε εναντιώνεται στις σκοταδιστικές τους αντιλήψεις. Πάνω σ΄αυτό το ζήτημα θα πρέπει να σταθούμε με ιδιαίτερη λεπτότητα, καθώς καλούμαστε ν’ αντιμετωπίσουμε, όχι μόνο την κλειστότητα και τον οπαδισμό της κάθε πλευράς, αλλά ένα θέμα που θα πρέπει να προσεγγιστεί από μια διαφορετική οπτική γωνία, αρχικά μακριά από τα διάφορα μανιχαϊστικά δίπολα του τύπου: Ισλάμ έναντι φιλελεύθερου κόσμου, και με γνώμονα τις συνθήκες που επικρατούν σε κάθε ένα από τα δύο στρατόπεδα, οι οποίες, όντας ανθρώπινα δημιουργήματα, ευνοούν την αναπαραγωγή αυτής της στείρας αντιπαράθεσης που, πλέον, έμπρακτα βλέπουμε πως δεν οδηγεί πουθενά, παρά μόνο στην διαιώνιση του διχασμού. Η επανεξέταση του ζητήματος αυτού κρίνεται αναγκαία, ιδιαίτερα από τη στιγμή που καμία εξουσία δε βρίσκεται στα χέρια των λαών, αλλά στα κράτη, στις κυβερνήσεις, στα διάφορα θρησκευτικά ιερατεία, στις μεγάλες πολυεθνικές, που στον στίβο των γεωπολιτικών παιχνιδιών υποκινούν ένοπλες συρράξεις για τις οποίες οι άμαχοι και οι αθώοι αμφότερων των πλευρών καλούνται να πληρώσουν τον λογαριασμό.
Ακόμα κι εντός του Δυτικού στρατοπέδου, αναφορικά με τις εκδηλώσεις βίας στον αραβικό κόσμο, οι απόψεις διίστανται. Οι διάφοροι φιλελεύθεροι που κατηγορούν απερίφραστα τους μουσουλμάνους για σεξισμό, αδιαλλαξία και έλλειψη σεβασμού στην ελεύθερη έκφραση και κατακρίνουν τον θρησκευτικό φανατισμό που μαστίζει τις κοινωνίες της Μέσης Ανατολής φαίνεται ότι πολύ γρήγορα ξέχασαν τις σφαγές του Άντρες Μπρέιβικ, τα εγκλήματα εις βάρος ανηλίκων από Χριστιανούς παπάδες, την στοχοποίηση που υφίστανται οι μουσουλμάνοι μετανάστες (και όχι μόνο) από την προπαγάνδα των ακροδεξιών. Ή μήπως πιστεύει κανείς, ότι μεγάλο κομμάτι των ψηφοφόρων της Χρυσής Αυγής, του BNP, του NPD, και άλλων νεοναζιστικών σχηματισμών, δεν θα έφταναν να μιμηθούν τον Νορβηγό μακελάρη; Πόσες φορές, δεν έχουμε ακούσει συμπολίτες μας να εκσφενδονίζουν λόγια μίσους όπως «ένας Χίτλερ τους χρειάζεται», «στον πάτο της Μεσογείου όλοι οι μετανάστες» ή ν’ αναπαράγουν συνωμοσιολογικά παραληρήματα; Απεναντίας, οι αριστεροί, με τη στάση τους δικαιώνουν τις φονταμενταλιστικές-εθνικιστές οργανώσεις, τύπου Χαμάς, Χεζμπολάχ. Αυτή τους η τοποθέτηση πηγάζει από τον τυφλά απολογητικό και ιδεολογικοποιημένο αντι-δυτικισμό που βλέπει τον αντι-ιμπεριαλισμό σαν αυτοσκοπό, κλείνοντας, ταυτόχρονα, τα μάτια στις βιαιοπραγίες των τελευταίων, (ή μήπως ο θάνατος του Christopher Stevens δεν έσκασε σαν ευχάριστη είδηση στ’ αυτιά των Σταλινικών γκρουπούσκουλων;). Αυτό βέβαια δε μας εκπλήσσει! Δεν περιμέναμε τίποτα καλύτερο από τους θιασώτες των γκουλάγκ, των στρατοπέδων συγκέντρωσης, των γενοκτονιών και των μαζικών εκτελέσεων ή τους οπαδούς ολοκληρωτικών κομμάτων όπως το αιματοβαμμένο ΚΚΕ, για τους οποίους οι ανθρώπινες ζωές δεν έχουν καμία αξία πέρα από την θυσία τους στο βωμό υπερβατικών ιδεών, σαν να πρόκειται γι’ αναλώσιμο υλικό. Κάποιοι θα έτρεχαν να πουν, ότι αυτό αποτελεί μια θλιβερή γενίκευση. Όμως, κάθε άλλο παρά γενίκευση είναι, καθώς, όταν η Νορβηγία θρηνούσε τον θάνατο 93 ανθρώπων, τότε όλα τα αριστερά ιστολόγια κατέκριναν την ακροδεξιά βία (και ορθώς, έπραξαν). Όταν στην Ιταλία ακροδεξιός άνοιξε πυρ κατά Σενεγαλέζων μεταναστών, τότε οι αριστερές ιστοσελίδες, ορθώς πάλι, επί μήνες μιλούσαν για το καταδικαστέο, φυσικά, γεγονός. Όταν, όμως, αποκαλύφθηκε ότι ο δολοφόνος Εβραίων στην Γαλλική πόλη της Τουλούζ ήταν μουσουλμάνος φονταμενταλιστής, τότε σιωπή ιχθύος επικρατούσε στα αριστερά blogs. Παρομοίως, καμία αριστερή καταδίκη δεν διαβάσαμε για τις τρέχουσες εκδηλώσεις μίσους. Μήπως, μάλλον, κάποιος θα πρέπει να θυμίσει στους νεο-αριστερούς, πως τα καθεστώτα των «αντι-ιμπεριαλιστικών παραδείσων», όπως π.χ. του Ιράν, έχουν στείλει στο θάνατο δεκάδες χιλιάδες αριστερούς και Μαρξιστές; Μήπως, τελικά, κάποιοι έχουν ξεχάσει ποιός ήταν αυτός που αποκαλούσε τις οργανωμένες θρησκείες ως το «όπιο των λαών», ως μέσο χειραγώγησης και καταστολής των συνειδήσεων;
Οι ίδιοι δεν φαίνεται να καταλαβαίνουν – και ούτε, κατά κάποιον τρόπο, επιθυμούν να κατανοήσουν – το γεγονός ότι οι Δυτικές αξίες δεν είναι τόσο συμπαγείς όπως αυτές των θεοκρατικών κοινωνιών. Παρ’ όλη τη συντηρητικοποίηση που έχει σημειωθεί τα τελευταία χρόνια, παρά την περιστολή βασικών μας πολιτικών δικαιωμάτων μέσω των διαφόρων τρομονόμων, ή της υλοποίησης των Νεοφιλελεύθερων μέτρων (τα οποία, σχεδόν, όπου εφαρμόστηκαν, κυριάρχησε η κρατική βία), η ελευθερία της έκφρασης δεν έχει πλήρως καταστρατηγηθεί. Έτσι, όταν το Βρετανικό Channel 4 μετέδωσε προσβλητικό reality με τον τίτλο Go Greek For A Week, όπου οικογένειες Βρετανών υποδύονται ρόλους  Ελλήνων πολιτών οι οποίοι δεν πληρώνουν τους φόρους τους, κλέβουν και δεν εργάζονται σκληρά, τότε δεν υπήρξε καμία αντίδραση από κανέναν (πέρα από μερικές νομικές καταγγελίες της Ελληνικής Πρεσβείας). Δεδομένου ότι το συγκεκριμένο reality είναι, όντως, προσβλητικό, καθώς επιλέγει να διακωμωδήσει, να περιφρονήσει το δράμα ενός ολόκληρου λαού, να ρίξει όλες τις ευθύνες για την οικονομική κρίση πάνω του, δεν σπάστηκαν βιτρίνες, δεν κάηκαν Βρετανικές πρεσβείες, δεν χύθηκε ούτε σταγόνα αίμα. Τί θα επικρατούσε, άραγε, αν το Channel 4 μετέδιδε παρόμοιο show, όπου αντί για Go Greek For A Week είχαμε Go Muslim For A Week; Ας, αφήσουμε, όμως κατά μέρους την Ελλάδα για λίγο, (μιας και κάτι τέτοιο εγκυμονεί κινδύνους το συγκεκριμένο άρθρο αυτό να χρησιμοποιηθεί από τον ακροδεξιό συρφετό).  Όταν η New York Times, παρουσιάζει τους Γερμανούς σαν έναν λαό κατακυριευμένο από κόμπλεξ πολιτισμικής κατωτερότητας, όταν οι ίδιοι οι Γερμανοί απαξιώνουν τους Βρετανούς με επιεικώς λαϊκιστικά άρθρα, εξίσου καμία βίαιη αντίδραση δεν βλέπουμε. Ακόμα και στην Ελλάδα, όπου το θρησκευτικό στοιχείο καλά κρατεί, όπου ο Χριστιανικός όχλος σπεύδει να καταδικάσει με υπερβάλλοντα ζήλο οτιδήποτε αντιτίθεται στο εκκλησιαστικό δόγμα, όταν καλλιτέχνες σαν τον Τζίμη Πανούση διακωμωδούν θρησκευτικά ή εθνικά σύμβολα, οι αντιδράσεις περιορίζονται σε νομικές καταγγελίες, είτε σε μικρές διαμαρτυρίες μερικών γραφικών Χριστιανόπληκτων, που, παρά του ότι ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβάνονται και επεξεργάζονται το πολιτικο-κοινωνικό γίγνεσθαι είναι επικίνδυνος για την ελεύθερη σκέψη (και, γι’ αυτό, φυσικά θα πρέπει εμείς να τις ασκούμε συνεχώς κριτική), παρά την σιχαμερή αισθητική που τις διακρίνει, δεν καταφεύγουν στην πυρπόλυση κτιρίων για έναν τόσο γελοίο σκοπό, κοινώς, δεν ανοίγει ούτε ρουθούνι!
Στο σημείο αυτό δεν θα πρέπει ν’ αγνοήσουμε μερικές σημαντικές παραμέτρους: Όλη η παραπάνω κριτική στον Ισλαμικό φονταμενταλισμό δεν πρέπει να εκλαμβάνεται ως μια προσπάθεια χλευασμού του θρησκευτικού μένους των ανθρώπων αυτών. Παρομοίως, η οποιαδήποτε χρήση της με σκοπό ν’ αναδειχθεί ο Δυτικός πολιτισμός ως ανώτερος, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί από άστοχη έως και παραπλανητική. Μπορεί πολλές φορές οι άνθρωποι να χειραγωγούνται από ισχυρά κέντρα εξουσίας, από διάφορους λαοπλάνους και δημαγωγούς, όμως δεν θα πρέπει ν’ αγνοούμε και τις έμφυτες τάσεις μας να ταυτιζόμαστε οικειοθελώς με οτιδήποτε νοηματοδοτεί την ύπαρξή μας, πέφτοντας έτσι στην γνωστή παγίδα κάποιου ζωτικού ψεύδους ή διπόλου: ή μ’ εμάς ή  μ’ εσάς! Μεγάλο κομμάτι θρησκευόμενων ανθρώπων από μόνοι τους μετατρέπονται σε υποχείρια των ψευτο-απαντήσεων που λαμβάνουν μέσω κάποιας θρησκείας, απαντήσεις πάνω στο αιώνιο ερώτημα του θανάτου και του σκοπού της ζωής. Αυτού του είδους οι απαντήσεις δίνονται με τη βοήθεια κάποιου έμμετρου και μεσσιανικού λόγου από τα θρησκευτικά δόγματα, και καταφέρνουν να χτυπούν ακριβώς στη βασικότερη δομή του ανθρώπινου όντος, την ψυχή, διαχειρίζοντας τον φόβο, την φαντασία και όλα τα συναισθήματα. Το ίδιο, φυσικά, θα μπορούσε να ισχύει και για τις πολιτικές ιδεολογίες (οι οποίες στο σύνολό τους είναι γεννήματα του Δυτικού κόσμου), από τους φιλελεύθερους μύθους της αυτο-ρυθμιζόμενης αγοράς όπου ο Θεός είναι, πλέον, περιττός (αν όχι νεκρός), όπου κυριαρχεί ο αμοραλισμός και η πεποίθηση (ή και, υπόσχεση) πως το αόρατο χέρι της αγοράς θα ρυθμίσει τα πάντα, εξασφαλίζοντας ως δια «μαγείας», στέγη και τροφή για όλους, μέχρι και τις Μαρξιστικές, Λενινιστικές ή Νετσαγεφικές ιντελλιγκεντσίες που υπόσχονται αταξική κοινωνία, σαν φυσικό επακόλουθο της καπιταλιστικής παρακμής, αγνοώντας και το ότι είμαστε απλώς άνθρωποι αυτού του κόσμου, και μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο θα ζήσουμε και πάνω στα πράγματα που έχει αυτός ο κόσμος θα κάνουμε κριτική. Δεν γίνεται να βγούμε εκτός αυτού, καταργώντας τον εαυτό μας, καταργώντας το Εγώ μας, με σκοπό να ριχτούμε στην επανάσταση (εκεί και αν δεν καλλιεργήθηκαν μίση και εγκλήματα της μιας πλευράς έναντι της άλλης, αναπαραγωγή ενός φαύλου κύκλου αίματος και αποκτήνωσης). Έτσι, λοιπόν, το ζήτημα που θέτουμε δεν είναι η ανωτερότητα του Δυτικού πολιτισμού (πράγμα που, ούτε λίγο ούτε πολύ, προωθείται έμμεσα διαμέσου όλων των αναλύσεων και κριτικών στο ανατολικό φαντασιακό), ούτε, φυσικά, η εργαλειακή προώθηση του αθεϊσμού. Η συλλήβδην απόρριψη του μεταφυσικού και η κατάργηση των θεών δεν είναι το άμεσό μας πρόταγμα, αλλά η απομάκρυνση πάσης φύσεως μεταφυσικών δοξασιών από την πολιτική σφαίρα. Στόχος μας η μη-παρέμβαση τους  στο πολιτικό (και κοινωνικό) πεδίο. (Άλλωστε, ο «θάνατος του Θεού» δεν είναι καν πρόταγμα των μαρξιστών ή των αναρχικών, αλλά της ίδιας της μπουρζουαζίας. Οι αναρχικοί και οι Μαρξιστές επαναστάτες, απλώς θέλησαν να συνεχίσουν αυτό το πρόταγμα ως προς την ανάδειξη κάποιων αντινομιών όπως, λόγου χάρη, του γεγονότος όπου οι αστοί ενώ μεν ισχυρίζονται πώς είναι άθεοι, συνεργάζονται με την εκκλησία όταν δουν πως κάτι τέτοιο τους συμφέρει ή με σκοπό να τονίσουν την εκμετάλλευση των ανθρώπων από το Χριστιανικό ιερατείο και τις οργανωμένες θρησκείες). Σκοπός, λοιπόν, της κριτικής μας είναι ν’ αναδείξουμε το μέγεθος ενός προβλήματος, τις διαστάσεις που θα μπορούσε να λάβει, καθώς, και τί απαντήσεις μπορούν να δοθούν, απαντήσεις που δεν θ’ αναπαράγουν ούτε την ανωτερότητα του Δυτικού φαντασιακού (που, όπως, έμπρακτα αποδεικνύεται, έχει αρχίσει να ξεφτίζει και να καταρρέει σιγά σιγά), αλλά ούτε και θα λειτουργούν απολογητικά υπέρ της κλειστότητας των θεοκρατικών κοινωνιών. Ας μην ξεχνάμε ότι οι άνθρωποι στις χώρες αυτές ζουν κάτω από τη σκιά απολυταρχικών καθεστώτων που οι διάφοροι δικτατορίσκοι τους επέβαλαν στο όνομα της εδαφικής ανεξαρτησίας από την Δύση, η οποία σαν να πρόκειται για τον παγκόσμιο χωροφύλακα, επεμβαίνει απροκάλυπτα, βομβαρδίζει αμάχους, καταληστεύει πλουτοπαραγωγικές πηγές, εκμεταλλεύεται φτηνό εργατικό δυναμικό με σκοπό την αύξηση των παραγωγικών της δυνατοτήτων και την μεγιστοποίηση του κέρδους. Έτσι, ως ένα βαθμό, είναι η ίδια η εξωτερική πολιτική των Δυτικών κρατών που ευθύνεται για την αναζωπύρωση του Ισλαμικού φονταμενταλισμού. Άλλωστε, οι Ανατολικοί λαοί δεν ξεχνούν εύκολα ούτε τις σφαγές που διεπράχθησαν από τα αποικιοκρατικά καθεστώτα, και, συνεπώς, έχουν κάθε λόγο να εξοργίζονται από την αυθάδεια των Δυτικιστών. Έχουμε, όμως, κι εμείς κάθε δικαίωμα ν΄ασκούμε κριτική σε αυτούς που δεν κατευθύνουν ορθά την αντίδρασή τους, διοχετεύοντας την οργή τους εντός καταστροφικών για την ίδια τους την κοινωνία αξιών, αλλά και την υποχρέωση να μην μένουμε απαθείς όταν οι κυβερνήσεις που εμείς εκλέγουμε, αποφασίζουν να δοκιμάσουν την παλιά συνταγή του επεκτατισμού, με σκοπό πάντα την ικανοποίηση των οικονομικών στόχων των ολιγαρχιών.
Κάτω από αυτές τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης, η καθημερινότητα των ανθρώπων αυτών απέχει μίλια από αυτήν των Ευρωπαίων και των, έστω και κατ’ επίφαση, οικονομικών ανέσεων που υποτίθεται ότι προσφέρει η Δύση. Μπορεί ο Δυτικός πολιτισμός να δείχνει ικανός να μας εξασφαλίζει μια στοιχειώδη ευελιξία σε ότι αφορά την ελεύθερη έκφραση, όμως, δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι τα δικαιώματα που εμείς σήμερα απολαμβάνουμε κερδήθηκαν με σκληρούς αγώνες, με συγκρούσεις ενάντια στην παντοδυναμία της εκκλησίας και τους αντιδραστικούς της φορείς, ενάντια σε πατριαρχικές αντιλήψεις που είχαν ριζώσει για πολλούς αιώνες στα θεμέλιά του, ενάντια στην εκμετάλλευση των εργατών, υπέρ των δικαιωμάτων των ομοφυλόφιλων, των αλλόθρησκων και των μειονοτήτων, πράγμα που στις κοινωνίες της Μέσης Ανατολής συμβαίνει μόλις τώρα: Ενδεικτικά, η περιθωριοποίηση των Αδελφών Μουσουλμάνων (Ισλαμική οργάνωση με φασίζουσα ιδεολογία όπως την αποκαλεί ο Σαμίρ Αμίν [1]) από δημοκρατικούς Αιγύπτιους διαδηλωτές οι οποίοι περιόρισαν τα θρησκευτικά μίση και αποφάσισαν να ριχτούν στον αγώνα για το αυτονόητο: την ελευθερία και την δικαιοσύνη. Υπάρχουν, εξάλλου διάφορα video και φωτογραφίες που κάνουν τον γύρο του διαδικτύου, αποτυπώνοντας στιγμές αλληλεγγύης μεταξύ μουσουλμάνων και Χριστιανών Αράβων, κατά την διάρκεια του ξεσηκωμού στην Αίγυπτο ενάντια στο καθεστώς του Μουμπάρακ [2]. Δεν θα πρέπει, επίσης, ούτε ν’ αγνοούμε τον ολοένα και αυξανόμενο αριθμό κοσμικιστών ή σεκουλαριστών μουσουλμάνων, το γεγονός όπου χώρες σαν το Αφγανιστάν, πριν την επέμβαση των Σοβιετικών είχαν διαχωρίσει από τον κρατικό τους μηχανισμό όλους τους θεσμούς που προωθούν την θρησκεία, ενώ, με την βοήθεια των Η.Π.Α εξτρεμιστικά Ισλαμικά στοιχεία εμφανίστηκαν προκειμένου ν’ αντισταθούν στον επεκτατισμό του αντίπαλου δέοντος της ΕΣΣΔ που επιχειρούσε να επιβάλλει τον αθεϊσμό ως κυρίαρχη κρατική ιδεολογία. Όλα αυτά μας δείχνουν ξεκάθαρα ότι οι Ανατολικές κοινωνίες μπορούν ν’ αποκτήσουν τα δικά τους θεμέλια ενάντια στον φονταμενταλισμό, και ότι το τελευταίο πράγμα που έχουν ανάγκη είναι τα βομβαρδιστικά της Δύσης για να τους «επιβάλλουν την δημοκρατία». Για το λόγο αυτό νιώθουμε την υποχρέωση να εκφράσουμε την αλληλεγγύη μας στο κίνημα των Ιρανών άθεων/αγνωστικιστών το οποίο αντιστέκεται στην παράνοια του θεοκρατικού ολοκληρωτισμού. Παράλληλα, οφείλουμε να υπερασπιστούμε τους Σύριους αναρχικούς οι οποίοι διώκονται τόσο από την χούντα του Ασάντ, όσο και από τους τζιχαντιστές αντάρτες, και ν’ αποδώσουμε τον αρμόζοντα σεβασμό στους ομοφυλόφιλους μουσουλμάνους που δειλά δειλά έχουν αρχίσει να οργανώνονται σε αρκετές χώρες και αρνούνται, ταυτόχρονα, να συμπράξουν στην ομοφοβία ή στα αισχρά εγκλήματα τιμής που διαπράττουν οι διάφοροι φονταμενταλιστές, εναντίον μελών της ίδιας εθνικής ομάδας που «παραστρατούν». Αυτό, εν ολίγοις, που εμείς καλούμαστε να υπερασπιστούμε είναι οι φωνές εκείνες που δεν προάγουν την βία, αλλά τις διαπολιτισμικές σχέσεις και όχι την μισαλλοδοξία και τον οπισθοδρομισμό.
Συνεπώς, με βάση τα παραπάνω, το πραγματικό δίλημμα δεν είναι ούτε Χριστιανισμός, Εβραϊσμός, εργαλειακός αθεϊσμός έναντι Ισλάμ, αλλά αρμονική συμβίωση ή μίσος. Κατ’ επέκταση, ελευθερία και δημοκρατία, δηλαδή αυτονομία, ή βαρβαρότητα. Κοντολογίς, θα σταθούμε ενάντια τόσο στον Ισλαμικό φονταμεταλισμό όσο και στον τυφλό Δυτικισμό. Κάτι τέτοιο, όμως, γεννά κάποια ακόμα ερωτήματα που είναι δύσκολο ν’ απαντηθούν κάτω από την επιρροή του μανιχαϊστικού τρόπου σκέψης που διακατέχει καί τα δύο στρατόπεδα. Οι αριστεροί διατείνονται ότι οι μουσουλμάνοι μετανάστες στις αναπτυγμένες Δυτικές χώρες έχουν μετατραπεί σε αποδιοπομπαίο τράγο για όλα τα δεινά της κοινωνίας, και αποτελούν, στην ουσία, μια ευπαθή κοινωνική ομάδα. Τούτο το επιχείρημα παρότι αναμφισβήτητα είναι σωστό, μέσα στην ίδια την ανάγλυφη αλήθεια του, κρύβει κάποιες επικίνδυνες παγίδες. Είναι  ολοφάνερη η στοχοποίηση μουσουλμάνων από ακροδεξιές και ναζιστικές οργανώσεις, και, ίσως στο φαντασιακό των Δυτικών, να πρόκειται για την  πιο υποτιμημένη μειονότητα, μετά τους τσιγγάνους, ενώ, τα τελευταία κρούσματα βίαιων «διαδηλώσεων» στον Αραβικό κόσμο το δίνουν ένα ακόμα άλλοθι, για να συγκαλύψουν οι Ευρωνοικοκυραίοι τα ρατσιστικά τους ένστικτα είτε για δικαιολογηθούν οι αντι-μεταναστευτικές υστερίες. Αναμφίβολα, σε μια  κοινωνία δημοκρατίας, ισονομίας και ισοπολιτείας οι διακρίσεις και τα  φυλετικά μίση δεν χωράνε. Όπως, όμως, είχα  πει και σε προηγούμενή μου ανάρτηση δεν αποκλείεται και κάποιος μετανάστης να υποστηρίζει εξίσου ακραίες  σεξιστικές  θέσεις, λόγω του ότι έχει μεγαλώσει μέσα σε κάποιο  υπερβολικά  συντηρητικό θρησκευτικό περιβάλλον. Άλλωστε, είναι ευρέως γνωστό ότι ακραίοι Ισλαμικοί (και όχι μόνο) κύκλοι προωθούν τον μισογυνισμό και  περιφρονούν την ισότητα των δύο φύλων (που κερδήθηκε με σκληρούς αγώνες  και συγκρούσεις στην Δύση). Έτσι, εδώ γεννιέται μια αντινομία: ποιό θα πρέπει να  είναι το επόμενο βήμα του χειραφετησιακού κινήματος; Με τις φεμινίστριες και τους υποστηρικτές τους και περιφρονώντας τους «μουσουλμάνους σεξιστές» ή μαζί τους με σκοπό την εναντίωση στον ρατσισμό που οι ίδιοι βιώνουν, αγνοώντας την ισότητα των φύλων; Με βάση τον Αριστοτέλη, η κοινωνική φιλία είναι αυτή που θα μπορούσε να μας απαλλάξει από τις εμφύλιες συγκρούσεις, τις οποίες ο ίδιος χαρακτηρίζει από  τις χειρότερες, τις πιο επικίνδυνες και καταστροφικές. Και, φυσικά, είναι αδύνατο να υπάρξουν δεσμοί φιλίας σε κοινωνίες τις οποίες χωρίζουν αόρατα τείχη. Πώς τελικά θ’ αντιμετωπίσουμε αυτήν την επικίνδυνη αντινομία, απομακρύνοντας τα μίση και τις ζωές μας; Δεν έχουμε παρά να προωθήσουμε το πρόταγμα της κοινωνίας των διαπολιτισμικών σχέσεων, εντός των πλαισίων του ριζικού κοινωνικού  μετασχηματισμού, με βάση τις αξίες της  συλλογικής και ατομικής αυτονομίας. Αυτό, φυσικά, σημαίνει ότι, ταυτόχρονα, θα πρέπει, να τελειώνουμε με τις αξίες που οδηγούν στον διχασμό, τα μίση και τον σφαγιασμό ανθρώπων, να ξεμπροστιάζουμε και να εκθέτουμε τον κάθε ελαφρόμυαλο που κλείνει τα μάτια του στην αποκτήνωση, απογυμνώνοντας την διανοητική του υποβάθμιση, η οποία αποτελεί μέρος της θεωρητικής ένδειας που μαστίζει τον κόσμο ολόκληρο, που οδηγεί σε αδιέξοδα, που εξοβελίζει κάθε διάθεση για συνύπαρξη, ισότητα και δικαιοσύνη.
[1] «Οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι δεν θέτουν υπό αμφισβήτηση τον Καπιταλισμό και απόδειξη είναι ότι τάχθηκαν εναντίον των εργατικών απεργιών που πραγματοποιήθηκαν πριν από τρία χρόνια. Τάχθηκαν επίσης εναντίον του αγροτικού κινήματος με το οποίο οι χωρικοί υπερασπίζονται τη γή τους απέναντι στους πλουσίους. Πρόκειται για ένα κόμμα της δεξιάς με φασίζουσα δημαγωγία, το οποίο γνωρίζει ότι οι επιλογές που έχει κάνει είναι βιώσιμες μόνο με την υποστήριξη των ΗΠΑ» (Σαμίρ Αμίν, συνέντευξη στο tvxs)

[2] Χριστιανοί προστατεύουν μουσουλμάνους που προσεύχονται [link] Μήνυμα αλληλεγγύης μεταξύ Χριστιανών και μουσουλμάνων κατά την διάρκεια του ξεσηκωμού [link] Μουσουλμάνοι προστατεύουν Χριστιανούς που προσεύχονται [link]