Ο σκοτεινός ιππότης και η πάππισα Ιωάννα ...

του Πάνου Χριστοδούλου απο το Red NoteBook...

Οι εκλογές τέλειωσαν, η ζωή συνεχίζεται. Ή προσπαθεί τουλάχιστον να συνεχιστεί. Όσο περνάει ο χρόνος όλο και περισσότερα παράπονα από αριστερούς επιστρέφουν στην ίδια την αριστερά. Υπάρχει η επιλογή ο ΣΥΡΙΖΑ να κάνει μια από τα ίδια, απλά σε μεγαλύτερο βαθμό –έστω και χωρίς αποτέλεσμα. Χρειάζεται όμως κάτι νέο, κάτι διαφορετικό: Να ορθώνει το ανάστημα του όταν ένας εργοδότης απολύει έναν εργαζόμενο, να κατεβάζει το χέρι ενός άντρα που χτυπά τη γυναίκα του, να κόβει τον αέρα όταν ένας προιστάμενος απειλεί έναν εργάτη, να αποκρούει έναν ρατσιστή όταν γρονθοκοπεί ένα μετανάστη. Όχι με όρους ανάθεσης αλλά με τη λογική ότι κανένας δεν είναι μόνος του. Και ότι ο μετανάστης, η γυναίκα, ο εργάτης δεν έιναι κάποιος άλλος, αλλά δίπλα του είμαστε και εμείς τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ.

Το πρώτο βήμα όμως, σίγουρα είναι να σπάσουμε τη ντροπή. Τη ντροπή της πείνας, τη ντροπή της σωματικής βίας, τη ντροπή του καταπιεζόμενου απέναντι στην καταπίεση του. Η συγκρότηση του νέου ΣΥΡΙΖΑ είναι μια καλή ευκαιρία γι’ αυτό. Αλλά δεν είναι δυνατόν μια συζήτηση τέτοια να γίνει σε πανυγηρικές εκδηλώσεις/συνελεύσεις. Χρειάζεται οργανώσεις με αντικείμενο, με δράση, με στόχο. Και με δυναμισμό. Δεν χρειάζεται να περιμένουμε μια κεντρική δήλωση, μια ανακοίνωση, πρέπει να μπορούμε να συζητάμε και να αποφασίζουμε.

Στην ταινία «Ο Σκοτεινός Ιππότης» υπάρχει ένας ενδιαφέρον παραλληλισμός του Batman, ενός μασκοφόρου τιμωρού, και του Harvey Dent, ενός αδιάφθορου λαμπρού δικαστή. Το ερώτημα «μέχρι που μπορείς να φτάσεις για να κερδίσεις τη μάχη;» επανέρχεται συνεχώς. Στην ταινία υπάρχει ένα υπερβολικό άγχος, ακόμα και ο Batman επιδιώκει  να αποδείξει ότι αυτό που χρειάζεται δεν είναι αυτός, αλλά ο Harvey Dent, ο ήλιος της δικαιοσύνης. Δυστυχώς όμως, στη Gotham ο ήλιος της δικαιοσύνης είναι κάτι ανύπαρκτο. Η αριστερά λοιπόν της κρυστάλινης γραμμής, της καθαρότητας της ιδεολογίας και των απόψεων δεν υπάρχει και δεν πρόκειται να την εφεύρουμε. Το διαρκές άγχος ορισμένων αριστερών ότι θα γίνουμε ΠΑΣΟΚ γιατί πήγαμε σε μια εκδήλωση της 3ης Σεπτέμβρη ή βάλαμε πολλούς ΠΑΣΟΚους είναι μια ωραία μάσκα για να μην τολμήσουμε να δούμε την πραγματικότητα. Την ΟΒΑ Τασκένδης, τη διαγραφή του Βελουχιώτη, τη Γιάλτα, τα γκουλάγκ δεν τις έκαναν κάποιοι που ήρθαν, αλλά κάποιοι που ήταν εκεί. Η αριστερά δε χρειάζεται να φοβάται μην την αλλοιώσει κάποιος άλλος, ούτε να προσπαθεί λόγω αυτού να πιστοποιεί συνέχεια την τιμιότητα και την ηθική της με βερμπαλισμούς και ρητορίες. Το πιο επικίνδυνο είναι να φοβηθεί τη σκοτεινή πλευρά του εαυτού της, στο όνομα μιας απόλυτης καθαρότητας, να θεωρήσει την κριτική ως δηλητήριο στο δρόμο για τη νίκη της αριστεράς.  Η αριστερά πρέπει να συμφιλιωθεί με την πραγματικότητα, να αποδεχτεί ότι υπάρχουν αντιθέσεις και μετά να προσπαθήσει να τις ανατρέψει με το υπόδειγμα της και όχι με την εικόνα της. Ο τρόπος συγκρότησης της και η πρακτική που χρησιμοποιεί χρειάζεται να δείχνουν σε όποια/ον προσέλθει κάτι διαφορετικό από το ήδη υπάρχον. Ειρωνικά στον Σκοτεινό Ιππότη ο Harvey Dent καταλήγει στο διπρόσωπο, έναν μισαλλόδοξο αυτοαναφορικό εκδικητή.

Από τον κατά επίφαση ήλιο της δικαιοσύνης περνάμε στην Πάπισσα Ιωάννα. Μια γυναίκα που ανέβηκε στον παπικό θρόνο. Που σωστά έκρινε ότι μπορεί να μετατοπήσει συνειδήσεις χρησιμοποιώντας έναν τελείως ξένο σε αυτή θεσμό. Και σε ένα βαθμό τα κατάφερε. Με το υπόδειγμα και την πρακτική της. Φοβήθηκε την πραγματική διάσταση του εαυτού της. Δυστυχώς όμως, κάποια στιγμή όλα αποκαλύφθηκαν όταν το παιδί που είχε μέσα της αποφάσισε να βγει ξαφνικά σε μια λειτανία. Σε αντιστοιχία η νέα αριστερά, ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ δεν χρειάζεται να κρύβει τίποτα. Δεν χρειάζεται να φοβάται τίποτα. Η πραγματική δημοκρατία δεν εξασφαλίζεται με την ψήφο, όπως λέει ο αστικός μύθος, ούτε με την ανακλητότητα και τον έλεγχο όπως λέει ο «μαρξιστικός», αλλά με την ισότητα στη γνώση και την πληροφόρηση , το σχεδιασμό, τις αποφάσεις, τη συμμετοχή στην υλοποίησή τους και την κριτική. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν χρειάζεται οργανώσεις που απλά να ψηφίζουν, αλλά οργανώσεις που να συζητούν και να συνθέτουν. Και η σύνθεση είναι αποτέλεσμα ανοίγματος των αντιθέσεων: δεν πρέπει να φοβόμαστε την άλλη άποψη, τη διαφωνία, τη συζήτηση, αλλά να τις επικροτούμε και να τις ενθαρύνουμε.

Ο σκοτεινός ιππότης και η πάππισα Ιωάννα αναπαύτηκαν στη λογική ότι αν κάτι είναι προσωρινό και όχι μόνιμο,  δεν έχει μεγάλο κόστος να γίνει. Ο ΣΥΡΙΖΑ ετοιμάζεται για την οργανωτική του συνδιάσκεψη, στο δρόμο προς το συνέδριο. Χρειάζεται λοιπόν να ‘μαστε πολύ προσεκτικοί. Όχι σε ποιες ημηρομηνίες και με ποιους ομιλητές κάνουμε εκδηλώσεις, αλλά στο πώς εμείς οι ίδιοι συγκροτούμε το νέο υποκείμενο. Και  χρειάζεται μεγάλη προσοχή γιατί ότι και αν κάνουμε, όσο προσωρινό και αν είναι αυτό, θα αφήσει σημάδια, παρακαταθήκες και μνήμες. Ο κόσμος της δημιουργίας, της ανατροπής, της αλληλεγγύης, της οικοδόμησης πρέπει να συγκροτηθεί, όχι όμως με μόνο κριτήριο μια αυτοαναφορική μαζικότητα. Είναι αναγκαίο να συνυπολογίσουμε το κριτήριο της αντίθεσης και της επίλυσής της, το κριτήριο της πολυφωνίας και της ανασύνθεσης μέσα από τάσεις που θα συγκροτούνται πάνω σε σημερινά επείδικα και όχι σε κριτήρια (προσωπικά ή πολιτικά) των προηγούμενων χρόνων, το κριτήριο της εκλογής μέσα από πολιτκές ζημώσεις και διαδικασίες. Όπως ο Σκοτεινός Ιππότης και η Πάππισα Ιωάννα φοβήθηκαν να πετάξουν τη μάσκα και το ράσο, έτσι και η Αριστερά σε όλες της τις εκδοχές δεν έχει καταφέρει να ξεφύγει από την παράδοση της 3ης διεθνούς. Και δυστυχώς όσο κοντά είναι το ΄81 άλλο τόσο κοντά είναι και το ΄55 της Σοβιετικής Ένωσης. Είναι ευκαιρία λοιπόν, ενόψει της συγκρότησης του ΣΥΡΙΖΑ, να ξεφύγουμε από τις αγκυλώσεις,τις εμμονές, τις παθογένειές μας. Και να αποτελέσει ο τρόπος συγκρότησής μας ένα διαφορετικό υπόδειγμα.