του Τακη Κατσιμαρδου απο το Εθνος...
Οταν εδραιώνονται οι μύθοι συμβαίνει ό,τι και με τη βλακεία. Φαντάζουν ακαταμάχητοι. Ενας από αυτούς ότι ζούσαμε, έως την κρίση, «πάνω από τις οικονομικές δυνατότητές μας». Η... ανακάλυψη κλίνεται σε όλους τους χρόνους και τα πρόσωπα. Προσλαμβάνει διαστάσεις... ακαταμάχητης αλήθειας. Το συμπέρασμα από την αποδοχή της είναι αυτονόητο:
Υπήρχε φούσκα και τώρα, ως άλλοι μωροί, πληρώνουμε τα επίχειρα. Πλην όμως, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, το 25% των Ελλήνων ζούσε κάτω από τα όρια της φτώχειας. Αρα το ποσοστό αφαιρείται από τον μύθο.
Αλλοι τόσοι και παραπάνω αμείβονταν για τη δουλειά τους με 750 ευρώ τον μήνα. Ούτε αυτοί ζούσαν, βεβαίως, κάποιο καταναλωτικό όνειρο. Επομένως, σε κάθε περίπτωση, γίνεται λόγος για «φούσκα» των υπολοίπων. Αμέσως η «μεγάλη αλήθεια», λοιπόν, μετατρέπεται κατά το ήμισυ, τουλάχιστον, σε ψέμα.
Ενα μέρος από αυτούς τους άλλους, αδυνατώντας να αποταμιεύσει, κατέφευγε στον τραπεζικό δανεισμό και στο πλαστικό χρήμα. Το χρηματοπιστωτικό σύστημα δεν πρόσφερε για τις ανάγκες της κερδοφορίας απλώς και μόνο στεγαστικά δάνεια, με αντίτιμο το περίσσευμα της εργασίας του εφ' όρου ζωής. Αλλά και ακριβό χρήμα για κάθε είδους καταναλωτικά προϊόντα, εορτοδάνεια. Ακόμη και παροχές για αγορά μετοχών στο χρηματιστήριο! Ενα ποσοστό από τους ίδιους «πουλώντας» μελλοντικά εισοδήματα, πράγματι, μπορεί να ζούσε... επί πιστώσει. Μα, μήπως αυτό δεν ήταν η υψηλότερη «αξία» του «συστήματος» και της «ισχυρής Ελλάδας»;
Αλλά έστω ότι όσοι ανήκαν σε τούτες τις μειοψηφικές κατηγορίες είναι «ένοχοι». Κι έτσι, όμως, για ποια φούσκα γίνεται ακριβώς λόγος; Το σύνολο της λαϊκής κατανάλωσης, για παράδειγμα, όλη τη δεκαετία, πριν ξεσπάσει η κρίση, παρέμεινε στα ίδια επίπεδα (ως ποσοστό του ΑΕΠ, όπως είναι η τυποποιημένη μέτρηση). Τα γιγάντια εξωτερικά ελλείμματα, για να μείνουμε μόνο σε αυτά, οφείλονται σ' έναν κατ' επίφασην «καταναλωτισμό», που ήταν περίπου στάσιμος; 'Η μήπως ήταν προϊόν του οικονομικού μοντέλου μιας απολύτως εξαρτημένης και απο-παραγωγικοποιημένης Ελλάδας;
Για το ερείπιο που ονομάζεται εμπορικό ισοζύγιο, σε τι βαθμό, άραγε, φταίνε οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι; Μια καταφατική απάντηση, αν δεν είναι προϊόν πλήρους άγνοιας της πραγματικότητας και αφέλειας, συνιστά οπωσδήποτε άλλοθι όσων οδήγησαν τη χώρα έως εδώ. Επιπλέον, και το κυριότερο, είναι το ιδεολογικό περιτύλιγμα μιας Ελλάδας του μαρασμού και της... αειφόρου φτώχειας.
Οταν εδραιώνονται οι μύθοι συμβαίνει ό,τι και με τη βλακεία. Φαντάζουν ακαταμάχητοι. Ενας από αυτούς ότι ζούσαμε, έως την κρίση, «πάνω από τις οικονομικές δυνατότητές μας». Η... ανακάλυψη κλίνεται σε όλους τους χρόνους και τα πρόσωπα. Προσλαμβάνει διαστάσεις... ακαταμάχητης αλήθειας. Το συμπέρασμα από την αποδοχή της είναι αυτονόητο:
Υπήρχε φούσκα και τώρα, ως άλλοι μωροί, πληρώνουμε τα επίχειρα. Πλην όμως, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, το 25% των Ελλήνων ζούσε κάτω από τα όρια της φτώχειας. Αρα το ποσοστό αφαιρείται από τον μύθο.
Αλλοι τόσοι και παραπάνω αμείβονταν για τη δουλειά τους με 750 ευρώ τον μήνα. Ούτε αυτοί ζούσαν, βεβαίως, κάποιο καταναλωτικό όνειρο. Επομένως, σε κάθε περίπτωση, γίνεται λόγος για «φούσκα» των υπολοίπων. Αμέσως η «μεγάλη αλήθεια», λοιπόν, μετατρέπεται κατά το ήμισυ, τουλάχιστον, σε ψέμα.
Ενα μέρος από αυτούς τους άλλους, αδυνατώντας να αποταμιεύσει, κατέφευγε στον τραπεζικό δανεισμό και στο πλαστικό χρήμα. Το χρηματοπιστωτικό σύστημα δεν πρόσφερε για τις ανάγκες της κερδοφορίας απλώς και μόνο στεγαστικά δάνεια, με αντίτιμο το περίσσευμα της εργασίας του εφ' όρου ζωής. Αλλά και ακριβό χρήμα για κάθε είδους καταναλωτικά προϊόντα, εορτοδάνεια. Ακόμη και παροχές για αγορά μετοχών στο χρηματιστήριο! Ενα ποσοστό από τους ίδιους «πουλώντας» μελλοντικά εισοδήματα, πράγματι, μπορεί να ζούσε... επί πιστώσει. Μα, μήπως αυτό δεν ήταν η υψηλότερη «αξία» του «συστήματος» και της «ισχυρής Ελλάδας»;
Αλλά έστω ότι όσοι ανήκαν σε τούτες τις μειοψηφικές κατηγορίες είναι «ένοχοι». Κι έτσι, όμως, για ποια φούσκα γίνεται ακριβώς λόγος; Το σύνολο της λαϊκής κατανάλωσης, για παράδειγμα, όλη τη δεκαετία, πριν ξεσπάσει η κρίση, παρέμεινε στα ίδια επίπεδα (ως ποσοστό του ΑΕΠ, όπως είναι η τυποποιημένη μέτρηση). Τα γιγάντια εξωτερικά ελλείμματα, για να μείνουμε μόνο σε αυτά, οφείλονται σ' έναν κατ' επίφασην «καταναλωτισμό», που ήταν περίπου στάσιμος; 'Η μήπως ήταν προϊόν του οικονομικού μοντέλου μιας απολύτως εξαρτημένης και απο-παραγωγικοποιημένης Ελλάδας;
Για το ερείπιο που ονομάζεται εμπορικό ισοζύγιο, σε τι βαθμό, άραγε, φταίνε οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι; Μια καταφατική απάντηση, αν δεν είναι προϊόν πλήρους άγνοιας της πραγματικότητας και αφέλειας, συνιστά οπωσδήποτε άλλοθι όσων οδήγησαν τη χώρα έως εδώ. Επιπλέον, και το κυριότερο, είναι το ιδεολογικό περιτύλιγμα μιας Ελλάδας του μαρασμού και της... αειφόρου φτώχειας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου