Της Ευγενίας Λουπάκη, απο την Αυγη...
Κάθομαι και κοιτάζω το ποτήρι. Οχι, δεν το βλέπω ούτε μισογεμάτο, ούτε μισοάδειο. Περιμένω τη μοιραία σταγόνα. Την κρίσιμη μάζα, την κρίσιμη στιγμή. Τη σταγόνα που θα το ξεχειλίσει. Το σημείο χωρίς επιστροφή. Κι όσο περιμένω, αδειάζει και το βλέμμα μου. Κι αυτό δεν μ’ αρέσει καθόλου.
Δεν αντέχω να μιλήσω σαν μάνα για τα δυο παιδιά που χάθηκαν απ’ το μαγκάλι. Εμένα το παιδί μου δεν ήξερε ούτε τη λέξη. Κι εγώ μεγάλωσα χωρίς να τόχω δει ποτέ, ούτε στο σπίτι των γιαγιάδων μου. Προσεύχομαι σ’ έναν δικό μου Θεό, της Δικαιοσύνης ήλιο νοητό, να σταματήσει κάπου αυτή η γενοκτονία. Των παιδιών, των ονείρων, των ταπεινωμένων γερόντων, των ηττημένων ενηλίκων. Να πέσει επιτέλους αυτή η ρημάδα η σταγόνα, “ν’ ακούσω ένα ωραίο μπαμ - να γίνουν όλα γης μαδιάμ”.
Και επιμένω να σκέφτομαι: Πώς γίνεται “συνάδελφοί” μου συνομήλικοι ή και νεότεροι από μένα να ξέρουν το μαγκάλι και το θανατηφόρο μονοξείδιο και νά 'χουν έτοιμη, στην άκρη των χειλιών, την ετυμηγορία του “ατυχήματος από επιπολαιότητα” (ντροπή, μορφωμένα παιδιά να μην ξέρουν για το μαγκάλι) ή του ατυχήματος από μεθύσι, μπάφους, παρτούζες και λοιπά φρικώδη που συνηθίζουν οι σπουδαστές ΤΕΙ στις επαρχιακές πόλεις.
Οι κτηνάρες με τα κουστούμια ή τα λακόστ (αναλόγως ώρας εκπομπής) ξέρουν από μαγκάλι, αλλά δεν ξέρουν από τιμές του πετρελαίου θέρμανσης. Στις δικές τους σπιταρώνες δεν εισέβαλε το κρύο. Όσο και να πάει το πετρέλαιο, αυτοί μπορούν να αγοράσουν ζεστασιά για τα παιδιά τους. Κι έτσι σερβίρουν σε σένα που κρυώνεις σε μια ελληνική γωνιά, περιμένοντας με αγωνία τη Φατμαγκιούλ, την ιδέα των μεθυσμένων αγοριών -και γιατί όχι;- χρηστών ναρκωτικών, που γλέντησαν, ντουμάνιασαν και ξεχάστηκαν. Δεν θ’ ακουστεί απ’ το στόμα τους ότι αν είχαν καλοριφέρ, αν είχαν πετρέλαιο, αν είχαν λεφτά για air condition, όσους μπάφους και νά 'καναν, θα ήταν τώρα ζωντανά. ΖΩΝΤΑΝΑ!
Η τηλεόραση καταπίνει τους ανθρώπους. Αυτούς τους κάνει κυνικά τέρατα, εμάς παθητικά θύματα. Καταπίνει την πραγματικότητα και ξερνάει μια άλλη δική της, εικονική, κατασκευασμένη, κατευθυνόμενη. Εκπαιδεύει στην ευτέλεια, διαταράσσει κάθε μηχανισμό προσωπικής αντίστασης, κάθε μνήμη περηφάνειας.
Κι έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ειδικά όπως είναι σήμερα βασικός μηχανισμός και στήριγμα της κοινωνικής εξαθλίωσης δεν παλεύεται. Αν υπήρχε τηλεόραση τότε, η Γαλλική Επανάσταση δεν θα είχε γίνει.
Να της γυρίσουμε την πλάτη αποφασιστικά. Στο ίδιο το μέσο, όχι μόνο στο μήνυμα. Κάποιος πρέπει να δώσει το σύνθημα, για άλλου τύπου επικοινωνία, άλλου τύπου ψυχαγωγία, άλλου τύπου πληροφόρηση. Γρήγορα, όμως, γρήγορα. Το μονοξείδιό της είναι πιο θανατηφόρο απ’ όλα τα μαγκάλια μαζί.
ΥΓ.: Αν είχε η Αριστερά αστραπιαία οργανώσει μια μεγάλη διαμαρτυρία -με κεριά ή με ταμπούρλα, αδιάφορο- με όλους τους βουλευτές της στην πρώτη γραμμή και απαίτηση άμεσα να αλλάξει η παράλογη απόφαση για την τιμή του πετρελαίου, θάταν μου φαίνεται μια καλή αρχή...
Δεν αντέχω να μιλήσω σαν μάνα για τα δυο παιδιά που χάθηκαν απ’ το μαγκάλι. Εμένα το παιδί μου δεν ήξερε ούτε τη λέξη. Κι εγώ μεγάλωσα χωρίς να τόχω δει ποτέ, ούτε στο σπίτι των γιαγιάδων μου. Προσεύχομαι σ’ έναν δικό μου Θεό, της Δικαιοσύνης ήλιο νοητό, να σταματήσει κάπου αυτή η γενοκτονία. Των παιδιών, των ονείρων, των ταπεινωμένων γερόντων, των ηττημένων ενηλίκων. Να πέσει επιτέλους αυτή η ρημάδα η σταγόνα, “ν’ ακούσω ένα ωραίο μπαμ - να γίνουν όλα γης μαδιάμ”.
Και επιμένω να σκέφτομαι: Πώς γίνεται “συνάδελφοί” μου συνομήλικοι ή και νεότεροι από μένα να ξέρουν το μαγκάλι και το θανατηφόρο μονοξείδιο και νά 'χουν έτοιμη, στην άκρη των χειλιών, την ετυμηγορία του “ατυχήματος από επιπολαιότητα” (ντροπή, μορφωμένα παιδιά να μην ξέρουν για το μαγκάλι) ή του ατυχήματος από μεθύσι, μπάφους, παρτούζες και λοιπά φρικώδη που συνηθίζουν οι σπουδαστές ΤΕΙ στις επαρχιακές πόλεις.
Οι κτηνάρες με τα κουστούμια ή τα λακόστ (αναλόγως ώρας εκπομπής) ξέρουν από μαγκάλι, αλλά δεν ξέρουν από τιμές του πετρελαίου θέρμανσης. Στις δικές τους σπιταρώνες δεν εισέβαλε το κρύο. Όσο και να πάει το πετρέλαιο, αυτοί μπορούν να αγοράσουν ζεστασιά για τα παιδιά τους. Κι έτσι σερβίρουν σε σένα που κρυώνεις σε μια ελληνική γωνιά, περιμένοντας με αγωνία τη Φατμαγκιούλ, την ιδέα των μεθυσμένων αγοριών -και γιατί όχι;- χρηστών ναρκωτικών, που γλέντησαν, ντουμάνιασαν και ξεχάστηκαν. Δεν θ’ ακουστεί απ’ το στόμα τους ότι αν είχαν καλοριφέρ, αν είχαν πετρέλαιο, αν είχαν λεφτά για air condition, όσους μπάφους και νά 'καναν, θα ήταν τώρα ζωντανά. ΖΩΝΤΑΝΑ!
Η τηλεόραση καταπίνει τους ανθρώπους. Αυτούς τους κάνει κυνικά τέρατα, εμάς παθητικά θύματα. Καταπίνει την πραγματικότητα και ξερνάει μια άλλη δική της, εικονική, κατασκευασμένη, κατευθυνόμενη. Εκπαιδεύει στην ευτέλεια, διαταράσσει κάθε μηχανισμό προσωπικής αντίστασης, κάθε μνήμη περηφάνειας.
Κι έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ειδικά όπως είναι σήμερα βασικός μηχανισμός και στήριγμα της κοινωνικής εξαθλίωσης δεν παλεύεται. Αν υπήρχε τηλεόραση τότε, η Γαλλική Επανάσταση δεν θα είχε γίνει.
Να της γυρίσουμε την πλάτη αποφασιστικά. Στο ίδιο το μέσο, όχι μόνο στο μήνυμα. Κάποιος πρέπει να δώσει το σύνθημα, για άλλου τύπου επικοινωνία, άλλου τύπου ψυχαγωγία, άλλου τύπου πληροφόρηση. Γρήγορα, όμως, γρήγορα. Το μονοξείδιό της είναι πιο θανατηφόρο απ’ όλα τα μαγκάλια μαζί.
ΥΓ.: Αν είχε η Αριστερά αστραπιαία οργανώσει μια μεγάλη διαμαρτυρία -με κεριά ή με ταμπούρλα, αδιάφορο- με όλους τους βουλευτές της στην πρώτη γραμμή και απαίτηση άμεσα να αλλάξει η παράλογη απόφαση για την τιμή του πετρελαίου, θάταν μου φαίνεται μια καλή αρχή...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου