Χριστόφορος Κάσδαγλης...
Μπορεί εσύ να νομίζεις ότι το νομοσχέδιο για τα ναρκωτικά, που ψηφίζεται σήμερα, δεν σε αφορά. Πως έχει να κάνει με κάποιους άλλους, εκεί έξω. Μπορεί να νομίζεις ότι είναι μια παλιά εκκρεμότητα μόνο, που θέλει ρύθμιση, ότι ουδεμία σχέση έχει με την κρίση που ζεις στο πετσί σου, όπως κι εγώ.
Λάθος, φίλε μου.
Το ότι ζούμε σ’ ένα χρεοκοπημένο κράτος δεν είναι καθόλου άσχετο με τις φυλακές που έχουν φρακάρει, μ’ αυτές τις δαπανηρές αποθήκες ψυχών που πληρώνουμε με τους φόρους μας, μόνο και μόνο για να αναπαράγουν την παραβατικότητα. Καθόλου άσχετο με μια δικαιοσύνη που έχει χάσει προ πολλού το δρόμο της και δεν μπορεί ούτε καν να εκδικάσει τις υποθέσεις που συσσωρεύονται. Καθόλου άσχετο με την αδυναμία της αστυνομίας να επικεντρωθεί στη δίωξη του εγκλήματος (αν και αυτή είναι μια πονεμένη ιστορία που δεν έχει σχέση μόνο με τα ναρκωτικά, αλλά και με τον εμφυλιοπολεμικό ρόλο που διαχρονικά επιτελεί).
Αλλά εδώ που τα λέμε, ο αντιναρκωτικός αγώνας του κράτους δεν είναι τίποτ’ άλλο παρά ένας δεύτερος -παρατεταμένος- εμφύλιος. Ακόμα κι οι πιο αφελείς έχουν αντιληφθεί ότι η έως τώρα ακολουθούμενη αντιναρκωτική πολιτική έχει αχθεί σε πλήρες αδιέξοδο, οδηγώντας στα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα απ’ αυτά που υποτίθεται ότι επεδίωκε.
Οδηγεί σε αύξηση της χρήσης και στο πέρασμα μεγάλου μέρους των χρηστών από την κάνναβη στην ηρωίνη. Προστατεύει τον έμπορο και χαντακώνει τον χρήστη. Προάγει την εγκληματικότητα, την παραοικονομία και την γκετοποίηση των πόλεων. Δημιουργεί τεράστια συμφόρηση στις φυλακές, στα δικαστήρια και στα αστυνομικά τμήματα, με μεγάλο οικονομικό κόστος.
Θα ’λεγε βέβαια κάποιος πραγματιστής ότι η αντιναρκωτική πολιτική έχει αναδείξει έναν ανθηρό οικονομικό κλάδο -από τους λίγους εναπομείναντες στη χώρα-, δημιουργώντας θέσεις εργασίας: Δικηγόροι, δικαστικοί επιμελητές, δεσμοφύλακες, αστυνομικοί, πληροφοριοδότες, ντίλερ, βαποράκια και άλλα εξαρτώμενα επαγγέλματα.
Ναι, αλλά δημιουργεί επίσης πολλές στρεβλώσεις: Τεράστια διαφορά της τιμής του παραγωγού από την τελική τιμή πώλησης του προϊόντος. Μεγάλης έκτασης φοροδιαφυγή και διακίνηση μαύρου χρήματος. Επιβάρυνση του διεθνούς εμπορικού ισοζυγίου συναλλαγών.
Όπως και να ’χει, το νομοσχέδιο έρχεται να αντιμετωπίσει ένα χρόνιο κοινωνικό πρόβλημα το οποίο συνδέεται με όλες τις παθογένειες του οικονομικού συστήματος. Το θέμα θεωρητικά έχει ωριμάσει, αλλά οι επιχειρούμενες μεταβολές είναι διστακτικές και αποφεύγουν ν’ αγγίξουν τη ρίζα του, πολύ περισσότερο σε μια συγκυρία που απαιτεί να κόψεις επιτέλους γόρδιους δεσμούς για να προχωρήσεις.
Εντάξει, το νομοσχέδιο κινείται προς τη σωστή κατεύθυνση και καλώς θα υπερψηφιστεί.
-Μειώνει τις ποινές για τους χρήστες, ενώ δίνει προτεραιότητα στη θεραπεία και την απεξάρτηση, αντί του εγκλεισμού στις φυλακές.
-Αυστηροποιεί τις ποινές για τους εμπόρους, με έμφαση σε όσους κινούνται σε ευαίσθητους χώρους που σχετίζονται με τη νεολαία, ενώ προσπαθεί να αμβλύνει τις συνέπειες για τα βαποράκια που απλώς εξασφαλίζουν τη δόση τους.
-Αθωώνει τα προϊόντα της κλωστικής κάνναβης (σατίβα), έστω και με μεγάλη καθυστέρηση.
Διατηρεί ωστόσο όλο το πλέγμα των συνθηκών που έχουν εγκαθιδρύσει ένα επικίνδυνο λαθρεμπόριο, το οποίο έχει κίνητρο να δημιουργεί συνεχώς νέους πελάτες και να τους κρατάει σε καθεστώς ζόφου και εξάρτησης, σε συνεχή αλληλεπίδραση με τον κόσμο του εγκλήματος που οργανώνεται γύρω από το διεφθαρμένο σωφρονιστικό σύστημα.
Ωστόσο, ειδικά σε σχέση με τις σημερινές συνθήκες της κρίσης, θα περίμενε κανείς κάτι πιο ριζοσπαστικό: Την αποποινικοποίηση της χρήσης και την πλήρη απαλλαγή της αστυνομίας, των δικαστηρίων και των φυλακών από την ενασχόλησή τους με τους χρήστες, ώστε να επικεντρωθούν στους εμπόρους και στα υπόλοιπα καθήκοντά τους. Τη διάκριση ανάμεσα σε σκληρά και μαλακά ναρκωτικά. Την αποδοχή της καλλιέργειας μικρού αριθμού δενδρυλίων κάνναβης για ατομική χρήση. Την αντιμετώπιση των χρηστών σκληρών ναρκωτικών ως αρρώστων, και την ανάθεση του προβλήματος αποκλειστικά σε νοσοκομεία και κοινωνικές υπηρεσίες. Την επίδειξη μεγαλύτερου θάρρους στη συνταγογράφηση υποκατάστατων και στη συνύπαρξη πολλών διαφορετικών μοντέλων θεραπείας και απεξάρτησης. Και τέλος, τη θεσμοθέτηση της χρήσης της κάνναβης για θεραπευτικούς σκοπούς.
Αν και για μένα, η τελική λύση είναι πολύ πιο απλή: Η κάνναβη στα περίπτερα ή σε γλάστρες, τα σκληρά ναρκωτικά και τα υποκατάστατά τους στα νοσοκομεία!
Κι οι έμποροι; θα μου πεις.
Ποιοι έμποροι; Αν η κάνναβη πουλιέται στο περίπτερο και τα σκληρά ναρκωτικά ή τα υποκατάστατά τους συνταγογραφούνται υπεύθυνα από το ΕΣΥ, χώρος για εμπόρους δεν μένει. Οι τιμές θα πέσουν κάθετα (εκεί να δεις… εσωτερική υποτίμηση). Ιδού μια μεταρρύθμιση που θα άξιζε να υποστηριχτεί!
Είναι αλήθεια ότι η αστυνομία θα χάσει μια επικερδή δραστηριότητα, αλλά από την άλλη θα της λυθούν τα χέρια να ασχοληθεί με την εγκληματικότητα. Είναι αλήθεια ότι κάποια -εξόχως κλειστά- επαγγέλματα θα χάσουν δουλειές και τζίρους. Αλλά θα πρόκειται απλώς για μία ακόμα φούσκα που σκάει, για ένα υπερδιογκωμένο κοινωνικό πρόβλημα που θα επανέλθει στις κανονικές του διαστάσεις.
Ξέρω, θα μου πεις ότι ακούγεται σαν εξτρεμισμός. Αλλά όχι, δεν είναι. Εξτρεμισμός είναι η συνέχιση του σημερινού σκοτεινού καθεστώτος. Εξτρεμισμός είναι να διατηρείς αλώβητο τον ομφάλιο ρόλο ανάμεσα στις ευφορικές ουσίες και τα συνδικάτα του εγκλήματος, το μοιραίο «λάθος» που είχαν κάνει με την ποτοαπαγόρευση κάποτε στην Αμερική.
Λάθος, φίλε μου.
Το ότι ζούμε σ’ ένα χρεοκοπημένο κράτος δεν είναι καθόλου άσχετο με τις φυλακές που έχουν φρακάρει, μ’ αυτές τις δαπανηρές αποθήκες ψυχών που πληρώνουμε με τους φόρους μας, μόνο και μόνο για να αναπαράγουν την παραβατικότητα. Καθόλου άσχετο με μια δικαιοσύνη που έχει χάσει προ πολλού το δρόμο της και δεν μπορεί ούτε καν να εκδικάσει τις υποθέσεις που συσσωρεύονται. Καθόλου άσχετο με την αδυναμία της αστυνομίας να επικεντρωθεί στη δίωξη του εγκλήματος (αν και αυτή είναι μια πονεμένη ιστορία που δεν έχει σχέση μόνο με τα ναρκωτικά, αλλά και με τον εμφυλιοπολεμικό ρόλο που διαχρονικά επιτελεί).
Αλλά εδώ που τα λέμε, ο αντιναρκωτικός αγώνας του κράτους δεν είναι τίποτ’ άλλο παρά ένας δεύτερος -παρατεταμένος- εμφύλιος. Ακόμα κι οι πιο αφελείς έχουν αντιληφθεί ότι η έως τώρα ακολουθούμενη αντιναρκωτική πολιτική έχει αχθεί σε πλήρες αδιέξοδο, οδηγώντας στα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα απ’ αυτά που υποτίθεται ότι επεδίωκε.
Οδηγεί σε αύξηση της χρήσης και στο πέρασμα μεγάλου μέρους των χρηστών από την κάνναβη στην ηρωίνη. Προστατεύει τον έμπορο και χαντακώνει τον χρήστη. Προάγει την εγκληματικότητα, την παραοικονομία και την γκετοποίηση των πόλεων. Δημιουργεί τεράστια συμφόρηση στις φυλακές, στα δικαστήρια και στα αστυνομικά τμήματα, με μεγάλο οικονομικό κόστος.
Θα ’λεγε βέβαια κάποιος πραγματιστής ότι η αντιναρκωτική πολιτική έχει αναδείξει έναν ανθηρό οικονομικό κλάδο -από τους λίγους εναπομείναντες στη χώρα-, δημιουργώντας θέσεις εργασίας: Δικηγόροι, δικαστικοί επιμελητές, δεσμοφύλακες, αστυνομικοί, πληροφοριοδότες, ντίλερ, βαποράκια και άλλα εξαρτώμενα επαγγέλματα.
Ναι, αλλά δημιουργεί επίσης πολλές στρεβλώσεις: Τεράστια διαφορά της τιμής του παραγωγού από την τελική τιμή πώλησης του προϊόντος. Μεγάλης έκτασης φοροδιαφυγή και διακίνηση μαύρου χρήματος. Επιβάρυνση του διεθνούς εμπορικού ισοζυγίου συναλλαγών.
Όπως και να ’χει, το νομοσχέδιο έρχεται να αντιμετωπίσει ένα χρόνιο κοινωνικό πρόβλημα το οποίο συνδέεται με όλες τις παθογένειες του οικονομικού συστήματος. Το θέμα θεωρητικά έχει ωριμάσει, αλλά οι επιχειρούμενες μεταβολές είναι διστακτικές και αποφεύγουν ν’ αγγίξουν τη ρίζα του, πολύ περισσότερο σε μια συγκυρία που απαιτεί να κόψεις επιτέλους γόρδιους δεσμούς για να προχωρήσεις.
Εντάξει, το νομοσχέδιο κινείται προς τη σωστή κατεύθυνση και καλώς θα υπερψηφιστεί.
-Μειώνει τις ποινές για τους χρήστες, ενώ δίνει προτεραιότητα στη θεραπεία και την απεξάρτηση, αντί του εγκλεισμού στις φυλακές.
-Αυστηροποιεί τις ποινές για τους εμπόρους, με έμφαση σε όσους κινούνται σε ευαίσθητους χώρους που σχετίζονται με τη νεολαία, ενώ προσπαθεί να αμβλύνει τις συνέπειες για τα βαποράκια που απλώς εξασφαλίζουν τη δόση τους.
-Αθωώνει τα προϊόντα της κλωστικής κάνναβης (σατίβα), έστω και με μεγάλη καθυστέρηση.
Διατηρεί ωστόσο όλο το πλέγμα των συνθηκών που έχουν εγκαθιδρύσει ένα επικίνδυνο λαθρεμπόριο, το οποίο έχει κίνητρο να δημιουργεί συνεχώς νέους πελάτες και να τους κρατάει σε καθεστώς ζόφου και εξάρτησης, σε συνεχή αλληλεπίδραση με τον κόσμο του εγκλήματος που οργανώνεται γύρω από το διεφθαρμένο σωφρονιστικό σύστημα.
Ωστόσο, ειδικά σε σχέση με τις σημερινές συνθήκες της κρίσης, θα περίμενε κανείς κάτι πιο ριζοσπαστικό: Την αποποινικοποίηση της χρήσης και την πλήρη απαλλαγή της αστυνομίας, των δικαστηρίων και των φυλακών από την ενασχόλησή τους με τους χρήστες, ώστε να επικεντρωθούν στους εμπόρους και στα υπόλοιπα καθήκοντά τους. Τη διάκριση ανάμεσα σε σκληρά και μαλακά ναρκωτικά. Την αποδοχή της καλλιέργειας μικρού αριθμού δενδρυλίων κάνναβης για ατομική χρήση. Την αντιμετώπιση των χρηστών σκληρών ναρκωτικών ως αρρώστων, και την ανάθεση του προβλήματος αποκλειστικά σε νοσοκομεία και κοινωνικές υπηρεσίες. Την επίδειξη μεγαλύτερου θάρρους στη συνταγογράφηση υποκατάστατων και στη συνύπαρξη πολλών διαφορετικών μοντέλων θεραπείας και απεξάρτησης. Και τέλος, τη θεσμοθέτηση της χρήσης της κάνναβης για θεραπευτικούς σκοπούς.
Αν και για μένα, η τελική λύση είναι πολύ πιο απλή: Η κάνναβη στα περίπτερα ή σε γλάστρες, τα σκληρά ναρκωτικά και τα υποκατάστατά τους στα νοσοκομεία!
Κι οι έμποροι; θα μου πεις.
Ποιοι έμποροι; Αν η κάνναβη πουλιέται στο περίπτερο και τα σκληρά ναρκωτικά ή τα υποκατάστατά τους συνταγογραφούνται υπεύθυνα από το ΕΣΥ, χώρος για εμπόρους δεν μένει. Οι τιμές θα πέσουν κάθετα (εκεί να δεις… εσωτερική υποτίμηση). Ιδού μια μεταρρύθμιση που θα άξιζε να υποστηριχτεί!
Είναι αλήθεια ότι η αστυνομία θα χάσει μια επικερδή δραστηριότητα, αλλά από την άλλη θα της λυθούν τα χέρια να ασχοληθεί με την εγκληματικότητα. Είναι αλήθεια ότι κάποια -εξόχως κλειστά- επαγγέλματα θα χάσουν δουλειές και τζίρους. Αλλά θα πρόκειται απλώς για μία ακόμα φούσκα που σκάει, για ένα υπερδιογκωμένο κοινωνικό πρόβλημα που θα επανέλθει στις κανονικές του διαστάσεις.
Ξέρω, θα μου πεις ότι ακούγεται σαν εξτρεμισμός. Αλλά όχι, δεν είναι. Εξτρεμισμός είναι η συνέχιση του σημερινού σκοτεινού καθεστώτος. Εξτρεμισμός είναι να διατηρείς αλώβητο τον ομφάλιο ρόλο ανάμεσα στις ευφορικές ουσίες και τα συνδικάτα του εγκλήματος, το μοιραίο «λάθος» που είχαν κάνει με την ποτοαπαγόρευση κάποτε στην Αμερική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου