Το Μνημονιακό κράτος χέρι - χέρι με το μνημονιακό παρακράτος...

απο τον Δρομο της Αριστερας...

Η άγρια δολοφονία του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα στο Κερατσίνι αλλάζει την κατάσταση και βάζει τις εξελίξεις σε μια νέα φάση. Ρίχνουν πιο αποφασιστικά τη φασιστική συμμορία στο στίβο της αντιπαράθεσης με τον αγωνιζόμενο κόσμο. Η δράση της Χ.Α. κλιμακώνεται και χρησιμοποιείται σαν μια σιδερογροθιά απέναντι στους αγώνες, το μαζικό λαϊκό κίνημα, την Αριστερά.Προσπαθούν να καλλιεργήσουν εντατικά τον φόβο.

Να μην μπορούν οι άνθρωποι να μιλήσουν, να εμφανιστούν σε μια κινητοποίηση, να δράσουν στο χώρο τους, να δηλώσουν πολιτική τοποθέτηση. Επιχειρούν, έτσι, να κάμψουν το φρόνημα του λαού και τους αγώνες που ήδη αναπτύσσονται ή που είναι μπροστά μας.Μέσα σε λίγες μέρες, είχαμε την επίθεση σε μέλη του ΚΚΕ στο Πέραμα, τις προκλήσεις στο Μελιγαλά και τώρα τη δολοφονία στο Κερατσίνι. Ο ρόλος της φασιστικής συμμορίας της Χρυσής Αυγής είναι φανερός. Το «αντισυστημικό» ή «αντιμνημονιακό» προφίλ είναι η μάσκα κάτω από την οποία προσπαθούν να κρύψουν το ρόλο του πιστού υπηρέτη του συστήματος.

Πάντα οι φασίστες ήταν στη χώρα μας το δολοφονικό χέρι των ξένων επικυρίαρχων και όσων τους υπηρετούν. Έτσι και σήμερα, οι αποκλειστικοί στόχοι των επιθέσεών τους είναι εργαζόμενοι, νέοι, μετανάστες, συνδικαλιστές, αριστεροί, αντιφασίστες και όχι φυσικά οι μνημονιακοί ή η τρόικα. Για να μη μιλήσουμε για τα πιο σάπια κομμάτια της επιχειρηματικής διαφθοράς που τους προσλαμβάνουν σαν μαντρόσκυλα και μπράβους.

Κατ’ αναλογία, όπως στη δεκαετία του 60 είχαμε τα ξενόδουλα ανάκτορα με το παρακράτος τους, έτσι και σήμερα έχουμε: Μνημονιακό κράτος – μνημονιακό παρακράτος. Σε αγαστή συνεργασία και αλληλοϋποστήριξη.

Η Ν.Δ. κυνικά συνεχίζει και επιμένει στη θεωρία των «δύο άκρων» δίνοντας έτσι ουσιαστικά άλλοθι στη χρυσαυγίτικη συμμορία. Φανερώνεται ξεκάθαρα σαν υποκινητής και αυτουργός της φασιστικής εκτράχυνσης, ασυδοσίας και ατιμωρησίας.

Οι θεωρίες, λοιπόν, των δύο άκρων και η ταύτιση των φασιστών με την Αριστερά, το χάιδεμα της Χ.Α. σε μια σειρά περιπτώσεις, η κατάσταση που υποθάλπεται στα σώματα ασφαλείας και κυρίως σε ειδικές μονάδες τους, οι δηλώσεις στελεχών της Ν.Δ. και μνημονιακών δημοσιογράφων (Λαζαρίδης, Πολύδωρας, Παπαδημητρίου κλπ) που φτάνουν να «απειλούν» με ενδεχόμενη συνεργασία Ν.Δ.-Χ.Α. απέναντι στην άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ, είναι μερικά παραδείγματα.

Η στάση της Αριστεράς δεν μπορεί να καθορίζεται από το φόβο και τη συγκράτηση μπροστά σε αυτές τις εξελίξεις. Δεν είναι καν «ρεαλιστική» μία στάση αποφυγής για να μη χρεωθεί γεγονότα και για να μην ανακοπεί μια ανοδική πορεία.

Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν χρειάζεται σκέψη και προσοχή για το χειρισμό διάφορων καταστάσεων, ούτε ότι προσχωρούμε στη λογική μιας υποτιθέμενης άμεσης «απάντησης» χωρίς συνέχεια και αποτελεσματικότητα.

Απάντηση μπορεί να δώσει το μαζικό λαϊκό κίνημα. Αυτό μπορεί να αντιμετωπίσει αποφασιστικά τις προκλήσεις και να ανατρέψει τους σχεδιασμούς τους. Από τη μεριά της Αριστεράς χρειάζεται αποφασιστική στάση και κάλεσμα σε μαζική δημοκρατική εγρήγορση και πλατιά κινητοποίηση του λαού για να τσακιστούν οι εκτροπές, τα παρακρατικά χτυπήματα και η τρομοκράτηση.

Σε αυτά τα πλαίσια η άμεση οργάνωση και προετοιμασία μιας μεγάλης πανελλαδικής μαζικής πανδημοκρατικής αντιφασιστικής μέρας δράσης θα μπορούσε να δώσει μια πρώτη απάντηση στις φασιστικές παρακρατικές προκλήσεις. Το ξεδίπλωμα των λαϊκών αγώνων για τη Δημοκρατία και τη διέξοδο της χώρας από την μνημονιακή καταστροφή μαζί με τη διαρκή επαγρύπνηση και περιφρούρησή τους από τους παρακρατικούς δολοφόνους, μπορεί να τρομοκρατήσει τους τρομοκράτες.

Γιώργος Παπαϊωάννου