ΟΛΟΙ ΤΙΣ χρειαζόμαστε. Τις έχουμε ανάγκη και ο καθένας κατασκευάζει τις δικές του ή τις παίρνει έτοιμες. Ολοι οφείλουμε να βρούμε τα φάρμακα που μας πιάνουν. Πόσω μάλλον σε μια εποχή που το προσωπικό στοίχημα που παίζεται είναι να κρατηθείς εκτός νοσοκομείου και φυλακής.
Το ξέρουν και τα κανάλια και πολλές εφημερίδες που έχουν αναλάβει το διακόνημα της εμπέδωσης των Μνημονίων. «Βρείτε φωτεινά παραδείγματα, χαρούμενα, εξωστρεφή». Και βρίσκουν. Κάποιον πιτσιρικά που πρότεινε μια εφαρμογή στην apple και έλυσε το πρόβλημά του, έναν παραγωγό στην Κοζάνη που σκέφτηκε μια κουφή πατέντα καλλιέργειας του μαρουλιού και ελπίζει σε εξαγωγές, μία παρέα εικοσάρηδων που έφτιαξαν εταιρεία λογισμικού, μία νέα μητέρα που αποφάσισε να φτιάξει υφαντά και τα πουλάει σε όλο το χωριό!
Η ζωή είναι για τους δημιουργικούς, τους έξυπνους, τους καπάτσους, τους χαρισματικούς. Μια αντιστροφή του life style ενδεδυμένη το μανδύα της αξιοκρατίας με ολίγη από αμερικάνικο όνειρο. Μπορείς να τη σκαπουλάρεις μόνος σου. Βάλε το μυαλό σου να δουλέψει. Για σένα είναι η ζωή. Μην μπερδεύεσαι με την πλέμπα και τα σκλαβάκια που θα ζήσουν μια ζωή με 500 ευρώ. Υπάρχουν δρόμοι ανοιχτοί. Περπάτησέ τους! Παίξε και κανένα νούμερο στο Λόττο. Κι αν σου κάτσει;
Δεν απαξιώνω τα χαρίσματα, τα ταλέντα, τη σκληρή δουλειά. Κάθε άλλο. Χαρισματικοί, ταλαντούχοι και δουλευταράδες ήταν όλα τα «πρότυπα» που μας μεγάλωσαν. Μουσικοί, καλλιτέχνες, συγγραφείς, επιστήμονες, ακόμη και πολιτικοί. Ομως σχεδόν όλοι είχαν μια έγνοια για τον κόσμο, για τους ανθρώπους. Πίσω από την ανυπόταχτη «καλλιτεχνική αλαζονεία» και τον «εγωισμό» του δημιουργού ή του ερευνητή επιστήμονα, διέκρινες την πίστη στη συλλογική ανέλιξη ως μοναδικό δρόμο για να μπορείς κι εσύ να υπάρχεις.
Η ντόπα όπως πλασάρεται σήμερα δεν είναι τίποτα άλλο από τη θεωρία της μονοθέσιας βάρκας. Το πλοίο βουλιάζει, αλλά κάπου υπάρχει μία βάρκα για σένα. Κι αν σωθείς, θα είσαι ένας άλλος πια, με άλλους, καινούργιους φίλους, καινούργιες αγάπες, γιατί από την παλιά παρέα ελάχιστοι θα γλιτώσουν. Θα αρχίσεις ξανά, θα προσπαθείς να μη θυμάσαι, θα προχωρήσεις. Ναι, έτσι είναι η ζωή. Προχωρείς, αλλάζεις παρέες, αναθεωρείς. Ομως σε συνθήκες πολέμου η κάθε σου πράξη νοηματοδοτείται διαφορετικά. Το ισχυρό ένστικτο της επιβίωσης, της δικής σου και της οικογένειάς σου -για το οποίο κανένας δεν μπορεί να σε κατηγορήσει- νοθεύεται και δηλητηριάζεται από την απαξίωση οποιασδήποτε αξίας ανθρωπισμού και αλληλεγγύης.
Είναι άλλο πράγμα να προσπαθείς να έχεις όσο το δυνατό λιγότερα θύματα και άλλο να ταυτίζεσαι -άθελά σου- με τους θύτες, ασπαζόμενος τη νοοτροπία, την ιδεολογία και τις προτροπές τους.
Κάποτε μπορεί να τα έχουμε ξεπεράσει όλα αυτά που ζούμε σήμερα. Μπορεί. Τότε, ο καθένας πρέπει να είναι τίμιος με τον εαυτό του. Από πού πήγες; Από ποιον δρόμο σώθηκες; Αισθάνεσαι περήφανος ή θέλεις να ξεχάσεις; Λύγισες και αναγκάστηκες να κάνεις πράγματα που δεν φανταζόσουν; Κι εμείς. Ολοι μας. Το θέμα δεν είναι ο ηρωισμός. Αυτός είναι μάλλον μια υπερτιμημένη στιγμιαία απόφαση. Είναι όλος ο δρόμος, ο συνειδητός.
Το ξέρουν και τα κανάλια και πολλές εφημερίδες που έχουν αναλάβει το διακόνημα της εμπέδωσης των Μνημονίων. «Βρείτε φωτεινά παραδείγματα, χαρούμενα, εξωστρεφή». Και βρίσκουν. Κάποιον πιτσιρικά που πρότεινε μια εφαρμογή στην apple και έλυσε το πρόβλημά του, έναν παραγωγό στην Κοζάνη που σκέφτηκε μια κουφή πατέντα καλλιέργειας του μαρουλιού και ελπίζει σε εξαγωγές, μία παρέα εικοσάρηδων που έφτιαξαν εταιρεία λογισμικού, μία νέα μητέρα που αποφάσισε να φτιάξει υφαντά και τα πουλάει σε όλο το χωριό!
Η ζωή είναι για τους δημιουργικούς, τους έξυπνους, τους καπάτσους, τους χαρισματικούς. Μια αντιστροφή του life style ενδεδυμένη το μανδύα της αξιοκρατίας με ολίγη από αμερικάνικο όνειρο. Μπορείς να τη σκαπουλάρεις μόνος σου. Βάλε το μυαλό σου να δουλέψει. Για σένα είναι η ζωή. Μην μπερδεύεσαι με την πλέμπα και τα σκλαβάκια που θα ζήσουν μια ζωή με 500 ευρώ. Υπάρχουν δρόμοι ανοιχτοί. Περπάτησέ τους! Παίξε και κανένα νούμερο στο Λόττο. Κι αν σου κάτσει;
Δεν απαξιώνω τα χαρίσματα, τα ταλέντα, τη σκληρή δουλειά. Κάθε άλλο. Χαρισματικοί, ταλαντούχοι και δουλευταράδες ήταν όλα τα «πρότυπα» που μας μεγάλωσαν. Μουσικοί, καλλιτέχνες, συγγραφείς, επιστήμονες, ακόμη και πολιτικοί. Ομως σχεδόν όλοι είχαν μια έγνοια για τον κόσμο, για τους ανθρώπους. Πίσω από την ανυπόταχτη «καλλιτεχνική αλαζονεία» και τον «εγωισμό» του δημιουργού ή του ερευνητή επιστήμονα, διέκρινες την πίστη στη συλλογική ανέλιξη ως μοναδικό δρόμο για να μπορείς κι εσύ να υπάρχεις.
Η ντόπα όπως πλασάρεται σήμερα δεν είναι τίποτα άλλο από τη θεωρία της μονοθέσιας βάρκας. Το πλοίο βουλιάζει, αλλά κάπου υπάρχει μία βάρκα για σένα. Κι αν σωθείς, θα είσαι ένας άλλος πια, με άλλους, καινούργιους φίλους, καινούργιες αγάπες, γιατί από την παλιά παρέα ελάχιστοι θα γλιτώσουν. Θα αρχίσεις ξανά, θα προσπαθείς να μη θυμάσαι, θα προχωρήσεις. Ναι, έτσι είναι η ζωή. Προχωρείς, αλλάζεις παρέες, αναθεωρείς. Ομως σε συνθήκες πολέμου η κάθε σου πράξη νοηματοδοτείται διαφορετικά. Το ισχυρό ένστικτο της επιβίωσης, της δικής σου και της οικογένειάς σου -για το οποίο κανένας δεν μπορεί να σε κατηγορήσει- νοθεύεται και δηλητηριάζεται από την απαξίωση οποιασδήποτε αξίας ανθρωπισμού και αλληλεγγύης.
Είναι άλλο πράγμα να προσπαθείς να έχεις όσο το δυνατό λιγότερα θύματα και άλλο να ταυτίζεσαι -άθελά σου- με τους θύτες, ασπαζόμενος τη νοοτροπία, την ιδεολογία και τις προτροπές τους.
Κάποτε μπορεί να τα έχουμε ξεπεράσει όλα αυτά που ζούμε σήμερα. Μπορεί. Τότε, ο καθένας πρέπει να είναι τίμιος με τον εαυτό του. Από πού πήγες; Από ποιον δρόμο σώθηκες; Αισθάνεσαι περήφανος ή θέλεις να ξεχάσεις; Λύγισες και αναγκάστηκες να κάνεις πράγματα που δεν φανταζόσουν; Κι εμείς. Ολοι μας. Το θέμα δεν είναι ο ηρωισμός. Αυτός είναι μάλλον μια υπερτιμημένη στιγμιαία απόφαση. Είναι όλος ο δρόμος, ο συνειδητός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου