Old Boy...
Εκείνο που πραγματικά δεν επιτρέπω να ακουστεί ποτέ από την τωρινή ή κάποια επόμενη μνημονιακή κυβέρνηση είναι το: «Ως εδώ. Δυστυχώς δεν έχει νόημα να συνεχίσουμε να κάνουμε τόσες θυσίες για την παραμονή στην ευρωζώνη, δυστυχώς το κόστος είναι πλέον μεγαλύτερο από τα οφέλη και οι προοπτικές για τη χώρα είναι καλύτερες με ένα δικό της νόμισμα (ή κάποια ενδιάμεση, μεταβατική λύση)».
Και μολονότι αν ειπωθεί ποτέ αυτό, το εντελώς πιθανότερο είναι να ειπωθεί στην ίδια αταλάντευτη ως τώρα λογική, τη λογική δηλαδή του πειθήνιου εντολοδόχου των δανειστών, τη λογική του κάνω ό,τι μου λένε, μολονότι αν ειπωθεί ποτέ αυτό, το εντελώς πιθανότερο είναι να ειπωθεί επειδή θα έχει αποφασιστεί από τους δανειστές ότι δεν πρέπει να είμαστε πια μέλη της ευρωζώνης, προσωπικά θα έχω την ίδια ακριβώς αντίδραση ακόμη και αν ειπωθεί ως ειλικρινής επανεκτίμηση της κατάστασης, ως αυθεντική μεταβολή γνώμης, ως διαπίστωση ότι ο δρόμος αυτός είναι αδιέξοδος.
Με άλλα λόγια στη συνείδησή μου νομιμοποιώ την παρούσα ή την όποια επόμενη μνημονιακή κυβέρνηση που θα προκύψει από την παρούσα Βουλή, να πάρει μέτρα όχι εντεκάμιση, όχι δεκατριάμιση, αλλά εκατόν εντεκάμιση και εκατόν δεκατριάμιση δισεκατομμυρίων ευρώ. Τις νομιμοποιώ στο όνομα της αποφυγής του απόλυτου κακού (βάσει του οποίου προέκυψε η παρούσα Βουλή) να συνεχίσουν να κάνουν ό,τι, μα ό,τι, μα ό,τι απαιτείται προκειμένου να μείνουμε στην ευρωζώνη. Να μη διανοηθεί όμως κανείς τους να αλλάξει το τροπάριο. Να μη διανοηθεί κανείς τους να πει πως όλα έχουν ένα όριο. Το «Όλα έχουν ένα όριο» έπαιζε με τα χρώματα της άλλης ομάδας. Με τα χρώματα της δικής τους ομάδας έπαιζε το «Δεν θα κάνουμε το παραμικρό που θα διακινδυνεύσει την παραμονή μας στο ευρώ», έπαιζε το «Γιατί κύριε;», έπαιζε το «Ομολογουμένως εξαιρετικά δυσάρεστες οι θυσίες για τα μνημόνια, αλλά δεν υπάρχει καμία σύγκριση, το εκτός ευρώ είναι απόλυτη καταστροφή». Η δική τους ομάδα είχε θέσει ως όριο το ευρώ αντί για την επίπτωση των μέτρων στην κοινωνία. Η επίπτωση είχε φανεί με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο τα προηγούμενα χρόνια, όπως είχε άλλωστε προοικονομηθεί με τον πλέον αναμφίβολο για τα τέσσερα επόμενα, για τα οποία μας ζήτησαν να τους εκλέξουμε.
Θα μου πεις -και εύλογα- πόση σκασίλα έχουν τι νομιμοποιείς και τι δε νομιμοποιείς στη συνείδησή σου; Θα μου πεις -και εύλογα- αν αύριο μεθαύριο αποφασίσουν να το αλλάξουν το τροπάρι και να πουν «Δεν πάει άλλο έτσι, δραχμή και τα μυαλά στα κάγκελα», τι νομίζεις; Ότι θα το σκεφτούν δύο φορές πριν το πουν; Ότι θα διστάσουν μην τυχόν και δεν τους νομιμοποιείς; Ότι τρομάζουν στη σκέψη σου; Ότι τους έδωσες ποτέ την αίσθηση πως δεν μπορούν να κάνουν οτιδήποτε θελήσουν και να πουν οτιδήποτε επιθυμήσουν, οσοδήποτε διαμετρικά αντίθετο κι αν είναι με αυτό που έλεγαν χθες;
Ό,τι θέλουν λοιπόν να πουν και όταν το θέλουν, θα το πουν. Κι εσύ και τότε θα ποστάρεις.
Και μολονότι αν ειπωθεί ποτέ αυτό, το εντελώς πιθανότερο είναι να ειπωθεί στην ίδια αταλάντευτη ως τώρα λογική, τη λογική δηλαδή του πειθήνιου εντολοδόχου των δανειστών, τη λογική του κάνω ό,τι μου λένε, μολονότι αν ειπωθεί ποτέ αυτό, το εντελώς πιθανότερο είναι να ειπωθεί επειδή θα έχει αποφασιστεί από τους δανειστές ότι δεν πρέπει να είμαστε πια μέλη της ευρωζώνης, προσωπικά θα έχω την ίδια ακριβώς αντίδραση ακόμη και αν ειπωθεί ως ειλικρινής επανεκτίμηση της κατάστασης, ως αυθεντική μεταβολή γνώμης, ως διαπίστωση ότι ο δρόμος αυτός είναι αδιέξοδος.
Με άλλα λόγια στη συνείδησή μου νομιμοποιώ την παρούσα ή την όποια επόμενη μνημονιακή κυβέρνηση που θα προκύψει από την παρούσα Βουλή, να πάρει μέτρα όχι εντεκάμιση, όχι δεκατριάμιση, αλλά εκατόν εντεκάμιση και εκατόν δεκατριάμιση δισεκατομμυρίων ευρώ. Τις νομιμοποιώ στο όνομα της αποφυγής του απόλυτου κακού (βάσει του οποίου προέκυψε η παρούσα Βουλή) να συνεχίσουν να κάνουν ό,τι, μα ό,τι, μα ό,τι απαιτείται προκειμένου να μείνουμε στην ευρωζώνη. Να μη διανοηθεί όμως κανείς τους να αλλάξει το τροπάριο. Να μη διανοηθεί κανείς τους να πει πως όλα έχουν ένα όριο. Το «Όλα έχουν ένα όριο» έπαιζε με τα χρώματα της άλλης ομάδας. Με τα χρώματα της δικής τους ομάδας έπαιζε το «Δεν θα κάνουμε το παραμικρό που θα διακινδυνεύσει την παραμονή μας στο ευρώ», έπαιζε το «Γιατί κύριε;», έπαιζε το «Ομολογουμένως εξαιρετικά δυσάρεστες οι θυσίες για τα μνημόνια, αλλά δεν υπάρχει καμία σύγκριση, το εκτός ευρώ είναι απόλυτη καταστροφή». Η δική τους ομάδα είχε θέσει ως όριο το ευρώ αντί για την επίπτωση των μέτρων στην κοινωνία. Η επίπτωση είχε φανεί με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο τα προηγούμενα χρόνια, όπως είχε άλλωστε προοικονομηθεί με τον πλέον αναμφίβολο για τα τέσσερα επόμενα, για τα οποία μας ζήτησαν να τους εκλέξουμε.
Θα μου πεις -και εύλογα- πόση σκασίλα έχουν τι νομιμοποιείς και τι δε νομιμοποιείς στη συνείδησή σου; Θα μου πεις -και εύλογα- αν αύριο μεθαύριο αποφασίσουν να το αλλάξουν το τροπάρι και να πουν «Δεν πάει άλλο έτσι, δραχμή και τα μυαλά στα κάγκελα», τι νομίζεις; Ότι θα το σκεφτούν δύο φορές πριν το πουν; Ότι θα διστάσουν μην τυχόν και δεν τους νομιμοποιείς; Ότι τρομάζουν στη σκέψη σου; Ότι τους έδωσες ποτέ την αίσθηση πως δεν μπορούν να κάνουν οτιδήποτε θελήσουν και να πουν οτιδήποτε επιθυμήσουν, οσοδήποτε διαμετρικά αντίθετο κι αν είναι με αυτό που έλεγαν χθες;
Ό,τι θέλουν λοιπόν να πουν και όταν το θέλουν, θα το πουν. Κι εσύ και τότε θα ποστάρεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου