Ο Χριστός ξανασταυρώθηκε...

η Λέσχη...

Του Χρήστου Αβραμίδη

Ο Χριστός ξανασταυρώθηκε δώδεκα φορές. Ήταν μαύρος όπως ο πραγματικός, και άλλες δώδεκα και άλλες δώδεκα μέχρι που οι σφαίρες της αστυνομίας τελείωσαν. Ο αριθμός τον θυμάτων έφτασε τους 36 και η Αφρικάνικη χωροφυλακή τίμησε ξανά τις ρίζες τις που είχαν μείνει ανέπαφες, ακόμα και αν ο Μαντέλα βγήκε από την φυλακή με τιμές βασιλιά. Οι εργάτες έχασαν την μάχη με τον θάνατο. Για την ακρίβεια 12 εργάτες έχασαν την μάχη με το 12 τοις εκατό του παγκόσμιου χρυσού. Και στην συνέχεια μερικές ντουζίνες ακόμα μαύρων εργατών τραυματίστηκαν ή σκοτώθηκαν.

Μας μάθαιναν στο σχολείο τραγουδάκια σαβανωμένα, μούμιες που χωρίς να μας μιλούν για το πλαίσιο, είναι να τα λέμε στις γιορτές να χαίρεται το έθνος. Και είχαν αυτά τα τραγουδάκια κάπου χωμένους μέσα στις στροφές, στίχους όπως το “Και να’ταν σκοτωμένο στου αρχηγού το πλάι και μόνο από βόλι Εγγλέζου να’χε πάει. Κι από απεργία πείνας μέσα στην φυλακή, θα’ταν τιμή μου που’χασα το γελαστό παιδί”.

Δεν μας μάθαιναν όμως πως αυτά είναι η πραγματικότητα.
Ίσχυαν, ισχύουν και θα συνεχίσουν να ισχύουν αν δεν τα σταματήσουμε.

Αυτά τα μαθαίνεις από βιβλία καταρραμένα όπως το ο “Χριστός ξανασταυρώνεται” , συγγραφείς καταδικασμένους, όπως ο Λουντέμης, και ξυπόλητους γύφτους όπως οι μαθητές μου.

Αν πίστευα σε κάτι ανώτερο θα ένιωθα λίγο καλύτερα, διότι αυτοί οι άνθρωποι θα συνέχιζαν μια άλλη ζωή χωρίς αντιθέσεις και φτώχεια. Τώρα τι μπορεί να μας παρηγορήσει πέρα απ’την εκδίκηση.

“Άτιμος είναι ο κόσμος τούτος Αγά μου, άδικος τιποτένιος. Οι πιο καλοί πεινούν κι αδικιούνται, οι πιο κακοί τρων και πίνουν και κυβερνούν, χωρίς πίστη, χωρίς ντροπή, χωρίς αγάπη. Δεν μπορεί πια το άδικο να βαστάξει! Θα βγω στους γύρω δρόμους, θα σταθώ στις πλατείες, θανέβω στις στέγες και θα φωνάξω: Ελάτε όλοι οι πεινασμένοι κι οι αδικημένοι κι οι τίμοι να σμίξουμε, να βάλουμε φωτιά, να καθαρίσει η γης από δεσποτάδες κι αφεντάδες κι αγάδες.

…Θάθελα Αγά μου, νάχα τη δύναμη να σηκωθώ , να κηρύξω σε όλο τον κόσμο επανάσταση. Να ξεσηκώσω όλους τους ανθρώπους, άσπρους, μαύρους, κίτρινους, να γίνουμε ένας στρατός της πείνας παντοδύναμος και να μπούμε στις μεγάλες σαπισμένες πολιτείες και στα άτιμα παλάτια και στα ξετσίπωτα σεράγια της Πόλης και να βάλουμε φωτιά! “

Ν. Καζαντζάκης, “Ο Χριστός ξανασταυρώνεται”