Ντιτρόιτ-Αθήνα, λεηλασία παράλληλη...

Της Μαριαννας Τζιαντζη...

Tι προτιμάτε, σχολικούς φύλακες ή νοσηλευτές; Αυτό το δίλημμα έθεσε πρόσφατα στον ελληνικό λαό ο Αντώνης Σαμαράς. Ένα παρόμοια δίλημμα έχει τεθεί εδώ και καιρό και στο λαό του Ντιτρόιτ: Τι προτιμάτε, Βαν Γκογκ ή συντάξεις;

Το Ντιτρόιτ δεν έχει τρόικα, όμως έχει τον Κέβιν Ορ, τον διορισμένο από τον κυβερνήτη του Μίσιγκαν«μάνατζερ εκτάκτου ανάγκης» (emergency manager). Ο Ορ, ένας δικηγόρος ειδικευμένος στο πτωχευτικό δίκαιο, εκπροσωπούσε την Κράισλερ που κατάφερε να ανακάμψει και να παρουσιάσει κέρδη μετά την πτώχευση που είχε κηρύξει το 2009. Την Πέμπτη ο Ορ, με τις δοτές υπερεξουσίες του, κατέθεσε το αίτημα πτώχευσης της πόλης. Για να ξεπληρώσει η πόλη τα χρέη της, που ανέρχονται περίπου σε 20 δισ. δολάρια, θα πρέπει να ρευστοποιηθεί η δημοτική περιουσία και να απογυμνωθούν τα δημοτικά ασφαλιστικά ταμεία, δηλ. να περικοπούν άγρια οι συντάξεις και η υγειονομική περίθαλψη χιλιάδων οικογενειών. Στην περιουσία της πόλης συγκαταλέγεται το Ινστιτούτο Τεχνών του Ντιτρόιτ όπου εκτίθενται έργα των Βαν Γκογκ, Ντεγκά, Ματίς, Ντιέγκο Ριβέρα κ.ά., απομεινάρια της χρυσής εποχής της πρωτεύουσας της αυτοβιομηχανίας.

Είναι πολλές οι αναλογίες (φυσικά και οι αβυσσαλέες διαφορές) ανάμεσα στο Ντιτρόιτ και την Ελλάδα, με τη διαφορά ότι εκεί η ανεργία (16%) είναι η μισή από ό,τι εδώ. Π.χ., στις αρχές του 2013 μόνο το ένα τρίτο των ασθενοφόρων της πόλης ήταν σε λειτουργία, όμως και τα δικά μας δημόσια νοσοκομεία δεν πάνε πίσω ως προς τη διάλυση. Εδώ ξεπαστρέψαμε τα Μουσικά Σύνολα της ΕΡΤ, ενώ στο Ντιτρόιτ ρήμαξαν την ιστορική Συμφωνική Ορχήστρα της πόλης. Eδώ και χρόνια τα ενεχυροδανειστήρια έχουν γίνει το σήμα κατατεθέν του Ντιτρόιτ, ενώ εμείς έχουμε τα γνωστά κίτρινα μαγαζιά όπου απελπισμένοι άνθρωποι ξεπουλούν τα χρυσαφικά τους. Kάθε Έλληνας οφείλει στους δανειστές 12.500 ευρώ και κάθε Ντιτροϊτανός 25.000 δολάρια. Αυτοί έχουν τον πανίσχυρο Κέβιν Ορ, εμείς έχουμε τους Ράιχενμπαχ και Φούχτελ. Όπως επισημαίνουν Αμερικανοί αναλυτές, το Ντιτρόιτ γίνεται το πειραματόζωο και για άλλες αμερικανικές πόλεις, όπως η Ελλάδα έχει γίνει πεδίο οικονομικών και εργασιακών δοκιμών και γι’ άλλες χώρες του ευρωπαϊκού Νότου.

ΠΡΙΝ, "Το τέλος της αγοράς", 21.7.2013

Στη φωτογραφία, εγκαταλειμμένο θέατρο στο Ντιτρόιτ.

Y.Γ. Μερικές ακόμα ανατριχιαστικές ομοιότητες

1 Τα τελευταία πέντε χρόνια μπήκε λουκέτο σε πάνω από τα μισά πάρκα του Ντιτρόιτ, ενώ το 40% του δημοτικού φωτισμού έχει αχρηστευτεί. Ελλάδα το αστικό πράσινο πάσχει σοβαρά: νησίδες που πνίγονται στα σκουπίδια και τα αγριόχορτα, διαλυμένα παγκάκια, παιδικές χαρές χωρίς φύλακα και με ξεχαρβαλωμένες έως επικίνδυνες κούνιες, τραμπάλες, σκοτεινοί δρόμοι κ.λπ. Όποιος κυκλοφορεί με τα πόδια στις συνοικίες της Αθήνας δεν μπορεί να μην προσέξει την παρακμή που καλπάζει.

2  Πριν 4 χρόνια, ο Guardian έγραφε ότι η  μέση τιμή στην αγορά κατοικίας στο Ντιτρόιτ ήταν μόνο 7.500 δολάρια, ενώ πολλά σπίτια πωλούνταν για λίγες εκατοντάδες δολάρια, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι υπάρχουν αγοραστέςε. Σε έναν πλειστηριασμό 9.000 κατοικιών που είχαν κατασχεθεί, μόνο το ένα πέμπτο βρήκαν αγοραστή. Κατά σατανική σύμπτωση, το Έθνος της Κυριακής δημοσίευσε ένα ρεπορτάζ με τίτλο «Το μεγάλο ξεπούλημα: δραματική μείωση τιμών σε διαμερίσματα 30ετίας», όπου διαβάζουμε για κατοικίες στο κέντρο της Αθήνας που πωλούνται για 8.000 ευρώ (Ιλίσια, 6ος όροφος, 42 τ.μ.) ή για 11.000 ευρώ (Κυψέλη, 1ος όροφος, 55 τ.μ.). Οι ιδιοκτήτες τους τα βγάζουν στο σφυρί καθώς δεν μπορούν να αντέξουν τη φορολογική επιβάρυνση και τα έξοδα συντήρησης.

3 Οργιάζουν τα τελευταία χρόνια στο Ντιτρόιτ οι srcrappers, αυτοί που ξηλώνουν κάθε είδους μέταλλο από εγκαταλειμμένα δημόσια και ιδιωτικά κτίρια: καλώδια, σωλήνες ύδρευσης, κάγκελα. Στην Ελλάδα ξηλώνουν ακόμα και καντίλια από νεκροταφεία.