Κι όμως, πιστεύουμε ότι γεννηθήκαμε με αλυσίδες...

Τρυπιο Ευρω...

Φέτος συμπληρώνονται 20 χρόνια από τότε που βγήκε στις κινηματογραφικές αίθουσες η "Ημέρα τής Μαρμότας" και στην Ελλάδα το γιορτάζουμε δεόντως: εδώ και τρία χρόνια ζούμε την ίδια ημέρα από την αρχή μέχρι το τέλος της. Μνημόνια, μειώσεις μισθών και συντάξεων, ανεργία, απολύσεις, μετανάστευση, φόροι, χαράτσια και, φυσικά, προπαγάνδα σωτηρίας. Μόνο που αδικώ την αμερικανική ταινία. Κι αυτό γιατί μπορεί το ημερολόγιο να έμενε κολλημένο στην ίδια ημέρα, αλλά ο Μπιλ Μάρεϊ και η Αντι Μακντάουελ έκαναν διαφορετικά πράγματα μήπως και καταφέρουν να δέσει η χημεία τους. Στην Ελλάδα τού 2013 το ημερολόγιο κυλά, αλλά κάνουμε ακριβώς τα ίδια για να σιγουρέψουμε ότι δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα. Σα να βλέπουμε, δηλαδή, μια "χαζοαμερικανιά", από αυτές που ξέρεις από το πρώτο λεπτό τους ποιό θα είναι το τελευταίο...

Είμαι ο μοναδικός ή αισθάνεστε κι εσείς την ανάγκη να γίνει κάτι που να ταρακουνήσει τα λιμνάζοντα ύδατα; Να μην ακολουθήσουν τα γεγονότα τη γραμμική τους εξέλιξη, αλλά να γίνει μια ανατροπή που θα αλλάξει τους κανόνες τού παιχνιδιού; Και δεν θα είναι προτιμότερο να έχουμε εμείς τη μπάλα στα χέρια μας, από το να περιμένουμε να αστοχήσουν οι αντίπαλοί μας για να σωθούμε; Ετσι κι αλλιώς μετά από τις γερμανικές εκλογές τού Σεπτεμβρίου θα υπάρξουν εξελίξεις. Μπορεί ακόμα και να βρεθεί μια φόρμουλα εξόδου τής Ελλάδας από την ευρωζώνη, με ταυτόχρονη στήριξή της για να μη συμπαρασύρει και τις άλλες ευρωπαϊκές οικονομίες. Λες και το κουτί τής Πανδώρας θα μείνει κλειστό αν βάλεις ένα φτερό από πάνω του. Δεν θα ήταν, όμως, προτιμότερο ό,τι είναι να γίνει να συμβεί πριν η αλαζονεία τής Ανγκ. Μέρκελ φτάσει στον ουρανό με μια τρίτη εκλογή της στην καγκελαρία; Ας κάνουμε, επιτέλους, κι εμείς για μια φορά την πρώτη κίνηση στη σκακιέρα, από τη στιγμή που δεν έχουμε τίποτα άλλο να χάσουμε στην ουσία παρά τις αλυσίδες μας. Εκτός αν τις έχουμε συνηθίσει τόσο πολύ πια που έχουμε αρχίσει να πιστεύουμε ότι γεννηθήκαμε με αυτές...