του Τακη Κατσιμαρδου, απο το Εθνος...
Απορούν πολλοί για τις προκλήσεις των βουλευτών της Χρυσής Αυγής εντός και εκτός του Κοινοβουλίου. Μάλλον επειδή δεν έχει γίνει ακόμη αντιληπτό ότι το ακροδεξιό μόρφωμα υπάρχει μέσω των προκλήσεων και για τις προκλήσεις. Τροφή του είναι η μισαλλοδοξία και η βία. Με την έννοια αυτή, ακόμη δεν έχουν δει όλο το «έργο».
Η ένταση είναι μορφή ύπαρξης της εθνικιστικο-λαϊκιστικής «παράταξης». Οι προκλήσεις εκδηλώνονται σχεδιασμένα - στοχευμένα. Δεν οφείλονται σε κάποιες ανεξέλεγκτες θυμικές εκρήξεις. Ούτε εξηγούνται επαρκώς ως εκδηλώσεις ομαδικών ψυχοπαθολογικών περιπτώσεων. Η επιλογή αυτή, εκτός των άλλων, διαπιστώνεται και δημοσκοπικά. Μετά από κάθε «μεγάλη πρόκληση» παρατηρείται διεύρυνση του ακροατηρίου της.
Το φαινόμενο δεν είναι νέο. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο έχει επαναληφθεί σε περιόδους γενικευμένων κρίσεων. Από τη στιγμή που έκαναν αυτή την «ανακάλυψη» οι... θεωρητικοί του χώρου έχοντας τη σχετική τεχνογνωσία, η πρόκληση έντασης αναδείχτηκε στο αλφαβητάρι της παρουσίας και χρυσαυγίτικης δράσης.
«Ούριο άνεμο» στα πανιά τους συνιστά και μια άλλου τύπου παραδοσιακή στρατηγική έντασης που ακολουθεί η ηγεσία της Δεξιάς και, γενικώς, του μνημονιακού τόξου. Κυρίως, με την παράλογη θεωρία της ταύτισης των «δύο άκρων» κι όχι μόνο. Το καινούργιο στην ακροδεξιά τακτική και στρατηγική της έντασης δεν περιορίζεται απλώς στις προκλήσεις των αρχηγίσκων της. Αυτό θα ήταν ένα περιθωριακό ζήτημα, αν εμφανής στόχευση δεν ήταν η μαζικοποίηση του φαινομένου. Η μετατροπή του σε χειραγωγούμενη ομαδική νοοτροπία και πρακτική, στις ευνοϊκές συνθήκες που διαμορφώνονται στην Ελλάδα των μνημονίων. Αυτός είναι ο πραγματικός κίνδυνος κι όχι γενικώς και αορίστως η απειλή κατά της δημοκρατίας.
Απορούν πολλοί για τις προκλήσεις των βουλευτών της Χρυσής Αυγής εντός και εκτός του Κοινοβουλίου. Μάλλον επειδή δεν έχει γίνει ακόμη αντιληπτό ότι το ακροδεξιό μόρφωμα υπάρχει μέσω των προκλήσεων και για τις προκλήσεις. Τροφή του είναι η μισαλλοδοξία και η βία. Με την έννοια αυτή, ακόμη δεν έχουν δει όλο το «έργο».
Η ένταση είναι μορφή ύπαρξης της εθνικιστικο-λαϊκιστικής «παράταξης». Οι προκλήσεις εκδηλώνονται σχεδιασμένα - στοχευμένα. Δεν οφείλονται σε κάποιες ανεξέλεγκτες θυμικές εκρήξεις. Ούτε εξηγούνται επαρκώς ως εκδηλώσεις ομαδικών ψυχοπαθολογικών περιπτώσεων. Η επιλογή αυτή, εκτός των άλλων, διαπιστώνεται και δημοσκοπικά. Μετά από κάθε «μεγάλη πρόκληση» παρατηρείται διεύρυνση του ακροατηρίου της.
Το φαινόμενο δεν είναι νέο. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο έχει επαναληφθεί σε περιόδους γενικευμένων κρίσεων. Από τη στιγμή που έκαναν αυτή την «ανακάλυψη» οι... θεωρητικοί του χώρου έχοντας τη σχετική τεχνογνωσία, η πρόκληση έντασης αναδείχτηκε στο αλφαβητάρι της παρουσίας και χρυσαυγίτικης δράσης.
«Ούριο άνεμο» στα πανιά τους συνιστά και μια άλλου τύπου παραδοσιακή στρατηγική έντασης που ακολουθεί η ηγεσία της Δεξιάς και, γενικώς, του μνημονιακού τόξου. Κυρίως, με την παράλογη θεωρία της ταύτισης των «δύο άκρων» κι όχι μόνο. Το καινούργιο στην ακροδεξιά τακτική και στρατηγική της έντασης δεν περιορίζεται απλώς στις προκλήσεις των αρχηγίσκων της. Αυτό θα ήταν ένα περιθωριακό ζήτημα, αν εμφανής στόχευση δεν ήταν η μαζικοποίηση του φαινομένου. Η μετατροπή του σε χειραγωγούμενη ομαδική νοοτροπία και πρακτική, στις ευνοϊκές συνθήκες που διαμορφώνονται στην Ελλάδα των μνημονίων. Αυτός είναι ο πραγματικός κίνδυνος κι όχι γενικώς και αορίστως η απειλή κατά της δημοκρατίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου