του Γιωργου Παπασωτηριου...
Το παράδειγμα της ΕΡΤ δείχνει το δρόμο για τις εναλλακτικές μορφές του πράττειν, για τη διαμόρφωση μέσα στη διαδικασία της ανυπακοής μιας νέας πρότασης, νέων μορφών κοινωνικών σχέσεων, της αυτοδιαχείρισης , της αλληλεγγύης, της συντροφικότητας, της φιλίας, της αγάπης, μα πάνω απ’ όλα της αξιοπρέπειας και της άνθισης του Προσώπου, όλων αυτών που αντιβαίνουν στην κυρίαρχη καπιταλιστική λογική του κέρδους, του κυνισμού, του απύθμενου εγωτισμού, του κανιβαλισμού, της βάρβαρης εκμετάλλευσης των εργαζομένων και του εμφυλίου των «κάτω».
Οι εναλλακτικές μορφές αγώνα δεν επιδιώκουν απλώς τη νίκη, να νικήσουν, δηλαδή, την κυβέρνηση, ή τον κάθε κεφαλαιοκράτη εργοδότη, θέλουν, συγχρόνως, να μετασχηματίσουν την κοινωνική εμπειρία, να αλλάξουν τη συμβολική τάξη, τον Τρόπο σκέψης και ζωής, να αποτελέσουν, με άλλα λόγια, τον προάγγελο της νέας κοινωνίας, δημιουργώντας τώρα τις κοινωνικές σχέσεις του μέλλοντος.
Γιατί όπου ο αγώνας γίνεται με τους όρους του κεφαλαίου(κοινωνικές σχέσεις κυριαρχίας), τότε χάνουμε ακόμα κι όταν φαίνεται ότι κερδίζουμε. Υπ’ αυτή την οπτική ο πεντάμηνος αγώνας των εργαζομένων της ΕΡΤ είναι νικηφόρος, γιατί έδειξε ότι υπάρχουν μορφές κοινωνικής οργάνωσης, όπου ο κεφαλαιοκρατικός τρόπος παραγωγής και οι σχέσεις του είναι αχρείαστες και άχρηστες.
Έδειξε ότι μπορούμε να κινηθούμε εκτός του καπιταλιστικού πλαισίου και, συνεπώς, εκτός της διαπλοκής με το κεφάλαιο. Ο αγώνας στην ΕΡΤ απέδειξε, τέλος, ότι το κίνημα της ανυπακοής δεν υπάγεται σε μία πολιτική της οργάνωσης αλλά σε μία πολιτική των συμβάντων.
Η αγωνιστική αυτή διαδικασία παραπέμπει στις γιορτές, όχι εκείνων όπου θυσιάζεται το περίσσιο, σώζοντας από τη βία της συσσώρευσης, αλλά εκείνων των πανηγυριών όπου η ψυχή των ανυπότακτων διονυσιάζεται, γυρεύοντας σε «Ψυχή βαθιά» το θυσιαστήριο περίσσευμά τους
Οι εναλλακτικές μορφές αγώνα δεν επιδιώκουν απλώς τη νίκη, να νικήσουν, δηλαδή, την κυβέρνηση, ή τον κάθε κεφαλαιοκράτη εργοδότη, θέλουν, συγχρόνως, να μετασχηματίσουν την κοινωνική εμπειρία, να αλλάξουν τη συμβολική τάξη, τον Τρόπο σκέψης και ζωής, να αποτελέσουν, με άλλα λόγια, τον προάγγελο της νέας κοινωνίας, δημιουργώντας τώρα τις κοινωνικές σχέσεις του μέλλοντος.
Γιατί όπου ο αγώνας γίνεται με τους όρους του κεφαλαίου(κοινωνικές σχέσεις κυριαρχίας), τότε χάνουμε ακόμα κι όταν φαίνεται ότι κερδίζουμε. Υπ’ αυτή την οπτική ο πεντάμηνος αγώνας των εργαζομένων της ΕΡΤ είναι νικηφόρος, γιατί έδειξε ότι υπάρχουν μορφές κοινωνικής οργάνωσης, όπου ο κεφαλαιοκρατικός τρόπος παραγωγής και οι σχέσεις του είναι αχρείαστες και άχρηστες.
Έδειξε ότι μπορούμε να κινηθούμε εκτός του καπιταλιστικού πλαισίου και, συνεπώς, εκτός της διαπλοκής με το κεφάλαιο. Ο αγώνας στην ΕΡΤ απέδειξε, τέλος, ότι το κίνημα της ανυπακοής δεν υπάγεται σε μία πολιτική της οργάνωσης αλλά σε μία πολιτική των συμβάντων.
Η αγωνιστική αυτή διαδικασία παραπέμπει στις γιορτές, όχι εκείνων όπου θυσιάζεται το περίσσιο, σώζοντας από τη βία της συσσώρευσης, αλλά εκείνων των πανηγυριών όπου η ψυχή των ανυπότακτων διονυσιάζεται, γυρεύοντας σε «Ψυχή βαθιά» το θυσιαστήριο περίσσευμά τους
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου