«Καταδικάζω τη βία από όπου και εάν προέρχεται»
Καλώς,καταδικάζεις τη βία από όπου και εάν προέρχεται…πριν όμως καταδικάσεις τη βία από όπου και εάν προέρχεται δεν πρέπει να ορίσεις τι είναι βία; Πρέπει. Και ένας εύκολος τρόπος να ανατρέξουμε σε ορισμούς είναι μέσω των εγκυκλοπαιδιών και των λεξικών. Βία σύμφωνα με το λεξικό/εγκυκλοπαίδεια (http://www.livepedia.gr/index.php/Βία ) είναι ο εξαναγκασμός ενός ατόμου από άλλο άτομο με ενέργεια εναντίον του σώματός του (σωματική βία) ή με απειλή ενέργειας (ψυχολογική βία) ώστε να κάνει κάτι που δεν θα έκανε ή να μην κάνει κάτι που θα το έκανε.
Άρα όποιος άνθρωπος έχει ως θέση του το «καταδικάζω τη βία από όπου και εάν προέρχεται» θα πρέπει να καταδικάσει τις πολιτικές απόψεις και πρακτικές που εξαναγκάζουν ανθρώπους σε φτώχεια παρά την θέλησή τους, θα έπρεπε να καταδικάσει επίσης τα ΜΜΕ/κυβερνητικούς που ασκούν ψυχολογική βία ,μέσω κατασκευασμένων και ψευδών ειδήσεων, σε μια κοινωνία και την χειραγωγούν με ψέματα. Αποτέλεσμα της χειραγώγησης αυτής, μέσα από τα ψεύδη, είναι να την την οδηγούν στο να κάνει πράγματα που δεν θα έκανε ή να μην κάνει πράγματα που ήθελε να κάνει.
Επίσης θα έπρεπε να καταδικάσει, αυτός που «καταδικάζει τη βία από όπου και εάν προέρχεται», κάθε μορφής εξουσία διότι η εξουσία για να εδραιωθεί και να αναπαραχθεί εξαναγκάζει ανθρώπους στο να υποταχθούν σε αυτή είτε δια της βίας είτε μηχανισμών ψυχικής βίας. Θα έπρεπε ακόμη να σταθεί απέναντι σε κάθε μορφής εξαναγκασμό και εξουσιαστική σχέση για να έχει το ηθικό ανάστημα όντως να καταδικάσει τη βία από όπου και εάν προέρχεται.
Όσο όμως καταδικάζει τη βία από όπου και εάν προέρχεται χωρίς να καταδικάζει και ότι την γεννάει δεν κάνει κάτι παραπάνω από το να εξισώνει την άσκηση βίας του καταπιεστή, που θέλει να υποτάξει το υποκείμενο-δέκτη της βίας που ασκεί,με την άσκηση βίας του καταπιεζόμενου, που θέλει να παύσει να καταπιέζεται και αναγκάζεται να απαντήσει στη βία με βία για λόγους άμυνας.
«Να εφαρμοστεί η νομιμότητα»
«Να υπακούς στους νόμους. Να εφαρμόζεις τη νομιμότητα ακόμα και εάν διαφωνείς με τον νόμο» λένε σήμερα πολλοί κυβερνητικοί και συν αυτούς πολίτες. Και το πρόταγμα της νομιμότητας ήρθε στην επιφάνεια όταν άρχισε να υπάρχει εντονότερη αμφισβήτηση της κοινωνικής νομιμοποίησης της κυβέρνησης στο να νομοθετεί και να ασκεί εξουσία. Τότε λοιπόν αποφάσισαν να φέρουν στο προσκήνιο τη νομιμότητα για στοχοποιήσουν όποιον αντιδρά στους νόμους,χωρίς όμως να εξετάσουν γιατί αντιδρά και με ποιον τρόπο αντιδρά.Αλλά πριν μιλήσουμε για τη νομιμότητα θα πρέπει να εξετάσουμε που πατάει η νομιμότητα.
Η νομιμότητα πατάει πάνω στο Δίκαιο. Και τι είναι Δίκαιο; Δίκαιο ονομάζεται το σύνολο των υποχρεωτικών και εξαναγκαστικών κανόνων οι οποίοι και ρυθμίζουν τις σχέσεις των, στη κοινωνία δια-βιούντων προσώπων. Επίσης κατ΄ άλλο ορισμό: Δίκαιο είναι η ανθρώπινη θέληση η οποία ρυθμίζει την κοινωνική ζωή κατά τρόπο «ετερόνομο», «επιτακτικό» και «εξαναγκαστικό». Συνεπώς το δίκαιο δεν προέρχεται από την ατομική θέληση των επιμέρους ατόμων αλλά επιβάλλεται εξωτερικά (ετερόνομος ρύθμιση), επιτάσσοντας και καθορίζοντας τι δύναται και τι πρέπει ή τι δεν δύναται και τι δεν πρέπει να πράττουν χωρίς ωστόσο να ζητεί τη συγκατάθεσή τους (επιτακτική ρύθμιση), επιβάλλοντας όμως στους μη συμμορφούμενους προς τους κανόνες του κυρώσεις (εξαναγκασμός).
Ποίος όμως είναι εκείνος που επιβάλλει ετερόνομα το νόμο; Μα η εξουσία φυσικά. Εκείνη έχει την δυνατότητα ανά πάσα στιγμή να ορίζει το νόμιμο και το παράνομο. Βέβαια το νόμιμο και το παράνομο δεν ισοδυναμεί με το δίκαιο και το άδικο. Διότι στη ναζιστική Γερμανία ήταν νόμιμο να κάνεις πογκρόμ σε Εβραίους αλλά δεν ήταν και δίκαιο. Στη σημερινή Ελλάδα είναι παράνομο να κάνεις καθιστική διαμαρτυρία σε δημόσιο δρόμο αλλά όχι και άδικο.
Και εκεί έρχεται η έννοια της νομιμότητας. Νομιμότητα είναι η υπακοή στο νόμο δίχως να γίνεται κριτική στο νόμο και το Δίκαιο. Είναι ένας τρόπος εκπαίδευσης πολιτών σε τυφλή υπακοή στην Αρχή, την όποια Αρχή ανεξάρτητα από τα πεπραγμένα της. Και είναι ένας ακόμη τρόπος για όσους έχουν εξουσία να ορίζουν, ανάλογα με τα συμφέροντά τους, «τι πρέπει και τι δε πρέπει». Να ορίζουν πχ ότι είναι νόμιμη η καταπίεση που ασκούν πάνω στη κοινωνία οι δυνάμεις καταστολής και παράνομη η αντίδραση στην καταπίεση αυτή.
Υποκρισία
Αυτοί λοιπόν που προτάσσουν την καταδίκη της βίας από όπου και εάν προέρχεται και ταυτόχρονα στηρίζουν τη νομιμότητα είναι οι μεγαλύτεροι υποκριτές. Διότι είναι υποκρισία μεγάλη να καταδικάζεις τη βία και όχι ότι την γεννάει. Είναι υποκρισία να επικαλείσαι την νομιμότητα και ταυτόχρονα να στηρίζεις ένα σύστημα που βασίζεται στην αδικία επί των αδυνάτων για να επιβιώσει. Το γελοίον της υπόθεσης με τα 2 τσιτάτα αυτά είναι ότι προέρχονται από τους θιασώτες του φιλελευθερισμού, στον οποίο η πολιτική παράδοση είναι γεμάτη από νομιμοποίηση της βίας και προταγμάτων ενάντια στη νομιμότητα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο μεγάλος φιλελεύθερος στοχαστής Locke, o οποίος λέει στη «2η Πραγματεία περί Κυβερνήσεως» ότι «Αν ένας ηγεμόνας χρησιμοποιεί την εξουσία του εναντίον του λαού του, τότε ο λαός έχει το δικαίωμα να τον αντιμετωπίσει με Βία. Ο σωστός τρόπος για να αντιμετωπιστεί η παράνομη βία της εξουσίας είναι η ίδια η Βία.» διότι «Η νομιμοποίηση του κράτους βασίζεται στη συναίνεση των πολιτών. Όταν παραβιάζει την εμπιστοσύνη των πολιτών χάνει τη νομιμοποίησή της και οι πολίτες έχουν το δικαίωμα να επαναστατήσουν», οπότε, σύμφωνα με τον Locke, κάθε καταδίκη της βίας από όπου και εάν προέρχεται και επίκληση στη νομιμότητα είναι νομιμοποίηση της καταπίεσης του λαού από την εξουσία και στήριξη αυτής.
Καλώς,καταδικάζεις τη βία από όπου και εάν προέρχεται…πριν όμως καταδικάσεις τη βία από όπου και εάν προέρχεται δεν πρέπει να ορίσεις τι είναι βία; Πρέπει. Και ένας εύκολος τρόπος να ανατρέξουμε σε ορισμούς είναι μέσω των εγκυκλοπαιδιών και των λεξικών. Βία σύμφωνα με το λεξικό/εγκυκλοπαίδεια (http://www.livepedia.gr/index.php/Βία ) είναι ο εξαναγκασμός ενός ατόμου από άλλο άτομο με ενέργεια εναντίον του σώματός του (σωματική βία) ή με απειλή ενέργειας (ψυχολογική βία) ώστε να κάνει κάτι που δεν θα έκανε ή να μην κάνει κάτι που θα το έκανε.
Άρα όποιος άνθρωπος έχει ως θέση του το «καταδικάζω τη βία από όπου και εάν προέρχεται» θα πρέπει να καταδικάσει τις πολιτικές απόψεις και πρακτικές που εξαναγκάζουν ανθρώπους σε φτώχεια παρά την θέλησή τους, θα έπρεπε να καταδικάσει επίσης τα ΜΜΕ/κυβερνητικούς που ασκούν ψυχολογική βία ,μέσω κατασκευασμένων και ψευδών ειδήσεων, σε μια κοινωνία και την χειραγωγούν με ψέματα. Αποτέλεσμα της χειραγώγησης αυτής, μέσα από τα ψεύδη, είναι να την την οδηγούν στο να κάνει πράγματα που δεν θα έκανε ή να μην κάνει πράγματα που ήθελε να κάνει.
Επίσης θα έπρεπε να καταδικάσει, αυτός που «καταδικάζει τη βία από όπου και εάν προέρχεται», κάθε μορφής εξουσία διότι η εξουσία για να εδραιωθεί και να αναπαραχθεί εξαναγκάζει ανθρώπους στο να υποταχθούν σε αυτή είτε δια της βίας είτε μηχανισμών ψυχικής βίας. Θα έπρεπε ακόμη να σταθεί απέναντι σε κάθε μορφής εξαναγκασμό και εξουσιαστική σχέση για να έχει το ηθικό ανάστημα όντως να καταδικάσει τη βία από όπου και εάν προέρχεται.
Όσο όμως καταδικάζει τη βία από όπου και εάν προέρχεται χωρίς να καταδικάζει και ότι την γεννάει δεν κάνει κάτι παραπάνω από το να εξισώνει την άσκηση βίας του καταπιεστή, που θέλει να υποτάξει το υποκείμενο-δέκτη της βίας που ασκεί,με την άσκηση βίας του καταπιεζόμενου, που θέλει να παύσει να καταπιέζεται και αναγκάζεται να απαντήσει στη βία με βία για λόγους άμυνας.
«Να εφαρμοστεί η νομιμότητα»
«Να υπακούς στους νόμους. Να εφαρμόζεις τη νομιμότητα ακόμα και εάν διαφωνείς με τον νόμο» λένε σήμερα πολλοί κυβερνητικοί και συν αυτούς πολίτες. Και το πρόταγμα της νομιμότητας ήρθε στην επιφάνεια όταν άρχισε να υπάρχει εντονότερη αμφισβήτηση της κοινωνικής νομιμοποίησης της κυβέρνησης στο να νομοθετεί και να ασκεί εξουσία. Τότε λοιπόν αποφάσισαν να φέρουν στο προσκήνιο τη νομιμότητα για στοχοποιήσουν όποιον αντιδρά στους νόμους,χωρίς όμως να εξετάσουν γιατί αντιδρά και με ποιον τρόπο αντιδρά.Αλλά πριν μιλήσουμε για τη νομιμότητα θα πρέπει να εξετάσουμε που πατάει η νομιμότητα.
Η νομιμότητα πατάει πάνω στο Δίκαιο. Και τι είναι Δίκαιο; Δίκαιο ονομάζεται το σύνολο των υποχρεωτικών και εξαναγκαστικών κανόνων οι οποίοι και ρυθμίζουν τις σχέσεις των, στη κοινωνία δια-βιούντων προσώπων. Επίσης κατ΄ άλλο ορισμό: Δίκαιο είναι η ανθρώπινη θέληση η οποία ρυθμίζει την κοινωνική ζωή κατά τρόπο «ετερόνομο», «επιτακτικό» και «εξαναγκαστικό». Συνεπώς το δίκαιο δεν προέρχεται από την ατομική θέληση των επιμέρους ατόμων αλλά επιβάλλεται εξωτερικά (ετερόνομος ρύθμιση), επιτάσσοντας και καθορίζοντας τι δύναται και τι πρέπει ή τι δεν δύναται και τι δεν πρέπει να πράττουν χωρίς ωστόσο να ζητεί τη συγκατάθεσή τους (επιτακτική ρύθμιση), επιβάλλοντας όμως στους μη συμμορφούμενους προς τους κανόνες του κυρώσεις (εξαναγκασμός).
Ποίος όμως είναι εκείνος που επιβάλλει ετερόνομα το νόμο; Μα η εξουσία φυσικά. Εκείνη έχει την δυνατότητα ανά πάσα στιγμή να ορίζει το νόμιμο και το παράνομο. Βέβαια το νόμιμο και το παράνομο δεν ισοδυναμεί με το δίκαιο και το άδικο. Διότι στη ναζιστική Γερμανία ήταν νόμιμο να κάνεις πογκρόμ σε Εβραίους αλλά δεν ήταν και δίκαιο. Στη σημερινή Ελλάδα είναι παράνομο να κάνεις καθιστική διαμαρτυρία σε δημόσιο δρόμο αλλά όχι και άδικο.
Και εκεί έρχεται η έννοια της νομιμότητας. Νομιμότητα είναι η υπακοή στο νόμο δίχως να γίνεται κριτική στο νόμο και το Δίκαιο. Είναι ένας τρόπος εκπαίδευσης πολιτών σε τυφλή υπακοή στην Αρχή, την όποια Αρχή ανεξάρτητα από τα πεπραγμένα της. Και είναι ένας ακόμη τρόπος για όσους έχουν εξουσία να ορίζουν, ανάλογα με τα συμφέροντά τους, «τι πρέπει και τι δε πρέπει». Να ορίζουν πχ ότι είναι νόμιμη η καταπίεση που ασκούν πάνω στη κοινωνία οι δυνάμεις καταστολής και παράνομη η αντίδραση στην καταπίεση αυτή.
Υποκρισία
Αυτοί λοιπόν που προτάσσουν την καταδίκη της βίας από όπου και εάν προέρχεται και ταυτόχρονα στηρίζουν τη νομιμότητα είναι οι μεγαλύτεροι υποκριτές. Διότι είναι υποκρισία μεγάλη να καταδικάζεις τη βία και όχι ότι την γεννάει. Είναι υποκρισία να επικαλείσαι την νομιμότητα και ταυτόχρονα να στηρίζεις ένα σύστημα που βασίζεται στην αδικία επί των αδυνάτων για να επιβιώσει. Το γελοίον της υπόθεσης με τα 2 τσιτάτα αυτά είναι ότι προέρχονται από τους θιασώτες του φιλελευθερισμού, στον οποίο η πολιτική παράδοση είναι γεμάτη από νομιμοποίηση της βίας και προταγμάτων ενάντια στη νομιμότητα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο μεγάλος φιλελεύθερος στοχαστής Locke, o οποίος λέει στη «2η Πραγματεία περί Κυβερνήσεως» ότι «Αν ένας ηγεμόνας χρησιμοποιεί την εξουσία του εναντίον του λαού του, τότε ο λαός έχει το δικαίωμα να τον αντιμετωπίσει με Βία. Ο σωστός τρόπος για να αντιμετωπιστεί η παράνομη βία της εξουσίας είναι η ίδια η Βία.» διότι «Η νομιμοποίηση του κράτους βασίζεται στη συναίνεση των πολιτών. Όταν παραβιάζει την εμπιστοσύνη των πολιτών χάνει τη νομιμοποίησή της και οι πολίτες έχουν το δικαίωμα να επαναστατήσουν», οπότε, σύμφωνα με τον Locke, κάθε καταδίκη της βίας από όπου και εάν προέρχεται και επίκληση στη νομιμότητα είναι νομιμοποίηση της καταπίεσης του λαού από την εξουσία και στήριξη αυτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου