της Ελενης Καρασαββιδου, απο το TVXS...
Σήμερα έζησα στο Σούπερ Μάρκετ μια από τις τραγικότερες σκηνές στη ζωή μου. Δεν είχε θρήνο ή φωνές, μόνο αμήχανη σιωπή. Δεν είχε ερμηνείες μόνο το έντονο βίωμα. Ερχόταν από την άλλη Ελλάδα, όχι αυτήν που γεμίζει τα Mall, μα από αυτήν που αδειάζει τα σπλάχνα της στα ψυχραμένα δωμάτια... Ένας πατέρας που κρατούσε από το χέρι ένα μικρό παιδί, ένα μικρό κοριτσάκι, αμήχανος μπροστά μου στο ταμείο.
Ακούμπησε μια ντομάτα και μετρούσε με κόπο τα 23 σεντ που του ζητήθηκαν. 23 σεντ, ΜΙΑ ΝΤΟΜΑΤΑ την κοινωνία σας, τρεις ενήλικες αμήχανοι, ένα ανήξερο παιδί, "να μην προσβάλλεις το παιδί", οι μνήμες από τα παιδικάτα μου, εκείνη την περίοδο που είχαμε φαλιρίσει και ντρεπόμουνα για τα παπουτσάκια μου, δεν στο χα πει μαμά, με είχαν προσβάλλει, κι έπρεπε να διαβάζω κάτω από την λάμπα του δρόμου εκείνον τον καιρό, κοίταξα τα παιδικά παπουτσάκια, χάλια, κοίταξα την πωλήτρια, εκείνη εμένα, ο πατέρας και τις δυο, κι οι τρεις το παιδί.
Μπορούσα πια να τους αγοράσω κιλά τις ντομάτες, όχι!, μπορούσα ακόμη (για πόσο;;) είναι το σωστό, "αλλά να μην προσβάλλεις το παιδί." Σε ποια κοινωνική στατιστική μπαίνουν οι σιωπηλοί διάλογοι των συνθλιμμένων ανθρώπων; Σε ποια κοινωνιολογική ανάλυση μπορεί να καταγραφεί η καταστολή που εγκαθιδρύεται με τα νύχια του γύπα βαθιά στις ψυχές; Λίγο μετά στον δρόμο για το σπίτι κάθισα σε μια κολόνα με τρυπημένο στομάχι, και κατέβαζα καντήλια κι ας ήξερα ότι δεν ήταν παρά μια μέτρια παράσταση για έναν, οι άλλοι δυο, το παιδί και ο πατέρας, είχαν φύγει χέρι χέρι...
Δεν ξέρω πως να σε αποχαιρετίσω πατέρα, δεν ξέρω πως να σε αποχαιρετίσω παιδί, σε έναν κυνικό κόσμο που η εικόνα σας χαλάει την πέψη των χορτασμένων ακόμη κι η παρουσία σας θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως τρε μπανάλ λαϊκισμός.. Δεν ξέρω καν αν είναι αμετροεπές αυτό που αμέσως θα κάνω αντί άλλου σχολίου, τα τελευταία λόγια από ένα δημόσιο κάλεσμα που με την φωνή του Ν. Τσιμπίδα, μας έλεγε, αλλαγμένοι ελπίζω, να ξανα-βρεθούμε...
Τα τελευταία λεπτά της Ελληνικής Ραδιοφωνίας, το Αντίο της ΕΡΑ που πάνω από 1.000.000 λέει το ακούγαμε ξημερώματα από τα ραδιόφωνα μας:
[...] άμεσα να γίνουν οι συνεννοήσεις, και να γίνει μία μεγαλειώδης διαδήλωση! Όχι μόνο για την ΕΡΤ. Όχι μόνο για τις θέσεις εργασίας μας. Αλλά για την ίδια τη Δημοκρατία! Και την τροπή που έχουν πάρει πλέον τα πράγματα! Γι’ αυτήν την κατάφορη καταστολή! Γι’ αυτό το πισωγύρισμα δεκαετιών!
[...] Και να θυμάστε: Όταν αυτό το μικρόφωνο κλείσει, αυτό που θα ακούτε, δεν θα είναι η φωνή σας! Δεν θα είναι η φωνή της Ελληνικής Ραδιοφωνίας! Δεν θα είναι η φωνή της Ερτ! Αυτοί που θα σας μιλούν... αυτοί που θα σας μιλούν... δεν θα είναι οι αγωνιζόμενοι εργαζόμενοι της Ερτ... δεν θα είναι οι αγωνιζόμενοι εργαζόμενοι της Ερτ... δεν θα είναι οι αγωνιζόμενοι εργαζόμενοι της Ερτ! [...] Ελπιζω κάποιος να καταγράφει αυτά τα πράγματα...
"Κάπου εδώ κλείνουμε αγαπητοί ακροατές… Η φωνή της ελληνικής Ραδιοφωνίας σιγεί! Καλή συνέχεια... θα τα πούμε... θα ξαναβρεθούμε… Τα μικρόφωνα αυτά κλείνουν. Ψυχή Βαθιά!".
Ακούμπησε μια ντομάτα και μετρούσε με κόπο τα 23 σεντ που του ζητήθηκαν. 23 σεντ, ΜΙΑ ΝΤΟΜΑΤΑ την κοινωνία σας, τρεις ενήλικες αμήχανοι, ένα ανήξερο παιδί, "να μην προσβάλλεις το παιδί", οι μνήμες από τα παιδικάτα μου, εκείνη την περίοδο που είχαμε φαλιρίσει και ντρεπόμουνα για τα παπουτσάκια μου, δεν στο χα πει μαμά, με είχαν προσβάλλει, κι έπρεπε να διαβάζω κάτω από την λάμπα του δρόμου εκείνον τον καιρό, κοίταξα τα παιδικά παπουτσάκια, χάλια, κοίταξα την πωλήτρια, εκείνη εμένα, ο πατέρας και τις δυο, κι οι τρεις το παιδί.
Μπορούσα πια να τους αγοράσω κιλά τις ντομάτες, όχι!, μπορούσα ακόμη (για πόσο;;) είναι το σωστό, "αλλά να μην προσβάλλεις το παιδί." Σε ποια κοινωνική στατιστική μπαίνουν οι σιωπηλοί διάλογοι των συνθλιμμένων ανθρώπων; Σε ποια κοινωνιολογική ανάλυση μπορεί να καταγραφεί η καταστολή που εγκαθιδρύεται με τα νύχια του γύπα βαθιά στις ψυχές; Λίγο μετά στον δρόμο για το σπίτι κάθισα σε μια κολόνα με τρυπημένο στομάχι, και κατέβαζα καντήλια κι ας ήξερα ότι δεν ήταν παρά μια μέτρια παράσταση για έναν, οι άλλοι δυο, το παιδί και ο πατέρας, είχαν φύγει χέρι χέρι...
Δεν ξέρω πως να σε αποχαιρετίσω πατέρα, δεν ξέρω πως να σε αποχαιρετίσω παιδί, σε έναν κυνικό κόσμο που η εικόνα σας χαλάει την πέψη των χορτασμένων ακόμη κι η παρουσία σας θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως τρε μπανάλ λαϊκισμός.. Δεν ξέρω καν αν είναι αμετροεπές αυτό που αμέσως θα κάνω αντί άλλου σχολίου, τα τελευταία λόγια από ένα δημόσιο κάλεσμα που με την φωνή του Ν. Τσιμπίδα, μας έλεγε, αλλαγμένοι ελπίζω, να ξανα-βρεθούμε...
Τα τελευταία λεπτά της Ελληνικής Ραδιοφωνίας, το Αντίο της ΕΡΑ που πάνω από 1.000.000 λέει το ακούγαμε ξημερώματα από τα ραδιόφωνα μας:
[...] άμεσα να γίνουν οι συνεννοήσεις, και να γίνει μία μεγαλειώδης διαδήλωση! Όχι μόνο για την ΕΡΤ. Όχι μόνο για τις θέσεις εργασίας μας. Αλλά για την ίδια τη Δημοκρατία! Και την τροπή που έχουν πάρει πλέον τα πράγματα! Γι’ αυτήν την κατάφορη καταστολή! Γι’ αυτό το πισωγύρισμα δεκαετιών!
[...] Και να θυμάστε: Όταν αυτό το μικρόφωνο κλείσει, αυτό που θα ακούτε, δεν θα είναι η φωνή σας! Δεν θα είναι η φωνή της Ελληνικής Ραδιοφωνίας! Δεν θα είναι η φωνή της Ερτ! Αυτοί που θα σας μιλούν... αυτοί που θα σας μιλούν... δεν θα είναι οι αγωνιζόμενοι εργαζόμενοι της Ερτ... δεν θα είναι οι αγωνιζόμενοι εργαζόμενοι της Ερτ... δεν θα είναι οι αγωνιζόμενοι εργαζόμενοι της Ερτ! [...] Ελπιζω κάποιος να καταγράφει αυτά τα πράγματα...
"Κάπου εδώ κλείνουμε αγαπητοί ακροατές… Η φωνή της ελληνικής Ραδιοφωνίας σιγεί! Καλή συνέχεια... θα τα πούμε... θα ξαναβρεθούμε… Τα μικρόφωνα αυτά κλείνουν. Ψυχή Βαθιά!".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου