Ο Αντόνιο Γκράμσι το είχε πει ήδη από τον Αύγουστο του 1916 (σχεδόν έναν αιώνα πριν): "Διάφορα γεγονότα ωριμάζουν στη σκιά, επειδή χέρια εντελώς ανεξέλεγκτα υφαίνουν το πανί της συλλογικής ζωής και η μάζα το αγνοεί". Και ιδού τα εντελώς ανεξέλεγκτα χέρια των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών που παρακολουθούν τα πάντα. Σε ολόκληρο τον πλανήτη. Και η "μάζα" που το μαθαίνει με τις συγκαιρινές αποκαλύψεις συμπεριφέρεται, για την ακρίβεια εξακολουθεί να συμπεριφέρεται, σαν να το αγνοεί. Αν αυτό δεν σημαίνει ανεπανόρθωτη βλάβη στην ίδια την έννοια της πολιτικής, ως θεμελιακού παράγοντα όπου προτυπώνεται με όλες τις δυνατές (και τις αδύνατες) αντιφάσεις η δυνατότητα της συλλογικής συγκρότησης, η δαπανηρή λιποθυμική του κοινού φόβου και η πραγμάτωση του απέραντου πεδίου της αλληλουργίας, τότε τι άλλο σημαίνει;
Όταν αποκαλύπτεται -για πολλοστή φορά, αλλά πρώτη με τόσο καθολικό τρόπο- ότι η δημοκρατία απλώς δεν υφίσταται... και πέραν τούτου ουδέν, τότε όλα τα υπόλοιπα είναι έπεα πτερόεντα. Όταν αποκαλύπτεται η πλήρης αποθεσμοποίηση των πάντων και δεν σχίζεται το "παραπέτασμα του ναού", τότε ας μην ελπίζουμε και πολλά πράγματα. Για την ακρίβεια, ας μην ελπίζουμε. Αφού ακόμα και η Αριστερά (φευ) μοιάζει να αποδέχεται την κατάσταση εξανιστάμενη (έτσι μοιάζει) για την τιμή των όπλων και τίποτε αξιόλογο περαιτέρω, τότε έχουμε να κάνουμε με μια εξαιρετικά σύνθετη υπόθεση εργασίας, που ούτε η Αριστερά τη συνειδητοποιεί.
Δεν μας έχουν ξεπεράσει τα γεγονότα απλώς, μας έχει ξεπεράσει ο ίδιος ο φόβος και τώρα επιστρέφει αλλαγμένος επειδή εμείς στο πρόσωπό του βλέπουμε το πρόσωπό μας.
Θέλω να πω ότι ο φόβος βελτιώνεται. Εμείς όχι. Κι ας μη μας ξεγελάει η καταλογογράφηση της εναντιοδρομίας, ας μη μας ξεγελάει η αρίθμηση των οργίλων ενεργειών. Δεν είναι αυτά που συνιστούν το βαθύβλυστο της οργής. Γιατί η οργή δεν πιδακίζει, αλλά αναδύεται μέσα στον πολτό της τρέχουας συγκυρίας. Το θέμα όμως των υποκλοπών αγγίζει τη ρίζα της πολιτικής ύπαρξης, της κοινωνικής συνύπαρξης, της έλλογης κοινοκτημοσύνης και της γλωσσικής οντότητας όλων. Πάντων και πασών. Δεν είναι ένα τρέχον πολιτικό πρόβλημα (τεραστίου, οπωσδήποτε, μεγέθους) που αντιμετωπίζεται με τα τρέχοντα πολιτικά εργαλεία μιας σύγχρονης Αριστεράς. Αν αυτό είναι που έχει αντιτάξει η Αριστερά στην αδυσώπητη λεηλασία κάθε τι του ανθρώπινου, τότε η Αριστερά δεν έχει καταφέρει τίποτα. Δεν έχει συμπεράνει τίποτα από το βάθος της ιστορικής εμπειρίας και της βαθύψυχης περιπέτειάς της. Και, ναι: αυτό είναι ειρωνεία. Να έχεις καταταλαιπωρηθεί, να έχεις ματώσει για τον ήχο των λέξεων που προφέρεις και για τον αντίλαλο των ιστορικών σου εκφωνήσεων και στο τέλος να καταλήγεις να είσαι μια ακόμα εκδοχή του κυρίαρχου λόγου. Προοδευτική μεν, αλλά εκδοχή του ίδιου κυρίαρχου λόγου δε. Και τούτο ισχύει -να εξηγούμαστε- για όλες τις εκδοχές της Αριστεράς. Μα όλες. Όλες που ανταγωνίζονται για το ποια σηκώνει καλύτερα τον σταυρό του μαρτυρίου, όλες που διαγκωνίζονται για το ποια πρώτη θα πιάσει τον σταυρό στο σωστό του σημείο, όλες που αλληλοκαταγγέλλονται για την κλίση της ανωφέρειας του Γολγοθά, όλες που δεν βάζουν ένα χεράκι να σηκώσουνε μαζί -βρε αδερφέ!- τον σταυρό. Και δεν συνειδητοποιούν τον απόλυτο τρόμο: τόσος αγώνας, τόσο αίμα, τόση ύλη, τόσο μέλλον, τόση χειρονομία, τόση ανωνυμία, τόσο μεγαλείο, τόση αισχρότητα, τόση δύναμη, τόση αδυναμία και τόσα, μα τόσα άλλα ων ουκ έστιν αριθμός, δεν είναι παρά ένα απλό λογισμικό, ένας κωδικός, ένα σχεσιακό αποτέλεσμα νυγμών (αλλά και λυγμών) θηριωδιών ή καλύτερα αποχαλινωμένων εξισώσεων στα χέρια κάθε τυχάρπαστου χειριστή μηχανημάτων, αποκομμένου κυριολεκτικώς από όλες τις θεσμικές εννοήσεις, ενός αντικειμένου πάει να πει. Αυτός (συμβολικά) ακούει. Τα πάντα. Και αυτός, ο κλινικά ηλίθιος, αποφασίζει. Για τα πάντα. Θέλουμε δεν θέλουμε, αυτή είναι η γεγονική ιστορία των ημερών. Αυτή είναι η πλήρως ανέλεγκτη και ανεξέλεγκτη προσοδοθηρία του συστήματος.
Κι εμείς καθόμαστε και ασχολούμαστε με το τι είπε αυτό το περιφερόμενο όνειδος, αυτό το αισθητικό, δηλαδή ηθικό, περίττωμα που λέγεται Πάγκαλος. Ένας απλός ασημαντοπώλης. Επειδή αυτό αναδεικνύει ο κυρίαρχος λόγος. Είτε ο συμφωνών, είτε ο διαφωνών, είτε ο καταγγέλλων, αλλά πάντως εντός του πλαισίου του κυρίαρχου λόγου. Και φυσικά όταν λέμε "κυρίαρχος λόγος", δεν εννούμε μόνο τη γλώσσα που είναι όχημα ιδεών, γενέθλιος τόπος τους και προτέρημα χάους, εννοούμε ότι ο λόγος είναι λόγος ύπαρξης. Αυτόν τον λόγο ύπαρξης καταργεί η απόλυτη εξάμβλωση κάθε τι του ανθρώπινου που επιβάλλουν οι μυστικές υπηρεσίες των Ηνωμένων Πολιτειών σε όλο τον κόσμο, υπονομεύουν με εκκωφαντική φασιστική βλακεία τον λόγο της ύπαρξής μας, νομίζοντας τα ζώα ότι θα γλιτώσουν επειδή φορούν τις αντιασφυξιογόνες μάσκες της ισχύος.
Όμως εδώ ακριβώς, στον λόγο ύπαρξης, βρίσκεται το προκεχωρημένο φυλάκιο της αντιπαλότητας. Εδώ, στην ύπαρξη βρίσκεται ο ακραίος, ο αληθινός διπολισμός, η ακραία θερμοκρασία όπου είτε λιώνεις είτε παγώνεις αν δεν αντιπαρατεθείς. Ως εκδοχή ενός άλλου λόγου, ενός άλλου ορίζοντα που πρέπει να σκάψεις πολλή άμμο και πολύ χιόνι μέχρι να τον βρεις. Όλα τα υπόλοιπα είναι αγελαία καθέκαστα την ώρα που τρώει το κολατσιό του ο σκοτεινός ηλίθιος, πατώντας τα κουμπιά που μετατρέπουν σε Χιροσίμα την παγκόσμια πολυπλοκότητα, δηλαδή τον παγκόσμιο πολιτισμό, που, για να είναι πολιτισμός, είναι πολιτισμός ελευθερίας.
Είναι, λοιπόν, σφαγή αυτό που γίνεται. Ποτάμια αίματος τρέχουν από τις λέξεις μας όπου γης. Είναι οι δικές μας λέξεις. Είναι το δικό μας αίμα. Έτσι ήσυχα που χάνεται μέσα στις τράπεζες που πάντοτε ξέρουν τι θα πει άνθρωπος και τι θα πει χρήμα. Και να φανταστείς ότι ο Πρωταγόρας τούς το έμαθε. Αυτή είναι η τραγωδία. Η τραγωδία όμως του λόγου ύπαρξης. Καιρός να το κατανοήσει και η Αριστερά.