Απο τη συντακτική οµάδα των οικοτριβων...
Στην ιστορία των µνηµονίων, της εξαθλίωσης, των αυτοκτονιών, των νεοναζί, και µιας κουτσής δηµοκρατίας, µια διαφορετική αφήγηση ξεφεύγει από τα όρια και για κάποιους ορίζει τα «άκρα». Η αφήγηση της Χαλκιδικής στα χρόνια των χρυσοθήρων.
Η αφήγηση αυτή ξεκινά και καταλήγει στο ίδιο υποκείµενο …το περιβάλλον. Το περιβάλλον, όχι σαν κάτι απόµακρο, θεωρητικό, γραφικό. Το περιβάλλον ως βάση ζωής και δηµιουργίας. Σαν κάτι που περιβάλλει όλες τις διαστάσεις της ζωής, από την επιβίωση µέχρι τη φιλοσοφία, από την ηθική µέχρι την πολιτική. Σαν ένα σύνολο του οποίου είµαστε µέρος.
Σε κάποιους φαίνεται περίεργο έως παράλογο, ένας αγώνας για το περιβάλλον –ειδικά σε καιρούς ανελέητης καπιταλιστικής κρίσης– να παίρνει τέτοιες διαστάσεις, να τρέφεται µε τόσες θυσίες, να αντέχει σε αλλεπάλληλα βίαια χτυπήµατα. Ξεχνάνε ή αγνοούν ότι η σχέση µας µε το περιβάλλον είναι θέµα βαθύτατα πολιτικό. Μας ορίζει ως κοινωνία και ως άτοµα. Επηρεάζει τον τρόπο που αντιλαµβανόµαστε το παρελθόν, πώς βιώνουµε το παρόν και πώς ονειρευόµαστε το µέλλον.
Δεν είναι τυχαίο λοιπόν ότι η εξουσία έχει βαλθεί, µε νύχια και µε δόντια, να καταπνίξει το κίνηµα της Χαλκιδικής. Αυτό το κίνηµα την «ξεγυµνώνει» σε όλες της τις διαστάσεις.
Δεν είναι µόνο ότι αντιστέκεται σθεναρά στη λογική «επενδύσεις µε κάθε κόστος». Με κόστος την καταστροφή του περιβάλλοντος και των τοπικών οικονοµικών δραστηριοτήτων. Με κόστος το βιασµό της αλήθειας και των ανθρωπίνων δικαιωµάτων. Με κόστος την προσβολή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και της δηµοκρατίας.
Δεν είναι µόνο ότι αποκαλύπτει πως στόχος είναι η εξυπηρέτηση συγκεκριµένων οικονοµικών, πολιτικών και επιχειρηµατικών συµφερόντων. Χωρίς ουσιαστικά οφέλη για την οικονοµία αλλά µε ένα δυσβάσταχτο κόστος που µετακυλίεται στις τοπικές κοινωνίες.
Δεν είναι µόνο ότι ξεσκεπάζει ένα κράτος που νοµοθετεί και εφαρµόζει τη νοµιµότητα κατά βούληση. Που κάνει πλάτες στις παρανοµίες µιας ιδιωτικής εταιρίας, θέτοντας σε κίνδυνο ακόµη και τη δηµόσια υγεία. Που επιστρατεύει τις δυνάµεις καταστολής ώστε να «τηρηθεί η νοµιµότητα», όταν πίσω από τις γραµµές των ΜΑΤ οργιάζει η παρανοµία.
Δεν είναι µόνο ότι αναγκάζει την εξουσία να δείξει το πιο ανάλγητο και αυταρχικό πρόσωπό της, µε άγρια καταστολή, λυσσαλέα προσπάθεια ποινικοποίησης, «νόµιµη βία» στα όρια του παραλογισµού, επεµβάσεις στη δικαιοσύνη, αήθη προπαγάνδα.
Δεν είναι µόνο που η Χαλκιδική τροµάζει τόσο την εξουσία, ώστε η κυβέρνηση επιστράτευσε τη θεωρία των δύο άκρων και εξοµοίωσε ένα κοινωνικό κίνηµα µε τη νεοναζιστική συµµορία και τα θρασύδειλα ανθρωπάκια της, ως έσχατο επικοινωνιακό όπλο.
Δεν είναι µόνο ότι µέσω αυτού του κινήµατος οι άνθρωποι αποδεικνύουν τη δύναµη της αλληλεγγύης. Άνθρωποι τόσο διαφορετικοί µεταξύ τους, χωρίς κοµµατικούς και ιδεολογικούς υποβολείς, συµµετέχουν σ΄ ένα δύσκολο κοινωνικό διάλογο, οργανώνουν δράσεις, στηρίζουν ο ένας στο άλλο στα δύσκολα και αγκαλιάζονται δακρυσµένοι στις χαρές και τις νίκες. Συνυπάρχουν και συνδηµιουργούν. Και εµπνέουν.
Ο πιο βαθύς φόβος της εξουσίας είναι ότι το κίνηµα της Χαλκιδικής αµφισβητεί την ίδια τη φιλοσοφία ζωής που επιβάλλει εκβιαστικά η νεοφιλελεύθερη ιδεολογία του καπιταλισµού και του υπερκαταναλωτισµού. Χτυπά τη ρίζα του συστήµατος που βασίζεται στη βίαιη εκµετάλλευση του ανθρώπου και της φύσης. Ίσως χωρίς να το συνειδητοποιεί, το κίνηµα διεκδικεί τελικά µια αλλαγή τόσο βαθιά που αγγίζει τα θεµέλια της καταναλωτικής µας κοινωνίας.
Η αφήγηση του αγώνα της Χαλκιδικής καταρρίπτει τον εκβιασµό ότι δεν υπάρχει άλλος δρόµος, παρά της αλόγιστης «ανάπτυξης». Υπάρχει άλλος δρόµος προς ένα διαφορετικό, πιο όµορφο κόσµο. Ένας δύσκολος δρόµος που δεν περπατιέται χωρίς τη συνειδητοποίηση της δύναµής µας για κοινό αγώνα. Δεν περπατιέται χωρίς αλληλεγγύη. Δεν περπατιέται χωρίς αρµονική συνύπαρξη µε τη φύση. Στη Χαλκιδική έχει ξεκινήσει η πορεία…
Στην ιστορία των µνηµονίων, της εξαθλίωσης, των αυτοκτονιών, των νεοναζί, και µιας κουτσής δηµοκρατίας, µια διαφορετική αφήγηση ξεφεύγει από τα όρια και για κάποιους ορίζει τα «άκρα». Η αφήγηση της Χαλκιδικής στα χρόνια των χρυσοθήρων.
Σε κάποιους φαίνεται περίεργο έως παράλογο, ένας αγώνας για το περιβάλλον –ειδικά σε καιρούς ανελέητης καπιταλιστικής κρίσης– να παίρνει τέτοιες διαστάσεις, να τρέφεται µε τόσες θυσίες, να αντέχει σε αλλεπάλληλα βίαια χτυπήµατα. Ξεχνάνε ή αγνοούν ότι η σχέση µας µε το περιβάλλον είναι θέµα βαθύτατα πολιτικό. Μας ορίζει ως κοινωνία και ως άτοµα. Επηρεάζει τον τρόπο που αντιλαµβανόµαστε το παρελθόν, πώς βιώνουµε το παρόν και πώς ονειρευόµαστε το µέλλον.
Δεν είναι τυχαίο λοιπόν ότι η εξουσία έχει βαλθεί, µε νύχια και µε δόντια, να καταπνίξει το κίνηµα της Χαλκιδικής. Αυτό το κίνηµα την «ξεγυµνώνει» σε όλες της τις διαστάσεις.
Δεν είναι µόνο ότι αντιστέκεται σθεναρά στη λογική «επενδύσεις µε κάθε κόστος». Με κόστος την καταστροφή του περιβάλλοντος και των τοπικών οικονοµικών δραστηριοτήτων. Με κόστος το βιασµό της αλήθειας και των ανθρωπίνων δικαιωµάτων. Με κόστος την προσβολή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και της δηµοκρατίας.
Δεν είναι µόνο ότι αποκαλύπτει πως στόχος είναι η εξυπηρέτηση συγκεκριµένων οικονοµικών, πολιτικών και επιχειρηµατικών συµφερόντων. Χωρίς ουσιαστικά οφέλη για την οικονοµία αλλά µε ένα δυσβάσταχτο κόστος που µετακυλίεται στις τοπικές κοινωνίες.
Δεν είναι µόνο ότι ξεσκεπάζει ένα κράτος που νοµοθετεί και εφαρµόζει τη νοµιµότητα κατά βούληση. Που κάνει πλάτες στις παρανοµίες µιας ιδιωτικής εταιρίας, θέτοντας σε κίνδυνο ακόµη και τη δηµόσια υγεία. Που επιστρατεύει τις δυνάµεις καταστολής ώστε να «τηρηθεί η νοµιµότητα», όταν πίσω από τις γραµµές των ΜΑΤ οργιάζει η παρανοµία.
Δεν είναι µόνο ότι αναγκάζει την εξουσία να δείξει το πιο ανάλγητο και αυταρχικό πρόσωπό της, µε άγρια καταστολή, λυσσαλέα προσπάθεια ποινικοποίησης, «νόµιµη βία» στα όρια του παραλογισµού, επεµβάσεις στη δικαιοσύνη, αήθη προπαγάνδα.
Δεν είναι µόνο που η Χαλκιδική τροµάζει τόσο την εξουσία, ώστε η κυβέρνηση επιστράτευσε τη θεωρία των δύο άκρων και εξοµοίωσε ένα κοινωνικό κίνηµα µε τη νεοναζιστική συµµορία και τα θρασύδειλα ανθρωπάκια της, ως έσχατο επικοινωνιακό όπλο.
Δεν είναι µόνο ότι µέσω αυτού του κινήµατος οι άνθρωποι αποδεικνύουν τη δύναµη της αλληλεγγύης. Άνθρωποι τόσο διαφορετικοί µεταξύ τους, χωρίς κοµµατικούς και ιδεολογικούς υποβολείς, συµµετέχουν σ΄ ένα δύσκολο κοινωνικό διάλογο, οργανώνουν δράσεις, στηρίζουν ο ένας στο άλλο στα δύσκολα και αγκαλιάζονται δακρυσµένοι στις χαρές και τις νίκες. Συνυπάρχουν και συνδηµιουργούν. Και εµπνέουν.
Ο πιο βαθύς φόβος της εξουσίας είναι ότι το κίνηµα της Χαλκιδικής αµφισβητεί την ίδια τη φιλοσοφία ζωής που επιβάλλει εκβιαστικά η νεοφιλελεύθερη ιδεολογία του καπιταλισµού και του υπερκαταναλωτισµού. Χτυπά τη ρίζα του συστήµατος που βασίζεται στη βίαιη εκµετάλλευση του ανθρώπου και της φύσης. Ίσως χωρίς να το συνειδητοποιεί, το κίνηµα διεκδικεί τελικά µια αλλαγή τόσο βαθιά που αγγίζει τα θεµέλια της καταναλωτικής µας κοινωνίας.
Η αφήγηση του αγώνα της Χαλκιδικής καταρρίπτει τον εκβιασµό ότι δεν υπάρχει άλλος δρόµος, παρά της αλόγιστης «ανάπτυξης». Υπάρχει άλλος δρόµος προς ένα διαφορετικό, πιο όµορφο κόσµο. Ένας δύσκολος δρόµος που δεν περπατιέται χωρίς τη συνειδητοποίηση της δύναµής µας για κοινό αγώνα. Δεν περπατιέται χωρίς αλληλεγγύη. Δεν περπατιέται χωρίς αρµονική συνύπαρξη µε τη φύση. Στη Χαλκιδική έχει ξεκινήσει η πορεία…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου