του Θανάση Βασιλείου απο το TV Χωρίς Σύνορα ...
Ένας τέτοιος τύπος είναι ο αντικαγκελάριος και ηγέτης στο συγκυβερνών κόμμα των Ελεύθερων Δημοκρατών (FDP) της Γερμανίας, ο κ. Φίλιπ Ρέσλερ. Ας δούμε τη σημειολογία και τα οφθαλμοφανή. Ο Γερμανός αντικαγκελάριος έφτασε στην Ελλάδα με ύφος επικυρίαρχου για εθιμοτυπική επίσκεψη –γνωρίζοντας λίγο-πολύ ότι οι Αμερικανοί είναι ακόμα εδώ, δηλαδή, και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Έφτασε ακολουθούμενος από έναν αριθμό επιχειρηματιών, που δραστηριοποιούνται κυρίως στους τομείς της ενέργειας, του real estate και της βιομηχανίας, για να αγοράσουν συμπάθεια και, κυρίως… χρόνο.
Στην εθιμοτυπική επίσκεψη ο Γερμανός επικυρίαρχος εκφώνησε «λόγους συμπάθειας και κατανόησης προς τον δοκιμαζόμενο λαό». Την Πέμπτη, μιλώντας στο ελληνο-γερμανικό φόρουμ στην Αθήνα, ο κ. Ρέσλερ έστειλε μήνυμα στήριξης της ελληνικής οικονομίας, υπογραμμίζοντας τη σημασία υλοποίησης των μεταρρυθμίσεων με στόχο την προσέλκυση ξένων επενδύσεων.
«Πρέπει να προχωρήσουν οι μεταρρυθμίσεις προκειμένου να υπάρξουν επενδύσεις» δήλωσε, επαναλαμβάνοντας πως στόχος της ευρωπαϊκής πολιτικής ηγεσίας είναι να μείνουν «όλες οι χώρες του Ευρώ εντός της Ευρωζώνης». Ο Γερμανός αντικαγκελάριος εκφράζει σύμπασα την ευρωπαϊκή πολιτική ηγεσία! Και τι λέει; «Να προχωρήσουν οι μεταρρυθμίσεις» εν μέσω ύφεσης! Δηλαδή να προχωρήσει η εξαθλίωση της Ελλάδας. Κι όλα αυτά, υπό την προϋπόθεση ότι θα αποφασίσει (η τρόικα) ότι το ελληνικό χρέος είναι ελέγξιμο. Δηλαδή, εμμένει στο σενάριό του «περί ελληνικής χρεοκοπίας». Τότε «μπορούμε όλοι μαζί να αναλάβουμε την ευθύνη να βοηθήσουμε με στόχο την πορεία προς την ανάπτυξη και την πορεία προς την ανταγωνιστικότητα». Δηλαδή, με μισθούς που θα κυμαίνονται στα 250 ή 350 Ευρώ ή μήπως θα προτιμούσε μισθούς Ινδίας που κυμαίνονται στα 20 έως 30 Ευρώ; Ακόμα καλύτερα για τους Γερμανούς επιχειρηματίες.
Σ’ αυτή την παραγωγή οικονομικού, κι όχι πολιτικού, λόγου (για να μην πω παραγωγή θορύβου) που κομίζει η Λέσχη του Βερολίνου, η εγχώρια κυβερνητική ασυναρτησία εξηγεί: «Ούτε ο κ. Ρέσλερ έρχεται εδώ με δώρα, ούτε έρχεται με ένα πακέτο χρεοκοπίας. Ούτε ο κ. Ρέσλερ είναι φιλέλληνας ούτε είναι ανθέλληνας». Μόνο τι ήρθε να κάνει εδώ δεν μας λένε.
Υποθέτω ότι γνωρίζουν οι κυβερνητικοί ότι δεν υπάρχει τίποτα που να εξασφαλίζει πως όταν ένας αντικαγκελάριος εκφωνεί λόγους μπροστά στα κανάλια και τα πρακτορεία ειδήσεων, οι επιχειρηματίες σπεύδουν να ανταποκριθούν στις παραινέσεις του. Κάθε πολιτική πρέπει να συνοδεύεται από καρότο και μαστίγιο –πράγματα που στην προκειμένη περίπτωση δεν υπάρχουν. Και εννοώ ότι δεν υπάρχουν από την πλευρά της Ελλάδας. Γιατί, αντίθετα, η ηλεκτρονική έκδοση του περιοδικού «Der Spiegel» χαρακτηρίζει ορθά την κάθοδο Ρέσλερ ως «επίσκεψη με καρότο και μαστίγιο».
Βεβαίως, ούτε λόγος τις πρακτικές των γερμανικών εταιρειών τύπου Siemens που έχουν κάνει σημαία την κλοπή των εταίρων τους με συστήματα διαπλοκής και διαφθοράς. Και ούτε λόγος για γερμανικές αποζημιώσεις. Όταν ρωτήθηκε, είπε πως «έχω την βεβαιότητα ότι αυτή η συζήτηση θα αποτελέσει ένα πρόσκομμα. Ας επικεντρωθούμε στην κρίση». Δηλαδή, στο πώς θα πληρωθούμε.
Αναρωτιέμαι πόσο δίκαιο είχε ο Χομπς όταν έλεγε ότι «μεταξύ των ανθρώπων, μέχρι τη δημιουργία μεγάλων πολιτικών κοινοτήτων, στο να είναι κανείς πειρατής ή ληστής δεν εθεωρείτο υποτιμητικό• επρόκειτο μάλλον για νόμιμο επάγγελμα όπως προκύπτει από τις ιστορίες της αρχαίας εποχής».
Εν τη απουσία «μεγάλης πολιτικής κοινότητας» στην Ευρώπη, το σχέδιο είναι η καταλήστευση την Ελλάδας, διαμέσου της νομιμοποίησης των ληστών. Το σχέδιο είναι Ελλάδα προτεκτοράτο, η φτηνή Ελλάδα. Και από την άλλη, οι δανειστές να κερδίζουν χρόνο. Για την ιστορία, πριν εφευρεθεί το ρολόι, ο χρόνος ήταν θέμα της φύσης, δηλαδή της Εκκλησίας. Παρά το γεγονός ότι η Εκκλησία πολέμησε το ρολόι κατά τον 13ο και 14ο αιώνα, το ρολόι έφερε την τάξη και τον έλεγχο σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο, κάτι που ήθελε και η Εκκλησία. Με την προτεσταντική ηθική ο χρόνος έγινε χρήμα. Με τη νεοφιλελεύθερη εκδοχή της προτεσταντικής ηθικής το χρήμα έγινε χρόνος. Ιδού η έξοχη και ιδεώδης διαδικασία για το σβήσιμο της ψυχής του μέσου ανθρώπου. Οι δανειστές κερδίζουν χρόνο, ώστε ελαχιστοποιώντας τις απώλειες τους από την ελληνική χρεοκοπία, να έχουν οφέλη από τη δωρεάν εκμετάλλευση του ελληνικού πλούτου.
Ειδικά στο θέμα του χρόνου έχει κατατεθεί το παράδοξο. Οι δανειστές μας απαιτούν πιεστικά την μείωση των ελλειμμάτων τώρα, γνωρίζοντας ότι εξουθενώνουν τον λαό και την οικονομία. Αντίθετα, για τους εαυτούς τους κρατούν το προνόμιο βασανιστικών αναβολών, καθυστερημένων αποφάσεων, ολέθριων μετεωρισμών. Στην Ελλάδα, δεν δίνουν τον παραμικρό χρόνο.
Όσο για την ελληνική κυβέρνηση; Ούτε λίγο ούτε πολύ είναι σα να μας πρότεινε να λάβουμε μέρος σε τηλεπαιχνίδι του τύπου «Πώς θα παντρευτείτε έναν πολυεκατομμυριούχο». Δυστυχώς, στην πόλη παίχτηκε ανάποδα το «η άνοδος της ασημαντότητας» του Κ. Καστοριάδη. Στην Ελλάδα ήρθε ένας επικυρίαρχος δανειστής, ένας εκλογικευτής ττου παραλογισμού, ένας απολογητής της τραπεζικής ευρωπαϊκής καθεστηκυΐας τάξης. Και προσπάθησε να νομιμοποιηθεί. Πέραν τούτου ουδέν.
Όσο για την ελληνική κρίση; Οι τριτοκλασάτοι απόφοιτοι των πρωτοκλασάτων πανεπιστημίων δεν έχουν να μας πουν τίποτα. Δεν ιδρώνει το αυτί κανενός κυβερνητικού όταν 165.000 νέοι με πτυχία με δυνατότητες, με προσόντα –ο ανθός της ελληνικής νεολαίας– μεταναστεύουν στην Αυστραλία. Σαν να εξαφανίζεται, δια μιάς, μια Πάτρα ολόκληρη.
Οφείλουμε να το δούμε. Όταν η Δύση έγινε νεοφιλελεύθερη τη δεκαετία του ’80 με τους Θάτσερ και Ρήγκαν, έγινε με πολιτικούς-ιδεολογικούς όρους. Οι Αμερικανοί έχουν αρχίσει να το κατανοούν δειλά-δειλά. Και εύλογα κανείς μπορεί να υποστηρίζει, και μάλιστα για την Ελλάδα, και με το χρεοκοπημένο πολιτικό σύστημα της Ελλάδας, ότι αυτή η κρίση είναι πολιτική και όχι οικονομική. Και θα καμφθεί μόνον με πολιτικούς και όχι με οικονομικούς όρους. Έως τότε, δηλαδή έως τη δημιουργία «μεγάλης πολιτικής κοινότητας» στην Ελλάδα για την Ελλάδα και την Ευρώπη των λαών, «το ερωτικό κρεβάτι θα είναι η όπερα του φτωχού», όπως έλεγαν οι γέροι Ναπολιτάνοι. Όσο βέβαια το σεξ θα είναι ακόμα αφορολόγητο.
Και ενώ στην Ελλάδα οι χιλιοδαρμένοι Έλληνες – μάλιστα με αδικαιολόγητη βία αν κάτι σημαίνει αυτό – έχουν ήδη κάνει εισβολή στον κόσμο του πιο εξευτελιστικού θανάτου και της σφαγής των νηπίων (όπως ευφημιστικά λέμε «μετακύλιση χρέους στις επόμενες γενιές»), αρκετοί στην ΕΕ, εφόσον φορούν πουκάμισα, σχεδιάζουν να πάρουν και… δαντέλες!Το χέρι βοήθειας που απλώνουν είναι ενδεδυμένο με βελούδινο γάντι. Ορισμένοι γραφειοκράτες, μη εκλεγμένοι τύποι, της ΕΕ, της ΕΚΤ, του ΔΝΤ, δηλαδή της Τρόικας, αλλά και αρκετοί εκλεγμένοι πολιτικοί τύποι, ευχαρίστως θα έβγαζαν το βελούδινο γάντι για να δείξουν από κάτω τη σιδερένια γροθιά. Ή, εν πάει περιπτώσει, εναλλάσσουν γροθιά με γάντι, αρκεί πάντα να έχουν και… «λαϊκή» συναίνεση.
Ένας τέτοιος τύπος είναι ο αντικαγκελάριος και ηγέτης στο συγκυβερνών κόμμα των Ελεύθερων Δημοκρατών (FDP) της Γερμανίας, ο κ. Φίλιπ Ρέσλερ. Ας δούμε τη σημειολογία και τα οφθαλμοφανή. Ο Γερμανός αντικαγκελάριος έφτασε στην Ελλάδα με ύφος επικυρίαρχου για εθιμοτυπική επίσκεψη –γνωρίζοντας λίγο-πολύ ότι οι Αμερικανοί είναι ακόμα εδώ, δηλαδή, και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Έφτασε ακολουθούμενος από έναν αριθμό επιχειρηματιών, που δραστηριοποιούνται κυρίως στους τομείς της ενέργειας, του real estate και της βιομηχανίας, για να αγοράσουν συμπάθεια και, κυρίως… χρόνο.
Στην εθιμοτυπική επίσκεψη ο Γερμανός επικυρίαρχος εκφώνησε «λόγους συμπάθειας και κατανόησης προς τον δοκιμαζόμενο λαό». Την Πέμπτη, μιλώντας στο ελληνο-γερμανικό φόρουμ στην Αθήνα, ο κ. Ρέσλερ έστειλε μήνυμα στήριξης της ελληνικής οικονομίας, υπογραμμίζοντας τη σημασία υλοποίησης των μεταρρυθμίσεων με στόχο την προσέλκυση ξένων επενδύσεων.
«Πρέπει να προχωρήσουν οι μεταρρυθμίσεις προκειμένου να υπάρξουν επενδύσεις» δήλωσε, επαναλαμβάνοντας πως στόχος της ευρωπαϊκής πολιτικής ηγεσίας είναι να μείνουν «όλες οι χώρες του Ευρώ εντός της Ευρωζώνης». Ο Γερμανός αντικαγκελάριος εκφράζει σύμπασα την ευρωπαϊκή πολιτική ηγεσία! Και τι λέει; «Να προχωρήσουν οι μεταρρυθμίσεις» εν μέσω ύφεσης! Δηλαδή να προχωρήσει η εξαθλίωση της Ελλάδας. Κι όλα αυτά, υπό την προϋπόθεση ότι θα αποφασίσει (η τρόικα) ότι το ελληνικό χρέος είναι ελέγξιμο. Δηλαδή, εμμένει στο σενάριό του «περί ελληνικής χρεοκοπίας». Τότε «μπορούμε όλοι μαζί να αναλάβουμε την ευθύνη να βοηθήσουμε με στόχο την πορεία προς την ανάπτυξη και την πορεία προς την ανταγωνιστικότητα». Δηλαδή, με μισθούς που θα κυμαίνονται στα 250 ή 350 Ευρώ ή μήπως θα προτιμούσε μισθούς Ινδίας που κυμαίνονται στα 20 έως 30 Ευρώ; Ακόμα καλύτερα για τους Γερμανούς επιχειρηματίες.
Σ’ αυτή την παραγωγή οικονομικού, κι όχι πολιτικού, λόγου (για να μην πω παραγωγή θορύβου) που κομίζει η Λέσχη του Βερολίνου, η εγχώρια κυβερνητική ασυναρτησία εξηγεί: «Ούτε ο κ. Ρέσλερ έρχεται εδώ με δώρα, ούτε έρχεται με ένα πακέτο χρεοκοπίας. Ούτε ο κ. Ρέσλερ είναι φιλέλληνας ούτε είναι ανθέλληνας». Μόνο τι ήρθε να κάνει εδώ δεν μας λένε.
Υποθέτω ότι γνωρίζουν οι κυβερνητικοί ότι δεν υπάρχει τίποτα που να εξασφαλίζει πως όταν ένας αντικαγκελάριος εκφωνεί λόγους μπροστά στα κανάλια και τα πρακτορεία ειδήσεων, οι επιχειρηματίες σπεύδουν να ανταποκριθούν στις παραινέσεις του. Κάθε πολιτική πρέπει να συνοδεύεται από καρότο και μαστίγιο –πράγματα που στην προκειμένη περίπτωση δεν υπάρχουν. Και εννοώ ότι δεν υπάρχουν από την πλευρά της Ελλάδας. Γιατί, αντίθετα, η ηλεκτρονική έκδοση του περιοδικού «Der Spiegel» χαρακτηρίζει ορθά την κάθοδο Ρέσλερ ως «επίσκεψη με καρότο και μαστίγιο».
Βεβαίως, ούτε λόγος τις πρακτικές των γερμανικών εταιρειών τύπου Siemens που έχουν κάνει σημαία την κλοπή των εταίρων τους με συστήματα διαπλοκής και διαφθοράς. Και ούτε λόγος για γερμανικές αποζημιώσεις. Όταν ρωτήθηκε, είπε πως «έχω την βεβαιότητα ότι αυτή η συζήτηση θα αποτελέσει ένα πρόσκομμα. Ας επικεντρωθούμε στην κρίση». Δηλαδή, στο πώς θα πληρωθούμε.
Αναρωτιέμαι πόσο δίκαιο είχε ο Χομπς όταν έλεγε ότι «μεταξύ των ανθρώπων, μέχρι τη δημιουργία μεγάλων πολιτικών κοινοτήτων, στο να είναι κανείς πειρατής ή ληστής δεν εθεωρείτο υποτιμητικό• επρόκειτο μάλλον για νόμιμο επάγγελμα όπως προκύπτει από τις ιστορίες της αρχαίας εποχής».
Εν τη απουσία «μεγάλης πολιτικής κοινότητας» στην Ευρώπη, το σχέδιο είναι η καταλήστευση την Ελλάδας, διαμέσου της νομιμοποίησης των ληστών. Το σχέδιο είναι Ελλάδα προτεκτοράτο, η φτηνή Ελλάδα. Και από την άλλη, οι δανειστές να κερδίζουν χρόνο. Για την ιστορία, πριν εφευρεθεί το ρολόι, ο χρόνος ήταν θέμα της φύσης, δηλαδή της Εκκλησίας. Παρά το γεγονός ότι η Εκκλησία πολέμησε το ρολόι κατά τον 13ο και 14ο αιώνα, το ρολόι έφερε την τάξη και τον έλεγχο σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο, κάτι που ήθελε και η Εκκλησία. Με την προτεσταντική ηθική ο χρόνος έγινε χρήμα. Με τη νεοφιλελεύθερη εκδοχή της προτεσταντικής ηθικής το χρήμα έγινε χρόνος. Ιδού η έξοχη και ιδεώδης διαδικασία για το σβήσιμο της ψυχής του μέσου ανθρώπου. Οι δανειστές κερδίζουν χρόνο, ώστε ελαχιστοποιώντας τις απώλειες τους από την ελληνική χρεοκοπία, να έχουν οφέλη από τη δωρεάν εκμετάλλευση του ελληνικού πλούτου.
Ειδικά στο θέμα του χρόνου έχει κατατεθεί το παράδοξο. Οι δανειστές μας απαιτούν πιεστικά την μείωση των ελλειμμάτων τώρα, γνωρίζοντας ότι εξουθενώνουν τον λαό και την οικονομία. Αντίθετα, για τους εαυτούς τους κρατούν το προνόμιο βασανιστικών αναβολών, καθυστερημένων αποφάσεων, ολέθριων μετεωρισμών. Στην Ελλάδα, δεν δίνουν τον παραμικρό χρόνο.
Όσο για την ελληνική κυβέρνηση; Ούτε λίγο ούτε πολύ είναι σα να μας πρότεινε να λάβουμε μέρος σε τηλεπαιχνίδι του τύπου «Πώς θα παντρευτείτε έναν πολυεκατομμυριούχο». Δυστυχώς, στην πόλη παίχτηκε ανάποδα το «η άνοδος της ασημαντότητας» του Κ. Καστοριάδη. Στην Ελλάδα ήρθε ένας επικυρίαρχος δανειστής, ένας εκλογικευτής ττου παραλογισμού, ένας απολογητής της τραπεζικής ευρωπαϊκής καθεστηκυΐας τάξης. Και προσπάθησε να νομιμοποιηθεί. Πέραν τούτου ουδέν.
Όσο για την ελληνική κρίση; Οι τριτοκλασάτοι απόφοιτοι των πρωτοκλασάτων πανεπιστημίων δεν έχουν να μας πουν τίποτα. Δεν ιδρώνει το αυτί κανενός κυβερνητικού όταν 165.000 νέοι με πτυχία με δυνατότητες, με προσόντα –ο ανθός της ελληνικής νεολαίας– μεταναστεύουν στην Αυστραλία. Σαν να εξαφανίζεται, δια μιάς, μια Πάτρα ολόκληρη.
Οφείλουμε να το δούμε. Όταν η Δύση έγινε νεοφιλελεύθερη τη δεκαετία του ’80 με τους Θάτσερ και Ρήγκαν, έγινε με πολιτικούς-ιδεολογικούς όρους. Οι Αμερικανοί έχουν αρχίσει να το κατανοούν δειλά-δειλά. Και εύλογα κανείς μπορεί να υποστηρίζει, και μάλιστα για την Ελλάδα, και με το χρεοκοπημένο πολιτικό σύστημα της Ελλάδας, ότι αυτή η κρίση είναι πολιτική και όχι οικονομική. Και θα καμφθεί μόνον με πολιτικούς και όχι με οικονομικούς όρους. Έως τότε, δηλαδή έως τη δημιουργία «μεγάλης πολιτικής κοινότητας» στην Ελλάδα για την Ελλάδα και την Ευρώπη των λαών, «το ερωτικό κρεβάτι θα είναι η όπερα του φτωχού», όπως έλεγαν οι γέροι Ναπολιτάνοι. Όσο βέβαια το σεξ θα είναι ακόμα αφορολόγητο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου