του Γιώργου Πήττα | TVXS - TV Χωρίς Σύνορα
Και σε πολλά συμφωνούσα μαζί του, όταν μιλούσε για το τεράστιο και ανορθολογικό ελληνικό δημόσιο, για την εξοργιστική και υστερική αντίδραση των δημοσίων υπαλλήλων στην οποιαδήποτε απόπειρα αξιολόγησης της αποτελεσματικότητάς τους, στην οποιαδήποτε ανάγκη τακτικής επιμόρφωσης και αξιοκρατικής αντίληψης σε οποιαδήποτε στοιχειώδη απόπειρα μέτρησης της παραγωγικότητας τους.
Σε αυτά, συμφωνούσα τότε, συμφωνώ και τώρα.
Ουδέποτε ονειρεύτηκα ένα «κράτος δημοσίων υπαλλήλων» πόσο μάλλον όταν το δείγμα που έχω στο κεφάλι μου είναι το ελληνικό δημόσιο. Μιλάμε για έναν μηχανισμό που διαχρονικά έδινε την πεποίθηση πως υπάρχει για έναν μόνο λόγο:
Να βασανίζει τους πολίτες, να τους εξευτελίζει, να τους ταλαιπωρεί και να βιάζει την προσωπικότητά τους. Ένα δημόσιο βαριεστημένων υπαλλήλων, απρόθυμων, με μοναδικό τους προσόν να υπηρετούν στην εντέλεια την σαδιστική γραφειοκρατία.
Προσωπικά, θα μου ήταν αδύνατον να βρεθώ στο ίδιο «μετερίζι» με αρκετούς υπαλλήλους της Ελληνικής κρατικής μηχανής που με ταλαιπώρησαν αφάνταστα, ενώ είχαν όλη τη δυνατότητα να μην το πράξουν.
Είναι ακόμα πάρα πολύ γνωστές οι ιστορίες (όλοι έχουμε σχεδόν από μία) υπαλλήλων που μπήκαν στις υπηρεσίες με διάθεση προσφοράς και στη συνέχεια ευνουχίστηκαν και ενσωματώθηκαν προκειμένου να επιβιώσουν.
Όχι, δεν με ενδιαφέρει διόλου αν πέσει η Κυβέρνηση με νικητές τους «Φωτόπουλους».
Με ενδιαφέρει όμως, να πέσει η Κυβέρνηση.
Να γίνει κομμάτια και θρύψαλα όλο το πολιτικό σύστημα και, να πέσει ταυτόχρονα πάνω στα κεφάλια των Φωτόπουλων ώστε να τα συντρίψει.
Την περασμένη εβδομάδα, στο άρθρο μου με τίτλο «Ο Έλλην ασθενής και η ευθανασία» έγραφα: "Νομίζω, πως οι Έλληνες, πρέπει να τα κάνουν σμπαράλια όλα όσα ήξεραν και να αρχίσουν από την αρχή."
Και, η αγαπητή αναγνώστρια κα Σοφία Πούλου απαντούσε σε σχόλιο της :
«Μακάρι γιατί μέχρι και αυτή την στιγμή οι Έλληνες τα κάνουν σμπαράλια για να μην αλλάξει τίποτα κι αυτό είναι πιο τρομακτικό κι από 1000 μνημόνια.»
Μέσα σε 26 μόνο λέξεις, χώρεσε όλο το ζήτημα.
Γιατί οι Έλληνες, διδαχτήκαμε να «περνάμε καλά» και όχι να γινόμαστε καλύτεροι.
Και κυρίως, αδυνατούμε να συνδέσουμε το δεύτερο με το πρώτο.
Έτσι μας έμαθαν έτσι γίναμε. Γιατί, χαλεπόν άρχεσθαι υπό χερείονος που είπε μια φορά κι’ έναν καιρό ο Δημόκριτος.
Λίγες μέρες μετά, ο κος Βενιζέλος, μας είπε πως θα «επιστρέψουμε στο 2004». Και πολλοί, άρχισαν να χαριτολογούν «άντε ρε να ξαναπάρουμε το euro, να κάνουμε Ολυμπιακούς, να βγάλουμε πρώτο τραγούδι στη Eurovision και ούτω καθ’ εξής.
Με απλά λόγια δηλαδή, της τρέλας μας το μεγαλείο.
Το 1944 ο Γεώργιος Θεοτοκάς, με την απελευθέρωση έγραφε:
«Τώρα νιώθουμε ένα μεγάλο και ασυγκράτητο λαϊκό κύμα που μας σηκώνει και μας παίρνει. Τι ακριβώς θέλει αυτή η μάζα βέβαια κανείς δεν το ξέρει, ούτε τα πιο συνειδητά μέλη της. Δεν είναι το βιομηχανικό προλεταριάτο των μεγάλων ευρωπαϊκών κέντρων με τις συγκεκριμένες οικονομικοκοινωνικές επιδιώξεις του επιστημονικού σοσιαλισμού. Εδώ έχουμε να κάμουμε με δυνάμεις αλόγιστες. Στον αέρα υπάρχει Ρωσική Επανάσταση, μα και Γαλλική Επανάσταση και Κομμούνα του Παρισιού και απελευθερωτικός εθνικός πόλεμος και ποιος ξέρει τι άλλα θολά στοιχεία που δεν τα ξεχωρίζουμε ακόμα»
Με τις απαραίτητες χρονικές αναγωγές μήπως μας θυμίζει κάτι;
Γιατί, έχω την εντύπωση πως ο Θεοτοκάς, απλά επιβεβαιώνει την σούπα και τον αχταρμά που σε αυτόν τον τόπο ποτέ δεν κατάφερε να εξελιχθεί σε Κοινωνία. Μία οδυνηρή και τρομακτική παθογένεια που έλκει την καταγωγή της από την ίδια τη σύσταση του "Κράτους" μας. Όπως τότε, έτσι και τώρα. Δυνάμεις αλόγιστες. Ετερόκλητες. Ίσως έτοιμες να τα κάνουν όλα "λίμπα" αλλά για τελείως διαφορετικούς λόγους.
Θα έλεγα όμως, πως οι Φωτόπουλοι καλά κάνουν και επιδίδονται σε καταλήψεις και απεργίες. Όλοι οι Φωτόπουλοι της χώρας, όλων των συντεχνιών.
Μας ενδιαφέρει το αύριο του τόπου; Μας ενδιαφέρει.
Μπορούμε να το φανταστούμε ως μέλλον με πρωταγωνιστές τους Παπανδρέου, Σαμαρά, Καρατζαφέρη, και την από παλιά υλικά καμωμένη Αριστερά που συχνά επιδίδεται στον λαϊκισμό; Εγώ πάντως όχι.
Το πράγμα, είναι βαθύτατα άρρωστο. Μία πληγή, γεμάτη πύο, με τον «ασθενή» να βαδίζει στην ομίχλη. Το πύο στην ομίχλη.
Πρέπει να σπάσει.
Στο νου μου, φέρνω το σημείωμα που άφησε ο Γεώργιος Αλέξανδρος Μαγκάκης, λίγο πριν αναχωρήσει για το επέκεινα. Έχει τίτλο, «Πάνω στο νήμα» :
«Σαλπάρω ήρεμος για τον άλλο κόσμο. Αυτόν που αφήνω πίσω μου σίγουρα δεν είναι πια η Ελλάδα μου. Αυτός είναι άλλος τόπος με ανθρώπους άλλης φυλής. Δεν με αφορούν. Τι θέλω εγώ ανάμεσά τους; Να ‘στε όλοι καλά. Στον τάφο μου να γράψετε: Αντιστάθηκε το 1941-1944 στη ναζιστική κατοχή, το 1967-1974 στη στρατιωτική δικτατορία και το 1989-1996 στην ηθική σήψη. Μετά, στην πλημμύρα του άνοου, δεν υπάρχει αντίσταση και το μετά από την πλημμύρα αυτή δεν υπάρχει πια» .
Εκεί έξω, η πλημμύρα πρέπει να φουντώσει.
Και το τίποτα μετά από την πλημμύρα, ίσως γεννήσει το καινούργιο.
Οι ηγήτορες μας, υπήρξαν αισχροί και αισχρά παιδαγώγησαν τον τόπο.
Μπορούμε να πάμε παρακάτω;
Διάβαζα χτες στο tvxs.gr το άρθρο του κου Μανδραβέλη με τίτλο «Τα καλά των καταλήψεων». Ένα κείμενο από αυτά που γράφονται με σηκωμένο ψηλά το ένα φρύδι και ένα ελαφρύ μειδίαμα στα χείλη του συγγραφέα του. Θα το αποκαλέσω «κείμενο πολυτελείας» σε μία εποχή ανεξέλεγκτης έκρηξης ένδειας και ανέχειας.Ο κος Μανδραβέλης βέβαια, έχει πολλά χρόνια που διατυπώνει έναν λόγο που θέλει να είναι (και συχνά είναι) ορθολογικός.
Και σε πολλά συμφωνούσα μαζί του, όταν μιλούσε για το τεράστιο και ανορθολογικό ελληνικό δημόσιο, για την εξοργιστική και υστερική αντίδραση των δημοσίων υπαλλήλων στην οποιαδήποτε απόπειρα αξιολόγησης της αποτελεσματικότητάς τους, στην οποιαδήποτε ανάγκη τακτικής επιμόρφωσης και αξιοκρατικής αντίληψης σε οποιαδήποτε στοιχειώδη απόπειρα μέτρησης της παραγωγικότητας τους.
Σε αυτά, συμφωνούσα τότε, συμφωνώ και τώρα.
Ουδέποτε ονειρεύτηκα ένα «κράτος δημοσίων υπαλλήλων» πόσο μάλλον όταν το δείγμα που έχω στο κεφάλι μου είναι το ελληνικό δημόσιο. Μιλάμε για έναν μηχανισμό που διαχρονικά έδινε την πεποίθηση πως υπάρχει για έναν μόνο λόγο:
Να βασανίζει τους πολίτες, να τους εξευτελίζει, να τους ταλαιπωρεί και να βιάζει την προσωπικότητά τους. Ένα δημόσιο βαριεστημένων υπαλλήλων, απρόθυμων, με μοναδικό τους προσόν να υπηρετούν στην εντέλεια την σαδιστική γραφειοκρατία.
Προσωπικά, θα μου ήταν αδύνατον να βρεθώ στο ίδιο «μετερίζι» με αρκετούς υπαλλήλους της Ελληνικής κρατικής μηχανής που με ταλαιπώρησαν αφάνταστα, ενώ είχαν όλη τη δυνατότητα να μην το πράξουν.
Είναι ακόμα πάρα πολύ γνωστές οι ιστορίες (όλοι έχουμε σχεδόν από μία) υπαλλήλων που μπήκαν στις υπηρεσίες με διάθεση προσφοράς και στη συνέχεια ευνουχίστηκαν και ενσωματώθηκαν προκειμένου να επιβιώσουν.
Όχι, δεν με ενδιαφέρει διόλου αν πέσει η Κυβέρνηση με νικητές τους «Φωτόπουλους».
Με ενδιαφέρει όμως, να πέσει η Κυβέρνηση.
Να γίνει κομμάτια και θρύψαλα όλο το πολιτικό σύστημα και, να πέσει ταυτόχρονα πάνω στα κεφάλια των Φωτόπουλων ώστε να τα συντρίψει.
Την περασμένη εβδομάδα, στο άρθρο μου με τίτλο «Ο Έλλην ασθενής και η ευθανασία» έγραφα: "Νομίζω, πως οι Έλληνες, πρέπει να τα κάνουν σμπαράλια όλα όσα ήξεραν και να αρχίσουν από την αρχή."
Και, η αγαπητή αναγνώστρια κα Σοφία Πούλου απαντούσε σε σχόλιο της :
«Μακάρι γιατί μέχρι και αυτή την στιγμή οι Έλληνες τα κάνουν σμπαράλια για να μην αλλάξει τίποτα κι αυτό είναι πιο τρομακτικό κι από 1000 μνημόνια.»
Μέσα σε 26 μόνο λέξεις, χώρεσε όλο το ζήτημα.
Γιατί οι Έλληνες, διδαχτήκαμε να «περνάμε καλά» και όχι να γινόμαστε καλύτεροι.
Και κυρίως, αδυνατούμε να συνδέσουμε το δεύτερο με το πρώτο.
Έτσι μας έμαθαν έτσι γίναμε. Γιατί, χαλεπόν άρχεσθαι υπό χερείονος που είπε μια φορά κι’ έναν καιρό ο Δημόκριτος.
Λίγες μέρες μετά, ο κος Βενιζέλος, μας είπε πως θα «επιστρέψουμε στο 2004». Και πολλοί, άρχισαν να χαριτολογούν «άντε ρε να ξαναπάρουμε το euro, να κάνουμε Ολυμπιακούς, να βγάλουμε πρώτο τραγούδι στη Eurovision και ούτω καθ’ εξής.
Με απλά λόγια δηλαδή, της τρέλας μας το μεγαλείο.
Το 1944 ο Γεώργιος Θεοτοκάς, με την απελευθέρωση έγραφε:
«Τώρα νιώθουμε ένα μεγάλο και ασυγκράτητο λαϊκό κύμα που μας σηκώνει και μας παίρνει. Τι ακριβώς θέλει αυτή η μάζα βέβαια κανείς δεν το ξέρει, ούτε τα πιο συνειδητά μέλη της. Δεν είναι το βιομηχανικό προλεταριάτο των μεγάλων ευρωπαϊκών κέντρων με τις συγκεκριμένες οικονομικοκοινωνικές επιδιώξεις του επιστημονικού σοσιαλισμού. Εδώ έχουμε να κάμουμε με δυνάμεις αλόγιστες. Στον αέρα υπάρχει Ρωσική Επανάσταση, μα και Γαλλική Επανάσταση και Κομμούνα του Παρισιού και απελευθερωτικός εθνικός πόλεμος και ποιος ξέρει τι άλλα θολά στοιχεία που δεν τα ξεχωρίζουμε ακόμα»
Με τις απαραίτητες χρονικές αναγωγές μήπως μας θυμίζει κάτι;
Γιατί, έχω την εντύπωση πως ο Θεοτοκάς, απλά επιβεβαιώνει την σούπα και τον αχταρμά που σε αυτόν τον τόπο ποτέ δεν κατάφερε να εξελιχθεί σε Κοινωνία. Μία οδυνηρή και τρομακτική παθογένεια που έλκει την καταγωγή της από την ίδια τη σύσταση του "Κράτους" μας. Όπως τότε, έτσι και τώρα. Δυνάμεις αλόγιστες. Ετερόκλητες. Ίσως έτοιμες να τα κάνουν όλα "λίμπα" αλλά για τελείως διαφορετικούς λόγους.
Θα έλεγα όμως, πως οι Φωτόπουλοι καλά κάνουν και επιδίδονται σε καταλήψεις και απεργίες. Όλοι οι Φωτόπουλοι της χώρας, όλων των συντεχνιών.
Μας ενδιαφέρει το αύριο του τόπου; Μας ενδιαφέρει.
Μπορούμε να το φανταστούμε ως μέλλον με πρωταγωνιστές τους Παπανδρέου, Σαμαρά, Καρατζαφέρη, και την από παλιά υλικά καμωμένη Αριστερά που συχνά επιδίδεται στον λαϊκισμό; Εγώ πάντως όχι.
Το πράγμα, είναι βαθύτατα άρρωστο. Μία πληγή, γεμάτη πύο, με τον «ασθενή» να βαδίζει στην ομίχλη. Το πύο στην ομίχλη.
Πρέπει να σπάσει.
Στο νου μου, φέρνω το σημείωμα που άφησε ο Γεώργιος Αλέξανδρος Μαγκάκης, λίγο πριν αναχωρήσει για το επέκεινα. Έχει τίτλο, «Πάνω στο νήμα» :
«Σαλπάρω ήρεμος για τον άλλο κόσμο. Αυτόν που αφήνω πίσω μου σίγουρα δεν είναι πια η Ελλάδα μου. Αυτός είναι άλλος τόπος με ανθρώπους άλλης φυλής. Δεν με αφορούν. Τι θέλω εγώ ανάμεσά τους; Να ‘στε όλοι καλά. Στον τάφο μου να γράψετε: Αντιστάθηκε το 1941-1944 στη ναζιστική κατοχή, το 1967-1974 στη στρατιωτική δικτατορία και το 1989-1996 στην ηθική σήψη. Μετά, στην πλημμύρα του άνοου, δεν υπάρχει αντίσταση και το μετά από την πλημμύρα αυτή δεν υπάρχει πια» .
Εκεί έξω, η πλημμύρα πρέπει να φουντώσει.
Και το τίποτα μετά από την πλημμύρα, ίσως γεννήσει το καινούργιο.
Οι ηγήτορες μας, υπήρξαν αισχροί και αισχρά παιδαγώγησαν τον τόπο.
Μπορούμε να πάμε παρακάτω;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου