Του Στέλιου Μπαμπά, απο την Αυγη...
Εμείς οι αναγνώστες της "Αυγής", όσοι διακηρύσσουμε τη συμμετοχή μας στην «ανανεωτική ριζοσπαστική Αριστερά» και βιώνουμε μια νέα αφετηρία στην πολιτική ζωή της χώρας, προτείνω να ανακηρύξουμε αυτήν την Πρωτοχρονιά δική μας γιορτή, τη γιορτή του νέου, ενός νέου πολιτικού πειράματος, που έχει ωστόσο βαθιές ρίζες στην Ιστορία της Αριστεράς και τη νεώτερη Ιστορία της χώρας, μια νέα θέαση του κόσμου που ανοίγει εμπρός μας ο 21ος αιώνας. Και είναι ιστορική ανάγκη να συλλάβουμε τους νέους καιρούς. Αν αμελήσουμε, αν φοβηθούμε, αν αγνοήσουμε τα νέα μηνύματα, το σκοτεινό φάσμα μιας ιστορικής οπισθοδρόμησης διαγράφεται στον ορίζοντα.
Έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας. Σ’ αυτήν την πορεία θα κάνουμε και λάθη, θα δεχτούμε και νέες δοκιμασίες. Αλλά με την πράξη, τον λόγο, τον κοινωνικό πειραματισμό, με τον λογισμό και το όνειρο μπορούμε να επιχειρούμε σήμερα την ανταπόκρισή μας στις ανάγκες, να αντιπαλεύουμε τον απάνθρωπο κόσμο του χθες που δύει, να ψηλαφούμε την ελπίδα, ελπίδα που γεννιέται μέσα από τα σημερινά μας βήματα, την ικανότητά μας να κατανοούμε την Ιστορία, να βιώνουμε με τον νου και την καρδιά μας το σήμερα, να πλάθουμε με όνειρα, με σκέψη και πράξη, το αύριο.
Δεν θα αναφερθώ σ’ αυτό το μικρό σημείωμα σε ζητήματα που έχει ήδη αγγίξει ο αναγνώστης μέσα από τις σελίδες της «Αυγής»: την κρίση, το αδιέξοδο, αλλά και την ανικανότητα -και διαφθορά- του πολιτικού συστήματος, τις σχέσεις εξάρτησης που οικοδομούν για τη χώρα μας με επιμονή και αυταρχισμό οι κυρίαρχες δυνάμεις του σύγχρονου καπιταλισμού. Εγώ απ’ αυτήν τη γωνιά της εφημερίδας θέλω να αγγίξω ζητήματα που παραμένουν ανοιχτά. Ζητήματα κρίσιμα για την κατανόηση της σύγχρονης πραγματικότητας, ερωτήματα αναγκαία, αν θέλουμε να υπερβούμε την συγκυρία και να ψηλαφήσουμε τα δομικά προβλήματα της εποχής μας, να βαδίσουμε, έστω ψηλαφητά, τους νέους δρόμους της Αριστεράς. Εκκινώντας πάντα από την οδυνηρή πραγματικότητα, τη δομική κρίση των ημερών μας, να ψηλαφήσουμε τους όρους και τα μέσα υπέρβασής της, να επιχειρήσουμε βήματα προς τη νέα ιστορική πραγματικότητα που εγκυμονείται, αλλά θα διανύσει μακρό και επίπονο δρόμο ώς την ανάδειξή της. Γιατί ρεαλισμός δεν είναι απλώς η διαχείριση του παρόντος, είναι η σύλληψη της πραγματικότητας ως συνεκτικής ιστορικής πορείας από το χθες που υπερβαίνεται στο σήμερα που αγωνίζεσαι να αντιμετωπίσεις, και ώς το αύριο που είναι στην ευθύνη μας να μην αφήσουμε να πάρει τον δρόμο της καταστροφής. Είναι στην ευθύνη μας να βλαστήσει μέσα από τη σημερινή οργή, τους αγώνες, τα ερωτηματικά του κόσμου, μια νέα κοινωνία, ένας νέος τρόπος ζωής, ένας νέος πολιτισμός.
Φοβάμαι πως σ’ αυτό το σημείωμα τέθηκαν ήδη σοβαρά ζητήματα, έπεσαν ιδέες, αλλά χωρίς τεκμηρίωση. Δεν μιλήσαμε αρκετά -ή και καθόλου- για πράγματα που τα αγγίζουμε: τις δυσκολίες της ζωής μας, την πολύχρονη κρίση, τις στρεβλώσεις αλλά και τα αδιέξοδα του ίδιου του πολιτεύματός μας, αυτής της μίζερης και αδιέξοδης δήθεν «αστικής δημοκρατίας», τις στρεβλώσεις και αδιέξοδα της πολιτικής και κοινωνικής μας ζωής.
Έχω την ελπίδα πως θα μπορέσουμε να ανοίξουμε ένα διάλογο για όλα αυτά. Πως εκκινώντας από τη συγκυρία, τις πληγές που μας πονούν, τις σκληρές εμπειρίες, αλλά και τη λαχτάρα να σταθούμε όρθιοι σήμερα, θα δείξουμε ο ένας στον άλλο, στέλνοντας μηνύματα ακόμα και μέσα από τα μικρά αυτά σημειώματα, για το επόμενο βήμα, την πράξη, τη σκέψη, που ανοίγουν δρόμους. Για να καλύψουμε τις ανάγκες μιας σκληρής ώς απάνθρωπης καθημερινότητας, να υπερβούμε τον χθεσινό εαυτό μας, να είμαστε έτοιμοι και έτοιμες να αναρωτηθούμε: πώς θα είναι το αύριο; Και από σήμερα, όχι στο αόριστο μέλλον, να επιχειρούμε τις νέες απαντήσεις στις νέες προκλήσεις των καιρών.
Έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας. Σ’ αυτήν την πορεία θα κάνουμε και λάθη, θα δεχτούμε και νέες δοκιμασίες. Αλλά με την πράξη, τον λόγο, τον κοινωνικό πειραματισμό, με τον λογισμό και το όνειρο μπορούμε να επιχειρούμε σήμερα την ανταπόκρισή μας στις ανάγκες, να αντιπαλεύουμε τον απάνθρωπο κόσμο του χθες που δύει, να ψηλαφούμε την ελπίδα, ελπίδα που γεννιέται μέσα από τα σημερινά μας βήματα, την ικανότητά μας να κατανοούμε την Ιστορία, να βιώνουμε με τον νου και την καρδιά μας το σήμερα, να πλάθουμε με όνειρα, με σκέψη και πράξη, το αύριο.
Δεν θα αναφερθώ σ’ αυτό το μικρό σημείωμα σε ζητήματα που έχει ήδη αγγίξει ο αναγνώστης μέσα από τις σελίδες της «Αυγής»: την κρίση, το αδιέξοδο, αλλά και την ανικανότητα -και διαφθορά- του πολιτικού συστήματος, τις σχέσεις εξάρτησης που οικοδομούν για τη χώρα μας με επιμονή και αυταρχισμό οι κυρίαρχες δυνάμεις του σύγχρονου καπιταλισμού. Εγώ απ’ αυτήν τη γωνιά της εφημερίδας θέλω να αγγίξω ζητήματα που παραμένουν ανοιχτά. Ζητήματα κρίσιμα για την κατανόηση της σύγχρονης πραγματικότητας, ερωτήματα αναγκαία, αν θέλουμε να υπερβούμε την συγκυρία και να ψηλαφήσουμε τα δομικά προβλήματα της εποχής μας, να βαδίσουμε, έστω ψηλαφητά, τους νέους δρόμους της Αριστεράς. Εκκινώντας πάντα από την οδυνηρή πραγματικότητα, τη δομική κρίση των ημερών μας, να ψηλαφήσουμε τους όρους και τα μέσα υπέρβασής της, να επιχειρήσουμε βήματα προς τη νέα ιστορική πραγματικότητα που εγκυμονείται, αλλά θα διανύσει μακρό και επίπονο δρόμο ώς την ανάδειξή της. Γιατί ρεαλισμός δεν είναι απλώς η διαχείριση του παρόντος, είναι η σύλληψη της πραγματικότητας ως συνεκτικής ιστορικής πορείας από το χθες που υπερβαίνεται στο σήμερα που αγωνίζεσαι να αντιμετωπίσεις, και ώς το αύριο που είναι στην ευθύνη μας να μην αφήσουμε να πάρει τον δρόμο της καταστροφής. Είναι στην ευθύνη μας να βλαστήσει μέσα από τη σημερινή οργή, τους αγώνες, τα ερωτηματικά του κόσμου, μια νέα κοινωνία, ένας νέος τρόπος ζωής, ένας νέος πολιτισμός.
Φοβάμαι πως σ’ αυτό το σημείωμα τέθηκαν ήδη σοβαρά ζητήματα, έπεσαν ιδέες, αλλά χωρίς τεκμηρίωση. Δεν μιλήσαμε αρκετά -ή και καθόλου- για πράγματα που τα αγγίζουμε: τις δυσκολίες της ζωής μας, την πολύχρονη κρίση, τις στρεβλώσεις αλλά και τα αδιέξοδα του ίδιου του πολιτεύματός μας, αυτής της μίζερης και αδιέξοδης δήθεν «αστικής δημοκρατίας», τις στρεβλώσεις και αδιέξοδα της πολιτικής και κοινωνικής μας ζωής.
Έχω την ελπίδα πως θα μπορέσουμε να ανοίξουμε ένα διάλογο για όλα αυτά. Πως εκκινώντας από τη συγκυρία, τις πληγές που μας πονούν, τις σκληρές εμπειρίες, αλλά και τη λαχτάρα να σταθούμε όρθιοι σήμερα, θα δείξουμε ο ένας στον άλλο, στέλνοντας μηνύματα ακόμα και μέσα από τα μικρά αυτά σημειώματα, για το επόμενο βήμα, την πράξη, τη σκέψη, που ανοίγουν δρόμους. Για να καλύψουμε τις ανάγκες μιας σκληρής ώς απάνθρωπης καθημερινότητας, να υπερβούμε τον χθεσινό εαυτό μας, να είμαστε έτοιμοι και έτοιμες να αναρωτηθούμε: πώς θα είναι το αύριο; Και από σήμερα, όχι στο αόριστο μέλλον, να επιχειρούμε τις νέες απαντήσεις στις νέες προκλήσεις των καιρών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου