Υποπτο Μουσι...
Τα έχουμε ξαναπεί όλα αυτά. Αλλά ας τα ξαναπούμε γιατί μάλλον έχουμε ξεχαστεί.
Σάλος μετά απο τις δηλώσεις Τσίπρα. Όχι γιατί ο Τσίπρας είπε οτι είπε, αλλά επειδή είπε όσα κάποιοι φοβόντουσαν οτι αργά η γρήγορα θα έλεγε. Κάποιοι που είχαν μεγάλες προσδοκίες και νιώθουν απογοητευμένοι. Το ερώτημα που προκύπτει δεν είναι το γιατί απογοητεύονται όσοι είχαν αυτές τις μεγάλες προσδοκίες αλλά γιατί τις είχαν εξ ‘αρχής.
Το καλοκαίρι προ των δεύτερων εκλογών έγραφα πως:
“Ο Τσίπρας δεν είναι η καλύτερη λύση. Όλοι όσοι μπορούν να δούν πέρα απο τις αριστερόστροφες παρωπίδες τους μπορούν να το καταλάβουν. Όυτε η μόνη. Όμως είνα ένα βήμα μπροστά. Είναι ένα βήμα μπροστά ακριβώς γιατί πρώτη φορά παίζει στο γήπεδο της εξουσίας. Ακριβώς γιατί τα μειονεκτήματά του σε σχέση με την “διακυβέρνηση” ενός κράτους όπως την ξέρουμε μέχρι τώρα, είναι πλεονεκτήματα.”
Διακυβέρνηση, κράτος, εξουσία. Τι άλλο θέλετε δηλαδή. Χωρίς ελιγμούς δεν τα ακουμπάς αυτά. Ο Τσίπρας έχει δείξει οτι δεν έχει πρόθεση μόνο να τα ακουμπήσει και για να το κάνει αυτό χρειάζεται να παίξει το παιχνίδι της πολιτικής. Είναι επιλογή.
Διαβάζοντας το πολύ διαφωτιστικό βιβλίο του Heinrich A. Winkler, (όπου αναλύονται οι πολιτικές εξελίξεις που οδήγησαν στην άνοδο των Εθνικοσοσιαλιστών στην Γερμανία του 1918-1933) με τίτλο “Βαϊμάρη η ανάπηρη δημοκρατία” (Εκδόσεις Πόλις 2011) στάθηκα σε μερικά σημεία που έχουν να μας διδάξουν πολλά για την πολιτική σε περιόδους αντίστοιχες με αυτήν που διανύουμε τώρα στη χώρα μας.
“Ο Αδόλφος Χίτλερ [...] μπορούσε πλέον να εκμεταλλευτεί [...] την άκρως διαδεδομένη αντιπάθεια στην κοινοβουλευτική δημοκρατία. [...] Ο Χίτλερ ήταν ο κατ’εξοχην κερδισμένος απο την οικονομική και πολιτική κρίση της γερμανίας μετά το 1930 πολύ περισσότερο απο το άλλο ακραίο αντικοινοβουλευτικό κόμμα, οι κομμουνιστές, των οποίων η εμφυλιοπολεμική ρητορική μάλλον έσπρωξε τους φοβισμένους ψηφοφόρους της μεσαίας τάξης στις αγκάλες των εθνικοσοσιαλιστών”.
Μετάφραση και προσαρμογή στα σημερινά δεδομένα: Ο Τσίπρας δεν θέλει ένταση. Όλοι καταλάβαμε οτι η απεύθυνση ήταν στους “νοικοκυραίους”. Μας αρέσει ή όχι αυτό είναι. Σε σχέση με αυτό που θέλει να πετύχει και με βάση τα παραπάνω ιστορικώς καταγεγραμμένα, δικαίως δεν θέλει ένταση. Στον αντίποδα η δεξιά-ακροδεξιά πτέρυγα κάνει οτι μπορεί για να δημιουργήσει ένταση πράγμα που είναι εμφανέστατο και η Κουμουνδούρου σπεύδει να το αξιοποιήσει αναλόγως. Όπως λέει και ο Α. Μεταξάς στο βιβλίο του Πολιτική Επικοινωνία (Εκδόσεις Σάκκουλας 1976) : ” το σύστημα με την υψηλότερη πληροφόρηση είναι δυνατότερο απο το σύστημα με την υψηλότερη ένταση”.
Σε επόμενο κομμάτι του εν λόγω βιβλίου αναφέρεται ότι:
“Το βέβαιο είναι πως οι “Λαϊκοί Πληρεξούσιοι δεν μπορούσαν να αποφύγουν την συνεργασία με την παλία ελίτ. [...] Αν δεν ήθελαν να καταρρεύσει η δημόσια διοίκηση, έπρεπε να φορτωθούν την πλειοψηφία του παλαιού δημοσιουπαλληλικού μηχανισμού. Ήταν αναγκασμένοι να συνεργαστούν με τους επιχειρηματίες,προκειμένου να αρχίσει να επαναλειτουργεί η οικονομία.”
Είναι επομένως πολύ λογικό ο Τσίπρας, και ο κάθε Τσίπρας, να χαράζει μια πορεία η οποία να είναι αρεστή στους πολλούς. Δεν θα στεναχωρεθεί ιδιαίτερα χάνοντας κάποιες χιλιάδες ψήφους έναντι κέρδους μερικών δεκάδων χιλιάδων. Αυτό είναι το σύστημα αυτό ακολουθεί. Παράλληλα δεν μπορεί να αποφύγει συνδιαλλαγή με την υπάρχουσα ελίτ όποια μορφή και αν έχει αυτή.
Κλείνοντας, να σημειώσω πως τα παραπάνω τα παρέθεσα ως προστατευτικές μπάρες σε όσους είναι στο σύννεφο των προσδοκιών για να μην ξαναπέσουν όταν προκύψουν αντίστοιχες περιστάσεις. Στο κοντινό μέλλον.
κι ενα ευστοχο σχολιο του Χασοδικη...
Σάλος μετά απο τις δηλώσεις Τσίπρα. Όχι γιατί ο Τσίπρας είπε οτι είπε, αλλά επειδή είπε όσα κάποιοι φοβόντουσαν οτι αργά η γρήγορα θα έλεγε. Κάποιοι που είχαν μεγάλες προσδοκίες και νιώθουν απογοητευμένοι. Το ερώτημα που προκύπτει δεν είναι το γιατί απογοητεύονται όσοι είχαν αυτές τις μεγάλες προσδοκίες αλλά γιατί τις είχαν εξ ‘αρχής.
Το καλοκαίρι προ των δεύτερων εκλογών έγραφα πως:
“Ο Τσίπρας δεν είναι η καλύτερη λύση. Όλοι όσοι μπορούν να δούν πέρα απο τις αριστερόστροφες παρωπίδες τους μπορούν να το καταλάβουν. Όυτε η μόνη. Όμως είνα ένα βήμα μπροστά. Είναι ένα βήμα μπροστά ακριβώς γιατί πρώτη φορά παίζει στο γήπεδο της εξουσίας. Ακριβώς γιατί τα μειονεκτήματά του σε σχέση με την “διακυβέρνηση” ενός κράτους όπως την ξέρουμε μέχρι τώρα, είναι πλεονεκτήματα.”
Διακυβέρνηση, κράτος, εξουσία. Τι άλλο θέλετε δηλαδή. Χωρίς ελιγμούς δεν τα ακουμπάς αυτά. Ο Τσίπρας έχει δείξει οτι δεν έχει πρόθεση μόνο να τα ακουμπήσει και για να το κάνει αυτό χρειάζεται να παίξει το παιχνίδι της πολιτικής. Είναι επιλογή.
Διαβάζοντας το πολύ διαφωτιστικό βιβλίο του Heinrich A. Winkler, (όπου αναλύονται οι πολιτικές εξελίξεις που οδήγησαν στην άνοδο των Εθνικοσοσιαλιστών στην Γερμανία του 1918-1933) με τίτλο “Βαϊμάρη η ανάπηρη δημοκρατία” (Εκδόσεις Πόλις 2011) στάθηκα σε μερικά σημεία που έχουν να μας διδάξουν πολλά για την πολιτική σε περιόδους αντίστοιχες με αυτήν που διανύουμε τώρα στη χώρα μας.
“Ο Αδόλφος Χίτλερ [...] μπορούσε πλέον να εκμεταλλευτεί [...] την άκρως διαδεδομένη αντιπάθεια στην κοινοβουλευτική δημοκρατία. [...] Ο Χίτλερ ήταν ο κατ’εξοχην κερδισμένος απο την οικονομική και πολιτική κρίση της γερμανίας μετά το 1930 πολύ περισσότερο απο το άλλο ακραίο αντικοινοβουλευτικό κόμμα, οι κομμουνιστές, των οποίων η εμφυλιοπολεμική ρητορική μάλλον έσπρωξε τους φοβισμένους ψηφοφόρους της μεσαίας τάξης στις αγκάλες των εθνικοσοσιαλιστών”.
Μετάφραση και προσαρμογή στα σημερινά δεδομένα: Ο Τσίπρας δεν θέλει ένταση. Όλοι καταλάβαμε οτι η απεύθυνση ήταν στους “νοικοκυραίους”. Μας αρέσει ή όχι αυτό είναι. Σε σχέση με αυτό που θέλει να πετύχει και με βάση τα παραπάνω ιστορικώς καταγεγραμμένα, δικαίως δεν θέλει ένταση. Στον αντίποδα η δεξιά-ακροδεξιά πτέρυγα κάνει οτι μπορεί για να δημιουργήσει ένταση πράγμα που είναι εμφανέστατο και η Κουμουνδούρου σπεύδει να το αξιοποιήσει αναλόγως. Όπως λέει και ο Α. Μεταξάς στο βιβλίο του Πολιτική Επικοινωνία (Εκδόσεις Σάκκουλας 1976) : ” το σύστημα με την υψηλότερη πληροφόρηση είναι δυνατότερο απο το σύστημα με την υψηλότερη ένταση”.
Σε επόμενο κομμάτι του εν λόγω βιβλίου αναφέρεται ότι:
“Το βέβαιο είναι πως οι “Λαϊκοί Πληρεξούσιοι δεν μπορούσαν να αποφύγουν την συνεργασία με την παλία ελίτ. [...] Αν δεν ήθελαν να καταρρεύσει η δημόσια διοίκηση, έπρεπε να φορτωθούν την πλειοψηφία του παλαιού δημοσιουπαλληλικού μηχανισμού. Ήταν αναγκασμένοι να συνεργαστούν με τους επιχειρηματίες,προκειμένου να αρχίσει να επαναλειτουργεί η οικονομία.”
Είναι επομένως πολύ λογικό ο Τσίπρας, και ο κάθε Τσίπρας, να χαράζει μια πορεία η οποία να είναι αρεστή στους πολλούς. Δεν θα στεναχωρεθεί ιδιαίτερα χάνοντας κάποιες χιλιάδες ψήφους έναντι κέρδους μερικών δεκάδων χιλιάδων. Αυτό είναι το σύστημα αυτό ακολουθεί. Παράλληλα δεν μπορεί να αποφύγει συνδιαλλαγή με την υπάρχουσα ελίτ όποια μορφή και αν έχει αυτή.
Κλείνοντας, να σημειώσω πως τα παραπάνω τα παρέθεσα ως προστατευτικές μπάρες σε όσους είναι στο σύννεφο των προσδοκιών για να μην ξαναπέσουν όταν προκύψουν αντίστοιχες περιστάσεις. Στο κοντινό μέλλον.
κι ενα ευστοχο σχολιο του Χασοδικη...
Σε γενικές γραμμές συμφωνώ, προσθέτω και μερικές παρατηρήσεις:
α) Έχουμε πέσει στην παγίδα του αρχηγοκεντρικού μοντέλου και λέμε πια κι εμείς συνέχεια “ο Τσίπρας” εννοώντας “ο ΣΥΡΙΖΑ”. Αδικούμε έτσι ένα κόμμα που αντικειμενικά δεν είναι αρχηγικό: IMHO ο Τσίπρας είναι απλώς ο frontman ενός χώρου που απλώνεται από τον Δραγασάκη μέχρι τον Λαφαζάνη και από τον Αλέξη Μητρόπουλο (…) μέχρι τους βουλευτές που μπήκαν στο καράβι για τη Γάζα. Ενός χώρου που επιπλέον μεγάλωσε εκλογικά πολύ απότομα, και που είναι λογικό να ψάχνει να βρει ισορροπίες μεταξύ στρατηγικής, τακτικής και ιδεολογικού στίγματος. Δεν θα τις βρει απ’ τη μια στιγμή στην άλλη, και το εφτάμηνο που έχει μεσολαβήσει από τις εκλογές στην πραγματικότητα είναι ελάχιστος χρόνος.
β) Τη στρατηγική της έντασης την έχει πληρώσει ο ΣΥΡΙΖΑ στο παρελθόν τουλάχιστον δύο φορές: μία με τη διπλή ανάπλαση (Λεωφ. Αλεξάνδρας-Βοτανικού) και μία με τα Δεκεμβριανά του 2008. Προφανώς έχουν πάρει το μάθημά τους και έχουν αποφασίσει ότι δεν τους συμφέρει να τα βάλουν ταυτόχρονα *και* με όλο το υπόλοιπο πολιτικό σκηνικό (του ΚΚΕ μη εξαιρουμένου) *και* (γ) με όλο το κυρίαρχο μηντιακό κατεστημένο. Την κοινή γνώμη δεν τη διαμορφώνουν τα σόσιαλ μύδια, τη διαμορφώνουν (ακόμα) οι Πρετεντέρηδες και οι Παπαχελάδες -είτε μας αρέσει είτε όχι.
δ) Ο ΣΥΡΙΖΑ ποτέ δεν καμώθηκε ότι θα ανατρέψει το σύστημα επαναστατικώ τω τρόπω. Βρέθηκε σε απόσταση βολής από την εξουσία, την οποία όμως επιδιώκει να κατακτήσει με τη νόμιμη οδό, δηλαδή μέσω εκλογών. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα του συγχωρήσουμε υποχωρήσεις, πρέπει όμως να το έχουμε στο μυαλό μας πάντοτε για να μπορούμε να εκτιμήσουμε πότε παίζει το (επικοινωνιακό) παιχνίδι “ρίχνω τους τόνους” και πότε πράγματι κάνει βήματα ή βηματάκια προς τα πίσω ή προς τα δεξιά. Να έχουμε επίσης κατά νου ότι στο επικοινωνιακό παιχνίδι δεν τα καταφέρνει πάντοτε, έτσι κι αλλιώς, όποιο σκοπό κι αν έχει.
ε) Μακάρι η κοινωνία να τραβήξει τον ΣΥΡΙΖΑ (όσο) αριστερότερα (γίνεται), αλλά κάτι τέτοιο δεν φαίνεται προς το παρόν, και δεν νομίζω ότι είναι πολύ ρεαλιστικό να περιμένουμε να συμβεί το αντίστροφο. Δεν εννοώ τις δημοσκοπήσεις, για τις οποίες χεστήκαμαν, αλλά το αν και κατά πόσο μπορεί κανείς να πιστέψει ότι ευρύτερα κοινωνικά στρώματα οδηγούνται σε πιο ριζοσπαστικές θέσεις και σε πιο συμμετοχικές λογικές. Προσωπικά, στον έστω μικρό κύκλο που κινούμαι, δεν βλέπω κάτι τέτοιο.
και στ) μια γενική παρατήρηση: όσο εμείς τρώμε τα ρούχα μας προσπαθώντας να φτιάξουμε την Ιδανική Αριστερά, που θα χωράει τις ιδέες και τα όνειρα ολονώνε μας, οι άλλοι κάνουν μια χαρά τη δουλειά τους με αυτήν την καθόλου ιδανική δεξιά που έχουν στα χέρια τους, που επί του παρόντος απλώνεται από τη χρυσή αυγή μέχρι τη ΔΗΜΑΡ, και όσο να ολοκληρώσουμε εμείς τις διεργασίες θα έχουν σηκώσει μέχρι και τα πόμολα. Δεν ξέρω πόσο μας απασχολεί αυτό, πιστεύω πως θα έπρεπε όμως.
α) Έχουμε πέσει στην παγίδα του αρχηγοκεντρικού μοντέλου και λέμε πια κι εμείς συνέχεια “ο Τσίπρας” εννοώντας “ο ΣΥΡΙΖΑ”. Αδικούμε έτσι ένα κόμμα που αντικειμενικά δεν είναι αρχηγικό: IMHO ο Τσίπρας είναι απλώς ο frontman ενός χώρου που απλώνεται από τον Δραγασάκη μέχρι τον Λαφαζάνη και από τον Αλέξη Μητρόπουλο (…) μέχρι τους βουλευτές που μπήκαν στο καράβι για τη Γάζα. Ενός χώρου που επιπλέον μεγάλωσε εκλογικά πολύ απότομα, και που είναι λογικό να ψάχνει να βρει ισορροπίες μεταξύ στρατηγικής, τακτικής και ιδεολογικού στίγματος. Δεν θα τις βρει απ’ τη μια στιγμή στην άλλη, και το εφτάμηνο που έχει μεσολαβήσει από τις εκλογές στην πραγματικότητα είναι ελάχιστος χρόνος.
β) Τη στρατηγική της έντασης την έχει πληρώσει ο ΣΥΡΙΖΑ στο παρελθόν τουλάχιστον δύο φορές: μία με τη διπλή ανάπλαση (Λεωφ. Αλεξάνδρας-Βοτανικού) και μία με τα Δεκεμβριανά του 2008. Προφανώς έχουν πάρει το μάθημά τους και έχουν αποφασίσει ότι δεν τους συμφέρει να τα βάλουν ταυτόχρονα *και* με όλο το υπόλοιπο πολιτικό σκηνικό (του ΚΚΕ μη εξαιρουμένου) *και* (γ) με όλο το κυρίαρχο μηντιακό κατεστημένο. Την κοινή γνώμη δεν τη διαμορφώνουν τα σόσιαλ μύδια, τη διαμορφώνουν (ακόμα) οι Πρετεντέρηδες και οι Παπαχελάδες -είτε μας αρέσει είτε όχι.
δ) Ο ΣΥΡΙΖΑ ποτέ δεν καμώθηκε ότι θα ανατρέψει το σύστημα επαναστατικώ τω τρόπω. Βρέθηκε σε απόσταση βολής από την εξουσία, την οποία όμως επιδιώκει να κατακτήσει με τη νόμιμη οδό, δηλαδή μέσω εκλογών. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα του συγχωρήσουμε υποχωρήσεις, πρέπει όμως να το έχουμε στο μυαλό μας πάντοτε για να μπορούμε να εκτιμήσουμε πότε παίζει το (επικοινωνιακό) παιχνίδι “ρίχνω τους τόνους” και πότε πράγματι κάνει βήματα ή βηματάκια προς τα πίσω ή προς τα δεξιά. Να έχουμε επίσης κατά νου ότι στο επικοινωνιακό παιχνίδι δεν τα καταφέρνει πάντοτε, έτσι κι αλλιώς, όποιο σκοπό κι αν έχει.
ε) Μακάρι η κοινωνία να τραβήξει τον ΣΥΡΙΖΑ (όσο) αριστερότερα (γίνεται), αλλά κάτι τέτοιο δεν φαίνεται προς το παρόν, και δεν νομίζω ότι είναι πολύ ρεαλιστικό να περιμένουμε να συμβεί το αντίστροφο. Δεν εννοώ τις δημοσκοπήσεις, για τις οποίες χεστήκαμαν, αλλά το αν και κατά πόσο μπορεί κανείς να πιστέψει ότι ευρύτερα κοινωνικά στρώματα οδηγούνται σε πιο ριζοσπαστικές θέσεις και σε πιο συμμετοχικές λογικές. Προσωπικά, στον έστω μικρό κύκλο που κινούμαι, δεν βλέπω κάτι τέτοιο.
και στ) μια γενική παρατήρηση: όσο εμείς τρώμε τα ρούχα μας προσπαθώντας να φτιάξουμε την Ιδανική Αριστερά, που θα χωράει τις ιδέες και τα όνειρα ολονώνε μας, οι άλλοι κάνουν μια χαρά τη δουλειά τους με αυτήν την καθόλου ιδανική δεξιά που έχουν στα χέρια τους, που επί του παρόντος απλώνεται από τη χρυσή αυγή μέχρι τη ΔΗΜΑΡ, και όσο να ολοκληρώσουμε εμείς τις διεργασίες θα έχουν σηκώσει μέχρι και τα πόμολα. Δεν ξέρω πόσο μας απασχολεί αυτό, πιστεύω πως θα έπρεπε όμως.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου