Της Κυριακής Κλοκίτη, απο το Κοκκινο Σημειωματαριο...
Δεν απορούμε με τη Ν.Δ και τον κ. Σαμαρά. Ιδεολογικά βρίσκεται στην δεξιά άκρη του νεοφιλελεύθερου φάσματος και στην ατζέντα του είναι η «τάξη» και η κοινωνική ερήμωση από οτιδήποτε ζωντανό, ριζοσπαστικό, απείθαρχο, ανατρεπτικό. Δεν απορούμε ούτε με τους εταίρους του στην κυβέρνηση. ΠΑΣΟΚ δεν υπάρχει και ό,τι έχει μείνει είναι ακραία νεοφιλελεύθερο. Όσο για τη ΔΗΜΑΡ, είναι αυτό που λέει η διαφήμιση: tragic. H πολιτική που εφαρμόζει αυτή η τροικα εσωτερικού, λοιπόν, είναι τόσο απεχθής στους εργαζόμενους και στην ελληνική κοινωνία που χρειάζονται μεγάλες δόσεις καταστολής για να επιβληθεί - και πρώτα πρώτα σε βάρος αυτών που αντιστέκονται. Γενικά, μάλλον κάποιοι ακατοίκητοι εγκέφαλοι θεωρούν πως η εισβολή στις καταλήψεις είναι ένας καλός αντιπερισπασμός για την πολιτική της ακραίας φτώχειας οικονομικής και ενεργειακής, που εφαρμόζεται: όπως το έθεσε και ο κ. Στουρνάρας προ ημερών, να μην ξεκινήσουμε το 2013 με αιτήματα και γκρίνιες για το πετρέλαιο! Για τον Στουρνάρα η πείνα και το κρύο δεν είναι προβλήματα, αλλά επειδή για όλους τους άλλους, «τους από κάτω», είναι, είπαν να τους ζεστάνουν και να τους ταϊσουν με τρομοκρατία στα δελτία των 8 και με επίδειξη ισχύος του κράτους εξαίρεσης.
Είναι όμως και κάτι άλλο, που το επιδιώκουν κυρίως μέσα από την επίθεση στους ελεύθερους χώρους και τις καταλήψεις: η πίεση που θέλουν να ασκήσουν στην αριστερά, και συγκεκριμένα στο ΣΥΡΙΖΑ. Θεωρούν ότι μπορούν να τον πιέσουν σε αυτό ακριβώς το σημείο, να δηλώσει δηλαδή υποταγή στο καθεστώς, όπως το είχαν επιδιώξει και το Δεκέμβρη του 2008. Όμως τότε δεν υπήρχε ακόμα κρίση και πλήρης απαξίωση του πολιτικού τους συστήματος. Για την ακρίβεια, τότε μόλις άρχιζε. Μη μπορώντας να βάλουν τον ΣΥΡΙΖΑ στο κάδρο της απαξίωσης, λοιπόν, επιχειρούν, όπως και τότε, να τον συκοφαντήσουν και να τον ταυτίσουν με την «αστάθεια» και την καταστροφή. Για το ΚΚΕ δεν υπάρχει φόβος: το είχε δηλώσει και στα Δεκεμβριανά ότι στην πραγματική εξέγερση δεν θα σπάσει ούτε τζάμι (φευ...), άρα το σύστημα δεν ανησυχεί. Το θέμα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ: να μπορέσουν να ανακόψουν την πορεία του προς την κυβέρνηση και την γείωσή του στην κοινωνία. Γι’ αυτό επαναφέρουν τη ρητορεία περί κουκουλοφόρων και άλλων δαιμονίων, προσθέτοντας εδώ και μια δόση «τρομοκρατίας». Τρομοκρατεί λέει ο ΣΥΡΙΖΑ τους δημοσιογράφους (!), και «φταίει» και για ό,τι υπάρχει και κινείται εκτός της σφαίρας της δικής τους νομιμότητας. Η εξουσία και τα ΜΜΕ είναι βέβαιο ότι θεωρούν τους πολίτες βλάκες και χειραγωγήσιμους. Θεωρούν πως τους έχουν στο χέρι μέσα από τα δελτία των 8. Η προοπτική της αριστερής κυβέρνησης τους τρομοκρατεί τόσο πολύ, που δεν διστάζουν να χρησιμοποιήσουν κάθε μέσο προκειμένου να την ανακόψουν.
Το μεγάλο ζήτημα είναι η ίδια η αριστερά: τι θα αξιώσει και τι θα θεωρήσει η ίδια ότι της αντιστοιχεί. Αν επιμείνει με πείσμα στο ρόλο της, της υπεράσπισης «των από κάτω», αν επιμείνει ότι έχει με το μέρος της το δίκιο, ότι είναι έξω από το κάδρο αυτού του διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος, ότι η δουλειά της είναι να υπερασπίζεται τους εργαζόμενους/ες, την νεολαία και τα χειραφετητικά της εγχειρήματα: τις καταλήψεις, τις διαδηλώσεις και κάθε τι που ορίζεται ως αντίσταση. Αν αντιληφθεί ότι πρέπει η ίδια να γίνει ανάχωμα στους ναζί, ότι δεν μπορεί να την βλάψουν τα κατακάθια αυτού του συστήματος που φιγουράρουν στα μεγάλα κανάλια με το ψευδώνυμο «δημοσιογράφοι», ότι το δίκιο του αγώνα ο κόσμος το ξέρει (και θα το στηρίξει ακόμα πιο πολύ αν επιμείνουμε). Αν συνειδητοποιήσει ότι την κοιτάζουν όλοι και όλες στον πλανήτη και ότι η μισή τους καρδιά βρίσκεται εδώ πέρα. Ότι η Βάρκιζα τελείωσε. Ότι θέλουμε πραγματικά να αλλάξουμε τον κόσμο. Τότε, ναι, η αριστερά στην Ελλάδα έχει ισχυρές ελπίδες να είναι η ίδια η ιστορία.
«..Κάποτε θα αποδίδουμε δικαιοσύνη / μ’ ένα άστρο ή μ’ ένα γιασεμί / σαν ένα τραγούδι που καθώς βρέχει / παίρνει το μέρος των φτωχών»…
Τ. Λειβαδίτης
Τ. Λειβαδίτης
Δεν απορούμε με τη Ν.Δ και τον κ. Σαμαρά. Ιδεολογικά βρίσκεται στην δεξιά άκρη του νεοφιλελεύθερου φάσματος και στην ατζέντα του είναι η «τάξη» και η κοινωνική ερήμωση από οτιδήποτε ζωντανό, ριζοσπαστικό, απείθαρχο, ανατρεπτικό. Δεν απορούμε ούτε με τους εταίρους του στην κυβέρνηση. ΠΑΣΟΚ δεν υπάρχει και ό,τι έχει μείνει είναι ακραία νεοφιλελεύθερο. Όσο για τη ΔΗΜΑΡ, είναι αυτό που λέει η διαφήμιση: tragic. H πολιτική που εφαρμόζει αυτή η τροικα εσωτερικού, λοιπόν, είναι τόσο απεχθής στους εργαζόμενους και στην ελληνική κοινωνία που χρειάζονται μεγάλες δόσεις καταστολής για να επιβληθεί - και πρώτα πρώτα σε βάρος αυτών που αντιστέκονται. Γενικά, μάλλον κάποιοι ακατοίκητοι εγκέφαλοι θεωρούν πως η εισβολή στις καταλήψεις είναι ένας καλός αντιπερισπασμός για την πολιτική της ακραίας φτώχειας οικονομικής και ενεργειακής, που εφαρμόζεται: όπως το έθεσε και ο κ. Στουρνάρας προ ημερών, να μην ξεκινήσουμε το 2013 με αιτήματα και γκρίνιες για το πετρέλαιο! Για τον Στουρνάρα η πείνα και το κρύο δεν είναι προβλήματα, αλλά επειδή για όλους τους άλλους, «τους από κάτω», είναι, είπαν να τους ζεστάνουν και να τους ταϊσουν με τρομοκρατία στα δελτία των 8 και με επίδειξη ισχύος του κράτους εξαίρεσης.
Είναι όμως και κάτι άλλο, που το επιδιώκουν κυρίως μέσα από την επίθεση στους ελεύθερους χώρους και τις καταλήψεις: η πίεση που θέλουν να ασκήσουν στην αριστερά, και συγκεκριμένα στο ΣΥΡΙΖΑ. Θεωρούν ότι μπορούν να τον πιέσουν σε αυτό ακριβώς το σημείο, να δηλώσει δηλαδή υποταγή στο καθεστώς, όπως το είχαν επιδιώξει και το Δεκέμβρη του 2008. Όμως τότε δεν υπήρχε ακόμα κρίση και πλήρης απαξίωση του πολιτικού τους συστήματος. Για την ακρίβεια, τότε μόλις άρχιζε. Μη μπορώντας να βάλουν τον ΣΥΡΙΖΑ στο κάδρο της απαξίωσης, λοιπόν, επιχειρούν, όπως και τότε, να τον συκοφαντήσουν και να τον ταυτίσουν με την «αστάθεια» και την καταστροφή. Για το ΚΚΕ δεν υπάρχει φόβος: το είχε δηλώσει και στα Δεκεμβριανά ότι στην πραγματική εξέγερση δεν θα σπάσει ούτε τζάμι (φευ...), άρα το σύστημα δεν ανησυχεί. Το θέμα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ: να μπορέσουν να ανακόψουν την πορεία του προς την κυβέρνηση και την γείωσή του στην κοινωνία. Γι’ αυτό επαναφέρουν τη ρητορεία περί κουκουλοφόρων και άλλων δαιμονίων, προσθέτοντας εδώ και μια δόση «τρομοκρατίας». Τρομοκρατεί λέει ο ΣΥΡΙΖΑ τους δημοσιογράφους (!), και «φταίει» και για ό,τι υπάρχει και κινείται εκτός της σφαίρας της δικής τους νομιμότητας. Η εξουσία και τα ΜΜΕ είναι βέβαιο ότι θεωρούν τους πολίτες βλάκες και χειραγωγήσιμους. Θεωρούν πως τους έχουν στο χέρι μέσα από τα δελτία των 8. Η προοπτική της αριστερής κυβέρνησης τους τρομοκρατεί τόσο πολύ, που δεν διστάζουν να χρησιμοποιήσουν κάθε μέσο προκειμένου να την ανακόψουν.
Το μεγάλο ζήτημα είναι η ίδια η αριστερά: τι θα αξιώσει και τι θα θεωρήσει η ίδια ότι της αντιστοιχεί. Αν επιμείνει με πείσμα στο ρόλο της, της υπεράσπισης «των από κάτω», αν επιμείνει ότι έχει με το μέρος της το δίκιο, ότι είναι έξω από το κάδρο αυτού του διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος, ότι η δουλειά της είναι να υπερασπίζεται τους εργαζόμενους/ες, την νεολαία και τα χειραφετητικά της εγχειρήματα: τις καταλήψεις, τις διαδηλώσεις και κάθε τι που ορίζεται ως αντίσταση. Αν αντιληφθεί ότι πρέπει η ίδια να γίνει ανάχωμα στους ναζί, ότι δεν μπορεί να την βλάψουν τα κατακάθια αυτού του συστήματος που φιγουράρουν στα μεγάλα κανάλια με το ψευδώνυμο «δημοσιογράφοι», ότι το δίκιο του αγώνα ο κόσμος το ξέρει (και θα το στηρίξει ακόμα πιο πολύ αν επιμείνουμε). Αν συνειδητοποιήσει ότι την κοιτάζουν όλοι και όλες στον πλανήτη και ότι η μισή τους καρδιά βρίσκεται εδώ πέρα. Ότι η Βάρκιζα τελείωσε. Ότι θέλουμε πραγματικά να αλλάξουμε τον κόσμο. Τότε, ναι, η αριστερά στην Ελλάδα έχει ισχυρές ελπίδες να είναι η ίδια η ιστορία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου