Inprecor...
newsnow.gr
Πως μπορεί να εξηγήσει κάποιος ότι στα κεντρικά γραφεία του μεγαλύτερου και μάλιστα του βασικότερου κυβερνητικού κόμματος έχουν τόσο εύκολη πρόσβαση άνθρωποι με καλάσνικοφ; Και μάλιστα έχουν τη δυνατότητα να πυροβολούν γνωρίζοντας το γραφείο του προέδρου του κόμματος και πρωθυπουργού; Έτσι απλά αναρωτιόμαστε όπως κάθε λογικός άνθρωπος που διαθέτει ακόμα κοινό νου γιατί δεν μπορεί να ξεχάσει ότι το γραφείο της Λεωφόρου Συγγρού που «αναπαύονται» δύο σφαίρες ήταν του πρωθυπουργού που δήλωνε με στόμφο και αποφασιστικότητα ότι η Ελλάδα δε θα γίνει ξέφραγο αμπέλι. Πως το διατρανώνει με τέτοια βεβαιότητα και δεν μπορεί να φυλάξει ούτε τα γραφεία του κόμματός του; «Κάτι λάκκο έχει η φάβα».
Το μπαράζ των τρομοκρατικών ενεργειών που διενεργούνται τις τελευταίες μέρες έχουν μια ενδιαφέρουσα αλληλουχία και μια κλιμάκωση εξίσου αξιοπρόσεκτη. Το πιο ενδιαφέρον πάντως ότι είναι η απελπιστική μονοτονία με την οποία η κυβέρνηση χειρίζεται επικοινωνιακά το θέμα. Θέτει στο στόχαστρο το ΣΥΡΙΖΑ, εξαπολύει σε βάρος του μια επίθεση που θα ζήλευε και ο Γκαίμπελς αντιμετωπίζοντάς το συγκεκριμένο κόμμα περίπου ως την 17Ν! Η επίθεση όμως ξεπερνάει τόσο τον ίδιο το ΣΥΡΙΖΑ όσο και το ΚΚΕ και φυσικά κάθε εξωκοινοβουλευτική ομάδα της Αριστεράς ή του (πραγματικού) αναρχικού χώρου. Η «επικοινωνιακή» επίθεση των κυβερνητικών επιτελείων και των media ξεπερνάει αυτούς τους χώρους γιατί ζητάει καταδίκη της βίας γενικά και αξιώνει να το κάνουν απερίφραστα τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσα και τα άλλα της ίδιας συνομοταξίας κόμματα. Μάλιστα η εμμονή με την οποία ζητείται απ’ το ΣΥΡΙΖΑ αυτό δίνει την αίσθηση ότι οι τύποι με τα Καλάσνικοφ στη Συγγρού ήταν ο Λαφαζάνης με το Στρατούλη. Ότι ο Μανώλης Γλέζος μένει στη βίλα Αμαλίας και ότι ο Παναγιώτης Κουρουπλής έβαζε βόμβες και γκαζάκια στο σπίτι του Οικονομέα και του αδερφού του κυβερνητικού εκπροσώπου. Και ο Αλέξης Τσίπρας μαζί με τη Ζωή Κωνσταντοπούλου γράφουν τις προκηρύξεις «τύπου Βίλα Αμαλίας».
Στην πραγματικότητα η άρχουσα τάξη διακρίνει ότι παρά τις όποιες «ανάσες» έδωσε προσωρινά η δόση το ζήτημα της κοινωνικής έκρηξης δεν ξεπερνιέται εύκολα. Είναι ζήτημα που έχει μπροστά της. Και σκέφτεται πολύ απλά, πρακτικά και αρκετά επιστημονικά. Επαναλαμβάνει το Δεκέμβρη του 2008 «από την ανάποδη». Προσπαθεί να προλάβει τα γεγονότα, αφενός μεν τρομοκρατώντας τον κόσμο που ασφυκτιά απ’ την αντιλαϊκή πολιτική, αφετέρου δε πιέζοντας γενικά την Αριστερά ώστε να ελεγχθεί το έδαφος και να μείνει εκ των προτέρων ορφανό ότι προκύψει σε κοινωνικό επίπεδο. Και κάτι παραπέρα: Η άρχουσα τάξη παίζει με την κοινωνική και πολιτική σύνθεση του ΣΥΡΙΖΑ. Επιχειρεί να στριμώξει συνολικά το ΣΥΡΙΖΑ για να τον σπρώχνει δεξιότερα, να φιμώσει και να ευνουχίσει ότι ριζοσπαστικό έχει στις γραμμές του και κυρίως να παίξει με το φόβο των μικροαστών που τον ακολουθούν για να επιστρέψουν «στο μαντρί» του συστήματος. Ενδεχομένως και να το καταφέρνει.
Είναι αδιέξοδη η τοποθέτηση του ΚΚΕ που περίπου ή σχεδόν περίπου εξισώνει την κυβέρνηση με το ΣΥΡΙΖΑ σε ότι αφορά την αντιπαράθεσή τους στο συγκεκριμένο θέμα, παραβλέποντας παράλληλα το πώς παίζει με την κοινωνική και πολιτική σύνθεση του ΣΥΡΙΖΑ η άρχουσα τάξη.
Σε κάθε περίπτωση το αποτέλεσμα στο βαθμό που θα βγαίνει αυτή η στρατηγικής της έντασης και της όξυνσης απ’ την πλευρά της άρχουσας τάξης θα δημιουργείται το εξής πολύ απλό δεδομένο: Απ’ τη μια είτε κόσμος θα επαναπατρίζεται προς τη ΝΔ και γενικότερα τον αστικό χώρο, είτε ο πολύς φόβος που δημιουργεί αυτό το «εκρηκτικό κοκτέιλ» ενδεχομένως να στέλνει νέες δυνάμεις προς τη Χρυσή Αυγή απ’ τη στιγμή που ο αστικός κοινοβουλευτικός χώρος είναι «ανίκανος» να «επιβάλλει την τάξη». Γι’ αυτό σε κάθε περίπτωση είναι τουλάχιστον υποκρισία ή ανοησία να υποστηρίζει κανείς τη θεωρία των δύο άκρων βάζοντας στο ίδιο τσουβάλι το φασισμό με την Αριστερά και το κίνημα.
Ο Μανώλης Γλέζος έθεσε με τον καλύτερο τρόπο το θέμα στη βουλή όταν και κάλεσε τη ΝΔ να «ψάξει» μήπως οι επιθέσεις με μολότοφ, γκαζάκια και Καλάσνικοφ οφείλονται σε φίλιες παρακρατικές ομάδες…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου