Του Τακη Κατσιμαρδου, απο το Εθνος...
Ενας Αμερικανός ουτοπιστής (Ε. Μπέλαμι), όταν καθιερωνόταν η εργατική Πρωτομαγιά, τοποθετούσε τη νέα δίκαιη παγκόσμια κοινωνία μετά το 2000. Την περιέγραφε ως προϊόν της τερατώδους ανάπτυξης των μονοπωλίων. Οι πολίτες αυτής της κοινωνίας απορούσαν γιατί οι άνθρωποι, στα τέλη του 19ου αιώνα, υπομένανε την «ανοησία του συστήματος» και περιμένανε την ανάπτυξη μέσα από τη φτώχεια! Θεωρούσαν αδιανόητο ότι κάποτε υπήρχαν εργαζόμενοι οι οποίοι «ξεσηκώνονταν επειδή δεν μπορούσαν να βρουν δουλειά...».
Καθώς στο μεταξύ οι εξελίξεις έχουν συμπτυχθεί ασύλληπτα δεν θα χρειαστεί να περάσει ένας ακόμη αιώνας για να θεωρούνται εντελώς παράλογα αυτά που διαδραματίζονται σήμερα με τη λιτότητα, τη φτώχεια και την ανεργία. Αλλά ποιος ξέρει...
Προς το παρόν αυτό το οποίο γνωρίζουμε είναι ότι εκείνο που κρινόταν ως αδιανόητο στη «νέα κοινωνία» του Μπέλαμι είναι φυσιολογικό στο σημερινό «παγκόσμιο χωριό».
Οπως φυσιολογικά προβάλλουν και αιτήματα της μορφής: «Οι εργάται και οι μισθωτοί να εργάζονται 8 ώρες την ημέραν...», «Την Κυριακή να κλείωσι τα καταστήματα και τα εργοστάσια...», «Φορολογία ανάλογος του κεφαλαίου και της ιδιοκτησίας εκάστου...».
Πρόκειται, βεβαίως, για μερικές από τις διεκδικήσεις που προβάλλονταν πριν από 110 χρόνια κατά την πρώτη μαζική πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση του 1893 στην Αθήνα.
Μέχρι πρόσφατα η ιστορική ούτως ή άλλως επέτειος σημειωνόταν ως σταθμός των εργατικών αγώνων. Ουδείς φανταζόταν ότι θα αποκτούσε ξανά επίκαιρο όσο και εκρηκτικό περιεχόμενο. Ακόμη πιο... παλιομοδίτικα έμοιαζαν κι ορισμένα άλλα αιτήματα της εποχής. Οπως λ.χ. ότι «πας πολίτης έχει δικαίωμα υπάρξεως»!
Για την ιστορία, ας σημειωθεί ότι και το τελευταίο μαζί με άλλα περιέχονταν στο ψήφισμα της πρώτης συγκέντρωσης: « ... διαμαρτυρόμεθα κατά του σημερινού πλουτοκρατικού αθλίου συστήματος και ζητούμεν την επί του παρόντος βελτίωσιν της θέσεως των εργατών και μισθωτών και την διάδοσιν των σοσιαλιστικών αρχών ... διά νομίμων και ειρηνικών μέσων, εάν δε ταύτα αποδειχθώσιν ανεπαρκή τότε διά παντός μέσου να διαδώσωμεν, να επιβάλωμεν και να εφαρμόσωμεν τας ιδέας μας». Επίκαιρα κι αυτά, όπως τα περισσότερα αιτήματα του 1893...
Τ. Κατσιμάρδος
Ενας Αμερικανός ουτοπιστής (Ε. Μπέλαμι), όταν καθιερωνόταν η εργατική Πρωτομαγιά, τοποθετούσε τη νέα δίκαιη παγκόσμια κοινωνία μετά το 2000. Την περιέγραφε ως προϊόν της τερατώδους ανάπτυξης των μονοπωλίων. Οι πολίτες αυτής της κοινωνίας απορούσαν γιατί οι άνθρωποι, στα τέλη του 19ου αιώνα, υπομένανε την «ανοησία του συστήματος» και περιμένανε την ανάπτυξη μέσα από τη φτώχεια! Θεωρούσαν αδιανόητο ότι κάποτε υπήρχαν εργαζόμενοι οι οποίοι «ξεσηκώνονταν επειδή δεν μπορούσαν να βρουν δουλειά...».
Καθώς στο μεταξύ οι εξελίξεις έχουν συμπτυχθεί ασύλληπτα δεν θα χρειαστεί να περάσει ένας ακόμη αιώνας για να θεωρούνται εντελώς παράλογα αυτά που διαδραματίζονται σήμερα με τη λιτότητα, τη φτώχεια και την ανεργία. Αλλά ποιος ξέρει...
Προς το παρόν αυτό το οποίο γνωρίζουμε είναι ότι εκείνο που κρινόταν ως αδιανόητο στη «νέα κοινωνία» του Μπέλαμι είναι φυσιολογικό στο σημερινό «παγκόσμιο χωριό».
Οπως φυσιολογικά προβάλλουν και αιτήματα της μορφής: «Οι εργάται και οι μισθωτοί να εργάζονται 8 ώρες την ημέραν...», «Την Κυριακή να κλείωσι τα καταστήματα και τα εργοστάσια...», «Φορολογία ανάλογος του κεφαλαίου και της ιδιοκτησίας εκάστου...».
Πρόκειται, βεβαίως, για μερικές από τις διεκδικήσεις που προβάλλονταν πριν από 110 χρόνια κατά την πρώτη μαζική πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση του 1893 στην Αθήνα.
Μέχρι πρόσφατα η ιστορική ούτως ή άλλως επέτειος σημειωνόταν ως σταθμός των εργατικών αγώνων. Ουδείς φανταζόταν ότι θα αποκτούσε ξανά επίκαιρο όσο και εκρηκτικό περιεχόμενο. Ακόμη πιο... παλιομοδίτικα έμοιαζαν κι ορισμένα άλλα αιτήματα της εποχής. Οπως λ.χ. ότι «πας πολίτης έχει δικαίωμα υπάρξεως»!
Για την ιστορία, ας σημειωθεί ότι και το τελευταίο μαζί με άλλα περιέχονταν στο ψήφισμα της πρώτης συγκέντρωσης: « ... διαμαρτυρόμεθα κατά του σημερινού πλουτοκρατικού αθλίου συστήματος και ζητούμεν την επί του παρόντος βελτίωσιν της θέσεως των εργατών και μισθωτών και την διάδοσιν των σοσιαλιστικών αρχών ... διά νομίμων και ειρηνικών μέσων, εάν δε ταύτα αποδειχθώσιν ανεπαρκή τότε διά παντός μέσου να διαδώσωμεν, να επιβάλωμεν και να εφαρμόσωμεν τας ιδέας μας». Επίκαιρα κι αυτά, όπως τα περισσότερα αιτήματα του 1893...
Τ. Κατσιμάρδος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου