Του Μάκη Γεωργιάδη, απο το Βαθυ κοκκινο...
Όταν πειστείς πως είσαι αμαρτωλός δεν έχεις πια το δικαίωμα να εξεγείρεσαι! Το μοναδικό που μπορείς να προσμένεις είναι η άφεση αμαρτιών και μια θέση σε κάποιον παράδεισο. Προς το παρόν καλείσαι να αντιμετωπίσεις με ξόρκια τη διαβίωση μιας καθημερινής κόλασης.
Μια ολόκληρη γενιά εκπαιδεύεται στη μοιρολατρία και στην αποστήθιση των εγκωμίων ενός επιταφίου που αγνοεί την ανάσταση. Αγνοεί την επανάσταση που βρίσκεται καλά φυλαγμένη σε κρύπτες της άνοιξης η οποία σε πείσμα των καιρών είναι παρούσα. Νυν και αεί. Αλλά απαιτεί ενεργοποιημένες τις αισθήσεις. Σπινθηροβόλες καρδιές. Μιλάει με λόγια πραγματικά και δεν αρκείται στις παραβολές. Όπως αρκούνται όσοι έχουν αποστηθίσει την παραβολή του Ασώτου. Αυτοί που καλούνται κάθε τόσο να θυσιάζουν το μόσχο το σιτευτό. Τα νιάτα και τους κόπους της δουλειάς τους, τα ίδια τα παιδιά τους.
Καλούνται να τα θυσιάσουν για την ικανοποίηση των Ασώτων που νέμονται βουλιμικά και αχόρταγα την εξουσία. Το ίδιο έργο σχεδόν κάθε Κυριακή και κάθε εβδομάδα να γιορτάζεται η Κυριακή του Ασώτου και η Ανάσταση να μην ζυγώνει ποτέ. Ο εξεγερμένος αδερφός είναι πια εξόριστος και στο περιθώριο και οι γλεντοκόποι προστάζουν συνεχώς για φαΐ και κρασί. Προστάζουν όλους όσοι έχουν πειστεί πια πως είναι αμαρτωλοί και αλυσοδεμένοι με τις βαριές καδένες της υποταγής τους. Μπορούν έτσι άνετα να χλευάζουν τη μακαριότητα της ακινησίας όπως θα έκανε ο Γ. Στουρνάρας δίνοντας συνεντεύξεις δεξιά κι αριστερά αφού καθώς λέει κι ο ίδιος έχει εκλείψει η πιθανότητα αναταραχής κι εξέγερσης. Ό, τι δηλαδή λένε άπαντες οι ερμηνευτές της Ιερής Μαύρης Βίβλου του καπιταλισμού που κάποιοι βάφτισαν μνημόνιο…
Οι Μεσσίες της νέας εποχής προέρχονται από τις τάξεις των Φαρισαίων και των υποκριτών. Ο Σπάρτακος και ο Χριστός καμία τύχη δεν έχουν αν τα βάλουν μαζί τους και με το σύστημα της εξουσίας τους. Η έννοια της απελευθέρωσης, τόσο στο πραγματικό έδαφος όσο και στο μεταφυσικό, είναι διωκόμενη και εξόριστη. Τι τραγωδία. Αν ο Χριστός ήταν πραγματικό πρόσωπο και ζούσε σήμερα, θα τον δίκαζε από τα τηλε-παράθυρα ο Γ. Πρετεντέρης.
Δεν θα είχε άραγε πληθώρα κατηγοριών να του προσάψει; Από κρυφές ματιές στη Μαγδαληνή μέχρι φοροδιαφυγή για το πλήθος των άρτων, τον πολλαπλασιασμό των ψαριών και την αφθονία του κρασιού στα θρυλούμεθα θαύματά του. Τον δε Σπάρτακο ίσως τον αναλάμβανε η ευγενική φυσιογνωμία του Π. Τσίμα, ο οποίος θα κατανοούσε με την ευαισθησία που κρύβει ο τιμημένος τίτλος του «πρώην αριστερού» τους λόγους της εξέγερσης των σκλάβων η οποία όμως θα ήταν απολύτως καταδικαστέα βάση της τήρησης του μοντέρνου δόγματος περί «καταδίκης της βίας από όπου κι αν προέρχεται».
Στο τέλος δε της ιστορίας ίσως ως άλλοι Πόντιοι Πιλάτοι αποφάσιζαν να παραδώσουν την απόφαση στον όχλο κατά τα πρότυπα του Ευαγγελίου : «Ιησού ή Σαμαρά»; Οι αποφάσεις γνωστές και η ιστορία με τις σημερινές της προεκτάσεις επίσης γνωστή. Το πλήθος αποφαίνεται την απελευθέρωση του Σαμαρά – να κάνει και κανένα σαφάρι επενδύσεων στην Κίνα- και καταδικάζει σε σταύρωση χωρίς ανάσταση έναν ολόκληρο λαό…
Η Εβδομάδα των Παθών ξεμακραίνει και ίσως φαντάζει ανεπίκαιρη η αναφορά σε συμβολισμούς οι οποίοι συνδέονται άμεσα με τη μεταφυσική προσέγγιση της ζωής και του θανάτου που προάγει και το ορθόδοξο χριστιανικό δόγμα. Ισως όμως με μια πιο προσεκτική ματιά ανακαλύψει κανείς την τάση υπερίσχυσης μια συνολικής μελαγχολίας, μιας εκτεταμένης κατάθλιψης η οποία γεμίζει δρόμους και πλατείες περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Κατάσταση η οποία δημιουργεί έτσι αδιόρατα, υπόγεια και διαβρωτικά την αίσθηση μιας μόνιμης Μεγάλης Παρασκευής.
Εκεί στήνεται η μεγάλη παγίδα των ημερών. Εκεί όπου αυτή η κατάσταση επιβάλλεται ως κανονικότητα. Ως μια και μοναδική και αναπόδραστη πραγματικότητα. Ο θάνατος και ο επιτάφιος θρήνος σε ημερήσια διάταξη και από εκεί και πέρα ανέλπιδο χάος. Υπερβολές; Μακάρι να ήταν απλώς μια πλάνη ασύμβατη και έξω από την πραγματικότητα. Την πραγματικότητα η οποία αναζητάει παράλληλα επειγόντως τη λύση. Τη λύση η οποία φυλάσσεται καλά κρυμμένη στις κρύπτες της άνοιξης. Της άνοιξης που ακόμα είναι παρούσα.
Εκεί βρίσκεται και η φωλιά της ελπίδας. Η οποία περιμένει να την ανακαλύψουμε ξανά. Με περισσότερη ορμή και δίψα γεμάτοι για τη ζωή. Έστω κι αν μας υπενθυμίζει σε κάθε ευκαιρία πως για να προκύψει η απελευθέρωση της ίδιας της ζωής πρέπει να γίνει η ρήξη με την κανονικότητα. Να ανατραπεί η πραγματικότητα. Να διαλυθούν τα κατεστημένα τόσο τα πραγματικά όσο και τα μεταφυσικά. Στην άνοιξη και στην επανάσταση φωλιάζει η ελπίδα για ζωή. Για να ανοίξει ο δρόμος για το αύριο, για να νικήσει η ζωή το θάνατο δεν υπάρχει άλλος δρόμος από την εκ νέου ανακάλυψη της άνοιξης. Του έρωτα. Της επανάστασης…
Μια ολόκληρη γενιά εκπαιδεύεται στη μοιρολατρία και στην αποστήθιση των εγκωμίων ενός επιταφίου που αγνοεί την ανάσταση. Αγνοεί την επανάσταση που βρίσκεται καλά φυλαγμένη σε κρύπτες της άνοιξης η οποία σε πείσμα των καιρών είναι παρούσα. Νυν και αεί. Αλλά απαιτεί ενεργοποιημένες τις αισθήσεις. Σπινθηροβόλες καρδιές. Μιλάει με λόγια πραγματικά και δεν αρκείται στις παραβολές. Όπως αρκούνται όσοι έχουν αποστηθίσει την παραβολή του Ασώτου. Αυτοί που καλούνται κάθε τόσο να θυσιάζουν το μόσχο το σιτευτό. Τα νιάτα και τους κόπους της δουλειάς τους, τα ίδια τα παιδιά τους.
Καλούνται να τα θυσιάσουν για την ικανοποίηση των Ασώτων που νέμονται βουλιμικά και αχόρταγα την εξουσία. Το ίδιο έργο σχεδόν κάθε Κυριακή και κάθε εβδομάδα να γιορτάζεται η Κυριακή του Ασώτου και η Ανάσταση να μην ζυγώνει ποτέ. Ο εξεγερμένος αδερφός είναι πια εξόριστος και στο περιθώριο και οι γλεντοκόποι προστάζουν συνεχώς για φαΐ και κρασί. Προστάζουν όλους όσοι έχουν πειστεί πια πως είναι αμαρτωλοί και αλυσοδεμένοι με τις βαριές καδένες της υποταγής τους. Μπορούν έτσι άνετα να χλευάζουν τη μακαριότητα της ακινησίας όπως θα έκανε ο Γ. Στουρνάρας δίνοντας συνεντεύξεις δεξιά κι αριστερά αφού καθώς λέει κι ο ίδιος έχει εκλείψει η πιθανότητα αναταραχής κι εξέγερσης. Ό, τι δηλαδή λένε άπαντες οι ερμηνευτές της Ιερής Μαύρης Βίβλου του καπιταλισμού που κάποιοι βάφτισαν μνημόνιο…
Οι Μεσσίες της νέας εποχής προέρχονται από τις τάξεις των Φαρισαίων και των υποκριτών. Ο Σπάρτακος και ο Χριστός καμία τύχη δεν έχουν αν τα βάλουν μαζί τους και με το σύστημα της εξουσίας τους. Η έννοια της απελευθέρωσης, τόσο στο πραγματικό έδαφος όσο και στο μεταφυσικό, είναι διωκόμενη και εξόριστη. Τι τραγωδία. Αν ο Χριστός ήταν πραγματικό πρόσωπο και ζούσε σήμερα, θα τον δίκαζε από τα τηλε-παράθυρα ο Γ. Πρετεντέρης.
Δεν θα είχε άραγε πληθώρα κατηγοριών να του προσάψει; Από κρυφές ματιές στη Μαγδαληνή μέχρι φοροδιαφυγή για το πλήθος των άρτων, τον πολλαπλασιασμό των ψαριών και την αφθονία του κρασιού στα θρυλούμεθα θαύματά του. Τον δε Σπάρτακο ίσως τον αναλάμβανε η ευγενική φυσιογνωμία του Π. Τσίμα, ο οποίος θα κατανοούσε με την ευαισθησία που κρύβει ο τιμημένος τίτλος του «πρώην αριστερού» τους λόγους της εξέγερσης των σκλάβων η οποία όμως θα ήταν απολύτως καταδικαστέα βάση της τήρησης του μοντέρνου δόγματος περί «καταδίκης της βίας από όπου κι αν προέρχεται».
Στο τέλος δε της ιστορίας ίσως ως άλλοι Πόντιοι Πιλάτοι αποφάσιζαν να παραδώσουν την απόφαση στον όχλο κατά τα πρότυπα του Ευαγγελίου : «Ιησού ή Σαμαρά»; Οι αποφάσεις γνωστές και η ιστορία με τις σημερινές της προεκτάσεις επίσης γνωστή. Το πλήθος αποφαίνεται την απελευθέρωση του Σαμαρά – να κάνει και κανένα σαφάρι επενδύσεων στην Κίνα- και καταδικάζει σε σταύρωση χωρίς ανάσταση έναν ολόκληρο λαό…
Η Εβδομάδα των Παθών ξεμακραίνει και ίσως φαντάζει ανεπίκαιρη η αναφορά σε συμβολισμούς οι οποίοι συνδέονται άμεσα με τη μεταφυσική προσέγγιση της ζωής και του θανάτου που προάγει και το ορθόδοξο χριστιανικό δόγμα. Ισως όμως με μια πιο προσεκτική ματιά ανακαλύψει κανείς την τάση υπερίσχυσης μια συνολικής μελαγχολίας, μιας εκτεταμένης κατάθλιψης η οποία γεμίζει δρόμους και πλατείες περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Κατάσταση η οποία δημιουργεί έτσι αδιόρατα, υπόγεια και διαβρωτικά την αίσθηση μιας μόνιμης Μεγάλης Παρασκευής.
Εκεί στήνεται η μεγάλη παγίδα των ημερών. Εκεί όπου αυτή η κατάσταση επιβάλλεται ως κανονικότητα. Ως μια και μοναδική και αναπόδραστη πραγματικότητα. Ο θάνατος και ο επιτάφιος θρήνος σε ημερήσια διάταξη και από εκεί και πέρα ανέλπιδο χάος. Υπερβολές; Μακάρι να ήταν απλώς μια πλάνη ασύμβατη και έξω από την πραγματικότητα. Την πραγματικότητα η οποία αναζητάει παράλληλα επειγόντως τη λύση. Τη λύση η οποία φυλάσσεται καλά κρυμμένη στις κρύπτες της άνοιξης. Της άνοιξης που ακόμα είναι παρούσα.
Εκεί βρίσκεται και η φωλιά της ελπίδας. Η οποία περιμένει να την ανακαλύψουμε ξανά. Με περισσότερη ορμή και δίψα γεμάτοι για τη ζωή. Έστω κι αν μας υπενθυμίζει σε κάθε ευκαιρία πως για να προκύψει η απελευθέρωση της ίδιας της ζωής πρέπει να γίνει η ρήξη με την κανονικότητα. Να ανατραπεί η πραγματικότητα. Να διαλυθούν τα κατεστημένα τόσο τα πραγματικά όσο και τα μεταφυσικά. Στην άνοιξη και στην επανάσταση φωλιάζει η ελπίδα για ζωή. Για να ανοίξει ο δρόμος για το αύριο, για να νικήσει η ζωή το θάνατο δεν υπάρχει άλλος δρόμος από την εκ νέου ανακάλυψη της άνοιξης. Του έρωτα. Της επανάστασης…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου