του Νίκου Καρανίκα, απο το Alter Thess...
Ένας χαμός από μέτρα, σε κάθε τομέα της καθημερινότητας. Να ξεκινήσω από τους μισθούς και το μεροκάματο που ενώ κανονίζεις με αυτό να την βγάλεις όσο μπορείς, τελικά καταλήγεις εκτός προγράμματος και χρεωμένος.
Τρέχεις με την ελπίδα, καλύπτοντας βασικά έξοδα για τροφή και λογαριασμούς σε στέγη, στο ρεύμα, σε θέρμανση, σε επικοινωνία- ενημέρωση, μεταφορικά και ό,τι μείνει να ξοδευτεί για την κοινωνικοποίηση, ψυχαγωγία- τρόπος του λέγειν, ή για χρέη που έχεις από την ακρίβεια της ζωής και όχι από την ακριβή ζωή που λένε ότι κάνουμε.
Αλλαγές που μετακινούν το πρόβλημα, που εξοντώνουν τον πολίτη, όπως αυτές που καθώς ξεκινάω να πάω στον γιατρό έκτακτα το νοσοκομείο έχει κλείσει, γιατί συγχωνεύτηκε με κάποιο άλλο ή το φάρμακο και η θεραπεία βγαίνει από την λίστα και με πετάει έξω από το φαρμακείο.
Δεν προλαβαίνεις να κάνεις ένα σχέδιο και ακυρώνεται από την δυναμική παρέμβαση της κυβέρνησης.
Έχει μαζέψει τόση δύναμη η κυβέρνηση που κάνει την κοινωνία να μην μπορεί να διακρίνει την διέξοδο ή την δυνατότητα συνολικής- συλλογικής αντιπαράθεσης.
Αναρωτιέται ο κόσμος για το αποτέλεσμα των διαμαρτυριών και εννοώ τις διαδηλώσεις των εκατοντάδων χιλιάδων που ενώ δεν μπορούν να αμφισβητηθούν ως όγκος και αποτελούν συμβάντα που ταράζουν συνειδήσεις και κυβερνήσεις, δεν ταράζουν την κοινοβουλευτική αριθμητική.
Φτάσαμε να λέμε για «κοιλιά των κινημάτων», αποτυχημένες διαμαρτυρίες, άμαζες απεργίες. Λόγια μιας εικόνας που δεν μπορεί να ανιχνεύσει αυτά που γίνονται και δεν καταγράφονται στην κεντρική πολιτική σκηνή.
Νέες κοινότητες εργασίας μεταξύ ανθρώπων που έχουν ως στρατηγική τη ζωτική δραστηριότητα, την αναπαραγωγή τους και όχι τη συσσώρευση πλούτου.
Προσανατολισμός των νέων νοικοκυριών στη λιτή αφθονία και τις σχέσεις παραγωγής με γνώμονα τις δίκαιες τιμές και την ποιότητα των υπηρεσιών.
Ανταλλαγές προϊόντων και υπηρεσιών, άμεσες σχέσεις μεταξύ παραγωγών και καταναλωτών. Εισαγωγή μιας νέας πίστης που δημιουργείται από την ανάγκη να ξεπεραστούν τα προβλήματα που προέκυψαν από την υπηρέτηση του κέρδους.
Επαναφορά του δώρου ως αξία και γνώμονα στον πολιτισμό των ανθρώπινων σχέσεων.
Η «αναβαθμισμένη» λαϊκή γκρίνια που πλέον εισάγει την κυβερνητική λύση της αριστεράς, του συριζα-εκμ συγκεκριμένα, στα πηγαδάκια, στα καφενεία της γειτονιάς, στα χρεωμένα μικροκαταστήματα των καταθλιπτικών μικροεμποράκων, στα διαλυμένα νοσοκομεία, στη δεη, στην εφορεία.
Αυτή η κουβέντα είναι σιωπηλή, αλλά διαμορφώνει τη λαϊκή πολιτική συμπεριφορά. Ακούγονται πλέον νέα επιχειρήματα, υπάρχει μια νέα ματιά στους χώρους και η γκρίνια γίνεται πιεστική προς τους φιλοκυβερνητικούς αλλά και προς τους «συριζαίους».
Το κλίμα είναι εκ πρώτης όψεως ήσυχο, αλλά οι διεργασίες είναι πολλές, εκούσιες και ακούσιες, παλιές και καινούργιες,.
Δεν έχει τη σύνταξη της τάξης, ούτε το κύρος κάποιου ινστιτούτου και μοιάζει με ανιστόρητη αφήγηση αλλά έχει κάτι που είναι πιο απαραίτητο από κάθε στρατευμένη διαδικασία, την επιθυμία να ξεπεράσει τα δεδομένα, να εμπλακεί σε κάτι που θυμίζει ξεκαθάρισμα λογαριασμών με τους υπαίτιους αυτής της κατάστασης.
Μπορεί να έχει τη στρεβλότητα της ανάθεσης αλλά τολμάει να αμφισβητήσει και θέλει να συνταχτεί με τις μεγάλες αλλαγές που θα προκαλέσει η κυβέρνηση του συριζα-εκμ, έστω και στα τυχοδιωκτικά σενάρια των συζητήσεων τους.
Οι θέσεις που ακούγονται και υπερτερούν , είναι αυτές που ξεστομίζονται από ανθρώπους που παλεύουν να βρούνε τις απαντήσεις σε κάποιο κείμενο ή σε κάποια συνέντευξη, σε ένα πάνελ και τις αναπαράγουν και καμαρώνουν που αποστομώνουν τους φιλοκυβερνητικούς, πολλές φορές τις επινοούν μόνοι τους και οι απαντήσεις τους είναι εφικτές πλέον, γιατί κυβέρνηση θα είναι η αριστερά.
Τα ακροατήρια είναι υποψιασμένα και ξεγελασμένα, είναι απογοητευμένα δεν θέλουν την δημαγωγία από τους φιλοκυβερνητικούς, ακούνε αλλά την «πέφτουν» επικριτικά. Τα ακροατήρια είναι έτοιμα να εκραγούν.
Τον τελευταίο χρόνο άλλαξαν και οι συσχετισμοί στις κουβέντες των παρεών και στα πολιτικά πηγαδάκια. Τώρα ο ψηφοφόρος του σύριζα που μιλάει για τον σύριζα δεν είναι δακτυλοδεικτούμενος στο καφενείο, ούτε η απαίτηση να ήταν χρόνια με την σωστή άποψη τον καταστέλλει, αντιθέτως έχει να λέει ότι έσφαλε, ξεγελάστηκε και τώρα η ανάγκη τον άλλαξε.
Ζούμε μια λάγνα σιωπή που έρχεται από τα βάθη των πνευμόνων μας, από τις ζορισμένες αρτηρίες της καρδιάς μας, από την οσφιοκαμψία των κοκάλων μας, από το ζορισμένο βλέμμα που δεν έχει καθαρό ορίζοντα, από τον σχηματισμό της νέας εμπιστοσύνης μεταξύ των διαμαρτυριών.
Λάγνα γιατί επανασυστήνονται και διαμορφώνονται δυνατότητες για κάτι άλλο και έλκει ως δυνατό, νέο, άγνωστο αλλά και ως ελπίδα.
Αυτή η λάγνα σιωπή γίνεται κάθε μέρα ο φόβος των κυβερνώντων και γραφειοκρατών που θέλουν να ελέγχουν τις αντιδράσεις του κόσμου για να προχωράνε τα σχέδια τους, οι πολιτικές τους.
Αυτή η σιωπή δεν πρέπει να μας απογοητεύει αλλά πρέπει να μας έχει σε εγρήγορση με καθημερινή παρέμβαση και συζήτηση, με τις πράξεις μας και τα λόγια μας να δίνουν το ίδιο νόημα, την ίδια προοπτική. Να πέσει η κυβέρνηση, να κυβερνήσει η ριζοσπαστική αριστερά.
[οι ανάγκες σήμερα μετακινούν τον κόσμο της διαμαρτυρίας]
Οι πολιτικές των μνημονιακών δυνάμεων τα τελευταία χρόνια ποντάρουν στην πολλαπλότητα των προβλημάτων που δημιουργούν τα μέτρα τους. Ένας χαμός από μέτρα, σε κάθε τομέα της καθημερινότητας. Να ξεκινήσω από τους μισθούς και το μεροκάματο που ενώ κανονίζεις με αυτό να την βγάλεις όσο μπορείς, τελικά καταλήγεις εκτός προγράμματος και χρεωμένος.
Τρέχεις με την ελπίδα, καλύπτοντας βασικά έξοδα για τροφή και λογαριασμούς σε στέγη, στο ρεύμα, σε θέρμανση, σε επικοινωνία- ενημέρωση, μεταφορικά και ό,τι μείνει να ξοδευτεί για την κοινωνικοποίηση, ψυχαγωγία- τρόπος του λέγειν, ή για χρέη που έχεις από την ακρίβεια της ζωής και όχι από την ακριβή ζωή που λένε ότι κάνουμε.
Αλλαγές που μετακινούν το πρόβλημα, που εξοντώνουν τον πολίτη, όπως αυτές που καθώς ξεκινάω να πάω στον γιατρό έκτακτα το νοσοκομείο έχει κλείσει, γιατί συγχωνεύτηκε με κάποιο άλλο ή το φάρμακο και η θεραπεία βγαίνει από την λίστα και με πετάει έξω από το φαρμακείο.
Δεν προλαβαίνεις να κάνεις ένα σχέδιο και ακυρώνεται από την δυναμική παρέμβαση της κυβέρνησης.
Έχει μαζέψει τόση δύναμη η κυβέρνηση που κάνει την κοινωνία να μην μπορεί να διακρίνει την διέξοδο ή την δυνατότητα συνολικής- συλλογικής αντιπαράθεσης.
Αναρωτιέται ο κόσμος για το αποτέλεσμα των διαμαρτυριών και εννοώ τις διαδηλώσεις των εκατοντάδων χιλιάδων που ενώ δεν μπορούν να αμφισβητηθούν ως όγκος και αποτελούν συμβάντα που ταράζουν συνειδήσεις και κυβερνήσεις, δεν ταράζουν την κοινοβουλευτική αριθμητική.
Φτάσαμε να λέμε για «κοιλιά των κινημάτων», αποτυχημένες διαμαρτυρίες, άμαζες απεργίες. Λόγια μιας εικόνας που δεν μπορεί να ανιχνεύσει αυτά που γίνονται και δεν καταγράφονται στην κεντρική πολιτική σκηνή.
Νέες κοινότητες εργασίας μεταξύ ανθρώπων που έχουν ως στρατηγική τη ζωτική δραστηριότητα, την αναπαραγωγή τους και όχι τη συσσώρευση πλούτου.
Προσανατολισμός των νέων νοικοκυριών στη λιτή αφθονία και τις σχέσεις παραγωγής με γνώμονα τις δίκαιες τιμές και την ποιότητα των υπηρεσιών.
Ανταλλαγές προϊόντων και υπηρεσιών, άμεσες σχέσεις μεταξύ παραγωγών και καταναλωτών. Εισαγωγή μιας νέας πίστης που δημιουργείται από την ανάγκη να ξεπεραστούν τα προβλήματα που προέκυψαν από την υπηρέτηση του κέρδους.
Επαναφορά του δώρου ως αξία και γνώμονα στον πολιτισμό των ανθρώπινων σχέσεων.
Η «αναβαθμισμένη» λαϊκή γκρίνια που πλέον εισάγει την κυβερνητική λύση της αριστεράς, του συριζα-εκμ συγκεκριμένα, στα πηγαδάκια, στα καφενεία της γειτονιάς, στα χρεωμένα μικροκαταστήματα των καταθλιπτικών μικροεμποράκων, στα διαλυμένα νοσοκομεία, στη δεη, στην εφορεία.
Αυτή η κουβέντα είναι σιωπηλή, αλλά διαμορφώνει τη λαϊκή πολιτική συμπεριφορά. Ακούγονται πλέον νέα επιχειρήματα, υπάρχει μια νέα ματιά στους χώρους και η γκρίνια γίνεται πιεστική προς τους φιλοκυβερνητικούς αλλά και προς τους «συριζαίους».
Το κλίμα είναι εκ πρώτης όψεως ήσυχο, αλλά οι διεργασίες είναι πολλές, εκούσιες και ακούσιες, παλιές και καινούργιες,.
Δεν έχει τη σύνταξη της τάξης, ούτε το κύρος κάποιου ινστιτούτου και μοιάζει με ανιστόρητη αφήγηση αλλά έχει κάτι που είναι πιο απαραίτητο από κάθε στρατευμένη διαδικασία, την επιθυμία να ξεπεράσει τα δεδομένα, να εμπλακεί σε κάτι που θυμίζει ξεκαθάρισμα λογαριασμών με τους υπαίτιους αυτής της κατάστασης.
Μπορεί να έχει τη στρεβλότητα της ανάθεσης αλλά τολμάει να αμφισβητήσει και θέλει να συνταχτεί με τις μεγάλες αλλαγές που θα προκαλέσει η κυβέρνηση του συριζα-εκμ, έστω και στα τυχοδιωκτικά σενάρια των συζητήσεων τους.
Οι θέσεις που ακούγονται και υπερτερούν , είναι αυτές που ξεστομίζονται από ανθρώπους που παλεύουν να βρούνε τις απαντήσεις σε κάποιο κείμενο ή σε κάποια συνέντευξη, σε ένα πάνελ και τις αναπαράγουν και καμαρώνουν που αποστομώνουν τους φιλοκυβερνητικούς, πολλές φορές τις επινοούν μόνοι τους και οι απαντήσεις τους είναι εφικτές πλέον, γιατί κυβέρνηση θα είναι η αριστερά.
Τα ακροατήρια είναι υποψιασμένα και ξεγελασμένα, είναι απογοητευμένα δεν θέλουν την δημαγωγία από τους φιλοκυβερνητικούς, ακούνε αλλά την «πέφτουν» επικριτικά. Τα ακροατήρια είναι έτοιμα να εκραγούν.
Τον τελευταίο χρόνο άλλαξαν και οι συσχετισμοί στις κουβέντες των παρεών και στα πολιτικά πηγαδάκια. Τώρα ο ψηφοφόρος του σύριζα που μιλάει για τον σύριζα δεν είναι δακτυλοδεικτούμενος στο καφενείο, ούτε η απαίτηση να ήταν χρόνια με την σωστή άποψη τον καταστέλλει, αντιθέτως έχει να λέει ότι έσφαλε, ξεγελάστηκε και τώρα η ανάγκη τον άλλαξε.
Ζούμε μια λάγνα σιωπή που έρχεται από τα βάθη των πνευμόνων μας, από τις ζορισμένες αρτηρίες της καρδιάς μας, από την οσφιοκαμψία των κοκάλων μας, από το ζορισμένο βλέμμα που δεν έχει καθαρό ορίζοντα, από τον σχηματισμό της νέας εμπιστοσύνης μεταξύ των διαμαρτυριών.
Λάγνα γιατί επανασυστήνονται και διαμορφώνονται δυνατότητες για κάτι άλλο και έλκει ως δυνατό, νέο, άγνωστο αλλά και ως ελπίδα.
Αυτή η λάγνα σιωπή γίνεται κάθε μέρα ο φόβος των κυβερνώντων και γραφειοκρατών που θέλουν να ελέγχουν τις αντιδράσεις του κόσμου για να προχωράνε τα σχέδια τους, οι πολιτικές τους.
Αυτή η σιωπή δεν πρέπει να μας απογοητεύει αλλά πρέπει να μας έχει σε εγρήγορση με καθημερινή παρέμβαση και συζήτηση, με τις πράξεις μας και τα λόγια μας να δίνουν το ίδιο νόημα, την ίδια προοπτική. Να πέσει η κυβέρνηση, να κυβερνήσει η ριζοσπαστική αριστερά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου